หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[kenghan]

ชอบอาโปแสบเล็กช่างพูด กับ คุงพ่อสารินแสบใหญ่จอมวางแผน

[องศาวาย]

สารินมันร้ายนนน

[miikii]

คุณพ่อโมเมเหรอ!!!!! 

[river]

พ่อก็คิดถึง

[PrimYJ]

คนลูกน่ะคิดถึงอาเพทายอยู่แล้ว แต่คนพ่อที่ไปรับนี่สิคิดถึงเหมือนกันหรือเปล่า

[seaz]

หูยยยยย คุณสารินแอบร้ายนะเนี่ย แล้วแบบนี้เพทายจะไปไหนรอดไหมเนี่ย ^^

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

เจ้าเล่ห์ที่สุด

[Nnjjntx]

คนที่คิดถึงมากน่าจะเป็นคนพ่อมากกว่าคนลูกนะคะ

[kungverrycool]

อาโป ได้พ่อ 100% สารินมันร้ายค่ะหัวหน้า5555

[่patsaporn]

น่ารักต่างคิดถึงกัน เพซื้อแต่ของให้คนอื่นจริงๆ
คุณสารินเจ้าเล่ห์นัก เอาลูกมาอ้าง ร้ายจริงๆ ตัวเองแหละึิดถึง
ไปไหนไม่ได้แล้วล่ะเพืห่างกันวันเดียวเขาก็ไปรับละ
ใจละลายกับหนูอาโปมาก ยอม

ขอบคุณค่ะ

[TheDoungJan]

คิดถึงเองก็บอกมาเถอะค่ะคุณสาริน

[Yara]

แสบใหญ่คิดถึงเพทายก็บอกมาเถอะ

[somberness]

อาเพคิดถึงอาโป อาโปก็คิดถึงอาเพ
สารินคิดถึงอาเพ(?) แต่อาเพนึกถึงสาริน 

[darin]

ตอนที่ 12
วันธรรมดา

   
“ขูนอาหล่อย” เด็กชายอาโปชี้ไปที่ไข่เจียวใส่หมูแฮมเยอะๆ อะไรอร่อยเด็กชายก็อยากให้เพื่อนเล่นได้ชิม เพทายมักชวนขุนมาทานข้าวเช้าพร้อมกัน เพราะอยากให้เด็กชายได้กินอาหารที่สมกับวัย ที่โรงครัวของคนงานเป็นอาหารของผู้ใหญ่ บางครั้งรสชาติจัดเกินไป เพทายห่วงเรื่องผงชูรสด้วย
   
“อาโปกินเลย” เพทายเห็นเด็กชายขุนมองไข่ในจาน มันเหลือไม่ถึงครึ่งเด็กชายจึงไม่ยอมทาน
   
“ขุนทานเถอะ หมดก็ขอให้ป้าสายทำให้ใหม่ได้ ทอดไข่ทำแป๊บเดียว”
   
“ครับ” พอได้ยินว่าไม่ต้องแย่งอาโปทาน เด็กชายขุนก็เอื้อมมือมาตัก เพราะเป็นเด็กดีแบบนี้ เพทายถึงเอ็นดูเป็นพิเศษ
   
“เพทาย”
   
“ครับ” เพทายหันไปมองเจ้านาย
   
“วันนี้คุณไม่ต้องเอาของอาโปไป ให้งดเรียนหนึ่งวัน ผมจะพาไปข้างนอก”
   
“ครับ” ชายหนุ่มรับคำ เขาไม่ได้ซักถามหรือโต้แย้ง เพราะมั่นใจว่าเมื่อครู่เป็นประโยคคำสั่ง

• • • • • • • •

“โลงเลียนม่ายเห็นน่าอยู่ คูนคูม่ายจายดีเลย”
   
“เดี๋ยวครับ!” เพทายหันไปมองเด็กชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เด็กที่เบาะหลัง หนูน้อยอารมณ์ดีร้องเพลงตั้งแต่สารินเริ่มขับรถออกจากบ้าน
   
“ไปเอาเนื้อเพลงนี้มาจากไหน ใครสอนร้องครับ”
   
“ลิ”
   
นั่นไงผิดจากที่เขาคิดเสียที่ไหน
   
“อาโปลองร้องให้พ่อฟังจนจบหน่อยสิครับ”
   
เพทายหันกลับไปมองคนขับ อีกฝ่ายยิ้มมุมปากให้เขา เด็กชายอาโปกระแอมกระไอ ทำท่าเลียนแบบผู้ใหญ่

“โลงเลียนม่ายเห็นน่าอยู่
คูนคูม่ายจายดีเลย
เด็กเด็กอาวแต่ฉุกฉน
พวกเลาทู้กโคน
ช้อบหนีโลงเลียน
ช้อบหนี ช้อบหนีโลงเลียน
ช้อบหนี ช้อบหนีโลงเลียน”
   
เพทายกะพริบตาปริบๆ ส่วนเด็กชายอาโปยิ้มแป้น เขาจำได้หมด ร้องได้ทั้งเพลงเลย
   
“เห็นทีต้องอบรมมะลิครั้งใหญ่แล้วครับ”
   
“หึ”
   
“อย่าหัวเราะสิครับ นี่มันเรื่องใหญ่นะครับ” เพทายเผลอเอ็ดคุณเจ้าของสวนดอกไม้ เมื่ออีกฝ่ายออกไปทางขำมากกว่าซีเรียส
   
“เลื่องหย่าย” เด็กชายอาโปลากเสียงยาว พูดตามเพทาย
   
“อาโปครับเนื้อเพลงไม่ใช่แบบนั้นนะครับ เดี๋ยวอาจะร้องให้ฟัง อาโปร้องตามอานะ”
   
“คับ” เด็กชายพยักหน้า
   
“โรงเรียนของเราน่าอยู่”
   
“โลงเลียนของเลาน่าอยู่”
   
“คุณครูใจดีทุกคน”
   
“คูนคูจายดีทู้กโคน”
   
“เด็กเด็กก็ไม่ซุกซน”
   
“หึ”
   
เพทายหันขวับไปมองเจ้าของเสียงหัวเราะ แม้จะหลุดออกมานิดเดียวก็ตาม
   
“อะไรครับ”
   
“คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณร้องเสียงเพี้ยน”
   
!!!
   
เพทายหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว เขินไม่เท่าไหร่ขายหน้ามากกว่า เขาก็พอรู้ตัวอยู่บ้าง ถึงไม่เคยแย่งไมค์เพื่อนเวลาไปคาราโอเกะ แต่เพลงง่ายๆ แบบนี้เขายังร้องเพี้ยนอีกเหรอ ถามจริง!
   
เพทายเขม่นตามองคนขับ ก่อนที่เขาจะนึกอะไรดีๆ ขึ้นมาได้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากและดวงตา หึๆ เด็กเกเรแบบนี้มันต้องเจอ
   
“ถ้าอย่างนั้นคุณสารินร้องให้อาโปฟังแทนผมสิครับ”
   
“หะ!”
   
“ผมร้องเพี้ยนเดี๋ยวอาโปจะร้องเพี้ยนตาม คุณสารินเป็นคนร้องดีกว่าครับ”
   
“ไม่เป็นไรมั้ง ไม่ต้องสอนก็ได้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่”
   
“ไม่ได้ครับ เกิดอาโปเข้าโรงเรียนแล้วไปร้องแบบนี้ เขาจะมองมาถึงที่บ้านได้นะครับ”
   
“....”
   
“อาโปอยากให้คุณพ่อสอนร้องเพลงไหมครับ” เพทายรู้ว่าต้องให้ใครช่วย
   
“หยักคับ โปหยัก พ่อสอนเลย”
   
เพทายยิ้มรออยู่แล้วเมื่อสายตาคู่คมหันมามอง ร้องเพราะมากก็เชิญเลยครับ
   
“ได้ พ่อจะร้องละนะ”
   
“คับ” เด็กชายอาโปตั้งใจฟังเต็มที่
   
“โรงเรียน...” คนร้องยืดเสียง เหลือบสายตามามองเขา เพทายมองรออยู่แล้ว เขาส่งยิ้มหวานให้ด้วย
   
“ผมว่าอย่าเลย” คุณเจ้าของสวนดอกไม้กลับคำดื้อๆ
   
“อ้าว”
   
“ผมแซวคุณไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้เพี้ยนอะไร ร้องเลย”
   
“หึ” ถึงตาเพทายหัวเราะบ้าง ดวงตาของเขาจับผิดอีกฝ่ายเต็มที่
   
คนหน้าดื้อหันมาโวยวาย “คุณหัวเราะอะไร”
   
“เปล่าครับ” เพทายส่ายหน้า ทำหน้าซื่อตาใส่ใส่คนขับ แถมด้วยเสียงหัวเราะในลำคออีกนิดหน่อย
   
“แสบนัก” เสียงบ่นเบาๆ ก่อนเจ้าของเสียงจะหันไปตั้งใจขับรถ เพทายยิ้มกว้าง ดีใจกับคำที่ได้ยิน เขาก็แสบเป็นเหมือนกัน เห็นไหม!

• • • • • • • •

เพทายแปลกใจเล็กน้อยเมื่อสารินจอดรถที่ตลาดการเกษตร ร่างสูงเป็นคนอุ้มเด็กชายอาโป เขามีหน้าที่เดินตาม
   
“จะซื้ออะไรก็แวะได้เลย”
   
“ไม่เป็นไรครับ คุณสารินทำธุระตามสบาย”
   
“ไม่มี” ร่างสูงหันมามองหน้าเขา
   
“ไม่มีเหรอครับ” เพทายเลิกคิ้วขึ้น
   
“ใช่ อยากซื้ออะไรก็เลือกเลย”
   
“ครับ” เพทายพยักหน้า ไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์เจ้านายเท่าไหร่ แต่การได้ออกมาเดินเล่นเป็นเรื่องดี ทำให้เขาไม่คิดจะซักถาม
   
“ขอขนมสองถุงครับ”
   
เพทายเตรียมหยิบกระเป๋าสตางค์ แต่ร่างสูงชิงจ่ายก่อนเขา
   
“ผมจ่ายเองครับ”
   
“เดินไปเถอะ”
   
ในเมื่อเจ้านายบอกให้เดินเขาก็เดิน เพทายแวะซื้อไปเรื่อยๆ คนจ่ายก็ตามจ่ายให้ทุกเจ้า บางอย่างเขาสั่งหนึ่งก็ถูกเพิ่มเป็นสองหรือสาม จนเต็มไม้เต็มมือ เด็กชายอาโปสนุกกว่าใครเพื่อน คอยชี้ถามว่าอะไรเป็นอะไร โดยมีเพทายกับสารินผลัดกันตอบ
   
“พอแล้วครับ ผมไม่มีมือจะถือแล้ว” เพทายยกสองมือขึ้น เพื่อให้อีกฝ่ายเห็นถุงที่อยู่ในมือ
   
“เดี๋ยวเอาไปเก็บให้” คนตัวสูงทำท่าจะวางลูกชายลง เพทายจึงรีบห้าม
   
“ผมไม่ซื้ออะไรแล้วครับ จริงๆ”
   
“เอางั้นก็ได้”
   
ร่างสูงเดินนำเขากลับไปที่รถ หลังจากเก็บของเรียบร้อย เพทายเตรียมจะขึ้นรถแต่สารินห้ามเอาไว้
   
“เดินไปร้านกาแฟกัน”
   
“ครับ” ชายหนุ่มตอบรับทันที เขาดื่มกาแฟจากร้านริมนาทุกวันเพราะสารินให้คนแวะมาซื้อ แต่มันก็ไม่เหมือนนั่งดื่มในร้าน มองท้องนาสีเขียวสุดลูกหูลูกตา

   
“สวัสดีครับพี่นงค์” เพทายทักทายเจ้าของร้าน
   
“สวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันนานเลย” เจ้าของร้านส่งยิ้มให้เขา ก่อนค้อมศีรษะเพื่อเป็นการทักทายสาริน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมาด้วย
   
“ผมขอเหมือนเดิมแก้วหนึ่ง แล้วก็ช็อคโกแลตเย็นให้อาโป คุณสารินทานอะไรครับ” เพทายหันไปถามเจ้านาย
   
“เอาเหมือนเดิมกับที่ส่งไปทุกวันใช่ไหมคะ”
   
“ครับ”
   
เพทายเพิ่งรู้ว่ากาแฟถูกส่งไปสองแก้ว ชายหนุ่มสะดุดความรู้สึกตัวเอง ทำไมเขาถึงรู้สึกผิดหวังนิดๆ เมื่อรู้ว่าที่สารินสั่งกาแฟให้เขาเพราะจะสั่งของตัวเองอยู่แล้ว
   
“ไม่ไปนั่งเหรอ”
   
เพทายหลุดจากภวังค์ เขาลืมว่ายังยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ชายหนุ่มกวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนชี้ไปยังโต๊ะติดกระจกที่อยู่มุมห้อง อาโปจะได้นั่งบนโซฟายาวสบายๆ ได้ดูวิวชัดๆ ด้วย
   
   
“ได้แล้วค่ะ”
   
“ขอบคุณครับ” เพทายขอบคุณเจ้าของร้าน เขาเลื่อนแก้วช็อคโกแลตเย็นให้อาโป ดูให้แน่ใจว่าหนูน้อยสามารถดื่มได้เองโดยไม่หก ก่อนหันมาสนใจกาแฟของตัวเอง
   
“คุณสารินชอบกาแฟร้านนี้เหมือนกันเหรอครับ”
   
“ผมดื่มร้านไหนก็ได้ ไม่ได้เลือก”
   
“เห็นสั่งไปทานทุกวัน”
   
“นั่นผมสั่งให้คุณ”
   
เพทายสบตากับดวงตาคมเข้มที่มองมา จังหวะการเต้นของหัวใจที่เพิ่มขึ้นเล็กน้อยทำให้เขาเผลอหลบตา จะหัวใจพองโตทำไมวะเนี่ย!
   
“อาเพคับ”
   
“ครับ” เพทายรู้สึกโชคดีที่เด็กชายอาโปเรียกเขาขึ้นมา
   
“โปทามโหก” เด็กชายอาโปหน้าจ๋อย ชี้ให้เขาดูน้ำที่หกอยู่บนโต๊ะ เพทายยิ้มให้เด็กชาย เขาดึงกระดาษทิชชู่ออกจากกล่องส่งให้
   
“หกก็เช็ดครับ”
   
“เชดดดด” เด็กชายอาโปพูดตามด้วยเสียงดังฉะฉาน แต่ดันลากเสียงยาวไปนิด
   
เพทายกับสารินสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนพวกเขาจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมา ถ้าใครมาได้ยินเข้าแย่แน่
   
“เช็ดครับ ออกเสียงสั้นๆ อาโปฟังอาพูดอีกทีนะ เช็ด”
   
“เชดดด”
   
“เช็ดครับ”
   
“เชดดด คับ”
   
“ผมว่าพอเถอะ” คนพ่อกลั้นขำจนดวงตาเป็นประกาย ชายหนุ่มอดหัวเราะตามไม่ได้ เด็กชายอาโปหน้าเหรอหรา มองคนโน้นทีคนนี้ที พ่อกับอาเพเป็นอะไรก็ไม่รู้ หัวเราะกันใหญ่เลย
   
• • • • • • • •

“เดี๋ยวคุณสารินกลับออฟฟิศไหมครับ” เพทายถามขณะที่รถมุ่งตรงกลับบ้าน
   
“ไม่ ผมจะทำงานที่บ้านเลย มีอะไรหรือเปล่า จะเอาของที่ออฟฟิศเหรอ”
   
“เปล่าครับ ผมถามเฉยๆ”
   
“เพทาย” เสียงที่เรียกเขาจริงจัง
   
“ครับ”
   
“ทำงานหกวันอาจจะหนักไป วันไหนอยากพัก อยากออกไปข้างนอกบ้างก็บอก ผมจะพาไป”
   
เพทายเลิกคิ้วขึ้น ที่พามาวันนี้เพราะกลัวเขาเบื่ออย่างนั้นเหรอ ชายหนุ่มรู้สึกขอบคุณเจ้านาย ที่อย่างน้อยก็คิดถึงใจลูกจ้างอย่างเขา
   
“ขอบคุณมากครับ ถ้ายังไงผมขอยืมรถแทนก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องรบกวนคุณสาริน”

ดวงตาที่มองมาทำให้คิ้วของเพทายขมวดเข้าหากัน ทำไมคุณเจ้าของสวนดอกไม้ดูเหวี่ยงๆ ชอบกล

“ถ้าไม่สะดวกไม่เป็นไรนะครับ” เพทายรีบออกตัวเผื่อเจอคนหวงรถ แต่จริงๆ รถที่คนงานใช้ก็ได้ เขาไม่ได้จะยืมคันนี้เสียหน่อย

“จะไปไหนก็บอก คุณไม่คุ้นทาง”

“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมไปใกล้ๆ แค่นี้ ไม่ออกนอกเส้นทาง”

“ผมไม่ได้ห่วงคุณ ผมห่วงรถ”

!!!

เขาขอคืนคำได้ไหม เจ้านายอะไรปากคอเราะร้ายชะมัด ไม่มีถนอมน้ำใจลูกน้องบ้างเลย

“ผมขับให้ไม่ดีเหรอ”
   
เพทายหันไปมองคุณเจ้าของสวนดอกไม้ อีกฝ่ายหันมามองเขาอยู่ก่อนแล้ว
   
“มองถนนครับ”
   
เพทายสาบานได้ว่าเขาเห็นความเก้อเขินบนใบหน้าของสาริน เมื่ออีกฝ่ายรีบหันกลับไปมองถนน คงเขินที่ตัวเองหาว่าเขาขับรถไม่ดีแต่ดันทำเสียเอง เพทายจึงยิ้มออกมาได้
   
ชายหนุ่มรู้สึกครึ้มอกครึ้มใจขึ้นมา เหลือบสายตาไปมองคุณเจ้าของสวนดอกไม้ ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ คิดไปคิดมาก็ดีเหมือนกัน เขาไม่เคยมีคนขับรถมาก่อน นอกจากไม่ต้องจ้างแล้วยังต้องจ่ายเงินให้เขาด้วย
   
ดวงตาคู่นั้นเหลือบมามองเขาพอดี สายตาจึงสบกัน ก่อนที่คุณเจ้าของสวนดอกไม้จะรีบหันกลับไป
   
“ขับดีๆ ครับ”
   
“อืม” เพทายลอบยิ้ม อดขำอีกฝ่ายไม่ได้

วันนี้พวกเขาไปตลาด ไปร้านกาแฟ และกำลังจะกลับบ้าน เป็นกิจกรรมธรรมดาๆ ในวันธรรมดาวันหนึ่ง แต่เป็นวันที่เพทายรู้สึกดีมาก บางทีปล่อยให้โลกหมุนช้าๆ บ้างก็คงดี

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[WilpeR]

เอาแล้วไงคุณพ่อเป็นเจ้านายไม่ชอบจะมาเป็นคนขับรถส่วนตัวซะงั้น 55555

[lizzii]

กลัวคุณเพหนีเที่ยวใช่ไหมคะ 5555

[sirin_chadada]

ออกอาการมาก ฮา

[sompong]

อิจสามีลูกก็มีสามีก็ได้ อะไรจะครบขนาดนี้

[ทัดดาว]

หินจิกหมอน

[ก้อนขี้เกียจ]

จะจีบคุณเพหรอคะคุณสาริ๊นนนนน ไม่ให้หรอก!

[B52]

 

[arij-iris]

มีความตามติดเบาๆซะด้วยน้าาาาาาาา

[JUST_M]

จีบแล้วหรอ

[GAZESL]

น่าร้ากกกที่ฉุด ทั้งคุณพ่อคุณลูกคุณพี่เลี้ยง

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

พลาดด้ายงายยยย!!

[lemonphug]

คุณสารินดูแลดียิ่งกว่าแฟน

[Chucream.nabi]

 
อยากพาเดทอะดิ...พูดมาเลย

[kunt]

หูย รถอ้อยจะคว่ำทางเข้าสวนแล้วมั้ง 5555

[fc_fic]

 

[b2friend]

สงสัยคุณพ่อต้องพยายามมากขึ้นซะแล้ว