หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ตั้ม-ทัต By aoikyosuke

[torto]

น่าติดตามจริงนะ    รักแรกพบเหรอ :oni2:จะรอตอนต่อไปนะ

[benxine]

รักแรกพบ!!!~

[Junrai_Hyper™]

ว้อยยยยยยยยย

อยากเจอรักแรกพบบ้าง

[both^^]

พลอยใจเต้นแรงตามไปด้วยเลย


 

[aoi]

ช่างกลxก่อสร้าง!!!


มันละทีนี้ จะตีกันตายก่อนไหมเนี่ย........



1 จึ๊กเลยครับผม รออ่านนะคร้าบบบบบบ

[OHmeza019]

ว๊าว ว ว
first impression .. วู้*

[nanalonely]

bellbomb     ภาคอื่นๆของซีรี่ย์ปรัชญาช่างกลฯ รอก่อนนะคะ แนนขออนุญาติคุณเท็นมาแล้วนะคะ แต่จะลงให้จบที่ละภาคก่อน
                     จะได้ไม่งงกันนะคะ  รับรองได้อ่านกันแน่นอนคะ

shiawase     อร้ายย แนนโดนจิ้ม  ตีต่อยกันท่าไหนไม่รู้ รู้แต่งานนี้มีเลือดสาดแน่

Yakuza        แอ๊บว่าตัวเองวัยรุ่นอยู่เหมือนกัน 5555 รุ่น... จะกอดแนนเหรอ มาจิ

wan            ไม่อยากจะบอกวันเลยว่า ภาคนี้เลือดสาดดด แต่เลือดจากไหนไม่รู้ อิอิ

nbee           รักแรกพบมีจริงที่ ตั้ม กับ ทัตเนี่ยแหละ ส่วนคนถามเจอหรือยังคะ รักแรกพบอ่ะ คนโพสก็ยังหาไม่เจอเหมือนกัน อยากเจอเหมือนกัน

mantdash    หวัดดีจ้าป๊อบ งั้นเรามาเป็น fc กลุ่มเดียวกันเถอะ

Kipper         ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจ

Bg LoVe NT  พี่แขกรี๊ดเอาฤกษ์ก่อนเลยเหรอคะ ระวังนะคะกว่าจะจบเรื่องเสียงจะแหบซะก่อน เพราะความน่ารักของคู่นี้

kit              ไม่นานเกินรอคะกิต

akaipee       ตกหลุมรักแล้วต้องตามให้กำลังใจกันตลอดเรื่องนะคะ

HaLF333      หวัดดีจ๊ะมัส มาช้าดีกว่าไม่มามิชิเหรอคะ ว่าแต่มัสกับแนน เราคงต้องเกาะกันไปตลอดแล้วหล่ะ  ชิมิ

jay_jay        ตะเอง ใครทำตะเองน้ำตาซึม มามะ เดี๋ยวแนนปลอบให้ ใครไม่เข้าใจไม่เป็นไรนะ แนนเข้าใจเจจ๋าเอง

YO DEA       อ่า สาวกเป็ดแดงที่รัก ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ

torto           ได้คะ เดี๋ยวลงตอนต่อไปให้เลยคะ  จัดให้

benxine        ขอบคุณคะที่เข้ามาอ่าน

Junrai_Hyper อืม อันนี้คุณพูห์คงต้องตามหาเอาเองแล้วนะคะ

19NT           วัดการเต้นของหัวใจด่วนนน

aoi              ต้องตามอ่านไปเรื่อยๆคะ

OHmeza019  ขอบคุณคะที่เข้ามาอ่าน

[nanalonely]

ตอน ใกล้




“ข้าวผัดแหนมครับ........แล้วก็น้ำเปล่า” ร่างสูงใหญ่ บอกกับเจ้าของร้านอาหารตามสั่ง
ถึงรายการอาหารที่จะกิน

“แหนมหมด ...เอาอย่างอื่นได้มั้ย...” เจ้าของร้านเอ่ยบอก บ่ายกว่าขนาดนี้แล้ว
อะไรก็หมดกันได้เรื่องปกติ

“งั้น....เอากระเพราปลากระป๋องแล้วกันครับ” ไอ้ทัตพงษ์สั่งซ้ำอีกครั้ง
และก็นั่งเปิดหนังสือพิมพ์หน้ากีฬา
ทำทีเป็นอ่านข่าว ผลการแข่งฟุตบอลคู่เมื่อคืนก่อน
เคาะโต๊ะเล่น อย่างเพลิดเพลิน

วันนี้เป็นเสาร์ และนี่ก็บ่ายมากแล้ว หิวจะตาย
เลยลงมาสั่งข้าวกิน
อพาร์ทเม้นที่อยู่ก็ธรรมดาแล้วก็อยู่สบายดี
อากาศร่มรื่น ถึงจะอยู่ลึกเข้าไปในซอยก็เถอะ
แต่ก็ใกล้กับโรงเรียน
บางทีเขาก็ไปรับจ็อบเขียนป้ายโฆษณากับรุ่นพี่บ้าง
ไอ้ตังค์มากินขนม
ถ้าเบื่อ ๆ ก็ไปเช่าหนังมาดู
วันเสาร์เป็นวันแสนสบาย ได้นอนกลางวันหลับอย่างมีความสุข

และตื่นมาดูแดจังกึมตอนเย็น

อือ ดี ดี ชอบวันเสาร์กับวันอาทิตย์ที่สุดเลย
ไปเช่าหนังสือดีกว่า กินข้าวเสร็จแล้ว อยากอ่านเรื่องย่อละครภาคดึก

นี่จะมีใครรู้มั้ยวะเนี่ย

ว่าพี่ทัตโคตรเท่ห์ของแผนกเครื่องกล ติดละครทุกเรื่องที่มีฉาย
บางวันมีการสลับช่องดูระหว่างช่องสาม ช่องห้า ช่องเจ็ด ช่องเก้าอีกต่างหาก
หนักกว่านั้นคือต้องอ่านเรื่องย่อละครด้วย กลัวไม่ทันสถานการณ์
และต้องไปอ่านเรื่องย่อละครจากหนังสือพิมพ์อีกต่างหาก
เวลาอ่านก็ต้องแกล้ง ๆ แง้มหน้ากีฬาไว้
แต่จุดหมายคือละครตอนต่อไปต่างหากล่ะ
ทำไมกูต้องเป็นคนมีความลับแบบนี้ตลอดด้วยวะเนี่ย

ไอ้ทัตเอาหนังสือพิมพ์กางให้ใหญ่ที่สุด เพื่อจะได้อ่านละครได้แบบไม่มีใครสนใจ
มันขมวดคิ้วมุ่น เมื่อพบข้อความ โปรดอ่านต่อพรุ่งนี้

อะไรวะ จบอีกแล้ว กำลังลุ้นเลย โหยยยยยยยยย เซ็งเลย


“ข้าวผัดแหนมครับ.....แล้วก็น้ำเปล่า” คนที่เดินมานั่งฝั่งตรงข้ามเอ่ยสั่งรายการอาหาร

“แหนมหมดครับ...เอาอย่างอื่นได้มั้ย”
เจ้าของร้านบอกประโยคเดียวกันกับที่บอกทัตพงษ์เหมือนกันเป๊ะไม่มีผิดเพี้ยน


“งั้นเอากระเพราปลากระป๋องแล้วกันครับ” คนคนนั้นสั่ง

ใครวะ
กินแบบเดียวกับกูเลย

ไอ้ทัตพับหนังสือลงด้วยความสงสัย และก็ได้พบกับคนตรงหน้า

“เฮ้ยยยยยยยยยย “ ร่างสูงตะโกนเสียงดังเหมือนกับได้เห็นสิ่งที่ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อนในชีวิต

“เฮ้ยยยยยยยยย” ไอ้คนตรงข้ามก็ตะโกนกลับไม่แพ้กัน

“มา....มากินข้าวร้านนี้เหมือนกันเหรอเนี่ย...จำ จำ จำ เราได้ป่าว...ที่ช่วยเก็บหนังสือให้ที่โรงเรียนอ่ะ”

ไอ้ทัตรีบแนะนำตัว กลัวว่าคนตรงหน้าจะลืมมันไป
จริง ๆ แล้วมันก็เดินหาคนน่ารักคนนั้นในโรงเรียนอยู่หลายวัน
แต่ก็ไม่เจอสักที บทจะเจอทำไมมันเจอกันง่ายจังวะ

น่ารักชิบหายเลยเว้ยวันนี้ ไม่คิดว่าจะได้เจอนะเนี่ย อยู่แถวนี้หรือไงวะ
“อือ...ก็จำได้...แล้วมา มากินข้าวเหรอ” คนน่ารักคนนั้นเอ่ยถามไอ้ทัต
แล้วก็หยิบช้อนกับส้อมมาเตรียมไว้

“ใช่..อพาร์ทเม้นเราอยู่นี่เอง..ก็เลยมากินข้าว...นายอ่ะ”
ไอ้ทัตชี้ไปที่อพาร์ทเม้นท์เยื้อง ๆ ออกไป จากร้านขายข้าวเล็กน้อย

“จริงดิ...เราก็อยู่เนี่ยอ่ะ..เหมือนกันเลย” ไอ้ตั้มยิ้มให้กับคนที่ชวนคุย
มองหน้าคนตรงข้ามยิ้ม ๆ
หล่อเว้ยวันนี้ หล่อว่ะ ล่ำดีจริงเว้ย ตอนนั้นใส่ชอร์ปเห็นไม่ค่อยชัด
แต่ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดาแบบนี้นี่เห็นชัดเลย
ทำไมมันถึงได้สมเป็นผู้ชายอย่างนี้วะเนี่ย

“เฮ้ย...จริงป่าว...เพื่อนบ้านกันเลยเนี่ย...อยู่ห้องไหนอ่ะ” ไอ้ทัตชวนคุย
ดีใจจนบอกไม่ถูก แบบนี้มันต้องสานสัมพันธ์กันหน่อยแล้ว

“343...นายอ่ะ..” ไอ้ตั้มยิ้มให้ และบอกเลขที่ห้องที่มันพักอาศัยอยู่
เพราะบ้านอยู่ไกลมากจากที่เรียน ขืนเดินทางไปกลับตายกันพอดี
เลยเพิ่งมาอยู่อพาร์ทเม้นใกล้ ๆ โรงเรียน ให้อยู่หอคงไม่ไหวอึดอัดตาย

“เราอยู่ 442 ชั้นบนอ่ะดิ....เฮ้ย..อยู่เยื้องกันเลยนี่หว่า...” ไอ้ทัตยิ้มอย่างดีใจ
อ้าว อย่างนี้ก็โป๊ะเชะเลย

“กระเพราปลากระป๋องได้แล้ว....”
เจ้าของร้านยกจานข้าวมาเสริฟ กับสองคนที่นั่งคุยกันอย่างถูกคอ

กฤษดาเบะหน้า เมื่อเห็นว่าปลากระป๋องในจาน น้อยกว่าจานของคนตรงหน้า
ทำไมมันตักแบ่งไม่สมดุลอย่างนี้วะ


“ทำไม...ให้ไม่เท่ากันเลยวะ” ไอ้ตั้มบ่นเสียงเบา
ก่อนจะลงมือใช้ช้อนที่เตรียมไว้ ตักข้าวในจานกิน

“อ่ะ...” ไอ้ทัตตักปลากระป๋องในจานให้คนตรงข้ามจนเกือบหมดจาน

“เฮ้ย...มาให้เราทำไมอ่ะ...นายไม่กินเหรอวะ” ไอ้ตั้มเงยหน้าขึ้นมอง
ชอบกินอยู่หรอก แต่เล่นตักให้เกือบหมดแบบนี้ มันไม่ดี เหมือนเอาเปรียบ

“จะได้เท่า ๆ กันไง...” ทัตพงษ์ส่งยิ้มให้กับร่างบางตรงหน้า และเริ่มลงมือตักข้าวในจานเข้าปาก

“เราเกรงใจว่ะ...แบ่งไปหน่อยมั้ย” ไอ้ตั้มทำท่าจะตักคืนให้ แต่ไอ้ทัตก็ห้ามไว้

“เฮ้ย...ตักคืนนี่ไม่คุยเลยนะ...โกรธเลย” ไอ้ทัต บอกกับคนตรงข้าม ที่ตอบกลับด้วยการส่งยิ้มให้

“ขอบใจว่ะ” ไอ้ตั้มบอกกับร่างสูงที่เคี้ยวข้าวในจานอย่างเอร็ดอร่อย

ต่างคนต่างยิ้มให้กัน มีเหลือบมองกันบ้างเป็นพัก ๆ ระหว่างกิน
ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตักข้าวกินต่อไปจนหมดจาน



“เฮีย...ข้าวสองจานเก็บตังค์ด้วยครับ” ไอ้ทัตตะโกนเรียกเจ้าของร้าน
ร้านประจำที่มันมากินบ่อย ๆ

“60 บาท” เจ้าของร้านเอ่ยบอก และไอ้ทัตก็ยื่นเงินส่งให้ และรับตังค์ทอนกลับมา

“อ่ะ...ของเรา 30 ป่ะ” ไอ้ตั้มยื่นเงินส่งให้กับคนที่ออกค่าอาหารให้ก่อน

“เฮ้ย...เราเลี้ยงนะ...ถือว่าโชคดีที่ได้เจอกันอีกครั้งไง”
ไอ้ทัตพงษ์บอกกับร่างโปร่งบางที่เขาแอบตามหามาตลอด

“เฮ้ยได้ไงวะ...ไม่ดีหรอกแบบนี้เกรงใจว่ะเอาตังค์ค่าข้าวไปเหอะ”
เจอกันแค่ครั้งเดียวก็มาจ่ายค่าข้าวให้แล้ว
ถึงมันไม่มากมายก็เถอะ แต่ว่าก็เกรงใจ กฤษดาไม่ได้เป็นคนเห็นแก่กินนี่นา
ร่างบางยัดเยียดเงินส่งให้กับร่างสูง

“น่า...คราวหน้าเจอกันอีก...นายเลี้ยงเรามั่งก็ได้..จะได้ถือว่าหายกัน” ไอ้ทัตตอบกลับ
ส่งยิ้มให้กับคนที่มันเห็นว่าน่ารักนักหนา

และคนตัวเล็กกว่านั้นก็ส่งยิ้มตอบกลับมาให้

เออดีเว้ยที่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกันแบบนี้ แถมอพาร์ทเม้นท์ก็อยู่ห้องเยื้องกันอีก
ดีว่ะ ไอ้เพื่อนบ้าน แถมได้เพื่อนเรียนด้วย
และไม่แน่ก็อาจได้คนรักด้วยนะเนี่ย

ไอ้ตั้มคิดอย่างขำ ๆ ตัวเอง จะให้บอกเหรอ ว่านับตั้งแต่เดินชนกันวันนั้น
มันก็แอบ ๆ เหล่ ๆมองหามาตลอด แต่ก็ไม่เจอกัน
พอเจอกัน ก็ไม่นึกว่าจะได้เจอกันเร็วแบบนี้
แถมยังได้คุยกันอย่างถูกคออีกต่างหาก
โหยยยยยยยยยย อะไรมันจะพรหมลิขิตบันดาลชักพาแบบนี้วะเนี่ย


...........................

[jay_jay]

จิ้มๆๆๆ แนนจ๋า เจไม่เป็นไรแร้วววววว

แข็งแรงดี สบายมั่กๆ

 

เราไม่เป็นไรแล้วแนน โย่ว!

  ขอบคุณมั่กๆ ตะเองงงงง 

[U_Ton]

  เย้เพิ่งได้มาอ่านแฮะแฮะ...น่ารักจัง

ออกแนวรักแรกพบรายประมาณนั้นป่าว+5555

รีบมาต่อนะงับ...ขอติดตามด้วยคนอิอิ

[both^^]

กรี๊ดดดดดดดดด

ชุ่มชื่นกระชุ่มกระชวย

[→Yakuza★]

หุหุหุ พรหมลิขิต แต๊ๆ


เกาะขอบจอรอตอนต่อไป 

[Kipper]

  ว้าวว้าว  ตั้งกะเจอกันครั้งแรกต่างคนก็ต่างแอบมองหากันและกัน  แล้วทีนี้กะเพราปลา

กระป๋องก็ทำให้ความสัมพันธ์เลื่อนมาอีกขั้นหนึ่ง    อิจฉาอ่ะ

  ทีเรานะกินกะเพราปลากระป๋องมาก็หลายปี  ไม่เห็นมีอย่างงี้บ้างเลย  ทำไม๊

ทำไม  

  ว่าแล้วก็ไปทำกะเพราปลากระป๋องกินดีกว่า  เผื่อจะเจอคู่บ้าง

[wan]

ชวนให้สงสัย ที่บอกว่าเลือดสาดนะ สาดยังไงจ๊ะ แนน ช่วยเฉลยที

มาสปอยให้อยากรู้ แต่ไม่ต้องตอบนะว่า รอตอนต่อไป

คู่นี้ดูยังไง ๆ อยู่นา รักแรกพบอย่างงี้ ไม่ใช่ต่อไปคงต้องฝ่าฟันกันจนถึงทึ่สุด

แล้วค่อยได้กันนะ เฮ้อ.... มารอตอนต่อไปดีกว่า 

[kit]

ต๊าย ดอ เด็ก กับ ออ อ่าง อยู่ใกล้กัน เหมือน ทัต กะ ตั้ม เลยนะคะ อิอิ

ได้ - ไอ้ สลับกันบ่อยเลยค่ะ


ขอบคุณนะคะ คุณ nana lonely

[OHmeza019]

คอยลุ้นเรื่องนี่ต่อไปค้าบ บบ

[YO DEA]

 


ผมเชื่อครับคุณ nana


ว่าพรหมลิขิตมีจริง



ถึงว่าหงษ์เป็นที่สอง


อิอิ

[HaLF333]

ปิ๊งกัน แถมยังชอบกินเหมือนกัน สมกันจริงๆ 

โอเคเลยแนน เราเกาะเกี่ยวกันไปนะคะ 

[nanalonely]

จิ้มมัสสส แนนบอกแล้วว่าเราต้องเกาะกันไป



เอาภาพ fanart มาฝากค่ะ  น่ารัก

[Jeremy_F]

จิ้มๆ nana lonely   


อะไรๆก็ลงตัว  น่าจะย้ายห้องมาอยู่ด้วยกันเลยดีป่ะ 

 

[nanao]

ชอบจังเลย มาต่อไว ๆ นะครับ 

[benxine]

พรหมลิขิต!!!~

[piro]

ทำไมภาคนี้นายเอกเรากระดี๊กระด๊าตั้งแต่ต้นเรื่องเลยอ่ะ  ภาคอื่นมันต้องตีต่อยกันก่อนไม่ใช่เรอะ 
เดาว่าทั้งคู่ต้องมารู้ทีหลังว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่ตัวเองรอตื้บอยู่แน่ๆ

[akaipee]

  :m13:เหตุการณ์ราบลื่นดีจัง

 

[mma419109]

  +1ให้แล้วนะ ขอบคุณคุณคนเขียนด้วยโดนใจทุกเรื่อง (แต่ยังยืนยันว่ารักต้นสน+ภาคีที่สุด)

[Junrai_Hyper™]

ภาคนี้หวานเกินไปหรือเปล่าครับ

[nanalonely]

ละคร



เฮ้ย อะไรวะเนี่ย ท็อฟฟี่ใครวะ
ร่างบางก้มลงเก็บท็อฟฟี่สีหวานที่หล่นลงมาบนระเบียง
ไอ้บ้าข้างบนมันจงใจปาลงมาให้โดนตัวเขานี่หว่า

ไอ้ตั้มแหงนหน้าขึ้นมองระเบียงห้องที่เยื้อง ๆ ทางด้านบน
เพื่อมองหาเจ้าของท็อฟฟี่เม็ดเล็กนี้

หลังจากที่ซักผ้าแล้วก็กำลังตากผ้าที่ระเบียง ด้านหลังห้อง
ก็ปรากฏว่ามีท็อฟฟี่หล่นลงมาบนระเบียงที่เขากำลัง สะบัดผ้าเพื่อตากอยู่
วันนี้แดดดี ซักผ้าแล้วผ้าคงจะแห้งเร็ว

“ตากผ้าเหรอ...” ไอ้ทัตตะโกนถามลงมา มันไม่ได้ดังมากนักหรอก
แต่ก็พอให้อีกคนที่แหงนหน้ามองได้เห็นหน้ามันชัดเจน

อ๋อ เจ้าของเม็ดท็อฟฟี่คือทัต คนที่เลี้ยงข้าวเขานี่เอง

“อ้าวนายเองเหรอ...แดดดีวันนี้...นายอ่ะ..ซักผ้ายัง” ไอ้ตั้มตะโกนถามกลับ
ส่งยิ้มให้กับร่างสูงที่ยืนยิ้มอยู่บนระเบียงด้านบน

“ตากเสร็จแล้ว...ลงไปหาได้ป่าว..” ไอ้ทัตตะโกนถามกลับ เตรียมจะเดินไปหยิบขนม
เอาขนมลงไปฝากตั้มหน่อยดีกว่า เมื่อวันก่อนกลับบ้านไป
แม่เลยขนขนมมาให้ตั้งเยอะ กินคนเดียวเวลาดูละครดึก ๆ ก็ไม่หมดสักที
เอาไปให้ตั้มช่วยกินมั่งดีกว่านะ ถือโอกาสจีบด้วย
ไอ้ทัตหัวเราะชอบใจในความคิดของตัวเอง

“ห้องรกอย่างกะรังหนู...เข้ามาไม่กลัวเจองูก็ลงมาสิ” ร่างบางสะบัดผ้าผืนต่อไป
และตะโกนบอกกับร่างสูงที่เอ่ยถาม

“เดี๋ยวลงไปหานะ” ไอ้ทัตรีบวิ่งลงไปห้องด้านล่าง พร้อมถุงขนมในมือ
เย่ เย่ ได้คุยกับตั้มแล้ว

รู้จักกับตั้มมาเกือบเดือนแล้ว แต่ไม่ค่อยได้เจอกัน เสาร์-อาทิตย์ ตั้มก็กลับบ้าน เขาก็กลับบ้าน
ที่โรงเรียนก็ไม่เคยเจอกัน หลังจากเจอกันที่ร้านข้าววันนั้น
ก็เดินสวนกันที่ทางเดินบ้าง
แล้วก็มีบางวันที่เจอกันที่ร้านข้าว ช่วงเย็น ๆ
ได้คุยกันบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็แค่เล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราว
เพราะว่าเวลาจะคุยบางทีพอมองหน้าขาว ๆ ของตั้มแล้ว
มันก็เขิน เลยหนักไปทางมองหน้า มากกว่าชวนคุย
แล้ววันนี้ ก็จะได้กระชับความสัมพันธ์ด้วยการลงไปหาที่ห้องด้านล่างแล้ว
จะว่าไป เอ เรียนก็เรียนด้วยกัน แล้วตั้มเรียนแผนกอะไรหว่า ต้องถามหน่อยแล้ว
จีบตั้ม จีบตั้ม จีบตั้ม ลงไปจีบไอ้ตั้มดีกว่า


ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้อง ทำให้ไอ้ตั้มต้องละมือจากการตากผ้า
และเดินออกไปดูว่าเป็นใครที่มาหา

โหยยยยยยย ทัตนี่หว่า วิ่งเร็วมากเลยเนี่ย หิ้วอะไรมาเต็มเลยวะ

“เข้ามาก่อนดิ...” ไอ้ตั้มเปิดประตูห้องให้คนตัวสูงกว่าเข้ามาภายในห้องพัก

“เอาหนมมาฝาก...” ฝ่ามือแกร่งยื่นถุงขนมใบใหญ่ให้กับร่างบาง

“เอาหนมมาฝากอีกแล้ว ข้าวยังไม่ได้เลี้ยงกลับคืนเล้ยยยยย นี่เอาหนมมาฝากอีกแล้ว เราเกรงใจว่ะ”
มือเล็ก ๆ รับถุงมาไว้ในมือ และนำไปวางไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ ที่ใช้วางของจุกจิกได้

“ข้างบนโคตรร้อนเลยว่ะ...ห้องตั้มเย็นดีเนอะ” หลังจากหาที่นั่งได้แล้ว
ทัตพงษ์ก็ชวนร่างบางนั้นคุย
และกฤษดาก็เดินไปปิดประตูมุ้งลวดที่ระเบียง
ก่อนจะเดินเข้ามานั่งใกล้ ๆ

“ก็ห้องนายมันสูงกว่า บ่าย ๆ ก็โดนแดดอะดิ.....” ร่างบางเอ่ยบอกกับร่างสูง
และเริ่มค้นหาไม้หนีบผ้าที่จะนำไปหนีบผ้าด้านนอกระเบียง

“ท่าจะจริงเนอะ....เดี๋ยวลงไปกินข้าวพร้อมกันป่าว..เราจะรีบมาดู..แด..เอ่อ..แด..ข่าว”
ไอ้ทัตเกือบหลุดปากบอกไปว่า
จะมาดูละครเกาหลีตอนเย็น แต่ก็ต้องรีบเปลี่ยนหัวข้อ
กลัวจะโดนหาว่าไม่แมน ดูละครอะไรเป็นสาว ๆ ไปได้

“ก็ดี..ว่าจะนอนกลางวันหน่อย...ง่วงว่ะ เดี๋ยวจะได้ตื่นมาดูละครเกาหลีช่องสาม
เราไม่ชอบดูหรอกข่าวอ่ะเราติดละครว่ะ” ไอ้ตั้มบอกออกมาหลังจากหนีบผ้าที่ระเบียงเสร็จแล้ว
และมาล้มตัวนอนลงบนเตียง

โอ้ววววววว ขาโคตรขาวเลยเนี่ย ขาวกว่าสาว ๆ บางคนเลยนะเนี่ย แล้วดูสิ เล่นนอนชันเขาขึ้นแบบนั้น
มันจะเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้วนั่นน่ะ

“อ่ะหมอน....ง่วงจริง ๆ ว่ะ..นอนป่ะ” มือเล็ก ๆ ควานหา หมอนอีกใบส่งให้ร่างสูงที่นั่งอยู่
และก็หยิบหนังสือเรื่องย่อละครที่ไปเช่าเมื่อช่วงบ่ายออก มาอ่าน

ก่อนจะรีบวางลงอย่างลืมตัว เมื่อรู้ว่าคนตัวสูงกว่านั้นนั่งมองตาโต
เหมือนกับว่า การอ่านอะไรแบบนี้เป็นเรื่องประหลาดเต็มที

“เฮ้ย .... อย่ามองเราแปลก ๆ งั้นดิ...ก็มันติดนี่หว่า...ตลกอ่ะดิที่เราดูละครน้ำเน่าแบบนี้อ่ะ”
ไอ้ตั้มยิ้มแหย ๆ บอกกับร่างสูงที่รับหมอน มาวางและเอนกายลงนอนเคียงข้าง

“ไม่ตลกเลย....ยืมเล่มดิ...เรา....เราก็ติดละครเหมือนกันอ่ะ...มัน..มันจะดูแย่มั้ยล่ะ”
ไอ้ทัตเองก็ยิ้มกลับแหย ๆ เหมือนกัน แต่ก็รู้สึกดีมาก เมื่อได้รู้ว่า อีกคนก็มีอะไรคล้าย ๆ กัน

“เฮ้ยจริงดิ....ล้อเราเล่นป่าวเนี่ย..ดีใจนะเนี่ย...” ร่างบางเอียงหน้าหันมามองคนที่นอนเหยียดยาวเคียงข้าง
ออกจะตื่นตกใจเล็กน้อยแต่ก็ดีใจมากกว่า
อยู่ที่สถาบัน ไม่รู้จะไปคุยกับใคร ในเมื่อทุกคนเขาก็พากันคิดว่า
คนตัวเล็กร่างบางนี้มีลักษณะโหด ดิบ เถื่อน
ไอ้จะมาทำเป็นหน่อมแน้มน่ารักแบบนี้ คงไม่มีใครนับถือแน่ ๆ
เดี๋ยวจะโดนหาว่าแต๋ว
อยากจะคุยกับใครก็ไม่กล้าคุย อายมาก ถ้าใครจะได้รู้เรื่องนี้
แต่คนที่นอนอยู่เคียงข้างก็อาการเดียวกัน
โชคดีจังเลย เจอพวกแล้ว

“ไม่ล้อหรอก...นายก็อย่าบอกใครนะเรื่องที่เราติดละครอ่ะ..เราอายชาวบ้านเขา”
ไอ้ทัตเองก็เอียงคอหันมาตอบกลับร่างที่นอนเคียงข้างเช่นกัน ส่งยิ้มให้กันอย่างรู้สึกสบายใจที่สุด

“แล้วตอนเย็นนายดูละครเกาหลีช่องสามเหมือนกันป่าว...” ไอ้ตั้ม อมยิ้มอย่างถูกใจ เมื่อเอ่ยถามคนตัวโตกว่า

“เราอ่ะ....โคตรติดเลยแหละ...มากด้วย” ไอ้ทัตหัวเราะเสียงเบา อย่างอาย ๆ

และในบ่ายนั้น สองหนุ่มจากสถาบันเดียวกัน แต่คนละแผนก ก็เลยพากันนอนคุยเรื่องละครรอบดึก
และละครน้ำเน่าช่วงเย็น อย่างถูกคอ
ก่อนจะค่อย ๆ ผล็อยหลับไปในเวลาไล่เลี่ยกัน

............
   

[juuuno99]

แฟนตั้ม   มาแล้ว

[YO DEA]

 



มาพร้อมกำลังใจเหมือนเดิม

[akaipee]

 

เข้ามาให้กำลังใจค่ะ