** วันนี้อัพให้สองตอนนะคะ มีตอนที่ 10 ด้วย อยู่หน้า 9 ใครยังไม่ได้อ่านย้อนอ่านก่อนนะคะ ตอนที่ 11
การปรากฏตัวของฝน
ในที่สุดก็มาถึงวันแห่งศักดิ์ศรี รุ่นน้องตาดำๆ อย่างพวกผมถูกกดดันอย่างหนัก ว่าห้ามแพ้ต้องชนะเท่านั้น เรามาด้วยท่าทางเหมือนถูกบังคับ แต่พอขึ้นสแตนด์เชียร์เท่านั้น ความรู้สึกฮึกเหมมาทันที ความสามัคคีคือพลัง ผมได้รู้ซึ้งถึงมันอีกครั้ง ไม่สนใจว่าจะเจ็บคอไหม ร้อนหรือเปล่า เป็นความเหนื่อยที่มีความสุขมาก
“ใครวะ”
“ไหน” ผมมองไปรอบๆ เพราะไม่รู้ว่าฝนพูดถึงใคร
“นั่นไง ที่คนมุงๆ กันอยู่” ฝนชี้ไปที่ด้านล่างอัฒจันทร์ ผมมองเห็นแค่หัวที่โผล่พ้นหัวของคนอื่น ด้วยระยะที่ไกลเกินไป จึงเห็นหน้าไม่ถนัดนัก
“อ๋อ กูจำคนนี้ได้ แต่จำชื่อไม่ได้ว่ะ” เมื่อคนที่มุงอยู่ขยับออกผมถึงจำได้ “ชื่ออะไรวะขลุ่ย” เมื่อนึกไม่ออกก็ต้องปรึกษาท่านโคนัน แต่ลูกจันแย่งตอบเสียก่อน
“กูรู้ วันๆ มึงมองอะไรบ้างวะ คนเนี่ยเพื่อนร่วมรุ่นเรา ชื่อเรน”
“กูไม่เห็นคุ้นหน้า”
“แน่อยู่แล้ว เรนไม่ทำกิจกรรมเลย นอกจากลงวิ่งให้ เห็นว่ารุ่นพี่ที่รู้จักกันไปขอให้ช่วยเรียกเสียงเชียร์ แต่มึงก็เกินไปเปล่าวะ ลงเรียนวิชาเดียวกันตั้งหลายตัว”
“พูดแบบนี้กูชักคุ้น ก็ไม่เคยสนใจมองนี่หว่า ดังมากเหรอวะ”
"อืม” ลูกจันพยักหน้า “สูงยาวเข่าดี หล่อขนาดนั้นไม่ดังได้ไงวะ เสียดายไม่เอาเพื่อนเอาคณะเลย”
“หล่อก็ส่วนหนึ่ง แต่ที่ดังเพราะแม่เป็นอดีตนางเอกดัง พ่อเป็นนักธุรกิจใหญ่ คนเลยรู้จักกัน” โคนันขลุ่ยผู้แน่นไปด้วยข้อมูลเป็นคนเฉลย
“มิน่า” ฝนไม่ได้พูดต่อว่ามิน่าอะไร แต่เท่าที่ดูจากสายตาของฝน คงไม่ดีเท่าไหร่
“จะวิ่งไหวเหรอวะ ให้กูลงแข่งแทนยังดีกว่า”
“เรนหุ่นสูงใหญ่กว่ามึงอีก” ลูกจันปกป้องผู้ชายหล่อทันที
“เรื่องนั้นกูไม่นับ มึงดูดิวะ แม่งอย่างกับหลุดออกมาจากนิตยสาร เคยโดนแดดบ้างหรือเปล่าเถอะ” ฝนยังไม่ยอมรับ “กูพนันเลยว่าไม่มีทางชนะ ไม่เข้าที่สุดท้ายก็บุญแล้ว มาวิ่งขายหน้าตาล้วนๆ”
“กูรับพนัน เท่าไหร่ว่ามา”
ผมเหล่ตามองโคนันขลุ่ย อืมม เรื่องนี้ชักมีเงื่อนงำ
“ห้าร้อย” ฝนเสนอตัวเลขที่ถือว่าค่อนข้างมาก สำหรับนักศึกษาธรรมดาๆ อย่างพวกผม
“ตกลง” ขลุ่ยรับพนัน
“พวกมึงเตรียมกินฟรีได้เลย เดี๋ยวกูใช้เงินไอ้ขลุ่ยเลี้ยง” ฝนดูมีความมั่นใจมาก ผมเลยหันไปถามขลุ่ย
“ถ้าชนะมึงเลี้ยงไหม”
“เก้าอี้! มึงอยู่ข้างไหนวะ” ฝนโวยวายกับผม ดีที่การเชียร์เริ่มขึ้นอีกครั้ง ผมเลยไม่ต้องตอบคำถามให้ลำบากใจ ว่าผมอยู่ข้างขลุ่ยร้อยเปอร์เซ็น ก็นั่นโคนันขลุ่ยเลยนะ สงสัยไอ้คุณฝนไม่ถูกชะตากับคุณเรนจนหน้ามืด ลืมคิดถึงความจริงข้อนี้ไป
และแล้วลางสังหรณ์ของผมก็ถูกต้อง เรนวิ่งเข้าเส้นชัยเป็นคนแรก นำคู่แข่งแบบทิ้งระยะชัดเจน ฝนต้องควักเงินห้าร้อยบาทจ่ายให้ขลุ่ยไป
“เรนเป็นแชมป์ว่ายน้ำ แชมป์วิ่งร้อยเมตรตอนเรียนมัธยม อ้อ กูลืมบอกไป กูจบมาจากที่เดียวกับเรน”
ผมกลั้นขำจนตัวสั่น ฝนทำหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อขลุ่ย และสายตาอาฆาตนั้นก็ถูกส่งต่อไปยังเรน ร่างสูงที่เรียกเสียงกรี๊ดได้ดีไม่แพ้คุณมาสเตอร์พีซของผม
การแข่งขันจบลงด้วยดี เราได้หลายรางวัลจากกีฬา แต่ไม่ได้จากกองเชียร์ วันแห่งความเหนื่อยล้ายังไม่จบลงเพียงเท่านี้ เพราะมีงานเลี้ยงที่คณะต่อในตอนเย็น
เนื่องจากความโดดเด่นของพวกผม จึงไม่มีงานอะไรให้เราทำ ไม่ต้องเตรียมการแสดง ไม่ต้องซ้อมร้องเพลง พวกผมจึงมีเวลาพักก่อนงานเลี้ยงจะเริ่ม
“ไปห้องกูไหม” ผมถามเผื่อใครอยากล้างเนื้อล้างตัว หรือนอนพัก
“ทันที่ไหนมึง” ลูกจันดูนาฬิกาที่ข้อมือ อีกสี่สิบห้านาทีจะถึงเวลาเริ่มงาน
“ทำไมจะไม่ทันวะ เดินไปเดินกลับไม่ถึงสามสิบนาทีดี”
“แบบนั้นเขาเรียกไม่ทันโว้ย” เราต่อล้อต่อเถียงกันเพลินระหว่างเดินกลับไปที่คณะ กระทั่งมีเสียงพูดคุยดังมาจากทางด้านหลัง พวกผมจึงอดหันไปมองไม่ได้
เรนเดินมากับผู้ชายสองคน และมีผู้หญิงรายล้อมอีกหลายคน หนึ่งในนั้นคือน้องฟ้า ผู้หญิงที่ผมเคยหมายตาเอาไว้
“หึ” ฝนทำเสียงในลำคอ เป็นจังหวะที่ทั้งกลุ่มเดินผ่านพอดี สายตาสองคู่จึงประสานกัน ฝนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาท้าทาย อารมณ์ประมาณ ใช่ เมื่อกี้เสียงกูเอง จะทำไม แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มที่ยกขึ้นมุมปาก กับดวงตาที่มองมาเหมือนสิ่งที่ฝนทำเป็นเรื่องไร้สาระ และไม่น่าสนใจ
“ไอ้..” ผมกับขลุ่ยรีบคว้าตัวฝนไว้ ขลุ่ยกอดแขน ผมกอดเอวจากทางด้านหลัง
“มึงจะกอดกูทำไมวะ” ฝนหันมาถลึงตาใส่ผม
“อย่ามีเรื่องกันเลย กูขอ”
“ใครมีเรื่อง?”
“อ้าว!” ผมผละหน้าออกจากแผ่นหลังของฝน แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือ ขลุ่ยเองก็เช่นกัน
“ก็มึงไง” ลูกจันช่วยผมตอบ
“เปล่า กูจะด่าลับหลัง ใครจะโง่ด่าต่อหน้าวะ มึงไม่เห็นเหรอสาวตั้งเยอะ เดี๋ยวเกลียดกูหมด”
“ไอ้เหี้ย!”
“แล้วพวกมึงจะด่ากูทำไม” ฝนโวยวาย เมื่อผมกับขลุ่ยด่าขึ้นพร้อมกัน
ลูกจันยกมือขึ้นแตะหน้าผาก ทำหน้ากลุ้มใจ “กูคิดผิดคิดถูกวะเนี่ย มาอยู่กลุ่มนี้”
“ทำอะไรกัน”
เสียงทักช่วยหยุดสงครามในกลุ่มเอาไว้ เราหันไปมองที่มาของเสียง พี่ทวีป พี่มิ่ง พี่คีรินทร์ ยืนมองพวกผมอยู่
พี่ทวีปเป็นคนทักด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ สีหน้าขำ ผมถึงเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองยังกอดเอวฝน ขลุ่ยก็ยังกอดแขน มีลูกจันยืนเอามือแตะหน้าผากอยู่ใกล้ๆ
“ไม่มีอะไรครับพี่” ผมรีบปล่อยมือ
“ไปคณะใช่ไหม งั้นก็ไปพร้อมกัน” พี่มิ่งเอ่ยชวน แน่นอนว่าพวกผมตอบตกลง
“เหนื่อยไหมครับ” ผมพาตัวเองไปเดินใกล้ๆ พี่คีรินทร์ ร่างสูงเบือนหน้ามามอง
“เราล่ะ”
“เหนื่อยมากๆ ครับ แต่ตอนนี้หายเหนื่อยแล้ว” ผมยิ้มกรุ่มกริ่ม เพราะพี่นะ เพราะพี่แหละ รู้ตัวหรือยัง
“จะบอกว่าเพราะเห็นหน้าพี่อย่างนั้นเหรอ”
ผมยิ้มกว้าง พยักหน้ารัวๆ “แค่เห็นก็ชื่นใจ” ผมยกมือขึ้นแตะหน้าอก
“งั้นเหรอ” พี่คีรินทร์พยักหน้าช้าๆ “ถ้าอย่างนั้นวิดพื้นสักห้าสิบทีดีไหม พอมองหน้าพี่ก็หายเหนื่อยเอง”
ผมหน้าเหวอ ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว คนตัวสูงหัวเราะเบาๆ ดวงตาเป็นประกาย
“สรุปว่าแค่เห็นหน้าพี่ มันไม่ช่วยให้หายเหนื่อย ถูกไหม”
แล้วจะให้ผมตอบยังไงวะ ขืนบอกว่าหายก็โดนวิดพื้นใช่ไหม แต่ถ้าบอกว่าไม่หาย อ้าวไอ้ที่ผมพูดไปก็หมาสิครับ
“หึๆ” ดูเหมือนพี่คีรินทร์ไม่ต้องการคำตอบ ปล่อยให้ผมยืนเอ๋อรั้งท้ายเพื่อน ติดไว้ก่อนนะคุณมาสเตอร์พีซ ทำไมร้ายกาจแบบนี้
• • • • • • • •
“ทำไมต้องโต๊ะนี้วะ” ฝนบ่นพึมพำในคอ ขณะที่ดึงเก้าอี้ออกนั่ง พวกผมไม่มีทางเลือก เพราะที่นั่งถูกจัดไว้โดยรุ่นพี่
เรนนั่งฝั่งตรงข้ามกับฝนพอดี ทางซ้ายของอีกฝ่าย คือเพื่อนผู้ชายสองคนที่ผมเห็น ส่วนทางขวา ผมจำได้ว่าชื่อถิงถิง ส่วนอีกคนชื่อลี่
เสียงถอนใจหนักๆ ของฝนดังขึ้น ผมหันไปมองเพื่อน หน้าแบบนี้คงไม่มีใครกล้ามาบอกบุญ แต่พอผมหันไปอีกข้าง หน้าของลูกจันก็บานเป็นจานเชิง โลกนี้ช่างไม่มีความพอดีเอาเสียเลย
“ไอ้ฝน”
ขลุ่ยคงคิดเหมือนกันกับผม เพราะน้ำเสียงกำราบเพื่อนอยู่ในตัว
“ขอโทษนะ ลี่ว่าเราไม่ได้สนิทกันถึงขนาดนั้น”
พวกผมมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เมื่อจู่ๆ สาวเจ้าก็พูดใส่หน้าขลุ่ย
“อะไรครับ” ขลุ่ยน้อยๆ ของพวกเรา ถามกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“ไม่ได้สนิทสนมกันมาขึ้นไอ้ขึ้นอี แล้วเรนก็ชื่อว่าเรน ไม่ใช่ฝน ไม่มีใครขำด้วยหรอกนะ”
!!!
พวกผมพยายามฝืนแล้วแต่ก็ยังอดหัวเราะไม่ได้ เล่นเอาแม่นางถิงถิงตีหน้ายักษ์ “หัวเราะอะไรยะ”
“ถิงถิง” เพื่อนที่นั่งด้วยสะกิดแขนถิงถิงเป็นการใหญ่
“อะไร! เราไม่กลัวหรอกนะ”
“คนนั้นชื่อฝน”
คนหน้าแตกสีหน้าเป็นยังไง ผมก็เพิ่งเห็นชัดๆ วันนี้
ในขณะที่ถิงถิงปิดปากเงียบ ชายหนุ่มที่ชื่อความหมายเดียวกันกลับยกยิ้มขำ ดวงตาแบบนี้ ผมบอกได้เลยว่า...
“ขำอะไร”
นั่นไงครับ ผมบอกได้เลยว่าฝนหงุดหงิดแน่ถ้าได้เห็น
“ชื่อเพราะดี”
เป็นรอยยิ้มและดวงตาที่ผมบรรยายไม่ถูก จะว่ากวนก็ไม่ใช่ ท้าทายก็ไม่เชิง เอาเป็นว่าใครโดนมองแบบนี้ก็คงอดหัวร้อนไม่ได้
“มันก็ฝนเหมือนกันแหละวะ”
“เหมือนตรงไหน ต่างกันจะตาย” ดูเหมือนแม่นางถิงถิงจะกลับมามีเสียงอีกครั้ง
“พอเถอะ เดี๋ยวหมดสนุก” ขลุ่ยกระซิบเสียงเบาแต่ผมก็ได้ยิน ฝนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยักหน้ารับรู้ โต๊ะกลับเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง แต่ไม่สนุกอย่างที่คิดเอาไว้ ยังดีที่พอเวลาผ่านไป ภายในโต๊ะก็แบ่งการคุยชัดเจน ต่างฝ่ายต่างพยายามไม่สนใจกัน
ในงานมีประกวดสาวน้อยเฟรชชี่ จัดขึ้นเฉพาะกิจเพื่อให้งานครึกครื้น ไม่มีการจัดหาผู้ประกวดไว้ล่วงหน้า รุ่นพี่ใช้วิธีแตะไหล่ คนไหนโดนห้ามปฏิเสธ
พี่ลูกแก้วเดินมาหยุดที่โต๊ะของผม กวาดสายตาไปรอบโต๊ะ ผมสาบานว่าเห็นถิงถิงขยับตัวเตรียมลุก แต่มือของพี่ลูกแก้วกลับแตะลงบนไหล่ของลูกจัน
“ไม่ไปได้ไหมคะ” ลูกจันเริ่มใช้สายตาออดอ้อนแต่ไร้ผล จำใจต้องเดินตามพี่ลูกแก้วไป
“สงสัยจะประกวดของแปลก”
ผมหันไปมองหน้าคนพูด ถิงถิงยักไหล่ ปากเบ้นิดๆ ให้รู้ว่าไม่สน และไม่แคร์พวกผม ผมบอกตัวเองว่าอย่าถือสา คนบางประเภทก็เกินจะเยียวยา
การตัดสินผู้แพ้ชนะนั้นง่ายมาก แม้จะมีให้ตอบคำถาม ให้แสดงความสามารถพิเศษ เล่นมุกกันกระจายแค่ไหน สุดท้ายก็จบด้วยการนับจำนวนดอกกุหลาบที่ขาย เพื่อนำเงินรายได้ไปทำบุญ
ขลุ่ยยกมือเรียกทีมขายดอกไม้ เราไม่คิดจะซื้อเพื่อให้เพื่อนชนะ แต่อย่างน้อยควรมีติดมือบ้างเพื่อไม่ให้ขายหน้าใคร พวกผมรวบรวมเงินซื้อดอกกุหลาบ ดอกละห้าสิบบาทไปยี่สิบดอก พร้อมระบุชื่อคนที่จะให้
“เดี๋ยวครับ” เรนเรียกรุ่นพี่ที่มาช่วยขายดอกไม้ เมื่อพวกผมซื้อเสร็จแล้ว
“ผมซื้อสามสิบดอก ให้.. ชื่อลูกจันใช่ไหม” เรนหันมาทางพวกผม
“ใช่” ขลุ่ยพยักหน้า
“ตามนั้นครับ” เรนส่งเงินหนึ่งพันห้าร้อยบาทให้กับรุ่นพี่
“ไม่เห็นต้องซื้อให้เลย แค่นั่งโต๊ะเดียวกัน” แม่นางถิงถิงหน้าตึงเปรี๊ยะ
“ไม่เกี่ยว คนไหนน่ารักก็ซื้อให้คนนั้น”
ผมนึกทึ่งผู้ชายคนนี้ ก็ไม่แย่อย่างที่คิด ผมคิดว่าเรนซื้อดอกไม้ให้ลูกจันเพราะประโยคที่ถิงถิงพูดก่อนหน้านี้ เป็นการแสดงออกว่าไม่ได้คิดเหมือนอีกฝ่ายอย่างชัดเจน
และด้วยพลังดอกไม้ห้าสิบดอกของพวกผม ลูกจันก็ได้มงกุฎกระดาษมาครอบครอง เจ้าตัวดูไม่ปลื้มเท่าไหร่ บอกแต่ว่าจากนี้คงโดนล้อท่าเต้นไปอีกนาน
หลังจากนั้นเป็นการมอบรางวัลให้กับนักกีฬาที่ชนะการแข่งขัน ซึ่งเรนเป็นหนึ่งในนั้น ตามมาด้วยการขึ้นพูดความในใจของรุ่นพี่ ชื่นชมการทำงานหนักของรุ่นน้องแม้จะแพ้ก็ตาม เป็นการปิดงานด้วยความซาบซึ้งใจ
“มึงกลับเลยหรือจะไปต่อ” ฝนถามเพราะมีเพื่อนส่วนหนึ่งนัดไปดื่มกันต่อ
“พวกมึงล่ะ”
“กูไป ลูกจันไป ขลุ่ยกลับ”
“กูกลับดีกว่า เหนื่อยว่ะ มึงไปสองคนได้ใช่ไหม”
ทำไมจะไม่ได้วะ ไปกับพวกไอ้ภัทร สบายๆ อยู่แล้ว”
“อืม”
“ถ้างั้นกูฝากดอกไม้กลับนะ” ลูกจันชี้ดอกกุหลาบที่กองอยู่บนโต๊ะ
“ไม่ต้องฝาก กูมีคนจะให้”
“ใครวะ” ผมมองหน้าฝน
“เออน่า พวกมึงรอตรงนี้ เดี๋ยวกูมา”
“เดี๋ยว” ผมเรียกฝนไว้ ยื่นมือออกไปหยิบดอกกุหลาบมาดอกหนึ่ง “กูขอ”
“อืม” ฝนไม่ถามว่าผมขอไปให้ใคร หอบดอกไม้ทั้งหมดเดินดุ่มๆ ออกไป
“มันจะเอาไปให้ใครวะ” ลูกจันหันมามองหน้าผม
“อยากรู้ก็ตามไปสิวะ” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ ขลุ่ยส่ายหัว แต่สุดท้ายก็เดินตามพวกผมมาด้วย
“ของมึง” ฝนยัดดอกไม้เข้ากับอก ทำให้เรนต้องยื่นแขนออกมารองรับ
“กูคืนให้แล้ว จะได้ไม่ติดค้างกัน มึงจะเอาไปให้สาวที่ไหนก็ตามใจ อ้อ กูแถมให้ด้วยอีกสิบเก้าดอก ถือเป็นดอกเบี้ย”
พวกผมหมุนตัวกลับแทบไม่ทัน เพราะไอ้คุณฝนพูดจบก็หมุนตัวกลับทันที โดยไม่สนฟ้าสนลม ว่าใครจะมองหรือจะคิดยังไง
“หยุด!”
ถึงจะเร่งฝีเท้าแค่ไหน มองแผ่นหลังก็รู้แล้วว่าเป็นใคร พวกผมหยุดเดิน หันไปยิ้มประจบประแจงฝน
“กูก็แค่อยากรู้ว่ามึงจีบสาวคนไหน ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟัง” ผมแก้ตัวเป็นคนแรก
“กูเป็นห่วงมึงไง เลยเดินมาเป็นเพื่อน” ตามด้วยลูกจัน
“แฟนมึงหล่อดี”
ไอ้คุณขลุ่ย! ผมตะโกนเสียงดังในใจ เกือบจะรอดอยู่แล้วเชียววว หาเรื่องให้ไอ้คุณฝนโกรธจนได้ พวกผมวิ่งกันป่าราบ แต่สุดท้ายก็ถูกคว้าคอเสื้อไว้ได้หมด โดนคนละผลั้วสองผลั้วก่อนแยกย้าย
ผมไมได้อยู่รอพี่คีรินทร์ เดาว่าอีกฝ่ายน่าจะไปต่อกับเพื่อน เพื่อฉลองที่เหน็ดเหนื่อยกันมานาน ดอกกุหลาบที่หยิบมายังอยู่ในมือ เอาไปเสียบไว้ให้ที่ห้องก็แล้วกัน
ผมอยากเขียนโน้ตแนบไปด้วย จึงกลับขึ้นห้องก่อน แต่เห็นว่ายังพอมีเวลา จึงอาบน้าเพื่อชำระคราบเหงื่อไคล ความเมื่อยล้าทำให้ล้มตัวลงนอน เพื่อพักร่างกายสักครู่ หัวก็คิดไปด้วยว่าจะเขียนอะไรดี
รักนะครับ
เขียนบ่อยไปไม่ดี เดี๋ยวไม่ขลัง
คิดถึง
ไม่เชื่อแน่ เพิ่งเจอหน้ากันเมื่อกี้เอง
ฝันดีครับ
เกิดเมาๆ ตื่นมาอ่านตอนเช้าแทนล่ะ
รู้แล้ว! ผมเด้งตัวขึ้นนั่ง รีบลงจากเตียง ควานหากระดาษในลิ้นชักโต๊ะ ได้กระดาษโน้ตสีฟ้ามาหนึ่งใบ ผมหยิบปากกาสีแดงขึ้นมาเขียน อ่านทวนซ้ำอีกครั้ง ยิ้มกริ่ม ต้องอันนี้แหละ ใช่เลย
ผมเดินลงไปชั้นสาม ตรงไปที่หน้าห้องพี่คีรินทร์ มองหาจุดเสียบดอกกุหลาบและกระดาษโน้ต ต้องให้แน่ใจว่าจะไม่หล่นหรือปลิวหาย
ผมเล็งแล้วเล็งอีก แต่ยังไม่ทันจบภารกิจ เจ้าของห้องก็กลับมาเสียก่อน
“ทำอะไรน่ะ”
ผมสะดุ้งโหยง หันไปเจอร่างสูงของพี่คีรินทร์
“ผมเอาดอกไม้มาให้ครับ” ผมชูดอกไม้ให้ดู หน้าเริ่มแหยนิดๆ พีคีรินทร์ขมวดคิ้วเดินตรงมาหยุดยืนตรงหน้าผม
“มีอะไร”
“เปล๊า” ผมขึ้นเสียงสูง ไขว้มือที่ไม่ได้ถือดอกกุหลาบไปข้างหลัง
“เก้าอี้”
“ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ” โธ่เอ๊ย ผมน่าจะใส่กางเกงมีกระเป๋าลงมา จะได้ยัดไว้ ไม่ผิดสังเกต
“ส่งให้พี่” พี่คีรินทร์แบมือออกมาข้างหน้า ผมรีบวางดอกกุหลาบลงไป
“ผมเอามาฝากครับ” ใช้รอยยิ้มหวานกลบเกลื่นพิรุธ ที่ดูเหมือนจะปิดไม่มิด
“อีกมือ”
“คือ..”
“เก้าอี้”
“ก็ได้ครับ ผมก็ตั้งใจเอามาให้อยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าจะเจอตัว” ผมยิ้มแหย ส่งกระดาษโน้ตที่พับเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัสให้พี่คีรินทร์
“ผมกลับห้องก่อนครับ” ผมเตรียมเผ่นแต่โดนคว้าแขนเอาไว้
“รอตรงนี้” พี่คีรินทร์ใช้เสียงดุ ปล่อยแขนผม เพื่อเปิดอ่านกระดาษที่พับเอาไว้
“ไอ้ตัวแสบ!”
“กู้ดไนท์ครับ” ผมวิ่งจู้ดออกจากที่เกิดเหตุแบบไม่เหลียวหลัง ขึนอยู่ถูกฆาตรกรรมแน่
โอ๊ะ! ผมลืมไปเรื่องหนึ่ง ผมหยุดที่หัวมุมบันได ชะโงกแต่หน้าออกมา
“ผมไม่รีบครับ ตามสบาย”
ผมไม่รู้ว่าหลังจากนั้น พี่คีรินทร์มีสีหน้าอย่างไร และไม่อยากรู้ด้วย อย่างเดียวที่รู้คือ ต้องรีบเผ่นให้เร็วที่สุด
ก็กระดาษแผ่นนั้น ผมเขียนด้วยตัวหนังสือที่บรรจงที่สุดว่า..เป็นแฟนผมนะครับ..
ผมบอกแล้ว ประโยคนี้แหละใช่เลย เหมาะกับดอกกุหลาบ กับพี่คีรินร์ที่สุดแล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Stalker ติด.ตาม.รัก -Love Aholic-❤[ตอนที่ 25]★18/02/19★ P:22 (อ่าน 171071 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก