หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[Chompoo reangkarn]

 

[snowboxs]

พ่อทูนหัวไงคะ

[HanATarO]

สงสัยพี่พนาจะได้เป็นคุณพ่อทูนหัวของอาคีย์แทนซะหล่ะมั้ง 555

[JustWait]

 

[miikii]

เรียกพ่อสิอาคีย์ 

[MayuYume]

กรี๊ดดด ตอนนี้น่ารักมากเลยค่ะ
ป.ล.จะตีพิมพ์เป็นเล่มหรอคะเห็นในทวิต ฮือออออ ปกน่ารักคนวาดเส้นสวยก็ตามด้วย

[kawisara]

พี่พนา

ป้าก็อยาก

โดนง้อด้วย

ช็อคโกแลต

เหมือนกันนะ

[ommanymontra]

 


 

[bpyt]

เรียกพ่อทูลหัวหรือป่าวน้องคีย์ 5555 ร้ายกาจทั้งเจ้าของ และ ผจก สวนจริงๆ

[diltosscap]

คนบ้านนี้ขุดหลุมเก่ง ทำให้คนอ่านตกหลุมรักทุกวัน

[lizzii]

อาโปกับขุนน่ารักมาก ๆๆๆๆ

[วายซ่า]

งุ้ยๆ.  คู่นี้ก็ไม่เบา น่ารักอ่ะ. 

[Ginny Jinny]

คู่นี้น่ารัก
 

[i.am.wee]

คู่น้องคีย์กับพี่พนานี่จะเป็นยังไงต่อไปน้าาา

[kenghan]

ยกนี้คีย์แพ้

[van16]

 

[seaz]

พี่พนาดูอบอุ่นกับคีย์ดีจังครับ ^^

[TheDoungJan]

แพ้แล้วคีย์

[่patsaporn]

คีย์น่ารัก ตอนบอกจะนับญาติด้วยไหมตลกมาก
เจ้เล่ห์แสนกล แค่เจอความอบอุ่นอ่อนโยนเข้าไป จะรอดไหมคีย์

ขอบคุณค่ะ

[mypink801]

โง้ยน่ารักจริงงงงงงงงงงงง 

[labelle]

5555 ทำไมร้ายแบบนี้ล่ะ พี่สาริน
ทำเนียน ทำเปิดตัวแบบแทบไม่ต้องบอกเอง
เพก็เจ้าเล่ห์ไม่ต่างกันเลยจ้า พี่สารินไปไหนไม่รอด

อาโปต้องไม่ห่วงนะลูก พ่อไม่รอดไปไหน พ่ออยู่บ้าน
อาโป ขุน น่ารักมากเลยลูก เอ็นดูความเอาใจพี่น้อง

คีย์ทำงอน แต่พี่พนา ไม่ตามน้ำนะจ๊ะ อย่าเนียน
พนามองคีย์น่ารัก คงไม่เปลี่ยนใจรักไปแล้วหรอกนะ

[JokerGirl]

จ้าาาาา พ่อ

[kungverrycool]

 

[sweetie]

 

[mystery Y]

พ่อที่ไม่ได้แปลว่าพ่อแน่เลย

[areenart1984]

ถ้าให้เดานะ อายุคีย์มากกว่าขุน 2 ขีด 

[darin]

ตอนที่ 29
ครอบครัวเดียวกัน

   
“คุณเพคะ”
   
“มีอะไรมะลิ” สีหน้าของมะลิทำให้คิ้วของเพทายขมวดเข้าหากัน มะลิเป็นเด็กสดใสเวลามีเรื่องไม่สบายใจจึงสังเกตเห็นได้ง่าย
   
“มีคนมาค่ะ”
   
“ใคร”
   
“คือ...” มะลิเหลือบสายตาไปมองเด็กชายอาโป ก่อนกระซิบเสียงเบา “คุณมน คุณแม่คุณหนูอาโปค่ะ”
   
เพทายยืดหลังขึ้นตรงทันที เขาสบตากับมะลิ ในใจเต็มไปด้วยคำถาม
   
“มาหาพี่สารินเหรอ”
   
“บอกว่ามาเยี่ยมอาโปค่ะ แล้วก็...คือ...” สีหน้าของมะลิหนักใจ “บอกว่าอยากขอพบคุณเพด้วย”
   
“เข้าใจแล้ว” เพทายลุกขึ้นยืน
   
“อาโปครับ คุณแม่มาหา ออกไปเจอคุณแม่กันครับ”
   
“แม่เหลอคับ แม่มาเหลออาเพ” สีหน้าตื่นเต้นดีใจของเด็กชายอาโป ทำให้เพทายลืมเลือนความกังวลทั้งหมดไปสิ้น เขาควรดีใจไปกับเด็กชาย
   
“ครับ เราออกไปหาคุณแม่กันเถอะ”
   
“ปาย โปปายหาแม่” เด็กชายรีบยื่นแขนให้เพทายอุ้มทันที ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นมันก็ต้องเกิดอยู่ดี กังวลไปก็เท่านั้น


“สวัสดีค่ะ” ร่างสูงระหงลุกขึ้นยืน ส่งยิ้มมาให้ มันทำให้เพทายใจชื้นขึ้น เขาอดชื่นชมความสวยของอีกฝ่ายไม่ได้ เด็กชายอาโปได้ตาและผมสีอ่อนมาจากแม่ ถึงเป็นเด็กหน้าตาน่ารักขนาดนี้
   
“สวัสดีครับ” เพทายทักทายตอบ
   
“แม่~” เด็กชายอาโปโผเข้าหาแม่ เพทายต้องรีบจับไว้เพราะกลัวร่วงลงไป
   
“อาโป” สีหน้าดีใจของผู้หญิงตรงหน้า ทำให้เพทายบอกตัวเองว่าเขาต้องไม่ด่วนตัดสินอะไรไปล่วงหน้า เหตุผลของคนเราไม่เหมือนกัน คนเป็นแม่ยังไงก็คงรักลูก
   
“นั่งก่อนดีไหมครับ จะได้คุยกันสะดวก”
   
“ค่ะ มัวแต่ดีใจ” หญิงสาวเดินนำเขาไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ เพทายวางเด็กชายอาโปลง หนูน้อยโถมเข้ากอดแม่ ชายหนุ่มจึงปล่อยให้ทั้งสองคนได้คุยกันจนพอใจ
   
“อาโปดื้อกับคุณครูหรือเปล่าครับ”
   
“โปม่ายดื้อ” หนูน้อยอาโปยิ้มหวานให้ผู้เป็นแม่
   
“จริงหรือเปล่า”
   
“จิงคับ โปน่าล้ากกก”
   
เพทายอดยิ้มตามไม่ได้
   
“ถ้าโปบอกแม่ก็เชื่อครับ โปของแม่เป็นเด็กดี”
   
“โปเป็นเด็กดี”
   
“ถ้าอย่างนั้นเด็กดีของแม่ไปเล่นกับพี่มะลิก่อนนะครับ แม่ขอคุยธุระกับคุณครูของลูกก่อน”
   
“คับ” เด็กชายอาโปพยักหน้า หันไปเรียกพี่เลี้ยง “ลิ~ ปายเล่นกาน”
   
เพทายยิ้มให้มะลิเมื่ออีกฝ่ายมองมา เด็กสาวอุ้มเด็กชายอาโปขึ้น พาออกจากห้องรับแขก เหลือเพียงเพทายกับมารดาของเด็กชายอาโป
   
“ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ พี่ชื่อ มน ณัฐมน เป็นแม่ของอาโป”
   
“สวัสดีครับ ผมชื่อเพทายครับ เรียกว่าเพก็ได้ครับ”
   
เพทายไม่แน่ใจว่ามารดาของอาโปรู้หรือไม่ว่าเขาคบกับสาริน หรือรู้เพียงว่าเขาเป็นคุณครูของอาโป การมาครั้งนี้เพื่อเยี่ยมลูกชายเท่านั้น หรือมีเหตุผลอื่นอยู่ด้วย
   
“สวัสดีค่ะ”
   
“ให้ผมแจ้งพี่...คุณสารินไหมครับว่าคุณมนมา”
   
“ไม่เป็นไรค่ะ กลับมาเดี๋ยวก็เจอกันเอง”
   
“ครับ” เพทายพยักหน้า รอให้อีกฝ่ายเริ่มเรื่องก่อน
   
“พี่ได้ข่าวมาว่าเพคบกับสาริน เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า”
   
หัวใจของเพทายหล่นวูบ เขามองใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า แม้จะมีรอยยิ้มติดอยู่ที่ริมฝีปาก แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความจริงจัง
   
“ครับ” เพทายเลือกตอบตามความจริง
   
“เรื่องจริงสินะ”
   
เสียงถอนใจดังเบาๆ ดวงตาคู่หวานมองเขาด้วยสายตาพิจารณา
   
“บอกตรงๆ ว่าพี่กังวลกับข่าวนี้”
   
“ผมเข้าใจครับ”
   
“พี่ไม่สบายใจที่สารินคบกับเพ เพราะมันมีผลกระทบต่ออาโป”
   
“ครับ”
   
“มันเป็นเรื่องถูกต้องแล้วไม่ใช่เหรอ ที่แม่จะห่วงอนาคตของลูกชาย พี่ถึงต้องมา”
   
“ครับ”
   
“ไม่มีอะไรอยากพูดกับพี่เหรอ”
   
เพทายชะงักเมื่อได้ยินคำถามของอีกฝ่าย เขานิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนพูดออกมา
   
“ผมคงไม่เล่าผมกับคุณสารินรู้จักกันได้ยังไง เป็นมายังไงถึงมาคบกัน เพราะผมไม่ได้รู้จักกับคุณมนเป็นส่วนตัว ผมจึงไม่จำเป็นต้องเล่าหรืออธิบาย ส่วนเดียวที่ผมเกี่ยวข้องด้วยคืออาโป ดังนั้นสิ่งที่ผมอยากบอกก็คือ ผมรักอาโปครับ รักก่อนที่จะรักคุณสารินเสียอีก ดังนั้นผมจะไม่มีวันทำให้อาโปเสียใจ หรือไม่มีความสุขเด็ดขาด ที่ผมพูดได้ก็มีเพียงเท่านี้ครับ”
   
ดวงตาคู่นั้นจ้องมองเขานิ่ง เพทายไม่หลบตาเพราะอยากให้เห็นความจริงใจของเขา ก่อนรอยยิ้มบนริมฝีปากบางจะคลี่ออกกว้าง
   
“ขอบคุณนะ ได้ยินแบบนี้พี่ก็หายกังวล”
   
“ผมขอโทษที่ทำให้กังวลครับ”
   
“ไม่จำเป็นต้องขอโทษ เพพูดถูก พี่ไม่มีสิทธิ์เข้าไปก้าวก่ายเรื่องความรักของเพกับสาริน แล้วรู้อะไรไหม พี่ดีใจที่เพพูดกับพี่แบบนั้น เพราะแปลว่าเพเป็นคนเข้มแข็ง เป็นคนฉลาดเฉลียว มันทำให้พี่อุ่นใจว่าพี่ฝากอาโปกับเพได้”
   
“คุณมน”
   
“เรียกพี่มนเถอะ ต่อไปเราก็คงเป็นเพื่อน เป็นพี่กับน้องกัน”
   
“ขอบคุณมากครับ” เพทายยกมือขึ้นไหว หัวใจของเขากลับมาเต้นในจังหวะปกติ รู้ได้จากสายตาของอีกฝ่ายว่าไม่มีเรื่องใดที่ทำให้เขาต้องกังวลอีกต่อไป
   
“เพอาจไม่อยากเล่าเรื่องของเพให้พี่ฟัง แต่ถ้าพี่เล่าเรื่องของพี่ เพจะฟังไหม”
   
“ครับ”
   
“อืม”    
   
สายตาของหญิงสาวเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะเบือนกลับมามองใบหน้าของเขา
   
“พี่กับสารินเราเคยรักกันมาก ถึงตอนนี้พี่เชื่อว่าเราทั้งคู่ก็ยังมีความรู้สึกที่ดีให้กัน เพียงแต่ในวันนั้นเราตัดสินใจแต่งงานกันเร็วเกินไป เมื่อแรกที่ย้ายมาอยู่ พี่ยังสนุกกับการแต่งบ้านใหม่ สนุกกับการออกไปเที่ยวเล่นชมธรรมชาติ แต่ไม่นานพี่ก็ไม่เหลืออะไรให้ทำ ในขณะที่สารินโหมงานหนัก เป็นชายหนุ่มจบใหม่ไฟแรงที่อยากพัฒนาธุรกิจให้เจริญก้าวหน้า ไม่มีเวลาออกไปเที่ยวเล่น เหนื่อยเกินกว่าจะเข้าเมืองทุกวัน ยิ่งนานวันไปเราก็ยิ่งทะเลาะกัน เห็นต่างกัน สารินให้พี่ไปช่วยทำงานจะได้ไม่ว่างจนเกินไป แต่ในตอนนั้นพี่แอนตี้พัดพารัดชาไปแล้ว คิดเพียงว่ามันเป็นสิ่งที่ดึงความสุขของพี่ไป พี่จึงไม่คิดจะช่วยงานสาริน หลังจากนั้นเรื่องของเราก็มีแต่จะแย่ลง พี่มีภาวะหลังคลอดลูกก็ยิ่งซึมเศร้ามากขึ้น ยอมรับว่า ณ ตอนนั้นพี่เห็นแก่ตัวมาก คิดแต่ว่าอยากไปให้พ้นๆ ที่นี่ ไม่ได้คิดถึงลูกหรือสารินเลย”
   
“...”
   
“เพ”
   
“ครับ”
   
“เพจะอยู่ที่นี่ได้จริงๆ ใช่ไหม ไม่ว่าจะผ่านไปหนึ่งปี สองปี หรือสามปี ต่อให้เชียงใหม่เจริญมากแค่ไหน แต่ที่ตรงนี้ก็ยังห่างไกลจากตัวเมือง เพจะทนได้จริงหรือเปล่า”
   
“ได้แน่นอนครับ เพราะผมรักที่นี่”
   
“รักคนที่นี่ด้วยใช่ไหม”
   
“ครับ”
   
รอยยิ้มของผู้หญิงตรงหน้าอ่อนโยน “ดีแล้ว ถึงพี่จะห่วงเรื่องเพเป็นผู้ชายอยู่บ้าง แต่พี่ก็เชื่อว่าเพกับสารินจะแก้ปัญหาทุกอย่างไปด้วยกัน อย่าเป็นเหมือนพี่นะเพ อย่าทิ้งคนที่รักเรา”
   
“ครับ”
   
“ที่พี่มานอกจากเป็นห่วงอาโปแล้วก็มีอีกเรื่องหนึ่ง” มือยาวเรียวลูบบนท้องของตัวเอง “พี่กำลังจะมีลูก มีน้องให้อาโป”
   
“ยินดีด้วยครับ”
   
“ขอบใจมาก พี่ดีใจมากแต่ก็ยิ่งรู้สึกผิดกับอาโปมากขึ้น พี่ไม่เคยได้อยู่ดูแลลูกเลย”
   
“เพราะแบบนั้นหรือเปล่าครับถึงไม่อยากมาหาอาโป”
   
ดวงตาเศร้าเงยขึ้นสบตาเขา รอยยิ้มอ่อนๆ ระบายบนใบหน้า “ใช่ พี่รู้สึกผิดทุกครั้งที่เห็นหน้าลูก”
   
“แต่อาโปมีความสุขเวลาได้เจอพี่มนนะครับ ผมคิดว่าความสุขของลูกคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ดังนั้นลืมมันไปเถอะครับ อย่าสนใจเรื่องเก่า มันผ่านไปแล้ว แค่เราทำวันนี้ให้มีความสุขที่สุดก็พอ”
   
ดวงตาที่มองเขาเบิกกว้าง ก่อนที่มันจะคลอไปด้วยน้ำตา
   
“ขอบใจมากที่เข้าใจพี่ ขอบใจ”
   
“ไม่เป็นอะไรครับ ผมคิดว่าถึงวันนี้ผมยังไม่เกี่ยวข้องกับพี่มน แต่สักวันเราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน”
   
“พี่ชอบคำนี้นะ”
   
“น้องคลอดแล้วพามาหาพี่ชายบ่อยๆ นะครับ จะได้สนิทกัน คุณสารินเองก็คงอยากให้เจอกันบ่อยๆ แต่คงเกรงใจคุณมนกับแฟน”
   
“พี่จะมาจนเพเบื่อหน้าเลย”
   
“ผมเต็มใจครับ”
   
“ขอบใจเพมาก”
   
“ผมก็ขอบคุณเหมือนกันครับ ที่พี่มนให้โอกาสผมดูแลอาโป”
   
“พี่เชื่อแล้วว่าเพรักอาโปก่อนรักสาริน คุณพ่อจะน้อยใจหรือเปล่าน้อ~”
   
เพทายหัวเราะเบาๆ เมื่อถูกแซว พวกเขายิ้มให้แก่กัน ขอเพียงไม่มีทิฐิ เรื่องทุกเรื่องย่อมมีทางออกเสมอ

• • • • • • • •

“มนมาได้ยังไง!”

สารินแปลกใจเมื่อเจออดีตภรรยาอยู่ในห้องหนังสือกับเพทายและเด็กชายอาโป

“พ่อ” เด็กชายอาโปเรียกบิดาเสียงดัง
   
“ครับ” สารินเบนสายตาไปมองใบหน้าตื่นเต้นของลูกชาย
   
“โปจามีน้อง โปมีน้องแล้ว พี่โป” เด็กชายอาโปยกมือแตะอกตัวเองด้วยความภูมิใจ
   
ดวงตาของสารินเบิกกว้างขึ้น เขาหันกลับไปมองณัฐมน
   
“อืม มนท้องแล้ว เป็นเด็กผู้หญิง”
   
“น้องเป็นเจ้าหยิง”
   
“หึๆ เจ้าหญิงเลยเหรอลูก” สารินนั่งลงบนพรม ดึงลูกชายมานั่งตัก
   
“คับ น้องฉวย”
   
สีหน้าภูมิใจของอาโปบวกกับรอยยิ้มหวาน ทำให้ผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ในห้องหัวเราะขึ้นพร้อมกัน
   
“รู้จักกันแล้วใช่ไหม”
   
“รู้จักแล้ว ยินดีด้วยนะ”
   
สารินขมวดคิ้วเข้าหากัน เขายังไม่เคยเล่าให้อดีตภรรยาฟังเรื่องเพทายจึงแปลกใจเล็กน้อย เพราะเขาไม่คิดว่าเพทายจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเอง สาเหตุที่เขายังไม่บอกอีกฝ่าย เพราะต้องการพาเพทายไปพบกับพ่อแม่และครอบครัวให้เรียบร้อยก่อน อย่างน้อยที่บ้านของเขาควรรู้ก่อนใคร
   
“พูดเรื่องนี้ก็ดี มนขอคุยด้วยหน่อยสิ เรื่องสำคัญ”
   
“ได้” สารินยกลูกชายลงจากตัก หันไปบอกเพทาย “พี่ไปห้องทำงานนะ”
   
“ครับ” เพทายพยักหน้า เขารู้อยู่แล้วว่าณัฐมนจะคุยเรื่องอะไร
   
   
“นั่งก่อน” สารินดึงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานออกให้อดีตภรรยา ก่อนเดินอ้อมโต๊ะไปนั่งที่ของตัวเอง
   
“ทำไมไม่โทร.บอกผมก่อนจะได้ไปรับ แฟนมาด้วยหรือเปล่า”
   
“มา รออยู่ที่โรงแรม มนให้รถของโรงแรมมาส่ง เดี๋ยวสารินให้ใครไปส่งมนด้วยนะ”
   
“ได้ ไม่มีปัญหา มนมาเที่ยว มาหาลูก หรือ...”
   
“มาเพราะเรื่องสารินกับเพทาย”
   
“มนรู้ได้ยังไง”
   
“ก็นี่แหละเรื่องที่มนอยากคุยกับสาริน ไม่คุยเรื่องเพหรอก เพราะมนรู้แล้วว่าทำไมสารินถึงตกหลุมรักเพ”
   
ชายหนุ่มยกยิ้มดวงตาของเขาอ่อนโยนลงทันที จนถูกอดีตภรรยาแซว
   
“เก็บอาการหน่อยก็ได้ เดี๋ยวมนอิจฉา”
   
“หึๆ”
   
“เข้าเรื่องเลยนะ ที่มนอยากคุยก็คือมนอยากบอกให้ระวังมุกดาไว้ด้วย”
   
“มุกดา?” คิ้วของสารินขมวดเข้าหากัน
   
“ใช่ ไม่สงสัยเหรอว่ามนรู้เรื่องนี้ได้ยังไง มุกดาโทร.ไปหามน ไม่ต้องบอกสารินก็คงรู้ว่ารายนั้นจะเสี้ยมมนแค่ไหน ที่มนมาไม่ได้เชื่อนะ แต่อย่างน้อยก็อยากมาเห็นกับตา มาดูให้แน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีสำหรับอาโป มนห่วงอยู่เรื่องเดียว”
   
“อืม”
   
“มนรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ยุ่ง อีกอย่างสารินก็รับปากพี่ภูษิตไว้ แค่อยากเตือนว่าถ้าจะเลี้ยงงูเห่าไว้ข้างตัวก็อย่าลืมระวัง”
   
“ขอบใจมากมน ผมรู้ว่าจะต้องทำยังไง”
   
“ดีแล้ว”
   
“มนสบายดีไหม จะคลอดเมื่อไหร่”
   
“อีกสี่เดือน พาอาโปไปหาน้องด้วยนะ”
   
“ไปอยู่แล้ว”
   
“อย่าลืมพาเพไปด้วย”

“อืม”

“มนดีใจด้วยนะเรื่องเพ อยากเห็นสารินมีความสุขมานานแล้ว”

“ขอบใจ”

“มนเองก็ดีใจ บอกตรงๆ ว่ามันช่วยให้รู้สึกผิดน้อยลง”

“ผมบอกมนแล้วว่าไม่มีใครผิด เราแค่ตัดสินใจกันเร็วเกินไป ในวันที่ต่างคนต่างยังไม่พร้อม”

“อืม” ดวงตาของหญิงสาวตรงหน้ามีน้ำตาคลอ สารินยื่นมือไปตบเบาๆ บนหลังมือของอีกฝ่าย

“มน”

“หือ?”

“ผมฝากชวนแฟนมนหน่อยสิ พรุ่งนี้กินข้าวด้วยกันสักมื้อ”

“สาริน!”

“สะดวกไหม”

“ได้สิ กินข้าวด้วยกันนะ”

“พรุ่งนี้ผมไปรับที่โรงแรม จะพาเพกับอาโปไปด้วย”

“อยากให้ถึงเร็วๆ จัง”

“พรุ่งนี้ก็ถึงแล้ว”

สารินยิ้มให้ณัฐมน นี่อาจเป็นครั้งแรกที่พวกเขายิ้มให้กันด้วยความสุขโดยไม่มีความรู้สึกผิดเจือปนอยู่ อาโปควรเติบโตมาด้วยความสุขและความเข้าใจในครอบครัว เขาโชคดีที่ได้เจอกับเพทาย ณัฐมนเองก็โชคดีที่ได้เจอกันคนรักที่เหมาะสม พวกเขาต่างก็ได้เรียนรู้ว่า ไม่ควรยึดติดกับความรู้สึกในอดีต อดีตมันผ่านไปแล้ว ปัจจุบันสำคัญที่สุด

• • • • • • • •

“นี่มันเรื่องบ้าอะไร!!!”

สารินเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเกรี้ยวกราดของมุกดา เขาถอนใจออกมาเบาๆ ทุกคนที่โต๊ะอาหารหยุดทาน นิ่งฟังโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา

“สาริน! มันเกิดอะไรขึ้น”

“ก็เห็นชัดอยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ผมให้คนงานกั้นรั้ว แยกอาณาเขตให้ คุณมุกน่าจะดีใจ จะได้มีพื้นที่ส่วนตัว”

“แล้วทำไมไม่ทำประตูเข้าออกบ้านนี้ให้มุก”

“ผมต้องถามมากกว่าว่าทำไมต้องทำ เราไม่มีความเกี่ยวข้องกัน คุณมุกไม่ควรเข้ามาในบ้านของผมโดยไม่ได้รับเชิญ เหมือนอย่างในตอนนี้”

“สาริน!!!”

“เลือกเอาว่าจะอยู่ต่อ หรือไม่พอใจจะย้ายออกไปผมก็ไม่ว่า แต่ถ้าจะอยู่ ช่วยทำตัวเป็นเพื่อนบ้านที่ดีด้วย เพื่อนบ้านที่ก้าวก่ายชีวิตคนอื่นก็ไม่ควรเป็นเพื่อนบ้านกันอีก”

“อู้” คีตกานต์เลิกคิ้ว ยิ้มเยาะมุมปาก เขาตั้งใจให้เห็นด้วยใครจะทำไม

“ตกลงจะอยู่หรือจะไป”

ไม่มีคำตอบหลุดออกจากปากของมุกดา ร่างเล็กสะบัดหน้าเดินตึงตังออกจากห้อง สารินไม่แม้แต่จะมองตาม

“กินข้าวต่อเถอะ”

“ครับ” เพทายพยักหน้า เขาคิดว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

• • • • • • • •

“คีย์จะบอกเรื่องเงินกับพี่สารินไหม”

เพทายถามเมื่อมีโอกาสอยู่กับเพื่อนรักสองคน

“เรื่องไหน อ๋อ เรื่องที่มุกดารับเงินเราเหรอ”
   
“อืม”
   
“ไม่บอก”
   
“เห็นใจเหรอ”
   
“เปล๊า!” คีตกานต์ขึ้นเสียงสูง “บอกทำไม บอกเราก็โดนดุสิ ไม่ใช่มุกดาหรอกที่โดน เรานี่แหละจะโดน เก็บเอาไว้ขู่คนเล่นๆ แบบนี้สนุกกว่าเยอะ จะเอาให้ไม่กล้าทำอะไรเลย เพราะถ้าเราพูด อยู่ไม่ได้แน่บ้านหลังนั้น”
   
“หึๆ” เพทายส่ายหัวให้กับความแสบของเพื่อนรัก เขาพอใจแล้วที่ทุกอย่างลงตัวแบบนี้ ชีวิตของแต่ละคนควรก้าวไปข้างหน้า ไม่ว่าจะเป็นมุกดา ณัฐมน สาริน หรือแม้แต่ตัวเขาแล้ว จะยึดติดกับอดีตไปทำไม ในเมื่อข้างหน้ามีความสุขรออยู่ เพทายได้แต่หวังว่ามุกดาจะคิดได้ในสักวัน หรือถ้าไม่ได้ ก็คงไม่เกี่ยวกับพวกเขาอีกแล้ว

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[HanATarO]

เปิดใจคุยกันคือเรื่องที่ดีที่สุด อาโปจะได้อยู่ท่ามกลางความรักของพ่อและแม่ แม้ทั้งคู่จะมีครอบครัวใหม่ แต่ที่อยู่ตรงกลางก็ต้องการการดูแลจากทั้งพ่อและแม่ แบบนี้อาโปจะได้มีความสุข

[ommanymontra]

 




 

 

[sailom_orn]

  พี่โปมีน้องแล้ว