หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[kunt]

หัวหน้าห้อง = หัวหน้าแกงค์  *0*

[mypink801]

คีย์น่ารักอ่ะ หัวหน้าแก๊งค์เด็กกก เพทายน่าจะอยู่ด้วยเหมือนกันนะ 

[HanATarO]

หวังว่าต่อไปคุณมุกจะเลิกยุงกับน้องขุนนะ

[HISY]

น่ารักมากกก

[darling]

ด.ช.คีย์น่ารัก 

[Yara]

มีคีย์มาเพิ่ม ก็เหมือนมีเด็กมาเพิ่ม 5555

[b2friend]

น้องคีย์ก็น่ารัก แบบนี้อยู่ตลอดไปเลยดีรึเปล่า

[mystery Y]

น่ารัก~

[mystery Y]

น่ารัก~

[MayuYume]

ฮืออ ตอนนี้น่ารักมากเลยค่ะคีย์นี่มีหลายมุมจังพอจะน่ารักก็สุดสุดไปเลย 
สรุปตอนนี้มีเด็กสามผู้ใหญ่สามนะคะ-------

[O-RA DUNGPRANG]

น่ารัก 

[seaz]

พนา - คีย์ รออ่านคู่นี้ด้วย ^^

[somberness]

2 หนุ่มสุดฮอตกับเด็กน้อยทั้ง 4 

[kenghan]

อาคีย์หัวหน้าแก๊งค์เด็ก

[PrimYJ]

คีย์มาแบบสวยๆและรวย ใช้เงินฟาดหัวแล้วไปไกลๆซะ

[unicorncolour]

ตามจ้า..เรื่องน่ารักอีกแล้ว 

[JokerGirl]

คีย์มีหลายบุคลิค สวยๆนางพญาหรือเด็กน่ารักๆก็ดี

[่patsaporn]

คีย์น่ารัก ขุนน่ารัก อาโปน่ารัก เพก็น่ารัก เรื่องนี้มีแต่คนน่ารัก
คีย์เก่งมาก เฉียบ มุกดานี่เงียบเลย เงินซื้อได้นะเราน่ะ

ขอบคุณค่ะ

[Chucream.nabi]

  หนนี้คีย์ ชนะจ้าาาาป้ามุก

[วายซ่า]

ยกให้เป็นลูกพี่คีย์เลย   

[miikii]

คีย์คือหัวหน้าแก๊ง 5555555555555

[kungverrycool]

เอ็นดู อาคีย์ 5555 

[มาดามพีพี]

ยังไงความร้ายก็แพ้ความน่ารัก อีกไม่นานหร้ออกกกก รอดูเลย

[labelle]

5555 เหมือนได้ย้อนวัยไหมคีย์ เป็นหัวโจกเลยนะ
ถึงจะร้ายแต่ก็ไม่ทำร้ายใครเนาะ คีย์เป็นคนดีออก

อาโปทะเล้นมากลูก โตมาแอบร้ายแน่ เพทายกับคีย์คอนเฟิร์ม
ขุนโผล่มาแวบนึง พ่อพนาก็เห็นความป่วงของคีย์ด้วย
บ้านนี้ สารินได้ลูกชายเพิ่ม แต่ไม่รู้พนาจะได้ใครเพิ่มไหมเนาะ

เพทายจะเป็นคนที่สี่ไหมล่ะ เผื่อสารินจะรับเลี้ยงนะ

[t2007]

คีย์ ฉลาด ร้ายลึก สวยกว่าป้ามุก

[areenart1984]

แกงค์นี้มีสมาชิกทั้งหมดกี่คนนะ 

[cavalli]

 

[darin]

ตอนที่ 16
พิรุธ

"มีอะไรให้เราช่วยไหม"
   
เพทายเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรัก วันนี้คีตกานต์ติดมาออฟฟิศของสารินกับเขาด้วย
   
"เบื่อเหรอ"
   
"อืม มีอะไรให้ทำไหม อยากไปช่วยผิงที่สวนส้มนะแต่คงไปยุ่งมากกว่า เราไม่ถนัดงานแบบที่ผิงทำ"
   
"จริงสิ เห็นคุณสารินบอกว่าที่ร้านขายดอกไม้ขาดคน คีย์อยากไปทำไหม"
   
"ร้านขายดอกไม้เหรอ”
   
"ใช่ ตรงส่วนที่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชมไง"
   
"เอาสิ น่าสนใจดี เราชอบดอกไม้"
   
"คิดอยู่เหมือนกันถึงถาม เดี๋ยวลองคุยกับคุณสารินดู"
   
"คุยเที่ยงนี้เลยนะ"
   
"จะรีบไปไหน"
   
"อยากทำแล้ว"
   
เพทายหัวเราะขำเพื่อนรัก คีตกานต์เป็นคนคิดเร็วทำเร็ว หลายครั้งที่เขากับผิงต้องปวดหัวเพราะตามอีกฝ่ายไม่ทัน

• • • • • • • •

"ที่ร้านดอกไม้เหรอ" สารินหันไปมองคีตกานต์ ไม่ใช่แค่เขาที่แปลกใจ พนาเองก็เช่นกัน
   
"ครับ" คีตกานต์ยืนยันคำพูดของเพทาย ที่เอ่ยปากขออนุญาตสารินให้เขา
   
"มันมีแต่งานขายดอกไม้ จัดดอกไม้ คิดเงินนะ ไม่มีงานนั่งโต๊ะ"
   
สิ่งที่สารินพูดทำให้คีตกานต์หยุดคิด พนามองแล้วว่าอีกฝ่ายคงไม่ทำ เขาเดาว่าตอนถามคงไม่ทันได้คิด นึกว่างานจะสบายกว่านี้
   
“ผมทำไม่ได้แค่คิดเงินครับ กลัวทำร้านเจ๊ง แต่อย่างอื่นผมว่าผมทำได้”
   
“งั้นก็เอาสิ เดี๋ยวผมบอกอ้นช่วยจัดการให้ แต่เงินเดือนจะเท่ากับพนักงานคนอื่นๆ นะ”
   
“ผมไม่เอาครับ” คีตกานต์รีบปฏิเสธ
   
“ไม่ได้”
   
“ขอผมอธิบายนิดได้ไหมครับ” คีตกานต์บอกสาริน “ที่ผมไม่รับเพราะอยู่ที่นี่ผมก็กินฟรีอยู่ฟรีอยู่แล้ว”
   
“ไม่เกี่ยวกัน”
   
“ไม่ใช่แค่นั้นครับ ผมไม่มีฝีมืออะไรเลย ไม่เคยทำมาก่อน อาจจะไปกวนคนที่อยู่ก่อนด้วยซ้ำ ต้องให้เขาช่วยสอนงานให้ รับคนทำงานไม่เป็นเข้าไปแต่ต้องจ่ายเงินเดือนเท่าคนอื่น ผมว่ามันไม่เมคเซ้นส์ ไม่ยุติธรรมกับคนที่ทำงานอยู่ อีกอย่างถ้าผมรับแปลว่าผมต้องทำเต็มวัน ทุกวัน แต่ผมอาจมีกลับเร็วบ้าง ไปช้าบ้าง แว่บบ้าง ถ้ารับเงินผมก็คงไม่กล้าทำ ถือเสียว่าผมไปเรียนได้ไหมครับ ได้ฝีมือติดตัวกลับมาเป็นของแถม”
   
พนาอดแปลกใจไม่ได้ เขาคิดมาตลอดว่าคีตกานต์มีบุคลิกของลูกคุณหนู และมีนิสัยแบบเด็กๆ เป็นคนเอาแต่ใจ ไม่คิดว่าจะจะคิดถึงคนอื่นในมุมมองที่ให้เกียรติ
   
“นะครับคุณสาริน ผมรบกวนมาเป็นอาทิตย์ ถ้าไม่ทำอะไรเลยคงไม่กล้าอยู่ต่อ”
   
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ”
   
“ขอบคุณครับ”
   
พนามองสีหน้าดีใจของคีตกานต์ เอาเถอะทำได้ไม่ได้ก็อีกเรื่องหนึ่ง อย่างน้อยก็ยังเป็นเด็กที่มีความคิดที่ดี
 
• • • • • • • •

คีตกานต์เดินเข้ามาในห้องเรียนของอาโป หลังจากไปแนะนำตัวที่ร้านดอกไม้มา เพทายรอเขาอยู่ที่ออฟฟิศเพื่อกลับบ้านพร้อมกัน
   
“อาโปหลับแล้วเหรอ”
   
“ใช่ ต้องรออีกสักพักนะถึงจะกลับได้ เพิ่งหลับไปเมื่อกี้ ได้เวลานอนพอดีเลยง่วง”
   
“ไม่มีปัญหา” คีตกานต์เดินไปนั่งที่โซฟา มองเพื่อนรักที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
   
“เพชอบที่นี่ไหม”
   
“ชอบสิ” เพทายเงยหน้าจากสมุดบันทึกการเรียนการสอนขึ้นมาตอบเพื่อน
   
“แล้วครบปีจะอยู่ต่อหรือเปล่า” คีตกานต์พูดถึงเรื่องที่สารินชวนอยู่ทำงานต่อ
   
“คุณสารินพูดเล่นมากกว่ามั้ง ไม่เห็นพูดถึงอีก”
   
“แล้วถ้าพูดจริงล่ะ อยากอยู่หรือไม่อยากอยู่”
   
“ไม่อยาก” เพทายตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด
   
“ทำไมถึงไม่อยาก”
   
เพทายถอนใจยาว ลุกจากโต๊ะทำงาน เดินไปนั่งข้างเพื่อนรัก
   
“กลัวผูกพันมั้ง อาโปเป็นเด็กน่ารัก ถ้าเลี้ยงนานกว่านี้ อยู่ที่นี่นานกว่านี้ กลัวว่าอีกหน่อยจะไม่อยากกลับไปอยู่กรุงเทพๆ”
   
คีตกานต์มองเพื่อนด้วยสายตาค้นคว้า การทำงาน ย้ายงานเป็นเรื่องน่าใจหายนิดหน่อยแต่ก็เป็นเรื่องปกติ เขาสงสัยว่า คำว่าผูกพันของเพื่อนกินความหมายมากแค่ไหน และหมายถึงกับใครบ้าง
   
“งั้นก็อยู่ที่นี่ไปตลอดสิ คุณสารินไม่ไล่ออกหรอกมั้ง เพทำงานดีอยู่แล้ว”
   
“อีกหน่อยคุณสารินก็ต้องแต่งงานใหม่”
   
“เดี๋ยวนะเพ” คีตกานต์เบรกเพื่อน
   
“อะไร”
   
“เกี่ยวอะไรกับคุณสารินแต่งงานใหม่ เมียใหม่นะไม่ใช่เลขาใหม่ ไม่เห็นเกี่ยวกัน”
   
เพทายชะงัก คีตกานต์เองก็ชะงัก รู้สึกแปลกๆ กับคำตอบของเพื่อน
   
“เออนั่นสิ ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว สงสัยว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
   
“ก็ใช่ไง” คีตกานต์พูดเสียงดัง เพทายต้องรีบบอกให้เพื่อนลดเสียงลง
   
“ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยคิดปนกับเรื่องเลี้ยงอาโปมั้ง”
   
“มีเมียแล้วก็ยังจ้างพี่เลี้ยงได้ บ้านคนรวยจ้างพี่เลี้ยงทุกคน”
   
“ช่างมันเถอะ ถือว่าตอบผิดก็แล้วกัน” เพทายไม่ได้สนใจหาเหตุผล ว่าทำไมเขาถึงพูดออกไปแบบนั้น มันคงเป็นแค่คำตอบหนึ่งที่เขาคิดออกตอนเพื่อนถามเท่านั้นเอง
   
“อืม” คีตกานต์ไม่ถามต่อ เขาเก็บความสงสัยไว้ในใจ คนเราเป็นเพื่อนกันมาสี่ปี สนิทกันจนรู้ทุกเรื่องในชีวิต จะไม่ให้เขาเอะใจคงไม่ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจ คือเพทายไม่ได้ปิดบังเขา ถ้ามันเป็นอย่างที่สงสัย เพื่อนของเขาก็ไม่รู้ตัวเลยว่ามันอาจจะเกินคำว่าผูกพันไปแล้ว ไม่มากก็น้อย

• • • • • • • •

“อ้นพาไปแนะนำที่ร้านดอกไม้แล้วใช่ไหม” สารินถามคีตกานต์ระหว่างรับประทานอาหารเย็น มีขุนกับพนามาร่วมโต๊ะด้วย
   
“เรียบร้อยแล้วครับ ผมจะเริ่มงานพรุ่งนี้เลย”
   
“งั้นตอนเช้าก็ออกไปด้วยกัน”
   
“ขอบคุณครับ”
   
“พี่พนาทานกุ้งผัดพริกขี้หนูไหมครับ เดี๋ยวผมตักให้” เพทายถามเพราะเห็นว่าพนานั่งห่างจากอาหารจานที่เขาถามถึง
   
“เอาสิ ขอบใจมาก”
   
“จะทานอะไรบอกได้นะครับเดี๋ยวผมตักให้” เพทายโน้มตัวไปหาพนาเพื่อวางอาหารที่ตักลงในจาน
   
“เพอะไรเปื้อนมือ”
   
“ไหนครับ”
   
“นี่ไง” พนาจับข้อมือของเพทายที่ยื่นมาตรงหน้า พลิกข้อมือขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายดู
   
“อ๋อ สีน้ำครับเดี๋ยวล้างก็ออก วันนี้ผมให้อาโประบายสี กระดาษไม่เลอะแต่เลอะทั้งตัวเลย” เพทายหัวเราะขำลูกศิษย์ตัวน้อย เด็กชายอาโปเหมือนรู้ หันมาส่งยิ้มหวานให้
   
“ถ้าเสร็จแล้วช่วยเอามือออกด้วย ผมจะตักอาหาร”
   
“โอ๊ะ! ขอโทษครับ” เพทายรีบดึงมือกลับ สารินจึงเอื้อมมือไปตักอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าพนา
   
ในระหว่างที่ทุกคนเคลื่อนไหว มีเพียงคีตกานต์ที่นั่งนิ่ง เขาใช้เพียงสายตามองและใช้สมองคิด คนที่เขาจับจ้องเป็นพิเศษคือเจ้าของบ้าน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นอาการแปลกๆ ของอีกฝ่าย
   
คีตกานต์เผลอเคาะปลายนิ้วกับโต๊ะ เขารู้สึกตัวตอนที่ทุกคนหันมามอง
   
“ไม่มีอะไรครับ” คีตกานต์ส่งรอยยิ้มให้ทุกคนที่มองมา
   
“อ๋อแต่มีเรื่องหนึ่งครับ วันนี้ผมขอยืมตัวเพได้ไหมครับ มีของที่ผมอยากซื้อนิดหน่อยสำหรับใช้ทำงาน” เมื่ออยากรู้ให้แน่ชัดก็ต้องวางเหยื่อล่อ
   
“จะเข้าเมืองเหรอ”
   
“ครับ”
   
“ได้”
   
“คุณพนาว่างไหมครับ ไปส่งผมกับเพหน่อยได้ไหม” คีตกานต์หันไปถามพนา แต่หางตามองสาริน
   
“ได้สิ”
   
“ขอบคุณครับ ที่ยอมไปนี่เพราะผมหรือเพราะเพครับ”
   
“หือ?” คนถูกแซวทำหน้างง แต่คีตกานต์ไม่คิดจะเอาคำตอบ เขาหันกลับไปคุยกับเพื่อนรัก
   
“ไหนๆ ก็ไปแล้ว แวะร้านเค้กด้วยนะอยากกิน”
   
“อืม” เพทายพยักหน้า รู้ว่าเพื่อนชอบกินของหวานมาก
   
“อาโป ขุน อยากไปกับอาเพหรือเปล่า”
   
คีตกานต์ก้มหน้าลงเพื่อซ่อนรอยยิ้ม เมื่อได้ยินเสียงสารินถามลูกชาย บางทีความผูกพันอาจเล่นงานคนคู่หนึ่งเข้าให้แล้วโดยไม่รู้ตัว
   
“หยักคับโปหยักปาย” เด็กชายรีบตอบ “ขูนก้ะหยักปาย”
   
“พี่ยังไม่ได้บอกเลย” เด็กชายขุนท้วงน้องด้วยเสียงอ่อน
   
“โปลู้~” เด็กชายลากเสียยาว ยิ้มหวานให้เพื่อนเล่น “โปปายขูนก้ะปาย”
   
“หึๆ นั่นเขาเรียกว่ารู้หรือเรียกว่าบังคับครับ” คีตกานต์อดแซวเด็กชายอาโปไม่ได้ คิดไปคิดมาอาโปก็มีส่วนคล้ายเขาเหมือนกัน ขุนคล้ายในเรื่องของครอบครัว แต่อาโปน่าจะคล้ายในเรื่องของความเจ้าเล่ห์ แต่คิดอีกที โตไปเขาว่าต้องแสบกว่าเขาแน่นอน
   
“ล้ากกานต้องปายด้วยกาน”
   
เพทายหัวเราะออกมา เด็กชายอาโปชอบใช้ประโยคนี้เวลาอยากให้ใครทำอะไรด้วย ‘รักกันต้อง..’ แล้วก็ไม่มีใครรอดสักราย
   
“พ่อปายด้วยน้า”
   
“ถ้าไม่ไปก็คือไม่รักใช่ไหมเจ้าตัวยุ่ง” สารินจับศีรษะลูกชายโยกเบาๆ “ตกลงครับ เดี๋ยวพ่อขับรถไปส่ง”
   
“เย่ๆ โปหยักกินอายติม”
   
“ที่อยากให้พ่อไปด้วย เพราะแบบนี้ใช่ไหม ร้ายจริงๆ เรา”

เด็กชายอาโปยิ้มเขิน ดวงตาเป็นประกาย ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนเล่น ทำท่าเหมือนกระซิบแต่เสียงดังฟังชัด

“ขูนด้ายกินติมแล้ว ปายกาน”

ผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ในโต๊ะต่างพากันหัวเราะขำท่าทางของเด็กชายตัวน้อย
   
“เดี๋ยวเอารถฉันไป” สารินหันไปบอกพนา
   
“งั้นฝากนายเลยดีกว่า จะอยู่เคลียร์เอกสารที่อ้นเอามาให้” พนาเห็นว่ามีคนขับรถไปส่งแล้ว เขาจึงเปลี่ยนใจ
   
“ได้” สารินพยักหน้า
   
คีตกานต์ก้มหน้าลงซ่อนรอยยิ้ม ไม่ต้องตามหาแล้วว่าเด็กชายอาโปเจ้าเล่ห์เหมือนใคร ร้ายจริงๆ
   
สำหรับคีตกานต์แล้วเรื่องนี้ชักสนุก คนหนึ่งไม่รู้ตัว อีกคนไม่รู้ใจ นอกจากจะได้งานทำที่ร้านดอกไม้ เห็นทีว่าเขาคงได้งานพิเศษเป็นคนช่วยเปิดใจอีกตำแหน่งหนึ่ง
   
แน่นอนว่าคีตกานต์เลือกเป้าหมายเป็นสาริน เพราะคนรู้ตัวก่อนมักตกเป็นรองเสมอ  ยืนหล่อๆ ไว้นะเพ เดี๋ยวเพื่อนคนนี้จะหาคนมาจีบเพเอง

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE

[องศาวาย]

หัวหน้าแก๊งค์คีย์จัดการเลยค้าาาา

[JUST_M]

ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

คีย์เก่งมาก