ตอนที่ 16 : ความน่ารักจินมองนาฬิกาบนผนัง ป่านนี้ศีลยังมาไม่ถึง เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะได้ไปดื่มกาแฟกับรามิลไหม จินไม่ได้หงุดหงิดเพื่อนเป็นห่วงมากกว่าเพราะศีลหายไปนาน
เสียงประตูร้านดังขึ้น จินเงยหน้าขึ้นยิ้มแต่ก็ยังไม่ใช่ศีลอยู่ดี เป็นลูกค้าชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินเข้ามา
จินรับออเดอร์ลูกค้า หลังจากนำไปเสิร์ฟให้เรียบร้อยแล้ว เขาคิดจะส่งข้อความบอกรามิลว่าเช้านี้ไม่แน่ใจว่าจะได้ไปหาไหมเพราะศีลยังไม่กลับมา แต่ก่อนจะได้กดส่งข้อความ เสียงแก้วตกพื้นก็ดังขึ้น จินละสายตาจากหน้าจอไปมอง หญิงสาวคนเมื่อครู่ลุกขึ้นยืน ที่พื้นที่แก้วกาแฟตกอยู่ น้ำกระจายเต็มพื้น ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าเขาคงไม่ได้ไป
จินส่งยิ้มให้หญิงสาว รีบพิมพ์ข้อความอย่างรวดเร็วบอกรามิลว่าเขาไม่ได้ไปแล้ว ก่อนเดินออกจากเคาน์เตอร์ไปหาลูกค้า
“ขอโทษนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ” จินมองกระโปรงที่เปื้อนคราบกาแฟ “ไปล้างในห้องน้ำก่อนไหมครับ เดี๋ยวตรงนี้ผมจัดการเอง”
“ขอบคุณค่ะ”
จินยิ้มให้ผู้ชายที่ยืนอยู่ กาแฟไหลนองเข้าไปใต้โต๊ะ คงนั่งตัวนี้ไม่ได้แล้ว
“เชิญโต๊ะโน้นดีกว่าครับ” จินผายมือไปโต๊ะใกล้ๆ เขาช่วยยกแก้วกาแฟอีกใบที่ยังอยู่ดี พร้อมจานขนมไปวางไว้ให้ ก่อนกลับมาหยิบผ้าถูพื้นเพื่อทำความสะอาดพื้น อดนึกไม่ได้ว่ารามิลจะกินกาแฟหรือยังนะ เขาก็ลืมบอกว่าไม่ต้องลงมาหา ไม่เจอกันวันหนึ่งก็ได้
จินทำความสะอาดพื้นเสร็จเป็นจังหวะเดียวกับที่หญิงสาวเดินออกมา เขายิ้มให้เธอขณะเดินสวนกัน เริ่มคิดว่ากาแฟแก้วนั้นน่าจะยังไม่ทันได้ดื่ม เขาจึงตัดสินใจทำให้อีกแก้วหนึ่ง ลิลิตบอกเสมอว่าถ้ามันไม่กระทบผลกำไรมากมายก็อยากให้ลูกค้าได้สิ่งดีๆ กลับไป
“ขอโทษครับ” จินเอ่ยขอโทษเบาๆ ก่อนวางแก้วกาแฟลง
“แก้วนี่ไม่คิดเงินครับ”
“ตายจริง ขอบคุณมากนะคะ ขอโทษที่ทำให้ร้านสกปรก”
“ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กน้อย” จินส่งยิ้มให้หญิงสาวจะได้สบายใจ ระหว่างคุยจินเห็นว่ากระโปรงหญิงสาวเป็นคราบน้ำ ไม่แน่ใจว่าเพราะล้างกาแฟไม่ออกหรือเพราะเปียกเท่านั้น หวังว่าจะแห้งทันหญิงสาวกลับออกไป
จินกลับไปประจำที่เคาน์เตอร์ ทำงานอย่างอื่นไปเรื่อยๆ
“ขอโทษนะคะ”
“ครับ” จินเงยหน้าขึ้นมอง หญิงสาวเรียกเขาจากที่โต๊ะ จินจึงเดินออกไปหา
“แถวนี้มีร้านขายเสื้อผ้าไหมคะ”
“มีที่ตลาดนัดท้ายซอยครับ แต่ตอนนี้น่าจะยังไม่เริ่มขาย”
“อย่างนั้นหรือคะ” สีหน้าของหญิงสาวดูกังวล จินไม่แน่ใจว่าทั้งคู่ขับรถมาหรือไม่ เพราะถ้าไม่ก็ต้องเดินไปทั้งอย่างนี้
“ถ้าไม่รังเกียจผมมีเสื้อเชิ้ตสีขาวซักเรียบร้อย จะใช้พันเอวไปก่อนไหมครับ อาจจะไม่เข้ากันเท่าไหร่แต่ก็ไม่น่าเกลียด”
“จะรบกวนหรือเปล่าคะ”
“ไม่ครับ รอสักครู่นะครับเดี๋ยวผมหยิบออกมาให้”
“ได้ค่ะ”
จินเข้าไปห้องหลังร้าน หยิบเสื้อเชิ้ตของเขาที่แขวนสำรองไว้ในตู้ออกมา ไม่แน่ใจว่าจะได้คืนไหมแต่ก็ไม่เป็นไร
“นี่ครับ” จินยื่นเสื้อให้
“ขอบคุณค่ะ” มือขาวเรียวยื่นออกมารับ
“ไม่ต้องรีบนะครับ เมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าได้แวะมาค่อยเอามาคืน”
“ใจดีจังเลยค่ะ ขอบคุณมาก”
“ไม่เป็นไรครับ” จินส่งยิ้มให้หญิงสาว เขากำลังจะเดินออกจากโต๊ะ เมื่อผู้ชายที่นั่งอยู่พูดขึ้น
“นั่งก่อนสิ”
“ไม่เป็นไรครับ เชิญตามสบายครับ”
“นั่งเถอะ”
จินเริ่มลังเล น้ำเสียงของหนุ่มใหญ่เหมือนสั่งเขามากกว่าเชิญชวน
“จินใช่ไหม”
“ครับ” จินเก็บความแปลกใจไว้ภายใน เมื่ออีกฝ่ายรู้จักชื่อของเขา
“ฉันเป็นพี่ของรามิล ส่วนนั่นก็พี่สาว”
ขาของจินอ่อนยวบเขาเกือบทรงตัวไม่อยู่ หน้าถอดสีทันที
“นั่งเถอะเดี๋ยวจะเป็นลมไปเสียก่อน”
“ครับ” จินยิ้มแห้ง เขาดึงเก้าอี้ลงนั่งก่อนยกมือขึ้นไหว้ทั้งสองคน
“ขอโทษนะครับที่ผมเสียมารยาท”
“เสียมารยาทที่ไหน” พี่สาวของรามิลส่งยิ้มใจดีให้เขา
“ผ่านมาแถวนี้ก็เลยแวะมาทำความรู้จัก ได้ยินแต่ชื่อ” คนพูดหน้านิ่งจนจินเดาทางไม่ถูก พี่ชายของรามิลมีส่วนคล้ายน้องชายแต่ดูดุกว่า
จินยิ้มเซียว เขาตื่นเต้นจนมือสั่น ต้องจับกันไว้ใต้โต๊ะ รามิลไม่เคยบอกว่าเล่าเรื่องของเขาให้ที่บ้านฟัง
“ทีแรกพี่ก็เป็นห่วงแต่ตอนนี้หายห่วงแล้ว” พี่สาวของรามิลพูดขึ้น
“อืม ยังคิดอยู่ว่าเป็นเด็กแบบไหนถึงเอารามิลอยู่ รายนั้นกลายเป็นหนุ่มน้อยไม่เหมือนหนุ่มเจ้าชู้คนเดิม”
ถึงจะตื่นเต้นแต่จินก็จับได้ว่าทั้งสองคนน่าจะชอบเขา มันทำให้เบาใจขึ้นบ้าง
“จิน” พี่ชายของรามิลเรียกชื่อเขาขึ้นมา
“ครับ”
“รู้ใช่ไหมว่านี่มันเรื่องใหญ่”
“ครับ” จินค้อมศีรษะลงแทนการพยักหน้า
“ฟังให้จบก่อน เรื่องใหญ่ที่ว่าคือต้องคิดแล้วละนะว่าเรือนหอจะอยู่ที่ไหน จัดงานยังไง แต่เมื่อไหร่ดี”
“ครับ!” จินตาเบิกกว้างแทบเป็นลม
“พี่ฤกษ์อย่าแกล้งน้องสิคะ”
“หึๆ” คนหน้าขรึมหัวเราะเบาๆ
“คิดอะไรอยู่ คิดว่ามันต้องมีอุปสรรคเหรอ หรือคิดว่าสังคมไม่ยอมรับ นี่มันปีพ.ศ.ไหนแล้ว เรื่องเพศเป็นเรื่องธรรมดา ญาติคนอื่นก็มีแฟนเป็นผู้ชาย”
“แต่..” จินคิดถึงเรื่องฐานะที่ต่างกัน เพราะระหว่างเขากับรามิลไม่ใช่แค่เรื่องเพศเท่านั้น
“ถ้าหมายถึงเรื่องความต่างของครอบครัวไม่ต้องกังวลไปจ้ะ โน่น” พี่สาวของรามิลพยักพเยิดหน้าไปทางพี่ชาย
“คนนั้นแต่งงานกับเลขาตัวเอง ลูกสองน่ารักมาก”
หัวใจของจินเต้นแรง ความกังวลที่ซ่อนอยู่ลึกๆ หายไปสิ้น
“เห็นรามิลบอกว่าจะเรียนต่อจนถึงปริญญาเอกใช่ไหม”
“ครับ” เรื่องนี้เขาปรึกษากับศีล ทางเดียวที่จะทำให้ฐานะที่ต่างกันของพวกเขาเท่าเทียมกันคือการศึกษา ถ้าเขามีคำนำหน้าว่าดอกเตอร์ เวลารามิลแนะนำให้ใครรู้จักจะได้ภูมิใจ
“มันก็เป็นความคิดที่ดีแต่ปริญญาโทก็พอมั้ง มาช่วยรามิลบริหารงานดีกว่า คนมีเซอร์วิสมายด์อย่างจิน ต้องดูแลงานได้ดีแน่ รู้ว่าลูกค้าต้องการอะไร บริการแบบไหน แล้วจบเศรษฐศาสต์มาด้วยไม่ใช่เหรอ น่าจะช่วยงานรามิลได้สบาย”
“นั่นสิคะ นี่รดาเริ่มกลัวแล้วนะคะเกิดสาขาที่รามิลดูแลไปได้ดีกว่าขายหน้าตาย” พี่สาวของรามิลหัวเราะเบาๆ ออกไปทางแซวเล่นมากกว่าจริงจัง
“ยินดีต้อนรับ”
ตาของจินแดงเรื่อ มือของเขาสั่นขณะยื่นออกไปจับกับพี่ชายคนโตของรามิล
“ใช่จ้ะยินดีต้อนรับนะ คิดอยู่ว่าคงกังวลเห็นรามิลบ่นๆ พี่เลยแวะมา”
จินเชื่อแล้วว่ารามิลเป็นลูกคนเล็กที่เป็นที่รักของทุกคนในบ้าน
“พี่อยากมาดูด้วยว่ารามิลตาถึงไหม บอกตรงๆ เห็นสาวๆ ที่อยู่ใกล้แต่ละคนแล้วกลัวใจ โชคดีว่าจินน่ารักไม่อย่างนั้นพี่ก็คงขัดขวาง นิสัยเป็นเหตุผลเดียวที่พี่จะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยจ้ะ”
“รดาจะไปพูดถึงสาวๆ ของรามิลทำไม” พี่ชายดุน้องสาว
“ตายจริงรดาลืมตัว”
“ไม่เป็นไรครับ ผมพอจะทราบว่าก่อนหน้านี้คุณรามิลเป็นยังไง” จินยิ้มกว้าง พอสบายใจขึ้นก็เริ่มเป็นตัวของตัวเอง
“ขอบคุณมากนะครับ” จินยกมือไหว้พี่ชายและพี่สาวของรามิล เขาอยากขอบคุณที่ทั้งสองคนเอ็นดูเขา
“ขอโทษนะจ๊ะที่พี่ปัดแก้วกาแฟตก”
จินเบิกตากว้างเมื่อเห็นรออยิ้มบนใบหน้าพี่สาวของรามิล เขาเพิ่งเข้าใจว่าอีกฝ่ายแกล้งปัดมันตก
“ไม่เป็นไรครับ แต่..” จินยิ้มกว้าง ดวงตาสดใส “ผมต้องขอเก็บอีกหกสิบบาทค่ากาแฟแก้วใหม่นะครับ เพราะร้านทำให้ใหม่ฟรีเฉพาะลูกค้าที่เกิดอุบัติเหตุในร้าน”
“ฮ่าๆ”พี่ชายของรามิลหัวเราะเสียงดัง
“มาๆ เอาไป” พี่ชายของรามิลเปิดกระเป๋าสตางค์หยิบเงินออกมาให้เขา “เอาไปเลยทั้งเงินทั้งรามิลพี่ยกให้”
จินยิ้มกว้างดวงตาเป็นประกาย “เรื่องเงินผมล้อเล่นครับ แต่ถ้ามาพร้อมกับคุณรามิลผมขออนุญาติรับนะครับ”
“ฮ่าๆ พี่รู้แล้วว่าทำไมรามิลถึงชอบเรา”
“รามิลบอกว่าจินกวนตาใสค่ะ”
“ก็จริงอย่างที่บอก” พี่ชายของรามิลเห็นด้วย “น่ารักดี แม่น่าจะชอบ”
“รดาก็ว่าอย่างนั้นค่ะ”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องพ่อแม่พี่ พี่ปูทางไว้ให้อย่างดี” พี่ชายของรามิลหัวเราะเบาๆ คงหมายถึงเรื่องของตัวเอง
“ตอนนี้สบายมากเปิดรับทุกอย่าง หลงหลานยิ่งกว่าอะไร แต่พี่ว่าอีกหน่อยคงหลงจินด้วย”
“นั่นสิคะ สงสัยรดาต้องหาแฟนแล้วเดี๋ยวน้อยหน้า”
“รีบๆ เข้าเถอะ”
“ค่ะ แต่ว่าเราต้องไปแล้วค่ะพี่ฤกษ์ เดี๋ยวไม่ทันนัด”
“ไปสิ”
“พี่กลับก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวค่อยนัดกันไปกินข้าวที่บ้านใหญ่”
“ครับ” จินไม่รู้ว่าบ้านใหญ่คือที่ไหน แต่เขาเดาว่าคงหมายถึงบ้านพ่อแม่ของรามิล
“อย่าลืมหาที่จัดงานด้วยล่ะ” คนหน้านิ่งแซวเขาเก่งมาก จินยิ้มให้พี่ชายคนโตของบ้าน
“ยังก่อนครับ ผมยังไม่ให้คุณรามิลผ่านร้อยเปอร์เซ็นต์เลยครับ ขอดูความประพฤติอีกนิดว่าน่าไว้วางใจไหม”
“ดี! แบบนี้สิถึงจะเอารามิลอยู่ พี่สนับสนุนเต็มที่”
“ขอบคุณครับ” จินยิ้มกว้าง
“พี่ไปก่อนแล้วค่อยเจอกัน”
“ครับ สวัสดีครับ” จินยกมือขึ้นไหว้ทั้งสองคน เขาเดินตามออกไปส่งที่หน้าร้าน ด้วยหัวใจปลอดโปร่งที่สุดตั้งแต่เป็นแฟนกับรามิลมา
“ใครเหรอ”
เขามองศีลที่เดินสวนเข้ามาพอดี หัวเราะเบาๆ จนเพื่อนงง
ถ้ามองแบบนี้เหมือนศีลรู้เห็นเป็นใจด้วยแต่เขามั่นใจว่าไม่ใช่ ความบังเอิญและโชคชะตามีอยู่จริงบนโลกใบนี้ ถ้าเพียงแต่ศีลกลับเร็วกว่านี้ ถ้าเพียงแต่เขาแวะไปหารามิล เขาคงไม่รู้สึกสบายใจเท่าตอนนี้
“ขอบใจนะ” จินตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“เรื่องอะไร”
“เรื่องที่กลับมาช้าไง”
“โห อย่าประชดกันสิวะ หิวเลยแวะจอดกินก๋วยเตี๋ยวแป๊บเดียว” ศีลรีบแก้ตัว
“ขอบคุณจริงๆ ไม่ได้ว่าอะไร แต่ไหนๆ ก็มาแล้วฝากร้านหน่อยนะ ขอแวบแป๊บหนึ่ง พี่ลิตไปร้านหนังสือเดี๋ยวกลับมา”
“อืม ไปเถอะ”
จินยิ้มกว้างให้เพื่อน เขาอยากไปเล่าให้รามิลฟังว่าตอนนี้เขามีความสุขแค่ไหน
• • • • • • • •
“ไหนว่าไม่มา คิดถึงพี่เหรอ”
จินย่นจมูก “คิดถึงที่ไหนครับมีเรื่องตื่นเต้นมาเล่าให้ฟังต่างหาก”
“ไหนเรื่องอะไร ทำไมถึงตื่นเต้นขนาดนี้”
“จะเล่าดีไหมนะ” จินวางท่า เขามีความสุขเลยอารมณ์ดีจนนึกอย่าแหย่อีกฝ่าย
“หึๆ ให้พี่เดาไหม”
“เดามาสิครับ รับรองว่าไม่ถูกแน่นอน”
รามิลหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ขึ้นมาเลื่อนนิ้วหาอะไรบางอย่างก่อนส่งให้จิน
“โธ่เอ๊ย” จินร้องเสียงดัง เมื่อสิ่งที่เห็นคือรูปของเขากำลังก้มหน้าทำงานอยู่หลังเคาน์เตอร์ ข้อความที่ส่งด้านล่างรูปเขียนว่า..แฟนเราน่ารักดี
“ไม่เห็นกระซิบบอกกันบ้างเลยครับ”
“พี่ก็เพิ่งได้รับข้อความก่อนจินมาแป๊บเดียว”
“ผมมีความสุข” จินยิ้มกว้างทั้งปากและตา
รามิลลุกจากเก้าอี้เดินไปหยุดยืนตรงหน้าจิน รวบอีกฝ่ายเข้ามากอด จรดจมูกลงบนหน้าผาก
“มากไหม”
“มากๆ ครับ”
“งั้นก็ให้พี่ผ่านร้อยเปอร์เซ็นต์สิ”
จินผละหน้าออก เบิกตากว้าง ไม่คิดว่าพี่ของรามิลจะเล่าเรื่องนี้ให้น้องฟัง ได้ยินเสียงรามิลหัวเราะเบาๆ เขาเลยซุกหน้าเข้ากับอกของรามิลแก้เขิน พี่น้องบ้านนี้ร้ายจริงๆ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ 75 METERS HIGH ♥★ [R&J ตอนที่ 20 [End] ]★ 13/10/18 ★ P: 35 (อ่าน 204435 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก