หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[areenart1984]

เข็ดหรือยัง ยัยชะนี ถ้ายังไม่เข็ด สงสัยรอบต่อไปจะโดนตัดค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอาหารแน่ ๆ ลองไหม ๆ 

[O-RA DUNGPRANG]

เป็นพี่โปแล้วเหรอเจ้าแสบเล็ก 

[WilpeR]

ปัญหาอีกอย่างหนึ่งคือพี่สะใภ้ที่ยังไม่ยอมไปไหนซักที ฝั่งสารินจะแก้ไขปัญหานี้ยังไงบ้างน้า รออ่านต่อพรุ่งนี้ค่ะ

[Caramel Syrup]

พี่อาโป ดีใจด้วยนะจ๊ะ 

[i.am.wee]

คิดถึงพี่พนากับน้องคีย์แล้ว

[darin]

ตอนที่ 30
ความรัก

เพทายพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาเคยผ่านการสอบสัมภาษณ์งานมาแล้ว สถานการณ์บีบคั้นหัวใจที่สุดก็เคยผ่านมาแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นมือไม้ของเขาก็ยังเย็นเฉียบอยู่ดี

“เพ”

“เพ”

“ครับ?” เพทายสะดุ้งเล็กน้อย หันไปมองหน้าสาริน พวกเขานั่งอยู่ในรถเก๋งคันใหญ่ มีเด็กชายอาโปนอนหลับอยู่บนตัก สารินไม่ได้ขับรถเอง คนขับรถของที่บ้านมารับพวกเขาที่สนามบิน

เพทายมีเวลาเตรียมตัวน้อยมาก เพราะหลังจากณัฐมนกลับเพียงแค่วันเดียว สารินก็ตัดสินใจไปกรุงเทพฯ โดยไม่ยอมให้เขาปฏิเสธ การควบตำแหน่งคนรักบวกกับพี่เลี้ยงของอาโปทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายให้เหตุผลว่า ในเมื่อณัฐมนทราบเรื่องแล้ว ครอบครัวก็ควรได้รับทราบเช่นกัน

เพทายไม่กังวลเรื่องที่บ้านตัวเองเท่าไหร่ พ่อกับแม่เลี้ยงเขามา เขาย่อมทราบดีว่าท่านจะคิดเห็นอย่างไรกับเรื่องนี้ แต่ครอบครัวของสาริน พ่อแม่ พี่ชายและน้องสาวจะคิดอย่างไร

“คิดอะไรอยู่”

“พี่สารินไม่คิดว่ามันเร็วไปเหรอครับ เราเพิ่งคบกัน” เพทายลดเสียงลงเพื่อไม่ให้คนขับได้ยิน

“เพิ่งคบกันแล้วยังไง จะสิบวัน เดือนหนึ่ง หรือหนึ่งปี พี่ก็ไม่ปล่อยให้เพไปไหนอยู่แล้ว”

เพทายนึกหมั่นไส้ดวงตาวิบวับคู่นั้น ดูเถอะเขาตื่นเต้นแทบตายอีกคนกลับสบายใจ ไม่มีความกังวลใดๆ เลย

“พ่อผมดุนะครับ อาจไม่ยอมรับก็ได้” เมื่อหมั่นไส้ก็ต้องแกล้งสักหน่อย

“ไม่เป็นไร ไม่ให้พี่ก็ฉุด”

“ใครเขาฉุดผู้ชายกันครับ” เพทายหัวเราะความคิดของคุณเจ้าของสวนดอกไม้

“แปลว่าเพจะหนีตามพี่แทนใช่ไหม”

“ผมเลิกพูดดีกว่าครับ”

“หึๆ” มือใหญ่เอื้อมมาจับมือเขาที่วางอยู่บนอกเด็กชายอาโปบีบเบาๆ

“มือเย็นเฉียบเลย ตื่นเต้นเหรอ”

“ครับ”

“อย่ากังวลเลย พี่จะพยายามจนกว่าพ่อของเพจะอนุญาต”

ดูเหมือนสารินจะเข้าใจผิดคิดว่าเขากังวลเรื่องที่บ้าน ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เขากังวลคือครอบครัวของสารินไม่ต้อนรับ กลัวต้องแยกจากกัน กลัวไม่ได้อยู่เลี้ยงอาโป

“เพไม่ต้องห่วงนะ ถ้าไม่เชื่อใจพี่ก็เชื่อใจอาโปเถอะ ลูกไม่ยอมให้ใครเอาเพไปแน่”

เพทายหัวเราะเบาๆ เขาสบตากับดวงตาอ่อนโยนของสาริน รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยขึ้นมาทันที

“ตกลงครับ ผมเชื่อใจอาโป”

“แล้วพี่ล่ะ”

“อืม ผมขอคิดก่อนนะครับ”

“เดี๋ยวนะ แค่เชื่อใจพี่ถึงกับขอคิดเลยเหรอ”

“เปล่าครับ ไม่ได้คิดว่าจะเชื่อใจดีไหม ผมขอคิดก่อนว่าจะพูดยังไงถึงจะรักษาน้ำใจพี่สาริน”

“...”

“หึๆ” เพทายหัวเราะขำเมื่อเห็นหน้าดื้อๆ ของอีกฝ่าย พอไม่ได้ดังใจทีไรทำหน้าอย่างนี้ทุกที

“เอาเถอะเดี๋ยวเพก็จะได้รู้เอง” คนพูดหรี่ตาลงมองเขา เพทายได้แต่อมยิ้ม สารินพูดถูก เขาต้องไว้ใจความรักที่มีให้กัน



ดูเหมือนเรื่องจะต่างจากที่เพทายคิดเล็กน้อย สารินเลือกที่จะมาหาครอบครัวของเขาก่อนเป็นอันดับแรก มันทำให้เพทายรู้สึกดีที่อีกฝ่ายให้เกียรติพ่อแม่ของเขา

บ้านของเพทายตั้งอยู่ในหมู่บ้านแถบชานเมือง เป็นบ้านหลังเล็กที่มีพื้นที่ไม่มากนัก แต่ก็เต็มไปด้วยต้นไม้ จากฝีมือการจัดสวนของบิดา ผู้รักต้นไม้เป็นชีวิตจิตใจ

“สวัสดีครับ” สารินยกมือไหว้เมื่อเพทายแนะนำให้รู้จักกับครอบครัว

“สวัสดีจ้ะ” คุณนิตยามารดาของเพทายรับไหว้เจ้านายของลูกชาย “ทำไมไม่โทร.มาบอกก่อนล่ะลูก ว่าจะกลับบ้านวันนี้”

“ผมมาแบบปุ๊บปั๊บครับ กะว่าจะโทร.บอกพ่อกับแม่เย็นนี้ แล้วเข้ามาพรุ่งนี้ แต่...”

“ผมเป็นคนขอให้เพทายพามาเองครับ ลงเครื่องก็แวะมาเลย” สารินออกตัว

“พ่อว่านั่งก่อนดีกว่าเดี๋ยวค่อยคุยกัน เชิญครับ” คุณพิพัฒน์บิดาของเพทายผายมือไปที่โซฟาตัวใหญ่

“ขอบคุณมากครับ” สารินรอให้เจ้าของบ้านนั่งก่อนเขาถึงนั่งลง อุ้มลูกชายขึ้นมานั่งบนตัก

“แม่ไม่รู้ว่าลูกจะพาเจ้านายมาเที่ยวบ้าน เลยไม่ได้เตรียมอะไรไว้รับรองเลย”

“ไม่เป็นไรครับ” สารินส่งยิ้มให้มารดาของเพทาย “ผมอยากแวะมาสวัสดีคุณอาทั้งสอง อยากมาแนะนำตัว ไม่ได้มาในฐานะเจ้านายของเพทายครับ”

ประโยคที่สารินพูดสะดุดหูคุณพิพัฒน์ ดวงตาของผู้สูงวัยจึงมองใบหน้าของเจ้านายลูกชายด้วยสายตาพิจารณา

“ถ้าไม่ได้มาในฐานะเจ้านาย แล้วคุณสารินมาในฐานะอะไร”

“ผมมาในฐานะคนรักของเพทายครับ”

เพทายหันไปมองสารินด้วยดวงตาเบิกกว้าง ไม่คิดว่าจะบอกรวดเร็วขนาดนี้

“คนรัก!”

“ครับคุณอา ผมกับเพกำลังคบหาดูใจกัน ผมจึงอยากมาเรียนคุณอาทั้งสองด้วยตัวเอง เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ”

“เพ นี่เรื่องจริงหรือเปล่า ลูกกับเจ้านาย...”

“ครับพ่อ ผมกับคุณสารินคบกัน”

หัวใจของเพทายเต้นอย่างหนักหน่วง เมื่อพ่อของเขานั่งนิ่ง ส่วนแม่ออกอาการตกใจอย่างชัดเจน

“เพกำลังจะบอกพ่อว่าลูกรักคุณสารินอย่างนั้นเหรอ”

“ครับพ่อ”

“เพแน่ใจใช่ไหม คิดดีแล้วเหรอ”

“คุณคะ” คุณนิตยาแตะแขนสามี แม้เธอจะตกใจกับสิ่งที่ได้ยินแต่ก็พร้อมจะยอมรับ จึงไม่อยากให้สามีกดดันหรือบีบคั้นลูกชายเกินไป

“อย่าเพิ่งขัดผม รอลูกตอบก่อน”

“แน่ใจครับพ่อ ผมรักคุณสาริน”

“ผมรักเพทายครับคุณอา” สารินบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป เขาอยากให้ผู้ใหญ่ทั้งสองรับรู้ว่าเขาเองก็รักลูกชายของท่านมากเช่นกัน

เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากบิดาของเพทาย สายตามองตรงมายังเขา

“มาแบบนี้มันเหมือนบังคับกันทางอ้อม”

“คุณอาเข้าใจผิดแล้วครับ ที่ผมมากับเพด้วย เพราะผมอยากมาแสดงความจริงใจ อยากให้คุณอาทั้งสองได้พิจารณาผมด้วยตัวเอง”

“อาไม่ได้หมายถึงเรา”

“ครับ!?” สารินเบิกตากว้างขึ้น

“อาหมายถึงเจ้าตัวเล็กนี่ มองตาแบบนี้จะเอาอะไรฮึ”

สารินก้มลงมองลูกชายที่นั่งอยู่บนตัก เด็กชายอาโปจ้องพ่อแม่ของเพทายตาแป๋ว เมื่อถูกทักก็รีบส่งยิ้มหวานไปให้

“ว่าไงเรา จะเอาอะไรไหนบอกตามาสิ”

เด็กชายอาโปยิ้มอาย ชี้นิ้วไปข้างหน้า บนโต๊ะมีโหลใส่คุกกี้ตั้งอยู่

“โปหยักกิน”

“ฮ่าๆ ตกลงมองคุกกี้ใช่ไหม เอาคุกกี้นะไม่เอาอาเพ ตาจะได้ขอคืน”

“อาว โปอาวคับ”
   
“เอาอะไรครับ”
   
“อาวฉองอานเลย” เด็กชายอาโปชูนิ้วเล็กๆ ขึ้นสองนิ้ว ยิ้มหวานอ้อนคุณตา
   
“ไม่ได้ ตาให้เลือกได้อันเดียว”
   
“อานเดียว...” คิ้วเล็กๆ ขมวดเข้าหากัน สีหน้าของหนูน้อยครุ่นคิด ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมอง ส่งยิ้มหวานให้คุณตา
   
“คูนตาจายดีที่ฉุด ห้ายโปฉองอานเลย”
   
“ฮ่าๆ” คุณพิพัฒน์หัวเราะเสียงดัง ชอบใจความฉลาดของเด็กชายตัวน้อย
   
“ถ้าจะเอาสองอันต้องมาให้ตากอดก่อน”
   
เด็กชายตัวน้อยรีบปีนลงจากตักผู้เป็นพ่อ เดินไปหาคุณตาท่าทางใจดีทันที เขาไม่กลัวคุณตา เพราะอาเพบอกว่าคุณตากับคุณยายเป็นพ่อแม่ของอาเพ
   
คุณพิพัฒน์อุ้มเด็กชายอาโปขึ้นนั่งตัก กอดเอาไว้ แต่เด็กชายชะโงกหน้าขึ้นหอมแก้มเขาแรงๆ หนึ่งที
   
“โปล้ากคูนตาที่ฉุดเลย”
   
“เข้าใจอ้อนจริงๆ เอ้า! จะเอาอะไรก็เอาไปเลย ตายกให้หมดเลย ฮ่าๆ”
   
“คุณอาอนุญาตให้ผมกับเพคบกันแล้วใช่ไหมครับ” สารินไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป
   
“หึๆ พ่อลูกคู่นี้ทำงานกันเป็นทีมเลยนะ คุณว่าไงอนุญาตไหม” คุณพิพัฒน์หันไปถามภรรยา
   
“นิดแล้วแต่ลูกค่ะ ลูกรักใคร นิดก็พร้อมจะเปิดใจรับ”
   
คุณพิพัฒน์หันกลับมามองร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาพิจารณา อีกฝ่ายมองตอบเขาโดยไม่หลบ แต่ด้วยความสุภาพและให้เกียรติ
   
“ในฐานะพ่อ อาก็อยากรู้ว่าคุณจริงจังกับลูกชายของอาแค่ไหน”
   
“ผมอยากสร้างครอบครัวกับเพครับ อยากอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า”
   
“จะคบกันอย่างเปิดเผยใช่ไหม จะให้เกียรติลูกชายอาหรือเปล่า”
   
“แน่นอนครับ ผมอยากให้เพเดินเคียงข้างผม เป็นคู่ชีวิตของผมครับ”
   
“เอาเถอะ ถ้ารักชอบกันจริงๆ ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากทำลายความสุขลูก แต่อาขออะไรคุณสารินอย่างหนึ่งได้ไหม”
   
“ได้ครับ”
   
“หากวันใดที่คุณสารินคิดแม้แต่นิดเดียวว่าครอบครัวของอายอมรับคุณเพราะสมบัติที่คุณมี ขอให้คืนลูกชายให้กับอา”
   
“ผมไม่ได้คิดแบบนั้นครับ ไม่มีทางเลย!” สารินรีบบอกทันที เขาตกใจที่บิดาของเพทายพูดเรื่องนี้ขึ้นมา
   
“อาแค่บอกเผื่อเอาไว้ บ้านเราไม่ได้ร่ำรวยอะไร โอกาสเกิดความเข้าใจผิดมันง่าย ไม่ใช่แค่คุณสารินแต่กับครอบครัวของคุณด้วย อาเลี้ยงเพมาด้วยความรัก ยอมให้คุณเข้ามาในครอบครัวก็เพราะความรักที่มีต่อลูก หวังว่าคุณจะเข้าใจ”
   
“พ่อครับ” เพทายตาแดงเรื่อ ปกติเขาเป็นคนเข้มแข็ง แม้ในวันที่เลิกกับมินตราก็ไม่เคยมีน้ำตา แต่เพราะความรักของผู้ให้กำเนิดทำให้เขาอ่อนไหว
   
“ครับคุณอา ผมรักเพและจะดูแลเพให้ดีที่สุดครับ”
   
“โปก้อล้ากอาเพที่ฉุด” เด็กชายอาโปอยากบอกรักอาเพบ้าง เขายิ้มหวานให้คุณตาเมื่ออีกฝ่ายก้มหน้าลงมอง
   
“ไหนเมื่อกี้เราบอกรักตาที่สุด” คุณพิพัฒน์พูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ เอ็นดูหนูน้อยที่นั่งอยู่บนตัก
   
“อู้” เด็กชายอาโปยิ้มเขิน เขากวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนหยุดที่คุณตาเหมือนเดิม
   
“โปล้ากที่ฉุดทู้กคนเล้ยยย”
   
“ฮ่าๆ น่ารักแบบนี้มาเป็นหลานตาหลานยายไหม”
   
“เป็น โปเป็นค้าบ”
   
“หึๆ อยู่เป็นเหลือเกินนะเรา”
   
คุณพิพัฒน์ลูบศีรษะเด็กชายตัวน้อย รู้สึกถูกชะตากับเด็กชายอาโปมาก
   
“ถ้าอย่างนั้น” คุณพิพัฒน์เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า “คุณสารินก็มาเป็นลูกของอาสองคนอีกคนก็แล้วกัน”
   
“ครับผม ขอบคุณมากครับ” สารินรีบยกมือขึ้นไหว้ เขาชื่นชมและเคารพพ่อแม่ของเพทายจากใจจริง รู้แล้วว่าเพทายน่ารักเหมือนใคร
   
“แม่ดีใจด้วยนะเพ ดีใจที่ลูกเจอคนที่รัก ขอให้มีความสุขนะ”
   
“ขอบคุณครับแม่ ขอบคุณครับพ่อ” เพทายลงไปนั่งกับพื้น กราบลงบนตักของผู้ให้กำเนิด เรื่องมันคงไม่ง่ายอย่างนี้ถ้าไม่ใช่เพราะความรักที่ท่านทั้งสองมีให้เขาอย่างไม่มีเงื่อนไข
   
“ขอบคูนคับ” เด็กชายอาโปเห็นอาเพไหว้ก็ไหว้บ้าง เขาโน้มตัวไปหาคุณยาย แตะมือที่แขนของท่าน ทำเอาผู้ใหญ่ใจอ่อนยวบ ละลายกับความน่ารักของหนูน้อย
   
“มากับยายดีกว่าลูก เข้าไปในครัวกัน ยายมีขนมเยอะแยะ”
   
“ปาย โปปาย” เด็กชายรีบยื่นมือทั้งสองข้างให้คุณยาย พร้อมกับยิ้มหวาน “โปล้ากคูนยายที่ฉุดเลย”
   
“ฮ่าๆ” คุณพิพัฒน์หัวเราะเสียงดัง ยิ่งเอ็นดูเด็กชายตัวน้อยขึ้นไปอีก
   
คุณนิตยารับเด็กชายมาอุ้ม เธอลุกขึ้นยืน มองลูกชายกับสารินด้วยรอยยิ้ม
   
“นั่งคุยกับพ่อไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่เข้าไปหาอะไรให้ทานกัน”
   
“ขอบคุณมากครับ” สารินยกมือขึ้นไหว้ อย่างหนึ่งที่เขามั่นใจ คือเขาจะรักเพทายและดูแลอีกฝ่ายตลอดไป ร้อยคำพูดก็ไม่มีความหมาย แต่เขามั่นใจว่าการกระทำของเขาจะทำให้ท่านทั้งสองได้เห็นว่าเขาไม่มีทางเปลี่ยนไป และจะไม่มีวันปล่อยมือจากเพทาย ความรักที่ได้รับมาจากพวกท่านเขาจะรักษาเอาไว้อย่างดี

   

แม้จะโล่งใจไปเปลาะหนึ่งที่ครอบครัวยอมรับเรื่องของเขากับสาริน แต่เมื่อมาหยุดยืนอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ เพทายก็กลับมาหวาดหวั่นอีกครั้ง หัวใจของเขาเต้นแรง ความกังวล ความไม่รู้ ทำให้เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า
   
“อย่ากลัวไปเลย” มือของเขาถูกสารินบีบเบาๆ รอยยิ้มที่ส่งมาให้ทำให้เพทายมีกำลังใจขึ้นมาก เขาพยักหน้าให้อีกฝ่าย สารินมั่นใจในตัวเขา เขาก็ควรมั่นใจในตัวเอง
   
แต่ความฮึกเหิมที่ใช้ปลุกปลอบใจตัวเองหายไปสิ้น เมื่อพบว่ากลางห้องรับแขกกว้าง มีเพียงน้องสาวของสารินยืนอยู่เพียงลำพัง สารินโทร.บอกที่บ้านล่วงหน้าว่าจะพาคนรักเข้าไปแนะนำให้รู้จัก เมื่อมาถึงกลับไม่มีใครอยู่เลย มันทำให้เพทายได้คำตอบในทันที
   
“สวัสดีค่ะ” น้องสาวของสารินยกมือไหว้เขาแต่ด้วยหน้าตาเรียบเฉย ไม่ยิ้มแย้มสักนิด
   
“สวัสดีครับ” เพทายยกมือรับไหว้ รอยยิ้มของเขาฝืนเฝื่อนแต่ก็ยังพยายามยิ้มให้อีกฝ่าย
   
“พ่อกับแม่ไปไหนริสา” สีหน้าของสารินยิ่งทำให้เพทายปวดใจ เห็นชัดว่าอีกฝ่ายกังวลและไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุแบบนี้ขึ้นเช่นกัน
   
“ไม่อยู่ค่ะ พ่อออกไปสังสรรค์กับเพื่อน แม่ไปงานของสมาคม พี่รสินไปไหนไม่รู้ริสาไม่ได้ถาม”
   
“อืม” สารินพยักหน้า หันมามองเขาด้วยสายตาเป็นห่วง เพทายพยายามยิ้มเท่าที่จะสามารถทำได้ เขาไม่อยากให้สารินกังวล
   
“ไหนๆ ก็มาแล้ว จะนั่งคุยกันก่อนไหมคะหรือจะกลับเลย”
   
“เพ” สารินหันมามองหน้าเขา
   
“ผมได้ทั้งนั้นครับ”
   
“งั้นก็ไปนั่งในห้องทานข้าวดีกว่า ริสาจะได้หาอะไรให้อาโปทานด้วย”
   
“อืม” สารินพยักหน้าให้น้องสาว แตะมือที่หลังของเขาเพื่อให้กำลังใจ เพทายเดินตามสองพี่น้องไปเงียบๆ ลำคอของเขาแห้งผาก
   
“เซอร์ไพรส์!”
   
ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงดังปัง! กระดาษสีชิ้นเล็กๆ ปลิวว่อนไปรอบตัวเขา เด็กชายอาโปร้องเบาๆ แต่ครู่เดียวก็หัวเราะออกมา ยื่นมือน้อยๆ ออกไปเล่นกระดาษที่ปลิวอยู่ในอากาศ
   
เพทายได้แต่จ้องมองผู้คนที่ยืนอยู่ มองป้ายผ้าขนาดใหญ่ที่เขียนต้อนรับลูกชายคนใหม่ สำหรับเขาแล้วมันเป็นการต้อนรับที่อบอุ่นมาก เพราะมันแสดงให้เห็นว่าทุกคนรับกับสถานะของเขาได้ รับได้ว่าเขาคือผู้ชายคนหนึ่ง และเต็มใจให้เป็นส่วนหนึ่งของบ้านหลังนี้
   
เมื่อตั้งสติได้เพทายหันไปมองสารินเป็นอย่างแรก
   
“พี่ไม่รู้เรื่อง”
   
“ฝีมือริสาเองค่า” จากเด็กสาวที่ไม่ยิ้มเลยแม้แต่น้อย กลายเป็นสาวน้อยที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มน่ารักน่าเอ็นดู แขนเรียวสอดเข้ามากอดแขนของเขา
   
“ริสาขออนุญาตเป็นคนแนะนำนะคะ คุณพ่อ คุณแม่ของริสาค่ะ”
   
“สวัสดีครับ” เพทายยกมือขึ้นไหว้ ค้อมศีรษะลงต่ำ
   
“ส่วนนี่พี่รสิน พี่ชายคนโตของเรา คนนี้ป้ารีน เป็นพี่สาวของคุณพ่อค่ะ คนนี้กร เป็นลูกพี่ลูกน้อง...”
   
เพทายทั้งยกมือไหว้และรับไหว้ สมองเขาเบลอไปหมด มีความสุขจนตั้งตัวไม่ทัน
   
“ยินดีต้อนรับ”
   
“ขอบคุณครับคุณลุง”
   
“เรียกพ่อดีกว่ามั้ง ไม่งั้นป้ายผ้าของพ่อก็เป็นหมันสิ อุตส่าห์ให้ไปทำมาต้อนรับลูกชายคนใหม่”
   
เพทายน้ำตารื้น เขารีบยกมือไหว้เพื่อขอบคุณจากหัวใจ “ขอบคุณมากครับคุณพ่อ คุณแม่”
   
“ขอบคูนคับ” เด็กชายอาโปยกมือไหว้ตาม เขามักจะไหว้ตามอาเพเสมอ
   
“ไหนมาให้ย่ากอดหน่อย คิดถึงเหลือเกิน”
   
“โปก้อคิดถึง” เด็กชายอาโปอ้าแขนให้ผู้เป็นย่ารับไปอุ้ม
   
“หนักจริงๆ ย่าจะอุ้มไม่ไหวแล้ว”
   
“หวายฉิ ย่าอู้มหวาย ล้ากกานต้องอู้มหวาย”
   
“ฮ่าๆ” บิดาของสารินหัวเราะเสียงดัง เพทายมองภาพตรงหน้าด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม หัวใจของเขาอบอุ่น มันพองโตและเต็มไปด้วยความสุข
   
“มีความสุขไหม” เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ ข้างหู
   
“ครับ” เพทายพยักหน้า หันไปสบตากับสาริน
   
“พี่ก็เหมือนกัน”

มือที่วางลงบนไหล่ให้ความรู้สึกมั่นคงและปลอดภัย เส้นทางของพวกเขาเพิ่งเริ่มต้น หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล แต่เพราะความรักมากมายที่ได้รับ เพทายเชื่อว่าพวกเขาจะผ่านทุกอย่างไปได้ด้วยดี

เอาเด็กๆ มาอวดโฉมค่า ^^
ซ้ายส่ง สาริน เพทาย อาโป เข้าประกวด
ขวาส่ง พนา คีตกานต์เข้าประกวด
ไม่มีเด็กชายขุนนะคะ เพราะว่าตอนส่งบรีฟปกให้สำนักพิมพ์พล็อตยังเป็นลูกอ๊อดอยูเลย ตอนนั้นไม่มีขุนอยู่ในเนื้อเรื่องค่า

Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ออกกับ Deep Publishing นะคะ วางจำหน่ายในงานหนังสือ
ตอนนี้มีเปิดพรีเซลล์อยู่ แต่เนื่องจากนิยายยังลงไม่จบจึงไม่สามารถลงข้อมูลให้ได้นะคะ
สามารถอ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่เพจของสนพ.ค่า >>Deep Publishing<<

:::: ♥ TBC ♥::::
ใครรอคุณผู้จัดการสวนดอกไม้กับเด็กแสบ ตอนหน้านะคะ ^^
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[ก้อนขี้เกียจ]

แพ้คุณพี่พนา ผมหยักศกพี่พนาาาา พน๊าาาาาา ช่วยด้วยหัวใจไม่ไหวแล้วฟหรดรพรพหนหนำ อาโปน่ารักมากเลยแง ปกสวย

[arij-iris]

ดีใจกับทั้งสองคนนะที่ครอบครัวยอมแบบนี้

[Jibbubu]

คู่เพสมหวังไล้ดราม่าแล้ว ก็เลยคู่หัวหน้าแกงค์ว่าจะลงเอ่ยกันยังไงแล้วซิ

[Al2iskiren]

ดีใจที่ครอบครัวของทั้งสองยอมรับได้ ฝั่งคุณสารินนี่เซอร์ไพรส์สุดๆเลย

[route rover]

น่ารักไปหมดเลย 

ต้องมีขุนกะอาโปด้วยนะ รออ่านคู่นี้ค่ะ

[gackmanas]

  :katai2-1:น่ารัก

[kaokorn]

 

[iceman555]

 

[fc_fic]

 

[sailom_orn]

  น่ารักกกกกก

[JokerGirl]

ครอบครัวน่ารักทั้งสองครอบครัวเลย

[JUST_M]

Happy~~

[lemonphug]

้น่ารักกันทั้งครอบครัว

[SuPeRDonGDanG]

happy กันถ้วนหน้าเน้อออออ ฮิฮิ
อยากอ่านนิยายแบบนี้อีกเยอะๆค่ะ ชอบอาโป

[YounIn]

ดีใจน้ำตาจะไหล
ครอบครัวทางสารินน่าจะแสบเหมือนกันหมดแน่ๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

น่ารักเป็นบ้า

[Yara]

ทั้งเพ ทั้งคุณสาริน เป็นคนดีน่าจะเพราะมาจากครอบครัวที่ดี ยินดีกับทั้งสองคนด้วยค่ะ

[mystery Y]

ตกใจกับเซอร์ไพรส์

[HISY]

ครอบครัวอบอุ่นสุขสันต์

[PrimYJ]

เป็นครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นมากๆเลย

[miikii]

อาโปน่ารักที่สุดเลยยยย
อาเพทำอะไรก็ทำตาม 

[Ginny Jinny]

รอเด็กแสบ 

[kawisara]

โปหวายยยย

แต่ป้าม่ายหวายยยย

น่ารักเหลือเกิน

ใจบางหมดแล้วแต่

[diltosscap]

หลงรักอาโป เราก็รักอาโปที่สุดเลย