หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[labelle]

คุณพ่อคะ คุณพ่อจะมามุกนี้ไม่ได้นะ คนอะไรเนียนเกิน
แอบอ้าง ติ๊ต่างไม่พอ ยังจะให้เพทายอยู่ต่อให้เต๊าะไปอีก

ไม่รู้เด็กดื้อหรือเด็กเกเรได้แต้มกว่ากันแล้วค่ะ งานนี้

อาโป น่ารักมากลูก 5555 ให้พี่ขุนได้เสมอ แต่โปช่วยนะ

[van16]

คุณสารินร้ายจริงๆ  อาเพต้องระวัง  เอ็นดูอาโป 

[river]

นึกว่าชนะอยู่แท้ๆ แพ้ซะแล้ว

[areenart1984]

โดนไปอีกดอก อึ้งไปเลยครูเพ 

[วายซ่า]

แสบใหญ่แต้มนำอีกแล้ว   

[sweetie]

 

[t2007]

เสมอ

[Ginny Jinny]

 

[darin]

ตอนที่ 15 
หัวหน้าห้อง

คีตกานต์ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินขึ้นระเบียงบ้านมา เขาจึงละสายตาจากนิตยสารที่อ่านอยู่ขึ้นไปมอง เป็นช่วงสายของวัน เพทายจึงออกไปที่ออฟฟิศแล้ว

ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าเป็นใคร เขาได้รับการแนะนำให้รู้จักมุกดาแล้ว แต่ยังไม่เคยคุยกันเป็นการส่วนตัว

“พูดก็ไม่พูด มองอยู่ได้”

คีตกานต์หัวเราะออกมา “คุณมุกดาเป็นคนมาหาผมนะครับ ไม่ใช่ผมไปหา ผมไม่มีธุระอะไรกับคุณ”

หญิงสาวตรงหน้าถลึงตาใส่เขา

“คุณมุกดามีอะไรก็ว่ามาเลยครับ”

“เมื่อไหร่จะกลับไปสักที เขาชวนอยู่ก็ไม่ได้หมายความว่า จะมาทำเป็นเจ้าของบ้านแบบนี้ได้”

“แล้วใครเป็นเจ้าของบ้านเหรอครับ คุณมุกดาหรือเปล่า แต่เท่าที่ได้ยินมาน่าจะไม่ใช่นะครับ เหมือนจะเป็นผู้อาศัยเหมือนกัน”

“พูดจาอะไรระวังปากด้วย!! ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร”

“อ่า..” ชายหนุ่มเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ  “เชยไปไหมครับ ระวังจะโดนแซวว่าคนแก่ๆ เท่านั้นถึงใช้มุกโบราณแบบนี้”

“เอ๊ะ!”

“แต่ก็ขอบคุณครับสำหรับคำเตือน เอาไว้คุณสารินออกปากเมื่อไหร่ผมจะไปทันที”
   
“หน้าตาก็ดีทำไมหน้าด้าน สารินมีน้ำใจถึงไม่พูดอะไร ไม่ได้แปลว่าอยากให้อยู่ น่าจะรู้ตัวเองดีว่าเป็นแค่เพื่อนของลูกจ้าง มากินๆ นอนๆ อยู่ได้”
   
“เท่าไหร่ครับ” คีตกานต์ถามด้วยน้ำเสียงรื่นรมย์ เขาสนุกกับการต่อปากต่อคำกับมุกดา ดีเหมือนกันกำลังเบื่อ
   
“หะ!”
   
“ผมถามว่าเท่าไหร่ครับ”
   
“หึ พูดเหมือนมีปัญญาจ่าย ทำเป็นถามเท่าไหร่ครับ อวดรวยจะจ่ายค่าที่พัก รู้ละสิว่าสารินไม่มีทางรับ ให้จ่ายจริงจะมีปัญญาไหม”
   
“เปล่าครับ ผมไม่ได้จะจ่ายค่าที่พักให้คุณสาริน ผมจะจ่ายให้คุณเลิกพูด เลิกเข้ามาวุ่นวายกับผม เท่าไหร่ครับ”
   
“แก!” ดวงตาของหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าลุกโพลง
   
“อย่าเพิ่งโกรธสิครับ ลองเสนอมาก่อน คุณอาจจะแปลกใจก็ได้”
   
คีตกานต์เห็นสายตาลังเลของผู้หญิงตรงหน้า
   
“ได้!! ถ้าแกคิดว่าแกมีปัญญา จ่ายมาสิสี่หมื่น” มุกดาบอกตัวเลขที่คิดว่าอีกฝ่ายไม่มีปัญญาจ่าย มองเหยียดผู้ชายที่นั่งอยู่ ปากดีนัก แต่คีตกานต์กลับยกยิ้มมุมปาก
   
“ขอเลขที่บัญชีด้วยครับ”
   
“อะไรนะ!”
   
“ผมจะโอนให้คุณเดี๋ยวนี้”
   
“พูดจริงหรือเปล่า” มุกดาเริ่มไม่มั่นใจ เธอจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่าย
   
“อยากรู้ก็บอกมาสิครับ”
   
มุกดาบอกตัวเลขสิบหลัก พร้อมชื่อและธนาคารอย่างไม่ลังเล ก็ถ้าได้เงินใช้เยอะขนาดนั้นใครจะไม่เอา

คีตกานต์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาจัดการโอนเงินสี่หมื่นเข้าบัญชีอีกฝ่าย ดูเหมือนเรื่องจะง่ายขึ้นสำหรับเขา เมื่อได้ยินเสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์ของมุกดา
   
“ลองเปิดดูสิครับ ว่าใช่อย่างที่ตกลงกันหรือเปล่า”
   
มุกดารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู ตาเธอเป็นประกาย อยู่ดีๆ ก็ได้เงินใช้ ไม่ใช่บาทสองบาทแต่เป็นสี่หมื่น ไอ้หมอนี่มันโง่หรือบ้ากันแน่ แต่จะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ เธอได้เงินก็พอแล้ว
   
“เรียบร้อยใช่ไหมครับ”
   
“ใช่” มุกดาตอบเสียงสะบัด เก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง
   
“หวังว่าคุณจะไม่มารบกวนผมอีก”
   
“ฉันก็ไม่ได้อยากมาแถวนี้นักหรอก”
   
“ไม่ใช่แค่ผมครับ เพื่อนผมกับขุนด้วย”
   
“อะไรนะ!”
   
“อย่าให้ผมได้ยินว่าคุณหาเรื่องทั้งสองคนอีก”
   
“จะบ้าเหรอ ฉันรับปากแค่แกคนเดียว เกี่ยวอะไรกับไอ้เด็กบ้านั่นกับเพื่อนแกด้วย”
   
สายตาของคีตกานต์เย็นเฉียบ เขาถูกชะตากับเด็กชายขุนมาก ลึกๆ แล้วเขาเห็นตัวเองอยู่ในตัวเด็กคนนั้น การเอ่ยถึงด้วยคำพูดน่ารังเกียจนี้ทำให้เขาโกรธ
   
คีตกานต์ยักไหล่ เขาวางท่าสบายๆ โดยไม่เผยให้เห็นความรู้สึกข้างใน
   
“ก็ตามใจครับ ถ้าผมรู้ว่าคุณทำเมื่อไหร่ ผมจะบอกคุณสารินว่าคุณเก็บค่าอยู่ค่ากินผม”
   
“จะ..จะบ้าเหรอ!”
   
“ลองดูไหมครับว่าคุณสารินจะเชื่อผมไหม แต่ที่แน่ๆ ผมมีหลักฐานว่าผมโอนเงินให้คุณ” คีตกานต์ชูโทรศัพท์ในมือขึ้นให้อีกฝ่ายดู
   
“แก!”
   
“หรือถ้าคุณคิดจะบอกคุณสารินว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด คุณไม่ได้คิดจะรับเงินผม งั้นก็โอนคืนมาสิครับ คุณสารินจะได้เชื่อคุณมากกว่าผม เพราะถ้าคุณใช้เงินนั้นแม้แต่บาทเดียวจะไม่มีข้อแก้ตัวอีกเลย” เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้จะเลือกอะไร คนบางคนเมื่อมีเงินอยู่ในมือแล้วก็ไม่อยากเสียไป
   
“ใคร..ใครจะอยากไปยุ่งกับไอ้เด็กนั่น น่ารำคาญจะตาย”
   
“หึ” ไม่ผิดจากที่เขาคิดเลย “ดีแล้วครับ แค่ไม่ยุ่งกับเด็กคนหนึ่งไม่เห็นยากเลย เชื่อผมเถอะว่ามันคุ้มค่า”
   
ผู้หญิงตรงหน้าเชิดหน้าขึ้น แต่ไม่พูดอะไรออกมา
   
“สวัสดีครับ” คีตกานต์หยิบนิตยสารขึ้นมาเปิด ใครจะว่าเขาไล่ซึ่งหน้าก็ตามใจ เพราะเขาจ่ายเงินแล้ว

ชายหนุ่มวางนิตยสารลงเมื่อได้ยินเสียงเดินลงบันได เขามองตามหลังร่างเล็กของมุกดา เขาไม่ได้ไว้ใจผู้หญิงคนนี้ รู้ดีว่าถ้าเขากลับไปจะเกิดอะไรขึ้น แต่คีตกานต์ไม่กังวลเรื่องนั้นเท่าไหร่ เขามีวิธีจัดการในแบบของตัวเอง บางทีโลกนี้ก็ควรมีคนแย่ๆ แบบเขาบ้าง คนดีๆ จะได้ไม่ถูกรบกวน

“มีอะไรหรือเปล่า”

คีตกานต์หันไปมอง ร่างสูงของพนายืนอยู่ด้านข้างตัวบ้าน มองขึ้นมายังเขา ก่อนที่ร่างนั้นจะเดินตรงมาที่บันไดทางขึ้น

“เมื่อกี้ผมเห็นคุณมุกอยู่กับคุณ”

“อ๋อ ไม่มีอะไรครับ” คีตกานต์ส่ายหน้า ยกยิ้มมุมปากให้อีกฝ่าย “คุณมุกแค่แวะมาทักทาย ก็น่ารักดี”

สายตาคู่นั้นมองเขาอย่างพิจารณา แต่คีตกานต์เสียอย่างไม่มีหลบตาอยู่แล้ว

“อืม ถ้ามีอะไรไม่สบายใจบอกผมได้ หรือถ้าไม่สะดวกใจจะคุยกับผม บอกเพทายก็ได้”

“ไม่มีครับ หรือว่าต้องผมควรมีเรื่องไม่สบายใจ”

“ไม่มี” ร่างสูงส่ายศีรษะ “เห็นเพบอกว่าคุณอยากเข้าไปที่สวน”

“ครับ”

“สารินบอกให้ผมเป็นคนพาคุณไปดู”

“ไปวันนี้เลยได้ไหมครับ”

พนามองผู้ชายร่างเล็กตรงหน้า คีตกานต์ลุกขึ้นยืนทันทีหลังจากที่ได้ยินเขาพูด ดวงตาเป็นประกายตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ จนเขาเริ่มงงกับบุคลิกของอีกฝ่าย

“วันนี้ได้”

“งั้นรอผมเดี๋ยวนะครับ ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

พนาอดมองเสื้อผ้าของอีกฝ่ายไม่ได้ เด็กหนุ่มตรงหน้าใส่เสื้อเชิ้ตผ้าบางสีชมพูอ่อนกับกางเกงยีนส์ที่ฟิตจนเขาสงสัยว่าจะถอดออกอย่างไร ชุดนี้ไม่เหมือนชุดอยู่บ้านสักนิด เขาจึงไม่เห็นความจำเป็นว่าต้องเปลี่ยน

“ไปชุดนี้ก็ได้”

“เปลี่ยนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมออกมาคุณพนานั่งรอแป๊บเดียว”
   
“อืม” พนาทรุดตัวลงนั่ง มองตามหลังร่างผอมบางจนเดินหายเข้าไปในตัวบ้าน กินข้าวบ้างหรือเปล่านะเขานึกสงสัย
   
เพราะไม่มีอะไรทำพนาจึงหยิบนิตยสารที่วางอยู่ขึ้นมาเปิดดู แต่เปิดได้สี่ห้าหน้าเขาก็วางลง มีแต่เรื่องของแฟชั่น เสื้อผ้า เครื่องสำอาง ซึ่งเขาไม่สนใจแม้แต่นิดเดียว
   
“มาแล้วครับ”
   
พนาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง เขานั่งอึ้งเมื่อเห็นคนตรงหน้า เสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีแดงดำตัวใหญ่ พับแขนเสื้อมาไว้เหนือข้อมือ ใส่หลวมๆ เข้าไปในกางเกงยีนส์สีซีดตัวสั้นเหนือเข่า รองเท้าผ้าใบสีขาวกับหมวกแก๊ปสีขาว มีโลโก้แบรนด์ดังระดับไฮเอนปักอยู่
   
“ไปกันเลยไหมครับ”
   
“ผมว่าเปลี่ยนเป็นรองเท้าคู่อื่นดีไหม สีขาวจะเลอะดินง่าย”
   
“เดี๋ยวไม่เข้ากับหมวกครับ เปื้อนก็ไม่เป็นไร ใส่ไม่ได้ก็ทิ้งไป”
   
พนามองหน้าคนพูด ขืนเป็นลูกเป็นหลานพูดแบบนี้โดนเขาตีแน่ แต่เพราะไม่ใช่ชายหนุ่มจึงพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร เขาลุกขึ้นยืน เดินนำอีกฝ่ายลงจากระเบียงบ้าน
 
• • • • • • • •

“เพ”
   
เพทายเงยหน้าขึ้นมองตั้งแต่มีเสียงเปิดประตูห้อง เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
   
“มาได้ไง”
   
“มากับคุณพนา เขาจะพาไปดูในสวน แต่ขอแวะมาคุยงานที่ออฟฟิศก่อน เราเลยมารอกับเพ” คีตกานต์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา
   
“เพกับอาโปไปด้วยกันสิ ไปเดินเล่น”
   
“ปายโปปายคับ” เด็กชายอาโปยกมือขึ้น
   
“หึๆ รู้เหรอครับว่าจะไปไหน” เพทายหัวเราะท่าทางกระตือรือร้นของเด็กชาย
   
“อาคีปายหนายโปปายด้วยหมดเลย” เด็กชายอาโปเงยหน้าขึ้นยิ้มหวานให้คุณอาคนสวย สวยกว่าป้ามุกอีก
   
“ช่างพูดนะเรา พูดงี้อาคีย์รักตาย”
   
“โปก้ะล้าก”
   
“อาก็เห็นเรารักหมดทุกคน” คีตกานต์แซวเด็กชายตัวน้อย
   
“ม่ายม่าย” หนูน้อยส่ายหน้าแรงๆ
   
“งั้นไม่รักใครมั้ง”
   
“งึมงึม” เด็กชายพยายามคิด ก่อนจะยิ้มเขินๆ ออกมา “คิดม่ายออก”
   
“ฮ่าๆ ป๋าโปสมคำร่ำลือจริงๆ”
   
“คีย์” เพทายเบรกเพื่อน เขายิ่งอยากให้อาโปลืมคำนี้อยู่
   
“คิกคิก ป๋าโป” เด็กชายอาโปหัวเราะเบาๆ ยกมือขึ้นแตะอกตัวเอง
   
“โตไปเราต้องหาตัวจับยากแน่ๆ” คีตกานต์จับแก้มเด็กชายบีบเบาๆ มองด้วยสายตาเอ็นดู แม้แต่เพทายเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน โตมาต้องเอาเรื่องแน่นอน
      
• • • • • • • •
   
“มะลิ อาโปไปไหน” เพทายกลับไปหยิบโทรศัพท์ที่ลืมไว้ที่ห้อง กลับเข้ามาในห้องหนังสืออีกที ก็ไม่เห็นทั้งขุนและอาโปแล้ว
   
“คุณคีย์พาลงไปเล่นข้างล่างค่ะ บอกให้มะลิอยู่รอบอกคุณเพ”
   
“ข้างล่าง? ไปเล่นที่ไหน”
   
“บอกให้ตามไปหน้าบ้านตรงสนามหญ้าค่ะ”
   
“อืม” ชายหนุ่มพยักหน้า เขาเดินออกจากห้อง มีมะลิเดินตามหลังมาด้วย
   
   
เสียงหัวเราะดังเข้าหู เพทายเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ภาพที่ปรากฏตรงหน้าเขาไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้กันแน่  หนึ่งผู้ใหญ่สองเด็กพากันกลิ้งไปกับพื้นหญ้า หัวหูเสื้อผ้าเปื้อนไปหมด
   
“อาวอิก อาวอิก”
   
“เอาอีกเหรออาเหนื่อยแล้ว” คีตกานต์นอนแผ่หรากับสนามหญ้า
   
“อาวอิกคับ อาคีย์น่าล้ากที่ฉุด”
   
“มุกนี้อีกแล้ว” แก้มองเด็กชายถูกจับบีบเบาๆ
   
“โอ๊ย โอ๊ย”
   
“อาไม่ได้บีบแรงสักหน่อย”
   
“โปก้ะโอ๊ยโอ๊ยเฉยเฉย” เด็กชายยิ้มหวาน คีตกานต์หัวเราะเสียงดังเพราะถูกใจความเจ้าเล่ห์ของเด็กชาย
   
ส่วนเพทายได้แต่ส่ายศีรษะไปมา ดวงตาของเขาอ่อนแสง เอ็นดูทั้งเพื่อนทั้งเด็กชายตัวน้อย
   
“อาเพ” เด็กชายขุนเรียกเมื่อเงยหน้ามาเจอ ชายหนุ่มจึงสาวเท้าเข้าไปหา
   
“เล่นอะไรกันครับ”
   
“อาคีย์ชวนกลิ้งแข่งกันครับ จากตรงโน้น” เด็กชายขุนชี้มือให้ดู
   
สนามหญ้าถูกปรับเป็นเนินเล็กๆ จากตัวบ้าน ค่อยๆ ลาดลงมาจนกลายเป็นพื้นราบ ยาวไปถึงทางเดินเล็กๆ ด้านหน้า
   
“ซานู้กซาหนุก” เด็กชายอาโปรีบบอก มือเล็กยันตัวเองขึ้นมานั่ง ผมของเด็กชายเต็มไปด้วยเศษหญ้า
   
“เพเล่นด้วยกันสิ”
   
“ไม่ล่ะ เล่นกันเลย” ถึงแม้จะตกใจในครั้งแรกที่เห็น แต่เพทายคิดว่าให้เด็กๆ ได้เล่นแบบนี้บ้างก็ดี
   
“พ่อ ลุงพานา” เด็กชายอาโปเรียกขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจ เพทายจึงหันกลับไปมอง
   
เพราะตัวบ้านหันหน้าเข้าหาภูเขา ติดกับพื้นที่ของสวน ถนนเข้าบ้านอยู่ติดรั้วด้านข้าง ซึ่งห่างจากตัวบ้านหลายร้อยเมตร ที่จอดรถก็เช่นกัน เขาจึงไม่ได้เยินเสียง ไม่รู้ว่าทั้งสองคนมาแล้ว
   
“เล่นอะไรกันครับ” สารินถามลูกชายเมื่อเดินเข้าใกล้ เขานั่งลงข้างเพทาย พนาก็เช่นกัน
   
“แข่งกาน” เด็กชายอาโปตอบผู้เป็นพ่อ
   
“แข่งอะไรครับ”
   
“อย่าบอกครับ” คีตกานต์ยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปาก ไม่ให้เด็กชายอาโปพูด “ถ้าอยากรู้ก็ต้องมาแข่งกันครับ ใบ้ว่าไม่ยาก”
   
เพทายแอบส่ายหน้าเป็นเชิงห้ามเมื่อสารินหันมาสบตา
   
“พนาไม่สนใจเหรอ” สารินหันไปถามเพื่อนรัก
   
“ไม่ดีกว่า” พนาไม่รู้ว่าเด็กๆ เล่นอะไรกัน แต่ดูจากหัวลูกชายและเด็กชายอาโปแล้ว เขาคิดว่าไม่เข้าไปยุ่งน่าจะดีกว่า โดยเฉพาะ..
   
ชายหนุ่มหันไปมองคีตกานต์ โดยเฉพาะถ้ามีเด็กหนุ่มคนนี้เป็นหัวหน้าแก๊ง คงไม่มีอะไรธรรมดา
   
“ไม่มีใครสนใจเลยเหรอครับ” คนถามเลิกคิ้วขึ้น มองหน้าเขาสลับกับสาริน
   
“เอาหญ้าออกจากหัวก่อนไหม” พนาบอกเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาจะไม่ตกหลุมง่ายๆ
   
คีตกานต์เผลอยกมือขึ้นจับศีรษะก่อนจะนึกได้ รีบเอามือลง

“สนุกออก ใช่ไหมครับขุน อาโป”
   
“ใช่ครับ ช่ายคับ”
   
สองเสียงตอบรับหัวหน้าทันที
   
“หึๆ งั้นก็ปล่อยเด็กๆ เล่นกันไป ผู้ใหญ่ขึ้นบ้านเถอะ” สารินพูดโดยไม่ได้ระบุชื่อ
   
“เดี๋ยวครับ” คีตกานต์เรียกเจ้าของบ้าน เขายกมือขึ้นให้รู้ว่ามีคำถาม
   
“ผมก็ต้องขึ้นเหรอครับ”
   
“เปล่า” สารินส่ายหน้า “เล่นตามสบาย”
   
???
   
“หึๆ” สารินลุกขึ้นยืน เขาวางมือลงบนศีรษะลูกชายเขม่ามือเบาๆ ก่อนปล่อย เดินกลับเข้าบ้านเป็นคนแรกตามด้วยพนา
   
คีตกานต์มองตามร่างสูงของทั้งสองคน ก่อนหันกลับมามองหน้าเพื่อน “เมื่อกี้?”
   
เพทายไม่ตอบ เขาเพียงแค่ยกยิ้มกว้าง ดวงตาของคีตกานต์ค่อยๆ เบิกกว้าง
   
“เชื่อหรือยังว่าร้าย” เพทายถามเพื่อน
   
“เชื่อแล้ว” คีตกานต์ย่นจมูก ก่อนเลิกสนใจ
   
“ไปครับ ใครชนะเที่ยวนี้อาคีย์จะให้ขี่หลัง”
   
“เย่!”
   
คีตกานต์พาอาโปและขุนวิ่งขึ้นไปบนเนิน เพทายหัวเราะออกมาเบาๆ สารินพูดถูก ที่บ้านนี้มีเด็กด้วยกันทั้งหมดสามคน

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[lizzii]

เอ็นดูคีย์ นั่งสวยๆ เอาเงินฟาด พร้อมฟาดหน้สเจ๊มุกไปด้วย ดีงาม

[JUST_M]

หัวหน้าแก๊งค์ที่แท้

[route rover]

มีเด็กสี่คนนะเพทาย อย่าลืมนับตัวเองด้วย 

[suikajang]

  ดูท่าคุณพนาจะได้ลูกชายน่ารักๆ เพิ่มอีก 1 อัตรา แถมเป็นลูกคนเล็กด้วย น้องขุนได้น้องชาย(แม่?)  ล่ะจ้า 
คีย์มาช้าแต่ได้ใจไปเต็มๆ แสบพอตัว จะรอดูป้ามุกว่าจะเงียบไปสักเท่าไร ขืนไปแตะน้องขุนได้องค์คีย์ลงแน่ๆ 
        

[ommanymontra]

 


 

[iceman555]

  คีย์ต้องโดนพนาปราบ

[TheDoungJan]

อาคีต์ก็คือสวยๆรวยจัดการปัญหาด้วยเงิน คุณสารินร้ายกว่าป้ามุกอีกนะคะเนี่ย

[WilpeR]

คีย์กลายเป็น 1 ในเด็กๆซะแล้ว 5555

คนอย่างมุกต้องเจอแบบคีย์จริงๆ จะได้หมดปัญหา

[Chompoo reangkarn]

 :pig4:คีย์น่ารัก

[van16]

เด็กสามคนน่าร๊ากกกกก 

[arij-iris]

ด.ช.คีย์น่ารักนะ เป็นหัวหน้าแก๊งซด้วยยยย

[sailom_orn]

  มุกดาต้องเจออย่างนี้ 

[lemonphug]

พนาคีย์ความแตกต่างที่ลงตัว

[Al2iskiren]

น้องคีย์คือหัวหน้าแก๊ง 

[Jibbubu]

หัวหน้าแก๊งค์จริง ๆ เลยคีย์

[B52]

 

[sompong]

 

[องศาวาย]

จะเอาพนาคีย์

[kawisara]

นุ๋งคีย์สุดยอด

ผู้หญิงหน้าเงินแบบนั้น

ก็ต้องเอาเงินฟาดแบบนี้แหละถึงจะคูควร

ดีใจกับป๋าโปและพี่ขุนด้วยนะ

มีเพื่อนเล่นเพิ่มขึ้นอีกคน

5555555

[pigarea]

เด็กชายคีย์ 

[gackmanas]

น่ารักอ่ะ..