“มินก็รีบตอบสิครับ ถ้าตอบแล้วพี่ปล่อยเลยจริงๆ ว่าไงครับ…พี่ภูรักน้องมิน…..….น้องมินล่ะ…รักพี่มั้ย”
“……………มินก็รักพี่ภูครับ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“...ขอบคุณนะครับ...พี่ดีใจที่สุดเลยรู้มั้ย....พี่รู้ว่าระหว่างเรามันอาจจะเร็วเกินไป แต่พี่ก็รักมินมาก ตั้งที่วันที่มินเข้าโรงพยาบาลพี่ก็เริ่มห่วงมินมากขึ้น จนอยากมีสิทธิ์ที่จะคอยดูแล พี่เคยคิดว่า...พี่แค่ชอบมินมาก และห่วงใยเท่านั้น แต่ไม่ใช่เลย พี่หึงมินกับเมธมาก พี่ทนเห็นมินอยู่กับคนอื่นไม่ได้ ทนเห็นมินสนใจคนอื่นมากกว่าพี่ไม่ได้ พี่ไม่อยากให้ใครมีสิทธิ์ใกล้ชิดมินมากกว่าพี่....พี่เห็นแก่ตัวเกินไปมั้ย”
“....งั้นมินก็เห็นแก่ตัวเหมือนกัน...เพราะมินก็หึงพี่กับพี่อร”
“ต่อไปนี้มีอะไรมินบอกพี่ได้เลยนะ จะได้ไม่ต้องเก็บมาคิดมาก เดี๋ยวจะไม่สบาย”ความจริงก็ไม่ใช่แต่เนมินหรอกที่คิดมาก ตัวเขาเองก็คิดมากเหมือนกัน ดีที่ว่าได้ปรับความเข้าใจกันเร็ว ไม่งั้นอาจจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ก็ได้
“งั้น....พี่ภูปล่อยมินได้มั้ย....”เมื่อภูริเปิดโอกาสเนมินก็เรียกร้องสิ่งที่กำลังต้องการมากที่สุด
“...ทำไมล่ะครับ พี่กอดแฟนพี่ไม่ได้เหรอ”เขาพยายามมองใบหน้าเจ้าของน้ำเสียงตัดพ้อ แต่อีกฝ่ายก็ก้มหน้าหนี
“พี่ภู....ปล่อยมินเถอะนะ.....มินเขิน....”เนมินพยายามหันหน้าหนีคนที่กำลังหยอกล้อ แต่ทั้งก้มทั้งหันอีกฝ่ายก็ยิ่งก้มหน้าตามจนปลายจมูกเฉียดแก้มนวลไปหลายครั้ง
“ทำไมพี่ภูขี้โกงแบบนี้เนี่ย มินเปลี่ยนใจไม่เป็นแฟนพี่ได้มั้ย”
“อ้าว เป็นงั้นไป พี่แค่หยอกเล่น ก็เวลามินเขินแล้วน่ารักนี่นา พี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้ เดี๋ยวจอยจะสงสัยว่าทำไมมินหน้าแดงเหมือนเป็นไข้”ภูริยอมคลายอ้อมแขนออกแต่ก็ยังไม่ถอยห่าง
“พี่ภู! มินไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าพี่จะช่างแกล้งแบบนี้ ถอยเลย มินจะไปร้านแล้ว”เนมินผลักอกชายหนุ่มเบาๆ ก่อนจะเลี่ยงไปเก็บจานเพื่อออกไปร้าน ภูริอาสาขับรถมาส่งตามที่ตั้งใจ ถึงแม้จะบอกว่าเพื่อให้เนมินสบาย แต่เขาเองกลับได้กำไรอีกต่อจากการนั่งกุมมือตลอดทาง
“เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยว่าทำไมมาด้วยกันได้”จอยดึงตัวเนมินมาถามหลังร้าน กว่าภูริจะกลับไปก็อ้อยอิ่งอยู่ได้เกือบชั่วโมง เธอก็เลยไม่มีโอกาสเรียกเนมินมาถามสักที
“ก็พี่ภูไปรับมา”
“ไม่ต้องมาไก๋เลย ต้องมีอะไรมากกว่าที่เห็นแน่ๆ ไม่งั้นพี่ไม่ยิ้มหน้าบานแบบนี้หรอก แล้วดูสิ แก้มแดงเหมือนเป็นไข้ แต่ตัวไม่ร้อน แถมมองกันจนมดจะขึ้นกาแฟอยู่แล้ว บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะพี่มิน”
“ก็ไม่มีอะไรสักหน่อย”เนมินเดินเลี่ยงไปเปิดตู้เย็นเพื่อเช็คสต็อคขนม แต่จอยก็ไม่ลดละความพยายาม
“พี่มิน”
“โอ้ย จอยนี่ จะมาซักอะไรเล่า พี่ก็อายเป็นนะ คิดอะไรก็แบบนั้นล่ะ”เนมินพูดพร้อมหันหลังหนีอีกฝ่าย
“ห๊ะ! ตกลงพี่กับเขาคบกันแล้วจริงๆ เหรอ”
“อืม”
“ทำไมล่ะ เอ่อ จอยไม่ได้ว่าอะไรนะถ้าพี่จะคบผู้ชายน่ะ แต่มันเร็วเกินไปรึเปล่า พี่กับเขายังรู้จักกันไม่เท่าไหร่เลย”
“ก็....ต้องรู้จักกันมากเท่าไหร่ล่ะ”เนมินถามกลับ ต้องใช้เวลาให้มากขึ้นอีกทำไม ในเมื่อรู้แล้วว่าใจตรงกัน
“ก็...นานกว่านี้หน่อย แต่ช่างเถอะ จอยคงพูดอะไรไม่ได้ในเมื่อพี่ตัดสินใจไปแล้ว”จอยถอนหายใจเบาๆ เธอเป็นแค่น้อง จะไปวุ่นวายอะไรมากไม่ได้ ภูริก็ใช่ว่าจะไม่ดี แต่เพราะเห็นว่ามันเร็วเกินไป รวมทั้งลึกๆ แล้วเธอเชียร์เมธามาตลอดด้วย
“จอยไม่ชอบพี่ภูเหรอ”
“ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ แต่เขารุกเร็วเกินไป จอยไม่ค่อยไว้ใจ พี่มินยิ่งเอ๋อๆ อยู่ด้วย ถ้าเกิดโดนหลอกขึ้นมาล่ะ”
“บ้าเหรอจอย พี่ภูไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก”
“ใครจะไปรู้ล่ะ วันๆ ก็เจอกันที่ร้านกับที่บ้านพี่ จะรู้เหรอว่าเขาซ่อนใครไว้ที่อื่นหรือเปล่า”
“.....จริงเหรอ”เนมินคิดตามที่จอยพูด มันจริงเลยทีเดียว เขากับภูริยังไม่เคยได้ไปไหนด้วยกัน ไม่เคยทำอะไรร่วมกัน ส่วนใหญ่แล้วก็มีแต่อีกฝ่ายที่เข้าหาตลอด ไม่ว่าจะร้าน หรือบ้าน...ตรงข้ามกับเนมินที่ไม่เคยเข้ารู้เรื่องชีวิตส่วนตัวอีกฝ่ายเลย
“...เฮ้อออ จอยแค่พูดเผื่อไว้ พี่มินก็อย่าคิดมากเลย แต่จอยบอกตรงๆ นะ อย่าทุ่มใจให้มากนัก จอยเป็นห่วง เฮ้อ...อุตส่าห์จะให้พี่เมธมาช่วยกันท่าสักหน่อย ไหงปล่อยให้เป็นแบบนี้ได้เนี่ย”จอยบ่นอย่างหัวเสียเมื่อสิ่งที่ต้องการกลับล้มไม่เป็นท่า เธอรู้ดีอยู่แล้วว่ารุ่นพี่คนนี้มักเป็นที่นิยมในหมู่ผู้ชายมากแค่ไหน เธอเองก็เห็นดีด้วยเพราะผู้ชายคงสามารถดูแลและปกป้องเนมินได้ แต่...ก็อยากให้เป็นคนที่เธอไว้ใจ เธอคิดอย่างเสียดายที่เมธาไม่สามารถชนะใจเนมินได้ ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนเนมินก็ไม่เคยมองเห็น
เนมินไม่รู้ว่าคู่อื่นจะเป็นเหมือนเขาไหม เคยมีแฟนมาก่อนหรือก็เปล่า พอมีทั้งทีก็ดันป็นผู้ชายเสียนี่ อาการตอนนี้จะเรียกว่าเข้าหน้าไม่ติดก็คงไม่ได้ เพราะเขาอยากเห็นหน้า อยากพูดคุยตลอดเวลา แต่ก็อายจนไม่กล้ามองหน้าตรงๆ เพียงแค่สถานะเปลี่ยนไป ทำไมจิตใจถึงได้หวั่นไหวตามมากขนาดนี้
“พี่ภูอย่าจ้องมินมากได้มั้ย.....มินทำตัวไม่ถูก”หลังจากที่เลิกงานภูริก็ตรงมานั่งรอเนมินที่ร้าน แต่ต้องรอให้เก็บร้านเสร็จก่อน จะได้กลับพร้อมกับพนักงานทุกคน
“ก็ไม่เห็นต้องทำอะไรเลยนี่ พี่ก็แค่มองหน้ามินเอง”
“งั้นมินไปช่วยน้องๆ เก็บร้านนะ พี่ภูนั่งรอก่อนนะ”
“ได้ครับ เร็วๆ นะ พี่เริ่มหิวแล้ว”ภูริลูบท้องให้เห็นว่าเขาพูดจริง เนมินเดินไปหลังเคาน์เตอร์เพื่อช่วยจอยเช็ครายได้ แต่พอเดินมาถึงกลับได้ยินเสียงพนักงานแกล้งแซวจนเขาเกือบสะดุดขาตัวเอง
หลังจากปิดร้านแล้วภูริตามใจเนมินที่จะซื้ออาหารกลับไปทานที่บ้าน เพราะไม่อยากให้เมธาทานข้าวคนเดียว เขารู้สึกดีที่ภูริเข้าใจเหตุผลและยอมตามใจ แต่เนมินไม่รู้หรอกว่าการที่เมธาต้องทนเห็นทั้งสองคนพูดคุยผ่านสายตากันมันทรมานขนาดไหน
“มิน...พรุ่งนี้เมธว่างแล้วนะ”กว่าเมธาจะได้อยู่ตามลำพังกับเนมินก็ดึกแล้ว
“จริงเหรอ งั้นไปเที่ยวไหนดี เมธอยากไปไหนล่ะ”
“ไม่รู้สิ เราไปตระเวนชิมอาหารชิมขนมร้านอื่นดีมั้ย เผื่อมินจะได้ไอเดียทำเมนูอะไรใหม่ๆ ไง”
“ดีสิ ดีมากๆ เลย แล้วเมธจะไม่เบื่อเหรอ อย่างนี้จะเรียกว่าเที่ยวได้ไง”
“ก็ไม่เคยเที่ยวแบบนี้เลยนี่ คงสนุกดี งั้นมินนอนเถอะ ตาจะปิดอยู่แล้ว เมธขออ่านเอกสารพวกนี้แล้วจะตามไป”เมธาจิ้มหว่างคิ้วคนที่นั่งทำตาปรืออยู่ข้าง เนมินยิ้มแล้วหาวโชว์ก่อนเดินขึ้นไปนอน แต่หัวยังไม่ทันถึงหมอน คนที่เพิ่งกลับไปไม่นานก็โทรมา
“มีอะไรเหรอครับพี่ภู”
“อยากได้ยินเสียงก่อนนอน”
“พี่ภูนี่ปากหวานเหมือนกันนะ ท่าทางจะเจ้าชู้มากด้วย”
“ไม่จริงนะครับ พี่ไม่ได้เจ้าชู้สักหน่อย แล้วพี่ก็ปากหวานกับมินคนเดียวด้วย”
“....มิน...เชื่อก็ได้”
“แล้วนี่มินทำอะไรอยู่ พี่โทรมากวนหรือเปล่า”
“กำลังจะนอนครับ พี่ภูล่ะ”
“พี่กำลังจะอาบน้ำ คงอีกสักพักล่ะถึงตรวจข้อสอบเสร็จ”
“อืมพี่ภู พรุ่งนี้ไม่ต้องมารับมินนะ มินจะพาเมธไปเที่ยว”
“........ไปเที่ยวที่ไหนกัน”
“ก็รอบๆ เมืองนี่ล่ะ เมธว่าจะพาไปตระเวนชิมอาหาร ตั้งแต่เมธมามินไม่ได้พาไปไหนเลย เดี๋ยวก็จะกลับแล้วด้วย”
“เหรอครับ งั้นพรุ่งนี้พี่ก็ไม่ได้เจอมินน่ะสิ”
“........ก็...ถ้าพี่ภูเลิกงานก็แวะมาหามินที่บ้านค่ำๆ ก็ได้นี่นา”
“อยากเจอพี่เหมือนกันใช่มั้ย”
“.....อื้ม”
“งั้นค่ำๆ พี่ไปหาที่บ้านนะ ดึกแล้วน้องมินไปนอนเถอะนะ ฝันดีนะครับ”
“พี่ก็อย่านอนดึกมากนะ....ฝันดีครับ”เนมินรีบพูดแล้ววางทันที อาการง่วงเมื่อครู่มลายหายไปหมด เหลือแต่ความสุขใจที่ทำให้นอนอมยิ้ม
รุ่งเช้าเนมินรีบปลุกเมธาเพื่อชวนไปใส่บาตรด้วยกัน ถึงเมธาจะนอนดึกแค่ไหนแต่ก็ยอมลุกมาตามบัญชา หลังจากใส่บาตรเสร็จทั้งคู่ก็กลับมาแต่งตัวใหม่ จากนั้นก็ออกไปถวายสังฆทานที่วัดใกล้ๆ ก่อนจะตระเวนกินด้วยการขับรถของเมธา
“ร้านกาแฟเมื่อกี้จัดน่ารักดีจัง มินอยากแต่งร้านแบบเขามั่ง”
“ถ้าแต่งตามเขาก็กลายเป็นร้านเขา ไม่ใช่ร้านมินน่ะสิ”
“ก็จริง แต่เขาทำวุ้นอร่อยเนอะ ไม่ค่อยเห็นร้านกาแฟที่ขายขนมไทยแบบนี้เลย”
“ใช่ นี่คงเป็นจุดขายของเขาล่ะ แต่บางอย่างมันก็ไม่ค่อยเข้ากับกาแฟนะ”
“เขาคงทำเพื่อให้กินกับพวกน้ำผลไม้ล่ะมั้ง”
“อืม แล้วร้านหน้านี่มีพวกข้าวอะไรให้กินอิ่มๆ มั้ย เมธเริ่มหิวแล้ว”
“ก็มีหลายอย่างนะ แต่ส่วนมากเป็นอาหารไทยนะ มินเคยมากินกับจอยไม่กี่ครั้ง เขาจัดจานเก๋มาก”
“เก๋ไม่เก๋ไม่สนแล้วล่ะ เมธจะกินให้หมดเลย”เมธาขับไปลูบท้องไป ตอนนี้ก็ใกล้เที่ยงแล้ว ในท้องเขามีแต่น้ำกับขนม ยังไม่มีของหนักท้องอะไรเลย
หลังจากเมธาขับรถตามทางที่เนมินบอกไม่นานก็มาถึงร้านอาหารเล็กๆ ดูจากภายนอกแล้วเหมือนแกลอรี่ผสมเล็กๆ ดูสบายๆ น่านั่งชมบรรยากาศ เมธาปล่อยให้เนมินสั่งอาหารคนเดียว และก็ไม่ผิดหวังเมื่อได้ชิมอาหารแต่ละจาน รสชาติไม่จัดจ้านมาก แต่ก็เข้มข้นสมเป็นอาหารไทย จานชามที่ใช้ก็ดูเหมือนจะสั่งทำเพื่อใช้ที่นี่โดยเฉพาะ เขามองเนมินชี้ชวนให้ลองเมนูหลากหลายที่สั่งมาจนแทบล้นโต๊ะ ความเหนื่อยล้าและปวดใจก่อนหน้านี้เหมือนจะหายไปเมื่อได้เห็นใบหน้าใสๆ ส่งรอยยิ้มให้ตลอดเวลา
“สีหน้าเมธดูไม่ค่อยดีเลยนะ ไม่สบายหรือเปล่า”
“ปวดหัวนิดหน่อยเท่านั้นล่ะ เดี๋ยวเราไปไหนกันดีล่ะ มินพาเมธไปเดินซื้อของฝากดีกว่า”
“ไหนดูหน่อย....โห ตัวร้อนมากเลย ไม่สบายแล้วทำไมไม่บอกมิน เรากลับบ้านกันดีกว่า เดี๋ยวเมธจะเป็นหนักกว่านี้”
“ไม่เป็นไรหรอก เมธอยากเที่ยวมากกว่านะ”
“ไม่ได้ เที่ยวน่ะเมื่อไหร่ก็ได้ กลับเดี๋ยวนี้เลย เอากุญแจมา มินจะขับเอง”เนมินแบมือขอกุญแจ อีกฝ่ายทำท่าอิดออดแต่ก็ต้องยอมตามใจก่อนที่เนมินจะทำแก้มพองมากไปกว่านี้
กว่าจะกลับมาถึงบ้านเมธาก็ไข้ขึ้นสูงจนแทบลืมตาไม่ขึ้น เนมินพยุงเพื่อนสนิทไปในห้องนอนแล้วบอกให้เปลี่ยนชุด แล้วเขาจะเช็ดตัวให้ แน่นอนว่าเมธาไม่ปฏิเสธ เขายอมเปลี่ยนชุดแล้วนอนรอการพยาบาลจากคนที่หลงรักอย่างว่าง่าย
“นั่นยาลดไข้นะ กินไปเลยสองเม็ด แล้วก็นอนพักเยอะๆ เข้าใจมั้ย”ปากก็พูดส่วนมือก็เช็ดตามแขนทั้งสองข้าง
“เข้าใจครับ”เมธารับคำแบบล้อๆ ในท่าทางเอาจริงเอาจัง
“เอาโปะหน้าผากไว้จะได้เย็นๆ”เนมินบิดน้ำออกจากผ้าขนหนูผืนใหม่มาวางไว้บนหน้าผากคนไข้ พร้อมด้วยการตีหน้าผากเบาๆ สองสามที
“มินจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ เดี๋ยวจะติดไข้เมธ”
“อืม เมธมีอะไรก็เรียกมินนะ ถ้าลุกไม่ไหวก็อย่าฝืน ตะโกนเรียกมินดังๆ เลยนะ”
“ครับๆ ออกไปได้แล้วไป”
“ไปก็ได้ อย่าลืมตะโกนเรียกมินล่ะ”เนมินหันมาย้ำก่อนจะเดินออกจากห้องนอน แค่ความห่วงใยที่ให้มาก็แทบจะทำให้คนไข้หายป่วยได้แล้ว
หลังจากที่นอนดูหนังจบไปหนึ่งเรื่อง เนมินก็เดินมาเปิดประตูแอบมองเพื่อนสนิทที่นอนหลับอยู่ เขามองไกลๆ เหมือนจะเห็นเมธาพึมพำอะไรบางอย่างเลยเดินเข้ามาเพื่อฟังใกล้ๆ....โดยไม่รู้เลยว่า........จะได้ยินสิ่งที่อยู่ในใจเพื่อนสนิทของตัวเอง
“...น.......ธ....มินนะ.......เมธ.............
รักมินนะ”
***************************************************************************
ตอนนี้ใช้นานก็เลยรีบเอามาอัพ แต่ยังไม่ได้แก้คำผิดเลย ถ้าผิดตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะ
คิดถึงคนอ่าน
ปล.ช็อคมากๆ
ทู้นี้มีผีโผล่มาด้วยอ่ะ(ถ้าไม่รู้ว่าใคร....ให้ย้อนไปดูรีบน)
หัวข้อ: Thee's Time...เวลาของคุณ หัวใจของผม ความรักของเรา... (อ่าน 510981 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก