ตอนที่ 16
แมวหลงทาง
เป็นมื้ออาหารที่เต็มไปด้วยความสุขและความอิ่มเอมใจ ไม่ใช่เพราะเพื่อนร่วมโต๊ะ ไม่ใช่เพราะผมหายเศร้าแล้ว แต่เพราะคืนนี้ถือเป็นการจบการรับน้องอย่างสมบูรณ์ แม้แต่ผู้หญิงห้าวๆ อย่างลูกจันยังเสียน้ำตา เราลืมความกดดันทั้งหมดที่เคยผ่านมา เหลือไว้แต่เพียงความรัก ความสามัคคีที่มีให้กัน
แน่นอนว่าเมื่อเป็นคืนแห่งความทรงจำ ย่อมไม่มีใครอยากให้จบง่ายๆ พวกผมเลือกห้องของพี่คีรินทร์เป็นที่นั่งดื่ม แอลกอฮอล์ที่ไม่ควรมีแต่ก็มีถูกเตรียมไว้โดยพี่มิ่ง ไม่มีน้องคนไหนปริปากบ่น มีแต่ทำตาวาวๆ แม้แต่คนที่ดื่มไม่เป็นอย่างผม
สมัยอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดผมได้ลองดื่มบ้าง เพราะพ่ออยากให้หัดเอาไว้ จะได้รู้ว่าเวลาเมาเป็นอย่างไร เพื่อให้รู้จักดูแลตัวเอง ผมจำได้ว่าตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกปวดหัวแทบระเบิด และไม่คิดว่ามันจะอร่อยตรงไหน จึงไม่ดื่มอีกเลย แต่วันนี้ด้วยบรรยากาศและอารมณ์ที่ดีมาก จิบสักนิดก็คงดี
ลูกจันรับนาทีเป็นคนชงเหล้า ผมเห็นความคล่องของเพื่อนแล้ว คิดว่าต้องคอแข็งกว่าผมแน่ๆ ซึ่งลูกจันก็ช่วยการันตีความความคิดของผม ด้วยการยกซดเหล้าโชว์ นอกจากนั้นลูกจันยังใจดี ผสมเหล้าสูตรผู้หญิงให้ผมดื่ม เจ้าตัวรับประกันว่าไม่ขม อร่อยกว่าเดิมเยอะ เมื่อผมลองชิมแล้วก็ต้องรีบยกนิ้วให้
เมื่อแอลกอฮอล์เข้าเส้นเลือดพอกรึ่มๆ ผมก็เริ่มหาอะไรทำไม่ให้ง่วง ด้วยการชวนทุกคนเล่มเกม ไม่มีใครรู้ถึงความชั่วร้ายของผมที่ซ่อนอยู่ หึๆ เกมนี้พี่โต๊ะเคยเล่นมาแล้ว ผมจะพลาดได้ยังไง มันต้องได้จับ ได้จูบ พี่คีรินทร์บ้างแหละวะ
ผมอธิบายเกมให้ทุกคนฟังคร่าวๆ พยายามไม่เผลอยิ้มเจ้าเล่ห์ออกไปให้พี่คีรินทร์ตื่น เก๊กอยู่นานกว่าจะอธิบายเกมสี่จอ จูบ จีบ เจ็บ จอด ให้ทุกคนฟังจบ แน่นอนว่าผมยกเว้นจูบสำหรับผู้หญิงทั้งสองคนในห้อง
พี่คีรินทร์หันมายิ้มให้ผม พร้อมพูดอย่างช้าๆ และโคตรชัดว่า.. “ไม่”
“มันสนุกจริงๆ นะพี่ ลองเล่นดูสักตาก่อนก็ได้” ผมพยายามชักแม่น้ำทั้งห้า
“ไม่”
“งั้นเล่นเกมผมเอาไหมครับ”
ผมมองขลุ่ยด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ ไม่ใช่ผมคนเดียว แม้แต่ลูกจันกับฝนยังเริ่มเกร็ง คนภายนอกมองว่าขลุ่ยดูเนิร์ดๆ เป็นเด็กคงแก่เรียน เพื่อนกันเท่านั้นที่รู้ว่า สู้กับเสือยังดีกว่าสู้กับขลุ่ย
“ลองว่ามา” พี่มิ่งบอกให้ขลุ่ยนำเสนอเกมของตัวเอง
“ผมจะวางขวดเป๊บซี่ไว้ตรงกลาง หมุนปากขวดไปที่ใคร ให้เล่าเรื่องโกหกกี่เรื่องก็ได้แต่ต้องมีเรื่องจริงซ่อนอยู่หนึ่งเรื่อง คนที่เหลือใครทายได้ถูกต้องคนแรกว่าเรื่องไหนคือเรื่องจริง มีสิทธิ์สั่งเจ้าของเรื่องให้ทำอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง แต่ถ้าใครลองทายแล้วตอบผิด ต้องกินเหล้า”
เป็นไงครับ สมกับเป็นเกมของโคนันขลุ่ยไหม
“มึงยากไปไหมวะ” ลูกจันโอดเป็นคนแรก “มาใช้สมองตอนแดก เอ๊ย! ตอนดื่มแบบนี้ ใครจะไปคิดออกวะ”
ผมรีบพยักหน้าเห็นด้วย สงสารกูเถอะ กูโง่
“ก็น่าสนนะ พี่เอาด้วย” พี่ทวีปเห็นด้วยซะงั้น ไม่ใช่แค่นี้ดูเหมือนคนอื่นๆ เว้น ผม ลูกจัน ฝน ต่างเห็นด้วย ไม่เว้นแม้แต่เรน
“งั้นผมเริ่มก่อนนะครับเพื่อเป็นตัวอย่าง โดยไม่ต้องหมุนขวด” ขลุ่ยกวาดสายตาไปรอบๆ วงเหล้า
“วันก่อนผมดูโทรศัพท์ของเก้าอี้”
“เฮ้ย!” ผมร้องเสียงหลง
“มึงเป็นคนให้กูดูเอง”
“มันก็ใช่” ผมเถียงไม่ออก กูก็แค่อยากอวด กูไม่รู้นี่หว่า ว่ามึงจะเอามาเผาไอ้คุณขลุ่ยยย
“วันก่อนผมดูโทรศัพท์ของเก้าอี้ มีรูปแฟนเก่าอยู่ในเครื่อง แล้วก็มีข้อความแปลกๆ เข้ามาบอกว่าคิดถึง เก้าอี้ส่งไลน์อ้อนใครบางคนว่าอยากกลับไปกอด มีคลิปโป๊มากกว่าสามคลิป และในโน้ตมีวันเกิดผมอยู่ด้วย”
ทุกคนหันมามองหน้าผม ผมกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก ได้แต่ยิ้มแห้ง
“พี่ว่ารูปแฟนเก่า” พี่ทวีปลองตอบเป็นคนแรก
“ผิดครับ” ขลุ่ยส่ายหน้า พี่ทวีปยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
“วันเกิดมึงเอ้า” ฝนขอลองตอบบ้าง โดยเลือกวันเกิดของขลุ่ย
“ผิด”
“พี่ว่าคลิปโป๊ มีชัวร์”
“พี่มิ่งงง” ผมลากเสียงยาว เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน
“ส่งไลน์อ้อนแม่ อยากกลับไปกอด” ลูกจันยิ้มกว้าง มั่นใจในตัวเองมาก
“ถูก” ขลุ่ยพยักหน้า
“ลูกจันรู้ได้ยังไงว่าเป็นแม่” พี่ทวีปขมวดคิ้ว เพราะขลุ่ยไม่ได้ระบุว่าเป็นใคร
“ลูกจันก็ดูกับขลุ่ยนั่นแหละค่ะ” เจ้าตัวตอบด้วยตาใสแจ๋ว พี่ๆ หัวเราะขำกันใหญ่ คิดไปคิดมามันก็สนุกดี
คนแรกของเกมมาจากการหมุนขวดของขลุ่ย หวยไปตกที่เรน เจ้าตัวยกยิ้มมุมปาก ดวงตาแบบนี้เดายากแน่ ว่าเรื่องไหนเรื่องจริงเรื่องปลอม
“ผมเพิ่งอกหักจากผู้หญิงอายุมากกว่าหกปี ผมคบซ้อนผู้หญิงสองคนโดยไม่มีใครรู้ ผมเพิ่งทิ้งผู้หญิงคนหนึ่งเพราะเบื่อที่วุ่นวาย ผมเพิ่งแย่งแฟนคนอื่นมา..”
อื้อฮือคงไม่มีโจทย์ไหนเด็ดยิ่งกว่าโจทย์นี้อีกแล้ว
“และผมคิดว่าผู้ชายบางคนน่าสนใจ”
โอ..มาย..ก็อต!!!
“แย่งแฟนชัวร์” ฝนตอบคนแรก เรนยิ้มมุมปาก ส่งแก้วเหล้าตัวเองให้เพื่อนผม เลิกคิ้วท้าทาย แน่นอนว่าเพื่อนผมตกหลุมพรางนั้น รับมาซดหมดแก้ว
“อกหักหรือเปล่า” ลูกจันเลือกบ้าง บอกแล้วว่าลูกจันกางปีกปกป้องคนหล่อ คำตอบจึงเป็นข้อนี้
“ไม่ใช่ครับ” ลูกจันเลยต้องดื่มเหล้าไปตามระเบียบ
“สนใจผู้ชาย” ผมยกมือขึ้น ไม่มั่นใจเท่าไหร่ แต่วินาทีนี้คู่จริง คุณคนเดียวกันต้องมา
“จะสั่งอะไร” เรนพูดด้วยท่าทางสบายๆ สีหน้าติดรอยยิ้ม แต่ทำเอาคนอื่นตาลุกโพลง
“เรื่องจริงเหรอ” พี่มิ่งถามย้ำ เรนยิ้มแต่ไม่ตอบ มองหน้าผมรอคำสั่ง
“ทำอะไรดี” ผมมองซ้ายมองขวา พอเห็นหน้าฝนเท่านั้นนึกออกเลย
“พรุ่งนี้ถึงกรุงเทพฯ แล้วฝากขับรถไปส่งเพื่อนผมที่หอด้วย” ผมชี้มือไปที่ฝน ไม่สนดวงตาขมึงถึงของเพื่อน
“ตกลง”
เรนหมุนขวดตรงกลาง ปากขวดชี้ตรงมาที่ผมเป๊ะ ผมกระแอมกระไอ ใช้ความคิดไปด้วย
“ผมมีพี่น้องสามคน สอบตกมาแล้วสองครั้ง เคยมีแฟนมาแล้วหนึ่งคน แต่ตอนนี้ชอบพี่คีรินทร์” ผมยิ้มกว้าง แต่ทุกคนพากันเบือนหน้าหนี มีเพียงพี่เจนที่ตกใจ กับเรนที่มองมาด้วยสายตาสนใจ
“ไม่สนุกแล้วว่ะ เลิกเล่นเถอะ” ลูกจันยกเหล้าขึ้นดื่ม ฝนหยิบขนมเข้าปาก ผมจึงหันไปมองพี่คีรินทร์
“ทายไหมครับ”
“พี่คีรินทร์อย่าถือสาเพื่อนลูกจันเลยนะคะ เดี๋ยวลูกจันเอาไปเก็บให้” ลูกจันคว้าคอผมไปกอด ดึงให้ออกห่างจากพี่คีรินทร์ ไม่สนใจอาการต่อต้าน โวยวายของผม
“ถือว่าพี่คีรินทร์เป็นผู้เสียหาย ผมให้พี่คีรินทร์ชนะไปเลย สั่งเก้าอี้ได้เลยครับ” ขลุ่ยผู้ตั้งกติกา ตัดสินแพ้ชนะ
ผมมองพี่คีรินทร์ตาปริบๆ ลุ้นว่าอีกฝ่ายจะสั่งอะไร ไม่ได้การ! เกิดสั่งห้ามผมเข้าใกล้ขึ้นมา ซวยแน่
“ผมจะเป็นเด็กดีครับ” ผมพูดเสียงอ้อน ทำตาเหมือนหมาน้อยหลงทาง เผื่ออีกฝ่ายจะเห็นใจ
“หึๆ งั้นก็เอาแค่นั้นก็พอ”
ผมยิ้มกว้าง มองด้วยตาวิ้งๆ คุณมาสเตอร์พีซของผมใจดีที่สุด
“งั้นตานี้ไม่ต้องหมุน พี่คีรินทร์เลยครับ”
สายตาพี่คีรินทร์ตกลงมองแก้วเหล้าในมือ ก่อนพูดขึ้น
“พี่กำลังจะย้ายออกจากหอพัก”
“หา~” ผมร้องเสียงหลง ตาโต พี่คีรินทร์หลุดยิ้ม ผมเลยโล่งใจว่าข้อนี้โกหกแน่
“ที่หอมีเด็กคอยก่อกวนคนหนึ่ง มีแมวหลงมา มีผู้หญิงเพิ่งย้ายมาอยู่ข้างห้องๆ”
“มีเด็กคอยก่อกวนชัวร์ค่ะ” ลูกจันยกมือขึ้นเป็นคนแรก
“เปล่า”
ผมตาโต เปล่า! เปล่างั้นเหรอ? พี่คีรินทร์กำลังจะบอกว่าผมไม่ได้ก่อกวนอย่างนั้นหรือเปล่า เอ้าโว้ยสี่สิบเปอร์เซ็นต์ต้องมา
“มีผู้หญิงย้ายมาเหรอวะ” พี่มิ่งสนใจขึ้นมาทันที พี่คีรินทร์หัวเราะเพื่อน
“เปล่า”
“แมวหลงเหรอครับ” ขลุ่ยตอบบ้าง พี่คีรินทร์หันมาสบตากับผม ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง
“ใช่ มีแมวหลงมา”
ผมหัวเราะเมื่อเข้าใจความหมาย แมวก็แมววะ ไม่ใช่เด็กก่อกวนในสายตาพี่คีรินทร์ก็พอ
สิ่งที่ขลุ่ยขอจากพี่คีรินทร์ ทำให้ผมเกือบลืมตัวพุ่งเข้าไปกอดเพื่อน ดีที่ยั้งไว้ได้ทัน ขลุ่ยขอให้พี่คีรินทร์กินข้าวกลางวันพร้อมกับพวกผม เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ หนีผมไม่รอดแล้วคุณมาสเตอร์พีซ เช้า กลางวัน เย็น เจอกันครบสามเวลาเลย
เกมยังดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ยิ่งดึกก็ยิ่งคึก สรรหาเรื่องมาโกหก มาแกล้งอำกันสนุกสนาน ผมดื่มเหล้าไปหลายแก้วเพราะทายผิดมากกว่าถูก แต่ก็ยังอยากทาย
ผมไม่รู้ว่าเมื่อคืนจบลงอย่างไร ยอมรับว่าจำชั่วโมงสุดท้ายไม่ได้เลย รู้ตัวอีกทีก็สว่างแล้ว
ผมซุกหน้าลงกับหมอน สบายจนไม่อยากตื่น ยืดขาออกยาวจะได้สบายมากขึ้น
!!!
ผมลืมตาขึ้นทันที เมื่อขาโดนขาของใครบางคน ใบหน้าที่วางอยู่บนหมอนใกล้กับหน้าของผมมาก
“พี่คีรินทร์”
ผมคิดว่าเสียงอุทานของตัวเองดังมาก แต่ที่จริงมันเบานิดเดียว ดวงตาที่ปิดสนิทค่อยๆ ลืมขึ้น
“ไง”
“ผมควรตกใจไหมครับ”
“หึๆ” ร่างสูงสอดมือเข้าไปใต้คอ มองหน้าผม “ตลกแต่เช้าเลยนะ”
“แปลว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เฮ้อ!” ผมแกล้งถอนใจยาว ด้วยใบหน้าทะเล้น
“มีสิ เราเมามาก อ้วกเละเทะ ไล่ให้กลับห้องก็ไม่ยอมไป ยึดเตียงพี่เป็นของตัวเอง”
“หา~”
“หึๆ”
เห็นสีหน้าพี่คีรินทร์แล้วผมถึงรู้ความจริง “เราไม่ได้เล่นเกมโกหกกันแล้วนะครับ” ผมโอด ที่ยังโดนแกล้งไม่เลิก ระหว่างนั้นสายตาของผมก็กวาดไปรอบๆ
“อ้าวแล้วพี่มิ่งกับพี่ทวีปไปนอนไหนครับ” ผมถามเมื่อไม่เห็นคนอื่นในห้อง เตียงเสิรมไม่มีคน เตียงใหญ่มีแค่ผมกับพี่คีรินทร์
“ทวีปไปนอนห้องเราแทน ส่วนมิ่งน่าจะออกไปวิ่งแต่เช้ามืด”
“อ๋อ” ผมพยักหน้า ความคิดเริ่มชั่วร้าย
“ผมยังง่วงอยู่เลยครับ” ผมล้มตัวลงนอนที่เดิม บนหมอนใบเดียวกันกับพี่คีรินทร์
“หึ”
ผมหลับตาปี๋ คิดว่าเดี๋ยวคงโดนไล่ หรือไม่พี่คีรินทร์ก็คงลุกออกไปเอง แต่ทุกอย่างเงียบสนิท ผมค่อยๆ หยีตาขึ้นมอง สายตาสองคู่ประสานกัน ดวงตาของพี่คีรินทร์เป็นประกายขำ ไหนๆ ก็ถูกจับได้แล้วผมเลยเอายิ้มกว้างเข้าสู่ ได้ยินเสียงพี่คีรินทร์หัวเราะเบาๆ
“ง่วงก็นอนไป”
“ครับผม” ผมรีบหลับตาลง หายใจเข้าออกเป็นจังหวะ จากที่ไม่ง่วงก็ง่วงขึ้นมาจริงๆ ความรู้สึกอุ่นสบายนี้เพราะพี่คีรินทร์หรือเปล่านะ
ผมยกมือตบแก้มตัวเองเบาๆ ทั้งที่ยังหลับตา ผ้าห่มหนานุ่มขนาดนี้จะไม่รู้สึกอุ่นสบายได้ไง จะเพ้อไปถึงไหนวะกู
• • • • • • • •
การเดินทางกลับแตกต่างจากขามาโดยสิ้นเชิง โลกของผมสดใสเป็นสีพาสเทล ที่นั่งของพวกเราติดกันทั้งหมด ลูกจันย้ายไปนั่งกับพี่เจน ส่วนผมก็ย้ายไปนั่งกับพี่คีรินทร์ตามระเบียบ
ขากลับในรถเงียบสงบ เพราะทุกคนสลบไสลจากคืนที่ผ่านมา เดาว่าคงดื่มต่อกันถ้วนหน้า ผมหลับบ้างตื่นบ้าง พยายามถ่างตามองหน้าของพี่คีรินทร์ โอกาสแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ ต้องใช้ให้คุ้ม
แต่สงสัยผมจะมองเพลินไปหน่อย ตาเลยค่อยๆ ปรือ ก่อนหัวจะทำความเคารพพี่คีรินทร์เป็นระยะ
“นั่งดีๆ” เสียงดุดังขึ้น ก่อนดวงตาของพี่คีรินทร์จะลืมขึ้นมา
“ขอโทษครับ” ผมยืมแหย
พี่คีรินทร์ถอนใจยาว เอื้อมมือมาจับหัวผมดึงให้ซบลงบนไหล่ ขยับตัวลงเพื่อให้ผมพิงได้สบายขึ้น
“นอนได้แล้ว”
“ครับ” ผมรีบหลับตา แต่ไม่สามารถห้ามรอยยิ้มได้
สามวันที่ผ่านมาและกำลังจะผ่านไป เป็นการมารับน้องที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ทั้งตื่นเต้น เศร้า เสียใจ ดีใจ และมีความสุข ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องราวที่น่าจดจำ โดยเฉพาะกับผู้ชายคนนี้
ผมรักพี่คีรินทร์ ผมมั่นใจแล้วว่ามันไม่ใช่แค่ความชอบอีกต่อไป ถ้าผมเป็นแมวหลงมา ก็ช่วยรับเลี้ยงผมไว้ด้วยนะครับ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หัวข้อ: ❤ Stalker ติด.ตาม.รัก -Love Aholic-❤[ตอนที่ 25]★18/02/19★ P:22 (อ่าน 171038 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก