หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ตั้ม-ทัต By aoikyosuke

[YO DEA]

 

3-0

[nanalonely]

ตอน เตรียมรบ



“กว่าจะได้ดู...อาทิตย์หน้าเลยอ่ะ”
ไอ้ตั้มบ่นงึมงำ หลังจากละครภาคดึกจบแล้ว
ก็มันกำลังสนุกดันจบซะได้ เซ็งเลย

“เนอะ...เบื่อว่ะ...”

ไอ้ทัตที่ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียนทำหน้าเบ้
เป็นอย่างนี้ประจำ โฆษณาก็เยอะ แล้วก็มีเนื้อหาจริง ๆ
แค่นิดเดียวเอง เซ็งจริง ๆ กำลังลุ้นมัน ๆ แล้วทำไมวันนี้มันร้อนแบบนี้วะเนี่ย
ไปนั่งเล่นที่ระเบียงหลังห้องดีกว่า
ร่างสูงลุกขึ้นยืนและทำท่าจะก้าวออกไปที่ระเบียงหลังห้องเพื่อรับลมเย็น ๆ ซะหน่อย

“ไปไหนอ่ะ....ไปด้วยดิ..”

คนตัวเล็กกว่าที่นอนหงายอยู่บนเตียงยื่นมือให้คนที่ยืนอยู่ดึงขึ้นเพื่อให้ลุกขึ้นนั่งได้อย่างสะดวก

“ป่ะไปนั่งหลังห้องกัน...ร้อนว่ะ”

ไอ้ทัตตอบเรื่อย ๆ โดยมีคนตัวเล็กกว่าเดินตามมานั่งด้วย
โดยการหันหลังชิดกับกำแพงห้อง และนั่งลงกับพื้น
รับลมเย็น ๆ ที่พัดแผ่ว พอให้คลายร้อนได้บ้าง

“พรุ่งนี้อาจกลับมืดนะ....ที่แผนกมีเรื่อง..”

ไอ้ตั้มที่มานั่งลงเคียงข้าง เอ่ยบอกกับร่างสูงและหลับตาลง
อากาศยามดึกนี่ก็ดีเหมือนกันนะ เย็นสบาย ปลอดโปร่งดี

“เหมือนกันแหละ...ต้องไปเหมือนกัน...เรื่องสนามบอลแหละ....สงสัยต้องยกพวกตีแน่เลย
ยอมก็ยอมไม่ได้ด้วยอ่ะ....ถ้าเกิดคุยกันไม่จบ....” ไอ้ทัตก็ตอบกลับเหมือนกัน

แผนกเครื่องกลกับแผนกก่อสร้างไม่ถูกกันอยู่ เวลาเรียกคนก็ต้องไปกันหมด จะมาหดหัวอยู่คนเดียวไม่ได้
“เฮ้ย....ถ้าเจอเราอ่ะ...ก็ชกมาเลยแล้วกัน...เดี๋ยวคนสงสัย...”

ไอ้ตั้มหันมาหัวเราะเสียงเบา
เรื่องต่อยตีมันก็เรื่องธรรมดา ชินแล้ว แต่ก็ไม่อยากต้องประทะกับทัตหรอก
ไม่อยากทำร้ายทัต ไม่อยากให้ทัตต้องเจ็บตัว

“เหมือนกัน...ชกมาเลยไม่ต้องกลัวเราเจ็บนะเว้ย...”

ไอ้ทัตก็หัวเราะเสียงเบา อย่างนึกขำ
คนตั้งเป็นร้อย เรื่องอะไรเขาจะมาเลือกชกกับตั้มล่ะ
มีคนให้ชกด้วยตั้งหลายคน โดยเฉพาะไอ้หัวหน้าแผนกก่อสร้างนั่นน่ะ

“ระวังตัวมั่งแล้วกัน....” ไอ้ตั้มหันหน้าไปบอกกับร่างสูงที่ชันเข่าขึ้นมากอดไว้

“เออ..เหมือนกันแหละ” ไอ้ทัตก็ตอบกลับ แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า และคิดอะไรตลก ๆ ได้
เออ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ลองแย้บ ๆ ไปหน่อยดีกว่า บรรยากาศเป็นใจซะขนาดนี้แล้วน่ะ

“ฟ้าสวยนะ....แต่ไม่กว้างเลย....” ร่างสูงคิดอะไรแผลง ๆ แกล้งหยอกเย้าร่างบางข้าง ๆ ที่นั่งอยู่ด้วยกัน

“ทำไมอ่ะ....ฟ้ามันก็กว้างออก”

ไอ้ตั้มหันมาถามด้วยความงง นี่มันจะพูดอะไรกันเนี่ย

“กว้างอะไรไม่เห็นกว้างเลย....เพราะไม่ว่าฟ้ากว้างแค่ไหนเราก็เขียนคำว่ารักตั้มไม่พอ”

มุกเสี่ยวโคตรของไอ้ทัตทำให้ไอ้ตั้ม ทำหน้าจะอ้วกออกมา
แล้วก็หันไปทำหน้าแบบว่า
กูไม่รู้จักมึงนะ มึงเป็นใครเหรอ อย่ามาเข้าใกล้กู ไอ้บ้าไปไกล ๆ เลยมึง

แล้วไอ้ทัตก็หัวเราะชอบใจ ที่ได้เห็นหน้าแบบนั้นของร่างบางได้ แกล้งแหย่มือเข้ามาใกล้
แล้วร่างบางก็แกล้งถอยหลังหนี
ทำหน้าเหยียดหยามเต็มที แบบว่าถ้ามึงพูดอีกทีกูเลิกคบแน่
อารมณ์นั้นเนี่ยเหมือนกับว่า มึงพูดอะไรเนี่ย กูรับไม่ได้เลย เสี่ยวแดกสิ้นคิด

แล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“เฮ้ยตั้ม.....เราลงทุนพูดเลยนะเว้ย...แหม..อายดิ..อายเลย...เขิน ... เขิน”
ไอ้ทัตทำเป็นชี้หน้าของร่างบางที่ยังหัวเราะอยู่
ก็รู้ว่ามันเน่า เน่าโคตรพ่อจะเน่า แต่ก็เล่นไปแล้ว เล่นให้มันฮา พอเป็นพิธี
แก้อาการเครียดเรื่องของวันพรุ่งนี้

“อายมาก...อายเหลือก้ำเหลือเกิน..อายจนเสียดายข้าวเลย....ไปอ้วกก่อนนะ..”
ไอ้ตั้มทำท่าจะลุกไปจริง ๆ
แต่ก็ถูกฝ่ามือแกร่งอุ่นร้อนนั้นดึงเอาไว้ให้นั่งลงข้าง ๆ
ใบหน้าคมเริ่มจริงจังขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“เป็นอะไรอ่ะ.....เครียดเหรอ..” คนตัวเล็กกว่าเอียงหน้ามาถาม
พรุ่งนี้เขาเองก็ต้องไปเปิดศึกกับไอ้หัวหน้าของพวกเครื่องกลเหมือนกัน
แต่ไม่อยากบอกทัต เดี๋ยวจะเป็นห่วง
ถ้าทัตรู้ว่าเขาคือคนที่ต้องไปเจรจาเรื่องสนามบอล
ทัตต้องห้ามแน่ ๆ เลย ไม่บอกทัตดีกว่า
ทัตเองก็ต้องไปรวมกลุ่มกับพวกที่แผนก
ก็ห่วงเหมือนกันกลัวโดนลูกหลงด้วย
ถ้ามีเล่นของกันด้วย ก็ยิ่งแย่ อาวุธแต่ละอย่างมันก็หนักเหมือนกัน

“พรุ่งนี้อ่ะ...ถ้าวิ่งได้ก็วิ่งนะตั้ม” ไอ้ทัตหันหน้ามาบอกกับร่างบางที่นั่งเคียงข้าง
ก็รู้ว่าเรียนแบบนี้มันก็เรื่องธรรมดา แต่ว่าตั้มมันตัวเล็กนิดเดียว มันจะไปสู้ใครได้วะแบบนี้
เขาจะคอยระวังก็ไม่ได้เพราะไอ้หัวหน้าแผนกก่อสร้าง คงจะต้องซัดเขาอยู่แน่ ๆ

“ไม่มีวิ่งหรอกน่ะ...ดูถูกกันเกินไปแล้ว...” ร่างบางหัวเราะเสียงเบา
เหม่อมองไปที่ท้องฟ้ากว้างไกลยามค่ำคืน
ฟ้ามันกว้างขนาดนี้เนี่ย
เขียนคำว่ารักตั้มไม่พอจริงหรือเปล่าทัต
อยากจะถามออกไป
แต่ก็เงียบไว้ดีกว่า
อยู่ใกล้ ๆ กันอย่างนี้ก็ดีแล้ว ไม่เอาอะไรมากหรอกน่ะ

ร่างสูงหันมายิ้มให้กับร่างบาง แกล้งกดศรีษะมนเล็กให้แนบกับไหล่ของเขา
และร่างบางนั้นก็ไม่ได้ขัดขืน
เอนซบลงมาอย่างว่าง่าย อุ่นจังเลยนะ ไหล่ของทัตเนี่ย ถ้าได้อยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้ ก็ดีน่ะสิ
ใบหน้าสวยหวาน ยิ้มกับตัวเอง หลับตาลงอย่างเชื่องช้า
พร้อมกับความเย็นสบายของสายลมที่พัดแผ่ว เบา

ทัตพงษ์เหลือบมองคนที่หนุนกับไหล่ของเขาแล้วก็ลอบยิ้มออกมา
เราอยากอยู่กับตั้มแบบนี้ตลอดไปนะ
ไม่อยากให้ใครมารังแกตั้มได้
พรุ่งนี้ดูแลตัวเองด้วยนะตั้ม วิ่งให้เร็ว ๆ ด้วยล่ะ รู้มั้ย
ใบหน้าคมซบหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่มของร่างบางที่เอนซบอยู่กับไหล่ของเขา
และหลับตาลงรับสายลม เย็นยามดึกนั้น ไปพร้อม ๆ กัน





...........................




แนนกด +1 ให้กับทุกคอมเม้นท์เป็นการขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ 

ปอลอ วันนี้เหนื่อยมากขอไปนอนก่อนนะคะ แต่ถ้าตอนดึกตื่นขึ้นมาอีกจะมาอัพให้อีกตอน

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้นะคะ

[Bg LoVe NT]

^
^
^

จิ้มน้องแนน


“กว้างอะไรไม่เห็นกว้างเลย....เพราะไม่ว่าฟ้ากว้างแค่ไหนเราก็เขียนคำว่ารักตั้มไม่พอ”


กร๊ากกกกก เสี่ยวได้อีก แต่คนพูดน่ารักให้อภัย (รู้นะว่าตั้มแอบยิ้มอ่ะ )

[kit]

• “กว้างอะไรไม่เห็นกว้างเลย....เพราะไม่ว่าฟ้ากว้างแค่ไหนเราก็เขียนคำว่ารักตั้มไม่พอ”

ว้าย ทัตรักตั้มเหมือนพ่อ & แม่ อิอิ

จะเอาโลกมาแทนปากกา เอานภามาแทนกระดาษ.......



241 + 1 = 242

ขอบคุณนะคะ คุณ nana lonely

[nanao]

โหยตอนหน้าจะสู้กันแล้วสิ

ผลจะออกมาเป็นไงเนี่ย 

[Junrai_Hyper™]

สงสัยตัวต่อตัว เสื้อผ้าไม่เกี่ยว

เอิ๊กๆ

 

[jay_jay]

พักผ่อนนะตะเอง เค้าเป็นห่วง

ตอนนี้สบายดีแล้ว ทุกอย่างเราคิดว่ามันน่าจะดีขึ้นแล้ว

เราจะวางละ ไม่ใช่ไม่พยายาม ไม่ใช่เพราะเหนื่อย แต่เพราะอะไรหลายๆอย่าง

ปล. ตะเอง อย่าลืมมาต่อนะ ชอบมากมาย 

[สมุนไพร]

มิจุใจเลยยยยยย


สู้ๆคุณนานะ


ว่าไปแล้วก็+1คืนนน

[Jeremy_F]

ดูแลสุขภาพด้วยนะน้องแนน 

ถ้าเป็นไปได้มาอัพทุกวันก็จะดีมากๆเลย 


ขอบคุณที่บวกให้เราก็บวกคืนทุกครั้งน่ะ 

 

[mantdash]

อ้ะมาสองตอนเลยแหะ

ดูเหมือนงานจะเข้าทั้ง2คนเลยแหะ

เรื่อองัพก็แล้วแต่แนนสะดวกดีกว่าเนอะ ไม่มายอ่า แต่อย่าดองนานมากนะครับ เด่วเค็มอะ 

[nanalonely]

ตอน ดวล




"ไหนวะ....หัวหน้าพวกมึงอ่ะ..."

ทัตพงษ์ตะโกนถามแผนกก่อสร้างที่ยกพวกกันมาทั้งแผนกด้วยเสียงอันดัง
แต่สายตาสอดส่ายมองหาร่างของกฤษดา
เขาไม่สนหรอกว่าไอ้เวรหัวหน้าแผนกก่อสร้างนั่นจะหน้าตาเป็นอย่างไร
แต่ที่เขาสนใจก็คือคนร่างโปร่งบางนั้นต่างหากล่ะ ว่าอยู่ตรงไหน
กลัวจะโดนลูกหลงไปด้วย กลัวว่าจะหลบไม่ทันขึ้นมาแล้วจะทำยังไง
เขาจะไปปกป้องไม่ทันน่ะสิ

และก็ได้เห็น..
.อือดีแล้ว อยู่แถวหลัง ๆ อ่ะดีแล้ว แล้วนั่นใครกันที่กระซิบอยู่นั่นน่ะ
ดูเหมือนว่าตั้มจะไม่รู้เลยว่าเขา
คือหัวหน้าของแผนกเครื่องกล เดี๋ยวกลับบ้านไปแล้วค่อยคุยกันอีกที
แหม ก็ไม่อยากบอกตั้มนี่นา ว่าไอ้บ้าที่นอนดูละครรอบดึกด้วยกันทุกวัน เป็นคนที่ได้รับการยอมรับของแผนกน่ะ
ไม่อยากบอกหรอกเดี๋ยวหาว่าเขาขี้คุย ก็เขาทั้งบ้าบอ บ่อน้ำตาตื้น ดูละครซึ้ง ๆ ก็นั่งร้องไห้นี่นา
ตลกจะตายไป

และเขาก็เริ่มมองหาหัวหน้าของไอ้แผนกก่อสร้าง
ทั้งแถวที่ยืนสุมหัวกัน ค่อย ๆ เดินออก เหลือพื้นที่ว่างให้ร่างเล็กบางที่ยืนอยู่ด้านหลัง ได้ปรากฎตัว

ตั้ม
ตั้ม
ตั้ม
ไม่จริงน่ะ ไม่จริงใช่ม้ายยยยยยยยยย ตลกน่ะ จะส่งตั้มมาชกกับเขางั้นเหรอ

ไม่ใช่เฉพาะทัตพงษ์หรอกที่งง แต่ร่างโปร่งบางเองก็ตกใจไม่แพ้กัน

ทั้งสองมองหน้ากันนิ่ง เหมือนไม่แน่ใจว่าที่เห็นอยู่นี่มันถูกแน่แล้วหรือไม่
ต่างคนต่างนิ่ง ไปชั่วขณะ สบตากันนิ่งแบบนั้น ตกตะลึง กับสิ่งที่ได้รับรู้
ร่างกายชาวูบ ยืนตัวแข็งทื่อกันทั้งคู่ เมื่อได้รับรู้ในเรื่องที่ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้

"เฮ้ยยยยยยย นี่มันตุ๊ดนะ...แน่ใจเหรอว่าไอ้ห่านี่อ่ะ...."

ร่างสูงแกร่งเอียงหน้าไปถามคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
ภาวนาให้เป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน อย่าให้เป็นตั้มเลย ขอร้องล่ะ
แค่แผนกผิดใจกันก็แย่แล้ว แต่นี่จะให้เป็นหัวหน้าแผนกด้วยกันทั้งคู่นี่ ไม่ไหวนะ

"ไอ้หมีควายนี่แน่เหรอวะ..."

ร่างโปร่งบางเองก็เอ่ยถามเพื่อนข้าง ๆ ด้วยความงุนงง ทำไมต้องเป็นทัตด้วย
ทำไม แล้วนี่จะทำยังไงต่อดีล่ะเนี่ย ชกทัตเลยเหรอ บ้าน่ะ ไม่จริงใช่มั้ยนี่

และคำตอบที่ทั้งสองฝ่ายได้รับก็คือ -----------ใช่แล้วไอ้นี่แหละ-----------
แค่ได้ฟังก็แทบเข่าทรุด แต่ก็แข็งใจพูดกันต่อ

"มึง...มึงเองเหรอ....ที่ท้ากูดวลอ่ะ"

แม้น้ำเสียงจะดูไหว ๆ ชอบกล แต่ทัตพงษ์ต้องตะโกนถามออกไปพยายามบังคับเสียงให้หนักแน่นเข้าไว้
และทำท่าทางให้น่าเกรงขามที่สุด

"อะ..เอ้อออออออ สิ เออสิวะ...มึงกลัวเหรอ"

และกฤษดาเองก็ขมวดคิ้วมุ่น กัดปากตัวเองแน่นตะโกนถามร่างสูงนั้นออกไปเหมือนกัน
แย่แล้วแบบนี้ เอาไงต่อดีล่ะไอ้ตั้ม คิดสิ คิดสิ ทำยังไงจะเลี่ยงการยกพวกครั้งนี้ได้น่ะ

"มึง...มึงจะเอาไง..." ร่างสูงก้าวเดินเข้ามาใกล้ ๆ และค่อยพูดเสียงเบาไม่ให้ใครได้ยิน

"จะชกจริงเหรอตั้ม" เสียงแผ่ว ๆ ที่ร่างสูงพยายามจะบอกก่อนจะเดินผละออกมา

ทำให้ร่างบางต้องพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าต้องทำแน่ ๆ

ต่อยตั้มเหรอ.....ให้ต่อยตั้มงั้นเหรอ....ทำไม่ได้ เขาทำไม่ได้ ไอ้ทัตคนนี้จะทำร้ายตั้มได้ยังไงกัน

"มึงจะให้กู45 นาทีหรือเปล่า...เรื่องสนามน่ะ" ไอ้ทัตตะโกนเสียงดัง

และก็ได้ยินเสียงโห่ลั่นของแผนกก่อสร้าง ท่าทางแต่ละคนคงไม่ยอมเลิกง่าย ๆ แน่
เตรียมพร้อมกับศึกครั้งนี้มาอย่างเต็มที
เมื่ออีกแผนกหนึ่งโห่ไล่
อีกแผนกก็โห่กลับเหมือนกัน ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมซึ่งกันและกัน
และทั้งไอ้ตั้มและไอ้ทัตก็ทำหน้าไม่ถูก จะยอมก็ไม่ได้

สุดท้ายแล้วคงเลี่ยงไม่ได้แน่แล้วครั้งนี้
ทำไมมันซวยอย่างนี้นะ ทำไมวะ



"สัตว์เอ้ยยยยยยยยย อย่าอยู่เลยมึง..."

สองร่างสบถลั่นเสียงดังหลังจากที่ตะโกนด่ากันเป็นเวลานานเพื่อถ่วงเวลา
แต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรเลย นอกจากยิ่งไปช่วยกระตุ้นความเดือดดาลของทั้งสองฝ่าย
เมื่อต่างฝ่ายต่างโห่ไล่กัน
แค่เพียงคำพูดคำเดียว
ก็ทำให้สองฝ่ายกรูเข้าหากันตะลุมบอลกันเละเทะไม่รู้ว่าใครเป็นใคร

เสื้อสีเดียวกัน แต่เวลาชกก็ต้องเลือกดูปกเสื้อว่าใครเป็นใครไม่งั้นคงได้ต่อยกันมั่วแน่ ๆ

และทั้งไอ้ตั้มและไอ้ทัตก็ต้องแลกหมัดกันนัวเนียไปหมด
ร่างสูงเผลอปล่อยหมัดใส่ร่างโปร่งบางหลายหมัด ทำท่าจะนึกเสียใจอยู่หรอก

แต่แค่โดนหมัดขวาตรงซัดเข้าปลายคางแบบกรรมการไม่ทันนับแค่นั้นแหละ
ถึงได้รู้ว่าสำคัญผิดไปแล้ว

ตั้มไม่ได้อ่อนแอเหยาะแหยะอย่างที่เขาคิดเลย ซัดมาที หน้าเขาสะบัดไปคนละทิศ
มึนจนเห็นดาวหลายดวง เซหลุน ๆ ไป แทบจะหัวทิ่ม ถ้าไม่ยันกายเอาไว้
พอตั้งหลักได้ ก็ต้องมาดวลกันต่อ
อารมณ์นั้นไม่รู้ใครเป็นใคร ทั้งมือทั้งตีน สาดใส่กันไม่มียั้ง แบบลืมตาย ลืมความเจ็บ

ไม่สนใจแล้วว่าอีกฝ่ายจะเป็นจะตายอย่างไร แรงมีเท่าไหร่สาดใส่กันอย่างเต็มที่
ไม่เว้นแม้แต่ไอ้ตั้มและไอ้ทัต ที่ช่วงแรกออกหมัดกันแบบเบา ๆ แต่แค่ไม่ถึงเสี้ยวนาที
ถึงได้เพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายก็แข็งแกร่งไม่แพ้กัน
เลยกลายเป็นว่า สัญชาติญาณดิบในตัวถูกปลุกขึ้นมา ซัดกันไม่ยั้ง
ยิ่งอีกฝ่ายแรง อีกฝ่ายก็แรงกลับ

"แม่งเอ้ยยยยยยยยย" ไอ้ตั้มตะโกนด่า ยกตีนขึ้นยันร่างสูงที่ทำท่าจะโถมเข้ามา และเตะตัดที่หน้าขา
จนร่างสูงเซถลาหัวแทบคะมำ

ใบหน้าเนียนสวย แดงช้ำ จากฝีมือของร่างสูง
และทัตพงษ์เองก็มีสภาพไม่ต่างกัน
ทั้งปากทั้งจมูก แผลแตกนับไม่ถ้วน
โดยแอนตาซิลไม่แจกค่าแผลแตกในการเย็บแผลเหมือนเวทีมวยราชดำเนินแน่


"มึงอย่าอยู่เลย....ไอ้ก่อสร้างเอ้ยยยยยย"
หมัดขวาตรงเหวี่ยงใส่ร่างบางอย่างเต็มกำลังชนิดกะน็อคในหมัดเดียว
ถูกปล่อยเข้าเต็มแรง แต่โชคดีที่ร่างโปร่งบางไหวทันหลบหลีกได้อย่างทันท่วงที
และทำท่าจะสวนกลับ ให้สาสมกัน

ยังไม่ทันที่อะไรจะไปกันใหญ่
เสียงตะโกนของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น

"ตำรวจเว้ยยยยยยยยยย ตำรวจมา......"

เสียงตะโกนลั่น ๆ นั้น
ทำให้ร่างสูงกระชากแขนของร่างที่ดวลหมัดด้วยเมื่อครู่ วิ่งตามไปพร้อมกัน
จังหวะนี้ไม่มีใครสังเกตเห็นแน่ เพราะต่างฝ่ายต่างหนีเอาตัวรอด ไม่มีใครรอใคร

และร่างโปร่งบางก็วิ่งไปตามแรงฉุดของร่างสูง ออกวิ่งโดยไม่หันมามองข้างหลังเลย
พวกที่ซัดกันอยู่ก็พากันวิ่ง ออกจากตรงนั้นด้วยความเร็ว
ไม่รอให้รู้ผลแพ้ชนะแต่อย่างใด



........................

[YO DEA]

 


แอบถ่ายภาพเหตุการณ์


อิอิ

[ranny]

 


เข้ามาให้กำลังใจคนโพส


สู้ต่อไปนะ...ทาเคชิ

[Bg LoVe NT]

^
^
^

จิ้มป้ารีบน



เอาละสิ

ยังไงต่อล่ะ

หนีไปด้วยกันอีก สงสัย งานนี้มีเคลียร์นอกรอบกันต่อ เอิ๊กกกกก


+1 เป็นกำลังใจให้น้องแนนค่ะ

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณ nana lonely

[wan]

มันคง กระอัก กระอ่วน ใจหน้าดู แต่ทำไงได้ ยังไงก็ต้องรักษาภาพพจน์ ของหัวหน้า ฯ

แต่หลังจากนั้น คงมานั่งทำบาดแผลกันทั้งสองคน  คงทำหน้าไม่ถูกเลยละ

มารอตอนต่อไปดีกว่า ว่า ทั้งสองคน จะหาออกยังไง กับปัญหานี้

เดาเอานะ ก็ให้ทั้งสองแผนก เตะบอลกระชับมิตรไปเลย ซิ จะได้ไม่ต้องมาต่อยตีกันอีก

เป็นกำลังใจให้นะครับ แนน 

ปล. ขอบคุณสำหรับ +1  งั้นคืนให้นะครับ +1

[benxine]

......................!!!~

[nanao]

ทำใจลำบากกันน่าดู 

[SuMoDevil]

เข้ามาให้กำลังใจคนโพสจ้าาา

[torto]

อะไรกันเนี่ย ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะก็ตำรวจมาหละ   เสียเวลาต่อยกันทำไม๊    


คราวนี้มา 2 ตอนเลยนะ  Thanks จ้า


เหนือยนักก็พัก  พักแล้วอย่าลืมมาต่อนะจ๊ะ

[HaLF333]

แนนจ๋า ขอบคุณมากมายที่เอามาลง..
มัสอยากให้ลงทุกวันเลย..แต่ที่หายไป 2-3 วันนี้ป่วย...
วันนี้หายแล้วกลับมากรี๊ดดดดดดด เหมือนเดิม 5555+


คู่รักเริ่มลงมือต่อยกันแล้ว...
กลับบ้านมีเคลียร์แน่ๆๆ..
ไม่ใช่ตบจูบ แต่จะเป็น..
ต่อยกันแล้วจับกดป่าวหว่าอยากรู้จังงงงงงง...
 

ปล.รักแนน 

[สมุนไพร]

 

[Junrai_Hyper™]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[Jeremy_F]

โอ้ย เจ็บๆ เจ็บ กันทั้งสองคน   

ผลัดกันทายานะ 

 

[akaipee]

  :oni1:มาแล้วค่ะ กลับมาคราวนี้อ่านได้หนำใจมากๆๆๆ

โอ้วซอกซ้ำกันทั้งคู่กันเลย :laugh:รักษากันเองดีๆๆน้าค่ะ

เป็นกำลังให้คนแต่งน้าค่ะ ลงทุกวันแหละค่ะ

[→Yakuza★]

ต่อยกันเองก็เอง ก็ได้อารมณ์อีกแบบเนอะ~ 

[Siri_nan]

  รักกันแบบเจ็บๆ อิอิ คนโพสน่ารักมากขยันจริงๆ เลย

[Kipper]

  ว้า.........พลาดเม้นตอนที่แล้วได้งายยยยยยยยยยยยยยอ่ะ  เค้าไม่ยอมนะ

  แต่ว่าตอนนี้ซัดกันนัว  ต่างคนต่างก็ไม่ยอมกันมันพะยะค่ะ  หน้าหล่อ ๆ ช้ำหมด

  อยากรู้ตอนต่อไปแล้วอ่ะ   ขอบคุณนะครับคุณแนน  +1 ให้คร๊าบบบบ

[nanalonely]

Bg LoVe NT   ถึงจะเสี่ยวแต่น่ารักนะคะพี่แข

kit                ช่างคิดเจงๆอ่ะกิต นึกไม่ถึงเหมือนกัน

SomLove       รู้ผลกันไปเรียบร้อยนะคะ

Junrai_Hyper  ตัวต่อตัว เสื้อผ้าไม่เกี่ยว งานนี้ก็มีเสียวสิคะ

jay_jay          แนนห่วงตะเองยิ่งกว่าอีก

สมุนไพร            สั้นไปเรอะ ไม่น๊า มีต่อรอบสองอีก ปกติลงแค่ตอนเดียวเองนะ

Jeremy_F      ขอบคุณคะที่เป็นห่วง ถ้าไม่ติดอะไรก็จะมาอัพให้ทุกวันคะ

mantdash      จะอัพให้ทุกวันจะป๊อบ

YO DEA        อย่าลืมทำสรุปเหตุการณ์ด้วยนะคะ

ranny           ขอบคุณนะคะ

Bg LoVe NT   เคลียร์นอกรอบแบบไหนอ่ะพี่แขก บอกแบบนี้แนนคิดไปถึงไหนแล้วน๊า

kit               จ้า

wan             ..........อย่างอื่นกระชับมิตรแทนได้ป่าววัน

benxine       ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

SomLove     อืม ทำใจลำบาก แต่อย่างอื่นไม่ลำบากน๊า

SuMoDevil   คนเนี้ยให้แต่กำลังใจเหรอ อย่างอื่นนอกจากกำลังใจมีป่าวว อยากได้อย่างอื่นมากกว่า

torto           เขาเรียกว่าต่อยเป็นพิธี ให้รู้ว่าต่อยกันจริงๆ

HaLF333     มัสไม่สบายเหรอ เป็นอะไรมากไหม ดีขึ้นแล้วใช่ไหม อากาศเริ่มเย็นแล้ว เทคแคร์ตัวเองด้วยนะ

สมุนไพร        ขำด้วยคนได้ไหมคะ แต่ขำอะไรหว่าไม่รู้อ่ะ แต่อยากขำด้วย

Junrai_Hyper  กรี๊ดดด้วย อิอิ

Jeremy_F    อยากทายสด้วยคน งี๊ดดด

akaipee      ผลัดกัน...ได้ไหมอ่ะ

Yakuza      ต่อยกันเอง เจ็บกันเอง เฮ้อ แล้วจะต่อยกันไปทำไมไม่รู้เนอะ

Lady^_^les.N  รักแบบปรัญชาช่างฯก็อย่างเนี้ยแหละ

Kipper       อยากรู้เด๋ว แนนจัดให้ค่ะ



ปอลอ +1 คืนให้คนที่บวกให้แนนแล้วนะคะ  

[nanalonely]

เมื่อวานหมดสภาพเลยอ่า ตื่นขึ้นมาอัพตอนดึกไหวได้ยังไงไม่รู้เลย อัพเสร็จคลานกลับไปนอนต่อเลย คืนนี้ยังไม่รับปากนะคะว่าจะลงให้ได้กี่ตอน ถ้าตื่นตอนดึกอีกจะมาอัพให้แล้วกันนะคะ


ตอน  ความเจ็บปวดที่อ่อนโยน




"เจ็บมากมั้ย...."

ไอ้ทัตใช้ผ้าประคบน้ำแข็ง ประคบที่ข้างแก้มของไอ้ตั้มเบา ๆ
หลังจากที่วิ่งหนี ออกมาจากที่ดวล และวิ่งกันกระเจิดกระเจิง ถอดชอร์ปออกกันโดนจับ
แล้วก็พากันกระโดดขึ้นแท็กซี่มาที่อพาร์ทเม้นได้อย่างปลอดภัยทั้งคู่
และก็พากันลากขึ้นมาที่ห้อง
ที่มีอากาศถ่ายเท และเย็นสบายที่สุด
ซึ่งนั่นก็คือห้องของไอ้ตั้มนั่นเอง
แล้วมันสองคนก็ต้องมานั่งบ้าผลัดกันทายากันเองอีก

"เจ็บดิ...แล้วเป็นไงมั่งเนี่ย..."

ไอ้ตั้มเองก็ประคบน้ำแข็งที่หน้าของไอ้ทัตเหมือนกัน
บ้าชิบหายตีกันจะตายห่า ยังมีหน้ามาถามกันอีกว่าเจ็บมั้ย
ในเมื่อไอ้แผลแตกต่าง ๆ น่ะ มันก็ฝีมือของมันทั้งคู่ ที่ผลัดกันต่อยกันไม่ใช่หรือไง
อยากสู้กันเอง สมน้ำหน้ามึงแล้วนี่ อยากเก่งเอง

"ก็...แหม..หมัดหนักขนาดนั้น..ดูดิ..คิ้วแตกเลยเนี่ย"

ไอ้ทัตบ่นงอน ๆ ตั้มนะตั้ม
น่ารักอ้อนแอ้นแบบนี้ แต่หมัดหนักชะมัด ซัดเขาซะจนจะหมอบหลายครั้ง
นี่ถ้าเกิดทะเลาะกันจริง ๆ ตั้มมิฆ่าเขาตายเหรอเนี่ย
คนเรานี่ดูแต่หน้าไม่ได้จริง ๆ
มิน่าล่ะ ได้เป็นหัวหน้าของไอ้พวกก่อสร้างได้
ดูถูกฝีมือตั้มไม่ได้เลยจริง ๆ ให้ตายเถอะ

"เหรอ..." ไอ้ตั้มแกล้งลากเสียงยาว
และกดที่บริเวณมุมปากของร่างสูงนั้นแรง ๆ เหมือนรู้ว่า
เจ็บก็เลยยิ่งแกล้งให้เจ็บมากขึ้น

"โอ้ยยยยยยยยยยย ตั้มอ่ะ..เบาหน่อยสิ...เจ็บนะเนี่ย"

ไอ้ทัตบ่นงึมงำ กุมที่บริเวณปากของตัวเอง
กดมาได้นะตั้มแกล้งกันนักนะ เดี๋ยวปั๊ด จูบเลย
ไอ้ทัตคิดอะไรเลยเถิด และหัวเราะออกมาเบา ๆ
เล่นเอาไอ้ตั้มที่นั่งประคบแผลให้ถึงกับมองหน้า
เจ็บจะตายยังมีหน้ามาหัวเราะ เดี๋ยวปั๊ด .... หอมแก้มเลยนิ
เอาละค้าบบบบบบบบบ ไหน ๆ มันก็คิดตรงกันเยี่ยงนี้แล้ว จะช้าอยู่ไย

"หัวเราะไรวะ...บอกมาดิ..หัวเราะมาก ๆ เดี๋ยวเอาหมัดยัดปากอีกรอบหรอก..."
ไอ้ตั้ม ด่าเข้าให้รอบหนึ่ง แล้วก็หน้างอหงิก แม่ง กวนตีนดีจริงเว้ย

"ให้บอกจริงดิ...ไม่เอาหรอกขืนบอก เดี๋ยวโดนกำปั้นยัดปากจริง ๆ อะดิ"

ไอ้ทัตหัวเราะขำ
และก็ได้เห็นว่าร่างบางที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หน้างอหงิกทันตาเห็น
จากเดิมที่มันหงิกอยู่แล้ว เลยยิ่งไปกันใหญ่จนสังเกตเห็นได้ชัด

"เออ..แม่งอย่าบอกแล้วกัน.."

มือเล็ก ๆ กุมที่คิ้วของตัวเอง แสบชิบหายเลยไอ้ห่าทัต
ต่อยมาได้ แต่ถ้าเล่นไม่สมจริง ก็ไม่มีใครเชื่อหรอก
มันเป็นเรื่องศักดิ์ศรีของแผนก
ขืนอ่อนข้อให้อีกฝ่ายเหนือกว่า แผนกก็เสียหน้ากันพอดีน่ะสิ

"เป็นไรมากป่าว...."
ไอ้ทัตรีบเปิดหาแผลที่หัวคิ้วของร่างโปร่งบางนั้น
แล้วก็ได้เห็นชัด
โหยยยยยยยย นี่มัน นี่มัน ก็ต้องเจ็บแล้วเนี่ย...แตกขนาดนี้เนี่ย
ทำไมเขาทำแบบนี้วะเนี่ย
ซัดตั้มถึงขนาดแผลแตกขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย
โอยยยยยยยยยยยยย ทำไมกูเลวอย่างนี้วะ
ปกป้องไม่ได้ แล้วยังเป็นคนลงมือเองอีก
"ตั้ม...เจ็บมากมั้ย.."
น้ำเสียงทุ้มนุ่มแผ่วหายไป หลังจากมองแผลบนใบหน้าน่ารักนั้นแล้ว
ตั้มเจ็บมากเลย มากกว่าเขาอีก
ทำไมเขาทำอย่างนั้นไปว้าาาาาาาาา
เรื่องศักดิ์ศรีของแผนกก็สำคัญ แต่ทำให้คนที่รักต้องเจ็บขนาดนี้นี่
มันเรียกว่าเลวแล้วเนี่ยแบบนี้

"อือ...เจ็บจนอยากร้องไห้เลยแหละ..." ไอ้ตั้มตอบไปแบบไม่คิดอะไร
นั่งควานหายาหม่องมาทาที่รอยฟกช้ำตามตัว
ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง คนที่กำลังดูที่แผลของมันเลยว่าตอนนี้ทำหน้ายังไง
ร่างสูงใบหน้าหมองเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
ปกป้องตั้มไม่ได้ แถมยังเป็นคนลงมือเองซะอีก
แม่งเอ้ยยยยยยย ทำไมกูมันถ่อยแบบนี้วะเนี่ย ตั้มเจ็บขนาดนี้เนี่ย ก็ฝีมือมึงไม่ใช่หรือไง
ไอ้ห่าทัตเอ้ยยยยยยยย
ฝ่ามือแกร่งโขกเข้าที่หัวของตัวเอง เสียงดังลั่น

"เฮ้ยยยยยย เฮ้ย ทำไรวะ...ทำอะไรเนี่ย..." ไอ้ตั้มต้องรีบไปดึงมือของร่างสูงเอาไว้
และพอเห็นหน้าของทัตพงษ์ได้ชัด ก็ต้องนิ่งเงียบลงทันใด
ดวงตาคม หันมาสบตากับร่างบาง หยาดน้ำตาคลอปริ่ม ก่อนจะไหลหยดลงมาเป็นสาย

"เฮ้ยยยยยยย อย่าร้องดิ..เจ็บมากจนต้องร้องเลยเหรอ"

ไอ้ตั้ม พยายามจะควานไปหากระดาษทิชชู่
มาให้ร่างสูงเช็ดหน้า แต่ก็ช้ากว่าไอ้ทัตเสียแล้ว
มันไม่รอให้ร่างบางลุกจากเตียง
แต่ดึงแขนให้ตั้มมาเผชิญหน้ากับมันได้อย่างถนัด
และดวงตากลมโตก็ได้สบกับดวงตาคมที่ยังคลอไปด้วยหยาดน้ำตา
ต่างคนต่างนิ่งงันไปชั่วขณะ
และเมื่อฝ่ามือแกร่ง ฉุดดึงให้ร่างโปร่งบาง เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดได้
ร่างบางก็ไม่คิดจะขัดขืน ยอมโผเข้ามาให้ร่างสูง กกกอดแนบแน่นได้อย่างง่ายดาย
และถ่ายทอดความรู้สึกให้กันและกัน
หวังเพียงเพื่อจะเยียวยาให้ร่างบางหายจากความเจ็บปวดบ้าง

ฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียนขาวภายใต้เสื้อชอร์ปสีเหมือนกัน แต่ปกคนละสี
หวังเพียงจะให้ตั้มบรรเทาความเจ็บปวดลงบ้าง
และยังคงไม่สามารถหยุดน้ำตาได้ ทำไมเจ็บปวดหัวใจอย่างนี้ เขาเป็นคนลงมือกับตั้ม
จนตั้มต้องเจ็บขนาดนี้ เขามันผิดเอง เขามันผิดเอง ได้ทัตเอาแต่โทษตัวเองอยู่แบบนั้น

"เจ็บใช่มั้ย...ตั้มเจ็บเพราะเราจริง ๆ ด้วยใช่มั้ย..." ไอ้ทัตยังคงเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญ
จนไอ้ตั้มต้องเป็นฝ่ายโอบแขนเข้ามากอดกระชับถ่ายทอดความอบอุ่นให้กับไอ้ทัตเสียเอง

"เราไม่เป็นไรทัต...เราไม่เป็นไรจริง ๆ ทัต...เชื่อสิ..ทัตเองก็เจ็บนี่นา..ไหนดูสิ..ขอเราดูหน่อย"
ร่างโปร่งบาง ผละออกจากร่างสูงที่ยืนน้ำตาอาบแก้ม บรรจงเช็ดให้ด้วยปลายนิ้วมือเล็กเรียวสวย
และส่งยิ้มอ่อนโยนให้

"ไม่ได้ดูแดจังกึมนะเว้ย...ร้องไห้ทำไมเนี่ย..." คำพูดแซว ๆ ที่ร่างบางเอ่ยกับร่างสูงก่อน
และสองร่างก็หัวเราะออกมาพร้อมกันเบา ๆ พร้อมกับที่ดวงตาสองคู่ได้สบกันนิ่ง

อะไร หลายอย่างดูเหมือนจะถูกส่งผ่านมาตามสายตาด้วย และในเวลาไม่นาน
ใบหน้าคมที่ยังคงบวบช้ำก็ค่อยโน้มลงมาหาร่างเล็กบางที่ยืนอยู่ตรงหน้า
พร้อมกับที่ร่างโปร่งบางเสื้อชอร์ปสีเดียวกันแต่ปกคนละสี ก็ค่อยแหงนเงยใบหน้ารับสัมผัส
จากริมฝีปากอุ่นร้อนที่แตะต้องลงมาแผ่วเบา
และเรียวแขนเล็กบางก็ค่อยแปรเปลี่ยนยกขึ้นโอบรัดรอบคอร่างสูงอย่างเผลอไผล
กับรสสัมผัสที่ได้รับ
พอกับที่ร่างสูงก็โอบรัดที่รอบเอวบางแน่นขึ้นเช่นกัน
ก่อนที่ร่างบางจะถูกผ่อนกายให้โอนอ่อนนอนลงบนเตียงกว้าง
และถูกตามทับทับด้วยร่างสูง ที่แนบร่างตามลงมา



..........................................