ตอนที่ 14
เด็กเกเร
อาการหยุกหยิกของร่างเล็กเรียกสายตาของเพทายให้หันไปมอง เขานั่งอยูบนโซฟา ส่วนเด็กชายอาโปนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กสีฟ้าที่เข้าชุดกับโต๊ะหนังสือ
“ทำได้ไหมครับ” เพทายถามให้แน่ใจ เขาให้เด็กชายอาโปทำแบบฝึกหัด หลังจากสอนของครึ่งวันเช้าจบแล้ว
“โปทามด้ายย” เด็กชายอาโปเงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มหวานมาให้เขา “อาเพสอนหน่อยย”
“หึๆ” เพทายขำอาการท่ามากของเด็กชายอาโป ถอดแบบพ่อมาไม่มีผิด
“ไหนครับอาดูให้”
“ข้อนี้” นิ้วเล็กชี้ลงบนกระดาษ เพทายมองสีหน้าของหนูน้อย เขาต้องดูให้แน่ใจก่อนว่าเด็กชายทำไม่ได้จริงๆ ไม่ใช่หลอกให้เขาทำแทนอีก เขาถูกพ่อลูกคู่นี้หลอกบ่อยเกินไปแล้ว
“ทำแบบนี้ครับ” เพทายเริ่มสอนเมื่อเห็นว่าเด็กชายอาโปทำไม่ได้จริงๆ
“ไหนทำข้อนี้ให้อาดูหน่อย” เพทายชี้ไปที่แบบฝึกหัดอีกข้อที่มีความคล้ายคลึงกัน
“โปทามด้าย” เด็กชายอาโปพูดด้วยความเชื่อมั่น เพทายอมยิ้ม เขาชอบความกล้าแสดงออกของเด็กชาย
“ทำอะไรได้ครับ” สารินเปิดประตูก้าวเข้ามาในห้องพอดีจึงได้ยินที่ลูกชายพูด
อาโปหันไปยิ้มให้ผู้เป็นพ่อ หยิบสมุดแบบฝึกหัดขึ้นมาชูให้ดู “ทำด้าย”
“พ่อถามคุณครูดีกว่าว่าทำได้จริงหรือเปล่า” สารินนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็กที่วางอยู่ตรงข้ามกับลูกชาย หันไปถามเพทาย
“อาโปทำได้จริงหรือเปล่า”
“กำลังรอดูอยู่ครับ”
“งั้นอาโปทำเลย เดี๋ยวพ่อเป็นคนตรวจเอง”
“หนึ่ง ฉอง ฉาม ฉี่ บายม้ายมีฉี่บาย ฉ้มมีหนึ่ง ฉอง ฉาม อานนี้ม่ายช่าย งึมงึม” เด็กชายขมวดคิ้วเข้าหากัน หันไปมองตัวเลือกอื่น
“มะล้ากอมี หนึ่ง ฉอง ฉาม ฉี่ ห้า ม่ายช่าย ดินฉอ มี หนึ่ง ฉอง ฉาม ฉี่ มีฉี่”
เพทายลอบยิ้มเมื่อเด็กชายเจอรูปที่มีจำนวนตรงกันแล้ว แต่เด็กชายกลับเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าตกใจ
“เป็นอะไรครับ” สารินถามเมื่อเห็นสีหน้าของลูกชาย
หนูน้อยหัวเราะคิก ทำท่าเอียงอาย “โปลืมแล้ว บายม้ายมีกี่บาย”
“ฮ่าๆ” สารินหัวเราะเสียงดัง เพทายยิ้มเอ็นดูเด็กชายอาโป
“มาครับพ่อช่วยนับใบไม้ใหม่ เรามานับไปพร้อมกัน”
“คับ” เด็กชายอาโปนับใบไม้กับพ่อ ก่อนจะลากเส้นใบไม้เข้ากับดินสอ เงยหน้าขึ้นยิ้มหวาน “โปทามด้าย”
“เก่งมากครับ” สารินลูบศีรษะลูกชาย มองด้วยสายตาภาคภูมิใจ ชายหนุ่มปล่อยให้อาโปทำแบบฝึกหัดต่อ เขาลุกขึ้นยืน เดินไปหาเพทายที่โซฟา นั่งลงข้างอีกฝ่าย
“เดี๋ยววันนี้ทานข้าวเร็วหน่อย เสร็จแล้วให้อาโปนอนกลางวัน บ่ายๆ ผมจะพาเข้าไปในตัวเมือง คุณจะเอาอะไรก็จดรายการไว้”
“ไปห้างเหรอครับหรือไปที่ไหน”
“ไปห้าง ผมจะซื้อของขวัญเอาไปแวะให้ผู้ใหญ่ วันเกิดน่ะ”
“งั้นผมกับอาโปไปด้วยจะดีเหรอครับ”
“ดีสิ ผมจะได้ขอตัวกลับเลย”
เพทายร้องอ๋อในใจ
“ผมใส่แบบนี้ไปได้ใช่ไหมครับ หรือถ้าไม่ได้ผมรอในรถกับอาโปก็ได้ครับ” เพทายชี้คุณของตัวเองให้อีกฝ่ายดู
“ได้ งานจัดที่บ้านชุดนี้ก็ดูสุภาพดีแล้ว คุณจะชวนคีย์ไปด้วยก็ได้นะ เดี๋ยวผมให้คนงานขับรถไปรับ” ถึงแม้ว่าบ้านกับสวนจะอยู่ติดกัน แต่ด้วยเนื้อที่หลายสิบไร่ทำให้ต้องใช้รถในการเดินทาง
“คีย์ไม่อยู่ครับ ผิงมารับไปที่บ้าน”
“อืม ถ้าอย่างนั้นอาโปทำเสร็จแล้วก็ออกไปทานข้าว”
“ครับ”
เพทายมองตามร่างสูงของสาริน อีกฝ่ายแวะลูบศีรษะลูกชาย คุยกันเบาๆ สองสามคำ ก่อนเดินออกจากห้องไป เขาก้มลงมองเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่ เสื้อเชิ้ตลายทางสีน้ำเงินขาวกับกางเกงยีนส์สีเข้ม รองเท้าผ้าใบสีขาว เขาไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่ามันเหมาะกับงานที่จะไปหรือเปล่า แต่ถ้าเจ้านายบอกว่าได้ก็คงได้มั้ง
• • • • • • • •
“โปหยักอานนี้ห้ายขูน” เด็กชายอาโปชี้หนังสือภาพเล่มใหญ่ เป็นเรื่องของดวงดาวบนท้องฟ้า เพทายหยิบขึ้นมาเปิดดู
“ขูนช้อบ” เด็กชายอาโปใช้สายตาอ้อน
“แล้วอาโปรู้ได้ยังไงครับว่าพี่ขุนชอบ” เพทายแกล้งถามเด็กชาย ไม่ยอมตกปากรับคำง่ายๆ
“งืมงืม” เด็กชายตัวน้อยพยายามนึกเพื่อพี่ชายจะได้หนังสือ
“ขูนเล่าห้ายโปฟาง พะจานกมๆ มีลูลูด้วย แต่อยู่หนายม่ายลู้โปจามม่ายด้าย ขูนเก่งโปม่ายเก่ง”
“หึๆ” เพทายลูบผมเด็กชาย ถ้าเป็นพี่ชายแล้วละก็เด็กชายอาโปยอมเก่งน้อยกว่าได้เสมอ
“ตกลงครับ ถ้าอย่างนั้นเราจะซื้อเล่มนี้ไปให้พี่ขุนกัน”
“เย่” เด็กชายอาโปยิ้มกว้าง ดีใจจนออกนอกหน้านอกตา
หนังสือในมือของเพทายถูกดึงออก เขาหันไปมองโดยอัตโนมัติ สารินนำไปรวมกับหนังสือในมือตัวเอง
“ผมถือเองก็ได้ครับ” ชายหนุ่มรีบบอกเจ้านาย
“ผมถือให้คุณจะได้คอยจับอาโป”
“ครับ” เพทายปฏิเสธไม่ได้เพราะเขาเป็นพี่เลี้ยง สารินเก่งเรื่องหาเหตุผลมาให้เขาเถียงไม่ออก
“แล้วคุณสารินจะซื้ออะไรเป็นของขวัญครับ” เพทายถามขึ้นระหว่างนั่งกินไอศกรีมอยู่ในร้าน เด็กชายอาโปตักกินอย่างมีความสุข พอได้กินของโปรดก็ลืมสนใจผู้ใหญ่ที่มาด้วย
“นั่นสิคุณว่าอะไรดี”
“ถามผมไม่ได้ครับ ผมไม่รู้จักเจ้าของวันเกิด”
“ผู้หญิง อายุยี่สิบเจ็ดปี สวย”
เพทายขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาหันไปมองหน้าเจ้านาย “คุณสารินบอกว่าวันเกิดผู้ใหญ่ไม่ใช่เหรอครับ”
“ยี่สิบเจ็ดยังไม่เป็นผู้ใหญ่เหรอ”
ชายหนุ่มอ้าปากค้าง ทำไมเจ้านายของเขาเป็นคนแบบนี้!
“คุณเลือกให้หน่อยแล้วกัน ผมไม่ถนัดของขวัญผู้หญิง”
เพทายอยากบอกเจ้านายเหลือเกินว่า ถ้าเขาถนัดจะถูกแฟนทิ้งเหรอ แต่นึกได้ว่าอีกฝ่ายก็ถูกเมียทิ้งเหมือนกัน เขาเลยไม่พูด
“แน่ใจนะครับว่าจะให้ผมเลือก” เพทายถามซ้ำอีกครั้ง ไม่ใช่ต้องการความมั่นใจให้ตัวเอง แต่เพื่อเป็นการเตือนอีกฝ่ายว่าบอกแล้วนะ
“แน่ใจ”
“ได้ครับ ยี่สิบเจ็ดใช่ไหมครับ บุคลิกเป็นยังไง เป็นผู้หญิงมั่นใจ สาวหวานเรียบร้อย หรือออกห้าวๆ”
“คุณหนู”
“โอเคครับ” คำเดียวจบ เพทายคิดออกอย่างเดียว ดอกไม้หนึ่งช่อใหญ่ ง่ายและไม่ต้องคิดมาก
“ซื้ออะไรก็ได้ แต่อย่าให้ผมถูกเข้าใจผิด”
“ครับ?”
“ผมไม่อยากถูกเข้าใจผิดว่ามีใจหรือแอบชอบเจ้าของวันเกิด”
“อ่า..ครับ” เพทายพยักหน้า ที่คิดเอาไว้ต้องตัดทิ้ง โจทย์ง่ายๆ กลายเป็นโจทย์ยากขึ้นมาทันที มิน่าไม่ยอมคิดเอง
ดอกไม้ไม่ได้ เค้กไม่ได้ เครื่องประทับไม่ได้ น้ำหอมไม่ได้ เสื้อผ้าไม่ได้ กระเป๋าไม่ได้ แล้วมันเหลืออะไรให้เขาซื้อบ้าง เพทายกวาดตามองไปด้านนอกร้าน เครียดยิ่งกว่าทำข้อสอบ
“ผมรู้แล้ว!” เพทายพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“อะไร”
“ผมรู้ว่าเขารณรงค์เรื่องให้เหล้าเท่ากับแช่ง แต่ผมคิดว่าเราจำเป็น”
“อย่าบอกว่าจะให้ฉันให้เหล้าเป็นของขวัญผู้หญิง”
“ก็อย่าตรงตัวแบบนั้นสิครับ ซื้ออะไรที่มันเหมาะกับผู้หญิง อย่างแชมเปญหรือไวน์ก็ได้ ยี่ห้อดีๆ หน่อย ซื้อกล่องไม้สวยๆ ใส่ หรือใส่ตะกร้าแล้วให้ร้านดอกไม้ช่วยตกแต่งให้ก็ได้ครับ แค่แซมๆ ไม่ต้องเยอะมาก ถือไปไม่ขายหน้า แล้วคงไม่มีผู้หญิงคนไหนคิดว่าคนให้แอลกอฮอล์มีใจ เว้นแต่จะฉลองกันสองคน”
“ตกลงตามนั้น”
“โอเคครับ” เพทายโล่งอกที่ลงตัว เพราะถ้าให้เขาคิดอย่างอื่นอีกก็คงนึกไม่ออก
“อาโปเข้าโรงเรียนแล้วมาทำงานเป็นเลขาผมไหม คุณน่าจะทำได้ดี”
สารินไม่มีเลขา ที่ออฟฟิศมีแค่ธุรการ บัญชี การเงิน พนักงานที่เหลือเป็นคนงานของสวนดอกไม้
“ขอบคุณครับ แต่ไม่ดีกว่าครับ”
“ทำไม”
“เพราะเจ้านายผมดีเกินไปครับ” เพทายส่งยิ้มให้เสาริน เคยได้ยินแต่คู่รักบอกเลิกกันด้วยเหตุผลเธอหรือเขาดีเกินไป เจอเขาบอกเลิกเจ้านายเพราะเจ้านายดีเกินไปบ้าง เป็นไงล่ะ
คุณเจ้าของสวนดอกไม้นั่งอึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนหัวเราะออกมาเสียงดัง
“พ่อหัวเลาะอาลาย” เด็กชายอาโปเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นพ่อ
“พ่อหัวเราะเด็กดื้อครับ”
“โป่ม่ายดื้อ” เด็กชายโปรีบบอก “พ่ออย่าหัวเลาะฉิ”
“ใช่ครับหัวเราะคนอื่นไม่ดี ไม่ควรทำครับ” เพทายบอกลูกศิษย์ตัวน้อย
“คับ โปม่ายทาม” เด็กชายรับปากอาเพ ก่อนหันไปเอื้อเฟื้อบอกพ่อ “พ่ออย่าหัวเลาะน้า ม่ายดี”
“ครับลูก” คนพ่อตอบรับลูกชาย แต่สายตาที่มองมายังเขาวิบวับ
ถึงจะเป็นการเอาชนะที่เล็กน้อยมาก แต่เพทายก็มีความสุข เขาจะจดเอาไว้ว่าวันนี้เขาได้หนึ่งแต้ม
• • • • • • • •
“สวัสดีครับ”
“คุณสาริน!” ทั้งน้ำเสียงตื่นเต้น และความดีใจที่แสดงออกทางสีหน้าแบบไม่ปิดบัง ทำให้เพทายอดคิดไม่ได้ว่า หรือนี่คือสาเหตุที่สารินขอให้เขาช่วยเลือกของขวัญที่ไม่ทำให้เข้าผิด
“นุชรออยู่เลยค่ะ นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ไม่งั้นนุชคงเสียใจแย่” เสียงหวานกระเง้ากระงอด
“สุขสันต์วันเกิดครับ” สารินส่งตะกร้าใส่แชมเปญชั้นดีให้ ถึงแม้จะมีดอกไม้ในตะกร้าแต่ก็เพื่อการตกแต่งมากกว่าที่จะทำให้คิดเป็นอย่างอื่นได้
“ขอบคุณค่ะ” สีหน้าของผู้รับผิดหวัง ยังไม่รวมถึงสายตาที่เหลือบมามองอาโปที่ยืนอยู่ด้านหน้าเขา เห็นชัดว่าหญิงสาวผิดหวังที่สารินพาลูกชายมาด้วย
“เชิญข้างในดีกว่าค่ะ” หญิงสาวยื่นตะกร้าต่อให้คนอื่นนำไปเก็บ ปรับสีหน้ากลับมายิ้มแย้มดังเดิม
“ไม่เป็นไรครับ ผมแวะมาอวยพรเท่านั้นเอง”
“อย่าเพิ่งกลับสิคะ คุณสารินเป็นแขกคนสำคัญของนุชนะคะ”
“ขอบคุณครับที่ให้เกียรติผม พอดีอาโปเริ่มงอแงง่วงนอนแล้ว”
อ้างลูกง่วงไม่เท่าไหร่แต่มือที่แตะบนหลังเขานี่สิ ไม่ใช่แตะกลางหลังแต่เป็นวางทาบเอาไว้กึ่งช่วงเอวกึ่งสะโพก ดูเขาน่าทนุถนอมขึ้นมาเลย สายตาของผู้หญิงคนนั้นตกลงมอง เพทายเลยต้องเอายิ้มสู้
“ให้พี่เลี้ยงพาเข้าไปนอนในบ้านก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวนุชให้เปิดห้องพักแขกให้” หญิงสาวเบือนสายตากลับไปยิ้มหวานให้เจ้านายของเขา
“อย่าเลยครับ คนนี้ก็เริ่มงอแงแล้ว ผมพาไปตะลอนมาทั้งวัน”
!!!
เพทายหันไปสบตากับเจ้านาย ไม่รู้ว่าร่างสูงถอยไปยืนเยื้องหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ระยะห่างแค่ฝ่ามือเดียว
คุณเจ้าของสวนดอกไม้ส่งยิ้มให้เขา สายตาราวกับเอ็นดูนักหนา เพทายยิ้มตอบแบบหวานหยด เขาก้าวเท้าถอยหลัง กระแทกข้อศอกข้างหนึ่งเข้ากับท้องของอีกฝ่ายเต็มแรง
“โอ๊ย!”
“โอ๊ะขอโทษครับคุณสารินผมไม่ทันระวัง” เพทายจับแขนเจ้านายไว้ทั้งสองข้างกันทรุด มองด้วยสายตายิ้มๆ เข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย เพื่อให้แน่ใจว่าสารินรู้ว่าเขาตั้งใจ
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเจ้าของงานถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ไม่เป็นไรครับ”
เพทายซ่อนยิ้ม เมื่อร่างสูงกัดฟันตอบ
“คุณสารินจะไม่อยู่จริงๆ เหรอคะ”
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ ผมขอตัวกลับเลย คุณนุชจะได้รับแขกต่อ สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ เอาไว้นุชแวะไปหาที่สวนนะคะ”
“ครับ”
เป็นการร่ำลาที่ยืดเยื้อเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็จบ คราวนี้ร่างสูงไม่เข้าใกล้เขาอีกเลย แถมยังอุ้มลูกชายเป็นเกราะป้องกันตัว
แม้วันนี้เพทายต้องปวดหัวกับความเจ้าเล่ห์ของคุณเจ้าของสวนดอกไม้อยู่บ้าง แต่ก็เป็นวันที่เขาเอาคืนได้หลายครั้ง ชายหนุ่มกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ เพทายเอ๊ยที่สะสมไว้รับรองได้เอาคืนหมดแน่
• • • • • • •
เพทายเปิดประตูห้องนอนของเด็กชายอาโปออกมา โดยมีสารินเดินตามหลังมาติดๆ เขาเพิ่งส่งต่อหนูน้อยให้มะลิพาไปอาบน้ำ
“อะไรครับ” เพทายถามด้วยดวงตาขบขัน เมื่อเห็นสายตาที่อีกฝ่ายมองมา
“ถ้าผมสูญพันธ์ขึ้นมาจะทำยังไง”
โธ่เอ๊ยนึกว่าเรื่องอะไร ยังแค้มฝังหุ่นเขาอยู่นี่เอง
“รับรองว่าไม่ผิดจุดครับ ผมเล็งอย่างดีไม่ต้องห่วง”
“แสบนักนะ”
“คุณสารินบอกเองไม่ใช่เหรอครับ ว่าเด็กเกเรต้องโดนลงโทษ” เพทายยักคิ้ว รู้สึกว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า
“คุณหาว่าผมเป็นเด็กเกเร?” คนพูดออกอาการหัวเสีย ชายหนุ่มเลยยิ่งชอบใจ
“ใช่ครับ” เพทายสบตากับสารินด้วยสายตาท้าทายปนขำ แต่เขาต้องแปลกใจเมื่อดวงตาคู่นั้นแปรเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว มันจุดประกายเจ้าเล่ห์ขึ้นมาแทน ร่างสูงยกยิ้มที่ริมฝีปาก ดวงตาที่มองเขาวาววับ
“เห็นไหมผมไม่ใช่คนดี คุณอยู่ทำงานต่อได้” !!!
เพทายยังยืนนิ่งอยู่หน้าห้องของเด็กชายอาโป ขณะที่คุณพ่อตัวแสบของเด็กชายเปิดประตูเข้าห้องไปแล้ว พร้อมเสียงหัวเราะที่ดังก้องอยู่ในหูของเขา
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57 (อ่าน 279089 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก