หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[Chompoo reangkarn]

 

[วายซ่า]

คูนอาโป แสบเล็กๆ แต่น่าล้ากกกกก

คุณแสบใหญ่เริ่มออกอาการนิดๆ ไม่รู้ว่าเริ่มอาการหึงหรือเป็นไบโพล่า. 

[Jibbubu]

คุณสารินอิจฉาพี่พนาล่ะซิ

[iceman555]

 

[PrimYJ]

 มีคนขี้น้อยใจอยากให้เพทายเรียกพี่เหมือนกัน

[seaz]

คุณสารินคิดอะไรกับเพทายใช่ไหมเนี่ย จะจีบก็รีบจัดการเลยครับ อย่าช้า!

[JokerGirl]

ว๊ายๆๆๆ มีคนอยากให้เรียกพี่บ้าง ทีก่อนหน้านี้ไม่เห็นคิดได้ แอบอิจเบาๆ 

[Chucream.nabi]

มีคนออกอาการละ

[Mitra]

มีคนอิจฉา 1 อัตรา 
555

[O-RA DUNGPRANG]

 

[labelle]

55555 ด้วยความห่วงใยและใส่ใจเผื่อคุณพ่อนะคะ
เพทายต้องดูแลให้ครอบคลุม

เพทายเป็นคนใส่ใจมากเลย เก็บรายละเอียดมาก
เอ็นดูขุนมาก เพราะน้องเป็นเด็กดี แถมถูกชะตาพนาอีก

สงสารคนหึงที่แสดงออกมากก็ขัดใจตัวเอง
แล้วว่างหรอคะ ถึงมีเวลาอยู่เล่นกับลูก หรือกลัวใครแวบมาหาหรอ
เอ๊ะ หรือว่าอยากให้คุ้นเคยจะได้เปลี่ยนจากคุณเป็นพี่

อาโปน่ารักมากลูก น่าเอ็นดู หัวไวมากเลย

[t2007]

พี่สาริน งุงิๆ กับน้องเพล๊าว

[sompong]

 :rureadyร้ายย

[miikii]

เสียอาการนะคุณพ่อ 

[่patsaporn]

มีคนอิจฉาเพื่อน 1 อัตรา น่ารักๆ คุณสารินอยากได้คำว่าพี่ เพก็ไม่ให้อีก ดีๆๆ แกล้งคน
คูนอาโปน่ารักกกก

ขอบคุณค่ะ

[aiyuki]

น่ารักดี ^^ อาโปช่างพูดดีจัง

[somberness]

ชอบความอยากให้เรียกพี่
แต่เพไม่รู้ แบบไม่รู้จริงๆ 

[lizzii]

5555555555
พ่อลูกไม่ทิ้งกันอ่ะ

[snowboxs]

คุณโปน่ารักจังน๊าาา

[b2friend]

น่ารัก น่าติดตามจริงๆ ไม่รู้ว่าคุณสารินจะให้เพทายเรียกพี่ยังไง???

[mypink801]

ฮั่นแน่ มีคนออกอาการร อยากให้เรียกพี่เหมือนกันล่ะสิ
อาโปปป น่ารักกก
พี่พนานี่ดีนะะะ อิอิ

[darin]

ตอนที่ 11
ความคิดถึง

   
เพทายมีนัดกับผิงตอนเช้าของวันอาทิตย์ ซึ่งเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ พวกเขาตกลงกันว่าจะขับรถเข้าไปในตัวเมืองเพื่อหาอะไรกิน และเดินเล่นซื้อของกัน
   
“เป็นไงบ้าง เพเริ่มชินหรือยัง” ผิงเป็นคนขับรถเพราะชำนาญเส้นทางมากกว่าเพทาย
   
“ถามถึงเรื่องไหนจะได้ตอบถูก”
   
“มันหลายเรื่องขนาดนั้นเลยเหรอ” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ
   
“ถ้าไม่หลายเรื่องผิงจะตกใจที่ผมเซ็นสัญญาเหรอ” เพทายยังไม่ลืมเรื่องนี้ เขาหันไปทำตาวาวใส่เพื่อน
   
“อู้” ผิงห่อปากก่อนหัวเราะออกมา
   
“ขอโทษจริงๆเพ ตอนนั้นคุณสารินบอกว่าสนใจจะชวนเพไปทำงานด้วย ผิงก็ว่าน่าสนใจดี ถึงจะรู้กิตติศัพท์มาพอสมควรก็เถอะ คิดว่าเพยุ่งๆ เข้าไว้จะได้ไม่ต้องคิดมาก ปวดหัวเรื่องอื่นก็ยังดีกว่าปวดหัวเรื่องนั้น”
   
“อืม”
   
“โอ๊ะ! ผิงขอโทษ” ผิงมีสีหน้าตกใจ ที่เผลอพูดถึงเรื่องที่เขาอยากลืม
   
“พูดต่อเถอะ ไม่เป็นไร”
   
“ก็นั่นแหละ เพราะคิดแบบนั้นถึงพูดถึงเพกับคุณสารินอย่างดี คิดง่ายๆ ว่าไม่ไหวก็กลับมา ลองไปดูก่อนเพื่อจะช่วยให้ดีขึ้น แต่พอรู้ว่าต้องเซ็นสัญญาหนึ่งปี ผิงก็...” เพื่อนรักของเขาไม่พูดต่อ แต่หัวเราะแห้งๆ อย่างคนรู้สึกผิด
   
“ผิงไม่คิดว่าคุณสารินจะเร็วขนาดนั้น กะว่ากลับถึงบ้านค่อยคุยกับเพ จะเล่าเรื่องบ้านนั้นให้ฟังคร่าวๆ ด้วย แล้วให้เพตัดสินใจเอง ดันไม่ทัน ถูกคุณสารินตัดหน้าไปก่อน”
   
“ไม่เป็นไร” เพทายคิดว่าวันนี้เขาพูดคำนี้ได้เต็มปาก เขาเลิกนับวันนับเวลามาได้หลายวันแล้ว
   
“ว่าแต่โอเคดีใช่ไหม”
   
“ดี”
   
“ไม่ใช่ดีแบบประชดนะ” ผิงถามเพื่อนให้แน่ใจ
   
“เปล่า ทีแรกก็หนักหน่อยอย่างที่โทรคุยกัน แต่พออยู่มาสักพัก รู้นิสัยกันแล้วก็ปรับตัวไม่ยาก”
   
“ดีแล้ว ผิงว่าเพดูสดชื่นขึ้น ต่างจากสองอาทิตย์ก่อนเยอะมาก”
   
“ไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนั้นเลย อาโปเป็นเด็กที่ทั้งซน ทั้งฉลาด ทั้งแสบ ต้องตั้งรับตลอดเวลา ไปทำงานนี้มันช่วยได้จริงๆ ขอบใจนะผิง” เพทายหันไปขอบคุณเพื่อนที่ช่วยการันตีเขากับสาริน ทำให้เขาได้งานนี้
   
“ไม่เป็นไร แต่ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ อาโปอย่างกับตุ๊กตา”
   
“ใช่ แต่เป็นตุ๊กตาที่แสบที่สุด” เพทายยิ้มโดยไม่รู้ตัวเมื่อคิดถึงเด็กชายตัวน้อย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะตื่นหรือยัง ตอนที่เขาออกมาอาโปยังไม่ตื่น เพราะเป็นวันหยุดจึงไม่ต้องตื่นเช้า

• • • • • • • •

"เพจะซื้ออะไรลุยเลยนะ มีแรงเดินแล้ว" ผิงยกมือขึ้นลูบท้อง พวกเขาเพิ่งทานข้าวเสร็จ ถือเป็นมื้อเช้าควบกับมื้อเที่ยง                                             
   
"อืม" เพทายมีของสองสามอย่างที่อยากได้ เเพราะสวนดอกไม้อยู่ไกลจากตัวเมืองมาก ชายหนุ่มจึงจดรายการมาด้วย เพื่อกันลืม
   
"ไปไหนก่อน"
   
“ร้านหนังสือ”
   
“ดีเหมือนกัน ที่ซื้อไปคราวก่อนอ่านหมดแล้ว”
   
เพทายเลือกซื้อหนังสือเกี่ยวกับการเรียนการสอน เขาไม่ได้เรียนมาทางนี้โดยตรงจึงอยากศึกษา ชายหนุ่มยังได้หนังสือนิทานสำหรับอาโป และหนังสือภาพเสริมความรู้ให้ขุน เขาคิดว่าเด็กชายน่าจะชอบ
   
“ไปไหนต่อ” ผิงถามเมื่อออกจากร้านหนังสือแล้ว
   
"แผนกของเล่นเด็ก"
   
"แผนกของเล่น?"
   
"ใช่"
   
"โอเค" ผิงพยักหน้าโดยไม่ได้ค้านอะไร
   
ชายหนุ่มอยากได้ของเล่นที่สามารถเล่นได้ทั้งสองวัยเพิ่มขึ้น เพราะเด็กชายอาโปชอบเล่นกับพี่ชาย  ส่วนเด็กชายขุนก็ยอมน้องเสมอ ต้องมานั่งเล่นของเล่นสำหรับเด็กอายุสามสี่ขวบ ซึ่งบางอย่างก็น่าเบื่อสำหรับเด็กโต แต่เด็กชายขุนก็ยังเต็มใจเล่น

   
“เดี๋ยวเอาของไปเก็บที่รถก่อนแล้วค่อยเดินต่อ”
   
เพทายพยักหน้า เห็นด้วยกับเพื่อน เพราะตอนนี้มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยถุงใส่ของ
   
“ผิงอยากดูอะไร” เพทายถามเพื่อนเมื่อเดินกลับเข้ามาในตัวห้าง
   
"เสื้อผ้าไหม ผิงเห็นติดป้ายเซลตั้งหลายร้าน"
   
"เห็นป้ายปุ๊บจากไม่อยากซื้ออยากขึ้นมาเลยใช่ไหม"  เพทายยิ้มเอ็นดูเพื่อน เมื่อเห็นสายตาวาวๆ คู่นั้น
   
"ใช่สิ ผู้หญิเห็นป้ายเซลได้ที่ไหน"
   
"หึๆ งั้นก็ไปกัน"
   

"ไม่ซื้อเหรอ" ผิงถามเพราะเจ้าตัวได้เสื้อสี่ตัวแล้ว เพทายยังไม่ได้อะไรเลย
   
"ไม่"
   
"เพเอาเสื้อผ้ามาไม่เยอะไม่ใช่เหรอ ใส่ซ้ำๆ จะดีเหรอ ซื้อไปเพิ่มสิ"
   
"ไม่ต้อง ผมส่งกุญแจห้องไปให้คีย์แล้ว เดี๋ยวให้คีย์เก็บใส่กระเป๋าส่งมาให้"
   
"แน่ใจนะ ระวังคีย์จะซื้อเสื้อผ้าแปลกๆ ส่งมาให้แทน"
   
เพทายชะงักหันไปมองหน้าเพื่อน เขาลืมคิดไป
   
คีย์หรือคีตกานต์ เป็นเพื่อนรักของพวกเขาที่ไม่ควรจะมาคบกันได้ ขณะที่พวกเขาดูธรรมดา เป็นเด็กมาจากต่างจังหวัด คีย์คือลูกคุณหนู ที่มีคนขับรถขับมารับมาส่งที่คณะทุกวัน เป็นนายแบบตั้งแต่อายุยังน้อย ด้วยหน้าตาที่สวยราวกับผู้หญิง ผิวขาวออร่า แขนขาเล็ก พวกเขาแต่งตัวธรรมดา วันเรียนใส่ชุดนักศึกษา วันหยุดใส่แต่เสื้อยืด กางเกงยีนส์ แต่คีย์ราวกับหลุดออกจากจากหนังสือแฟชั่น ดูดีจนไม่ควรมาเดินด้วยกัน แต่พวกเขาก็เป็นเพื่อนรักกัน
   
“คงไม่มั้ง”
   
“แน่ใจ? ป่านนี้ไม่ใช่ทิ้งเสื้อผ้าเพไปหมดแล้วเหรอ เห็นชอบบ่นอยู่ว่าเสื้อผ้าเพมีแต่ซื้อพื้น ตอนนี้อาจจะเดินช็อปปิ้งเสื้อผ้าใหม่ให้เพอยู่ก็ได้”
   
เพทายหยิบโทรศัพท์ออกมาทันที ได้แต่ภาวนาว่าขอให้ทัน
   
“รีบเลย” ผิงเร่ง มีทางเดียวเท่านั้นที่จะมั่นใจคือต้องโทรไปสั่งห้ามโดยเด็ดขาดเท่านั้น

• • • • • • • •
   
เพทายขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นว่าใครโทรหา  พวกเขากำลังนั่งพักขาอยู่ในร้านกาแฟ เน้นหนักไปทางพูดคุยกันมากกว่า
   
“ใครเหรอ” ผิงถามเมื่อเห็นสีหน้าแปลกใจของเพื่อน
   
“มะลิ พี่เลี้ยงอาโป” เพทายรีบรับ ใจเริ่มเป็นห่วง กลัวจะมีอะไรเกิดขึ้น
   
“ฮัลโหล”
   
(อาเพ) เสียงอ้อนดังเข้ามาในโทรศัพท์
   
“อาโปเหรอครับ” เพทายเลิกคิ้วขึ้น
   
(คับ อาเพอยู่หนาย)
   
“อาเพอยู่ในเมืองครับ ออกมาทานข้าวกับเพื่อน”
   
(ไมม่ายพาโปปายด้วย) เสียงพูดแฝงความน้อยใจเอาไว้เต็มเปี่ยม

(โปคิดถึง)
   
เพทายใจละลาย นึกอยากกอดเด็กชายขึ้นมาทันที
   
“อาก็คิดถึงโปครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้อารีบกลับไปแต่เช้า”
   
(พุ่งนี้เหลอ)
   
“ครับ”
   
(นานเป่า)
   
“ไม่นานครับ อาโปนอนหลับตื่นมาก็เจอกันแล้ว”
   
(จิงน้า)
   
“จริงครับ”
   
(โปลอน้า ลีบกาบเลย)
   
“ครับ”
   
(ลิ ลิ ปายนอนกาน)
   
“เดี๋ยวครับไม่ใช่ตอนนี้!” เพทายรีบพูดแต่ไม่ทัน กลายเป็นมะลิที่มาพูดสายแทน
   
(คุณเพ)
   
“มะลิ เมื่อกี้พี่บอกอาโปว่านอนตื่นหนึ่งแล้วพี่ก็กลับ พี่หมายถึงนอนตอนกลางคืนนะไม่ใช่ตอนนี้ มะลิบอกอาโปด้วย”
   
(ได้ค่ะ ขอโทษที่โทรไปนะคะ หนูบอกคุณหนูอาโปแล้วว่าวันนี้วันหยุดคุณเพ แต่คุณหนูคงไม่เข้าใจ อ้อนจะให้หนูโทรหาคุณเพให้ได้เลย)
   
“ไม่เป็นไร โทรมาได้ แล้วนี่ขุนอยู่ไหม ชวนมาเล่นเป็นเพื่อนอาโปสิ”

(ไม่อยู่ค่ะ ออกไปกับพี่พนาตั้งแต่เช้าเหมือนกัน)

“มิน่าถึงเหงา มะลิไปดูอาโปเถอะ อย่าลืมอธิบายให้เข้าใจนะ พี่กลัวจะรอ”

(ได้ค่ะ)

เพทายกดวางสาย เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ต้องกลับไหม”

เพทายเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรัก “ไม่ต้อง”

“ยังจะค้างที่บ้านผิงอยู่หรือเปล่า”

“ค้างสิ”

“โอเค งั้นจะดูอะไรต่อ เดินอีกสักชั่วโมงสองชั่วโมงค่อยกลับ”

“ผิงนำเลย ผมซื้อครบแล้ว”

“งั้นขอแวะร้านเสื้ออีกนิดนะ”

“จะเอาหมดกระเป๋าเลยใช่ไหม”

“บ้าใครจะซื้อเยอะแบบนั้น แค่เต็มวงเงินก็พอ”

“หึๆ” เพทายหัวเราะขำท่าทางทะเล้นของเพื่อน

   
“สวยดีนะ”
   
ชายหนุ่มหันไปมองเพื่อนรักที่เดินมาหยุดอยู่ด้านหลัง ในมือเขามีเสื้อยืดสีเทาเข้ม มีลวดลายสีดำอยู่ด้านหน้า
   
“ซื้อเลยผิงเชียร์”
   
“อืม” เพทายพาดเสื้อไว้กับแขน
   
“แต่ไซส์ไม่ใหญ่ไปเหรอ ผิงว่าไม่น่าจะใช่ไซส์ของเพนะ หยิบผิดหรือเปล่า”
   
“เปล่า”
   
“อ้าว งั้นของใคร”
   
“ซื้อให้คุณสารินเห็นมันสวยดี อยู่ที่สวนผมไม่ได้ใช้เงินเลย กินฟรีอยู่ฟรีแล้วก็อย่างดีด้วย เลยอยากซื้อเสื้อไปตอบแทน”
   
“ก็โอเคนะ ราคาก็ไม่แพงมาก ผิงอนุมัติ” สีหน้าคนพูดจริงจัง
   
“ครับ คุณเจ้าของสวนส้ม” เพทายแซวเพื่อนรัก
   
“แล้วนี่ผิงซื้อเสร็จแล้วเหรอ” เพทายถามเพราะร้านแบ่งออกเป็นสองส่วน แยกระหว่างชายหญิง พวกเขาจึงแยกกันเดิน
   
“เสร็จแล้ว ที่ฝากให้เลือกให้มะลิก็ซื้อแล้วเรียบร้อย แต่เพดูต่อได้ เดี๋ยวผิงช่วยเลือก”
   
“งั้นไปมุมเด็กผู้ชายหน่อย อยากซื้อเสื้อให้ขุนกับอาโป”
   
“เพ”
   
“หือ” ชายหนุ่มหันหน้าไปมองเพื่อน
   
“ผิงว่าไม่ใช่แค่อาโปมั้งที่คิดถึงเพ ตั้งแต่มาถึงผิงเห็นเพซื้อของให้แต่คนบ้านนั้น อันนี้อาโป อันนี้ขุน อันนี้มะลิ อันนี้คุณสาริน อันนี้อาโป วนอยู่แบบนี้ ผิงยังไม่เห็นเพซื้อของให้ตัวเองเลย”
   
“งั้นเหรอ” เพทายจุดรอยยิ้มบางที่ริมฝีปาก เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย ในหัวมีแต่อาโป ขุน มะลิ สาริน
   
“รู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของบ้านนั้นไปแล้วใช่ไหม” ผิงสบตากับเขา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
   
“สงสัย” เพทายยอมรับแต่โดยดี
   
“ผิงดีใจนะ”
   
“เรื่องอะไร”
   
“เรื่องที่เพดูมีความสุข ผิงกับคีย์จะได้ไม่ต้องห่วง นี่แอบโทรคุยกันบ่อยๆ ตั้งแต่เรื่องนั้น”
   
“มันก็ไม่ถึงกับร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ดีขึ้นมากอย่างไม่น่าเชื่อ”
   
“ดีแล้ว”
   
“อืม”

ถ้าผิงไม่พูดขึ้นมาเพทายก็คงไม่ทันได้สังเกตตัวเองเหมือนกัน ว่าเขาดีขึ้นมากขนาดนี้ แม้แต่ตอนที่ผิงพูดถึงใครบางคน หัวใจของเขาก็ไม่ได้เจ็บปวดอีกต่อไป ต้องขอบคุณหนูน้อยอาโปจอมแสบและคนที่บ้านหลังนั้น ที่ช่วยประคองความรู้สึกของเขาเอาไว้

• • • • • • • •

ดึกแล้วจะนอนกันหรือยังนะ เพทายอดคิดถึงเด็กชายอาโปไม่ได้ เขามองนาฬิกาที่อยู่บนผนัง อยากโทรไปถามมะลิ แต่ก็กลัวว่าจะหลับตามอาโปไปแล้ว คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง น่าจะเรียบร้อยดี

เพทายทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เขาเพิ่งแยกกับผิง หลังจากนั่งดื่มกันที่ระเบียง คุยเรื่องราวเก่าบ้างใหม่บ้าง รู้ตัวอีกทีก็ดึกแล้ว

Rrrrrr

เพทายเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเล็กข้างเตียง เขาลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นหมายเลขของใคร

“ครับคุณสาริน”

(นอนหรือยัง)

“ยังครับ”

(ทำอะไรอยู่หรือเปล่า)

“เปล่าครับ เป็นยังไงกันบ้างครับ เมื่อกี้ผมว่าจะโทรไปถามมะลิ แต่กลัวหลับตามอาโปไปแล้ว”

(ยังไม่นอน)

“ยังเหรอครับ!”

(ใช่ อาโปเอาแต่บ่นว่าเมื่อไหร่คุณจะกลับ)

เพทายใจอ่อนยวบ เหมือนเห็นหน้าหงอยๆ ของเด็กชายอาโปลอยขึ้นมาในหัว

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมรีบกลับแต่เช้าครับ ตื่นแล้วจะให้ผิงขับรถไปส่ง”

(ถ้าอย่างนั้นกลับตอนนี้เลยไหม)

“ตอนนี้เหรอครับ! มันดึกแล้วผมไม่อยากรบกวนเพื่อน”
   
(รออยู่ที่นั่น)
   
“ครับ?”
   
ปลายสายหายไปแล้ว เพทายรีบลุกจากเตียง รออยู่ที่นั่น หมายถึงจะมารับเขาตอนนี้ใช่ไหม ชายหนุ่มรีบเก็บของใส่กระเป๋า เปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนอนเป็นเสื้อยืดกางเกงยีนส์ เขาเปิดประตูออกจากห้อง โชคดีที่ผิงยังไม่เข้านอน กำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ที่โซฟา
   
“เกิดอะไรขึ้น!” ผิงตาโตเมื่อเห็นเขาถือกระเป๋าออกมาในเสื้อผ้าเรียบร้อย
   
“พ่อกับแม่หลับหรือยัง”
   
“น่าจะหลับแล้วนะ เข้าห้องไปแล้ว”
   
“งั้นฝากลาด้วย เดี๋ยวคุณสารินจะมารับ”
   
“มารับ? ตอนนี้เหรอ!”
   
“อืม” เพทายนั่งลงข้างเพื่อน วางกระเป๋าไว้บนพื้นใกล้ตัว “เห็นว่าอาโปไม่ยอมนอน”
   
“เดี๋ยวนะ นี่ครูหรือคุณแม่” ผิงหัวเราะชอบใจ
   
“คุณพ่อไหม” เพทายยิ้มขำที่เพื่อนแซว
   
“พ่อได้ไงคุณสารินยังอยู่ แม่แหละดีแล้ว” ผิงหัวเราะ สายตาที่มองเขาเป็นประกาย จนเพทายอดถามไม่ได้
   
“อะไร”
   
“เพไปไหนไม่รอดแล้ว สงสัยได้อยู่ที่นั่นเกินหนึ่งปีแน่”
   
“ไม่เกิน เพราะปีหน้าอาโปเข้าโรงเรียน ไม่ต้องใช้ครูพี่เลี้ยงแล้ว แค่มะลิก็พอ”
   
“นั่นสิ ลืมคิดไป”
   
เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น เพทายจึงหยุดคุย
   
“ครับ...ได้ครับ”
   
“มาถึงแล้วเหรอ”   
   
“อืม เห็นว่าดึกแล้วเลยไม่อยากรบกวนบ้านผิง จอดรออยู่หน้าประตูรั้ว”
   
“งั้นเดี๋ยวผิงออกไปส่ง”
   
“ผมไปเองได้ คนในสายเมื่อกี้รอนานแล้ว โทรกลับเถอะ”
   
“ไม่ต้องมาทำตากรุ่มกริ่ม ไม่ได้มีอะไรเลย” คนบอกไม่มีอะไรหน้าแดง
   
“หึๆ ไม่มีก็ไม่มี ฝากสวัสดีคุณเจ้าของสวนส้มที่อยู่คนละอำเภอด้วยนะ”
   
“เพ”
   
“หึๆ ไปแล้ว” เพทายลุกขึ้นยืน เขายกมือโบกมือให้เพื่อนโดยไม่ได้หันกลับไปมอง

• • • • • • • •

“หลับไปแล้วครับ” เพทายหันกลับไปมองคุณเจ้าของบ้านที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา ในแสงสลัวเด็กชายอาโปนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง มะลิงัวเงียลุกขึ้นมามอง
   
“นอนต่อเถอะ” เพทายบอกมะลิ เขาก้าวถอยออกจากห้อง ปิดประตูด้วยเสียงเบามือ
   
“ถ้าอย่างนั้นคุณไปพักผ่อนเถอะ”
   
“ครับ”
   
เพทายพยักหน้า เดินไปยังห้องของตัวเอง
   
“เพทาย”
   
“ครับ”
   
“วันนี้อาโป..คิดถึงคุณทั้งวัน”
   
“ผมทราบครับ” เพทายยิ้มให้สาริน
   
“อืม”
   
ร่างสูงเดินตรงไปยังห้องของตัวเอง เพทายรอให้อีกฝ่ายเข้าห้องแล้วจึงเข้าบ้าง

• • • • • • • •

“เมื่อคืนคุณเพกลับมาใช่ไหมคะ หนูไม่แน่ใจว่าฝันไปหรือเปล่า”
   
“ใช่พี่กลับมา” เพทายเตรียมเสื้อผ้าให้อาโป เด็กชายยังหลับอยู่บนเตียง
   
“เมื่อคืนอาโปงอแงมากเหรอกว่าจะนอน”
   
“ไม่นี่คะ นอนเร็วกว่าทุกวันเลย บอกหนูว่าจะรีบนอน ตื่นมาจะได้เจอคุณเพ”
   
คิ้วของเพทายขมวดเข้าหากัน “นอนเร็วเหรอ?”
   
“ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
   
“เปล่าๆ” เพทายส่ายหน้า

มาคิดดูแล้วสารินก็ไม่ได้พูดสักคำว่าใครที่ยังไม่นอน เขาคิดไปเองว่าเป็นอาโป อาจจะหมายถึงมะลิก็ได้

“พอคุณเพไม่อยู่ คุณหนูอาโปถามถึงทั้งวันเลยค่ะ หนูกับคุณสารินตอบจนไม่รู้จะตอบยังไง”

“อืม”

เป็นไปได้ว่าที่สารินไปรับเขากลับ เพราะกลัวอาโปตื่นขึ้นมางอแงกลางดึกมั้ง เพทายเลิกสนใจเมื่อได้คำตอบที่เขาคิดว่าใกล้เคียงที่สุดแล้ว เพราะไม่เช่นนั้นเขาจะคิดเป็นอย่างอื่นที่ไม่สมควรคิดแทน

Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[JUST_M]

 

แหนะ คุณพ่อ...

[sweetie]

ที่คิดถึงมากกว่าแสบเล็ก น่าจะเป็นแสบใหญ่นะ 
ชอบพี่พนาอ่ะ จะคู่กับคีย์ ใช่ป่าว 

[lemonphug]

แหมคุณพ่อที่บอกว่าอาโปคิดถึงทั้งวันนั้นเป็นความรู้สึกตัวเองด้วยหรืือเปล่าคะ

[Al2iskiren]

ไม่ใช่แค่หนูอาโปหรอกค่ะที่คิดถึงอาเพน่ะ

[B52]

 

[Asakurayo]

คุณพ่อคะ ร้ายนะคะคุณพ่อ   

[fc_fic]

 

[Mitra]

คุณพ่อคิดถึงเองก็บอก
ไม่ต้องอ้างลูกหรอก
อิอิ