หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[O-RA DUNGPRANG]

น่ารัก  นับถือวิธีการจีบแบบเนียน ๆ ของสาริน 

[WilpeR]

คุณสารินพาเพทายมาเปิดตัวนานหญิงคนใหม่ของสวนดอกไม้ 5555

[kenghan]

เพเริ่มรู้ใจตัวเองแล้ว

[cavalli]

 

[miikii]

ให้ดอกไม้ 

[tomnub]

โอ้ยน่ารัก

[Pe_no]

รุกหนักมากกกกกก 

[kungverrycool]

หยอดเป็นขนมครก กันเลยทีเดียว คุณสาริน 5555 

[b2friend]

จะจีบทั้งที เนียนกว่านี้ก็ได้
ต้องหาเหตุพาน้องเพไปเปิดตัวว่าที่คุณนายเจ้าของสวนบ่อยๆ ซะแล้ว 

[labelle]

โอยยย น่ารักมากค่ะ บ้าบอจริง
เนียนให้ดอกไม้แบบนี้ก็ได้หรอคะคุณพ่อ
พาไปออกงาน พาไปเปิดตัวแบบนี้เนาะ

พบคนใจเต้นแรง คิดว่าชอบคุณพ่อหนึ่งอัตรา
เพทายไม่ต้องคิดเยอะนะ ลุยโลด

คีย์น่ารักค่ะ ดูทำแล้วสนุก มีความสุขก็ดีใจกับคีย์นะ

อาโป หนูจะไม่ชงอาเพไม่ได้นะคะ ไหนกลัวอาเพเสียใจ
แล้วดูอยู่ต่อหน้าพ่อ ย้ายทีมเฉยเลย 5555

[kawisara]

รอพนาคีย์และน้องขุนเย้ๆ

[darin]

ตอนที่ 21
คุณผู้จัดการสวนดอกไม้กับหัวหน้าห้อง

   
“มะลิจะเอาไปไหน” พนาถามพี่เลี้ยงเด็กชายอาโป เมื่อเห็นอีกฝ่ายถือถาดอาหารเดินออกมาจากห้องครัว
   
“เอาไปให้คุณคีย์ค่ะ”
   
พนาขมวดคิ้วเข้าหากัน ปกติคีตกานต์จะมาทานข้าวเย็นที่บ้านสาริน เขาจึงสงสัย
   
“ไม่สบายเหรอ”
   
“เปล่าค่ะ เห็นว่าวันนี้ที่ร้านคนเยอะมาก ไม่ได้นั่งพักเลย คุณคีย์เลยหมดแรง โทรมาบอกว่าไม่กินข้าวเย็น คุณเพเลยให้หนูจัดอาหารไปให้ค่ะ”
   
“งั้นเอามา พี่เอาไปให้เอง”
   
“ค่ะ” มะลิส่งถาดให้กับพนา เธอสงสัยนิดหน่อยแต่ไม่ได้ถาม


   
“อ้าว” คีตกานต์พูดแค่นั้นเมื่อเห็นพนาเดินเข้ามาในบ้านหลังเล็ก เขากำลังนั่งหมดแรงอยู่ที่โซฟา ไม่อยากขยับไปไหน
   
พนาวางถาดอาหารลงบนโต๊ะกินข้าว ก่อนเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ติดกัน
   
“อาบน้ำก่อนไม่ดีเหรอ จะได้สบายตัว”
   
“เดี๋ยวครับ” คีตกานต์ขยับตัวขึ้นนั่งดีๆ “ตอนนี้ไม่อยากทำอะไรเลย”
   
“อืม งั้นกินข้าวให้มีแรงก่อน เพให้จัดอาหารมาให้”
   
“ขอบคุณครับ แล้วทำไมคุณพนาเป็นคนยกมาละครับ เด็กๆ ที่บ้านโน้นไปไหนหมด”
   
“ผมเจอมะลิเลยอาสาเอามาให้”
   
“คิดอะไรกับผมหรือเปล่าครับ” คีตกานต์ทำตาล้อเลียน เขาแค่แซวอีกฝ่าย ไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ
   
“คิด” สีหน้าคนพูดจริงจัง
   
“หะ! อะไรนะครับ”
   
“คิดว่าจะทำยังไงกับเด็กแสบอย่างเราดี”
   
“เดี๋ยวครับ แสบอะไร? ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
   
“แน่ใจนะ” พนาจ้องตาคีตกานต์ ที่เขาอาสายกอาหารมาให้อีกฝ่าย ประเด็นหลักคือมาดูว่าไม่สบายหรือเปล่า ส่วนประเด็นรองคือเขาหาโอกาสคุยเป็นการส่วนตัวกับคีตกานต์อยู่แล้ว
   
“แน่ใจสิครับ”
   
“ถ้าอย่างนั้นทำไมสารินสงสัยว่าผมชอบเพทาย”
   
คีตกานต์เม้มปาก เขาต้องซ่อนรอยยิ้มแทบตาย ความเหนื่อยเมื่อครู่หายไปสิ้น ถ้าสารินคุยกับพนาเรื่องนี้ ก็แปลว่าที่เขาคิดเป็นจริง และสิ่งที่เขาทำเกิดผลแล้ว
   
“ว่าไง”
   
“อันนี้ก็ต้องไปถามคุณสารินครับ คุณสารินเป็นคนเข้าใจผิดไม่ใช่ผม มาถามผมได้ยังไง”
   
พนามองรอยยิ้มหัวของอีกฝ่าย เขาเริ่มจับได้ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่คีตกานต์มีท่าทางสบายอกสบายใจ แปลว่าอีกฝ่ายกำลังสนุกกับเรื่องที่ทำอยู่
   
“ผมก็คงคิดแบบนั้นถ้าไม่บังเอิญได้ยินคีย์พูดเต็มสองหู”
   
“พูดอะไรครับ” คีตกานต์เลิกคิ้วขึ้น
   
“คีย์พูดเหมือนผมสนใจเพ ถ้าได้ยินครั้งเดียวผมจะคิดว่าคีย์เข้าใจผิด แต่หลายครั้งผมคิดว่ามันเป็นความตั้งใจ
   
“แล้วทำไมคุณพนาถึงคิดว่าผมตั้งใจละครับ” คีตกานต์ยกยิ้มมุมปาก ดวงตาพราว
   
“ก็เพราะสายตาคุณตอนนี้” พนาชี้นิ้วไปที่ดวงตาของอีกฝ่าย “เดิมผมมั่นใจแค่แปดสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ตอนนี้ผมมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์”
   
“สายตาผมเป็นยังไงครับ”
   
“อยากได้กระจกไหม”
   
“ฮ่าๆ” คีตกานต์หัวเราะชอบใจคำตอบของอีกฝ่าย พนาเป็นคนพูดตรงและฉลาด เขาไม่ควรประมาทผู้ชายคนนี้
   
“ทีนี้ผมจะถามใหม่ ทำไมตั้งใจทำให้สารินเข้าใจผิดคิดว่าผมชอบเพทาย”
   
“เปล่าครับ ผมก็เข้าใจอย่างนั้นเหมือนกัน ตกลงไม่ได้ชอบเหรอครับ” คีตกานต์ใช่โอกาสนี้หาข้อมูลเสียเลย
   
พนานึกอยากตีเด็กหนุ่มตรงหน้าค่าที่แสบเหลือเกิน เขาไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายไม่มีจุดประสงค์ แต่ดูจากอาการแล้วเค้นคำตอบไปก็เท่านั้น คงไม่ได้ความจริงกลับมา
   
“เอาเถอะ จะดื้อก็ดื้อไป แต่ถ้าวันหลังทำแบบนี้อีกถูกตีขึ้นมาอย่าบ่น”
   
 “ผมไม่ใช่ขุน!”
   
“ใช่ เพราะขุนไม่เคยดื้อแบบนี้”
   
คีตกานต์เกิดอาการพูดไม่ออกเพราะเถียงไม่ได้
   
“ไม่ทำแล้วครับ” สุดท้ายก็ใช่วิธีรับปาก แน่สิเขาจะทำทำไมแผนการมันจบไปแล้ว
   
“ก็ไม่ดื้อเท่าไหร่”
   
“เลิกใช้คำเหมือนผมเป็นเด็กได้แล้วครับ” คีตกานต์หน้ามุ่ย
   
“ถ้าไม่อยากให้ทำเหมือนเป็นเด็ก ก็อย่าทำตัวเป็นเด็ก โตแล้วมีอะไรก็พูดกันตรงๆ”
   
“ผิดแล้วครับ เพราะโตแล้วต่างหากเราถึงไม่เคยพูดอะไรกันตรงๆ มีแต่เด็กเท่านั้นที่พูด”
   
“...”
   
“แต่เว้นอาโปไว้คนหนึ่งก็ได้ครับ เจ้าเล่ห์จนตามไม่ทันจริงๆ”
   
“ฮ่าๆ” พนาหัวเราะออกมา เขามองใบหน้ายิ้มๆ ของคีตกานต์ เป็นเด็กหนุ่มที่ทำให้เขาแปลกใจได้เสมอในเรื่องของความคิด พอมองว่าเป็นเด็กกลับมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ พอมองว่าเป็นผู้ใหญ่กลับกลายเป็นเด็ก สมแล้วที่เพทายเรียกว่าหัวหน้าห้องของขุนกับอาโป
   
“เอาเถอะผมถือว่าเราคุยกันเข้าใจแล้ว ผมกลับก่อนคีย์จะได้พัก”
   
“ไหนๆ ก็มาแล้ว ทานข้าวด้วยกันไหมครับ”
   
พนามองเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย คิดย้อนไปถึงวันที่ไปเดินเล่นงานวัด สิ่งที่เขากับสารินได้ยินคีตกานต์คุยกับเพทาย แม้จะไม่รู้ทั้งหมดแต่ก็พอเดาได้ว่าน่าจะเกี่ยวกับครอบครัวของอีกฝ่าย
   
“เอาสิ”
   
“งั้นทานเลยนะครับ”
   
“อืม” พนาเห็นความดีใจแว่บหนึ่งในดวงตาของคีตกานต์ เจ้าตัวลุกขึ้นอย่างกระตือรือร้น มันทำให้เขาสงสัยว่าภายใต้ท่าทางร่าเริงของอีกฝ่ายอาจมีเด็กชายขี้เหงาคนหนึ่งซ่อนอยู่
   
“คีย์”
   
“ครับ”
   
“เรียกผมว่าพี่พนาก็ได้นะ”
   
คีตกานต์เอียงคอมองเขาก่อนหัวเราะออกมา “ไม่เอาครับ เป็นพี่เดี๋ยวหาเรื่องตีผม ไม่เรียกดีกว่า”
   
!!!
   
เจ้าเด็กนี่! ให้ตายเถอะ

• • • • • • • •

“คุณพนา”
   
พนาหยุดยืนเมื่อได้ยินเสียงเรียก น้ำเสียงดีใจขีดสุดของอีกฝ่ายทำให้เขาเริ่มระวังตัว
   
“มีอะไร”
   
“ตอนเย็นผมอยากเข้าเมือง ไปด้วยกันไหมครับ”
   
“ไปชวนสารินเถอะ”
   
“โห~ ปฏิเสธแบบไม่มีเยื่อใยเลยเหรอครับ” คนพูดทำตาโต
   
“หึๆ ไม่ใช่จะชวนสารินผ่านผมเหรอ”
   
“พูดอย่างนี้ระวังคนจะเข้าใจผิดว่าผมตามจีบคุณสารินนะครับ”
   
“หรือจะให้เข้าใจว่าคีย์ตามจีบผม”
   
คีตกานต์ปรายตามอง เห็นทื่อๆ แบบนี้ร้ายไม่ใช่เล่น
   
“ถ้าว่างให้จีบก็จีบได้ครับ เพราะผมว่างอยู่พอดีไม่มีอะไรทำ”
   
ดูความร้ายกาจของเจ้าเด็กแสบ พนาไม่คิดว่าเขาจะตามอีกฝ่ายทัน
   
“จะไปทำอะไรในเมือง”
   
“จีบคุณพนา เอ๊ย! ไม่ใช่” คนพูดยิ้มกว้าง ท่าทางสนุกที่ได้แหย่เขา “ไปหาอะไรอร่อยๆ กินครับ โอ๊ะ!” คนพูดทำตาโต “อย่าบอกป้าสานะครับ ป้าสาทำอร่อยทุกอย่างเลย แต่ผมอยากกินอะไรแปลกๆ บ้าง”
   
“แปลกแค่ไหน หนวดเต่าเขากระต่ายไหม”
   
สายตาที่มองมากวาดตั้งแต่หน้าของเขาลงไปที่พื้นก่อนมองย้อนกลับขึ้นมาใหม่
   
“เชย”
   
พนาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกเขินแปลกๆ โดยเฉพาะเมื่อสายตาคู่นั้นมองมา จนเผลอยกมือขึ้นเสยผมแก้เขิน
   
“แล้วจะกินอะไร”
   
“อาหารญี่ปุ่นครับ คิดถึงมาหลายวันแล้ว ไปไหมครับ พาขุนไปด้วย ผมเลี้ยงเอง”
   
“ถ้าจะให้ไปด้วยก็อย่าพูดคำนี้”
   
“คำว่าเลี้ยงเหรอครับ”
   
“ยังอีก”
   
“ฮ่าๆ”

ดูเหมือนเด็กแสบจะแสดงออกชัดเจนว่าตั้งใจพูดยั่วโมโหเขา แต่พนากลับขำแทนที่จะโมโห

“งั้นชวนไปหมดทุกคนเลยนะครับ เดี๋ยวผมไปบอกเองว่าคุณพนาจะเลี้ยง”
   
พนาถอนหายใจยาว บอกแล้วว่าเขาคงตามอีกฝ่ายไม่ทัน
   
“เอาเถอะจะทำอะไรก็ตามใจ จะไปกี่โมงก็มาเรียกแล้วกัน วันนี้ผมอยู่ที่ออฟฟิศทั้งวัน”
   
“โอเคครับ”
   
คนพูดยิ้มกว้าง ท่าทางพออกพอใจที่เขายอมลงให้ พนาพยักหน้า ออกเดินต่อเมื่ออีกฝ่ายเสร็จธุระกับเขาแล้ว
   
“พี่พนา ขอบคุณนะครับ”
   
พนาชะงัก หันกลับไปมอง เห็นเพียงแผ่นหลังของอีกฝ่าย กำลังมุ่งตรงไปยังร้านดอกไม้ พี่พนาอย่างนั้นเหรอ หึๆ
   
พนาหันกลับ เดินแยกไปทางออฟฟิศ ไม่รู้ตัวเลยว่าเขากำลังเดินยิ้ม

พี่พนา เสียงที่เรียกเพราะดีเหมือนกัน

• • • • • • • •
   
“ใครจะนั่งกับอาคีย์ครับ”
   
“โปคับ โป” เด็กชายอาโปชูมือขึ้นสูง ยิ้มหวานให้อาคีย์
 
“ฉลาดจริงๆ ตัวแค่นี้ รู้ตลอดว่าอ้อนอาคีย์ได้” คีตกานต์หัวเราะเบาๆ รับเด็กชายจากเพทาย จัดให้นั่งบนเก้าอี้เด็กที่พนาขยับมาตั้งให้

“ขุนมานั่งกับอาไหม”

“ขูนมาเลว” เด็กชายอาโปกวักมือเรียกเพื่อนเล่น อยากให้มานั่งด้วยกัน

“ไปเถอะ” เพทายพยักหน้าอนุญาตเด็กชาย เมื่อขุนเงยหน้าขึ้นมอง เขาคิดว่าเด็กชายคงกลัวเขาน้อยใจ ที่ไม่มีใครนั่งด้วย เป็น
เด็กที่อ่อนโยนและใส่ใจคนอื่นเสมอ

“สั่งอะไรดีครับ” เพทายกางเมนูไอศกรีมให้เด็กๆ ดู เด็กชายขุนนั่งข้างน้องชาย ถัดไปเป็นพนา ฝั่งตรงข้ามจึงเหลือเพียงสารินกับเพทายเท่านั้น

“โปอาวอานนี้” เด็กชายโปชี้ไอศกรีมถ้วยใหญ่ในเมนู

“กินหมดเหรอเรา”

“กินกาบอาคี” เด็กชายเงยหน้าขึ้นยิ้มหวาน ส่งสายตาอ้อน

“เฮ้อ เชื่อเพแล้วเจอสายตาแบบนี้ใครจะรอด สั่งก็สั่งครับ เอามาเลยหนึ่งถ้วยแปดลูก”

เพทายยิ้มเอ็นดูเพื่อนรัก คีตกานต์รักเด็กและใจดีกับเด็กมาก ตามใจตลอด เด็กชายอาโปก็ช่างรู้ อ้อนถูกคนเสมอ

“ขุนสั่งอะไรดีครับ” คีตกานต์หันไปถามเด็กชายขุน

“ผมทานกับอาโปก็ได้ครับ”

“ไม่เป็นไรอาทานเอง ขุนอยากทานอะไรสั่งเลย อันนี้ไหมครับ หรือว่าอันนี้ดี” คีตกานต์ชี้มือไปที่รูป เขาพลิกหน้าอื่นๆ เพื่อให้เด็กชายได้เลือก

พนามองทั้งสองคนอยู่เงียบๆ ตั้งแต่มีเพทายกับคีตกานต์เข้ามา ดูเหมือนขุนจะมีความสุขขึ้นมาก แม้จะพยายามไม่แสดงออกก็ตาม แต่เขาเป็นพ่อย่อมรู้สึกได้

ขุนไม่ใช่เด็กที่ขาดความอบอุ่น แต่ก็ต้องยอมรับว่าเขาคนเดียวไม่สามารถแทนทุกอย่างได้ เพราะด้วยนิสัยเขาเป็นคนเรียบง่าย ตรงไปตรงมา แม้จะมีความใส่ใจให้เด็กชายเต็มเปี่ยม แต่ก็ไม่มีความละเอียดอ่อนในบางเรื่อง เหมือนที่เพทายและคีตกานต์มี

“พี่พนาทานอะไรครับ”

“หือ?” พนามัวแต่คิดอะไรเพลินๆ จึงไม่ทันฟัง

“เหลือคนสุดท้ายแล้วครับ” เมนูถูกยื่นมาตรงหน้า ทำให้เขาเข้าใจความหมายของอีกฝ่าย

“พี่ขอกาแฟร้อนแก้วเดียว ไม่ทานไอศกรีม”

“ทำเข้ม”

“อะไรนะ”

“เปล่าครับ” คนพูดทำตาใสใส่เขา

“ทามเข้ม”

“ชู่ว” เด็กแสบหันไปแตะนิ้วกับริมฝีปากให้เด็กชายอาโปดูแทบไม่ทัน เด็กชายตัวน้อยรีบยกนิ้วขึ้นแตะปากเลียบแบบหัวหน้าห้อง หัวเราะกันคึกคัก ดูก็รู้ว่าคนโตกว่าไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไรเขาหรอก เล่นสนุกกันไปอย่างนั้นเอง


“โปม่ายหวายแล้วคับ” เด็กชายอาโปวางช้อน หลังจากทานไอศกรีมหมดไปสามลูก คีตกานต์ก็ไม่ไหวเหมือนกันเพราะเขาสั่งเค้ก

ไอศกรีมมาทานด้วย ไหนจะอาหารญี่ปุ่นที่เพิ่งทานเข้าไป เขาจึงหันซ้ายหันขวา เพทายคงไม่ไหวเหมือนกัน เด็กชายขุนก็ยังทานของตัวเองไม่หมด เหลือแค่สารินกับพนาที่ดื่มเฉพาะกาแฟทั้งคู่ สารินคงไม่ได้เพราะเขาไม่กล้ายุ่ง เหลือเพียงแค่คนเดียว
   
คีตกานต์ก้มหน้าลงกระซิบบางอย่างข้างหูเด็กชายอาโป เด็กชายพยักหนาหงึกหงัก เงยหน้าขึ้นยิ้มแฉ่งเมื่อเขาพูดจบ
   
“ลุงพานาค้าบ”
   
“ครับ” พนาหยุดคุยเรื่องงานกับสาริน หันมามองเด็กชายตัวน้อยที่ยิ้มหวานให้เขาจากเก้าอี้เด็ก
   
“ลุงพานาล้ากโปเป่าน้า”
   
“หือ?” พนาเลิกคิ้วขึ้น สายตาของเขาตวัดไปมองคีตกานต์โดยอัตโนมัติ อีกฝ่ายทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
   
“รักสิครับ”
   
“ล้กกานต้องกินด้วยกานน” เด็กชายยิ้มแฉ่ง พูดเป๊ะตามที่อาคีย์บอก
   
“กินด้วยกัน?” พนายังประมวลผลไม่เสร็จ คีตกานต์ก็เลื่อนไอศกรีมถ้วยใหญ่มาข้างหน้าเขา ไอศกรีมยังเหลืออยู่ในถ้วยเกินครึ่ง
   
“ลุงพานาน่าล้ากที่ฉุดเลย โปล้ากที่ฉุด”
   
“ใช่ครับ อาพนาใจดีที่สุด ช่วยอาโปทานด้วย” คีตกานต์ผสมโรงชมด้วยอีกคน
   
พนาพูดไม่ออก ได้แต่หันไปสบตากับสาริน ซึ่งเพื่อนรักไม่คิดจะช่วยอะไรเขาเลย แถมยังมองมาด้วยสายตาขบขันที่เขาตกหลุมตัวแสบทั้งหลาย
   
“เร็วครับเดี๋ยวละลาย”
   
พนาตวัดสายตาไปมองหัวหน้าเด็ก
   
“ทานให้หมดนะครับ เราไม่ควรกินทิ้งกินขว้าง เด็กๆ เข้าใจไหมครับ”
   
“คับ”
   
“ครับ” แม้แต่ลูกชายของเขายังพยักหน้า
   
“เอาน่า นานๆ กินทีเผื่อนายจะหวานขึ้น” สารินพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ มีเพียงเพทายคนเดียวเท่านั้นที่ส่งยิ้มให้กำลังใจเขา
   
พนาตักไอศกรีมเข้าปาก สายตาจับจ้องที่ใบหน้าของคีตกานต์ อีกฝ่ายรู้สึกตัวจึงหันมามองเขา รอยยิ้มทะเล้นที่ส่งมาให้ทำให้พนาเปลี่ยนใจ

เอาเถอะถึงหัวหน้าห้องของเด็กๆ จะร้ายอยู่บ้าง แต่ถ้ามันทำให้เด็กขี้เหงาสดใสขึ้น เขาก็ไม่มีปัญหาอะไรกับไอศกรีมถ้วยนี้

“พี่พนาสู้ๆ ครับ”

ร้ายจริงๆ

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[Al2iskiren]

หัวหน้าห้องแสบมาก แบบนี้คุณพนาจะไปไหนรอดคะ 

แถมเข้าขากับอาโปได้ดีอีก ฮาาาาา

[MayuYume]

แสบจริงจริงเลยอาคีย์
แต่มีความสุขคุณพี่พนาก็ดีใจแล้ว อิอิ 

[aiyuki]

เพจะรู้ใจตัวเองตอนไหนเนี่ยยยย

[sailom_orn]

  พี่พนาหลงกลเเสบเล็กกับแสบใหญ่ซะแล้ว

[Jibbubu]

ตอนที่แล้ว รุกหนักจริงนะคะคุณสาริน ส่วนตอนนี้ พี่พนาคงสู้หัวหน้าห้องเด็กแสบไม่ไหวแน่ ๆ งานนี้

[JUST_M]

หัวหน้าเด็กที่แท้ 555 คีย์น่ารัก

[lizzii]

แสบทั้งห้องอ่ะ เด็กห้องนี้ 5555

[TheDoungJan]

แสบจริงๆหัวหน้ากะพรรคพวก

[kunt]

เรียกพี่พนาแล้ว แสดงว่าตีได้ค่ะคุณผู้จัดการ จัดหนักๆ เลยนะ 5555

[somberness]

พี่พนาแพ้ทุกทางงง 

[HanATarO]

เสียรู้ให้อาคีย์ซะแล้ว พี่พนา 5555

[iceman555]

 

[van16]

สมแล้วที่เป็นหัวหน้าห้อง แสบจริงๆ แต่น่าล้ากที่ฉุด 

[ซีเนียร์]

  

[nut2557]

  แสบทั้งคู่ 

[HISY]

หัวหน้าห้องแสบจริงๆ

[WilpeR]

พี่พนาต้องตามหัวหน้าเด็กแสบให้ทันน้า 5555

[snowboxs]

5555 พี่พนาสู้ๆ