ตอนที่ 7
หรือจะเป็นชะตาฟ้าลิขิต
“มีเสียงแค่นี้เหรอ!”
“กูตะโกนจนปอดจะแหกแล้ว” ลูกจันกระซิบพอให้ได้ยินกันในกลุ่ม ผมพยักหน้าโดยไม่หันไปมองเพื่อน ยิ่งใกล้วันแข่งกีฬาเฟรชชี่เข้ามาเท่าไหร่ การประชุมเชียร์ก็ยิ่งเข้มข้นมากขึ้นเท่านั้น พี่ว้ากโหดขึ้นเป็นสองเท่า ทำเอาหลายคนเสียน้ำตา
“มึงคิดดูนะ วันก่อนไปซื้อของ แม่ค้าถึงกับทักว่ากูเป็นกระเทย แม่งยังหาว่ากูเสียงไม่ดังอีก”
กลุ่มผมนั่งกองรวมกันหลังเลิกประชุมเชียร์ เพื่อพักเอาแรงก่อนแยกย้ายกันกลับ หรืออีกเหตุผลหนึ่งคือ ขอให้ได้เม้าท์กันสักนิด นินทาสักหน่อย กลับบ้านไปจะได้หลับฝันดี
“มึงเข้าใจผิดหรือเปล่าวะ” ฝนมองสำรวจลูกจัน
“เข้าใจผิดอะไร”
“แม่ค้าไม่ได้หมายถึงเสียงมึงหรือเปล่า กูว่าน่าจะหมายถึงหุ่นมึงมากกว่า”
“ไอ้คุณฝน!”
“หยุด!” ขลุ่ยยกมือขึ้นห้าม “พวกมึงไม่เหนื่อยกันเหรอ มีแรงตีกันอีก”
“เหนื่อยสิวะ แต่กู...”
“กูกลับก่อนนะ” ผมลุกพรวดขึ้นยืน
“จะรีบไปไหน” ลูกจันเงยหน้าขึ้นมองผม
“โน่น” ผมชี้ไปทางร่างสูงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องเชียร์
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป” ขลุ่ยดึงขากางเกงผมไม่ให้ออกเดิน “กูถามอะไรหน่อย”
“อะไร เร็วๆ เดี๋ยวกูตามไม่ทัน” ผมเร่งเพื่อน
“มึงชอบพี่คีรินทร์เหรอวะ”
“หะ!” ผมมองขลุ่ยตาโต
“เฮ้ย! ถามอะไรของมึง” ดูเหมือนไม่ได้มีแค่ผมที่ตกใจ แม้แต่ฝนก็ยังออกปากถาม
“ก็ไอ้สายตาเวลาที่มึงมองพี่คีรินทร์ กับอาการส่ายหางดิกๆ เหมือนเจอเจ้าของเนี่ย จะให้กูเข้าใจว่ายังไง”
“นี่มันคุณมาสเตอร์พีซเว้ย ต้นแบบกู กูก็ต้องมองป่าววะ”
“มึงแน่ใจเหรอว่าเหตุผลนี้”
“เออสิวะ” ผมพยักหน้า
“ก็ตามนั้น” ขลุ่ยปล่อยมือจากกางเกงผม “จะไปก็รีบไป พี่คีรินทร์เดินไปโน่นแล้ว”
“เออกูไปก่อน เจอกันพรุ่งนี้” ผมรีบออกเดิน เมื่อเห็นว่าร่างสูงเดินไปไกลแล้ว ในความรีบเร่งผมอดคิดถึงคำพูดของขลุ่ยไม่ได้ ไม่หรอกน่า ผมชอบผู้หญิงมาตลอด จะชอบผู้ชายได้ยังไง
ผมชะลอฝีเท้าเมื่อเดินเกือบทันพี่คีรินทร์ คำถามของขลุ่ยวนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง ทำไมผมชอบตามพี่คีรินทร์วะ ทำไมถึงอยากเจอบ่อยๆ ทำไมถึงมองหา หรือว่าผม...
ผมสะบัดหัวไปมา บอกตัวเองว่าคิดอะไรไม่เข้าท่า โดนโคนันขลุ่ยแม่งครอบงำแล้ว เจ้านั่นอ่านการ์ตูนมากไป เห็นอะไรน่าสงสัยไปหมด
เหมือนคนตรงหน้าจะมีตาหลัง ร่างสูงจึงหันกลับมามอง ผมยกมือขึ้นทัก เร่งฝีเท้าขึ้นไปเดินเทียบข้าง
“ไม่ไปไหนเหรอพี่”
“ไม่”
“ผมก็ไม่ไป ช่วงนี้เป็นเด็กดี”
“เด็กดีหรือไม่มีเงินออกไปซน”
“โหพี่~พูดซะเสียภาพพจน์หนุ่มสุดคูลหมด ซนเซินอะไรกันครับ”
“หึ”
สายตาของผมตกลงมองมือของอีกฝ่าย อดเทียบกับมือของตัวเองไม่ได้ ทำไมนิ้วถึงยาวจังวะ อิจฉาชะมัด
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ครับ!” ผมรีบเงยหน้าขึ้นเมื่อโดนทัก
“มองอะไร”
“อ๋อ มองมือพี่ นิ้วแม่งโคตรยาว นิ้วผมดูสั้นไปเลย” ผมยกมือของตัวเองขึ้นโชว์
ตึกตึก ตึกตึก
ผมมองมือใหญ่ที่ทาบเข้ากับมือของผม รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ออกมา
“ก็ไม่สั้นเท่าไหร่”
“แต่ก็ไม่สวยเหมือนมือพี่หรอก” ผมรีบเอามือลง หัวเราะกลบเกลื่อนอาการแปลกๆ ของตัวเอง ไอ้คุณขลุ่ยนะไอ้คุณขลุ่ย เอาอะไรมาฝังหัวผมวะ
“คีรินทร์”
ผมชะงักเท้า เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าตึก
“เจน มีอะไรหรือเปล่า” ร่างสูงเดินตรงเข้าไปมา เหลือเพียงผมที่ยืนนิ่งอยู่
“เปล่า เราแค่..” ผมได้ยินไม่ชัดเพราะพี่เจนพูดเสียงเบา และไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย เพราะร่างสูงของพี่คีรินทร์บังอยู่
“ขึ้นไปนั่งเล่นที่ห้องก่อน”
“อืม”
ผมเงอะงะเมื่อพี่คีรินทร์หันมามอง รู้สึกเสียมารยาทที่ยืนฟัง
“ผมขึ้นห้องก่อน สวัสดีครับ” ผมบอกพี่คีรินทร์ ทักทายพี่เจน ก่อนเดินขึ้นตึก ได้ยินเสียงพี่คีรินทร์ถามพี่เจนว่ากินอะไรมาหรือยัง หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย
ผมกดรีโมทปิดโทรทัศน์ แม้แต่ช่องหนังหรือช่องสารคดีที่ชอบ ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ ผมเดินตรงไปยังตู้เย็น หยิบน้ำออกมาดื่มเพื่อดับกระหาย ป่านนี้พี่เจนจะกลับหรือยัง
ผมสาวเท้าไปยังระเบียง ชะโงกหน้าไปมองห้อง 305 ที่อยู่เยื้องกัน นอกจากแสงไฟแล้วผมไม่เห็นอะไรเลย
ตกลงคู่นี้เป็นแฟนกันหรือเปล่า ทำไมพี่เจนถึงมาหาพี่คีรินทร์ถึงหอ หรือว่ากำลังจะคบกัน
หัวใจของผมมีปฏิกิริยากับคำถามมากมายที่ตั้งขึ้นมา ความรู้สึกหน่วง ไม่สบายใจ อาการนั่งไม่ติด เริ่มทำให้ผมกังวลกับความรู้สึกของตัวเอง หรือเรื่องที่ขลุ่ยพูดจะเป็นจริง ผมยกมือขึ้นลูบหน้า เกิดกลัวการหาคำตอบขึ้นมา
ผมยืนอยู่ที่ระเบียงนานเกือบครึ่งชั่วโมง ในจังหวะที่คิดจะหมุนตัวกลับก็ต้องเปลี่ยนใจ เมื่อเห็นพี่คีรินร์กับพี่เจนเดินออกจากตึกไปด้วยกัน
ผมมองตามหลังทั้งคู่ไปจนลับตา ไม่มีความรู้สึกอิจฉาที่พี่คีรินทร์ออกไปกับสาวสวย สิ่งเกิดขึ้นคือความรู้สึกหน่วงในอก หายใจเหมือนถอนหายใจตลอดเวลา
เป็นค่ำคืนที่เวลาเดินช้ามาก และแม้ว่าจะผ่านไปถึงเที่ยงคืนแล้ว ผมก็ยังออกไประเบียงบ่อยๆ เพื่อชะโงกมองว่าไฟในห้อง 305 ติดหรือยัง
“กลับมาแล้ว”
เหมือนยกภูเขาออกจากอกแม้ไม่หมดทุกลูก เมื่อเห็นระเบียงห้องด้านล่างมีแสงไฟสาดส่องมาจากภายใน ในเวลาตีหนึ่งกว่า
ผมเดินกลับเข้าไปในห้อง ปิดไฟและล้มตัวลงนอน ลืมตาในความมืดอยู่นาน ปล่อยให้สมองทำหน้าที่ของมันในการวิเคราะห์สิ่งที่เกิดขึ้น
ก่อนความง่วงจะเข้าครอบงำ ผมปลงตกแล้วว่า น่าจะมีภูเขาหนึ่งลูก ที่อยู่ในใจของผมถาวร
• • • • • • • •
“ขลุ่ยกูถามอะไรหน่อยสิ” ผมรอจนหมดชั่วโมงเรียนจึงถามสิ่งที่ต้องการรู้จากเพื่อน
“มึงสองตัวจะผลัดกันถามทุกวันเลยเหรอวะ” ลูกจันกัดพวกผมเบาๆ แต่ก็รีบขยับเข้ามาใกล้ “มึงจะถามอะไรมัน”
“พูดเหมือนไม่อยากเสือก” ฝนบ่นลูกจันเรื่องความอยากรู้อยากเห็น
“ถามมาสิ”
“อะไรทำให้มึงคิดว่ากูชอบพี่คีรินทร์วะ”
“กูบอกมึงไปแล้วเมื่อวาน”
“เอาละเอียดๆ หน่อยสิวะ บอกตรงๆ กูเริ่มสับสนตัวเองว่ะ”
ผมเห็นลูกจันเอามือปิดปากมองผมตาโต ฝนผู้ทำท่าไม่สนใจ ยังขยับเข้ามาร่วมวง
ขลุ่ยจ้องตาผม จู่ๆ ก็ยื่นมือมาวางบนหัว
“ทำอะไรของมึง! ยื่นมาไม่ให้สุ่มให้เสียงกูตกใจหมด เอามือออกได้แล้ว เดี๋ยวผมกูเสียทรง” ผมสะบัดหัวเพื่อให้มือของขลุ่ยหลุดออก
“มึงยังไม่ได้คำตอบอีกเหรอ ถึงพี่คีรินทร์จะเป็นรุ่นพี่ แต่กูว่านิสัยอย่างมึงคงไม่นั่งนิ่งให้ใครเล่นหัวหรอกมั้ง เว้นแต่..” ขลุ่ยให้ผมหาคำตอบเอง
“เก้าอี้เขินพี่คีรินทร์!” ลูกจันหันมามองผมตาโต “ใช่ไหม”
ผมยิ้มแห้ง เริ่มเห็นความจริงรำไร “สงสัยจะใช่ว่ะ”
“เป็นไงมึง มองจนได้เรื่อง แต่พี่คีรินทร์ก็หล่อดี กูพอเข้าใจ”
ผมคิดว่าฝนไม่มีทางหลงความหล่อของพี่คีรินทร์แน่ แต่เพราะความเป็นเพื่อนทำให้ฝนเลือกที่จะเข้าข้างผม
“พวกมึงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม” เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ทุกคนที่รับได้
“มี กูมี” ลูกจันตอบทันที โดยไม่เสียเวลาคิด
“ลูกจัน” ขลุ่ยหรี่ตาลง ห้ามไม่ให้ลูกจันพูด
“ไม่ได้ เรื่องนี้กูต้องพูด มึงชิดตัดหน้าพูดก่อนกูได้ไงวะ งี้กูก็มาทีหลังสิ โกรธ”
ผมที่ตั้งใจฟังถึงกับหลุดขำด้วยความโล่งอก ฝนกับขลุ่ยก็เช่นกัน
“ยังหัวเราะกันอีก กูหัวเสียนะเนี่ย ต้องหาเป้าหมายใหม่แล้ว”
“พี่ทวีปของมึงไง” ฝนหาเป้าหมายให้ลูกจัน
“กูก็อยากได้อยู่หรอก แต่กลัวผิดจรรยาบรรณ เราไม่ควรงาบพี่รหัสของตัวเอง”
“จรรยาบรรณไหนวะ กูเห็นเป็นแฟนกันเยอะแยะ” ฝนไม่เห็นด้วย
“อ้าวเหรอ! งั้นตกลง กูเปลี่ยนเป็นพี่ทวีปก็ได้” ลูกจันกลับคำอย่างรวดเร็ว
“เปลี่ยนไวยิ่งกว่านักการเมืองอีกนะมึง” ฝนส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
ผมมองทุกคนด้วยรอยยิ้ม เป็นโชคดีของผมที่ได้เจอเพื่อนที่น่ารัก ที่พร้อมจะเข้าใจและสนับสนุน นอกจากนั้นผมยังมีครอบครัวที่น่ารัก ที่พร้อมจะยอมรับ และเดินเคียงข้างไปด้วยกัน
ผมชอบพี่คีรินทร์ใช่ไหม? เป็นคำถามที่ผมถามตัวเองซ้ำอีกครั้ง เพื่อความมั่นใจ
• • • • • • • •
ผมได้คำตอบที่แน่ชัดให้ตัวเอง หลังจากผ่านการทบทวนซ้ำๆ หลายรอบ สิ่งแรกที่ผมทำหลังจากมั่นใจแล้วว่าผมชอบพี่คีรินทร์ คือโทรหาพ่อกับแม่
“ไงเจ้าตัวแสบ”
“คิดถึง” ผมทำเสียงอ้อน
“เดี๋ยวพ่อส่งมาม่าไปให้ แค่นี้นะ”
“เดี๋ยวพ่อ~ ฮ่าๆ” ทุกครั้งที่คุยกับครอบครัวผมจะยิ้มได้เสมอ
“คิดถึงจริงๆ”
“พ่อก็คิดถึงเรา เดี๋ยวนะแม่อยากคุยด้วย”
ผมถือสายรอพ่อส่งโทรศัพท์ให้แม่
“เก้าอี้มีอะไรหรือเปล่าลูก ทำไมโทรมาดึกแบบนี้”
“ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกพ่อกับแม่ เรื่องใหญ่ด้วย” เสียงผมเบาลง ยังไงก็อดใจเต้นแรงไม่ได้
“อะไร! มีอะไรหรือเปล่าลูก สบายดีใช่ไหม” น้ำเสียงของแม่เต็มไปด้วยความกังวลและเป็นห่วง
“สบายดีครับ ไม่ใช่เรื่องที่แม่กังวล คือว่า..” ผมกลืนน้ำลายลงคอ “ผมชอบผู้ชาย”
“ชอบผู้ชาย!”
“ครับ เหมือนพี่โต๊ะชอบพี่เหนือ” ผมขยายความเพื่อให้เข้าใจตรงกัน
ปลายสายเงียบกริบ ผมเริ่มใจสั่น ลูกคนเดียวเป็นคงไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นสองคนแม่คงคิดหนัก
“แม่ทำไมเงียบ”
“แค่นี้ก่อนนะ!”
“เดี๋ยวแม่ โกรธผมเหรอ” ผมเรียกด้วยน้ำเสียงร้อนรน สิ่งแรกที่คิดคือตัดใจเถอะ ผมเลือกแม่ก่อนอยู่แล้ว
“เปล่าๆ แม่จะซักฟอกพ่อเราว่าไม่ได้เป็นใช่ไหม คนเดียวไม่เท่าไหร่ สองคนอาจจะเป็นกรรมพันธุ์ แม่ต้องถามให้แน่ใจ แอบไปมีเมียน้อยเป็นผู้ชายซุกไว้ที่ไหนหรือเปล่า ไอ้เราก็ระวังแต่ผู้หญิง”
“แม่~” ผมเรียกแม่ด้วยเสียงอ่อนใจปนขำ “แม่ไม่ว่าอะไรผมเหรอ”
“จะว่าทำไม พี่โต๊ะแม่ยังไม่ว่า”
“ก็มันไม่เหมือนกัน แม่มีลูกชายสองคน ถ้าเป็นกันหมด ก็จะไม่มีใครมีหลานให้แม่เลย”
“ไม่มีก็ไม่เห็นเป็นไร แก่ตัวมาแม่ก็ให้ลูกเลี้ยง ไม่ได้ให้หลานเลี้ยงสักหน่อย เราสองคนนั่นแหละ แก่ตัวไปก็หาคนเลี้ยงเอง แม่ไม่เกี่ยวแล้ว”
“แม่ครับ” ผมทั้งขำทั้งมีความสุข มันโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
“แค่นี้นะลูก แม่ไม่ได้พูดเล่น ต้องเค้นให้แน่ใจก่อน”
“เดี๋ยวคุณ ผมเกี่ยวอะไรด้วย” เสียงพ่อประท้วงแว่วเข้ามาในโทรศัพท์ ผมหัวเราะขำจนตัวโยน
“แม่เบาๆ นะ สงสารพ่อ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมโทรหาใหม่ สวัสดีครับ”
ผมกดวางสายด้วยความโล่งใจ ทิ้งตัวนอนหงายกับที่นอน ดีใจที่สุดที่เกิดมาเป็นลูกของพ่อกับแม่ เป็นน้องของพี่โต๊ะ
พี่โต๊ะ!
ผมลุกขึ้นนั่ง ดวงตาสว่างวาบด้วยความหวัง ไปถามพี่โต๊ะดีกว่าว่าต้องจีบยังไง!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หัวข้อ: ❤ Stalker ติด.ตาม.รัก -Love Aholic-❤[ตอนที่ 25]★18/02/19★ P:22 (อ่าน 170992 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก