ตอนที่ 17
เด็กบ๊อง
-คีรินทร์- ผมหยุดยืนอยู่กลางทางเดิน เมื่อเลยจุดที่เก้าอี้มักจะวิ่งตามลงมาทัน เงยหน้าขึ้นมองระเบียงชั้นห้า ว่างเปล่า เมื่อคืนไม่ได้กลับมานอนที่หอเหรอ หรือว่าตื่นสาย หรือจะไม่สบาย
ผมหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดแอปพลิเคชั่นสีเขียว ส่งข้อความไปหาอีกฝ่าย
ไม่สบายหรือเปล่า ทุกอย่างเงียบกริบจนผมชักลังเล หรือเจ้าเด็กบ๊องกำลังงอนผมอยู่ หรือมีเรื่องอะไรเข้าใจผิดอีก ก่อนหน้านี้ก็ปกติดี ไม่มีอะไรนี่
คิ้วของผมเริ่มขมวดเข้าหากัน เมื่อเวลาผ่านไปราวสิบนาที ไม่มีทั้งข้อความตอบกลับ ไม่ขึ้นคำว่าอ่านแล้ว และไม่มีหน้าทะเล้นโผล่มา
ผมเคาะประตูห้องเก้าอี้สี่ห้าครั้ง จนเกือบตัดใจว่าอีกฝ่ายคงไม่อยู่ ประตูก็ถูกเปิดออก เจ้าเด็กบ๊องโผล่ออกมาในสภาพใบหน้าอิดโรย หัวพองฟู
“พี่คีริทนร์” น้ำเสียงคนพูดอ่อนระโหยโรยแรง
“เป็นอะไร”
“ท้องเสีย” คนพูดทำท่าคอพับคออ่อน “เมื่อคืนผมถ่ายทั้งคืนยันเช้าเลย”
“เข้าไปในห้องก่อน”
“ครับ”
ผมเดินตามเก้าอี้เข้าไปในห้อง เจ้าตัวทิ้งตัวลงบนเตียง เอนตัวลงนอน ใบหน้าซีดจนดูน่าสงสาร ผมนั่งลงข้างเตียง ยกมือขึ้นแตะหน้าผากและซอกคอ
“ตัวอุ่นๆ น่าจะมีไข้ด้วย ทำไมถึงท้องเสียได้” ผมแปลกใจเพราะเมื่อวานตอนเย็น ผมกับเก้าอี้กินข้าวด้วยกัน เป็นกับข้าวสามอย่างกับข้าวเปล่า ซึ่งผมปกติดี ไม่มีอาการแม้แต่น้อย
เก้าอี้ลืมตาขึ้นมองผม แม้จะดูเนือยมาก แต่ก็มองออกว่าเป็นรอยยิ้มเขิน
“อะไร?” ผมจ้องตาอีกฝ่าย เก้าอี้มุดหน้าไปกับหมอน พูดเสียงอู้อี้
“ก็ผลไม้ที่พี่คีรินทร์ซื้อให้ตอนโน้น มันยังเหลือเพราะผมหวงกินวันละนิด แต่มันเริ่มเละแล้ว”
“อย่าบอกว่าเรากินเข้าไป”
“ก็พี่คีรินทร์ซื้อให้”
ผมไม่รู้จะจัดการกับเจ้าเด็กบ๊องยังไงดี ทั้งอ่อนใจ ทั้งขำ และรู้สึกดีที่อีกฝ่ายให้ความสำคัญ
“นอนไปก่อนเดี๋ยวพี่มา” ผมลุกขึ้นยืน มองไปบนโต๊ะหนังสือ หยิบพวงกุญแจที่วางอยู่ขึ้นมา
“วันนี้พี่คีรินทร์มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอครับ ไปเรียนเลย ผมไม่เป็นไร นอนแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ลุกขึ้นเต้นแรงเต้นกาได้แล้ว”
“นอนไปเถอะอย่าพูดมาก” ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ถึงคอ
“ผมไม่เป็นไรจริงๆ พี่คีรินทร์ไปเรียนเลย สู้ๆ นะครับ” เสียงพูดงัวเงีย ดวงตาคนพูดจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่
ผมมองร่างที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาเอ็นดู ไม่ไหวขนาดนี้ก็ยังคิดถึงคนอื่น มันทำให้ผมอดย้อนคิดไปถึงครั้งแรกที่เจอเก้าอี้ไม่ได้
ผมจำได้ว่าวันนั้นเป็นช่วงบ่ายของวันเสาร์ ผมเดินออกมาที่ระเบียง ได้ยินเสียงคุยกัน ดังมาจากลานจอดรถด้านหน้าหอพัก ผู้หญิงกับผู้ชายวัยกลางคนยืนอยู่ข้างรถกระบะ กับเด็กหนุ่มหนึ่งคน
“ขอบใจนะจ้ะที่ช่วย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมว่าง”
“เหนื่อยแย่เลย” น้ำเสียงคนพูดเกรงใจเด็กหนุ่ม
“ผมแข็งแรงครับ ยกของแค่นี้สบายมาก” เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง
“เดี๋ยวถ้าลูกป้ากับลุงหายไข้แล้ว จะให้แวะเอาขนมไปขอบคุณนะ”
“ไม่ต้องครับไม่ต้อง” เด็กหนุ่มรีบปฏิเสธ สายตาที่มองผู้ใหญ่ทั้งสองสดใสและเป็นมิตร
“ถ้าอย่างนั้นป้ากลับก่อนนะจ้ะ ขอบใจมากลูก”
“ครับ”
เด็กหนุ่มยิ้มแย้ม ยืนโบกไม้โบกมือให้ จนรถขับออกไปพ้นหอพัก ผมกำลังจะละสายตา ถ้าไม่เห็นบางอย่างเข้าเสียก่อน
ร่างผอมสูง โน้มตัวลง มือจับเกือบถึงหัวเข่า นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเงยหน้าขึ้น ใช้มือพัดไปมา
“จะเป็นลม สงสัยต้องไปออกกำลังกายบ้างแล้วกู”
ท่าทางหมดสภาพของอีกฝ่าย ทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้ ใครจะคิดว่าอาการสดชื่นแจ่มใส่เมื่อครู่จะหลอกตา คงไม่อยากให้ผู้ใหญ่ไม่สบายใจ เป็นเด็กที่มี่น้ำใจใช้ได้เลย
ผมเจอเก้าอี้อีกครั้งในวันเฟิร์สเดท ผมกำลังมองหาน้องรหัสของตัวเองอยู่
“มึงเจอน้องรหัสหรือยังวะ”
“ยัง” ผมส่ายหน้า วันเฟิร์สเดทเป็นวันที่รุ่นพี่ส่วนใหญ่แอบมาดูหน้าน้องรหัสของตัวเอง เพื่อทำความรู้จักไว้ก่อน รวมทั้งพี่ว๊ากที่แฝงตัวเข้ามาดูรุ่นน้องเพื่อเก็บเป็นข้อมูล ว่าใครเป็นอย่างไร
“ไอ้เด็กนั่นตลกดีว่ะ” มองผมตามมือเพื่อน เด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่กลางวงล้อม กำลังเต้นเพลงว่าว ตามจังหวะที่รุ่นพี่ตีกลอง ผมโดนมัดสองจุก หน้าเป็นสีขาวเพราะแป้งเด็ก ริมฝีปากทาลิปสติกสีแดง แต่ก็ยังเต้นสนุกสนาน โดยไม่ห่วงสายตาคนมอง
ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะรู้สึกคุ้นหน้า เพียงครู่เดียวก็นึกออกว่าเคยเห็นที่ไหน เจ้าเด็กที่พักหอเดียวกับผม ตั้งแต่วันนั้นผมไม่เคยเจออีกเลย ที่แท้ก็เรียนคณะเดียวกัน
ผมเดินเข้าไปใกล้จนเห็นป้ายที่แขวนอยู่ที่คอ ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ดูเหมือนผมจะได้น้องรหัสที่น่าสนใจทีเดียว
ผมได้เจอเก้าอี้เป็นครั้งที่สามในวันเดียวกัน ผมกำลังเดินกลับหอพัก ข้างหน้าคือเด็กมัดผมจุก ที่เดินร้องเพลงหงุงหงิง ผมยิ้มขำ มันไม่คิดจะเอาที่มัดอยู่ออกก่อนเหรอวะ
ผมเดินตามเก้าอี้ไปเรื่อยๆ จู่ๆ เจ้าตัวก็ชี้ไม้ชี้มือ ร้องโหวกเหวกขึ้นมา
“ลูกหมา มีลูกหมาอยู่ใต้รถ”
ผมเพ่งสายตามอง ถึงเห็นว่าเก้าอี้กำลังพยายามห้ามรถคันหนึ่งไม่ให้ออก ผมเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นแต่ยังช้ากว่าเก้าอี้ เจ้าตัววิ่งไปขวางหน้ารถ โชคดีที่คนขับยังไม่ออกตัว
ผู้หญิงที่นั่งอยู่ในรถมีสีหน้าหงุดหงิด เปิดกระจกตะโกนถามเก้าอี้ ว่ามีปัญหาอะไร อีกฝ่ายจึงตอบว่ามีลูกหมานอนอยู่ใต้รถ แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือ เดี๋ยวมันก็หนีไปเองไม่ตายหรอก
เก้าอี้ไม่พูดอะไร ย่อตัวลงนั่ง จัดการอุ้มลูกหมาตัวน้อยออกมาจากใต้รถ เจ้าตัวหลบเข้าข้างทาง เพื่อให้รถขับออกไป
“ต่อไปขอให้เจอแต่คนใจดีนะ” มือที่ลูบหัวและสายตาที่ตกลงมองลูกหมาในมืออ่อนโยน เก้าอี้หันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาเจ้าของ ผมจึงออกเดินเพราะไม่อยากให้รู้ว่าหยุดมอง
เก้าอี้คงหาเจ้าของหมาเจอแล้ว เพราะไม่นานเสียงร้องเพลงหงุงหงิงก็ดังขึ้นด้านหลังผม แต่ห่างออกไปไกล ผมชะลอฝีเท้าลง เพียงครู่เดียวเสียงนั้นก็เข้ามาใกล้ ผมยกยิ้มมุมปาก และหัวเราะเป็นบางครั้งตลอดเส้นทาง
มันเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้ผมสนใจเก้าอี้โดยไม่รู้ตัว ชอบที่จะได้มอง แอบขำทุกครั้งเวลาเจ้าตัวทำอะไรบ๊องๆ โดยเฉพาะเวลาประชุมเชียร์
ท่าทางหัวเสียของเก้าเมื่อได้คำใบ้ชุดที่สอง ทำให้ผมเกือบเสียอาการรุ่นพี่สุดโหด เจ้าตัวขยำกระดาษเป็นก้อน กลม ทำท่าจะปาลงพื้นแต่กลับเปลี่ยนใจ มองซ้ายมองขวา รีบคลี่กระดาษออกเพราะกลัวคนเห็น ยิ่งทำให้อีกฝ่ายดูตลกเข้าไปใหญ่
“พี่อยู่หอนี้เหรอ” เสียงทักจากทางด้านหลัง เรียกสายตาของผมให้หันไปมอง เก้าอี้ยืนยิ้มกว้างเหมือนโลกนี้ไม่เคยมีเรื่องทุกข์โศก เป็นรอยยิ้มที่ดึงดูดให้เรามีความสุขตาม อย่างไม่น่าเชื่อ
“ผมคนที่พี่ให้วิดพื้นวันนี้ไง”
นั่นเป็นการคุยกันแบบเป็นทางการครั้งแรกของเรา ไม่นับกับที่ผมสั่งให้อีกฝ่ายวิดพื้นเพื่อเอาคำใบ้ชุดที่สาม ผมไม่มีทางเลือกมากนัก เพราะยังอยู่ในบทบาทของพี่ว๊าก จึงได้แต่ทำหน้าดุอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนเก้าอี้ไม่กลัวผมสักนิด ยังคงพูดเป็นต่อยหอย ไม่รู้บ้างเลยว่าตัวเองเป็นคนตลก และกำลังทำให้ผมลำบาก ผมจึงเลือกทำท่ารำคาญใส่ แต่สุดท้ายสิ่งที่ทำให้ผมรอดมาได้ กลับเป็นเครปหนึ่งอันที่เจ้าตัวกำลังเคี้ยวตุ้ยๆ ผมแวะซื้อให้เพราะได้ยินเสียงท้องของเก้าอี้ร้อง โชคดีเป็นของผม เพราะมันทำให้อีกฝ่ายหยุดพูดไปด้วย
เข้าสู่วันที่หกของการตามหาพี่รหัส ดูเหมือนเจ้าเด็กดื้อฝังใจว่ากรเป็นพี่รหัสของตัวเอง เมื่อนึกถึงการวิ่งรอบสนามบอลสิบรอบ เทียบกับวันที่เจ้าตัวช่วยขนของขึ้นห้องให้คุณลุงคุณป้าแล้ว ผมคิดว่าคงไม่รอด
ผมจึงขอให้กรช่วยบอกใบ้ว่าตัวเองไม่ใช่พี่รหัส และให้ชี้แนะนำมาที่ผม ต้องขอบคุณที่กรทำสำเร็จ เพราะเก้าอี้รอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด ในสามสี่ชั่วโมงสุดท้ายพอดี
แม้ผมจะเป็นคนช่วยอีกฝ่ายให้รอดตาย แต่ก็ยังต้องเลี้ยงหนังตามสัญญา เก้าอี้ชวนดูหนังผี แต่ผมดูทีไรหลับทุกที แต่เพราะอีกฝ่ายอยากดูมาก ผมจึงตกลง
ผมเผลอหลับอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ยังดีที่สะดุ้งตื่นทันเวลา วันนั้นผมไม่รู้ตัวเลยว่าอาการสะดุ้งเพราะจู่ๆ เก้าอี้ก็อุทานขึ้นมาที่เจอมาสคอตผีเด็ก ทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิดไปว่าผมกลัวผี
ผมมารู้ความจริงเอาตอนที่เก้าอี้มายืนอยู่ด้านหลัง เล่นหลอกผีผมด้วยท่าทางบ๊องๆ จนผมเกือบหลุดเสียงหัวเราะออกมา ต้องคว้าเก้าอี้เข้ามากอด ซบหน้ากับใบหน้าของอีกฝ่าย เพื่อไม่ให้เห็นสีหน้าของผม
“ไอ้เด็กบ๊องเอ๊ย จะทำพี่เสียอาการไปถึงไหน ไอ้ท่าแบมือแลบลิ้นแฮ่ มันไม่ได้น่ากลัวสักนิด แต่น่าขำมากกว่า อันที่จริงผมว่ามันน่ารักมากด้วย
ผมกับเก้าอี้เริ่มเจอหน้ากันนอกมหา’ลัยบ่อยขึ้น ดูเหมือนอีกฝ่ายกำลังตามผม ด้วยสาเหตุอะไรสักอย่างที่ผมยังคาดเดาไม่ได้ จนกระทั่งได้รับข้อความจากเจ้าเด็กบ๊องในเช้าวันหนึ่ง
อรุณสวัสดิ์ครับ
จะจีบละนะครับผมคิดว่าทั้งหมดคงเป็นมุกใหม่ของเจ้าเด็กซนที่สรรหามาเล่น แต่มาแน่ใจเมื่ออีกฝ่ายยืนยันกับผมด้วยตัวเอง
“ผมชอบพี่ครับ ผมพูดจริงๆ”
“คิดดีแล้วเหรอ ถึงมาพูดเรื่องนี้กับพี่”
“ผมแค่อยากพูดอย่างที่รู้สึก ถ้าถามความมั่นใจผมไม่มีสักเปอร์เซ็น แต่ถ้าแม้แต่ตัวเรายังเมินความรู้สึกตัวเอง แล้วจะหวังความรู้สึกจากคนอื่นได้ยังไงครับ”
ผมจ้องตาเก้าอี้อยู่นาน ข้างในกำลังถามตัวเองว่าผมคิดอย่างไรกับเก้าอี้ ผมยังไม่ได้ชอบแน่นอน แต่ใช่ว่าจะไม่สนใจ มันก่อตัวขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย จากความน่ารักของอีกฝ่าย
“เอาเถอะ พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าเด็กบ้าอย่างเราจะทำอะไร”
ไม่ใช่แค่ให้โอกาสเก้าอี้ แต่ผมกำลังให้โอกาสตัวเอง เพื่อทำความเข้าใจกับความรู้สึกข้างใน ผมสนใจแบบไหน สนใจแค่ไหน มันมากพอที่จะพัฒนาไปเป็นอย่างอื่นหรือไม่ เมื่อยังไม่รู้ก็ต้องหาคำตอบ
หลังจากนั้นผมไม่เคยหยุดหัวเราะ วิธีการจีบของเก้าอี้ประหลาดไม่เหมือนใคร ยอมลงทุนยืนที่ระเบียงเพื่อรอเฝ้าว่าผมจะออกมาเมื่อไหร่ จะได้ไปมหา’ลัยพร้อมกัน ขากลับก็รอ รอแล้วก็เดินตามห่างๆ พอผมทักก็จะรีบเดินเข้ามาหา
เก้าอี้พยายามซื้อของคู่กับผม เก้าอี้หยิบมา ผมก็แกล้งหยิบออก มันตลกมากเมื่อเห็นสีหน้าโมโหตัวเองของเก้าอี้ ที่ทำไม่สำเร็จ ผมมองแล้วว่าเก้าอี้ยังไม่ได้ซื้อครีมกันแดด ผมจึงซื้อมาเผื่อสองหลอด แล้วยกให้อีกฝ่ายไปหนึ่งหลอด ท่าทางดีใจเหมือนได้ของขวัญล้ำค่า ทำให้ผมยิ่งเอ็นดูเก้าอี้มากขึ้น ไอ้เด็กบ๊องเอ๊ย ครีมกันแดดคู่ก็เอาเหรอวะ
นอกจากเรื่องที่เล่าไปทั้งหมดแล้ว วีรกรรมความโก๊ะของเก้าอี้ยังมีอีกมากมาย มันทำให้แต่ละวันของผมไม่เงียบเหงา ความเอ็นดูค่อยๆ เพิ่มขึ้น และความชอบก็น่าจะเช่นกัน
“เก้าอี้” ผมเขย่าแขนเบาๆ เพื่อปลุกคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เก้าอี้ปรือตาขึ้นมอง
“อ้าว ทำไมกลับมาละครับ”
“ลุกขึ้นมากินโจ๊กก่อน จะได้มีแรง” ผมช่วยประคองเก้าอี้ลุกขึ้นนั่ง จับหมอนรองด้านหลัง เดินไปหยิบชามใส่โจ๊กมาส่งให้
มือที่จับชามสั่นน้อยๆ ผมจึงแย่งมาถือเอง
เก้าอี้มองผมตาโต “จะป้อนผมเหรอ”
“หรือไม่เอา”
“เอาครับ! เอาสิครับ” ผมอดยิ้มไม่ได้ เมื่อเห็นสีหน้าดีใจของอีกฝ่าย เก้าอี้ไม่เคยปิดบังความรู้สึกที่มีต่อผม
“อร่อยจัง” คนพูดยิ้มกว้าง ท่าทางมีความสุข
“มันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมนำชามไปวางบนโต๊ะ หยิบยามาให้เก้าอี้กิน
“พี่คีรินทร์ป้อนอะไรก็อร่อยหมด”
“แน่ใจ?” ผมเลิกคิ้วขึ้น เก้าอี้เบิกตากว้าง
“ผมป่วยนะครับ จะแกล้งผมลงจริงๆ เหรอ”
“หึๆ” บอกแล้วว่าเก้าอี้ทำให้ผมหัวเราะได้เสมอ
“นอนพักได้แล้ว อย่าเพิ่งหาเรื่องให้ตัวเองอีก”
“ผมมีอะไรดีๆ บ้างไหมครับ ถามจริงเถอะ” คนพูดทำเสียงขึ้นจมูก เหล่มองผมด้วยหางตา
“มีสิ”
“อะไรครับ” เก้าอี้ตาโต ตั้งใจฟังผมพูด
“ช่วยฝึกความอดทนให้พี่”
“....”
“หึๆ”
“เคยได้ยินไหมครับ ว่าหัวเราะทีหลังดังกว่า ตกหลุมรักผมเมื่อไหร่น่าดู ระวังตัวไว้เถอะ”
“อีกนาน”
“ใจร้าย ไม่คิดจะให้ความหวังผมสักนิดเลยเหรอครับ” เก้าอี้เลื่อนตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงคอ
“แต่ไม่เป็นไร ผมไม่หมดความพยายามง่ายๆ พี่คีรินทร์ยังต้องปวดหัวกับผมอีกเยอะ”
“ข้อนั้นพี่ไม่แปลกใจ”
“เหอะ” เก้าอี้ทำเสียงขึ้นจมูก
ผมมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาขำ ส่ายหัวไปมาช้าๆ ไม่คิดจะสะกิดใจเลยใช่ไหมเจ้าเด็กบ๊อง ‘อีกนาน’ ก็แปลว่ามันยังไม่เกิดขึ้นตอนนี้ แต่มันจะเกิดขึ้นแน่นอน
“พี่คีรินทร์ไปเรียนด้วยนะ” เสียงพูดเริ่มอู้อี้
“อืม”
“ผมสบายมาก ไม่ต้องเป็นห่วง”
“อืม”
“กู๊ดไนท์ครับ”
“หึๆ เวลานี้เหรอ”
“ก็ผมง่วง” เสียงหาวเบาๆ ดังขึ้น ก่อนดวงตาคู่นั้นจะปิดลง
ผมนั่งมองเก้าอี้ คิดว่าสามารถนั่งมองแบบนี้ได้อีกนาน แต่ผมควรทำตัวเป็นพี่ที่ดี เชื่อฟังเจ้าเด็กบ๊อง ไปเรียนแล้วค่อยกลับมาดูใหม่ตอนพักเที่ยง
เสียงลมหายใจเข้าออกดังสม่ำเสมอ ผมยกยิ้มบาง
“กู๊ดไนท์ เจ้าเด็กบ๊อง”
ริมฝีปากของผมแตะลงข้างแก้ม ความหวังแค่นี้พอไหม เจ้าเด็กดื้อ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หัวข้อ: ❤ Stalker ติด.ตาม.รัก -Love Aholic-❤[ตอนที่ 25]★18/02/19★ P:22 (อ่าน 171002 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก