หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[darling]

 

[arij-iris]

ขอคู่นี้อีก ขออีกๆๆๆๆ

[labelle]

อีกไม่นาน คงได้พาพี่พนามาช็อปปิ้งอีกแน่นอนเนาะ

ชอบที่พนาสอนคีย์นะ ไม่ปล่อยผ่าน แต่ใช้วิธีพูดคุย
เอ็นดูคีย์ ไม่กลัวมาก แต่ไม่กล้าสู้ตอนพี่พนาดุ
ชอบน้ำใจ และความใส่ใจของคีย์ที่มีให้ขุน

รู้สึกดีๆ กันแล้วสินะ ระวังจะไม่ได้กลับเมืองกรุงนะคีย์

ขุน เด็กดีมากลูก จิตใจดีและเข้มแข็งเข้าไว้นะ
คนแบบนี้ พูดไปก็เปลือง

[van16]

หัวหน้าห้องน่ารักมาก ปกป้องขุนด้วย 

[Sarujang]

 เรื่องนี้สนุกมากๆ ขอให้ขายแบบอีบุ๊คด้วยนะคะ. คุณดาริน

[Ginny Jinny]

ขุนเก่งเอาอาคีย์อยู่   

[WilpeR]

คู่รองดีต่อใจมากเลย อ่านแล้วอบอุ่นดีจริง พี่พนาต้องดุเยอะหน่อย คีย์เป็นจอมแสบคูณสองมากกว่าอาโปเยอะ 5555

[่patsaporn]

คู่นี้ก็น่ารัก คนแบบพนาถึงจะดูแลคีย์ได้ เป็นผู้ใหญ่มากๆ คูลๆ
สงสารน้องขุนโดนมาขนาดไหนเนี่ย คีย์อ่อนโยนและจริงใจมาก น่ารัก

ขอบคุณค่ะ

[kenghan]

อาคีย์ น่ารัก

[mypink801]

สงสารขุนจังเลย ต้องเจออะไรบ้างก็ไม่รู้
ดีนะคีย์ไปรับวันนี้เลยได้รู้ กอดๆนะขุนนน

อยากได้แบบพี่พนาา ชอบคนใส่ใจแบบเน้ งื้อๆๆๆ 

[วายซ่า]

พี่พนาอนุญาติให้คีย์เป็นพ่อน้องขุนอีกคนได้ป่าว   

[b2friend]

คู่นี้ก็น่ารัก

[•♀NoM!_KunG♀•]

จ้าาา

[O-RA DUNGPRANG]

ใครทำร้ายจิตใจขุนเดี๋ยวให้แสบเล็กจัดการเลย 

[Chucream.nabi]

คีย์น่ารักนะคะ 
พนาจีบเลยๆ

[areenart1984]

ไปรับ ไปส่งขุนกันทั้งคู่แหล่ะ ดีสุดๆ 

[JustWait]

 

[sweetie]

ชอบน้องคีย์จัง

[aiyuki]

ครอบครัวสุขสันต์

[somberness]

มันดีต่อใจจริงๆ 

[darin]

ตอนที่ 25
ความบังเอิญ

   
ถ้าความบังเอิญคือพรหมลิขิต นี่คงเป็นพรหมลิขิตที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเขา สายตาสองคู่ประสานเข้าด้วยกันโดยบังเอิญ ทำให้เพทายหยุดชะงัก ความเย็นแทรกซึมไปทั่วทุกอณูของร่างกาย แม้จะเลิกเจ็บปวดกับความรักครั้งเก่าแล้ว แต่การต้องมาเจอทั้งคู่อีกครั้งก็เป็นความรู้สึกที่แย่มาก
   
"เพ"
   
เพทายเบือนสายตาไปมองสาริน ด้วยดวงตาว่างเปล่า ใบหน้าซีดเผือด
   
"มีอะไรหรือเปล่า"
   
"ผมเจอคนรู้จักครับ ไม่มีอะไร" ชายหนุ่มพยายามยิ้มแต่มันคงฝืดเฝื่อนเต็มทน
   
สารินพาเพทายกับอาโปเข้ามาในเมืองเพื่อทานข้าวเที่ยง พวกเขาเกือบจะกลับอยู่แล้ว ถ้าเพทายไม่อยากซื้อหนังสือให้อาโปเพิ่ม จนเป็นเหตุให้ได้มาเจอกันระหว่างทาง
   
มินตราหรือมินเป็นคนรักเก่าของเขา คบกันมาตั้งแต่เรียนมหา’ลัย จนกระทั่งเขาแนะนำให้รู้จักกับผู้จัดการ หัวหน้าที่เขาให้ความเคารพ เพทายไม่เคยเอะใจสักนิดว่าคนที่เขาไว้ใจสองคนได้หักหลังเขาเป็นที่เรียบร้อย จนกระทั่งได้เห็นกับตาของตัวเอง เป็นbad valentine ที่เขาคงไม่มีวันลืม
   
“ไม่เข้าไปทักทายเหรอ”
   
เพทายส่ายหน้า “เข้าไปในร้านดีกว่าครับ จะได้รีบซื้อรีบกลับ ช่วงเย็นพอคนเริ่มออกรถจะติด”

เป็นช่วงวันหยุดยาว จังหวัดท่องเที่ยวอย่างเชียงใหม่ จึงคลาคล่ำไปด้วยผู้คน

“อืม” สารินพนักหน้า เดินตามเพทายเข้าไปในร้านหนังสือ แม้จะรู้สึกแปลกใจอยู่บ้างแต่เขาก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร
   
• • • • • • • •

แต่ดูเหมือนตลกร้ายยังไม่จบลงแค่นั้น เมื่อเพทายได้เจอกับแขกของธันวาเจ้าของสวนส้ม ว่าที่คนสนิทของผิง ในเช้าวันต่อ

“สวัสดีครับ” ร่างสูงของธันวาเดินนำชายหญิงคู่หนึ่งเข้ามาในร้านดอกไม้ รอยยิ้มของเพทายจางหายทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

 “สวัสดีครับ” เพทายยื่นมือไปจับมือพ่อเลี้ยงธันวาที่ยื่นมาหา ผิงโทรมาบอกเขาตั้งแต่เมื่อวานว่า ธันวาจะพาเพื่อนรุ่นพี่แวะมาเที่ยวที่สวนดอกไม้พัดพารัดชา ฝากเขาต้อนรับด้วย เพทายจึงมารอตามเวลาที่นัดกันไว้

“เพ!” คีตกานต์เดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์ด้วยสีหน้าบึ้งตึง ตรงเข้ามายืนข้างเขา

“ผมแนะนำให้รู้จักกันก่อนนะครับ” ดูเหมือนธันวาจะไม่รู้ความเป็นไประหว่างพวกเขาเลย

“ไม่ต้องก็ได้ธัน พวกพี่รู้จักกัน” ยงยศอดีตผู้จัดการของเขาพูดขึ้น

“ใช่ครับ รู้จักดีซะด้วย”

 “คีย์” เพทายปรามเพื่อนเสียงเบา เมื่อคีตกานต์พูดด้วยเสียงประชดประชัน เน้นคำว่ารู้จักกันดี ธันวาไม่รู้เรื่องนี้และไม่ได้ผิดอะไร เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายลำบากใจ

“อ้าว! คนกันเองเหรอครับ โลกกลมจริงๆ”

“เพทายเคยเป็นลูกน้องพี่น่ะ ไม่เจอกันนานนะ ทำงานอยู่ที่นี่เหรอ”

“ครับ” เพทายจ้องตากับอดีตเจ้านาย เขารู้แล้วว่าทำไมเขาถึงไม่เคยระแคะระคายอะไรเลย ถ้าจะแสดงได้ดีขนาดนี้เขายอม
   
“สบายดีหรือเปล่า”
   
“ครับ คุณยงยศสบายดีไหมครับ” เพทายเลื่อนสายตาไปหยุดที่ใบหน้าสวยที่เขาเคยคุ้นตา คนเคยรักเบือนสายตาหนีเขา
   
“สบายดี ช่วงนี้ชีวิตดีมาก” มือหนาดึงเอวมินตราเข้ามายืนชิด รอยยิ้มที่ส่งมาให้เขาเย้ยหยัน
   
“เผื่อยังไม่รู้ ฉันคบกับมินตรา เราจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้”
   
“ยินดีด้วยครับ เหมาะสมกันดี” เพทายพูดด้วยรอยยิ้ม เขารังเกียจแต่ไม่ได้เจ็บปวดใดๆ กับคำบอกเล่านั้นเลย
   
“เอาไว้จะเชิญมางาน”
   
เพทายต้องจับแขนคีตกานต์ไว้เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อน เขายังยิ้มให้ยงยศ
   
“ยินดีครับ”
   
“รู้จักกันแบบนี้ดีเลยครับ จะได้เที่ยวสนุก คุณเพจะพาไปดูที่ไหนก่อนครับ” ธันวาเป็นคนเดียวที่ยิ้มแย้มจากใจจริง ในบรรดาห้าคนที่ยืนอยู่
   
คีตกานต์หันขวับไปมองด้วยสายตาไม่ชอบใจ ถึงจะรู้ว่าธันวาไม่เกี่ยวแต่เขาก็อดโกรธไม่ได้ ถ้าไม่ติดเพทายเขาคงอาละวาดไปแล้ว ไม่ปล่อยให้ยืนเสนอหน้าอยู่แบบนี้แน่
   
“ธันวา ลมอะไรหอบมา” เสียงทุ้มเรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปมอง ธันวายิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามา
   
“สวัสดีครับพี่สาริน พี่พนา”
   
จากคำทักทายทำให้รู้ว่าธันวาสนิทกับสารินและพนาพอสมควร
   
“ผมพารุ่นพี่มาเที่ยวครับ” ธันวายิ้มให้สาริน ก่อนหันไปหารุ่นพี่ “พี่ยศ คุณมิน นี่พี่สารินเจ้าของสวนพัดพารัดชาครับ ส่วนคนนี้คือพี่พนาเป็นผู้จัดการสวน”
   
“สวัสดีครับ” ยงยศทักทายสารินก่อน เขามองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความสนใจ แน่นอนว่าเขาชอบที่จะได้รู้จักคนใหญ่คนโต คนที่มีชื่อเสียงและคนรวย
   
“นี่รุ่นพี่ผมครับชื่อพี่ยงยศ เรียกว่าพี่ยศก็ได้ครับ คนนี้คุณมินตราเป็นแฟนพี่ยศ”
   
“สวัสดีครับ” สารินทักทายกลับ คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เพราะรู้สึกคุ้นหน้าอีกฝ่าย
   
“ได้เดินชมสวนกันหรือยัง”
   
“เพิ่งมาถึงครับ คุณผิงขอให้คุณเพเป็นไกด์ให้ ผมเลยไม่ได้โทรไปรบกวนพี่สาริน”
   
“ไม่อยากโทรมารบกวน หรืออยากคุยกับผิงมากกว่าพี่”
   
“อย่าพูดต่อหน้าเพื่อนคุณผิงสิครับ” ธันวาหัวเราะ สีหน้าไม่ได้เคอะเขินสักนิด
   
“ตามสบายนะ ถ้าอยากได้ดอกไม้กลับก็บอกได้เลยไม่ต้องซื้อ”
   
“ขอบคุณครับ”

เพทายเห็นสายตาที่อดีตคนรักมองสารินด้วยดวงตาชื่นชมแล้ว ได้แต่สงสัยว่าทำไมเมื่อก่อนเขาถึงมองไม่ออกว่ามินตราเป็นคนอย่างไร ลากันทีสาวน้อยอ่อนหวานที่เขาเคยหลงรัก

“พี่พนาครับ” คีตกานต์โพล่งชื่อของพนาออกมา “พี่พนารู้เรื่องดอกไม้ในสวนมากกว่าเพหรือผม รบกวนพี่พนาเป็นคนพาชมได้ไหมครับ”

พนาสบตากับคีตกานต์ ถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นเด็กเอาแต่ใจในบางครั้ง แต่ก็ไม่ใช่คนที่ลุกขึ้นมาเรียกใช้เขาต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ บางอย่างในดวงตาคู่นั้นทำให้เขาตอบตกลง เขารู้สึกได้ว่าคีตกานต์กำลังขอร้องให้เขาช่วย

“ได้สิ”

“ขอบคุณครับ”

“ไปกันเลยไหม” ชายหนุ่มหันไปถามธันวา อีกฝ่ายพยักหน้า พนาจึงเดินนำทุกคนไปที่ประตู ก่อนก้าวออกไปเขาหันกลับไปมองร่างผอมบาง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คีตกานต์ที่มีสีหน้าแบบนี้ทำให้เขาไม่สบายใจเลย


“เพจะโทรหาผิงหรือให้เราเป็นคนโทร”

สารินมองใบหน้าราวกับโกรธคนทั้งโลกของคีตกานต์ เขารับรู้ได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น แต่เลือกที่จะเงียบ

“ไปที่ออฟฟิศเถอะแล้วค่อยคุยกัน จะได้ไปดูอาโปด้วย” เพทายฝากอาโปไว้กับมะลิเพื่อมาต้อนรับธันวากับแขก เมื่อไม่ต้องไปแล้วเขาก็อยากกลับไปทำงานของตัวเอง

“ได้ เพไปก่อนเดี๋ยวเราตามไป”

“คีย์”

“เราไม่อยู่รอเจอหรอกน่า เราจะทำงานที่ค้างให้เสร็จ จะได้ขอพี่น้อยกลับเลย ไม่อยากเจอหน้าอีก”

“อืม” เพทายพยักนหน้า เขาหันไปมองสารินเมื่อคีตกานต์เดินแยกไปแล้ว รอยยิ้มยกขึ้นที่ริมฝีปากแม้จะดูแห้งแล้งพอๆ กับดวงตาก็ตาม

“อย่าเพิ่งถามนะครับ”

เจ้าของร่างสูงเพียงแค่ยิ้มตอบเขา ก่อนมือหนาจะวางลงบนบ่า

“กลับออฟฟิศกันเถอะ”

“ครับ” จู่ๆ ใจที่หนักอึ้งก็เหมือนจะเบาบางลง เพียงเพราะรอยยิ้มและดวงตาอ่อนโยนที่สารินส่งมาให้ มือที่วางอยู่บนไหล่ให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด


“เพใช้ห้องทำงานผมดีกว่า มีเรื่องต้องคุยกับผิงกับคีย์ไม่ใช่เหรอ” สารินดึงให้เขาหยุดเดินที่หน้าห้องทำงานของตัวเอง

“แต่..”

“เดี๋ยวผมหยิบงานไปทำที่ห้องของพนา แล้วก็ไม่ต้องห่วงอาโป มะลิดูได้สบาย”

“ครับ ขอบคุณครับ”

“มีอะไรไปหาได้”

“ครับ”

“ทุกเวลา”

เพทายสบตากับสาริน เขากล้าพูดได้ว่าตอนนี้เขาสามารถยิ้มได้เต็มที่ เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้

“เข้าห้องเถอะ”

“เดี๋ยวครับ” เพทายเรียกร่างสูงเอาไว้ สารินหมุนตัวกลับมา

“ถ้าคุณสารินไม่ยุ่ง เข้าไปนั่งคุยกันก่อนได้ไหมครับ”

“เอาสิ”

เพทายเดินนำสารินเข้าไปในห้อง เขาเลือกนั่งบนโซฟารับแขกตัวยาว สารินตามลงมานั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกัน

“คุณสารินคุ้นหน้าทั้งสองคนใช่ไหมครับ”

“ใช่คนที่เจอที่ห้างเมื่อวานหรือเปล่า”

“ใช่ครับ มินเป็นแฟนเก่าผมเอง”

ดูเหมือนเพทายไม่ต้องพูดต่อ สารินก็เข้าใจได้ในทันที เขาเคยเล่าเรื่องนี้ให้อีกฝ่ายฟังแล้วแม้ไม่ละเอียดนัก

“ทำไมเพไม่บอกผม!”

ดวงตาเกรี้ยวกราวดของสารินทำเอาเพทายผงะ ก่อนที่เสียงหัวเราะจะหลุดลอดออกมา

“ยังจะหัวเราะอีก”

“ก็ผมขำนี่ครับ” เพทายยิ้มกว้าง ดวงตาของเขาสดใส การที่ได้รู้ว่าสารินแคร์เขามากแค่ไหน มันทำให้หัวใจพองโตไปด้วยความสุข

“ผมไม่เห็นขำ” คนหน้าดื้อออกอาการหงุดหงิด หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า

“เดี๋ยวครับ คุณสารินจะทำอะไร” เพทายรีบแย่งโทรศัพท์จากมือของอีกฝ่าย

“โทรหาพนาให้ไล่แขกกลับ”

“คุณสาริน” เพทายเรียกเสียงอ่อนใจ เขาซ่อนโทรศัพท์ไว้ด้านหลัง จ้องตากับอีกฝ่าย

“คุยกันก่อนครับ”

“ผมไม่เห็นมีอะไรต้องคุย”

“ไม่ถามผมเหรอครับว่าทำไมผมถึงทำอย่างที่ทำลงไป”

“เพเป็นคนดี”

“เปล่าครับ ผมไม่ได้รักษาหน้าสองคนนั้น”

“งั้นทำไม?”

“เพราะผมต้องคิดถึงคนอื่นด้วยครับ”

“เพหมายถึงใคร”

“คุณธันเป็นคนพาพี่ยศกับมินมา ถ้าผมมีเรื่องด้วยคุณธันคงลำบากใจ หรืออาจจะมองหน้ากันไม่ติดไปเลย  ผมไม่ได้แคร์คุณธันนะครับ ไม่ได้รู้จักสนิทสนมกัน แต่ผมแคร์ผิง เพราะผมรู้ว่าผิงชอบคุณธัน ผมไม่อยากเป็นคนทำให้เพื่อนมีปัญหาในความสัมพันธ์”

“เข้าใจแล้ว ตกลงไม่โทรก็ไม่โทร”

“ไม่ใช่แค่นั้นครับ” เพทายมองเข้าไปในตาของสาริน เขายกยิ้มบาง

“สองคนนั้นมาเที่ยวที่สวนของเรา ยังไงก็นับว่าเป็นลูกค้า และเป็นลูกค้าที่ไม่เคยมองว่าตัวเองผิดด้วย ข้อนี้ผมรู้ดีเลยครับ” เพทายหัวเราะออกมาเบาๆ  “ถ้ามีปัญหากัน ผมกลัวจะเอาไปพูดถึงสวนของเราในทางไม่ดี ถ้าเอาไปเขียนว่าพนักงานของที่สวนแย่มาก มีเรื่องกับลูกค้า เราจะเสียหายได้ โลกโซเชียลมันกว้าง เราคงตามไปแก้ข่าวไม่ได้ทุกที่”

เพทายรู้สึกได้ว่าสารินสงบลง ดวงตาคู่นั้นนอกจากจะไม่แข็งกร้าวแล้วยังเต็มไปด้วยประกายวิบวับ

“ยิ้มอะไรครับ” ชายหนุ่มอดถามไม่ได้

“ผมชอบที่เพพูดว่าสวนของเรา”

สีแดงค่อยๆ แผ่ไปทั่วใบหน้าของเพทาย เขาพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว

“คุณสารินเข้าใจแล้วนะครับ ผมจะได้โทรหาคีย์สักที ต้องบอกว่าอยู่ห้องนี้ เดี๋ยวมาแล้วไม่เจอ”

“ก็โทรสิ”

“ไหนว่าจะไปทำงานห้องพี่พนาไงครับ”

“ผมอยู่เป็นเพื่อนเพก่อน เดี๋ยวคีย์มาค่อยไป”

“ผมไม่ใช่เด็กครับ ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนก็ได้”

“ผมก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นพวกรักเด็กนะ”

ดวงตาของเพทายเบิกกว้าง ขณะที่ดวงตาของอีกคนพราวระยับ

“เพ”

“ครับ” ดวงตาที่มองเขาเปลี่ยนเป็นจริงจัง

“ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ครับ”

“ไม่ได้ฝืนใช่ไหม”

“ไม่ใช่ครับ”

“ดีแล้ว อย่าไปสนใจคนพวกนั้น ต้องถือว่าเป็นโชคดีของเพมากกว่า ที่หลุดออกมาได้ เพควรได้คนที่ดีกว่านั้น”

“ไม่ได้กำลังชมใครทางอ้อมอยู่ใช่ไหมครับ”

“หึๆ”

เพทายหัวเราะตาม หัวใจของเขาไม่เหลือความขุ่นข้องหมองใจอยู่ภายใน

“ไปทำงานได้แล้วครับ”

“นี่ถ้าไม่ใช่เพผมไม่ให้ไล่นะ”

เพทายซ่อนรอยยิ้ม คำพูดเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ก็ทำให้เขาเขินได้

“ขอบคุณครับ” เพทายสบตากับสาริน

“ถ้าอยากขอบคุณผมขออะไรอย่างได้ไหม”

“ลองขอดูสิครับ” เพทายไม่รับปากง่ายๆ เพราะสารินเจ้าเล่ห์แค่ไหนเขาย่อมรู้อยู่แก่ใจดี

“เรียกผมว่าพี่สาริน เหมือนที่เพเรียกวันนั้น”

“...”

“ได้ไหม พี่อยากให้เพเรียกว่าพี่มากกว่า”

เพทายหลุดยิ้มออกมา เมื่ออีกฝ่ายเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองอย่างรวดเร็ว

“ไปได้แล้วครับ”

“อย่าคิดว่าพี่จะยอมแพ้” หน้าดื้อๆ ยิ่งทำให้เพทายเอ็นดูยิ่งขึ้น

“รับทราบแล้วครับ”

ร่างสูงหยิบโน้ตบุ๊คและเอกสารจากบนโต๊ะทำงานขึ้นมาถือ ส่งยิ้มบางให้เขา

 “เพใช้ห้องตามสบาย ไม่ต้องรีบ เสร็จเมื่อไหร่ค่อยไปเรียกพี่ที่ห้องทำงานพนา”

“ครับ”

สารินเดินตรงไปที่ประตู เขานึกบางอย่างได้จึงหันไป

“เพ”

“ครับ”

“รู้จักคำว่าไร้ค่าไหม”

“รู้จักสิครับ” เพทายหัวเราะเบาๆ

“ดีแล้ว เพราะคนบางคนก็ไร้ค่าเกินกว่าจะเสียเวลาไปนึกถึง ที่เขาทำเราเจ็บครั้งหนึ่งก็มากพอแล้ว อย่าให้ความคิดหรือความทรงจำของเราเอง เปิดโอกาสให้คนไร้ค่าแบบนั้นมาทำให้เราเจ็บซ้ำๆ เพราะเอาแต่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น อย่าให้ราคากับคนไร้ค่าเป็นอันขาด”

“เข้าใจแล้วครับ ผมมั่นใจว่าผมทำได้แน่นอน ขอบคุณมากครับ”

“อืม”

เพทายมองแผ่นหลังกว้างที่ก้าวออกจากห้องทำงาน ในหัวใจของเขาไม่มีที่ว่างให้เรื่องไร้สาระของมินตรากับยงยศอีกแล้ว เพราะมันเต็มไปด้วยความรู้สึกดีที่สารินและคนที่นี่มอบให้

บางทีความบังเอิญที่เกิดขึ้นอาจไม่ได้มีแค่แง่ร้ายอย่างเดียว อย่างน้อยการเผชิญหน้ากัน มันก็ทำให้เขารู้ว่าเขาเลิกเจ็บเพราะมินตราไปนานแล้ว และที่สำคัญก็คือ เขาได้คำตอบที่ชัดเจนแล้วว่าตอนนี้หัวใจของเขาอยู่ที่ไหน ในความโชคร้ายมีความโชคดีเสมอ

:::: ♥ TBC ♥::::
**สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร ^^
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[HanATarO]

คิดแบบนี้ดีแล้วเพทาย เหมือนที่คุณสารินบอก อย่าไปให้ค่ากับคนไร้ค่าเลย มันเปลือง หึ

[JUST_M]

เอ๊ะ!! สงครามอะไรนาาาาาาาาา

[MayuYume]

คุณพี่สาริน สิบ สิบ สิบ ไปเลยคร๊าาาา 

[Al2iskiren]

ตอนนี้นี่คุณสารินเต็มสิบให้ร้อยเลย 

[sailom_orn]

  อีคุณยงยศก็ไม่มียางอาย ไม่รู้สำนึก
ผู้หญิงก็เหมือนจะเปลี่ยนไปหาคนที่ดีกว่าได้ทุกเวลา เหมาะกันจริงๆ

[kawisara]

นุ๋งเพจะให้อภัยก็เรื่องของนุ๋งเพ

แต่นุ๋ฃคีย์ต้องจัดแล้วล่ะ

คนจันไรแบบนั้น

อย่าให้มาวนเวียนอยู่ใกล้

บทลงโทษคนเลวรอกรรมอย่างเดียว

มันไม่ทันใจหรอก

[somberness]

เหมาะกันมากกกผีกับผี
ยงยศถ้าคิดจะตีสนิทกับสารินบอกเลยอย่าหวัง
ส่วนนังมินไรคะนั่นน่ะสารินสามีเพทายในอนาคตย่ะ
ไปไป๊ 
คำผิดนะคะ อากาศหงุดหงิด "อาการ"หงุดหงิด
อย่าให้ราคกับคนไร้ค่า "ราคา"

[HISY]

เดี๋ยวยงยศกับมินตราต้องสร้างปัญหาให้แน่เลย

[route rover]

อยากให้สารินกะคีย์ ช่วยกันฉะนังผีเน่ากะโลงผุสองคนนั้น