หัวข้อ: ❤ Stalker ติด.ตาม.รัก -Love Aholic-❤[ตอนที่ 25]★18/02/19★ P:22

[HISY]

ตอนจบขอหลายๆรอบนะคะ ฮ่าๆ

[lemonphug]

ยินดีด้วยจ้าคุณ100%

[วายซ่า]

น้องมีครูดี เลยได้ 100% เต็มอย่างเร็วเลย 

[route rover]

นอห เก้าอี้ งี้ไม่เรียกอ่อยละนะ เนี่ยเค้าเรียกตั้งใจ 

[PrimYJ]

 

[Al2iskiren]

 

[arij-iris]

สมเป็นเก้าอี้ ตรงๆตลอดไม่ต้องอ้อมให้เสียเวลา 

[mystery Y]

แฮปปี้เลยนะเก้าอี้

[koikoi]

 

[miikii]

เต็ม100แล้ว แบบอรุ่ม 

[seaz]

หูยยยยย ในที่สุดก็มีความสุขแล้วนะน้องเก้าอี้

[areenart1984]

ภูเขาได้เก้าอี้แล้ว ดีใจจริง ๆ เลย 

[darin]

ตอนที่ 25
ติด.ตาม.รัก

   
“พวกคุณกระซิบอยู่หรือไง!”
   
ผมกับลูกจันลอบสบตากัน ก่อนจะเบือนหน้าไปคนละทาง เพื่อไม่ให้หลุดเสียงหัวเราะออกมา ห้องเชียร์แทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไป เพียงแต่วันนี้พวกผมคือคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า
   
ฝนรับบทเป็นพี่ว้าก ผมกับลูกจันอยู่ฝ่ายสันทนาการ ส่วนขลุ่ยเป็นพี่ระเบียบ ผมเพิ่งเข้าใจว่าทำไมคณะของเราถึงเลือกปีสองเป็นพี่ว้าก เพราะพี่ปีสองคือคนเพิ่งผ่านเหตุการณ์ไปไม่นาน ความรู้สึกต่างๆ ยังชัดเจน ในความโหดจึงมีความเห็นใจและเข้าใจอยู่มากกว่า
   
“พี่ตรงนั้นใคร หล่อจัง” ผมย้ายมายืนด้านหลัง น้องที่นั่งอยู่แถวสุดท้ายจึงไม่เห็น ผมมองตามอาการบุ้ยใบ้ ถึงเห็นว่าคนที่ถูกพูดถึงคือใคร
   
โชคดีที่ผมไม่ต้องเก๊กเหมือนฝน จึงยิ้มออกมาได้    แม้ปีนี้พี่คีรินทร์จะไม่มีบทบาทอะไร แต่แค่มายืนนิ่งๆ ก็เรียกความสนใจได้แล้ว ฮอตจริงๆ แฟนใครวะ แม้จะหมั่นไส้อยู่นิดๆ แต่ผมก็ปลื้มใจมากกว่า
   
ปีนี้เรนไม่เข้าร่วมกิจกรรมอีกเช่นเคย ไม่ใช่ไม่สนใจ แต่ถูกแฟนสั่งห้าม ฝนกลัวเสียอาการเมื่ออยู่ต่อหน้าอีกฝ่าย แต่ลูกจันแอบแซวว่า เป็นเพราะฝนกลัวจะมีน้องๆ มาชอบเรน ผมไม่รู้ว่าจริงไหม แต่เรื่องเรนหล่อขึ้น ผมยืนยัน
   
   
“พวกมึงอย่าเพิ่งเล่นมุกสิวะ” ลูกจันถูกฝนดุ เมื่อปล่อยมุกกลางโต๊ะอาหาร ระหว่างกินข้าวเย็น หลังจบการประชุมเชียร์ ในร้านมีน้องปีหนึ่งนั่งอยู่สองโต๊ะแม้จะห่างออกไปมาก ฝนกลั้นขำจนตีนกาขึ้น ผมเพิ่งเข้าใจสิ่งที่พี่คีรินทร์พูดก็วันนี้ ตอนนั้นคงลำบากเพราะความล้นของผมน่าดู
   
“ถามจริงๆ เรนไม่ขำมันเหรอวะ เดินหน้าตึงทั้งวัน” ลูกจันหันไปถามคนที่อยู่กับฝนมากที่สุด
   
“ไม่ ปกติก็หน้าแบบนี้” เรนตอบกลับด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
   
“เออวะ หน้าเหมือนโมโหใครตลอดเวลา กูคิดถึงตอนเจอหน้ามันวันแรกเลย นึกว่าจะโดนต่อยซะแล้ว” ลูกจันย้อนความหลัง ไปวันที่ถูกรุ่นพี่ลงโทษเพราะคุยกันในแถว ใครจะรู้ว่าความแตกต่างของพวกเรา จะกลายเป็นความลงตัว
   
“พูดถึงวันนั้น ถ้าเราไม่โดนวิ่งพร้อมกัน เราจะเป็นเพื่อนกันไหมวะ”
   
“ใครจะไปรู้” ผมตอบลูกจัน ก่อนนึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงหันไปมองพี่คีรินทร์
   
“วันนั้นพวกผมนึกว่ารอดแล้ว ตอนพี่พลสั่งให้นั่งลงเหมือนเดิม ผมแอบคิดว่าพี่คีรินทร์ใจดีจัง ช่วยคุยกับพี่พลให้ ที่ไหนได้พอเลิกประชุมเชียร์ โดนวิ่งเหมือนเดิม”
   
“หึๆ” พี่คีรินทร์หัวเราะเบาๆ
   
“มันด่าพี่ไว้เยอะเลย” ลูกจันขายผมทันที
   
“เปล๊า~” ผมขึ้นเสียงสูงลิ่ว ก่อนปิดท้ายว่า “บ่นนิดเดียว”
   
“คิดแล้วก็สนุกดีนะ ถึงตอนนั้นจะรู้สึกว่าน่าเบื่อก็เถอะ” ผมเห็นด้วยกับที่ลูกจันพูด
   
“ขำตอนเฉลยพี่รหัส ไอ้ขลุ่ยทำพี่อ้อเหวอไปเลย เป็นกูโกรธตายห่า” เรื่องนี้ลูกจันก็พูดถูกอีก ได้ข่าวว่าชื่อของขลุ่ยเป็นที่เลื่องลือในกลุ่มรุ่นพี่ เป็นบุคคลต้องห้ามที่ไม่มีใครอยากยุ่งด้วย
   
“กูก็แค่หาข้อมูลพี่รหัสละเอียดไปนิดเดียว” แต่ผมว่ามันไม่นิดอย่างที่ขลุ่ยพูด
   
“ว่าแต่พวกมึงคิดคำใบ้หรือยังวะ” สายตาลูกจันตื่นเต้น  ลดเสียงพูดเบาลง เพื่อไม่ให้โต๊ะอื่นได้ยิน “กูไปส่องน้องรหัสวันเฟิร์สเดทมา โคตรน่ารัก เลยว่าจะใบ้แบบปราณีหน่อย”
   
“กูคิดไว้แล้ว” ทุกคนหันไปมองขลุ่ย สายตาที่วาววับขึ้นมา เล่นเอาพวกผมขนลุก
   
ฝนส่ายหน้า “กูสงสารน้องรหัสมันฉิบหาย หาพี่รหัสที เหมือนไขคดีฆาตกรรมลึกลับ”
   
“แล้วเรนล่ะ น้องรหัสเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ สวยไหม” ลูกจันแหย่ฝนทางอ้อม
   
“สวย” เรนพยักหน้า ผมเห็นสายตาของเพื่อนผมลุกวาบ มึงก็ขี้หึงใช่เล่นนะไอ้ฝน
   
“ผมคิดคำใบ้เสร็จแล้ว” ดวงตาของเรนเป็นประกาย “จะเขียนว่า มีแฟนเป็นผู้ชาย”
   
ผมขำใบหน้าของเพื่อนมากแต่ไม่กล้าหัวเราะ จู่ๆ ฝนก็หน้าแดงขึ้นมา ทำท่าโมโหเหมือนไม่อยากให้เขียน แต่ใครดูก็รู้ว่ากำลังโล่งใจ ความรักมันก็เป็นแบบนี้ โชคดีที่ฝนได้แฟนที่เข้าใจ รู้ว่าต้องทำอย่างไร
   
ผมหันไปมองพี่คีรินทร์ “ไม่ถามเหรอครับว่าผมได้น้องรหัสเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย สวยไหม”
   
“ถามทำไม เราเล่าให้พี่ฟังแล้ว”
   
!!!
   
“ฮ่าๆ” ลูกจันหัวเราะให้กับความโก๊ะของผม
   
ผมมองค้อนพี่รหัสที่พ่วงตำแหน่งแฟน คนมันลืมนี่หว่า ลืมไปว่ามีอะไรผมก็รายงานหมด
   
ผมเบือนสายตามองไล่ไปทีละคน ขลุ่ย ลูกจัน ฝน เรน และพี่คีรินทร์ หนึ่งปีผ่านไปไวก็กว่าที่คิด เป็นปีที่เต็มไปด้วยสีสัน ทั้งชีวิตน้องใหม่ในรั้วมหา’ลัย ทั้งเพื่อนใหม่ที่กลายเป็นเพื่อนสนิทกันในวันนี้ ทั้งคนรักที่ต่างจากที่ฝันเอาไว้มาก แต่ก็ดีกว่าที่ฝันเอาไว้มากเช่นกัน
   
พี่คีรินทร์ยิ้มให้ เมื่อสายตาประสานเข้ากับดวงตาของผม ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา นอกจากความรักที่ส่งผ่านสายตามาให้ เป็นหนึ่งปีที่ดีมากจริงๆ และผมจะรักษามันเอาไว้ตลอดไป
      
• • • • • • • •

พี่คีรินทร์เดิน ผมเดิน
   
พี่คีริทร์หยุด ผมหยุด
   
พี่คีรินทร์หันมามองผม พูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ    “ทำอะไรของเรา”
   
“แอบตามครับ” ผมยิ้มกว้าง แต่ไม่ยอมขยับเข้าไปใกล้
   
“แบบนี้เขาไม่เรียกว่าแอบแล้ว มานี่เร็ว”
   
ผมอมยิ้ม ส่ายหน้าไปมา ไม่ยอมขยับเข้าไปใกล้
   
“หึๆ งั้นก็ตามใจเรา” พี่คีรินทร์ออกเดินอีกครั้ง ผมก้าวตามไปช้าๆ
   
ขวา ซ้าย ขวา ผมก้าวเท้าในจังหวะเดียวกับพี่คีรินทร์
   
การคุยกันในมื้ออาหาร ทำให้ผมคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา คิดถึงเวลาที่ยืนอยู่ตรงระเบียง รอให้อีกฝ่ายเดินออกมา แล้วโกยอ้าวตามลงไปให้ทัน คิดถึงวันที่นั่งรออยู่ใต้คณะ ได้กลับด้วยบ้างไม่ได้กลับบ้าง เส้นทางสั้นๆ สายนี้มีเรื่องราวมากมายให้จดจำ
   
คิดถึงเจ้าเหมียวร้านเสริมสวย คิดถึงเสียงสองของพี่คีรินทร์ ที่ตอนนี้ผมได้ยินบ่อยครั้งเวลาคุยกัน คิดถึงแผ่นหลังกว้างที่อยู่ตรงหน้าเสมอ แม้เวลาจะผ่านไปไม่นาน แต่ก็ทำให้คิดถึงได้แล้ว
   
“พี่คีรินทร์ครับ” ผมเรียกอีกฝ่าย พี่คีรินทร์หยุดเดินหันกลับมามอง
   
“ผมไปด้วยได้ไหม”
   
พี่คีรินทร์ไม่ตอบ แต่ยื่นมือมาให้ผม ผมยิ้มกว้าง ก้าวเท้าเข้าไปหาร่างสูง จับมือข้างนั้นไว้
   
“เล่นอะไรของเรา”
   
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่คิดถึงเมื่อปีที่แล้ว” ผมเหวี่ยงมือที่จับไว้ไปมา
   
“พี่เพิ่งรู้ว่ามีแฟนแก่”
   
“ความคิดถึงไม่ใช่เรื่องของคนแก่สักหน่อยครับ ต่อให้เป็นเรื่องของเมื่อวาน ถ้าเป็นเรื่องที่ทำให้มีความสุข ก็คิดถึงได้”
   
“ถ้าอย่างนั้นเราคงมีเรื่องให้คิดเยอะมาก โดยเฉพาะเรื่องของพี่”
   
ผมเงยหน้าขึ้นมองดวงตาวิบวับของพี่คีรินทร์ เดี๋ยวนี้ชักไม่ธรรมดาแล้ว ถึงจะหมั่นไส้คุณภูเขานิดๆ แต่ผมคิดว่ามันคือเรื่องจริง
   
“แล้วผมเป็นความสุขของพี่คีรินทร์หรือเปล่าครับ”
   
“พี่ว่าเป็นความปวดหัวมากกว่ามั้ง”
   
“เหอะ คิดไว้ไม่ผิด ไอ้เรื่องอวยแฟนบ้างไม่มีให้ได้ยินหรอก”
   
“หึๆ”
   
พอพี่คีรินทร์หัวเราะ ผมเลยหัวเราะตาม
   
“ขอบคุณนะครับ” ผมเปลี่ยนเข้าสู่โหมดซึ้ง
   
“ขอบคุณเรื่องอะไร”
   
“ก็เรื่องที่พี่คีรินทร์ยอมคบกับเด็กบ๊องอย่างผม”
   
“บ๊องแต่น่ารัก ก็พอไหว”
   
ผมตาวาว เงยหน้าขึ้นมองร่างสูง “พี่คีรินทร์ชมว่าผมน่ารักเหรอ”
   
“หึๆ”
   
“ไม่เอาสิครับ พูดอีกที นะ ผมอยากได้ยิน” ผมยกนิ้วชี้ขึ้น ทำตาวิ้งๆ ใส่ร่างสูง
   
พี่คีรินทร์หยุดเดินหันมามองหน้าผม มือใหญ่ยกขึ้นวางบนศีรษะ
   
“เก้าอี้ตัวนี้น่ารักมาก จะให้ตั้งอยู่ในใจตลอดไปเลยดีไหม”
   
ดวงตาของผมเบิกกว้าง  รีบละล่ำละลักถาม “ใครสิงพี่คีรินทร์อยู่ออกมาเดี๋ยวนี้”
   
“ฮ่าๆ” พี่คีรินทร์เงยหน้าขึ้นหัวเราะ ลดมือลงจากศีรษะมาพาดที่บ่าแทน
   
“เก้าอี้ก็คือเก้าอี้จริงๆ”
   
“พี่คีรินทร์ก็คือพี่คีรินทร์จริงๆ” ผมพูดเลียบแบบ
   
“พี่เป็นยังไงเหรอ”
   
“อืมมม “ ผมลากเสียงยาว มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
   
“เป็นผู้ชายที่น่าเซินเจิ้นที่สุดครับ และผมก็ได้มาเป็นของตัวเองแล้ว”
   
“ไม่เอาเสื้อคู่นะ”
   
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะเสียงดัง ในความไม่พอดีคือความพอดี ผมชอบความลงตัวระหว่างเรา


   
“เดี๋ยวผมลงมาครับ ไปอาบน้ำแป๊บ”
   
“อืม” พี่คีรินทร์พยักหน้า เราแยกกันที่บันได ผมเดินขึ้นมาชั้นห้า ยังคงพักอยู่ห้องเดิม

แม้หลายคนจะถามว่าทำไมไม่ย้ายมาอยู่ด้วยกันให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป แต่เพราะพ่อของผมบอกไว้ ว่าวิธีนี้จะช่วยประคองความรัก ในวัยที่ยังมีโลกส่วนตัวได้ดีที่สุด มีพื้นที่ของตัวเองให้หายใจ ให้ทำตัวอิสระอย่างที่เป็นเราจริงๆ จะทำรกก็ได้ จะกระโดดขึ้นเตียงโดยไม่อาบน้ำก็ได้ อยากเปิดเพลงฟังทั้งวันก็เปิด หรือตอนที่อยากอยู่เงียบที่สุด ไม่คุยกับใครเลยก็ทำได้เช่นกัน

ผมคิดว่าพ่อพูดถูก แม้เราจะอยู่ด้วยกันมากกว่าแยกกัน แต่เพราะเราคนต่างรู้ว่าเรายังมีโลกของตัวเอง เราจึงไม่เคยรู้สึกอึดอัดเลย
ผมอาบน้ำเสร็จตอนเกือบสามทุ่ม นึกได้ว่าวันนี้มีฝนดาวตก ผมจึงเดินออกไปที่ระเบียง ท้องฟ้ามองไม่เห็นดาวสักดวง แต่ผมรู้ดีว่ามันอยู่บนนั้น และที่ไหนสักแห่งคงมีคนมองเห็น

ผมยกมือขึ้น หลับตาลง อธิษฐานอยู่ในใจ ปีนี้ผมคงไม่ขออะไรเป็นพิเศษ นอกจากขอให้ชีวิตดำเนินไปด้วยดีแบบนี้ก็พอ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ มองขึ้นไปบนท้องฟ้า จนสัญชาติญาติสั่งให้ผมหันไปมองระเบียงห้อง 305

พี่คีรินทร์ยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนในวันนั้นเมื่อปีก่อน เพียงแต่สายตาที่มองขึ้นมาต่างไปจากเดิม มันอ่อนโยนจนผมรู้สึกได้

“ลงมาเร็ว พี่ง่วงแล้ว”

“ครับ” ผมยิ้มกว้าง

ถ้าหากขอพรได้อีกสักข้อ ผมก็อยากจะขอให้ผม ได้ติดตามผู้ชายคนนี้ตลอดไป

✪✣✤✥✦Happy Ending✤✥✦✧✪

** ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนจบนะคะ หวังว่าจะทำให้ยิ้มได้ สถานีต่อไปพบกับโคนันขลุ่ย STALKER สืบ.สวน.รัก

** ฝากอีกเรื่องหนึ่งด้วยค่า เรื่องนี้มีเด็กน้อยน่ารัก Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง

** Stalker ติด.ตาม.รัก เปิดพรีเซลแล้ววันนี้ รายละเอียดติดตามได้ที่ >>  สนพ.มีดี

ขอบคุณมากค่า

Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[B52]

 

[HISY]

จบแล้ว แงง้
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ

[lemonphug]

จบแล้วขอบคุณมากสำหรับนิยายน่ารักๆ

[fammykiki]

 

[twinmonkey0311]

 

[route rover]

ขอบคุณกับความน่ารักของเก้าอี้ และพี่คีรินทร์ที่น่ารักด้วยค่ะ

[kawisara]

เก้าอี้ ล้นจนบทสุดท้าย

[ก้อนขี้เกียจ]

ปกดีงามมาก พี่คีรินทร์คือหวำาด่พนดีกาหสหสำนพ่ะร ดีงามจนบรรยายไม่ได้

[areenart1984]

สุขีๆ นะเด็กๆ 

[Cinnamon Roll!!!]

จบซะแล้วว ขอบคุณสำหรับนิยายที่ทำให้ยิ้มได้ทุกครั้งที่อ่านค่ะ

[O-RA DUNGPRANG]

   

[arij-iris]

น่ารักยันจบเลยน้าาาาา

[Ginny Jinny]

เก้าอี้ๆ

[river]

เก้าอี้ โก๊ะได้ตั้งแต่ต้นจนจบเลย
เป็นอีกเรื่องที่ทั้งอบอุ่น ทั้งขำ ทั้งสนุก ขอบคุณมากๆค่ะ

[nutgen]

มีความสุขจัง ^^

[JokerGirl]

ขอบคุณค่ะ ความเก้าอี้คือไม่มีใครเหมือน

[PrimYJ]

น่ารักมากๆเลย ขอบคุณนะคะ