หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[MayuYume]

ปฏิบัติการที่สองนี้ถือว่าประสบความสำเร็จเย่ 
แต่พ่อกามเทพต้องโดนคุณผู้จัดการสวนคิดบัญชีแน่เลยค่ะ(?) 
มาส่องตลอดตกใจมากพี่คนแต่งอัพเพิ่มไม่ปล่อยให้ค้างทำให้รู้ว่าคุณพี่สารินเขารู้ใจตัวเองแล้วเหลือคุณพี่เลี้ยงเนี่ยล่ะ อิอิ

[องศาวาย]

อ้ากกกกกกกกกกกกก เขินอ้าสา

[b2friend]

คุณเจ้าของรู้ใจตัวเองแล้ว 

[arij-iris]

ในที่สุด คุณสารินก็รู้ใจตัวเองซะที~~~~

[aiyuki]

พูดดังๆสิ คุณสาริน ลุ้นๆๆๆ

[WilpeR]

กามเทพคีย์เนี่ยทำงานดีมาก สารินรู้ตัวแล้ว

แต่ดูท่าพนาน่าจะเริ่มรู้แล้วว่าคีย์ใช้ตัวเองเป็นตัวกระตุ้นสาริน อิอิอิ คู่นี้จะเริ่มต้นแบบไหนน้า อยากอ่านต่อแล้ว

[snowboxs]

คุณพ่อลูกติดรู้ตัวรู้ใจแล้ว
อย่างนี้ต้องลุย จีบ

[darin]

** เมื่อวานลงนิยายให้สองตอนนะคะ (ลงเพิ่มตอนค่ำ) เผื่อใครได้อ่านแค่ตอน 17 ย้อนอ่านตอน 18 ก่อนนะคะ อยู่หน้า 25 ค่ะ

ตอนที่19
สัญญาฉบับใหม่

“เพทายมาหาผมที่ห้องทำงานหน่อย” สารินบอกเพทายผ่านทางโทรศัพท์ เขาหยิบสัญญาที่ทำไว้ขึ้นมาวางบนโต๊ะ เพียงครู่เดียวอีกฝ่ายก็เปิดประตูเข้ามา

“คุณสารินมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“นั่งก่อนสิ”

“ครับ” เพทายนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ เขาฝากเด็กชายอาโปไว้กับมะลิที่วันนี้ตามมาด้วย

“ผมให้คนทำสัญญาเสร็จแล้ว” สารินดันเอกสารไปด้านหน้าเพทาย

“สัญญาอะไรครับ”

“สัญญาจ้างงานคุณ”

“แต่ผมเซ็นไปแล้วนี่ครับ” เพทายเริ่มงง เขาจึงเปิดเอกสารฉบับนั้นดู ดวงตาค่อยๆ เบิกกว้างขึ้น

“เดี๋ยวครับ! ผมยังไม่ได้ตกลงเลย วันนั้นผมปฏิเสธด้วย” สัญญาที่เขาอ่านเป็นสัญญาจ้างงานในตำแหน่งเลขาของสาริน จำได้แม่นว่าเขายังไม่เคยตอบรับสักคำ

“คุณตกลงแล้ว”

“ไม่นะครับ ผมมั่นใจ”

“คุณบอกผมว่าคุณไม่รับทำเพราะผมดีเกินไป”

“นั่นไงครับ คุณสารินก็จำได้”

“ผมจำได้ และผมก็จำได้ด้วยว่า ตอนกลางคืนผมบอกคุณว่า ‘เห็นไหมผมไม่ใช่คนดี คุณอยู่ทำงานต่อได้’ แล้วคุณก็ไม่ได้ปฏิเสธผมนะ เวลาตกลงกันมันต้องยึดครั้งล่าสุดที่คุยกันไม่ใช่เหรอ”

เพทายอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าแค่นั้นผู้ชายตรงหน้าเขาก็เอามาโมเมได้

“คุณสารินจะเล่นแบบนี้จริงๆ เหรอครับ”

“เปล่า ใครว่าผมเล่นผมจริงจัง ลองอ่านสัญญาดู ผมลงรายละเอียด ค่าตอบแทน โบนัส วันทำงาน วันหยุดไว้ให้แล้ว”

เพทายสะดุดหูตรงโบนัสเขาจึงก้มลงอ่าน ยอมรับว่าฟังแล้วมันน่าสนใจ

“สี่หมื่นห้าเหรอครับ! อะไรจะเงินเดือนเยอะขนาดนั้น”

“พูดตรงๆ คือผมคงต้องรบกวนให้คุณช่วยดูอาโปให้ด้วย”

“อ๋อครับ” เพทายก้มอ่านต่อ ฟังแบบนั้นก็สมเหตุสมผลดี

“โบนัสสามเดือน!!”

“ผมอยากให้มันจูงใจคุณ” สารินตอบตรงๆ ข้อนี้เพทายก็รับได้ ฟังขึ้น เพราะมันจูงใจเขาจริงๆ ทำงานหกวันหยุดวันเดียวเหมือนเดิมก็ถือว่าโอเค อยู่นี้เขาก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว

“สัญญาหนึ่งปีเหรอครับ!!”

“ผมไม่อยากเปลี่ยนเลขาบ่อย”

“คุณสารินไม่เคยมีเลขาครับ” เพทายแก้คำพูดให้ ด้วยอาการหมั่นไส้นิดๆ

“นั่นไง ผมถึงไม่อยากเปลี่ยน”

ชายหนุ่มถอนใจยาว เอาเถอะหลายบริษัทก็ทำสัญญาเหมือนกันเท่าที่เขาเคยรู้มา ปีหนึ่งก็ถือว่ายอมรับได้ เพทายอ่านรายละเอียดในส่วนอื่นๆ ซึ่งเรียบร้อยดี ไม่มีตรงไหนที่เขาติดใจอีก

“สมมุติว่าผมรับ งานเลขาที่ว่าต้องทำอะไรบ้างครับ”

“เป็นผู้ช่วยผม งานมันค่อนข้างละเอียด เดี๋ยวผมสอนคุณอีกที แต่ผมมั่นใจว่าคุณทำได้แน่”

“ครับ”

“ถ้าไม่มีตรงไหนติดขัดแล้วก็เซ็นเลย” สารินส่งปากกาให้เขา

“เดี๋ยวสิครับ ผมต้องเอากลับไปคิดก่อน”

“มีอะไรต้องคิด”

“มีสิครับ รวมกับสัญญาเดิมผมต้องอยู่ที่นี่สองปีเลยนะครับ เซ็นแล้วเปลี่ยนงานไม่ได้”

“เปลี่ยนทำไม”

เพทายถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเจอคำถามพ่อของเด็กชายอาโปเข้าไป ถามอย่างนี้แล้วจะให้เขาตอบยังไง แต่ในเมื่อกล้าถามมเขาก็จะตอบให้

“เผื่อเจ้านายจู้จี้จุกจิกครับ”

“ผมไม่เป็น”

“เผื่อเจ้านายเอาแต่ใจ ไม่ฟังความคิดเห็นลูกน้องครับ”

“สัญญาจะฟังเพทุกคำ”

เพทายชะงัก นี่เป็นครั้งแรกที่สารินเรียกเขาด้วยชื่อเล่น และคำพูดเรียบง่ายนี้กำลังทำเขาใจเต้น

“เชื่อได้เหรอครับ คนเอาแต่ใจไม่มีใครรู้ตัวหรอกครับ”

“เขียนเพิ่มในสัญญาก็ได้ว่าผมจะไม่ดื้อกับเพ”

“เป็นอาโปหรือไงครับ” เพทายอดหัวเราะไม่ได้

“พ่อกับลูกก็ต้องเหมือนกันอยู่แล้ว”

ข้อนี้เพทายไม่เถียงเลย เหมือนซะยิ่งกว่าเหมือน

“ตกลงไหม”

ชายหนุ่มยังไม่แน่ใจนัก สมองของเขากำลังตีกันเอง ระหว่างอยากเซ็นกับไม่อยากเซ็น

“ผมอยากขอให้เพช่วยอยู่ต่อ ปีหน้าอาโปเข้าโรงเรียนก็จริง แต่เข้าแล้วเป็นยังไง เข้ากับเพื่อนได้ไหม ใช้ชีวิตในโรงเรียนได้หรือเปล่า ผมก็ยังไม่รู้ ผมอยากให้เพเป็นคนช่วยสอน ช่วยดูแลอาโป”

“ถ้าเรื่องนั้นผมอยู่ต่ออีกนิดก็ได้ครับ รอให้อาโปชินกับโรงเรียนก่อน เงินเดือนไม่ต้องให้เพิ่มก็ได้ แค่นี้ก็เยอะมากแล้ว เรื่องตำแหน่งไม่ต้องให้ผมก็ได้ครับ”

“ผมให้เพราะผมรู้ว่าเพจะช่วยผมได้เยอะมาก ที่นี่ทำงานกันเป็นระบบครอบครัว เราไม่ได้แบ่งตำแหน่งหน้าที่กันจริงจัง ผมทำหลายอย่างจนบางครั้งก็รู้สึกว่ามันไม่ไหว เหนื่อยแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ถ้าเพจะใจดีมาช่วยผมมันคงดีมากๆ”

“พูดแบบนี้ตั้งแต่แรกผมก็ช่วยแล้วครับ” เพทายจรดปากกาลงไปบนกระดาษ เซ็นชื่อลงไปอย่างง่ายดาย

สารินมองใบหน้าที่ก้มต่ำของเพทาย เขาเลือกรักคนไม่ผิดจริงๆ

“ขอบคุณมากที่ช่วย” สารินส่งเอกสารชุดหนึ่งให้เพทาย ส่วนเขาเก็บไว้ชุดหนึ่ง

“ไม่เป็นไรครับ จริงๆ ผมคุ้มกว่าเยอะ กลับไปคงเป็นเศรษฐีย่อมๆ อยู่นี่แทบไม่ได้ใช้เงิน” เพทายแซวตัวเอง

“ก็อยู่ไปตลอดสิจะได้เป็นเศรษฐีเต็มตัว ไม่ต้องเป็นเศรษฐีย่อมๆ ให้เสียเวลา”

เพทายสบตากับดวงตาคู่คม เขาไม่แน่ใจว่ามันเป็นมุกหรือเป็นเรื่องจริง และเพื่อไม่ให้ตัวเองหน้าแตก เขาจึงเลือกที่จะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป

“คุณสารินมีอะไรอีกหรือเปล่าครับ ถ้าไม่มีผมต้องกลับไปสอนหนังสืออาโป”

“ไม่มีแล้ว”

“ครับ” เพทายลุกขึ้นยืน เขายิ้มให้เจ้าของห้อง ก่อนหันหลังเดินไปที่ประตู โดยมีสายตาของสารินมองตามหลัง

ขอเวลาเพียงแค่นี้เท่านั้น ถ้าเขาไม่สามารถทำให้เพทายชอบได้ เขาก็จะไม่รั้งอีกฝ่ายให้ลำบากใจ

• • • • • • • •

“มะลิไปบอกสังข์หน่อยว่าจะกลับกันแล้ว” เพทายบอกมะลิ หลังจากพวกเขาทานข้าวกลางวันที่ออฟฟิศเสร็จเรียบร้อยแล้ว
   
“ได้ค่ะ”
   
“ไม่ต้อง เดี๋ยวผมจะกลับเลย”
   
“ครับ” เพทายพยักหน้า มะลิจึงนั่งลงเหมือนเดิม
   
เพทายไม่ได้ถามว่าทำไมวันนี้ถึงกลับเร็ว เพราะจะมีหนึ่งถึงสองวันในสัปดาห์ที่สารินกลับบ้านพร้อมพวกเขาตั้งแต่เที่ยง
   
   

“ยังไม่นอนเหรอเจ้าตัวยุ่ง”
   
เพทายเงยหน้าขึ้นมองเมื่อสารินเดินเข้ามาในห้องของลูกชาย เด็กชายยิ้มกว้างส่ายหัวไปมา
   
“โปม่ายง่วง”
   
“วันนี้ทำยังไงก็ไม่ยอมนอนครับ” เพทายบอกพ่อของเด็กชาย เขาพยายามพาเอาโปเข้านอนมาเป็นชั่วโมงแล้ว
   
“ถ้าไม่ง่วงก็ไม่เป็นไร”
   
เพทายขยับที่ว่างให้เมื่อสารินก้าวเข้ามานั่งในคอกกั้นด้วย
   
“ถ้าไม่ง่วงแล้วอยากทำอะไรครับ ไหนบอกพ่อสิ”
   
“โปหยักปายเที่ยวคับ”
   
“อยากไปไหนครับ”
   
“หยักกินอายติม” เด็กชายอาโปส่งสายตาอ้อนผู้เป็นพ่อ
   
“มะลิงานวัดในอำเภอยังมีอยู่ไหม”
   
“ยังมีค่ะ หมดวันอาทิตย์”
   
“งั้นเหรอ อยากไปเที่ยวไหม” สารินสบตากับเพทาย
   
“ปาย โปปายคับ”
   
“เดี๋ยวเจ้าตัวยุ่ง พ่อถามอาเพ” สารินหัวเราะลูกชายที่รีบตอบก่อนใคร
   
“อาเพปายเป่าคับ โปหยักปาย” เด็กชายเดินเข้าไปหาเพทาย ใช้สองมือกอดไปรอบคอ เงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาออดอ้อน
   
“ตายสิครับ ทำแบบนี้อาจะไปไหนรอด ต้องไปด้วยอยู่แล้ว” เพทายยกมือขึ้นกอดตอบเด็กชายอาโป หัวเราะออกมาเบาๆ
   
“ถ้าผมทำบ้าง เวลาขออะไรคุณจะให้เหมือนกันหรือเปล่า”

เพทายได้ยินเสียงมะลิหัวเราะ พอหันไปมองก็รีบยกมือขึ้นปิดปาก เพทายจึงหันกลับมาจัดการสารินแทน
   
“อายุสามขวบเท่าอาโปหรือเปล่าละครับ”
   
“เชื่อผมสิ ว่าสามสิบกอดอุ่นกว่าสามขวบเยอะ”
   
เพทายหน้าแดงเรื่อโดยไม่รู้ตัว โดยเฉพาะเมื่อสายตาคู่นั้นมองเข้ามาในดวงตาของเขา
   
“ม่ายอาว”
   
“หือ? ไม่เอาอะไรครับ” สารินละสายตาจากเพทายไปมองลูกชาย
   
“ม่ายห้ายพ่อกอด”
   
“หึๆ” ถึงคราวเพทายหัวเราะบ้าง เมื่อหนูน้อยอาโปจัดการคุณพ่อแทนเขา
   
“กอดนิดเดียว”
   
“ม่ายด้าย อาเพของโป”
   
“เมื่อกี้พ่อได้ยินว่าใครอยากกินไอศกรีมนะ”
   
“โปค้าบโป” เด็กชายอาโปละมือข้างหนึ่งจากคอเพทายชูขึ้นสูง
   
“แล้วตกลงพ่อกอดอาเพได้ไหมครับ”
   
“ด้ายย”
   
“ฮ่าๆ”

เพทายได้แต่มองดวงตาวิบวับของคุณเจ้าของสวนดอกไม้ด้วยความเจ็บใจ อาโปจอมแสบได้แลกเขากับไอศกรีมไปเรียบร้อยแล้ว มันน่าน้อยใจจริงๆ
   
“เอาน่าคุณอย่าเพิ่งโมโหเลย เดี๋ยวผมเลี้ยงไอศกรีม”
   
“อาเพกินติมกาน” หนูน้อยอาโปยิ้มหวาน เห็นแบบนี้แล้วใครจะโกรธลง
   
“ครับ กินก็กิน”
   
“เย่ ขูนปายด้วยน้า ห้ายขูนปายด้วย” เด็กชายอาโปไม่ลืมเพื่อนเล่น ไปไหนต้องไปด้วยกัน
   
“คุณโทรหาคีย์สิ เดี๋ยวผมจะบอกพนาเอง”
   
“ครับ” เพทายหยิบโทรศัพท์ออกมา เขายังไม่ชินกับคำเรียกที่เปลี่ยนไปของสาริน แต่ก่อนเรียกเขาเพทาย เดี๋ยวนี้ถ้าไม่เรียกเพ ก็เรียกคุณ แถมน้ำเสียงที่เรียกก็เป็นกันเองมากขึ้น เวลาได้ยินเขารู้สึกเขินแปลกๆ พยายามบอกตัวเองว่าเป็นเพราะยังไม่ชิน เดี๋ยวก็คุ้นหูเอง
      
• • • • • • • •

“ตกลงจะอยู่ช่วยคุณสารินเหรอ” คีตกานต์เดินข้างเพื่อนรัก ปล่อยให้สารินอุ้มเด็กชายอาโปเดินนำหน้าไปกับพนาและขุน

“ใช่ จะได้ดูตอนอาโปเข้าโรงเรียนด้วย”

“เป็นห่วงเหรอ”

“อืม”

“ห่วงใคร พ่อหรือลูก”

สายตาของเพทายมองไปข้างหน้า มองแผ่นหลังกว้างของสาริน มองมือเล็กๆ ที่โอบอยู่รอบคอของพ่อ เขาตอบตามที่รู้สึกจริงๆ ไม่มีอะไรต้องปิดบังเพื่อนรัก

 “ห่วงทั้งคู่”

“ดีแล้วเราเห็นด้วยนะ อยู่เถอะที่นี่เหมาะกับเพ”

“แล้วคีย์ล่ะ จะเอายังไงคิดหรือยัง”

คีตกานต์หันไปสบตาเพื่อน เพทายมีสีหน้าจริงจังจนเขาไม่กล้าพูดเล่น

“ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะเอายังไงดี  แต่คงอยู่ที่นี่อีกไม่นาน เกรงใจคุณสาริน”

“โทรหาป๊าบ้างหรือเปล่า”

คีตกานต์ส่ายหน้า

“ระวังป๊าจะเป็นห่วง”

“ฝากแม่บ้านบอกแล้วว่ามาหาเพ ถ้าเป็นห่วงจริงป่านนี้ก็โทรมาแล้ว อาจจะดีใจก็ได้ที่เราไม่อยู่บ้าน จะได้ไม่มีใครขวางหูขวางตา คอยหาเรื่องผู้หญิงของเขา เพราะถ้าสนใจเราจริง คงไม่พาผู้หญิงรุ่นเดียวกับเราเข้ามาในบ้าน”

“คีย์” เพทายมองเพื่อนด้วยสายตาเป็นห่วง คีตกานต์ยักไหล่ เขาเฉยชาเสียแล้ว ไม่ใช่ไม่รู้สึกแต่ชินชา

“อาคีย์ครับ”

“ครับ” เพทายก้มลงมอง เมื่อเด็กชายขุนเดินย้อนกลับมาหา

“ไปปาลูกโป่งกันไหมครับ ผมอยากเล่น”

“เอาสิครับ”

เด็กชายขุนยื่นมือให้คีตกานต์จับ สายตาที่มองขึ้นมาทำให้รอยยิ้มที่จางหายของคีตกานต์กลับมาอีกครั้ง

“ไปกันครับ อาคีย์จะเอาตุ๊กตาตัวใหญ่ๆ มาให้ได้เลย” คีตกานต์จับมือของขุนกระชับ เขารู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด

“โปปายด้วยคับ โปปายด้วย”

“ส่งเจ้าตัวยุ่งมา” พนายื่นมือไปรับอาโปจากสาริน

“ไปครับลุงจะพาไปปาลูกโป่งกับพี่ขุน”

พนาอุ้มเด็กชายอาโปออกเดินนำไปกับคีตกานต์และขุน ทิ้งให้เพทายและสารินเดินรั้งท้ายกลุ่ม

“เพ”

“ครับ” เพทายหันไปมองร่างสูง

“ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและจะไม่ถาม แต่คีย์อยู่ที่นี่ได้นานเท่าที่ต้องการ”

“คุณสาริน!” ดวงตาของเพทายเบิกกว้าง

“เดินใกล้กันแค่นี้ ยังไงก็ได้ยิน”

เพทายหันกลับไปมองด้านหน้า เขามองมือของคีตกานต์ที่จูงมือขุน มองพนาที่เดินใกล้กับเพื่อนรัก และกำลังชวนอีกฝ่ายคุย ถ้าอย่างนั้นที่ขุนเดินกลับมาก็เป็นเพราะไม่สารินก็พนาเป็นคนบอกใช่ไหม

เพทายเบือนสายตากลับมาที่สาริน ดวงตาของเขาอ่อนแสงลง

“ขอบคุณครับ”

“ผมก็ต้องขอบคุณเหมือนกัน”

“เรื่องอะไรครับ”

ร่างสูงขยับเข้ามาหา ก้มหน้าลงมากระซิบใกล้ๆ “เรื่องที่คุณเป็นห่วงผมกับลูก”

เพทายเผยอปากค้าง เขาเพิ่งนึกได้ว่าถ้าได้ยินคีตกานต์พูด ก็ต้องได้ยินที่เขาพูดด้วย

“ขอบคุณ”

เพทายพูดไม่ออก ไม่รู้จะแก้ตัวให้ตัวเองอย่างไรเพราะอีกฝ่ายได้ยินเต็มสองหู

“รู้อย่างนี้ผมทำสัญญาสักสามปีก็ดี”

!!!

“หึๆ”

เพทายมองตามหลังร่างสูงที่เดินนำไปข้างหน้า เพราะมัวแต่ตกใจจึงหยุดยืน กว่าจะรู้ตัวอีกฝ่ายก็เดินห่างออกไปแล้ว

“ถ้าสามปีผมก็ไม่เซ็นหรอกครับ” เพทายตะโกนตามหลังเมื่อได้สติ

ร่างสูงหันหน้ากลับมามองเขา รอยยิ้มปรากฎที่ริมฝีปากและดวงตา

“มาเร็ว ถ้าปาลูกโป่งได้ผมจะเอาตุ๊กตาตัวใหญ่ๆ ให้”

“ใครจะเอา” เพทายพูดพึมพำอยู่ในคอ ก่อนเร่งฝีเท้าตาม

“ชอบตัวอะไร”

“มิกกี้เม้าท์”

เขาไม่เห็นจะอยากได้เลย แต่ถ้าไม่เอาก็เสียดายของน่า

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[Yara]

บอกลับหลังทำไม บอกตรงๆไปเลยคุณสาริน

[arij-iris]

จ้ะ เพไม่อยากได้ เจ้จะเชื่อตามนั้นล่ะกัน 

[Al2iskiren]

ตอนที่คุณพนาอุ้มอาโปไปกับคีย์ที่จูงมือกับน้องขุนนี่มันพ่อแม่ลูกชัดๆ ส่วนคุณสารินนี่ทำเป็นพูดไปเซ็นสัญญา3ปีเนี่ย จริงๆอยากจะให้เซ็นสัญญาตลอดชีพก็บอกค่ะ 

[kunt]

อืมอืม เสียดายมิกกี้เมาท์นี่เอง  ต่อสัญญากันง่ายดายจริงๆ 5555

[Jibbubu]

สงสารคีย์จังกับพ่อขอให้ไปได้ด้วยดีทีเถอะ อยากให้พ่อคีย์กลับมาสนใจคีย์บ้างจัง
ส่วนคุณสารินร้ายจริงเชียว

[ก้อนขี้เกียจ]

มุกสามสิบกอดอุ่นกว่าสามขวบคือฉันตายตรงนัเนเลย คุณสารินทำดาเมจรุนแรงมาก

[Chompoo reangkarn]

 

[JUST_M]

ใครจะช่วยคีย์แก้ปัญหานาาาาาาา

คุณสาริน เดินหน้าจีบได้แล้ว

[kawisara]

น้องขุนน่ารัก

รู้ว่าอาคีย์เศร้า

เลยรีบมาชวนไปปาลูกโป่งใช่ใหม

[MayuYume]

โอยตอนนี้คุณสาริน สิบ สิบ สิบ ไปเลยคร๊าาาาา 
รุกไม่หยุดลูกต้องช่วยหยุดแต่ก็หยุดไม่อยู่จริงจริง แง้ น่าร๊ากกกกก

[Yara]

มาขนาดนี้แล้วคุณสารินน่าจะสมหวังนะ ^^

[TheDoungJan]

ทำสัญญาตลอดชีวิตไปกันเลยค่ะ

[iceman555]

สองคู่ มีลูกด้วยกันทั้งคู่เลย อิอิอิ

[HISY]

ต่อไปสัญญา1ปีคงไม่พอ คริๆ

[lemonphug]

น่ารักกันจริงๆๆ

[b2friend]

น้องคีย์เป็นกามเทพให้เพื่อนสำเร็จแล้ว ภารกิจต่อไปก็หาคนรู้ใจให้ตัวเองด้วยนะ

[snowboxs]

คุณเจ้าของสวนลุกขึ้นมารุกหนักมาก
ผู้จัดการสวนก็คงจะเข้าใจกามเทพคีย์มากขึ้น

[pigarea]

สัญญาฉบับต่อไป คงจะเป็นสัญญาใจ 

[gackmanas]

 
น่ารัก ละมุน ทุกตอน...

[BAKA]

แหมมมม พอคุณเขารู้ตัวนี่รุกเร็วเหลือเกินนะคะเนี่ย

[mypink801]

คุณสารินกะจะไม่ให้เพทายไปไหนเลยสิเนี่ยยย แผนสูงงงง 
พนา คีย์ ขุน อาโป เหมือนพ่อแม่ลูกลูกเลยยย น่ารักกก 

[sailom_orn]

   ทำสัญญาต่อแล้ว ไปไหนไม่ได้เเล้วเพ