หัวข้อ: ❤ Stalker ติด.ตาม.รัก -Love Aholic-❤[ตอนที่ 25]★18/02/19★ P:22

[HISY]

สมการอันหยังก๊ะ
ตอนหน้าเข้าหอเลยไหมล่ะ อิอิ

[arij-iris]

พูดเรื่องเข้าหอ รถถึงกับสะบัดเลยเรอะ พี่คีรินทร์ 55555

[bpyt]

น้องอ่อยเสนอทำไมพี่ไม่สนองล่ะค้าาาา

[HanATarO]

เอาแบบที่เก้าอี้ว่ามามั้ยพี่คีรินทร์

ไหนๆก็ๆไหนๆ แล้ว เข้าหอเลยแล้วกัน

[Chucream.nabi]

เออ!!!! ยอมเลย

[O-RA DUNGPRANG]

โท่เก้าอี้ ว่าแล้วก็กลับไปอ่านโต๊ะกับพี่เหนืออีกรอบดีกว่า

[WilpeR]

สมการของเก้าอี้เนี่ยน่ารักจริงๆเลย

แต่ว่าเก้าอี้ ถ้าพี่คีรินทร์เอาจริงขึ้นมาจะหัวเราะออกไหมเนี่ย

[lemonphug]

ชวนเข้าหอยังกะชวนแวะเซเว่น555555

[JokerGirl]

เก้าอี้เพิ่งคบหนูชวนเข้าหอแล้วหราลูกกกกก

[lizzii]

เอ็นดูเก้าอี้ไปอีก

[PrimYJ]

พอน้องพูดเรื่องเข้าหอคนพี่ถึงกับขับรถเป๋เลย คิดอะไรอยู่จ๊ะ

[่jum]

 

[river]

ประมาณครอบครัวตัวฮา

[iceman555]

 

[somberness]

เก้าอี้อย่าเพิ่งชี้โพรงให้กระรอกก 

[วายซ่า]

ถ้าสองบ้านเจอกันมีหวัง.     

เตรียมถังออกซิเจนด้วย น่าจะหายใจไม่ทัน 5555555

[seaz]

รอตอนไปบ้านน้องเก้าอี้นะพี่คีรินทร์

[i.am.wee]

น่ารักกันทั้งครอบครัวเลย...

[•♀NoM!_KunG♀•]

โอยย ยอมนางวุ้ย

[natt teng]

ชอบมาก ชอบมาก ชอบมากจ้า รอตอนต่อไปนะ น่ารักดี

[darin]

ตอนที่ 23
ตอนนี้ แบบนี้ ก็ดีแล้ว

   
“มึงไม่มีเพื่อนคบเหรอวะ” ผมถามเมื่อเห็นเรนนั่งรออยู่ใต้ตึก เหมือนเช่นทุกเย็น
   
“มี” ร่างสูงลุกขึ้นยืน จ้องเข้ามาในตาของผม “แต่ตอนนี้ผมอยาก ‘คบ’ คุณมากกว่า”
   
ผมจ้องตาอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนถอนใจยาวออกมา
   
“กูไม่ได้ชอบผู้ชาย เผื่อมึงจะเข้าใจผิด”
   
“ผมไม่ได้อยากรู้”
   
ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่า นอกจากคำว่า.. “ไอ้เหี้ย” แต่คนโดนด่าไม่สลดเลยสักนิด
   
“ไปค้างที่บ้านไหม”

“กูไม่ไป”  ผมเคยไปค้างที่บ้านของเรนหลายครั้ง ครั้งแรกไปกันทั้งกลุ่ม เพราะเรนชวนจัดปาร์ตี้ที่บ้าน หลังจากนั้นก็สองคนบ้าง สามคนบ้าง พอเริ่มเคยชิน ถึงเหลือคนเดียว ก็ค้างได้ไม่มีปัญหาอะไร
   
“คืนนี้มีบอล”
   
ผมหูผึ่งทันที เออว่ะ ลืมไปได้ไงวะ ดูบอลจากจอใหญ่ แอร์เย็นฉ่ำ เตียงนอนสบาย แดกเบียร์ได้ไม่อั้น หิวตอนไหนก็สั่งแม่ครัวทำอาหารให้กิน ขนมขบเคี้ยวไม่ต้องพูดถึง มีมาเติมตลอด ทั้งหมดทั้งมวลนี้ทำให้ผมเริ่มคิดหนัก
   
“เออ กูไปก็ได้ เห็นแก่มึงชวนนะ”
   
“หึๆ” สายตาที่มองผม เหมือนมองเด็กเล็ก
   
“ไอ้เรน” ผมเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ
   
“หือ”
   
“กูกลับกลอกไหมวะ”
   
“ทำไมพูดแบบนั้น” เรนมองหน้าผม
   
“ก็ตอนโน้นที่มึงจะซื้อของให้ กูด่ามึงเรื่องใช้เงินกับเพื่อน แต่ตอนนี้ เหมือนกูจะติดใจความรวยของมึงซะเอง”
   
“ไม่ต้องห่วง มันไม่มีทางเหมือนกัน”
   
“มึงรู้ได้ไง กูยังไม่แน่ใจตัวกูเองเลย” ผมบ่นเพราะยิ่งคิดยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ
   
“ถ้าผมไม่มีเงิน คุณจะให้ยืมไหม”
   
“ให้สิวะ มึงเลี้ยงกูตั้งหลายที ทำไมจะให้ไม่ได้”
   
“ถ้าผมมีเรื่อง คุณจะเข้ามาช่วยไหม”
   
“ถามทำไมวะ ถ้าไม่ช่วย คราวก่อนกูจะเข้าไปเสือกเหรอ”
   
เรนวางมือลงบนบ่าผม สบตาในระยะใกล้ “ทีนี้รู้คำตอบหรือยัง ว่าคุณไม่มีวันเหมือนคนที่คุณกังวล”
   
“อืม” ผมยิ้มให้อีกฝ่าย รู้สึกสบายใจขึ้นมาก
   
“อีกอย่าง..” เรนตบไหล่ผมเบาๆ “ยังไงเป็นแฟนก็มีอภิสิทธิ์มากกว่าเป็นเพื่อนอยู่แล้ว มันไม่มีทางเหมือนกันแน่”
   
“ไอ้เหี้ยยย!”
   
“ฮ่าๆ”
   
ชอบจริงๆ ชอบให้ผมสรรเสริญเป็นชื่อสัตว์เลื้อยคลาน โดนด่าแล้วอารมณ์ดี เป็นโรคจิตหรือไงวะ
   
ผมมองตามหลังร่างที่ดันเสือกสูงกว่า ถ้าวันนี้ไม่มีบอล มึงโดนเตะไปแล้ว

• • • • • • • •

“ขอบใจ” ผมรับกระป๋องเบียร์มาจากเรน นั่งเอกเขนกอยู่บนเตียงกว้างของอีกฝ่าย ราวกับเป็นห้องของตัวเอง
   
“องุ่นไหม”
   
“ไม่เอา กูไม่ใช่สายสุขภาพ มึงหยิบมันฝรั่งทอดมาเผื่อกูด้วย”
   
ตะกร้าใส่ขนมสีน้ำตาลถูกนำมาวางข้างตัว ผมเอื้อมมือไปแต่ช้ากว่าเรน อีกฝ่ายเปิดถุงขนมและวางลงที่เดิม มันทำให้ผมอดคิดถึงบทสนทนา ระหว่างผมกับเพื่อน ที่เกิดขึ้นในช่วงบ่ายวันนี้ไม่ได้

   
“ยังไงมึง แถลงมาสิ พักนี้ชักตัวติดกันจนแยกไม่ออกแล้ว ว่าคนไหนฝนคนไหนเรน” ลูกจันตั้งโต๊ะซักฟอกผม ทันทีที่เรนแยกไปหาเพื่อน
   
“มึงดูไม่ออกเหรอ กูว่าแยกออกโคตรชัด คนไหนหล่อกว่าก็เรน”
   
ผลั้ว!!

 “ยังไงมึง ช่วยตอบด้วยค่ะ” ลูกจันถามซ้ำหลังจากตบหัวเก้าอี้ ที่เล่นมุกไม่รู้จักเวล่ำเวลา
   
“พูดเหมือนมึงไม่รู้จักมัน” ผมหยิบขนมปังก้อนเล็กของลูกจันโยนเข้าปาก “พูดจนปากจะฉีกว่าไม่ต้องมาหา มันเคยฟังกูด้วยเหรอ”
   
“ได้ ถ้ามึงไม่ยอมตอบดีๆ กูมีวิธี”
   
“ยังไงวะ” เก้าอี้อยากรู้เกินผมไปสิบเบอร์
   
“ไอ้ขลุ่ยจัดการสิ” ลูกจันหันไปบอกไม้ตาย ไม่น่ากลัวหรอกครับ แค่ผมรู้สึกเกร็งขึ้นมาเท่านั้นเอง
   
ขลุ่ยวางหนังสือในมือลง เงยหน้าขึ้นมองผม ไม่มองเปล่าๆ เสือกจ้องเข้ามาในตาด้วย เล่นเอาขนลุกซู่
   
“ถ้ามึงตั้งใจพูดคำว่า ‘ไม่’ มันก็ต้องแปลว่าไม่ เว้นแต่มึงเกรงใจมาก กลัวมาก ไม่กล้า หรือ...”
   
“หรืออะไรวะ” ลูกจันกระตุ้นเมื่อขลุ่ยไม่ยอมพูดต่อ
   
ไอ้คุณขลุ่ยยกหนังสือขึ้นอ่าน พูดโดยไม่มองหน้าผม “หรือปากมึงไม่ตรงกับใจ”
   
“กูว่าข้อนี้ชัวร์” ลูกจันชี้หน้าผม
   
“ปากใครอยู่ตรงกับใจมั้งวะ มึงไม่เคยได้ยินเหรอว่าหัวใจอยู่ข้างซ้าย ปากอยู่ตรงกลางเว้ย” ผมเอาสีข้างครูดไปกับกำแพง
   
“เออ มึงจะตอแหลตัวเองก็ตามใจ แต่กูจะบอกอะไรให้อย่างนะ เอากลับไปคิดด้วย”
   
“อะไรของมึงวะ” ผมไม่กล้าเล่นต่อ เมื่อลูกจันมีสีหน้าจริงจัง
   
“มึงควรตกลงกับเรนซะ ไม่มีใครเหมาะกับมึงเท่าเรนอีกแล้ว อย่างมึงไม่ควรคบผู้หญิง”
   
“มึงก็พูดเกินไป”
   
“ไม่เกิน กูคนหนึ่งไม่เอามึงแน่ๆ ปากร้ายก็เท่านั้น ไหนจะใจร้อน ขี้หงุดหงิด แล้วตัวมึงเองก็ไม่ชอบคนงี่เง่า ไม่ชอบคนเรื่องเยอะ ไม่ชอบคนเอาแต่ใจ กูถามจริงเถอะ มึงจะไปหาจากที่ไหนวะ”
   
“กูไม่ขนาดนั้น” ผมรีบปฏิเสธ
   
“เหรออออ” ลูกจันลากเสียงยาว “มึงจะหาใครเหมือนเรนได้อีกว้า มึงโวยวายก็ยิ้ม มึงหงุดหงิดก็ยิ้ม มึงทำอะไรก็น่าเอ็นดูไปหมด”
   
“มึงอย่าพูด กูขนลุก” ผมรีบห้ามลูกจัน โดยเฉพาะคำว่าน่าเอ็นดู
   
“แต่กูเห็นด้วยนะ” ขลุ่ยเงยหน้าขึ้นมองผม “อยากฟังอีกอย่างไหม”
   
“ไม่” ผมรีบปฏิเสธ บอกตรงๆ ว่ากลัวใจท่านโคนันขลุ่ย
   
“แต่กูอยากรู้ มึงพูดเลย” ลูกจันไม่ยอมปล่อยผ่านไปง่ายๆ
   
“กูด้วย” เก้าอี้ผสมโรงอีกคน ขลุ่ยมองผมยิ้มๆ พูดช้าๆ แต่โคตรชัด
   
“มึงมีใจให้เรน”
   
!!!
   
“ปฏิเสธสิ” ขลุ่ยเลิกคิ้วขึ้น มองหน้าผม
   
“ชัวร์ กูปฏิเสธอยู่แล้ว เพราะกูไม่มี ไม่มีชัวร์”
   
ขลุ่ยยักไหล่ ก้มลงอ่านหนังสือ ไม่สนใจผมอีก เหลือเพียงลูกจันกับเก้าอี้ที่มองหน้าผมด้วยสายตาจับผิด ผมเลิกคิ้วมองตอบเพื่อน ปกปิดความสงสัยไว้ข้างใน ทำไมผมต้องร้อนรนปฏิเสธ ทำไมใจผมถึงเต้นรัว อาการราวกับคนทำผิดแล้วถูกจับได้ก็ไม่ปาน
   

ผมแอบเหล่ตามองเรน ร่างสูงขึ้นมานั่งบนเตียง เอนหลังพิงพนัก ในมือมีกระป๋องเบียร์ สายตามองตรงไปยังจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่
   
ไม่ว่าจะดูมุมไหน มึงก็หล่อกว่ากู ดูดีกว่ากู รวยกว่ากู ดังกว่ากู เรียน..เอออันนี้ไม่รู้แฮะ
   
“มึงเรียนเก่งไหมวะ”
   
“นึกยังไงถึงถาม”เรนเบือนสายตาจากโทรทัศน์ มามองหน้าผม
   
“ตอบๆ มาเถอะน่า กูก็แค่อยากรู้”
   
“เท่าที่ผ่านมา ก็ไม่เคยได้ที่สองนะ”
   
“กูก็ไม่ได้เหมือนกัน เพราะกูได้ที่สอง..หลักตลอด” ผมดักคอมุกโบราณของอีกฝ่าย
   
“ผมหมายถึงที่หนึ่ง”

เจ้าตัวยิ้มให้ผม ผมเลยแสยะยิ้มตอบ เรนหัวเราะเบาๆ หันกลับไปให้ความสนใจกับหน้าจอโทรทัศน์

ไม่เข้าใจเลยสักนิด ทำไมคนอย่างมึง ถึงมาสนใจคนอย่างกูวะ

“ไม่สนุกเหรอ”
   
“หะ!” ผมตกใจเพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินๆ
   
“ลูกเพิ่งเข้าประตูไป”

“เหรอวะ!” ผมเพิ่งเห็นว่าในโทรทัศน์ นักฟุตบอลกำลังกระโดดกอดกัน เสียงเฮลั่นสนาม แต่มันดันไม่เข้าหูผมสักนิด

“คิดอยู่ว่าคงไม่ได้ดู มีอะไรหรือเปล่า” เรนกดปิดโทรทัศน์ หันมาจ้องหน้าผม

ผมสบตาคู่นั้น อยากตอบว่าเปล่า แต่ด้วยนิสัย ผมไม่ชอบความเครียดอย่างที่เป็นอยู่ มันทำให้ปวดหัวโดยใช่เหตุ
   
“คุยกัหน่อยก็ดี” ผมลงจากเตียง เดินตรงไปยังโซฟา เรนตามมานั่งบนโซฟาตัวยาว ตัวเดียวกับที่ผมนั่ง
   
“มึงชอบกูจริง หรือแซวเล่นสนุกๆ วะ”
   
“จริง”เรนตอบผมด้วยใบหน้าติดรอยยิ้มบาง อย่างที่คุ้นเคย
   
“ทำไมมึงถึงชอบกู”
   
“คุณน่าสนใจ”
   
เป็นคำตอบที่สั้นมาก แต่ผมกลับพอใจแล้ว ผมถอนใจยาว ตัดสินใจพูดออกไป
   
“กูไม่ได้ชอบมึง” ผมมั่นใจว่ามันเป็นอย่างนั้น
   
“ไม่เป็นไร” ใบหน้าของคนพูดยังคงติดรอยยิ้ม
   
“แต่กูคิดว่า..” ผมเว้นระยะ มองหน้าอีกฝ่าย “กูมีใจให้มึง”
   
“จะบอกว่ารู้สึกดีกับผมใช่ไหม”
   
นอกจากเรนจะไม่สงสัยในสิ่งที่ผมพูด ยังเข้าใจได้อย่างถูกต้อง ด้วยคำที่เข้าใจง่ายกว่าเป็นร้อยเท่า
   
“เออ” ผมพยักหน้า เหนื่อยที่จะหลอกตัวเองต่อไป
   
“แค่นี้ก็พอแล้ว ผมไม่ได้รีบไปไหน”
   
“มันอาจจะไม่มีวันเกิดขึ้นก็ได้นะ กูบอกตรงๆ ว่ากูก็ยังสบสน ไม่เข้าใจเหมือนกัน ไม่รู้ว่าสุดท้ายกูจะยอมรับความสัมพันธ์แบบนี้ได้ไหม”
   
“ไม่เป็นไร เพราะผมมั่นใจในตัวเอง”
   
“ไอ้เหี้ย” ผมผลักหัวเรนแรงๆ แต่กลับหัวเราะออกมาเอง มันรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่กดดันอีกต่อไป
   
“สบายใจหรือยัง”
   
“รู้ด้วยเหรอวะ”
   
“ไม่มีสมาธิดูบอลขนาดนี้ ไม่รู้ก็โง่แล้ว”
   
“เออว่ะ ฮ่าๆ” ผมหัวเราะเสียงดัง คำพูดของลูกจันวนกลับมาเข้ามาในหัวอีกครั้ง ‘ไม่มีใครเหมาะกับมึงเท่าเรนอีกแล้ว’ หรือว่ามันจะเป็นอย่างนั้นวะ
   
“มองหน้าแบบนี้ ระวังโดนผมจูบ”
   
!!!
   
ผมผงะด้วยความตกใจ เลยหงายหลังไปกับโซฟา เรนโน้มตัวเข้ามาหา ใบหน้าอยู่เหนือใบหน้าผม
   
“มะ...มึงจะทำอะไร” ผมใช้เสียงขู่ไว้ก่อน ใจเต้นไม่เป็นส่ำ
   
“ขยับได้นะ ผมไม่ได้จับไว้”
   
ไอ้เหี้ยยย ผมด่าในใจ ไม่ได้ด่าคนพูดหรอกครับ ด่าตัวเองนี่แหละ จะทำตัวเองขายหน้าไปถึงไหนวะ อยู่กับหมอนี้ทีไร ผมทำอะไรโง่ๆ ทุกที
   
“หึๆ” เรนถอยตัวออก แต่พอผมโล่งอก ริมฝีปากกลับถูกทาบทับด้วยริมฝีปากของเรนอย่างรวดเร็ว ดวงตาของผมเบิกกว้าง
   
“ขอเป็นมัดจำ แล้วให้รอนานแค่ไหนก็จะรอ”
   
ประโยคสั้นๆ แค่ประโยคเดียว ทำให้ผมโกรธเรนไม่ลง ได้แต่ยกมือชี้หน้า ขู่ลมขู่แล้งไปตามเรื่อง
   
“อยากดูบอลต่อไหม”
   
“เออ” ผมลุกขึ้นยืน เดินกลับไปที่เตียง พยายามรักษาอาการ ว่าไม่ได้กำลังใจเต้นโครมครามอยู่ ไอ้เหี้ยย จูบเก่งฉิบหาย เล่นเอาเคลิ้มเลยกู

ความเย็นแตะลงข้างแก้ม ผมรับเบียร์กระป๋องใหม่มาจากเรน เพิ่งนึกได้ว่าลืมหยิบกลับมาจากโต๊ะรับแขก ร่างสูงขึ้นมานั่งเหยียดขายาวบนเตียง ในฝั่งของตัวเอง
   
“กูบอกไว้ก่อนนะถ้ามึงรุ่มร่ามอีก กูเตะคอหัก”
   
“ไม่ต้องหวง ผมไม่ทำแน่”
   
“ดี”
   
“ไม่ใช่เพราะกลัวคุณเตะ แต่เพราะอยากให้มาค้างด้วยกันอีก”
   
ผมมองรอยยิ้มของเรน ปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้รู้จักผมดีมาก ทั้งที่เพิ่งมาสนิทกัน และเพราะอย่างนั้นผมถึงชอบอยู่กับเรน
   
เอาเถอะ ตอนนี้ก็ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปก่อน วันข้างหน้าจะบอกเราเอง ว่าความสัมพันธ์ของเรา จะเดินทางไปถึงไหน
   
“เรน”
   
“หือ” เรนหันมามองหน้าผม แต่ผมนั่งจ้องหน้าจอโทรทัศน์ ไม่ยอมสบตา
   
“มึงชอบอ่านสปอยล์ไหมวะ”
   
“....”
   
“กูว่า..กูน่าจะชอบมึงได้ไม่ยากเท่าไหร่”
   
“หึๆ ขอบคุณ...สำหรับสปอยล์”
   
“เออ”
   
ผมอายจนหน้าแดง ไม่กล้าหันไปมองหน้าเรน ป่านนี้คงยิ้มขำผมอยู่แน่ๆ ทำอะไรลงไปวะเนี่ยกู!!! โคตรอาย!!!

Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[lemonphug]

คุณฝนมีการอ่อยกลับเบาๆ

[B52]

 

[Wipers]

คู่จริง คู่จิ้น คู่ครอง

[Chucream.nabi]

ไม่จิ้นแล้ว คู่จริงไปเล้ยยยยยย #เรนฝน
 

[O-RA DUNGPRANG]

หึหึมีสปอยล์ด้วย

[fammykiki]

 

[i.am.wee]

 ชอบคู่รองมากเลย...

[lune]

สปอยล์ เรน  มีผลถึงคนอ่านนะคะ 
 

[route rover]

นี่ไม่ค่อยชอบสปอย แต่ชอบสปอยของฝนมาก  ลูกกกกเอ้ยยย    เขิงงงง