หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[WilpeR]

คีย์หัวหน้าแกงค์เด็กๆเริ่มภารกิจปั่นป่วนหัวใจคุณพ่อสารินแล้ว

[iamtsubame]

อยากฟัดอาโปบ้างงงง

[gackmanas]

น่ารัก ทุกตอนนนนน.. 

[Al2iskiren]

ดึงผิงเข้าร่วมขบวนการได้อีกคน
 

[iceman555]

โอ๊ยยย สงสารพนา ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เลย โดนงอนซะงั้น 5555

[Ginny Jinny]

มีการงอนแบบไม่รู้ตัว 

[b2friend]

หัวหน้าแก็งค์คีย์วางแผนแบบนี้ หาแนวร่วมรึยัง 

[lemonphug]

ซึนกันทั้งคู่ ดีนะมีกามเทพมาช่วยเปิดใจ

[JUST_M]

5555 เจ้าแผนการณ์ ระวังเข้าตัวนาาาา

[Jibbubu]

มีทีมหนุนแล้วคีย์ ลุยเลยยยยยย

[sompong]

 

[sailom_orn]

  คุณอาโปอนุมัติแล้ว ....อาคีจัดการได้เล้ยยยย

[diltosscap]

คีย์จอมแสบ

[miikii]

ไปงอนคุณพนาเขาได้ยังง๊ายยยยยย

[Mitra]

คีย์น่าร้ากกกกกกกก

[ommanymontra]

 


 

[ก้อนขี้เกียจ]

สงสารคุณพนา55555555 เลิ่กลั่กแล้ว ผมทำไรผิด

[t2007]

ระวังนะ คุณสาริน

[O-RA DUNGPRANG]

คีย์ร้ายจริง ๆ ว่าแต่แสบใหญ่จะยอมเสียเชิงเดินตามเกมส์ของคีย์หรือเปล่ารุกจีบเพทายเองไปเลย  สงสารก็แต่พนานี่แหละ 

[darin]

**วันนี้ลงนิยายให้สองตอนนะคะ ใครยังไม่ได้อ่านตอนที่ 17 ย้อนอ่านหน้า 24 ก่อนค่า


ตอนที่ 18 
ปฏิบัติการเปิดใจ 2

“มะลิขุนไม่มาเหรอ” คีตกานต์ถามเมื่อเขาไม่เห็นเด็กชายขุน วันหยุดแบบนี้ปกติจะมาอยู่กับอาโปทั้งวัน
   
“ไม่สบายค่ะ”
   
“ไม่สบาย? เพราะเล่นน้ำเมื่อวานเหรอ เป็นอะไรมากหรือเปล่า ไปหาหมอหรือยัง”
   
“ไม่มากค่ะ แค่ตัวรุมๆ ไม่ถึงกับมีไข้ แต่พี่พนาไม่อยากให้มาติดอาโป เลยให้นอนพักอยู่ที่บ้านค่ะ”
   
“ค่อยยังชั่ว” คีตกานต์ถอนหายใจ เขาค่อนข้างเป็นห่วงเด็กชายมากเป็นพิเศษ
   
“แล้วนี่เพรู้หรือยัง”
   
“ยังค่ะ คุณเพเห็นขุนไม่มาเสียทีก็เลยเป็นห่วง ให้หนูไปถาม กำลังจะมารายงานนี่แหละค่ะ”
   
“อืม” คีตกานต์พยักหน้า เขามองเด็กชายอาโปที่นอนหลับอยู่ในคอกกั้น จู่ๆ ความคิดดีๆ ก็แว่บขึ้นมา
   
“มะลิ”
   
“คะ”
   
“คุณสารินอยู่ไหน”
   
“อยู่ที่สวนค่ะ เห็นบอกว่าวันนี้จะมีคณะอะไรสักอย่างมาเยี่ยมชม มากับคุณปลัดอำเภอ คุณสารินเลยไปรอต้อนรับค่ะ”
   
“จะกลับมาตอนไหน”
   
“น่าจะบ่ายๆ เย็นๆ นะคะ”
   
“แล้วคุณพนาอยู่บ้านหรือออกไปที่สวนกับคุณสาริน”
   
“อยู่ที่บ้านค่ะ คุณสารินบอกว่าไม่ต้องไปก็ได้ จะได้อยู่ดูขุนค่ะ”
   
“อืม” คีตกานต์พยักหน้า “มะลิมีอะไรจะทำก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนเพเอง”
   
“ไม่ได้ค่ะ วันนี้วันหยุดคุณเพ คุณสารินสั่งไว้ว่าวันอาทิตย์ไม่ให้รบกวนคุณเพ ให้หนูเป็นคนดูแลคุณหนูอาโป”
   
“ได้สิ พี่ก็อยู่ ไปเถอะ”
   
“จะดีเหรอคะ” มะลิยังมีสีหน้าลังเล
   
“เดี๋ยวพี่กลับค่อยมาก็ได้ คุณสารินไม่ได้บอกไม่ให้รบกวนพี่ไม่ใช่เหรอ”
   
“ก็ได้ค่ะ หนูขอแว่บไปเก็บผ้าแป๊บเดียว เดี๋ยวกลับมา”
   
“อืม ไม่ต้องรีบ”
   
“ขอบคุณค่ะ”
   
คีตกานต์พ่นลมหายใจออกมา เมื่อเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกในเวลาที่ประตูห้องเพิ่งปิดไปเสี้ยววินาที
   
“มาแล้วเหรอ นึกว่าวันนี้จะนอนหมดแรงพักอยู่บ้าน”
   
“หมดเหมือนกัน เพิ่งตื่นเมื่อเที่ยงนี่เอง”
   
“ทานอะไรหรือยัง”
   
“เรียบร้อย เสร็จแล้วถึงขึ้นมาหา จริงสิมัวแต่คุยลืมเลย เมื่อกี้มะลิมาบอกว่าขุนไม่สบาย”
   
“เป็นอะไรมากไหม”
   
“ก็ไม่มากแต่ก็ไม่รู้ว่าจริงไหม คุณพนาอาจจะเกรงใจพวกเราก็ได้”
   
“นั่นสิชักเป็นห่วง”
   
“เพไปเยี่ยมสิ จะได้อุ่นใจว่าไม่เป็นอะไร เดี๋ยวเราเฝ้าอาโปให้ มะลิไปเก็บผ้าเดี๋ยวก็ขึ้นมาแล้ว”
   
“ก็ดีเหมือนกัน งั้นฝากอาโปด้วยเดี๋ยวมา”
   
“ไปเถอะ เดี๋ยวเรากลิ้งเล่นอยู่แถวนี้แหละ ไม่ต้องรีบ”
   
คีตกานต์ยกมือขึ้นโบกไล่เพื่อน เขายกยิ้มมุมปากเมื่อประตูห้องปิดลง เสร็จไปหนึ่งขั้นตอน ต่อไปก็รอเวลา
   
   
“เป็นไงบ้าง” คีตกานต์โทรหาเพทาย หลังจากเพื่อนรักออกจากห้องไปครึ่งชั่วโมง
   
(เรียบร้อยดี ขุนแค่ตัวรุมๆ นิดหน่อย พี่พนาเลยไม่ได้ให้ไปที่เรือนใหญ่)
   
“ดีแล้ว ว่าแต่บ้านนั้นไม่ได้ทำกับข้าวใช่ไหม เดี๋ยวจะได้ขอแบ่งจากป้าสาไปให้”
   
(ไม่ได้ทำ ปกติทานที่โรงครัวคนงาน แบ่งที่บ้านมาก็ดีเหมือนกันนะ บอกป้าสาว่าขอข้าวต้มกุ้งให้ขุนด้วย)
   
“ได้ เพก็ทานที่นั่นเลยสิ เดี๋ยวอาหารเสร็จแล้วเราเอาไปให้ เดี๋ยวไปกินด้วย”
   
(อยากมาเยี่ยมขุนใช่ไหม แล้วเมื่อกี้ก็ไม่มาด้วยกัน)
   
“ก็อยู่เป็นเพื่อนอาโปไง รอมะลิก่อน”
   
(ก็อยู่รอด้วยกัน มาพร้อมกันก็ได้)
   
“แล้วจะพูดอะไรตอนนี้ รออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวป้าสาทำกับข้าวเสร็จแล้วจะไป”
   
(โอเค ฝากมะลิบอกคุณสารินด้วยนะว่าจะอยู่ทานที่นี่)
   
“ได้”
   
คีตกานต์วางสายจากเพื่อนรัก แผนขั้นที่สองสำเร็จเรียบร้อย ก็เหลือแผนสุดท้ายคือ..รุกฆาตคุณเจ้าของสวนดอกไม้

• • • • • • • •

หลังจากให้คนงานเอาอาหารไปส่งให้เพทายก่อน โดยบอกว่าเดี๋ยวเขาจะตามไป คีตกานต์ก็มานั่งรอสารินที่ห้องรับแขก เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่คาดกัน เขาหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดอ่านฆ่าเวลา รออยู่ไม่ถึงสี่สิบนาทีเจ้าของบ้านก็กลับมา คีตกานต์ปิดหนังสือในมือ ส่งยิ้มให้สาริน
   
“กลับมาพอดีเลยครับ ผมกำลังจะฝากมะลิบอกอยู่เชียว”
   
“บอกอะไร” สารินเดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา
   
“เพฝากบอกว่าจะอยู่ทานข้าวกับคุณพนาที่บ้านครับ ให้คุณสารินกับอาโปทานข้าวได้เลยไม่ต้องรอ”
   
“เพไปบ้านพนาเหรอ” รอยยิ้มจางหายไปจากใบหน้าคนพูด ไม่ใช่ความโกรธแต่เป็นความไม่มั่นใจที่เข้ามาแทนที่
   
“ครับ ไปตั้งแต่บ่ายแล้ว” เขาไม่ได้โกหก นี่ก็ยังบ่ายอยู่เลย ยังไม่เย็นค่ำเรียกกว่าบ่ายหมด
   
“คุณสารินครับ ผมขอถามอะไรละลาบละล้วงอย่างหนึ่งได้ไหมครับ”
   
“ถามมาสิ”
   
“คุณพนาชอบผู้ชายหรือเปล่าครับ”
   
“ทำไมถามแบบนั้น!”
   
“ขอโทษครับ ผมแค่อยากรู้ เห็นเวลาคุณพนากับเพอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักดี เป็นห่วงเป็นใยกัน ช่วยเหลือกัน นี่พอรู้ว่าขุนไม่สบายก็รีบไปหา แล้วก็อยู่ยาวเลย ผมเลยไม่แน่ใจว่าอยู่เพราะลูกหรือพ่อ” คีตกานต์หัวเราะออกมาเบาๆ พูดเหมือนกำลังแซวเพื่อน “แต่เอาจริงๆ ไหมครับ ถ้าเป็นคุณพนาผมก็ยินดี อยากให้เพมีความสุข”
   
“มันเป็นไปไม่ได้”
   
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ครับ ความรักไม่ได้เลือกเพศหรอกนะครับ มันเลือกคนต่างหาก คนไหนที่ทำให้เรายิ้มได้ คนไหนที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข คนไหนที่เราคิดถึง อยากเจอหน้า ไม่อยากให้หายไปไหน  คนไหนที่เราอยากอยู่กับด้วยตลอดไป คำถามมันมีแค่นี้เอง เพศไม่ใช่ตัวกำหนดความรักหรอกครับ ใจต่างหากที่เป็นตัวกำหนด แค่ฟังหัวใจตัวเองสักนิดว่ามันกำลังบอกอะไร เขาบอกกันว่าหัวใจไม่เคยโกหกตัวเอง ผมว่าจริงนะครับ”
   
“....”
   
“ชีวิตคนเรามันสั้น อย่าไปตีกรอบให้ชีวิตเลยครับ ถ้าเป็นผมแค่ได้อยู่กับคนที่ผมรัก ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ก็พอใจแล้ว”
   
“....”
   
“แล้วผมจะพูดอะไรเยอะแยะหว่า ขอโทษนะครับ พอพูดเรื่องนี้แล้วเพลินเลย”
   
“ไม่เป็นไร”
   
“งั้นผมไปก่อนครับ” คีตกานต์ลุกขึ้นยืน “อ๋อผมบอกอาโปแล้วนะครับ”
   
“อืม”
   
คีตกานต์ยิ้ม เขาคิดว่าเขาได้ทำหน้าที่ตัวเองสมบูรณ์แล้ว ที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคน สารินรักหรือไม่รักเพทาย เขาไม่สามารถยืนยันได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ อย่างเดียวที่เขารู้คือสารินเป็นคนฉลาด ชายหนุ่มจะหาคำตอบข้อนั้นได้เอง

• • • • • • • •

“อาหย่อย” เด็กชายอาโปตักข้าวต้มกุ้งโรยหมูหยองเข้าปาก ยิ้มตาเป็นประกายเมื่อได้กินของถูกใจ
   
สารินมองลูกชายด้วยความเอ็นดู เขาอดเหลือบไปมองเก้าอี้ที่ว่างอยู่ไม่ได้ เมื่อก่อนเขาชอบความสงบ ไม่ชอบให้ใครขึ้นมาวุ่นวายบนเรือนใหญ่ แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่ามันเงียบเหงา เมื่อเหลือกันอยู่สองคนกับลูกชาย
   
“คิดถึงอาเพไหม” ชายหนุ่มเผลอถามลูกชายออกไป
   
เด็กชายอาโปรีบพยักหน้า “คิดถึง แต่ขูนม่ายฉะบาย โปม่ายงอแง”
   
“เก่งมากครับ” ดูเหมือนลูกชายจะเก่งกว่าเขา
   
“ห้ายอาเพเล่านิ้ทานให้ขูนฟาง ขูนจาด้ายหายเลวๆ”
   
สารินชะงักกึก เล่านิทาน สมองเขาพาลไปนึกถึงเตียงในห้องนอน มีขุน เพทาย พนา นอนอยู่ด้วยกัน ใจของเขาร้อนรนขึ้นมาจนต้องรีบปัดภาพนั้นออกจากหัว
   
“โปเป็นเด็กดี ลออาเพด้าย” เด็กชายอาโปยิ้มกว้าง
   
“ครับ” สารินลูบศีรษะเล็กของลูกชาย สงสัยว่าเขาคงเป็นเด็กเกเรเข้าแล้วจริงๆ เพราะไม่อยากรอสักนิดเดียว

   
สารินวางปากกาในมือลง เขาคิดว่าพยายามทำงานไปก็เท่านั้น เขาไม่มีสมาธิเลย เมื่อนาฬิกาเดินไปถึงหนึ่งทุ่มครึ่งแล้วแต่เพทายก็ยังไม่กลับมา ไปตั้งแต่บ่ายทำอะไรจนถึงตอนนี้

สมองเริ่มคิดไปไกล มันทำให้เขานั่งไม่ติด ไม่เหลือสมาธิจะทำงาน ในใจเริ่มร้อนรน มีเพียงคำพูดของคีตกานต์วนเวียนอยู่ในหัว
เขายิ้มได้เสมอเมื่ออยู่กับเพทาย สนุกที่จะได้แกล้งได้แหย่อีกฝ่าย รู้สึกผ่อนคลายเวลาที่อยู่ด้วยกัน เขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองขาดความเป็นส่วนตัวเลย ชอบให้อยู่ใกล้ๆ มากกว่า มันรู้สึกดีที่หันไปแล้วเจอ เขาหงุดหงิดเมื่อเพทายเรียกพนาว่าพี่แม้ไม่อยากยอมรับ เขาคิดถึงเมื่ออีกฝ่ายไม่อยู่บ้านจนต้องไปรับกลับมา แต่บอกตัวเองว่าเดี๋ยวอาโปจะงอแง เขาชอบที่ได้ทานข้าวด้วยกันทุกเช้าและทุกเย็น ไม่ชอบเวลาที่อีกฝ่ายไม่อยู่แบบนี้ เขา...

สารินยกมือขึ้นลูบหน้าเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เขาไม่จำเป็นต้องหาคำตอบอีกต่อไป ในเมื่อสิ่งเหล่านี้ชัดเจนมาตั้งแต่ต้น หัวใจของเขาทำงานมานานแล้ว มีเพียงสมองที่ไม่ยอมรับ

เขาชอบเพทาย ในที่สุดสารินก็ยอมรับกับตัวเอง


นาฬิกาเดินถึงยี่สิบนาฬิกา เสียงประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะ

“คุณสารินคะคุณเพกลับมาแล้วค่ะ”

“ขอบใจ” เขาสั่งมะลิเอาไว้ว่าถ้าเพทายมาถึงให้มาบอก

ประตูห้องทำงานปิดลง ชายหนุ่มปิดคอมพิวเตอร์ เก็บแฟ้มงาน เก็บปากกาเข้าที่ เขามีบางอย่างที่ต้องทำ



คิ้วของพนาเลิกขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นเขาที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน

“ยังไม่นอนใช่ไหม”

“อืม เข้ามาก่อน” พนาหลีกทางให้สารินเดินเข้ามาในบ้าน

“นายมีอะไรหรือเปล่า” พนาถามเมื่อนั่งที่เก้าอี้รับแขกเรียบร้อยแล้ว

“ขุนดีขึ้นไหม”

“ดีขึ้นแล้ว มาถามเรื่องนี้เหรอ โทรมาก็ได้”

“เปล่า มีเรื่องสำคัญจะถาม”

“อะไร” พนารับรู้ได้ถึงความจริงจังในสายตาของเพื่อน เขาจึงตั้งใจฟังเป็นพิเศษ

“ขอเบียร์กระป๋องสิ แล้วเดี๋ยวค่อยคุยกัน”

“ได้ รอเดี๋ยว” พนาเดินหายเข้าไปในห้องครัว ก่อนจะกลับมาพร้อมเบียร์สี่กระป๋อง เปิดออกแล้วส่งให้เพื่อน

“มีอะไรอยากถามก็ถามมา”

“นายชอบเพหรือเปล่า”

“ชอบ ถามทำไม”

“ชอบเหรอ!”

“เดี๋ยวๆ” พนารีบเบรกเพื่อนรัก “ชอบที่นายถามหมายถึงชอบแบบไหน ทำไมทำหน้าอย่างนั้นวะ”

“ชอบแบบคนรัก”

“เฮ้ย!” พนาร้องลั่น “มันจะใช่ได้ยังไง ชอบในฐานะพี่น้องสิ”

“งั้นเหรอ” สีหน้าของสารินผ่อนคลายจนพนาผิดสังเกต

“ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมอยู่ๆ มาถามเรื่องนี้”

สารินถอนหายใจยาว ก่อนส่งยิ้มให้เพื่อน “เพราะฉันชอบเพทาย”

“หะ! นายว่าอะไรนะ”

“ฉันชอบเพทาย ชอบแบบที่ถามนายไป”

“จริงเหรอวะ”

“ได้ยินแล้วน่า” สารินทำน้ำเสียงรำคาญเพื่อนรัก

“ก็ได้ยินแล้ว” พนาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เขายังไม่อยากเชื่อหูอยู่ดี

“แล้วทำไมมาถามฉันวะ” เขาเพิ่งเอะใจเรื่องนี้

“เพราะฉันไม่อยากผิดใจกับนาย”

“ไม่มีทาง จะผิดใจได้ยังไง ฉันไมได้คิดอะไรกับเพทาย ไปเอาความคิดนี้มาจากไหนวะ ไม่เข้าท่า”

“คีย์”

“คีย์?” พนาขมวดคิ้วเข้าหากัน เหตุการณ์หลายๆ เหตุการณ์ คำพูดหลายๆ คำย้อนกลับมาฉายซ้ำในหัว เขาเริ่มมองเห็นอะไรลางๆ แม้ไม่แน่ชัด แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเขายังมีเวลาจัดการ

“เอาเป็นว่าไม่ใช่ ฉันไม่ได้ชอบเพทาย แล้วฉันก็มั่นใจด้วยว่าเพทายไม่ชอบฉัน”

“ดีแล้ว ฉันไม่อยากไล่นายออก”

“หะ!”

“หึๆ”

พนาหัวเราะตามสาริน พวกเขาต่างสบตากัน

“ชอบจริงๆ ใช่ไหม” ชายหนุ่มเปลี่ยนมาถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“จริง”

“งั้นก็ขอให้สมหวัง ฉันเอาใจช่วยเต็มที่”

“ขอบใจมาก ก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น”

“ต้องเชื่อตัวเองสิ”

“ก็เชื่ออยู่แล้ว ดื่มเถอะ”

“อืม”



“ยังไม่นอนเหรอ” สารินถามเมื่อเดินเข้าบ้านมา เจอเพทายนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาในห้องรับแขก

“ยังครับ ผมรอคุณสารินอยู่” เพทายวางหนังสือลงบนโต๊ะ ลุกขึ้นยืน ส่งยิ้มให้สาริน

“มีอะไร”

“ไม่มีครับ เป็นห่วงเฉยๆ เห็นมะลิบอกว่าออกไปข้างนอก ผมเห็นดึกแล้วยังไม่กลับมาเลยเป็นห่วง”

“ขอบใจ” สายตาของสารินอ่อนแสงลง แค่คำว่าเป็นห่วงก็ทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นขึ้นมา

“ขึ้นไปนอนเถอะ”

“ครับ”

สารินเดินตามเพทายขึ้นไปบนบ้าน พวกเขาแยกกันที่หน้าประตูห้อง

“เพทาย”

“ครับ?”

“ราตรีสวัสดิ์”

“ราตรีสวัสดิ์ครับ”

สารินรอจนเพทายเข้าห้องไปแล้ว เขาจึงพูดออกมาเบาๆ “ฝันดีนะเพทาย ผมชอบคุณ”

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[Chucream.nabi]

แรงยุจากน้องคีย์ได้ผลหว่ะ 

[JUST_M]

อัพ 2 ตอนเลย

ในที่สุด คุณพ่อก็รู้ใจตัวเอง

[kunt]

หัวหน้าแกงค์ร้ายกาจมากจ่ะ เล่นซะเจ้าของสวนดอกไม้ไปไม่เป็นหาทางแถไม่ได้เลย  รอดูคนจัดการหัวหน้าแกงค์ 5555

[labelle]

โอ๊ยยยย คีย์ทำดีมากค่ะ แต่คนทำดีกำลังจะถูกลงโทษนะ
เพราะทำพนางานเข้า คุณพ่อไปบุกถึงบ้านเพื่อทวงเพทายคืน

ยอมรับใจตัวเองสักทีนะคะ ออกอาการขนาดนี้แล้ว
อยากเห็นสารินจะรุกเพทายยังไง

เพทายน่ารักมาก เอ็นดูจัง ทำไมไม่รู้ทันเพื่อนเอาซะเลย
แล้วที่เพทำเหมือนงงใจ คงเพราะรู้สึกแปลกๆ บ้าง
แต่ยังไม่ชัดเจนมากพอ ต้องรอให้กระตุ้น

อาโปลูก หนูจะร้ายแบบนี้ไม่ได้นะ เพื่อนกานเนาะ 55555
ขุนป่วยซะแล้ว เด็กดีทำหยอกน้องนะ แต่สุดท้ายก็แพ้ทาง

[Al2iskiren]

ปรบมือให้น้องคีย์หัวหน้าแก๊งของเรารัวๆ 

[kenghan]

เขากำลังจะรักกันใช่ไหม

[HISY]

สงสารคุณพนา ถ้ารู้ว่าตัวเองถูกใช้เป็นตัวล่อระวังโดนเอาคืนนะคีย์

[ก้อนขี้เกียจ]

ความแอบบอกชอบนี้5555555 คุณสารินนนนนนนน

[fc_fic]

 

[farafang]

คุณสารินรู้ใจตัวเองแล้ว
คีย์เก่งมากลูก