หัวข้อ: ❤ Stalker ติด.ตาม.รัก -Love Aholic-❤[ตอนที่ 25]★18/02/19★ P:22

[HISY]

แค่เพื่อนหรอจ๊ะ? อิอิ

[ommanymontra]

 

[darin]

ตอนที่ 19
หัวใจไม่โกหก

-คีรินทร์-

เสียงฮือฮาที่ดังขึ้น เรียกสายตาของผมให้หันไปมองต้นเหตุ ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ อยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม ใบหน้าหล่อเหลา ไหล่กว้างทำให้ดูสง่า สายตาที่กวาดมองไปรอบๆ บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังหาใครบางคนอยู่ ก่อนรอยยิ้มจะปรากฎขึ้น
   
“รอนานไหมครับ” เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังคุ้นหู เก้าอี้เดินตรงเข้าไปหา ยกมือไหว้ด้วยใบหน้าสดใส
   
“พี่เพิ่งมา ไปกันเลยไหม”
   
“ครับผม” เก้าอี้ออกเดินไปพร้อมกับร่างสูง ดูจากการพูดคุย น่าจะสนิทสนมและรู้จักกันมานาน
   
“ใครวะ”
   
ผมหันไปมองมิ่ง เป็นคำถามที่ผมไม่มีคำตอบให้เพื่อน เก้าอี้ไม่เคยพูดถึง ผมไม่เคยได้ยินเรื่องของผู้ชายคนนี้เลย จนกระทั่งวันนี้
   
เสียงข้อความเข้าดังขึ้น ผมหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาดู
   
วันนี้ผมกลับก่อน จะไปธุระ
เป็นเด็กดีนะครับ
ห้ามมีข่าวเดินกับสาวด้วย ผมเสียจายยย
   
ผมรอจนข้อความเข้าครบแล้ว จึงส่งกลับไปแค่หนึ่งคำ
   
อืม
   
“คีรินทร์”
   
“อะไร”
   
มิ่งชะงักคำพูด มองหน้าผมด้วยสายตาแปลกใจ
   
“เป็นอะไรของมึง ต้องทำหน้าตาน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ กูแค่จะถามว่า ตรงนี้ต้องอ่านไหม” มิ่งชี้ชีทที่อยู่ในมือให้ผมดู
   
“อ่าน” ผมพยักหน้าให้เพื่อน ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ พยายามตั้งสมาธิ ให้อยู่กับหนังสือที่ต้องอ่าน
   
   
ผมกลับถึงหอพักในเวลาหนึ่งทุ่มตรง ระเบียงห้อง 503 มืดสนิทบ่งบอกว่าเจ้าของห้องยังไม่กลับมา ผมขึ้นบันไดตรงไปยังห้องพัก อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เปิดเพลงฟังระหว่างนั่งอ่านหนังสือ
   
ผมเหลือบมองโทรศัพท์บ่อยครั้ง จนทำให้เสียสมาธิ จึงตัดสินใจหย่อนมันลงลิ้นชัก แต่ความพะวงไม่ได้หายตามไปด้วย
   
ทำธุระอะไรดึกดื่นป่านนี้
   
จะกลับมาใช่ไหม หรือไปค้างที่ไหน บ้านพี่ชายหรือเปล่า
   
ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เป็นอะไรกัน ทำไมถึงไม่เคยพูดถึง
   
คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัว แต่คนตอบกลับเงียบกริบ ราวกับหายสาบสูญ

   
ผมออกไปยืนที่ระเบียงตอนห้าทุ่มตรง เงยหน้าขึ้นมองข้างบน ไม่มีวี่แววว่าเก้าอี้จะกลับมา
   
ผมปล่อยเวลาจนถึงเที่ยงคืน สุดท้ายก็ทนไม่ไหว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหา
   
กู๊ดไนท์
   
ผมเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียง โทรศัพท์ยังอยู่ในมือ ไม่มีแม้แต่คำว่าอ่านแล้วขึ้นมา ผมนอนมองเพดานอยู่นานหลายนาที กว่าเสียงข้อความเข้าจะดังขึ้น

กู๊ดไนท์คร้าบ

ผมนั่งรอจนแน่ใจว่าไม่มีข้อความใดๆ เข้ามาอีก จึงปล่อยโทรศัพท์ร่วงจากมือ

มันเป็นเรื่องน่าหงุดหงิดที่ผมควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ ปล่อยให้เจ้าเด็กบ๊องเข้ามาปั่นป่วน แม้ในวันที่เจ้าตัวไม่อยู่
   
จะกลับมาไหม หรือไม่กลับมา

• • • • • • • •

ผมหยุดเดิน เมื่อเห็นรถยนต์ยี่ห้อหรูขับผ่านไป คนขับคือคนเดียวกันกับที่เห็นเมื่อวาน และคนนั่งข้างๆ กำลังคุยอย่างสนุกสนาน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม โดยไม่ทันสังเกตเห็นผมที่ยืนอยู่ข้างทาง ความรู้สึกหงุดหงิดก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ผมพ่นลมหายใจยาว พยายามทิ้งความรู้สึกเหล่านั้นไปให้ได้

“พี่คีรินทร์” ผมมองคนที่ตรงลิ่วเข้ามาหา
   
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมหน้าโหดจัง” เก้าอี้นั่งลงตรงข้ามผม ส่งยิ้มกว้างมาให้
   
“พี่ต้องเร่งอ่านหนังสือ”
   
“จะบอกว่าผมกวนใช่ไหม ได้ๆ ผมจะนั่งเฉยๆ” เก้าอี้วางหนังสือที่ถือลงบนโต๊ะ แต่ยังไม่ทันได้เปิดอ่าน เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นเสียก่อน
   
“ครับพี่เหนือ”
   
“ใช่ครับ”
   
“จะวกกลับมาเหรอครับ ได้ครับ เดี๋ยวผมออกไปรอ” เก้าอี้ลุกขึ้นยืนด้วยความรีบเร่ง ผมคว้าข้อมือของเก้าอี้เอาไว้ เจ้าตัวชะงัก สายตาตกลงมองมือผม ก่อนเงยขึ้นมองหน้า เราสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ผมยกยิ้มมุมปาก ปล่อยแขนเก้าอี้โดยไม่พูดอะไร
   
“พี่คีรินทร์...ครับพี่เหนือ?” เก้าอี้ชะงักคำที่จะพูดกับผม เมื่อปลายสายพูดอะไรบางอย่าง
   
“พี่เหนือขับช้าลงนิดนะครับ ผมกำลังวิ่งไป”
   
ผมมองตามหลังเก้าอี้ ความรู้สึกหน่วงในอกพุ่งจู่โจมอีกครั้ง ถ้าผมบอกว่าอย่าไป เก้าอี้จะทำตามอยู่หรือเปล่า แต่จากท่าทางที่เห็น คงไม่
   
• • • • • • • •

“ดีจังพี่คีรินทร์ยังอยู่ ผมนึกว่ากลับมาจะไม่เจอแล้ว”
   
เก้าอี้หายไปเกือบสี่สิบนาที กลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดวงตาเป็นประกายของคนมีความสุข
   
“ผมซื้อขนมมาฝากครับ เจ้านี้อร่อยมาก พี่เหนือชิมยังติดใจ” เก้าอี้วางถุงขนมลงตรงหน้าผม
   
ผมพ่นลมหายใจออกมา หยิบหนังสือที่วางอยู่ ลุกขึ้นยืน
   
“อ้าว” เก้าอี้มองมาด้วยสายตาไม่เข้าใจ  ผมเดินอ้อมโต๊ะไปหา จับแขนเก้าอี้ดึงให้ลุกขึ้น
   
“เดี๋ยวครับ! ขนม”

“ช่างมัน” ผมไม่สนใจขนมที่เก้าอี้ไปซื้อกับคนอื่น ปล่อยมันทิ้งไว้อย่างนั้นดีที่สุด
   
“พี่คีรินทร์” เก้าอี้เรียก เมื่อผมจูงแขนอีกฝ่ายเดินออกจากคณะ
   
“อย่าเพิ่งพูด”
   
“ครับ” เก้าอี้รับคำเสียงเบา เดินตามผมมาเงียบๆ
   
   
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องพัก เก้าอี้เดินตามเข้ามา หันซ้ายขวาก่อนนั่งลงบนเตียง มองผมด้วยสีหน้าแปลกใจ ปนสงสัยใคร่รู้ ผมยืนมองอีกฝ่ายเงียบๆ ถอนใจยาวก่อนนั่งลงข้างกัน
   
“เก้าอี้”
   
“ครับ” เก้าอี้เอียงตัว หันมาทางผม
   
“ยังชอบพี่อยู่หรือเปล่า” ผมถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าจริงจัง
   
“ทำไมถามอย่างนั้น ก็ต้องชอบอยู่แล้วสิครับ ชอบมากๆ ม้ากมากกก ไม่รู้เหรอครับ” เก้าอี้ทำหน้าทะเล้น ก่อนหยุดเมื่อสบตากับผม
   
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
   
เสียงเรียกเข้าเป็นเพลงคุ้นหู ทำให้ใจผมเดือดพล่าน เก้าอี้มองให้ผมเป็นเชิงขออนุญาต ก่อนกดรับสาย
   
“ครับพี่เหนือ อ้าว พี่โต๊ะเหรอ”
   
ผมชะงัก เมื่อได้ยินชื่อที่เป็นเอกลักษณ์นั้น
   
“ทำไมอยู่ด้วยกันไวจัง”
   
ผมไม่ได้ยินว่าปลายสายพูดอะไร
   
“มะรืนเหรอครับ คิดว่าไปได้ บอกพี่เหนือด้วยว่าชวนแล้วระวังนะ ผมจะล้มทับพี่เขยให้แบนเลย ฮ่าๆ...เออพี่โต๊ะ ผมลืมบอกพี่เหนือ ขนมต้องเอาใส่ตู้เย็นนะ อยู่ได้เจ็ดวัน.. ใช่ครับ.... เบื่อคนเอาใจแฟน พอพี่โต๊ะบอกว่าอยากกินถึงกับขับรถวนกลับมา ชิ”
   
ผมเริ่มปะติดปะต่อสิ่งที่ได้ยินในใจ ชื่อโต๊ะน่าจะเป็นพี่ของเก้าอี้ ถ้าอย่างนั้นคนที่ชื่อพี่เหนือก็คือ...ดวงตาของผมค่อยๆ เบิกกว้างขึ้น ไม่เคยรู้สึกเก้อกระดากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
   
“ได้ๆ เดี๋ยวผมจะลองชวนดู” เก้าอี้ย่นจมูก เหลือบสายตามามองผม “ไม่รู้จะยอมไปหรือเปล่านะ พี่โต๊ะอยากเห็นก็มาเลย เดี๋ยวผมพามาจู่โจมทำความรู้จัก ฮ่าๆ...โอ๊ะ แค่นี้ก่อนนะพี่โต๊ะ ผมกำลังคุยเรื่องสำคัญ  โอเค แล้วเจอกันครับ”
   
เก้าอี้วางโทรศัพท์ลง
   
“ตกลงมีอะไรหรือเปล่าครับ”
   
“ไม่มีอะไร” ผมเบือนสายตาไปมองทางอื่น
   
เก้าอี้หรี่ตาลง ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม “แน่ใจนะครับ พี่คีรินทร์ดูแปลกๆ เมื่อกี้ก็เหมือนโกรธใครมา แต่ตอนนี้เหมือนเขินอะไรสักอย่าง”
   
“พูดมากจริง” ผมยกมือวางบนหัวของเก้าอี้ อีกฝ่ายย่นจมูก
   
“รู้ว่าผมแพ้แบบนี้ ก็เอามาแกล้ง”
   
“หึๆ”
   
“จะไม่บอกผมจริงๆ เหรอครับ”
   
ดวงตาที่มองมาเหมือนเด็ก  “นะครับ อยากรู้จนตัวสั่นแล้วเนี่ย”
   
สายตาของผมตกลง มองริมฝีปากที่ขยับไปมา ดูเหมือนจะมีหนทางเดียว ที่จะทำให้อีกฝ่ายเงียบลงได้
   
ผมปิดปากเก้าอี้ด้วยริมฝีปากของตัวเอง ลมหายใจของเก้าอี้สะดุด ก่อนริมฝีปากที่ปิดสนิท จะค่อยๆ เผยอออก เปิดทางให้ผมได้สัมผัสแนบชิดยิ่งขึ้น
   
ผมถอนริมฝีปากออกช้าๆ แก้มของเก้าอี้เป็นสีแดงเรื่อ ดวงตาเบิกกว้าง ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง ผมยิ้มใส่ตาอีกฝ่าย
   
“ยอมเงียบแล้วเหรอ”
   
“แกล้งผมนี่ครับ” เก้าอี้พูดเสียงเบา หน้ายังไม่หายแดงเรื่อ
   
“หึๆ” ผมหัวเราะชอบใจ ดวงตาที่มองอีกฝ่ายเป็นประกาย เก้าอี้ค่อยๆ คลี่ยิ้มออกกว้าง
   
“ดีจัง เมื่อกี้สีหน้าของพี่คีรินทร์ ทำผมไม่สบายใจเลย”
   
“ไม่มีอะไร พี่แค่..” ผมหยุดพูด มองเก้าอี้ด้วยสายตามีความหมาย
   
“ที่ถามเพราะพี่แค่สงสัย ไหนเราบอกจะเดินหน้าจีบพี่เต็มตัว ไม่เห็นทำอะไรสักอย่าง”
   
“อะโห นี่ยังไม่เรียกว่าทำอีกเหรอครับ ตามติดเป็นปลิงขนาดนี้”
   
“ยัง” ผมส่ายหน้า สนุกที่ได้แกล้งอีกฝ่าย
   
“ได้ครับ ได้ เก้าอี้ซะอย่าง รอเลย” เจ้าตัวแสบคึกคักขึ้นมา สายตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์
   
“พี่คีรินทร์”
   
“หือ”
   
“วันเสาร์ว่างไหม”
   
ผมแกล้งหยุดคิด “ก็น่าจะว่าง”
   
“ไปเดทกัน”
   
“อะไรนะ!”
   
“ไปเดทกันเถอะ”
   
“หึๆ”
   
“ว่าไงครับ ตกลงไหม” คนถามยิ้มเจ้าเล่ห์ ท่าทางมีเลศนัย
   
“ก็ได้” ผมแกล้งพยักหน้าแบบเสียไม่ได้
   
“เยส” เก้าอี้กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ผมมองคนตรงหน้าด้วยสายตารักใคร่

หัวใจไม่เคยโกหกตัวเอง ถ้าอย่างนั้นไปเดทกันเถอะ แล้วมาเป็นแฟนกัน

✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[FrozenSnow2019]

ในที่สุดคนพี่ก็ใจอ่อนแล้ว อิอิ

[Al2iskiren]

ต้องยกความดีความชอบให้พี่เหนือนะเนี่ย พี่คีรินทร์ถึงได้รู้ใจตัวเอง

[Gokusan]

โอ๊ย~~~ เก้าอี้ต้องขอบคุณพี่เหนือนะเนี่ย
โผล่มาปุ๊บพระเอกรู้ตัวปั๊บเลย 555

แววขี้หึงขี้หวงมาเต็มแหละ เก้าอี้เอ๊ย ><

[khwanruen]

ตอนนี้ก็ 99% แล้วเด้อออ เหลือแค่เป็นแฟนกันก็ครบ 100 ละ 

[areenart1984]

ดีนะไม่หลุดบอกไปว่าหึง 

[O-RA DUNGPRANG]

โอ้วพี่หึงน้องเหรอเนี่ย แหม ๆ ยังไม่เป็นแฟนกันเลย 

[bpyt]

โหห พี่คีรินทร์ลงกลับลำแก้เขินอย่างไว ยังไงรีบขอน้องเป็นแฟนไถ่โทษที่ทำท่าโกรธน้องเลยยย~~~

[arij-iris]

ว๊ายยๆๆๆๆ พบคนขี้หึง 1 อัตราล่ะ

[lemonphug]

หึงรุนแรงมาก

[Hoya]

    แหม..... รุก ไว้จริงๆ

[HanATarO]

พอพี่เหนือมา พี่คีรินทร์เริ่มนั่งไม่ติดเลยนะคะ

5555

[ก้อนขี้เกียจ]

คุณคีรินทร์เขาหึงเก้าอี้อ่ะ 

[HISY]

คุณพี่คีรินทร์รู้ใจตัวเองแล้วเนอะ
พี่เหนือเป็นเกสพิเศษเร่งเชื้อไฟจริงๆ

[nutgen]

ขยันอัพแบบนี้รักตายเลย จุ๊บ ในที่สุด ฮึ้ยยยยย! อยากลูบหัวน้องเก้าอี้ งื้อออออ(หลบเท้าพี่คีรินทร์) ชอบจังคู่นี้ ฝนเรนคู่จริงก็ชอบน้า 

[Ginny Jinny]

มีแขกรับเชิญด้วย

[route rover]

เสียดายขนมที่เก้าอี้ซื้อมาฝากพี่ พี่มัวแต่งอน 

[JokerGirl]

ว๊ายๆๆๆๆหึงหน้ามืด ขอบคุณพี่เหนือที่มาทำให้พี่คีรินทร์ตาสว่างโดยไม่รู้ตัว

[i.am.wee]

พี่เหนือมาโผล่แว้บๆให้คนทางนี้หัวใจสั่นคลอนไปเลยที่เดียว

[somberness]

การปรากฎตัวของพี่เขยทำให้(ว่าที่)น้องเขยตาสว่างเลยทีเดียว 

[PrimYJ]

งานนี้ต้องขอบคุณพี่เหนือเลยที่ช่วยกระตุ้นให้พี่คิรินทร์รู้ใจตัวเองเร็วขึ้น

[•♀NoM!_KunG♀•]

จร้าาาาา

[kunt]

ขนมอ่ะ วิ่งกลับไปเอาได้ไหม เสียดายของ 5555

[DraCo_SLa13]

อยากจะแหมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ให้ยาวถึงดาวอังคารเลอะ

[iceman555]

 

[seaz]

พี่เหนือช่วยกระตุ้นอาการได้เป็นอย่างดี ^^

[darin]

แจ้งข่าว

STALKER ติด.ตาม.รัก Love Aholic มีด้วยกันทั้งหมด 25 ตอนจบนะคะ

ในเรื่องมีแค่สองคู่คือ คู่ของคีรินทร์&เก้าอี้ กับ เรน&ฝน

ส่วนขลุ่ย จะไปอยู่ในเล่มใหม่นะคะ มีสองคู่เช่นกัน คือคู่ของขลุ่ย กับคู่ของลูกจัน

ใช้ชื่อเรื่องว่า STALKER สืบ.สวน.รัก ค่ะ

• • • • • • • •



เมื่อ "โยธา" เดือนมหา'ลัย ถูกแฟนคลับที่รักมากจ้องคุกคาม
จนกลายเป็นข่าวเม้าท์ไปทั่วมหา'ลัย

เด็กหนุ่มที่รักการสืบสวนสอบสวนอย่าง "ขลุ่ย"
จึงอดให้ความสนใจกับข่าวนี้ไม่ได้

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาจึงเริ่มตามหาตัวจริงของแฟนคลับ
ที่ใช้ชื่อว่า "เงาของคุณ"

แต่เพราะเอาตัวเข้าไปพัวพันมากเกินไป
รู้ตัวอีกที เขาดันถูกโยธา สงสัยว่าเป็น STALKER เสียเอง

• • • • • • • •

จะลงให้อ่านต่อจาก "เก้าอี้" เลยนะคะ แต่จะขึ้นเป็นเรื่องใหม่ให้

เปิดเรื่องแล้วเดี๋ยวมาแจ้งลิ้งก์อีกทีค่า

ฝากด้วยนะคะ ^^

[darin]

ตอนที่ 20
ไปเดทกันเถอะ

-คีรินทร์-
   

“พี่คีรินทร์เสร็จหรือยังครับ” เสียงเคาะประตูห้อง ดังตอนสิบโมงเช้าของวันเสาร์ ผมยิ้มขำอีกฝ่าย เดินไปปลดล็อคประตู ปล่อยให้เปิดเข้ามาเอง
   
เก้าอี้ใส่เสื้อยืดสีขาวแขนยาว กางเกงยีนส์สีอ่อนขาดเข่า เรายืนสบตากันนิ่ง ก่อนเก้าอี้จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
   
“ชุดคู่” เก้าอี้ชี้นิ้วมาที่ผม
   
“พี่จะไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้”
   
“อย่าสิครับ” เก้าอี้ดึงแขนเสื้อผมไม่ยอมให้ไปเปลี่ยน “ไปแบบนี้น่ารักดีออก”
   
“ไม่” ผมปฏิเสธเด็ดขาด
   
“งั้นถ้าผมยอมบอกความลับบางอย่าง พี่คีรินทร์จะยอมใส่ไหม”
   
ผมขมวดคิ้วมองหน้าเก้าอี้ “ความลับอะไร”
   
“อ้าว ถ้าบอกก็ไม่ใช่ความลับสิครับ เรื่องนี้จัดว่าเด็ด ผมไม่อยากจะโฆษณา พี่คีรินทร์ไม่มีทางรู้มาก่อนแน่นอน”
   
ผมสบตากับเก้าอี้ ไม่แน่ใจว่าเป็นหลุมพรางหรือไม่ แต่เอาเถอะ ตกหลุมลงมาขนาดนี้แล้ว จะกลัวอะไรอีก
   
“ตกลง”
   
“เยสส” เก้าอี้กำหมัดยกขึ้นสูง เพื่อประกาศชัยชนะ
   
“เล่ามา”
   
“เดี๋ยวก่อนครับ ผมต้องมีหลักฐานเก็บไว้ก่อน” เก้าอี้เดินมาใกล้ผม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดกล้องหน้า
   
“ยิ้มครับ” ผมปล่อยให้เจ้าเด็กบ๊องยิ้มอยู่คนเดียว เพราะแค่รอยยิ้มของเก้าอี้ก็พอแล้ว
   
“อะแฮ่ม” เก้าอี้กระแอมเสียงดัง ขยับตัวออกห่างผม พอเห็นผมขมวดคิ้ว เจ้าตัวก็รีบอธิบาย
   
“ต้องถอยก่อนครับ เผื่อโดนเตะจะได้หลบทัน”
   
ผมหรี่ตาลง เริ่มมองเก้าอี้ด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ
   
“คืองี้ครับ วันแรกที่ผมเห็นพี่คีรินทร์ชัดๆ อ่ะ ผมไม่ชอบหน้าเลย”
   
“ทำไม” ถึงจะผ่านมานานแล้ว แต่ผมก็ยังร้อนตัวอยู่ดี
   
“ก็ผู้หญิงที่ผมเล็งไว้หวีดพี่คีรินทร์ ผมก็เลยเขม่นว่าหล่อตรงไหนวะ แต่พอมองไปมองมาก็หล่อจริงๆ นั่นแหละ”
   
“นี่เหรอความลับของเรา”
   
“เปล่าครับ” เก้าอี้สั่นหน้า “มันอยู่หลังจากนั้นต่างหาก”
   
“เล่ามา”
   
“ทีนี้ผมก็เลยปิ๊งไอเดียว่า..” เก้าอี้ลากเสียงยาว ถอยออกห่างมากขึ้น “ว่าผมน่าจะเซินเจิ้นพี่คีรินทร์ซะเลย สาวๆ จะได้มอง”
   
“หะ!” ผมไม่คิดจริงๆ ว่าจะได้ยินเรื่องนี้
   
“ฮ่าๆ เห็นไหมครับผมบอกแล้วว่ามันเด็ด พี่คีรินทร์ไม่สังเกตเหรอ ผมก็ตัดทรงเดียวกัน เสื้อก็เหมือนกัน ถึงใส่ชนกันวันประชุมเชียร์ไงครับ แค่นั้นยังไม่พอนะ ผมเลียนแบบกระทั่ง การกิน การเดิน การพูด แต่ยากชะมัด”
   
“ไอ้เด็กบ๊องเอ๊ย” ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด นอกจากคำนี้
   
“ใครว่าผมบ๊อง ผมฉลาดต่างหาก”
   
“ไอ้การเซินเจิ้นเนี่ยเหรอฉลาด”
   
“เปล่าครับ แต่เป็นตอนที่ผมคิดได้ว่าเซินเจิ้นมันยาก งั้นเอาตัวจริงมาเป็นของเราเลยดีกว่า น่าจะง่ายกว่ากันเยอะ”
   
ผมหัวเราะสีหน้าทะเล้นของเก้าอี้ ให้ตายเถอะ เป็นเด็กที่มีความคิดประหลาดได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
   
“เป็นไงครับ ความลับของผมคุ้มค่าไหม”
   
ผมทำเป็นนิ่งคิด ก่อนพยักหน้า “คุ้มค่า พี่จะได้รู้ว่าต้องระวังตัวจากเรา”
   
เก้าอี้หน้าเหวอ ร้องเสียงหลง “ไม่เอาสิครับ ผมเป็นเด็กดีแล้ว เป็นแมวหลงของพี่คีรินทร์ไง”
   
“หึๆ” ผมไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะรู้หรือเปล่า ว่าคำพูดและสายตาของตัวเองดึงดูดแค่ไหน
   
“มานี่สิ” ผมกวักมือเรียกเก้าอี้ ให้เดินเข้ามาหา
   
“ไม่เตะผมแน่นะ” ดวงตากลมโตมองผมด้วยสายตาหวาดระแวง
   
“ไม่” ผมส่ายหน้า เก้าอี้จึงยอมเดินเข้ามาใกล้ ผมจับข้อมืออีกฝ่าย พาเดินออกไปนอกห้อง
   
“เดี๋ยวครับ ผมยังไม่ได้ใส่รองเท้า”
   
“ไม่ต้อง” ผมส่ายหน้า จูงมือเก้าอี้เดินพ้นประตูไปนิดหนึ่ง แล้วเดินกลับเข้ามาในห้องใหม่
   
“รอพี่เดี๋ยว”
   
“อะไรยังไงเนี่ย เฮ้ย! ห้ามเปลี่ยนนน” เก้าอี้ร้องเสียงหลง เมื่อผมเปลี่ยนเสื้อออก
   
“พี่ออกไปแล้วเพิ่งกลับเข้ามา”
   
“โห~ เล่นงี้เลยเหรอ”
   
“หึๆ” ผมหยิบเสื้อยืดสีน้ำเงินมาใส่ หยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ยัดใส่กระเป๋ากางเกง เดินไปหยุดรอที่ประตู
   
“ไปได้แล้ว หรืออยากให้พี่เปลี่ยนใจ”
   
“ขู่จริง ขู่จัง ใช่ว่าจะกลัวนะ” คนไม่กลัวเดินออกประตูไปอย่างรวดเร็ว
   


ผมจับพวงมาลัยรถ หันไปมองคนนั่งข้างๆ “จะบอกพี่ได้หรือยังว่าจะไปไหน”
   
“ขับตรงไปเลยครับ เดี๋ยวผมบอกทางเอง”
   
“แน่ใจนะว่าไม่หลง” ผมถามย้ำให้แน่ใจ เพราะเก้าอี้ไม่เคยขับรถในกรุงเทพฯ
   
“เชื่อใจผมได้เลย” เจ้าตัวยกยิ้มแป้น ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าเป็นการออกเดท หรือการผจญภัยกันแน่



ผมดับเครื่องยนต์ หันไปมองหน้าเก้าอี้ พร้อมถอนหายใจเบาๆ “ที่นี่เหรอ”
   
“ใช่ครับ เราจะมาช็อปปิ้งกับดูหนังกัน”
   
“เจ้าเด็กบ๊อง” ผมอดใจไม่ไหว เขกหัวอีกฝ่ายแรงๆ “บอกพี่ว่ามาห้างก็จบ จะได้ขับรถง่ายขึ้น ขับตามเราบอกจะชนรถชาวบ้านเอา”
   
“ก็ผมอยากให้เป็นเซอร์ไพรส์”
   
ผมส่ายหัว ก้าวลงจากรถ แต่พอเห็นสีหน้ากรุ่มกริ่มแปลกๆ ของเก้าอี้ก็ชักไม่ไว้ใจ คิดถูกคิดผิด ที่ให้อีกฝ่ายเป็นคนคิดโปรแกรมเดท


เก้าอี้จองตั๋วหนังไว้ช่วงบ่าย เราจึงเริ่มจากการเดินเล่น เก้าอี้อยากซื้อเสื้อ แต่พอเข้าไปในร้าน กลับไม่ยอมหยิบ พอผมหยิบถึงหยิบตาม
   
“จะก๊อปปี้พี่เหรอ” ผมแซวอีกฝ่าย ตามเรื่องที่เล่าให้ฟังก่อนหน้านี้
   
“เปล่า” เก้าอี้ส่ายหัวไปมา “เสื้อคู่ต่างหาก”
   
ผมหัวเราะขำ ยังคงเดินทางแกล้งเก้าอี้ไม่เลิก จนอีกฝ่ายเริ่มโมโห ที่ผมไม่ยอมให้ซื้อเสื้อเหมือนกัน
   
“ไม่ใส่ก็ได้”
   
คราวนี้ผมหยิบเสื้อสีดำ เก้าอี้จะหยิบสีขาว ถ้าผมหยิบเสื้อสีขาว เก้าอี้จะหยิบสีน้ำเงิน ผมมองเก้าอี้ดึงเสื้อออกจากราวแขวน พออีกฝ่ายจะเดินผ่านผมก็ดึงคอเสื้อที่ใส่ด้านหลังเอาไว้ เจ้าตัวหันมามองหน้า
   
“คิดว่าพี่รู้ไม่ทันเหรอ”
   
“อะไรครับ” เก้าอี้ทำหน้าตาใส่ซื่อ
   
“เสื้อแบบเดียวกัน ลายเดียวกัน ถึงคนละสี เวลาใส่เขาก็เรียกว่าเสื้อคู่ แค่เราบอกพี่ว่า ‘ไม่ใส่ก็ได้’ มันไม่ทำให้แผนสำเร็จหรอกนะ
   
เก้าอี้ยิ้มตาหยี หาทางเอาตัวรอด “ผมก็แค่อยากทดสอบว่า มีแฟนฉลาดหรือเปล่าเท่านั้นเอง”
   
“อันนี้พี่ก็ไม่ตกหลุมเรา”
   
“ชิ” เก้าอี้ทำเสียงขึ้นจมูก เดินหนีผม ทำเนียนไม่ยอมเอาเสื้อไม่เก็บ สักวันผมคงท้องแข็งตายเพราะเจ้าเด็กบ๊องคนนี้แน่ๆ

   

“หึๆ หึๆ” เก้าอี้หัวเราะเจ้าเล่ห์ มองตั๋วหนังในมือตัวเอง ผมต้องกลั้นยิ้ม แกล้งทำหน้าบึ้ง
   
“หนังผี?”
   
“ใช่ครับ เรื่องนี้สนุก น่ากลัวมากก” เก้าอี้ลากเสียงยาว “ผมบอกแล้วว่าจะแก้ตัวคราวก่อน”
   
ผมหรี่ตามองอีกฝ่าย เก้าอี้ยังเข้าใจว่าผมกลัวผี แต่พาผมมาดูหนังผี อยากรู้จริงๆ ว่าสมองน้อยๆ คิดอะไรอยู่
   
   
ผมเดินตามเก้าอี้เข้าไปในโรงหนัง เห็นอาการยิ้มกริ่มของอีกฝ่าย ผมต้องกลั้นขำแทบตาย เพื่อทำเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
   
ผมดูหนังไปเรื่อยๆ เก้าอี้คอยหันมามองผมเป็นระยะ พอสบตากันก็หันกลับไป กว่าหนังจะจบ ผมว่าเก้าอี้คอเคล็ดพอดี

   
   
“เป็นอะไร หนังไม่สนุกเหรอ” ผมถามเก้าอี้หน้าตาย “พี่ว่าสนุกดีนะ น่ากลัวอย่างที่เราบอก”
   
เก้าอี้หน้ามุ่ย ถอนใจเฮือกๆ พออดรนทนไม่ไหว ก็หันมาถามผมตรงๆ
   
“พี่คีรินทร์กลัวผีไม่ใช่เหรอครับ”
   
“เปล่า” ผมส่ายหน้า
   
“แต่คราวโน้นพี่คีรินทร์ตกใจ ตอนที่มาสคอตผีโผล่มา”
   
“พี่ตกใจเสียงเราอุทาน ไม่ได้ตกใจผีเด็กนั่น”
   
“อ้าว!” เก้าอี้ตาโต “แล้วที่ตอนผมแกล้งหลอกผีพี่ แล้วพี่คีรินทร์หันมากอด”
   
“ไม่รู้ตัวเลยเหรอ ว่าท่าเราประหลาดแค่ไหน ตอนนั้นพี่ยังเป็นพี่ว๊าก หลุดขำให้เห็นไม่ได้ ก็เลยกอดเราไว้ จะได้ไม่เห็นหน้าพี่”
   
เก้าอี้อ้าปากค้าง ตาเบิกกโพลง ยิ่งทำให้ดูน่าขันเข้าไปใหญ่
   
“คิดจะทำอะไร” ผมโน้มตัวลงไปจ้องตา เจ้าตัวดีหลบตาทันที มีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด
   
“เก้าอี้”
   
“ไม่มีอะไร”
   
“จะบอกหรือไม่บอก” ผมสาวเท้าเข้าหา เก้าอี้ตาโต
   
“พี่คีรินทร์นี่มันกลางห้าง”
   
 “เราคิดว่าพี่จะทำอะไร” ผมหัวเราะอีกฝ่าย
   
“ก็..” เก้าอี้หน้าแดงเรื่อ ท่าทางเงอะงะ
   
“คิดจะทำอะไรบอกพี่ได้หรือยัง” ผมเปลี่ยนโทนเสียง มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเอ็นดู
   
เก้าอี้หลุบตาลงต่ำ พูดโดยไม่ยอมมองหน้า “ผมก็กะจะล่อลวงพี่คีรินทร์ หลอกให้กลัวก่อน เดี๋ยวคืนนี้จะได้เสนอตัวไปนอนเป็นเพื่อนที่ห้อง แล้วก็รวบรัดตัดความ ขอเป็นแฟนเลย ง่ายดี”
   
ผมกลั้นขำจนปากสั่น เจ้าเด็กบ๊องเอ๊ย คิดเข้าไปได้
   
“นี่เรียกว่าเดทเหรอ”
   
“อืม” เก้าอี้พยักหน้า “ก็พี่คีรินทร์บอกผมเอง ว่ามันนานเกินไปแล้ว”
   
“เจ้าเด็กบ๊อง” ผมยกมือวางบนหัวของเก้าอี้ ลดใบหน้าลงให้อยู่ในระดับเดียวกัน
   
“ที่พี่ให้เราเป็นคนคิด เพราะพี่ไม่รู้ว่าเราชอบทำอะไร หรืออยากไปไหน พี่แค่อยากตามใจเรา ส่วนเรื่องนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่พี่ดีไหม”
   
ดวงตาของเก้าอี้เบิกกว้าง ผมมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น “อยากไปไหนครับ”
   
“พูดเพราะจัง ผมดูตัวเล็กไปเลย”
   
“หึๆ” เก้าอี้ก็ยังเป็นเก้าอี้ คงไม่ต้องถามหาความโรแมนติกกันแล้ว
   
“ตกลงอยากไปไหน” ผมยืดตัวขึ้นยืนหลังตรง จับแขนอีกฝ่ายดึงให้ออกเดิน
   
“ถ้าผมบอกว่า อยากกลับไปที่ห้องมากกว่าละครับ”
   
“งั้นเราจะกินข้าวเย็นให้เรียบร้อย แล้วกลับห้องกัน”
   
“ตกลงครับ” เก้าอี้ยิ้มสดใส ดวงตาเป็นประกาย เห็นแค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว

   

“ห้องใคร” ผมถามเมื่อเราเดินขึ้นมาถึงชั้นสาม
   
“พูดแบบนี้มันสยิวยังไงไม่รู้ครับ”
   
“หึๆ งั้นห้องพี่ก็แล้วกัน ห้องเรารก”
   
“หมดกัน” เก้าอี้บ่น แต่ก็เดินตามผมมาต้อยๆ
   
“อยากทำอะไร ดูหนังไหม” ผมหันไปมองเก้าอี้ อีกฝ่ายนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง
   
“ให้ผมเลือกเหรอครับ”
   
“ใช่”
   
“งั้นทำอะไรก็ได้ พี่คีรินทร์อยากอ่านหนังสือ อยากเล่นเกม อยากดูหนัง หรืออยากนอนพักก็ทำไปเลย ผมก็จะหาอะไรที่ผมชอบทำเหมือนกัน แค่ได้นั่งอยู่ในห้องเดียวกันก็พอ”
   
ผมยกยิ้มบาง เดินไปนั่งลงข้างเก้าอี้
   
“รู้ตัวไหมว่าเราน่ารัก”
   
“รู้ครับ” เก้าอี้ยิ้มกว้าง “อยากเป็นแฟนผมไหม”

ผมมองหน้าเก้าอี้นิ่ง อีกฝ่ายจ้องตาผมไม่หลบ จนผมทนไม่ไหว หลุดเสียงหัวเราะออกมา
   
“ตกลงเราจะไม่รอให้พี่ขอจริงๆ ใช่ไหม”
   
“ใครขอก็เหมือนกันครับ” เก้าอี้โบกมือไปมา
   
“ตกลง”
   
“ให้ผมเป็นคนขอใช่ไหม” เก้าอี้พูดเสียงทะเล้น ดวงตากรุ่มกริ่ม
   
“เปล่า” ผมส่ายหน้าช้าๆ
   
“อ้าว”
   
“พี่บอกว่า ตกลง”
   
เก้าอี้อ้าปากค้างก่อนหุบลง แล้วก็อ้าออกอีกครั้ง มองผมด้วยดวงตาเบิกกว้าง ก่อนจะละล่ำละลักออกมา
   
“เราเป็น..” เก้าอี้ชี้นิ้วเข้าหาตัว ก่อนชี้มาที่ผม “เราเป็น..เป็นแฟนกันแล้วใช่ไหมครับ”
   
ผมคิดว่าการตอบด้วยคำพูด อาจทำให้เก้าอี้ไม่เชื่อหูตัวเอง จึงโน้มหน้าเข้าไปหา แตะริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากของอีกฝ่าย กดน้ำหนักลงไปช้าๆ จนริมฝีปากแนบสนิท ดูดดึงริมฝีปากล่างเบาๆ ก่อนถอยหน้าออกมา
   
“ทีนี้เชื่อหรือยัง”
   
เก้าอี้พยักหน้า 
   
“พี่นึกว่าจะตอบว่าไม่เชื่อ พี่จะได้ทำให้เชื่ออีกครั้ง”
   
“งั้นไม่เชื่อก็ได้ครับ” เก้าอี้พูดเสียงลอย ดวงตาเคลิ้ม ผมขำจนไม่สามารถจูบอีกฝ่ายได้
   
เก้าอี้ทำหน้ามู่ทู่มองผม ริมฝีปากยื่นออกยาว

“อื้อ” ผมเข้าจู่โจมในจังหวะที่เก้าอี้กำลังจะพูดพอดี เสียงอู้อี้ในลำคอ ค่อยๆ เงียบหาย
   
“อีกทีไหม” ผมถามชิดริมฝีปาก
   
คราวนี้เก้าอี้ไม่ตอบ แต่เป็นฝ่ายแตะริมฝีปากกับริมฝีปากของผมเอง ก็น่ารักแบบนี้จะไม่ให้ผมตกหลุมรักได้อย่างไร
   
จีบละนะครับ
   
ผมยังจำข้อความที่เก้าอี้ส่งมาให้ได้ดี ทำสำเร็จจนได้นะเจ้าเด็กบ๊อง เก่งจริงๆ

✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin