หัวข้อ: Thee's Time...เวลาของคุณ หัวใจของผม ความรักของเรา...

[Simply Blue]

ก่อนอื่นๆ ขอขอบคุณสำหรับการระบุวันที่อัพ   ปลื้มมมมมมมม  555555

มีตอนหวานๆๆ กุ๊กกิ๊ก ฉลองรับวาเลนไทน์อีกสักตอนไหมเอ๋ย   

[aisen]

ดีใจ มาอัพ แล้ว

หวังว่าคงจะหวาน

กว่านี้ ได้อีกนะ

[OT]

ตอนนี้น่ารักจัง

[ltahset]

 
^^

[wan]

มีความสุขจัง 

[norimaki]

 :laugh:พี่จีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกจะตายแล้วทำไมน่ารักอย่างงี้กันตอนนี้
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
หวานกันมากมาย น่าสงสารเมธ เหมือนกันแต่ว่าเป็นเพื่อนสนิทนะดีแล้ว กร๊ากกกกกกกกกกกกก

ข้อ 1. นั้นมันอะไรกันไม่อ่าววววว

รอพี่จีตอนใหม่นะค่ะ รอ รบร อยุ่ด้วยกรี๊ดๆๆๆ
 

[zene]

น่าร๊ากกกกกกกกกก.........

ถ้าสั้นแต่บ่อยก็โอเคนิ....

[hogmeades]

หวาน เกิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน 

[133113]

เข้ามาดันหน่อย

 

ปล.ขอบคุณที่ติชมภาพค่ะ อิอิ

[kunkai]

 รอพี่จี

[ï_Kiss_U♥]

รูปน่ารักมากเลยยย

[Millet]

Happy Valentine

เรื่องนี้จงหวานนนนนนๆๆๆๆๆ

[[H]a[N]m[E]i[I]]

ตอนนี้หวานนนนนน
ถูกใจ
กอดพี่จี

[mercutery]

น่ารักกันจริงๆเลยสองคนนี้ เข้าใจกันแบบนี้สิดี อิอิ

แอบสงสารเมท แต่พี่แกก็สปอร์ตสุดๆ หลงรักเมธไปด้วยอีกคน

ทำไมเราถึงระแวงว่า ไอ้หวานๆกันอยู่ตอนนี้ เดี๋ยวมันจะต้องมีเรื่องเครียดๆตามมาฟระ

ฮืออออ คนแต่งอย่าใจร้ายกับพี่ภูกะน้องมินเลยน้าาาา
(ระแวงไปเองสุดๆ)

[Jeremy_F]

Happy Valentine's day นะคร้าบบ 
 

[both^^]

[maabbdo]

[Ekk_J]

  สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ 

  คุณจี  มาต่อเร็วๆ นะครับ

[ДηοηγМ]

แฮปปี้วาเลนไทน์ค่า จี
 


นิยายเรื่องนี้ก็สนุกมากมายเช่นเคย

แต่ออกแนวหวานมากกกกกก

ชอบบบบ 

แต่ก็กลัวนะ  กลัวจีแกล้งคนอ่าน

เพรานิสัยการเขียนที่หักมุม หักใจคนอ่านเนี่ยล่ะ 

ถึงได้กังวลขึ้นมาก่อนเฉยๆ 



รออ่านต่อจ้า

จิ้มเล็กน้อยแต่พองามน้า

 

มามะๆ มาต่อน้าๆๆๆ

[susukung]

ให้คุณจีค่ะ   

ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ

 

[kunkai]

                      Happy Valentine's Day    

[marchmenlo]

[G_wa]

ตลอดมื้ออาหารภูริแทบจะผูกขาดการพูดไว้ทั้งหมด แต่ไม่ได้หมายถึงเขาพูดอยู่คนเดียว ชายหนุ่มพยายามหาหัวข้อสนทนาที่ทั้งสองคนจะร่วมพูดคุยด้วยได้ เมธาก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด การแสดงออกต่อเนมินก็เป็นเพียงแค่ความห่วงใยจากเพื่อนถึงเพื่อนเท่านั้น

“อะไร”เมธาลดเอกสารในมือลงแล้วถามคนที่นั่งจ้องหน้าอยู่ข้างๆ

“ว่าไงเล่า อย่ามาทำเป็นเงียบสิ”เนมินกระตุกแขนเบาๆ ภูริกลับไปได้สักพักแล้ว แต่เพื่อนสนิทไม่ยอมพูดอะไรถึงภูริเลย เขาอยากรู้ว่าเพื่อนมีความคิดยังไง

“ว่าไงอะไรล่ะ มินนี่เอาแต่ใจใหญ่แล้วนะ เมธทำงานอยู่นะ”เมธาบ่นแบบไม่จริงจังนัก

“งานอะไร เห็นอ่านมาสองสามรอบแล้ว ตอบมินมาก่อนสิ ไม่งั้นไปนอนนอกบ้านเลย”

“ก็มินถามไม่รู้เรื่องเองนี่ จะถามอะไรก็ไม่ถาม มานั่งจ้องหน้าทำแก้มป่องใครจะไปเข้าใจ”

“มินไม่ได้ทำแก้มป่องนะ”

“ไปส่องกระจกสิ ป่องจนจะแตกอยู่แล้ว”

“เมธ!”

“ไม่ต้องมาขึ้นเสียงใส่เลย มินก็ขึ้นเสียงได้กับเมธคนเดียวนี่ล่ะ กับคุณภูไม่เห็นกล้า อะไรๆ ครับๆ ได้ครับ จริงเหรอครับ เมธไม่เห็นรู้ว่ามินว่าง่ายเป็นด้วย”

“เมธ! มินโกรธจริงๆ นะ”

“เอะอะอะไรก็โกรธเมธ ไม่คุยกับเมธ เมธไม่ได้อยู่ด้วยกันกับมินแบบนี้นานแค่ไหนแล้ว มินคงมีความสุขมากเลยสินะ เมธมาก็เลยไม่สนใจเมธเลย เมธสิควรจะโกรธ”ถึงเขาจะเห็นแล้วว่าภูริดูท่าทางไว้ใจได้ แต่ลึกๆ ก็ยังหวง ยิ่งเนมินแสดงท่าทีสนใจอีกฝ่ายมากเท่าไหร่ เขาก็กลัวว่าจะสูญเสียเนมินไป

“เมธ….มินไม่ได้ไม่สนใจเมธสักหน่อย เมธโกรธมินจริงเหรอ……ดีกันนะ”เนมินยื่นนิ้วก้อยมาให้ เมธาส่ายหน้าก่อนจะยอมยกนิ้วเกี่ยวกันไว้

“ไม่โกรธหรอก แค่น้อยใจ…..เมธเป็นห่วงมินมากนะ….คุณภูเขาก็ดูเป็นผู้ใหญ่ดี คงปรามๆ มินได้บ้าง มินก็อย่าดื้อให้มากนะ อย่าทำงานหนัก นอนเยอะๆ กินเยอะๆ ไปตรวจตามหมอนัดให้ตรงเวลาด้วย ถึงมินจะบอกว่าตัวเองแข็งแรงแล้ว แต่มินไม่รู้หรอกว่าทุกครั้งที่ทรุดน่ะ คนอื่นเขากังวลกันขนาดไหน เมธคอยดูแลมินเหมือนตอนเรียนไม่ได้แล้ว…..ถ้ามีคนที่ไว้ใจได้…แบบคุณภูอยู่….เมธก็เบาใจ”ในเมื่อดูแลเองไม่ได้ และไม่มีใจให้กัน ก็คงต้องปล่อยให้คนที่เนมินมีใจให้ อย่างน้อย…

“…….ขอบคุณนะ เมธดีที่หนึ่งเลย ไว้วันไหนไม่ต้องทำงานมินจะพาเที่ยวให้ทั่วเลยดีมั้ย”

“มินก็เป็นแบบนี้ตลอด อยู่กับคุณภูก็อย่าขี้งอนให้มากนักนะ เกิดเขาไม่คอยตามง้อตามเอาใจ มินจะทำยังไง เป็นผู้ใหญ่แล้ว มินมีอะไรก็คุยด้วยเหตุผล ไม่ใช่เอะอะก็เงียบ เอะอะก็ประชด ไม่มีใครตามใจมินเท่าเมธอีกแล้วนะ ขนาดมินผิดเมธยังยอมเป็นฝ่ายผิดแทนเลย”

“นั่นสิ ใครจะดีเหมือนเมธไม่มีล่ะ เมธดีที่สุดเลย พี่ภูสู้ไม่ได้สักนิด”

“ใช่ คุณภูสู้เมธไม่ได้หรอก”เนมินยิ้มร่าบีบนวดท่อนแขนอีกฝ่ายอย่างเอาใจ

“….ไม่ต้องมาเอาใจเลย ชอบเขาล่ะสิ”ดีที่สุดแล้วยังไง ชนะแล้วยังไง….ในเมื่อไม่รัก ก็ไม่มีความหมาย

“อะไร! เปล่านะ!”เนมินปฏิเสธเป็นพัลวัน จะให้ยอมรับกับเพื่อนสนิทตรงๆ ใครจะไปกล้า

“เปล่าแล้วมาถามเมธทำไมว่าเขาเป็นยังไง”

“ก็…ก็….เมธ!”เมื่อถูกอีกฝ่ายคาดคั้นจนหาทางออกไม่ได้ก็เลือกใช้วิธีเดิมๆ

“ขึ้นเสียงอีกแล้ว ไปเลยๆ ไม่อยากมองหน้าป่องๆ แดงๆ เมธจะทำงานแล้ว”เมธาแกล้งเอาเอกสารตีไล่จนเนมินต้องยอมลุกขึ้นห้องนอนไป เขาไม่รู้หรอกว่าที่เมธาจำเป็นต้องแกล้งไล่เป็นเพราะหัวใจมันถูกบีบจนจะทนไม่ไหว ใครจะรู้บ้างว่าการเห็นคนที่เรารักกำลังมีความสุขเมื่อพูดถึงคนอื่น…จะเจ็บขนาดนี้…ระยะทางและเวลาไม่ช่วยให้ความรักของเขาลดลงไปเลย เขาอาจเป็นผู้ชายขี้ขลาดที่เลือกจะแต่งงานเพื่อความสุขของพ่อแม่ แล้วทิ้งความสุขตัวเองไป แต่…เขาก็กล้าพอที่จะสนับสนุนให้เนมินมีความสุขกับ…คนที่เนมินรัก

รุ่งเช้าเมธาไปทำงานสวนกับภูริที่ขับมาหาเนมินแต่เช้า พวกเขาแค่บีบแตรรถทักทาย ประตูรั้วที่ยังปิดไม่สนิทเปิดต้อนรับแขกที่กลับมาเป็นขาประจำอีกครั้ง

“พี่ภูมาทำไมแต่เช้าครับ”เนมินที่เดินออกมาส่งเมธาเมื่อครู่หยุดยืนคุยกับแขกคนใหม่

“มารับน้องมินไปร้านไง เช้านี้ขอฝากท้องไว้ที่ร้านนะ”

“มินกำลังจะกินข้าว พี่ภูกินด้วยกันก่อนมั้ย เมธต้มข้าวต้มหมูไว้ให้”เนมินเดินนำทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ตอบรับคำชวน

“เมธนี่เขาดูแลมินดีเหมือนกันนะเนี่ย พี่อยากได้ดูแลมินบ้างจัง”ภูริเดินตามมานั่งบนโต๊ะกินข้าว มองแผ่นหลังร่างบางที่ตักข้าวต้มใส่ชามอย่างบรรจง

“เมื่อก่อนตอนเรียนอยู่หอเดียวกันก็ผลัดกันทำประจำ แต่ส่วนมากเมธจะเป็นฝ่ายทำ แถมทำอร่อยกว่าด้วย พี่ภูจะปรุงมั้ย”

“ไม่ล่ะครับ”ภูริตักข้าวต้มชิมคำแรกก็ต้องครางในลำคอด้วยความพอใจ รสชาติกลมกล่อมกำลังพอดี

“ความจริงพี่ภูไม่ต้องมารับมินก็ได้นะ ยังไงมินก็ต้องขับรถไปอยู่แล้ว”

“ก็ไม่ต้องขับไปสิครับ แล้วตอนกลับก็รอกลับพร้อมพี่ พี่เลิกหลังร้านมินปิดไม่กี่นาทีเอง”

“มินเกรงใจ”ถึงจะบอกว่าเกรงใจ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปฏิเสธให้จริงจัง

“เกรงใจทำไมกันครับ พี่อยากรับส่งมินทุกวันเลยด้วยซ้ำ…..อยากตื่นมาแล้วเห็นหน้ามินเป็นคนแรก”เนมินคงไม่รู้หรอกว่าภูริแทบนอนไม่หลับทั้งคืน คิดแต่อยากมาหา อยากมาเห็นหน้า จะโทรหาก็อยากให้เนมินได้นอนพักผ่อน

“…..ไม่ได้อยู่ด้วยกันเสียหน่อย จะเห็นเป็นคนแรกได้ไง”

“งั้นก็อยู่ด้วยกันสิครับ”ใช่ว่าเขาจะชอบหยอกเย้าให้อีกฝ่ายจนไม่กล้าพูด แต่ยอมรับว่าอยากเห็นหน้าหวานๆ แก้มแดงระเรื่อเพราะเขา

“…..บ้า พี่ภูพูดเล่นไปได้ ทานข้าวดีกว่าครับ เดี๋ยวเย็นจะไม่อร่อย”เนมินรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนไปมากกว่านี้

“มิน…..พี่รักมินนะครับ”ไม่รู้ว่าพูดรวบรัดเกินไปไหม ต่อหน้าเนมินเขามักคิดอะไรไม่ค่อยออก เมื่อรู้ตัวว่ารักก็อยากบอกให้รับรู้

“………..”

“….พี่พูดจริงๆ นะ พี่รักมิน….มินเป็นแฟนกับพี่ได้มั้ย”

“………”

“….มินครับ”ภูริต้องเรียกย้ำเพราะอีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าจับช้อนค้างอยู่ในชาม

“……”เนมินยังคงไม่มั่นใจว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นถูกต้อง เขาไม่ได้หูฝาดไป แล้วถ้าไม่ฝาดก็ไม่รู้จะตอบอะไรออกไปดี รู้สึกเหมือนลืมการพูดไปชั่วขณะ ชามข้าวต้มข้างหน้าเป็นที่พึ่งเดียวที่หาได้ตอนนี้

“…มิน…”ภูริแตะมือที่จับช้อนเบาๆ แต่เนมินถึงกับสะดุ้งแล้วลุกขึ้นยืนจนเขาก็ลุกตาม

“เอ่อ…มิน….เดี๋ยว…มินไปร้านก่อนดีกว่า ป่านนี้จอยรอแล้ว”

“เดี๋ยวสิมิน!”ภูริรีบคว้าตัวเนมินเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะวิ่งหนีไป

“อ๊ะ!...เอ่อ…พี่ภูปล่อยมินก่อน”เนมินดันหน้าอกชายหนุ่มเพื่อเพิ่มระยะห่าง แต่อีกฝ่ายกลับกระชับแขนที่รอบเอวให้แน่นขึ้น ร่างบางรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดัง จนกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยินด้วย ถึงบอกให้ปล่อยแต่ก็ไม่แน่ใจว่าถ้าปล่อยจริงๆ เขาจะสามารถทรงตัวอยู่ได้

“ไม่ปล่อย จนกว่ามินจะตอบพี่”

“พี่ภู….”

“ครับ”ภูริพยายามก้มลงเพื่อสบตาเจ้าของเอวบางที่กอดไว้ ไม่คิดเลยว่าเนมินจะตัวเล็กแบบนี้….แถมยังนุ่มด้วย

“….พี่ภูอย่าแกล้งมินเลยนะ”

“พี่ไม่ได้แกล้งมินสักหน่อย มินรักพี่บ้างมั้ย….เป็นแฟนพี่นะ”

“…พี่ภู…ปล่อยมินนะ”เนมินพยายามขู่ให้อีกฝ่ายยอม แต่เสียงที่ออกมากลับฟังดูเหมือนอ้อนวอนเสียมากกว่า

“อายเหรอ….ถ้าอายก็รีบตอบสิครับ แล้วพี่จะปล่อย”แก้มที่แดงระเรื่อตอนนี้ลามไปทั่วทั้งใบหน้า หากยังกอดไม่ปล่อยหรือทำอย่างอื่นด้วย สงสัยจะแดงไปทั้งตัว

“….จะให้มินตอบอะไรล่ะ”

“เป็นแฟนพี่ได้มั้ยครับ”

“…….ครับ”

“ตกลงเป็นแฟนพี่แล้วนะ…มินรักพี่ใช่มั้ย”ถึงจะดูเหมือนไม่ตื่นเต้น แต่ความจริงเขาโถมกอดเนมินให้แน่นสมกับความดีใจ ที่คิดว่าไม่ได้รักอยู่ข้างเดียวก็คงจะจริงใช่มั้ย

“พี่ภู…ไหนจะปล่อยมินไง”เนมินก้มจนคางแทบชิดหน้าอกตัวเอง ยิ่งภูริก้มมาใกล้จนแก้มแนบชิดกันเนมินยิ่งเกร็งจนอีกฝ่ายรู้สึกได้

“ตอบให้หมดคำถามสิครับ อีกอย่างมินก็เป็นแฟนพี่แล้ว พี่จะกอดแฟนตัวเองไม่ได้รึไง”เสียงกระซิบหยอกแผ่วเบาแนบใบหูเล็ก เขาได้กำไรทั้งร่างในอ้อมกอดนุ่มๆ แก้มหอม แล้วยังกลิ่นกายอ่อนๆ อีก จะว่าเจ้าเล่ห์หรืออะไรก็ตามใจเถอะ ขอชื่นใจอีกสักหน่อยก็แล้วกัน

“พี่ภูอ่ะ….พี่ภูใจร้าย”เนมินพยายามเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากหนาที่คลอเคลียใกล้แก้มและใบหู ตอนนี้ไม่เพียงแค่เกร็งหรือตื่นเต้น หากแต่เขาสั่นไปหมดทั้งตัวจนจะหมดแรงยืนแล้ว ทำอย่างไรคนใจร้ายถึงจะยอมปล่อยแล้วหยุดแกล้งเสียที

“มินก็รีบตอบสิครับ ถ้าตอบแล้วพี่ปล่อยเลยจริงๆ ว่าไงครับ…พี่ภูรักน้องมิน…..….น้องมินล่ะ…รักพี่มั้ย”

“……………มินก็รักพี่ภูครับ”



****************************************************

หวานสุดได้แค่นี้ล่ะ ไม่รู้ว่าจะรับวาเลนไทน์ได้มั้ย

[zilveria]

มาต่อแล้ววววว

หวานบาดใจจิง ๆ คับพี่จี

น่ารักอะ 

[kunkai]

หวานหยดเลย
น้ำผึ้งเรียกปู่เลยคับ
ขอบคุณค้าบที่มาต่อในวันหวานๆแบบนี้
จารออ่านต่อนะค้าบ
 Happy Valentine's Day

[K2KARN]

ฮิ้วววววววววววววว
บอกรักกันแล้ว น่ารักมากๆอ่ะน้องมิน ฮ่าฮ่า




หวานสุดได้แค่นี้ ทเนี้ก็หวานจะตายล่ะ 

[jannie]

หวานนนนนค่ะ...แต่สงสารเมธเหมือนกันนะคะ

[mime]

  น่าร๊ากกกกกยิ้มรับวาเลนไทน์
  ขอบคุณจ้า

[loveorlike]

 :กอด1:กีสสสสสสสสสสสสสสสสสส
พี่จี มันน่ารักมากกกกกกกกกกเรื่องนี้ในที่สุดก็ได้มาเม้นท์แล้ว
ชอบมากๆเลยค่ะ
อ่านกี่เรื่องก็ชอบเอาเมนูขนมน่ากินๆมายั่วกันด้วยนะ
ชอบบมากเลย พี่ภูริกับน้องมิน ฆ่ากันเลยม่ายยยยยยยยยยยยย
ตอนล่าสุดแปะไว้ก่อนนะ สอบเสร็จจะแร้นมาด่วนเลย
  :กอด1:พยายามเข้ากับร่วมเล่ม รบร ด้วยนะค่ะ
รออยู่นะ พี่จีสู้ๆๆ

[A-J.seiya*]

 

หวานแล้วววววว
งื้ออออ
สงสารน้อง มิน   พี่ภูขี้แกล้ง!!!!!

 



อ่อยยยย

รักกันขนาดนี้ ~
เรื่อง มันยาวที่ตรงไหนกันนะ!!!