หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[seaz]

แสบกันจริง ๆ ครับ แบบนี้พี่พนาจะรับมือคีย์ไหวไหมครับเนี่ย

[darin]

ตอนที่ 22 
รู้สึกดี (1)

   
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ขณะที่เพทายกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาใส่กางเกงแล้วเหลือแต่เสื้อ กำลังคิดจะหยิบเสื้อมาใส่ให้เสร็จก่อน ประตูก็ถูกเปิดออก
   
ร่างสูงของสารินก้าวเข้ามาในห้อง เพทายชะงักค้าง เป็นครั้งแรกที่เขาเขินผู้ชายด้วยกัน ชายหนุ่มรีบหยิบเสื้อขึ้นมาใส่
   
“เพไมได้ล็อคประตู”
   
เพทายหันไปมองคนพูด “ไม่ได้ล็อคก็เปิดเข้ามาไม่ได้ครับ”
   
“ไม่ได้ล็อคทำไมจะเปิดไม่ได้ ประตูที่ไหนไม่ได้ล็อคแล้วเปิดไม่ได้”
   
“นี่กวนผมใช่ไหมครับ”
   
“หึๆ” ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงเขา สายตาที่มองมาเป็นประกายวาบวับชอบกล จนเพทายไม่กล้าสบตา
   
“คุณสารินมีอะไรหรือเปล่าครับ” เพทายถามเพราะอีกฝ่ายมาหาเขาที่ห้องแต่เช้า
   
“ไม่มี”
   
“ไม่มี?” เพทายเลิกคิ้วขึ้น
   
“ใช่”
   
“แล้วแวะมาหาผมทำไมครับ”
   
“คิดถึง”
   
!!!
   
“หึๆ”
   
“อย่ากวนผมสิครับ ผมถามจริงๆ เป็นงานเป็นการ”
   
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าผมพูดไม่จริง”
   
ตึกตึก ตึกตึก หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงขึ้น เพทายหลบสายตาที่มองมา
   
“ใครเชื่อก็แปลกแล้วครับ”
   
“งั้นเพก็คงต้องแปลกสักวัน”
   
เพทายสบตากับร่างสูงที่เพิ่งลุกขึ้นยืน ในดวงตาคู่นั้นมีประกายบางอย่างที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวแรง มันเป็นไปไม่ได้ เขาต้องเข้าใจความหมายผิดไปแน่ๆ
   
“เพ” มือใหญ่วางลงบนบ่าของเขาอย่างนุ่มนวล
   
“คะ..ครับ” เพทายตอบรับเสียงตะกุกตะกัก
   
“กลับด้านเสื้อด้วยนะก่อนลงไป”
   
เพทายก้มลงมองเสื้อทันที เขาเงยหน้าขึ้นเห็นเพียงหลังของสาริน ก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง
   
ไอ้บ้าเอ๊ย! ขายหน้าชะมัด

• • • • • • • •

“ไปค้างคืนบนเขาเหรอครับ ไปสิครับ ไปแน่นอน” คีตกานต์ตอบรับทันที วันนี้เขาแวะมาทานอาหารเช้าที่เรือนใหญ่ เช่นเดียวกับพนากับเด็กชายขุน
   
“ผมชวนผิงไปด้วยได้ไหมครับ” เพทายถามเจ้าของบ้าน เมื่อครู่สารินเพิ่งบอกพวกเขาว่า ศุกร์เสาร์นี้จะพาขึ้นไปค้างที่บ้านบนดอย
   
“กำลังจะบอกอยู่พอดี”
   
“ขอบคุณครับ”
   
“อากาศข้างบนเย็นกว่าข้างล่างพอสมควร เตรียมเสื้อผ้าหนาๆ ไปด้วย”
   
“ครับ” เพทายพยักหน้าเมื่อสารินเตือน
   
“เดี๋ยวผมจะจัดเสื้อผ้าไว้ตั้งแต่คืนนี้เลย” คีตกานต์ออกอาการดีใจมากกว่าเพื่อน
   
“หึ”
   
“หัวเราะอะไรครับ”
   
พนาหัวเราะมากขึ้น เมื่อหัวหน้าห้องหันมาทำหน้ายับใส่เขา
   
“หัวเราะคนเห่อ อีกตั้งสามวันกว่าจะไป”
   
“อีกแค่สามวันต่างหากครับ ปกติผมจัดกระเป๋าเสื้อผ้าเป็นอาทิตย์”
   
“อาทิตย์หนึ่งเหรอ?” พนาเลิกคิ้วขึ้น จัดเสื้อผ้าอะไรล่วงหน้าเป็นอาทิตย์
   
“เชื่อเถอะครับพี่พนาเรื่องจริง” เพทายหัวเราะเบาๆ
   
พนาพยักหน้า เขาเห็นอีกฝ่ายใส่ชุดพนักงานทุกวันจนชินตา ลืมไปแล้วว่าอีกฝ่ายแต่งตัวเก่งแค่ไหน
   
“เราจะออกช่วงบ่ายวันศุกร์ ตอนเช้าเพไม่ต้องพาอาโปไปที่ออฟฟิศ อยู่เตรียมตัวที่บ้านเลย คีย์ก็เหมือนกันบอกที่ร้านไว้ด้วย”
   
“ครับ”
   
“ครับ” เพทายกับคีตกานต์รับคำพร้อมกัน สองเพื่อนซี้สบตากันด้วยรอยยิ้ม ตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยวแบบค้างคืน

• • • • • • • •

“โห~” คีตกานต์อุทานเมื่อเห็นวิวที่อยู่ตรงหน้า “สวยสุดๆ เลยครับ” เขายืนอยู่บนระเบียงกว้างของบ้านบนเนินเขา ไม่สามารถละสายตาจากวิวภูเขาตรงหน้าได้

 “สวยจริงๆ” เพทายยืนอยู่ไม่ห่างจากคีตกานต์ สายตาของเขามองไปยังภูเขาด้านหน้า สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรับอากาศบริสุทธิ์เข้าไป

“ดีใจที่ชอบ” เสียงพูดดังมาจากด้านหลัง เพทายหันกลับไปมอง ร่างกายปะทะเข้ากับแผ่นอกของสาริน

“ขอโทษครับ” เพทายรีบผละออกห่าง

“อาเพหน้าแดงจาง” เด็กชายอาโปเงยหน้าขึ้นมอง

“เปล่าครับ” เพทายรีบปฏิเสธ

“เป็นคุณครูโกหกเด็กไม่ดีนะ” ดวงตาวาววับที่มองมายิ่งทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง มาวันแรกก็คุมตัวเองไม่อยู่แล้ว

“ลมพัดแรง อากาศเย็น แก้มอาเพก็จะแดงแบบนี้ครับ” เพทายย่อตัวลงเพื่อคุยกับเด็กชายอาโป เป็นการหลบสายตาพ่อของเด็กชายไปในตัว

“โปแดงเป่า” เด็กชายอาโปยกมือขึ้นจับแก้มตัวเอง

“หึๆ”

เพทายเหลือบสายตาขึ้นมองร่างสูง ทำเขาหน้าแดงแล้วยังมีหน้ามาหัวเราะอีก

“อาโปไม่แดงครับ”

“ขูนนน” เด็กชายอาโปเรียกเพื่อนเล่น เด็กชายขุนหันมามอง

“ขูนก้ะม่ายแดง” เด็กชายตัวน้อยหันมาบอกเขา

“ไม่มีใครหน้าแดงครับ มีแค่อาเพคนเดียว อาเพแพ้อากาศเลยเป็นแบบนี้” เพทายพูดเพื่อให้เด็กชายหายข้องใจ

“โปชานะอากาดเหลอ”

“ใช่ครับ อาโปของอาเก่งมาก”

“เย่ๆ ขูนน โปชานะอากาดดด” เด็กชายอาโปวิ่งไปสบทบกับพี่ชายที่ยืนดูวิวกับผิงอยู่อีกมุมหนึ่งของระเบียง เพทายถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ ที่เด็กน้อยเลิกสนใจเขา

“ผมก็ชนะอากาศนะ”

“ครับ?” เพทายลุกขึ้นยืน มองหน้าสารินเพื่อรอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร

ดวงตาคมเข้มจุดประกายเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากยกยิ้ม “ผมบอกว่า..ผมก็ชนะอากาศนะ”

“ผมได้ยินแล้วครับ แล้วมันทำไมเหรอครับ”

“ผมก็อยากเป็นของคุณบ้าง”

ตึกตึก ตึกตึก

“เพแพ้อากาศอีกแล้ว” มือใหญ่แตะที่แก้มของเขา ดวงตาจ้องเข้ามาในดวงตา

“สงสัยจะชนะผมอย่างเดียว”

เพทายคิดอะไรไม่ออก เขาได้ยินแต่เสียงหัวใจของตัวเองเต้นรัว ดวงตาของคนตรงหน้าวาววับ ก่อนร่างสูงจะเอามือลง เพทายได้แต่ยืนนิ่ง ในหัวของเขาสับสนไปหมด วันก่อนโน้นเขาคิดว่าเขาแอบชอบสาริน แต่วันนี้เขากำลังคิดว่าสารินชอบเขา มันจะเป็นไปได้ยังไง!

“เพ คุณสารินคะมาถ่ายรูปกัน” ผิงตะโกนเรียกพวกเขา

“อืม” เพทายพยักหน้า ปัดทุกอย่างออกจากหัว เดินตามสารินไปรวมกลุ่มกับคนที่เหลือ บอกตัวเองว่าอย่าเพิ่งเอาเรื่องนี้มาคิด ใช้เวลากับทุกคนให้สนุกก่อน

• • • • • • • •

“อาเพครับ”

“ขอบคุณครับ” เพทายรับมาชเมลโล่ย่างมาจากเด็กชายขุน เด็กๆ กำลังสนุกกับการย่างมาซเมลโล่สีขาวกับไฟในเตาถ่าน โดยเฉพาะเด็กชายอาโป

หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จ พนาชวนทุกคนออกมานั่งเล่นรับลมที่ระเบียง มีเสียงเพลงเปิดคลอเบาๆ ดังมาจากในตัวบ้าน เพทายให้มะลิปูเสื่อที่พื้นก่อนใช้ผ้านวมผืนใหญ่ปูทับเพื่อให้เด็กๆ นอนเล่น

บนโต๊ะมีเครื่องดื่มหลากหลายให้เลือกตามชอบใจ ทั้งมีแอลกอฮอล์และไม่มี เพทายเลือกดื่มเบียร์เพื่อให้ร่างกายอบอุ่นและผ่อนคลาย

ชายหนุ่มอดเหลือบสายตาไปมองสารินไม่ได้ หลังจากคำพูดแปลกๆ ที่เขาได้ยิน สารินก็กลับมาเป็นปกติกับเขาเหมือนเดิม มันทำให้เพทายสับสนและไม่มั่นใจ

เพราะมัวแต่ใช้ความคิด ทำให้เพทายหลบสายตาของสารินไม่ทันเมื่ออีกฝ่ายหันมามอง เขาทำได้แค่ยกยิ้มก่อนรีบเบือนสายตาหนี

“อาเพน่างด้วยกาน” เด็กชายอาโปกวักมือเรียก อยากให้เขาไปนั่งด้วย

“ครับ” เพทายย้ายจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ไปนั่งบนผ้าห่มข้างเด็กชาย เขาปัดเศษถ่านที่ตกลงมาบนผ้าห่มออก พอเงยหน้าขึ้นร่างสูงของสารินก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างเขาแล้ว

“วันนี้เห็นดาวชัดมาก”

เพทายเงยหน้าขึ้นมองดาวบนท้องฟ้าตามอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติ เขาจำไม่ได้แล้วว่าเขาเห็นดาวเยอะๆ แบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่

“แบบนี้ค่อยดีหน่อย”

เพทายห้ามไม่ทันเมื่อร่างสูงของสารินเลื่อนตัวลงนอน ศีรษะหนุนกับหัวเข่าของเขา

“ขอยืมเข่าหน่อยนะ มองแบบนี้จะได้ไม่เมื่อยคอ”

“หมอนจะสบายกว่าครับ มะลิส่งหมอนมาให้พี่หน่อย” เพราะกลัวจะโดนเศษของถ่าน เพทายจึงให้มะลินำหมอนที่เตรียมไว้ให้เด็กๆ ไปวางบนเก้าอี้ก่อน
   
“อย่าเพิ่งเลยเดี๋ยวถ่านกระเด็นใส่”
   
เพทายโดนคำพูดของตัวเองย้อนกลับ เขาจึงพูดอะไรไม่ออก เด็กชายอาโปหันมามองพ่อกับอาเพ ก่อนขยับเข้ามาใกล้แล้วล้มตัวลงนอนบนตักของเขาอีกคน
   
“โปนอนด้วย โปนอนด้วย”
   
“มาดูดาวกันครับ” สองพ่อลูกคุยกันงุ้งงิ้ง แล้วเพทายจะทำอะไรได้ นอกจากปล่อยให้นอนอยู่แบบนั้น เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับผิงและคีตกานต์ สายตาของเพื่อนขบขัน เพทายจึงถลึงตาใส่เป็นการขู่ว่าห้ามหัวเราะสภาพของเขาตอนนี้
   
“ขุนอยากนอนดูดาวไหมครับ มานอนตักอาคีย์ก็ได้”  คีตกานต์นั่งลงบนผ้าส่วนที่เหลืออยู่
   
“ครับ” เด็กชายขุนพยักหน้า ล้มตัวลงนอน เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
   
“ผิงนอนไหม”
   
“ไม่ อยากนั่งจิบเบียร์ชมวิวมากกว่า”
   
“ห้าวจริงๆ”
   
“ถึงไม่มีใครมาขอไง คุณสารินมีเพื่อนแนะนำผิงได้นะคะ”
   
“ไม่ดีกว่าครับ ผมเกรงใจพ่อเลี้ยงธัน”
   
คีตกานต์กับเพทายหัวเราะขึ้นพร้อมกัน เมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของเพื่อนรัก
   
“อาผิงแพ้อากาดเหลอคับ” เด็กชายอาโปมองแล้วมองอีกก่อนถามขึ้นมา
   
“เปล่าครับ อาแพ้แอลกอฮอล์” ผิงรีบแก้ตัว ก่อนจะถูกเพื่อนแซวไปมากกว่านี้
   
“งั้นอาผิงอย่าดื่มเลยครับ เดี๋ยวไม่สบาย” เด็กชายขุนพูดด้วยความเป็นห่วง
   
“อาผิงเจอคนที่ชอบแล้ว คุณพนาคะผิงจองลูกชายไว้ได้ไหมคะ คนนี้เลยสุภาพบุรุษจริงๆ”
   
“ไม่ได้”
   
“เดี๋ยวเกี่ยวอะไรกับคีย์” ผิงหัวเราะเพราะคนที่ห้ามไม่ใช่พนาแต่เป็นคีตกานต์
   
“ขุนเป็นลูกของเรา”
   
“เดี๋ยวๆ เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่”
   
“ตั้งแต่ได้ยินเพทายพูดถึงแล้ว อุบอิบเป็นลูกเรียบร้อย ใครจะมาเป็นสะใภ้ต้องให้สกรีนก่อน”
   
“คุณพนาอย่ายอมนะคะ อยู่ๆ จะมายึดขุนหน้าตาเฉยแบบนี้ไม่ได้”
   
“น่าจะห้ามไม่ทันแล้วครับคุณผิง ตอนนี้สนิทกันยิ่งกว่าผม”
   
“เห็นไหมบอกแล้ว นี่ลูกเรา” คีตกานต์หัวเราะเสียงดัง ขำสีหน้าหมั่นไส้ของเพื่อนรัก
   
“โปก้ะเป็นลูกอาเพ” เด็กชายอาโปพูดแทรกขึ้นมา ส่งยิ้มแป้นให้เพทายที่ก้มลงมอง
   
“พ่อคับโปเป็นลูกอาเพเป่า” หนูน้อยเอียงหน้าไปถามผู้เป็นพ่อ
   
“อยากเป็นเหรอครับ” สารินพลิกตัวตะแคงเพื่อมองลูกชาย
   
“หยักคับ”
   
“งั้นเราช่วยกันจับอาเพเอาไว้แน่นๆ ดีไหม จะได้ไปไหนไม่ได้”
   
“จาบเลย โปจาบอาเพเลย” เด็กชายอาโปคว้ามือของเพทายมากอดไว้กับอก ส่งยิ้มออดอ้อน
   
“โปจาบด้ายแล้ว”
   
“น่ารักแบบนี้อาจะไปไหนรอดครับ” เพทายหลงความน่ารักของเด็กชาย เขาก้มลงหอมแก้มนุ่ม หลงจนไม่รู้จะหลงยังไงแล้ว

“ผมจะถือเป็นสัญญา” สารินขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ดวงตาของพวกเขาสบกันนิ่ง

เพทายได้ยินเสียงหัวเราะขลุกขลักในลำคอของผิงกับคีตกานต์ เขาถึงได้สติ    

“ไม่ใช่อย่างนั้นสิครับ”

“ผมบอกอาโปนะ”
   
“คุณสาริน” เพทายอุทานเสียงอ่อนใจ เมื่อสารินแกล้งเขา รู้ก็รู้ว่าใครจะกล้าทำให้อาโปเสียใจ
   
“อาเพตกลงแล้วนะลูก ต่อไปจะอยู่กับพวกเรา”
   
“เย่” เด็กชายอาโปชูมือขึ้นสองข้าง ทำท่าดีใจ เพทายจึงไม่กล้าขัด
   
สารินเลื่อนตัวลงนอนหนุนตักเขาเหมือนเดิม แต่เด็กชายอาโปกลับลุกขึ้นนั่ง ไถลตัวไปหาเด็กชายขุนเพื่ออวดว่าอาเพจะอยู่ด้วย คีตกานต์จึงให้เด็กชายนอนด้วยกันบนตักของเขาแทน จะได้คุยเล่นกัน
   
พนากับผิงย้ายจากเก้าอี้ลงมานั่งด้วยกันบนผ้าห่มผืนใหญ่ เสียงคุยและเสียงหัวเราะดังไม่ขาด เพทายเริ่มชินที่มีร่างสูงนอนหนุนตัก เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องแปลก แต่เมื่อไม่มีใครพูดให้เขากระดาก เพทายก็ปล่อยให้อีกฝ่ายนอนไป ไม่ใช่เพราะเกรงใจ แต่เป็นเพราะเขาก็รู้สึกดีเช่นกัน
   
อย่าเพิ่งค้นหาความจริงด้วยสมอง ปล่อยให้หัวใจรับรู้ความรู้สึกของตัวเอง เพทายเชื่อว่าเขาจะได้คำตอบในสักวัน
   
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[route rover]

หวานจ่นนน หวานซะดอยหวานเลย 

[Chucream.nabi]

 

[Caramel Syrup]

คุณพ่อสารินนอนสบายมั้ยคะ 

[kunt]

แปลกดี รออ่านเรื่องนี้ทุกวันเลย เป็นเรื่องที่อ่านไม่หวือหวา ไม่ต้องคิดตาม แค่ปล่อยไปตามตัวอักษรที่ไหลผ่าน ดีจัง

ขอบคุณเรื่องราวที่ทำให้รู้สึกแบบนี้ รออ่านทุกวันเลย

[fc_fic]

 

[sailom_orn]

  พ่อลูกช่วยกันจับตัวไว้อาเพหนีไม่รอดแน่ได้ 

[mystery Y]

จีบหนักมากค่ะคุณสาริน

[B52]

อุบอิบเก่ง

[lemonphug]

หวานมาก

[gackmanas]

มีความละมุน.. 

[kawisara]

 ทำไมเขิน

อ่านไปยิ้มไป

เขินจัง

[MayuYume]

ขอให้รู้คำตอบที่ใช่นะคะคุณเพทาย 

[Yara]

ต้องใช้ใจนะเพ แต่ก็คงไปไหนไม่ได้หรอกเพราะคุณสารินทุ่มเทขนาดนี้ อิอิ

[Yarkrak]

 
ขอบคุณสำหรับเรื่องที่น่ารัก ๆ

[Chompoo reangkarn]

 

[PrimYJ]

 น่ารักมากเลย แล้วก็เขินคุณสารินมากด้วย

[sompong]

ดีอ่าๆๆๆ

[kaokorn]

ว้าววว ตอนนี้หวานมากกกกกกก ชอบมากเลยฮะ
อ่านไปยิ้มไป เขินไปกับเขาด้วยอ่ะ 

[JUST_M]

เนียนจริงคุณ 555

[Al2iskiren]

ทั้งพ่อทั้งลูกร่วมมือกันแบบนี้อาเพไปไหนไม่รอดแล้ว

[HanATarO]

คุณสารินรุกจีบแบบไม่ให้อาเพหายใจเลย แถมยังมีอาโปคอยสนับสนุนอีก แบบนี้อาเพจะไปไหนรอด

[JustWait]

 

[HISY]

หวานท้าลมไปเลยจ้าาา

[snowboxs]

ทางนี้แพ้ความเนียนของคุณเจ้าของสวนดอกไม้

[ก้อนขี้เกียจ]

หมั่นไส้คุณสารินนนนนน

[diltosscap]

อบอุ่น ละมุนมาก ชอบทุกๆคน

[TheDoungJan]

คุณสารินเนียนสุดและร้ายสุดแล้ว

[van16]

ตอนนี้อบอุ่นดีจัง  คุณสารินก็ยืมมืออาโปอีกเช่นเคย