หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[b2friend]

น่ารักมากกก

[Sarujang]

ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกดีต่อใจจังเลย

[sweetie]

อาโปน่ารักจริงๆ

[O-RA DUNGPRANG]

เขินแก้มจะแตกแล้ว  สองพ่อลูกช่างเข้าขากันจริง ๆ ถึงแม้ว่าคนลูกจะไม่รู้ตัวว่าชงให้พ่อก็เถอะ 

[วายซ่า]

อาเพเจอแสบคูณสอง แสบเล็กใช้มุขออดอ้อน แสบใหญ่รุกจีบตาใสๆ. ต้องใจแข็งเบอร์ไหนถึงจะทนได้ 5555

[mypink801]

หวานเชียววว
คุณสารินเนียนกว่านี้ไม่มีอีกแล้ววว อาโปก็ช่วยชงพ่อแบบไม่รู้ตัวเลยลูกก 

[lizzii]

อาโปถูกจังหวะมากลูก

[kenghan]

อาเพ ไม่รอดแล้ว

[seaz]

มัดมือชกกันเลยทีเดียว

[t2007]

ยิ้มจนปวด กราม ความสุขล้นอก

[miikii]

เนียนเลยนะคุณพ่อ 

[labelle]

บรรยากาศพาไป อะไรก็เป็นใจเนาะคุณพ่อ
แล้วไปทำใจเพทายใจเป๋แบบนี้ได้หรอ
เป็นโรคแพ้อากาศซะเลยไงทีนี้

เพทายคิดมากก็กังวล รอให้คุณพ่อเอ่ยปากก่อนก็ได้เนาะ

ตลกคีย์ แบบนี้ได้ด้วยหรอ จองตั้งแต่ได้ยิน แสบจริงคนนี้
พนาโดนแย่งเลี้ยงลูกแล้ว ต่อไป ต้องพาเข้าบ้านแล้วมั้ง

อาโปขออาเพสิครับ ถามคุณพ่อ ก็อยากให้เป็นลูกด้วยสิ
ขุนน่าเอ็นดูจังเลยครับ เด็กดี

[WilpeR]

คุณพ่อรุกแรงขึ้น เพทายรับไม่ทันเลยนะเนี่ย น้องอาโปน่ารักขึ้นมากแล้ว

[•♀NoM!_KunG♀•]

โอ้ยยยยย

[areenart1984]

นับถือ ๆ อาโป ผู้อยู่สูงสุดแห่งยอดปิรามิด 

[Ginny Jinny]

ขุนน่ารักเก่ง 

[arij-iris]

คุณสารินอย่างร้ายอ่ะ แถมสกิลเนียนนี่อัพเต็มเลยใช่มั้ยยย

[darin]

ตอนที่ 23 
รู้สึกดี (2)

"อยากตื่นมาเจออากาศแบบนี้ทุกวัน" ผิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ถึงแม้เธอจะอยู่ที่สวนส้มแต่อากาศก็ยังสู้บนเขาแบบนี้ไม่ได้
   
"นั่นสิ ถ้ามีบ้านแบบนี้สักหลังก็เยี่ยมไปเลย" เพทายเห็นด้วยกับเพื่อนรัก
   
"ไม่ง่วงกันหรือไง ปลุกมาทำอะไรแต่เช้า หนาวจะตาย" คีตกานต์กระชับเสื้อคลุมที่ใส่อยู่ เขาถูกเพทายปลุก เรียกให้ออกมาด้วยกัน
   
"ปลุกขึ้นมาดูวิว รับอากาศบริสุทธิ์"
   
"รับกันเองได้ไหม ขอไปนอนอีกสักตื่น" คีตกานต์ต่อรองผิง
   
"อย่าไปเลยมีเรื่องอยากปรึกษา"
   
คีตกานต์หยุดบ่นทันที เขากับผิงหันไปมองเพทายพร้อมกัน
   
"มีอะไรหรือเปล่าเพ" ในความเป็นเพื่อนความเป็นห่วงมาก่อนอันดับแรก
   
เพทายมองเข้าไปในตัวบ้าน เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครออกมาที่ระเบียง เขาจึงเดินไปที่โต๊ะไม้ตัวยาว ผิงกับคีตกานต์เดินตามมานั่งด้วย
   
"เพมีอะไร" ผิงถามเพื่อนซ้ำด้วยความเป็นห่วง
   
เพทายมองหน้าเพื่อน จู่ๆ ก็เกิดความกลัวขึ้นมา
 
"ถ้า...ถ้าจะบอกว่าผมอาจชอบผู้ชาย"
   
เขายังไม่ได้คำตอบที่แน่ชัดให้กับตัวเอง แต่อย่างน้อยก็อยากเกริ่นกับเพื่อนไว้ เพทายไม่แน่ใจเลยสักนิดว่าจะเพื่อนจะคิดยังไงกับเรื่องนี้
   
"นึกว่าเรื่องอะไร" คีตกานต์ทำสีหน้าหมดความสนใจ
   
"นั่นสิ ตกใจหมด" ผิงยกมือขึ้นลูบอก
   
"เดี๋ยว ไม่ตกใจกันเลยเหรอ" กลายเป็นเพทายที่ตกใจเสียเอง
   
"ตกใจไง ตกใจนึกว่ามีเรื่องร้ายแรงอะไร ที่แท้ก็เรื่องนี้"
   
"เดี๋ยวผิง! ที่แท้ก็เรื่องนี้เหรอ" ชาหนุ่มทวนคำเพื่อนรัก
   
"ใช่ ไม่เห็นแปลกตรงไหนเลย เพจะรักใครก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่ไม่ใช่คนเดียวกับเราก็พอ" ผิงยิ้มให้เพื่อน พูดออกไปทางติดตลก
   
"ส่วนเราไม่ต้องถาม เพน่าจะรู้ว่าเราเปิดฟรีเรื่อนี้"
   
"อืม รู้ว่าคีย์คิดแบบนั้น แต่ความคิดกับเรื่องจริงมันไม่เหมือนกัน เลยไม่แน่ใจว่าคีย์จะรับได้จริงหรือเปล่า"
   
"คิดอะไรไม่เข้าท่า"
   
"หึๆ" เพทายขำท่าทางของเพื่อน
   
"แล้วมีอะไรปรึกษาอีกไหม"
   
"ไม่มี" ชายหนุ่มส่ายหน้า "แค่อยากบอกน่ะ บอกเอาไว้ก่อน ตอนนี้ก็ยังไม่มีคำตอบให้ตัวเอง จะใช่หรือไม่ใช่ก็ยังไม่รู้ จะผิดหวังหรือเปล่านี่ยิ่งเรื่องใหญ่"
   
"ไม่ผิดหวังแน่"
   
"หือ?" เพทายมองคีตกานต์ สงสัยว่าทำไมอีกฝ่ายดูแน่ใจนัก
   
"โธ่อย่างเพใครจะไม่ชอบ"
   
"แน่ใจนะว่าจะพูดแบบนั้น" เพทายหัวเราะ เพราะเขาเคยถูกแฟนเก่าทิ้งมาแล้ว
   
"จะพูดถึงคนนั้นทำไม ไม่ให้คนไปตบก็บุญแค่ไหนแล้ว" คีตกานต์โมโหเสมอถ้าเพทายพูดถึงแฟนเก่า ดูเหมือนเพื่อนรักของเขาจะผูกใจเจ็บยิ่งกว่า
   
"แต่พูดถึงก็ดีนะ" พวกเขาหันไปมองผิงพร้อมกัน
   
"เพราะนี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่เพพูดถึงด้วยอารมณ์ขันอะ"
   
เพทายเพิ่งรู้สึกตัวเหมือนกัน เหมือนความเจ็บปวดที่ผ่านมาไม่เคยเกิดขึ้น เหลือไว้เพียงความรู้สึกโง่ ซึ่งมันก็ไม่ได้แย่นัก
   
"เพ"
   
"ว่า"
   
"ผิงดีใจนะที่เพมีความสุข"
   
"ขอบใจ"
   
"เพ"
   
"ว่า" คราวนี้เพทายหันไปทางคีตกานต์
   
"ไปนอนได้ยังอะ ง่วง"
   
"ฮ่าๆ ไปได้แล้ว" เพทายหัวเราะขำหน้าตาง่วงของคีตกานต์
   
"จะไปนอนทำไม ตื่นแล้วก็มาชมวิวด้วยกัน" ผิงจับแขนเสื้อคีตกานต์ไว้ไม่ยอมให้ไปง่ายๆ
   
"ง่วง"
   
"ง่วงอะไรนักหนา"
   
"ตื่นเช้าทุกวัน อยากตื่นสายๆ บ้าง"
   
"เออลืมไป เดี๋ยวนี้เป็นพนักงานร้านดอกไม้นี่นา ไปไป๊ ไปนอนได้แล้ว" ผิงพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เลยโดนคีตกานต์มองค้อน แต่อีกฝ่ายก็กลับเข้าไปนอนจริงๆ
   
"ขอบใจนะผิง" เพทายหันไปส่งยิ้มขอบคุณให้เพื่อน
   
"ไม่ว่าเรื่องไหน ถ้าเพมีความสุขมันดีทั้งนั้นแหละ"
   
"งั้นคนที่ผมหลงรักคือเจ้าของสวนส้มรูปหล่อ"
   
"อยากได้ก็เอาไปเลย"
   
"จริงเหรอ"
   
"ไม่"
   
"ฮ่าๆ" เพทายหัวเราะเสียงดัง ตอนนี้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาก เหมือนหนทางข้างหน้าปลอดโปร่ง เมื่อเรารักใครสักคนเราจะแคร์ความารู้สึกของเขา แม้คนๆ นั้นเป็นแค่เพื่อนก็ตาม ไม่ใช่สิ เพราะคนๆ นั้นคือเพื่อนรักของเขาต่างหาก

• • • • • • • •

"หอม"
   
เพทายสะดุ้งโหยง เมื่อจมูกของสารินเกือบชนแก้มของเขา อีกฝ่ายยื่นหน้าข้ามไหล่มาสูดกลิ่นหอมของข้าวต้มที่เขากำลังทำอยู่
   
"ไปนั่งรอก่อนครับ ผมทำเกือบเสร็จแล้ว"
   
"มีอะไรให้ช่วยไหม"
   
"มีครับ"
   
"บอกมาสิ" น้ำเสียงคนพูดกระตือรือร้น
   
"ถอยไปหน่อยครับ"

สารินขยับออกห่างสองก้าว "ให้ผมทำอะไร"
   
"ก็นั่นแหละครับ"
   
"หือ?"
   
"ทำไปแล้ว" เพทายหันไปยิ้มด้วยดวงตาเจ้าเล่ห์ "แค่ไม่กวนผมก็พอ"
   
ชายหนุ่มรู้สึกครึ้มอกครึ้มใจเมื่อเห็นสีหน้าอึ้งของคุณเจ้าของสวนดอกไม้ ยกนี้เขาคิดว่าเขาชนะ
   
"ใจร้ายแบบนี้ระวังเถอะ"
   
เสียงบ่นพึมพำ ยิ่งทำให้เขายิ้มกว้าง เห็นไหม ยกนี้เขาชนะจริงๆ   

• • • • • • • •

“นี่สวนของคุณสารินทั้งหมดเลยเหรอครับ” คีตกานต์หันไปมองเจ้าของสวนด้วยดวงตาเบิกกว้าง ดอกไฮเดรนเยียปลูกยาวสุดลูกหูลูกตา
   
ไม่ใช่แค่คีตกานต์ที่ตกใจ แม้แต่ผิงที่ถือว่าเป็นเพื่อนบ้านกันก็ยังไม่เคยรู้เรื่องนี้
   
“ใช่ ดอกไฮเดรนเยียชอบอากาศหนาว เราถึงต้องปลูกบนนี้”
   
“แต่ที่ร้านเห็นมีไปขายน้อยมากเลยครับ”
   
“ดอกไม้พวกนี้เราส่งให้กับร้านดอกไม้ในกรุงเทพฯ กับส่งออกเมืองนอกทั้งหมด มีบริษัทของพี่ชายผมเป็นคนจำหน่าย เราไม่เน้นขายปลีก”
   
“สวยจังเลยครับ”
   
“ถึงอยากให้มาดู”
   
“ให้ผมมาดูเหรอครับ” คีตกานต์หันไปยิ้มให้สาริน อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ
   
“น่าอิจฉาชะมัด” คีตกานต์พูดลอยๆ โดยไม่เอ่ยชื่อใคร “เพชอบหรือเปล่า”
   
“ถามได้ชอบสิ” เพทายถ่ายรูปไปนับไม่ถ้วนแล้ว โดยเฉพาะรูปที่มีเด็กชายอาโปกับเด็กชายขุนเป็นนายแบบ
   
“แล้วนี่คุณพนาไปไหนคะ มาด้วยกันแต่หายไปเลย” ผิงถามเมื่อไม่เห็นอีกฝ่าย
   
“ไปคุยกับคนงาน ไหนๆ ก็ขึ้นมาแล้ว”
   
“ขยันจังเลยค่ะ ผิงชักอยากขโมยตัวผู้จัดการสวนพัดพารัดชาไปทำงานที่สวน”
   
“ม่ายดายน้า” เด็กชายอาโปมีสีหน้าตกใจ

“โปตีตีอาผิงเลย” เด็กชายอาโปขยับไปใกล้ตีแขนผิงเบาๆ คล้ายกลัวว่าจะเจ็บ

“ตีอาผิงทำไมครับ”

“ขาโมยม่ายด้าย อาเพบอกม่ายดี” เด็กชายอาโปเอาความรู้ที่อาเพสอนมาบอกอาผิง
   
“งั้นไม่ขโมยก็ได้ อาเพขอได้ไหมครับ”
   
“ขออาลาย”
   
“ขอคุณลุงพนาไงครับ ขอไปอยู่บ้านอาผิง”
   
“ขูนไปเป่า”
   
“ก็ต้องไปด้วยสิครับ”
   
เด็กชายหันไปมองเพื่อนเล่น จู่ๆ ริมฝีปากก็เบะออก “ม่ายอาว โปม่ายห้าย ขูนนน” เด็กชายอาโปโผเข้าหาเด็กชายขุน ร่างสูงเก้งก้างของพี่ชายรับไว้เกือบไม่ทัน
   
“ตายละ” ผิงหน้าเสีย เมื่อเด็กชายอาโปสะอึกสะอื้นจริงจัง เพทายเดินไปหาเด็กชาย เขาย่อตัวลงนั่งคุกเข่า ลูบมือไปบนศีรษะเล็ก
   
“อาผิงแค่ลองชวนดูครับ ไปก็ได้ไม่ไปก็ได้” เพทายหลีกเลี่ยงคำว่าล้อเล่น เขาไม่อยากให้เด็กชายจดจำคำนี้ไปใช้ การทำร้ายจิตใจคนอื่นแล้วบอกว่าล้อเล่นไม่ใช่เรื่องสนุก เพราะจิตใจที่ถูกกระทบไปแล้วไม่สามารถเอาคืนได้
   
“ขูนนน” เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนเล่น น้ำตาคลอหน่วย
   
“ขูนจาปายเป่า อย่าไปน้า โปม้ายหายปาย”
   
“ไม่ไปครับ พี่จะอยู่กับอาโป”
   
“ฉันยาแล้วน้า”
   
“สัญญาครับ”
   
“เกี่ยวกานด้วย” เด็กชายอาโปยกนิ้วก้อยขึ้น เขาจะอุ่นใจมากกว่าถ้าได้เกี่ยวก้อยสัญญากับเพื่อนเล่น
   
“สัญญา” เด็กชายขุนเกี่ยวนิ้วเข้ากับนิ้วของน้องน้อย เขายิ้มให้เด็กชายอาโปด้วยสายตาของพี่ชาย
   
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นพร้อมๆ กัน เพทายหันไปมอง ทั้งผิง ทั้งคีตกานต์ต่างยกกล้องขึ้นถ่ายรูปเก็บไว้
   
“น่ารักดี”
   
“อืม” เพทายพยักหน้าเห็นด้วยกับคีตกานต์ เขาเชื่อว่ามิตรภาพระหว่างเด็กชายขุนและเด็กชายอาโปจะคงอยู่ตลอดไป
   
“ไม่ร้องแล้วนะครับ” เพทายช่วยเช็ดน้ำตาให้เด็กชาย
   
“โปม่ายร้อง” คนไม่ร้องตาแดงก่ำ
   
“อาโปคนเก่ง” เพทายชมเพื่อให้กำลังใจหนูน้อย
   
“โปเก่ง” เด็กชายยิ้มทั้งน้ำตา
   
“ขุนก็เก่งครับ เป็นพี่ที่ดีมาก“ เพทายชมเด็กชายขุน แต่คนที่ดีใจกลับเป็นเด็กชายอาโป
   
“ขูนเก่งที่ฉุด ดีที่ฉุดเลย” เด็กชายอาโปหยุดร้องไห้ก็ตอนนี้ หันไปยิ้มหวานให้พี่ชาย
   
“หึๆ” เพทายลูบศีรษะเด็กชายอาโปด้วยความเอ็นดู ก่อนลุกขึ้นยืน
   
“โล่งอกไปที” ผิงถอนหายใจยาว เมื่อเห็นเด็กชายอาโปหยุดร้องไห้แล้ว
   
“โปโป้งอาผิงเลย” เด็กชายโปส่งนิ้วโป้งมาให้ ผิงหน้าเหวอ ส่วนคีตกานต์หัวเราะเสียงดัง
   
“อาผิงง้อนะครับ อย่าโกรธอาผิงเลย”
   
“ม่าย” เด็กชายอาโปกอดอก มองไปทางอื่น
   
“งั้นเดี๋ยวกลับไปอาผิงเลี้ยงไอศกรีมเยอะๆ เลย”
   
“ม่ายโกดอาผิงซ้ากหน่อย” เด็กชายอาโปหันมายิ้มหวานให้อาผิงคนสวยของเขา คีตกานต์หัวเราะลั่น ส่วนเพทายหันไปมองผู้เป็นพ่อ เนี่ยไม่ต้องถามเลยว่าร้ายเหมือนใคร
   
“อะไร” คนถูกมองร้อนตัว
   
“เหมือนกันเลยนะครับพ่อลูก”
   
“ฉลาดใช่ไหม ผมรู้”
   
“แน่ใจนะครับว่าแค่ฉลาด ไม่ใช่เจ้าเล่ห์และร้ายกาจด้วย”
   
“เพพูดถึงใคร”
   
เพทายหมั่นไส้สีหน้าซื่อๆ แต่ดวงตาวาววับนั้น เขาแกล้งถอนหายใจยาว “ไม่รู้ก็ไม่รู้ครับ แต่ผมรู้ก็แล้วกัน”
   
“คุณรู้จักผมดีก็ไม่บอก ขอบคุณที่สนใจผม”
   
 เพทายได้แต่อ้าปากค้าง นี่ใช่ไหมคนที่เพิ่งบอกว่าตัวเองไม่ได้ร้ายกาจ พ่อลูกร้ายพอกัน คิดอยู่แล้วเชียวว่าเขาต้องเสียแต้มคืนจนได้

• • • • • • • •
   
“เพ”
   
“ครับ” เพทายหันไปมอง ร่างสูงยืนอยู่ด้านหลังเขา รอยยิ้มที่ส่งมาให้ทำเอาใจของเขาเต้นแรง มันทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน
   
“ทำอะไรอยู่ ผมเห็นยืนนานแล้ว”
   
“มองวิวครับ” เพทายหันกลับไปมองวิวตรงหน้า สารินเดินเข้ามาหยุดยืนข้างเขา วางมือลงบนราวกั้นระเบียง
   
“ยังไม่เบื่อเหรอ”
   
“ไม่เบื่อครับ ให้ผมอยู่ที่นี่ตลอดไปยังได้เลย”
   
“งั้นก็อยู่ตลอดไปสิ”
   
เพทายหันมามองสาริน ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง บางอย่างในดวงตาของสารินทำให้หัวใจของเพทายเต้นแรง สองวันที่ผ่านมาการแสดงออกของสารินค่อยๆ ชัดเจนขึ้น แม้ไม่มีคำพูดว่ารักหรือชอบออกมาก็ตาม
   
“แน่ใจเหรอครับที่พูดแบบนั้น”
   
“ยิ่งกว่าแน่ใจ”
   
เพทายละสายตาจากดวงตาคมเข้ม หันกลับไปมองภูเขาที่อยู่ตรงหน้า
   
“เพ”
   
“ผมชอบภูเขาครับ ชอบอากาศเย็นๆ ความความเงียบสงบ ชอบงานที่ทำ แล้วก็ชอบอาโปด้วย”
   
“ลืมอะไรไปหรือเปล่า”
   
“ไม่ลืมครับ” เพทายหัวเราะเบาๆ
   
“ผมยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบที่เหลือมากน้อยแค่ไหน ตอนนี้ยังชอบมากๆ แค่นี้ครับ”
   
“หึๆ”
   
“อ๋อ ไม่ใช่สิ ผมชอบอย่างอื่นด้วย”
   
“อะไร”
   
“ผมชอบขุนครับ ชอบพี่พนา แล้วก็ชอบมะลิ ชอบป้าสา..”
   
“พอเถอะ” คนฟังหน้าเริ่มมุ่ย เพทายกลั้นขำจนปวดแก้ม
   
“รู้ไหมครับว่านอกจากคำว่าชอบ ยังมีอีกคำหนึ่งด้วย”   
   
“คำว่าอะไร”
   
เพทายยกยิ้ม เขาเคาะนิ้วกับราวระเบียง ก่อนหมุนตัวกลับ ออกเดินตรงไปยังตัวบ้าน
   
“เพ”
   
“คำว่ารู้สึกดีครับ.....พี่สาริน”

คนที่ยืนอยู่ด้านหลังเงียบกริบ เพทายไม่ได้หันไปมอง เขายกยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย ดูเหมือนวันนี้เขาจะทำแต้มนำแล้ว

เพทายไม่ถามหาคำว่าชอบหรือรักจากอีกฝ่าย ไม่ถามว่าเรื่องทั้งหมดจริงอย่างที่คิดไหม เพราะเขาเองก็ต้องการเวลาถามตัวเองเหมือนกัน ค่อยเป็นค่อยไป นั่นคือสิ่งที่เขาจะทำกับความสัมพันธ์ที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นครั้งนี้

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[mypink801]

เพนำไปแล้วววว เพร้ายเหมือนกันนะเราาา คุณสารินโดนแอทแทคคค
อาโปลูกกก ร้องไห้แงๆเลยพอพี่ขุนบอกจะไป อยากบีบแจ้มมม

[ก้อนขี้เกียจ]

พี่สาริน เจอช็อตนี้เข้าไปก็ฟินลงกองอยู่ที่พื้นแล้วแน่ๆ

[Jibbubu]

ตอนนี้ให้เพเต็ม 100 นำไปก่อนเลยค่ะ

[kunt]

ต้องเรียกรถพยาบาลไหม สงสัยว่าจะมีคนต้องการ ~~~~~พี่สาริน 55555555

[kedtawan]

ขุนอาโป หรือ อาโปขุน มันต้องมาาาา น่ารักกกก

[nalavanh]

อยากเห็นตอนที่เด็กๆโตจัง

[TheDoungJan]

ตอนนี้ก็คือไม่ไหว อาเพมาแรงแซงคุณสารินไปแล้ว ยิ้มแก้มจะแตกแล้ว

[lemonphug]

โว้ย นานๆทีอาเพจะมีแต้มนำ555555 ปกติแพ้สองพ่อลูกนี้ตลอด

[sompong]

โทดทีรถอ้อยมาเต็มลำรถ

[iceman555]

โหหห เพเล่นเอาคุณสารินช๊อคไปแล้ว 55555

[gackmanas]

 
น่ารักอีกแล้วว..
อาเพ ทำแต้มนำ เลยจ้า.. 55+

[m.starlight]

เอ้า อยู่ดีๆก็รุกพี่เค้าซะงั้นอะ