ตอนที่ 8
ป๋าโป
เพทายใช้เวลาช่วงบ่ายจัดห้อง เพื่อเตรียมไว้ให้เด็กชายขุนที่จะย้ายมาอยู่ด้วยกัน เขาตกลงกับเด็กชายเมื่อวาน ระหว่างขับรถกลับจากเที่ยวน้ำตก
“เห็นพี่มะลิบอกอาว่าพ่อของขุนจะกลับมาวันศุกร์ใช่ไหม”
“ครับ”
“แล้วกินอยู่ยังไงช่วงนี้”
“ผมไปกินที่โรงครัวครับ ทั้งมื้อเช้ากับมื้อเย็น กลางคืนพ่อพนาให้พี่เชาว์มานอนเป็นเพื่อนครับ”
“ถ้าอย่างนั้นช่วงนี้มาอยู่กับอาก่อนไหม พ่อของขุนกลับมาค่อยย้ายกลับบ้าน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่ได้”
“ไม่ต้องเกรงใจอา อาอยากให้ขุนมาอยู่ด้วย”
“แต่..” สายตาเด็กชายขุนที่มองเขาเต็มไปด้วยความเกรงใจ
“มาเถอะ อาเห็นด้วยกับอาเพ” เพราะสารินเป็นคนพูดทำให้เด็กชายขุนพยักหน้า
“ครับ ขอบคุณครับ” เด็กชายยกมือขึ้นไหว้เขา
“โปก้ะย้ายด้วย” เด็กชายอาโปรีบเสนอตัว
“จะย้ายทำไม เรามีห้องของตัวเองแล้ว อยู่ติดกับห้องของอาเพเลย” สารินเบรกลูกชาย
“
ง้านอาเพกาบขูนย้ายมาอยู่กาบโปก้ะด้าย โปจายดี” เด็กชายยิ้มหวาน เรียกเสียงหัวเราะได้จากทุกคน ไม่เว้นแม้แต่เด็กชายขุน
“คุณหนูอาโปเป็นป๋าเหรอคะ”
“ป๋าเป็นยางงาย” เด็กชายเอียงคอมองพี่เลี้ยงด้วยความสนใจ
“เป็นคนใจดีค่ะ ใจดี ให้เงิน ให้ขนม ให้ของ”
“มะลิ อย่าสอนอะไรแบบนี้ให้น้อง” เพทายเบรกมะลิไม่ทัน เดี๋ยวก็มีคำศัพท์ใหม่ๆ มาให้ปวดหัวอีก
“ขอโทษค่ะ” มะลิขอโทษเสียงจ๋อย
เด็กชายอาโปขมวดคิ้วมุ่น มองหน้ามะลิ เด็กชายล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ควักเหรียญที่อยู่ในนั้นออกมา
“โปมีฉิบบาด เป็นป๋าได้เป่า”
เพทายอยากยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเอง บอกแล้วว่าเด็กชายอาโปฉลาดช่างจำ คงอีกนานกว่าจะลืมคำนี้ หรืออาจจะไม่ลืมก็ได้
“พี่มะลิพูดผิดครับ จริงๆ เขาเรียกว่าป๊า หมายถึงพ่อ เหมือนคุณพ่อของอาโปไงครับ พ่อก็ต้องใจดีกับลูก ให้ขนม ให้เงินไว้ใช้”
“เหมือนพ่อ” เด็กชายพูดตาม เก็บเงินใส่กระเป๋าเหมือนเดิม “โปต้องโตๆ ก่อนเหลอถึงเป็นป๊า”
“ใช่ครับ” เพทายเหลือบสายตาไปมองมะลิ อีกฝ่ายคอย่น หน้าจ๋อย
“ง้านขูนลอก่อนน้า โปโตแล้วจาเป็นป๊าห้าย”
“หึๆ”
เพทายหันไปเขม่นตาใส่คนขับที่นั่งอยู่ข้างกันแทน ดูเถอะแทนที่จะช่วยกันแก้ไขสถานการณ์ กลับหัวเราะเสียอย่างนั้น
“ปล่อยไปเถอะ ไม่เป็นไรหรอก คำพวกนี้พอโตขึ้นก็รู้ความหมายเอง”
“ผมกลัวจะเอาไปพูดที่ไหนสิครับ”
“ค่อยๆ สอนไป พูดวันนี้ก็คงไม่เข้าใจ อาโปรับข้อมูลหลายด้านเกิน กลายเป็นเอามารวมกัน ทั้งจากมะลิแล้วก็จากคุณด้วย”
“ครับ”
เพทายพยักหน้า เขาเห็นด้วยกับสาริน กลัวเด็กชายจะยิ่งสับสนและจำผิดเพี้ยนกว่าเดิม
“คุณเพคะ เสื้อผ้าของขุนให้เอาไว้ตรงไหนคะ หนูเอามาแค่พอใช้อาทิตย์หนึ่ง” เพทายหลุดจากภวังค์ เขาหันไปมองมะลิ
“แขวนไว้ในตู้เสื้อผ้าเลย”
“ได้ค่ะ”
“คุณเพใจดีจังเลยค่ะ ไม่ค่อยมีครูคนไหนให้ขุนขึ้นมาบนนี้ ถ้าคุณสารินไม่อยู่”
“ทำไม” เพทายถามเพราะนี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาได้ยินมะลิพูด
“เขาบอกว่าเป็นแค่ลูกคนงาน ไม่ควรทำตัวเทียบคุณหนูอาโป”
“งั้นก็สมควรแล้วที่ไม่ได้เป็นครู” เพทายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขานึกโมโหแทนเด็กชาย
“ใช่ค่ะ คนที่พูดโดนคุณสารินให้ออกเลย”
“งั้นเหรอ”
“ค่ะ คุณสารินไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยดุใคร แต่ถึงเวลาก็เด็ดขาดเลย กับคนงานก็เป็นแบบนี้ค่ะ”
“เพราะอย่างนั้นถึงคุมคนงานอยู่”
“ใช่ค่ะ คนงานเกรงใจคุณสารินทุกคน เวลาดีดีใจหาย แต่เวลาลงโทษก็ทำเอาเข็ดหลาบกันไปเลย”
“อาเพ” เสียงงัวเงียของเด็กชายอาโปดังขึ้น เพราะต้องช่วยกันจัดห้องให้เด็กชายขุน เพทายจึงอุ้มเด็กชายอาโปมานอนกลางวันที่ห้องของเขา
“ตื่นแล้วเหรอครับ”
“คับ” เด็กชายอาโปขยับตัวขึ้นนั่ง
“มะลิพาอาโปไปล้างหน้าก่อน เปลี่ยนชุดใหม่ให้ด้วยนะ แล้วไปรอพี่ที่ห้องหนังสือ”
“ค่ะ”
เพทายจัดการเก็บของที่เหลือให้เรียบร้อย เพื่อแบ่งพื้นที่ให้เด็กชายขุนใช้ ก่อนตามไปยังห้องหนังสือ
ชายหนุ่มหยิบของเล่นเสริมทักษะออกมา ให้เด็กชายอาโปนั่งเล่นบนพรม เสียงประตูห้องเปิดออก ชายหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นมอง พี่สะใภ้ของสารินยืนอยู่ที่ประตู
“สวัสดีครับ” เพทายยิ้มทักตามมารยาทอันดี หญิงสาวก้าวเข้ามาในห้อง ยืนกอดอกมองเขา
“นายเป็นเกย์หรือเปล่า สารินรู้ไหม”
เพทายอดเหลือบมองมะลิไม่ได้ แต่อีกฝ่ายรีบสายศีรษะปฏิเสธ ชายหนุ่มถอนใจยาว นึกอยากจะตอบว่าเป็นให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป แต่คิดว่าน่าจะได้เรื่องมาแทนมากกว่าเขาจึงไม่ทำ
“ไม่ได้เป็นครับ”
“แล้วทำไมทำตัวติดกับสารินนัก ไม่เห็นมีครูคนไหนตามไปออฟฟิศทุกวันแบบนี้”
เพทายเพิ่งเข้าใจประโยคที่ว่า ถ้าคนมันจะหาเรื่องยังไงก็หาเรื่องจนได้
“ผมคิดว่า..” เพทายแกล้งหยุดพูด เขามองท่าทีร้อนรนของอีกฝ่าย
“อะไร!”
“ผมคิดว่าผมไม่จำเป็นต้องตอบคุณครับ คุณมุกไม่ใช่เจ้านายของผม”
“แต่ฉันเป็น....”
“พี่สะใภ้ของคุณสาริน ผมทราบครับ” ชายหนุ่มจงใจพูดขึ้นเอง โดยเน้นคำว่าพี่สะใภ้เผื่ออีกฝ่ายจะรู้ตัว
“ป้ามุกเสียงดาง” เด็กชายอาโปเงยหน้าขึ้นมอง เขาไม่มีสมาธิเลย
“อาบอกแล้วใช่ไหมว่าให้เรียกอามุกก็พอ อาเด็กกว่าพ่อเราตั้งเยอะจะเป็นป้าได้ไง”
เด็กชายอาโปมีสีหน้าตกใจเมื่อถูกดุ เด็กชายตัวน้อยค่อยๆ ขยับเข้าชิดเพทายจนแขนแตะกัน เด็กชายช้อนตาขึ้นมองป้าสะใภ้
“ป้ามุกดุจาง”
เพทายเกือบหลุดเสียงหัวเราะออกมา เจ้าตัวแสบเอ๊ยนึกว่าจะกลัว
“อาบอกให้เรียกว่าอามุก ทำไมถึงดื้อ!”
“คุณมุกครับ”
“อย่าเพิ่งสอด ฉันกำลังสอนหลานอยู่ ไม่เห็นเหรอ”
“เพราะแบบนั้นไงครับผมถึงต้องขัด คุณมุกเป็นภรรยาของคุณลุง อาโปเรียกคุณมุกว่าป้าก็ถูกต้องแล้ว เว้นแต่ว่าคุณมุกไม่ได้เป็นอะไรเลยกับคนในบ้านหลังนี้ ถ้าอย่างนั้นจะนับตามอายุก็ไม่เป็นไรครับ”
!!!
เพทายเห็นหญิงสาวตรงหน้ากำมือเข้าหากันแน่น เขารู้ว่าเสียมารยาทแต่จะปล่อยให้แสดงกิริยาแบบนี้ให้อาโปเห็นไม่ได้ เขาไม่อยากให้เด็กชายจดจำไปใช้ และหญิงสาวไม่มีสิทธิ์ดุเด็กชายแรงๆ ด้วยเรื่องไร้สาระพวกนี้
“คิดว่าสารินจะให้ท้ายนายเหรอ คิดว่าเป็นคุณครูคนโปรดหรือไง”
“ผมคิดว่าผมกำลังทำหน้าที่คุณครูของอาโปให้ดีที่สุด ให้สมกับที่ได้รับการว่าจ้างครับ”
ดวงตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เพทายมองตอบด้วยแววตาเรียบเฉย
“ชูคอไปเถอะสักวันจะรู้สึก” หญิงสาวสะบัดหน้าเดินออกจากห้อง
“ขึ้นมาทำอะไรบนนี้!”
เพทายรีบลุกขึ้นยืนเมื่อได้ยินเสียงภายนอก ขุนน่าจะกลับมาถึงแล้ว คนบางคนก็เหมือนมลพิษ มีแต่ทำให้อากาศไม่น่าหายใจ
“ขุน เข้ามาสิ” เพทายหยุดยืนที่ประตู เรียกขุนให้เดินมาหา
“ให้ท้ายลูกขี้ข้ากันเข้าไป มันคงหาความเจริญมาให้หรอก”
เพทายดึงขุนเข้าหาตัว เขากอดบ่าเด็กชายเอาไว้
“คุณมุกไม่ต้องห่วงครับ ขุนจะไม่ไร้ค่า ไม่หายใจทิ้งไปวันๆ แน่นอน” เพทายจ้องเข้าไปในตาของหญิงสาว สีหน้าของเขาเรียบเฉยจนเย็นชา เพทายไม่ใช่คนชอบมีเรื่องกับผู้หญิง แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนไหนมาทำตัวร้ายกาจใส่
“แก!”
“สวัสดีครับ” เพทายดึงขุนเข้ามาในห้อง “มะลิวันหลังอย่าให้คนไม่เกี่ยวข้องเข้ามารบกวนการสอนอีก”
“ค่ะ”
มะลิปิดประตูห้องด้วยความรวดเร็ว เพทายคิดว่าเขาได้ยินเสียงกรี๊ดเบาๆ เขาจึงอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“คุณเพหัวเราะทำไมคะ หนูยังตกใจอยู่เลย”
“พี่นึกว่าคนกรี๊ดเสียงดังเพราะไม่พอใจจะมีแค่ในละคร ไม่คิดว่าจะมีอยู่ในชีวิตจริง”
“คนนี้นัมเบอร์วันเลยค่ะ”
“ปล่อยไปเถอะ” เพทายไม่คิดจะสนใจให้รกสมอง เขาก้มหน้าลงมองเด็กชายที่มีใบหน้าซีดเผือด แต่พยายามจะทำเข้มแข็ง
“หิวไหม”
“ไม่ครับ” เด็กชายขุนส่ายหน้า
“ขุนมานั่งนี่” เพทายดึงขุนให้ตามไปนั่งที่โต๊ะหนังสือ
“ฟังอานะ บนโลกนี้ไม่ใช่ทุกคนที่จะรักเรา อาเองก็มีคนเกลียด คนไม่ชอบเหมือนกัน ขึ้นอยู่กับเราว่าจะใส่ใจคนแบบไหน ทุกครั้งเวลาที่อาเจอคนใจร้าย อาจะถามตัวเองว่า เพราะอะไรอาถึงต้องแคร์คนๆ นั้น บอกตัวเองว่าให้หาเหตุผลมาสิ อาคิดอย่างจริงจังทุกครั้ง แล้วอาก็ไม่เคยหาเหตุผลให้ตัวเองได้เลยสักข้อ มันแปลว่าอะไรรู้ไหม แปลว่าเราไม่จำเป็นต้องใส่ใจคนพวกนี้เลย พอคิดได้แบบนี้อาก็จะไม่รู้สึกเสียใจ หรือเจ็บใจอีกต่อไป”
“.....”
“ขุนอาจยังไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่อาพูด แต่ขอให้จำคำของอาไว้ สักวันขุนจะรู้ว่าที่อาพูดถูกทุกอย่าง”
“ผมเข้าใจครับ”
“ถ้าอย่างนั้นขุนบอกเหตุผลอามาสักข้อ ว่าทำไมถึงต้องเก็บเอาคำพูดของคุณมุกมาคิด”
“ผมไม่อยากให้พ่อพนาถูกว่า”
“นั่นไม่เกี่ยวกับคุณมุก คนที่ขุนแคร์คือพ่อพนาต่างหาก”
“ผมไม่อยากให้อาสารินเดือดร้อน”
“นั่นก็เพราะขุนแคร์อาสาริน ไม่ใช่คุณมุก มีเหตุผลอย่างอื่นอีกไหม”
ขุนส่ายหน้าไปมา
“ถ้าอย่างนั้นขุนก็ไม่จำเป็นต้องเอาคำพูดคุณมุกมาใส่ใจ เพราะมันไม่มีความหมายกับขุน เก็บเอาคำเตือนดีๆ ไว้ ทิ้งคำแย่ๆ ไป ขุนมีคนรักเยอะแยะ อย่าไปมองคนที่ไม่รัก”
“โปล้ากขูนนน” เพทายหันไปมอง เด็กชายอาโปเกาะขอบคอกกั้น ยิ้มหวานส่งให้เพื่อนเล่น
“ล้ากกที่ฉุดเลย”
เพทายเห็นรอยยิ้มของเด็กชายขุน ดวงตาที่มองเด็กชายอาโปอ่อนแสง
“เห็นไหมครับ ขุนมีคนรักจนล้น” เพทายจับไหล่ขุน บีบเบาๆ
“เด๋วโตแล้ว โปห้ายล้อยบาดเลย”
เพทายหัวเราะเสียงดัง บอกแล้วว่าเด็กชายอาโปช่างจำ จะเป็นป๋าให้ได้
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวโตขึ้นพี่จะให้อาโปเอง”
“อาว โปอาว ฉันยา” เด็กชายอาโปยื่นนิ้วก้อยมาข้างหน้า ยิ้มหวานให้เพื่อนเล่น เด็กชายขุนยิ้มตอบ ยื่นมือไปเกี่ยวกับนิ้วของเด็กชายตัวน้อย
“อาเพครับ” เด็กชายขุนหันมามองเขา
“ครับ?”
“ผมจะให้อาเพด้วย ให้พี่มะลิด้วย ให้พ่อพนา ให้อาสารินด้วย” เขาไม่เห็นความเสียใจอยู่ในดวงตาคู่นั้นอีกแล้ว เพทายลูบศีรษะเล็ก
“อาจะรอนะ” เพทายยิ้มให้เด็กชาย ความคิดดีเท่านั้นจะเป็นเกราะคุ้มกันที่ดี
• • • • • • • •
“ยังไม่นอนเหรอ”
เพทายเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อ่าน เขานั่งอยู่บนโซฟาในห้องหนังสือเพียงลำพัง
“ยังครับ ขุนนอนแล้วผมเลยมานั่งอ่านที่นี่แทน” เขาตอบคำถามพร้อมกับบอกเหตุผลไปด้วยในตัว
“คุณสารินจะใช้ห้องเหรอครับ เดี๋ยวผมขึ้นไปนอนเลย”
“นั่งเถอะ ผมแค่มาหาหนังสือ”
“ครับ”
ร่างสูงตรงไปยังชั้นหนังสือ นิ้วยาวไล่ไปตามสัน เพทายอดมองตามไม่ได้
“คุณสารินครับ”
“พูดมาสิ” อีกฝ่ายไม่ได้หันมามองเขา ยังคงตั้งใจกับการหาหนังสือต่อไป
“วันนี้คุณมุกมาหาผม ถามว่าผมเป็นเกย์หรือเปล่า” มือข้างนั้นชะงัก ก่อนเจ้าของมือจะหันกลับมา
“แต่ที่ผมจะพูดไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกครับ ที่ผมเป็นห่วงคืออาโป ไม่รู้ว่าวันไหนคุณมุกจะพูดอะไรแปลกๆ กับแก อาโปยังเป็นเด็ก ผมกลัวแกจะไม่เข้าใจ แยกไม่ออกว่าเรื่องไหนเรื่องจริง เรื่องไหนคุณมุกพูดเอาเอง”
“อืม”
“ถ้าผมอยู่ด้วย ผมจะทำหน้าที่ของครูที่ดีอย่างเต็มที่ แต่ผมกลัวตอนไม่มีคนอยู่มากกว่า ยังไงคุณสารินลองคุยกับคุณมุกได้ไหมครับ คงไม่เหมาะถ้าผมจะพูดเอง”
เพทายสบตากับดวงตาที่มองมา สารินฟังเขาโดยไม่พูดอะไรออกมาเลย ร่างสูงหันกลับไปหยิบหนังสือ ก่อนหันกลับมา
“เพทาย”
“ครับ”
“ถ้าวันหลังมุกถามอีก ก็บอกไปเลยว่าเป็น”
“ครับ?!!” ชายหนุ่มตกใจจนเผลอเบิกตากว้าง “ให้บอกว่าเป็นเหรอครับ เดี๋ยวคุณมุกก็นึกว่าผมกับคุณสารินเป็น...” สายตาที่มองมาฉายแววเจ้าเล่ห์อย่างเห็นได้ชัด ทำให้ดวงตาของเขาหรี่ลง
“เดี๋ยวนะครับ ถ้าให้ผมบอกว่าเป็นเกย์ คุณมุกก็ต้องพุ่งเป้ามาที่ผมแทนสิ”
“หึๆ”
!!!
“ทำไมร้ายแบบนี้ครับ!”
ร่างสูงส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา ขยับตัวออกห่างจากชั้นหนังสือ “ผมเจอหนังสือที่หาแล้ว” ร่างสูงชูหนังสือในมือขึ้น “ขอบคุณนะครับคุณครู”
เพทายนั่งงง ปล่อยให้ร่างสูงเดินออกประตูไป กว่าเขาจะคิดได้
“เดี๋ยวครับกลับมาคุยกันก่อน”
“ฮ่าๆ”
นั่นคือเสียงที่เพทายได้ยิน ชายหนุ่มนึกอยากตบปากตัวเอง เขาจะทำหน้าที่ครูให้ดีที่สุด แต่ไม่ได้อยากเป็นหนังหน้าไฟให้ใครเฟ้ย
เพทายพยายามตั้งสติ ประมวลผลว่าสิ่งที่เขาได้ยินเป็นเรื่องแกล้งหรือเรื่องจริง สุดท้ายชายหนุ่มก็เลิกคิด เพราะเขาคงไม่มีทางรู้ คนอะไรวะหน้าตายชะมัด
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57 (อ่าน 279310 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก