หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[ommanymontra]

 

 

 

[darling]

ดีใจด้วยจ้ะ 

[areenart1984]

หนูขุนของฉัน ยังเป็นเจลาตินอยู่เลย 

[seaz]

ดีใจกับน้องเพทาย - คุณสาริน ด้วยนะครับ จับมือกันไปเรื่อย ๆ นะครับ

[snowboxs]

อาโปอยู่ที่ไหน ความสุขอยู่ที่นั่น

[วายซ่า]

บ้านคุณสารินเล่นใหญ่มาก 

ดีใจแทนน้องเพ ผ่านฉลุยทั้งสองบ้านเลย 

“อาโปล้ากที่ฉุดทู้กคนเลย”  อยากฟัดจังเลยเจ้าหนูอาโป

[sweetie]

Happy family~ 

[่patsaporn]

น้ำตาซึมเลยซึ้งไปกับเขาด้วย น่ารักทั้งสองครอบครัว ทางสะดวกลื่นปรื้ด
เด็กชายอาโปนี่ตะน่ารักไปไหนฮึ ไม่ไหวจะรักจะหลงแล้วนะ เวลาอาเพไหว้ก็ไหว้ตามน่ารัก
ส่วนคุณตาก็ใจบางไปแล้วจ้า เจอตาแป๋วๆ บังคับ โอ้ย น่ารัก

ขอบคุณค่ะ

[Chompoo reangkarn]

 

[lizzii]

ผ่านฉลุยทั้ง 2 บ้าน

[april day]

อาโปน่ารักที่สุด 

[darin]

ตอนที่ 31
อบอุ่น

“เสียงอะไร”
   
พนาถามมะลิ เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเข้ามาในตัวบ้าน เขาเพิ่งกลับจากออฟฟิศ หอบแฟ้มเอกสารกองใหญ่ติดมือมาด้วย ช่วงที่สารินไม่อยู่ เขามีหน้าที่ดูแลงานแทนทั้งหมด
   
“เสียงคุณคีย์กับขุนค่ะ”
   
“เปล่า พี่ไม่ได้ถามถึงเสียงคน”
   
“อ๋อ สงสัยว่าคุณคีย์จะขี่มอเตอร์ไซค์ชนอะไรอีกแล้วมั้งคะ”

“ชน?” พนาเลิกคิ้วขึ้น

“คุณคีย์ยืมรถมอเตอร์ไซค์พี่สังข์มาหัดขี่ค่ะ เพิ่งหัดเลยยังไม่คล่อง ตอนบ่ายก็เกือบพุ่งชนเสา มาดีขึ้นหน่อยตอนขุนกลับจากโรงเรียนแล้ว คอยช่วยบอกเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาให้”

“มะลิ เอาแฟ้มพวกนี้ขึ้นไปไว้ห้องทำงานสารินที เดี๋ยวพี่ออกไปดูหน่อย”
   
“ได้ค่ะ”
   
โครม!!
   
พนาวางแฟ้มลงบนโต๊ะแทน เขาวิ่งออกไปข้างนอกด้วยความรวดเร็ว มีมะลิวิ่งตามหลังมาติดๆ
   
ภาพที่เห็นตรงหน้า พนาไม่รู้ว่าเขาควรขำหรือควรสงสารอีกฝ่ายดี คีตกานต์นั่งแอ้งแม้งอยู่ที่พื้น มอเตอร์ไซค์ไถลไปซุกกับพุ่มไม้ มีขุนนั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าเป็นห่วง พอเห็นเขาวิ่งเข้าไปหา เด็กแสบยังมีหน้าหันมายิ้มกว้างให้
   
“เกือบไปแล้ว”
   
“รู้ด้วยเหรอ”
   
“ไม่ยากๆ เดี๋ยวก็เก่ง”
   
“ก่อนจะเก่ง บ้านจะพังก่อนไหม”
   
“ไม่หรอกครับ มีผู้ช่วยขุนอยู่ทั้งคน เมื่อกี้ยังบอกให้โดดลงเลย”
   
“อาคีย์เจ็บหรือเปล่าครับ” ขุนมองอาหนุ่มด้วยความเป็นห่วง
   
“ไม่เจ็บ สบายมา...โอ๊ย!” คีตกานต์ร้องลั่นเมื่อเขาลุกขึ้นยืนแล้วพบว่าข้อเท้าไม่สามารถรับน้ำหนักได้ ต้องปล่อยตัวทรุดลงกับพื้น
   
พนาถอนหายใจยาว เล่นจนได้เรื่องสิน่า
   
“ขอพี่ดูหน่อย” มือใหญ่จับข้อเท้าอีกฝ่ายเบาๆ
   
“โอ๊ย!” คีตกานต์ร้องลั่น ตอนล้มเขาไม่เจ็บสักนิดแต่ตอนนี้กลับรู้สึกปวดมาก
   
พนากวาดสายตามอง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่ากางเกงของคีตกานต์มีรอยขาด
   
“มะลิไปเอากล่องปฐมพยาบาลมา แล้วตามพี่ไปที่เรือนเล็ก”
   
“ได้ค่ะ” มะลิรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านอย่างรู้งาน พนาพยุงคีตกานต์ลุกขึ้น

“ยกขาข้างที่เจ็บขึ้นอย่าทิ้งน้ำหนัก ขุนมาช่วยประคองอาคีย์หน่อย”

“ครับพ่อ” เด็กชายขุนรีบเข้ามาช่วยประคองอีกข้าง
   
“เดี๋ยวครับ”
   
“อะไร”
   
“ดูรถมอเตอร์ไซค์ก่อนครับ ผมยืมสังข์มา”
   
“มันใช่เวลาไหม” พนาเอ็ดเบาๆ เขาประคองคีตกานต์ตรงไปยังบ้านพักของอีกฝ่าย จับให้นั่งลงบนโซฟา วางขาเหยียดยาว
   
“ขุนตักน้ำสะอาดกับหาผ้าขนหนูผืนเล็กมาให้พ่อหน่อยครับ”
   
“ครับ” เด็กชายขุนรับคำแข็งขัน เขารู้ว่าคนดูแลบ้านเก็บผ้าขนหนูไว้ที่ไหน เพราะเคยมาช่วยทำความสะอาดบ้านหลายครั้ง
   
“ถอดกางเกงออก”
   
“ครับ!?”
   
“ถอดกางเกงออก พี่จะดูแผลให้”
   
“ทำไมต้องถอดครับ ผมว่าแค่ข้อเท้าพลิก”
   
“กางเกงเราขาดตรงนี้ มีแผลถลอก น่าจะเป็นเพราะครูดไปกับพื้นดิน”
   
คีตกานต์ขยับตัวขึ้นมอง ถึงเห็นว่ากางเกงของเขามีรอยขาดเป็นเส้นๆ อยู่
   
“งั้นตัดเลยก็ได้ครับ ยังไงมันก็ขาดแล้ว พี่พนาหยิบกรรไกรให้ผมทีครับ ผมวางไว้บนชั้น”
   
“อืม” พนาเดินไปหยิบกรรไกรมาส่งให้ คีตกานต์รับไปตัดกางเกงบริเวณที่ขาดออก ความยาวของกางเกงเหลือถึงแค่เหนือเข่า
   
พนาใช้ผ้าขนหนูที่บิดจนหมาดแล้วเช็ดขาของคีตกานต์ เขาดูจนแน่ใจว่าไม่มีเศษหินหรือดินติดอยู่บนบาดแผล ก่อนใช้แอลกอฮอล์ล้างให้อีกที เขาจับขาอีกฝ่ายไว้มั่นไม่สนใจเสียงร้องโวยวายเป็นเด็กๆ ก่อนจะประคบอาการบวมที่ข้อเท้าให้เป็นอย่างสุดท้าย
   
“ขุน พ่อขอยาพาราฯสองเม็ดกับน้ำให้อาคีย์แก้วหนึ่ง”
   
“ครับ”
   
ขุนจัดการตามที่พ่อสั่ง เขาส่งแก้วน้ำกับยาพาราฯสองเม็ดให้คีตกานต์
   
“ไม่ต้องทานยาก็ได้ครับ”
   
“ต้องทาน เดี๋ยวคีย์จะปวดข้อเท้า”
   
“รอให้ปวดก่อนก็ได้”
   
“ทำไมถึงดื้อนัก” พนาขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาเตรียมจะดุเต็มที่ แต่พอเห็นหน้าเจื่อนๆ ของอีกฝ่ายก็เริ่มเอะใจ
   
“อย่าบอกว่ากินยาไม่ได้นะ”
   
“กินได้แต่ไม่ชอบ” คนพูดเชิดหน้าขึ้น
   
“กินได้ก็กินให้พี่ดู”
   
“ไม่กิน” เสียงพูดเริ่มอ่อยลง
   
พนาจับไต๋อีกฝ่ายได้ เขารับยาคืนจากคีตกานต์ จัดการหักให้เป็นสี่ส่วนก่อนส่งคืนให้อีกฝ่าย
   
คีตกานต์รับยาคืนมา เขากระดกน้ำเข้าปาก หย่อนยาลงไปทีละส่วน กว่าจะครบก็กินน้ำจนหมดแก้ว พนาส่ายศีรษะด้วยความอ่อนใจ ขุนยังเก่งกว่าเสียอีก
   
พนารับแก้วน้ำคืน เขาส่งให้ลูกชายนำไปเก็บ จับหมอนรองหลังให้อีกฝ่าย ปรับให้นั่งสบายขึ้น
   
“ดีขึ้นไหม”
   
“ครับ ขอบคุณครับ”
   
“ไม่เป็นไร” พนานั่งลงบนโซฟาที่ตั้งอยู่ใกล้กัน
   
“ฝากพี่พนาดูรถของสังข์ให้ผมหน่อยได้ไหมครับ ถ้ามันเสียหายมากเดี๋ยวผมซื้อคันใหม่ให้”
   
นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่พนาต้องทำใจ เขาพยายามไม่เข้าไปยุ่งกับการใช้เงินของอีกฝ่าย ถ้าเรื่องไหนพอสมเหตุสมผล แม้จะดูเกินเลยไปบ้าง เขาก็ทำเป็นไม่ได้ยินเสีย เว้นแต่บางเรื่องที่เห็นว่าควรเตือนเขาก็จะบอก
   
“เดี๋ยวพี่ไปดูให้ คงไม่ถึงกับต้องซื้อใหม่ ถ้าต้องซ่อมเดี๋ยวพี่จัดการเอง”
   
“เก็บเงินกับผมนะครับ”
   
พนาทำเป็นไม่ได้ยินเสีย “พักเถอะ เดี๋ยวพี่ให้มะลิยกอาหารเย็นมาให้”
   
“ครับ”
   
“จะนอนเล่นตรงนี้หรือเข้าไปในห้อง”
   
“ตรงนี้ก็ได้ครับ”
   
“เดี๋ยวผมอยู่กับอาคีย์เองครับพ่อ”
   
“ได้ แต่พ่อขออย่าพากันหกล้มอีกล่ะ” พนาพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ มองคีตกานต์ด้วยดวงตาขำ อีกฝ่ายหันมาทำหน้ายุ่งใส่เขา ตัวยุ่งแล้วหน้ายังยุ่งอีก พนาวางมือลงบนศีรษะลูกชาย “ดูแลกันดีๆ นะ”
   
“ครับ”
   
พนาออกจากเรือนเล็ก เขาไม่ห่วงเท่าไหร่เพราะรู้ว่าไว้ใจลูกชายได้ ดูไปดูมาไม่รู้คนไหนเด็กคนไหนผู้ใหญ่ เพราะเล่นซนจนได้เรื่อง

   

คีตกานต์เผลอหลับไป เขาตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยกัน

“ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง”

ชายหนุ่มดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง มะลิกำลังยกอาหารออกจากถาด เด็กชายขุนนั่งทำการบ้านอยู่บนพรมหน้าโซฟา ร่างสูงของพนานั่งอยู่ที่ปลายเท้าของเขา

“ค่อยยังชั่วแล้วครับ”

“พี่กำลังจะปลุกพอดี ตื่นมาทานข้าวทานยาก่อนแล้วค่อยนอนต่อ”

“ผมไม่ง่วงแล้ว”

“อยากไปล้างหน้าล้างตาหน่อยไหม”

“อยากสุดๆ เลยครับ”

“งั้นมาเถอะ” มือใหญ่สอดเข้าใต้แขนของเขา ประคองให้ลุกขึ้นยืน คีตกานต์ได้กลิ่นอาฟเตอร์เชฟจางๆ ใบหน้าที่เพิ่งผ่านการโกนหนวดโกนเคราของพนาอยู่ใกล้ใบหน้าของเขามาก สันกรามคมชัด จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตายาวเรียว สิ่งที่เห็นทำให้ใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว

พนาประคองคีตกานต์ไปส่งในห้องน้ำ รอจนได้ยินเสียงเปิดกลอนประตู จึงเข้าไปช่วยประคอง พาออกมานั่งที่โต๊ะทานข้าว

“พี่พนาทานข้าวที่นี่ด้วยกันเหรอครับ” คีตกานต์ถามเมื่อเห็นมะลิจัดจานข้าวไว้สามที่

“ใช่ เราจะได้ไม่เหงา”
   
“ผม...” คีตกานต์คิดจะค้าน แต่ในที่สุดก็ยอมรับออกมา “ขอบคุณมากครับ”
   
“ทานข้าวเถอะจะได้ทานยา”
   
“ครับ”
   
เป็นมื้ออาหารที่เรียบง่าย คีตกานต์ฟังพนาซักถามลูกชายเรื่องที่โรงเรียน จากหลายๆ คำถามทำให้รู้ว่าพนาใส่ใจขุนมาก แม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่หลายคนมองข้าม ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกัน ที่เขามองคุณผู้จัดการส่วนดอกไม้ด้วยสายตาชื่นชม



“มาพี่ทายาให้”

คีตกานต์เพิ่งอาบน้ำแปรงฟันเสร็จ เขาอยู่ในชุดนอนผ้าฝ้ายสีฟ้าอ่อนลายการ์ตูน ตอนที่พนาเห็นถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมา

“วันหลังอย่าซนอีก”

“ผมไม่ได้ซนครับ ที่นี่มีรถไม่กี่คัน ถ้าผมขี่มอเตอร์ไซค์เป็น จะได้ไม่ต้องคอยรบกวนยืมรถยนต์ของคุณสารินกับพี่พนา”

“จะไปไหนก็บอกพี่จะพาไปส่ง”

“เป็นห่วงผมเหรอครับ”

“เปล่า พี่กลัวรถกับร่างกายเราจะพังซะก่อน”

ถ้าเป็นคนอื่นคีตกานต์คงคิดว่าพูดบังหน้าไปอย่างนั้น ที่จริงเป็นห่วงเขา แต่พอเป็นพนา เขากลับเชื่อหมดใจ การขับรถให้เขาน่าจะง่ายกว่าต้องคอยซ่อมมอเตอร์ไซค์เป็นแน่
   
“ก็ได้ครับ”
   
“หรือถ้าอยากหัดจริงๆ พี่จะหัดให้”
   
“ตกลงครับ” เรื่องแบบนี้คีตกานต์ไม่เล่นตัวให้เสียเวลา
   
“หึๆ เอาให้หายก่อนเถอะ ตอนนี้ทานยาแล้วไปนอนพักได้แล้ว”
   
“ยังหัวค่ำอยู่เลย”
   
“แต่ก็ตาปรือแล้วใช่ไหม”
   
“ครับ” เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าแค่รถล้มทำไมร่างกายถึงเหนื่อยล้าขนาดนี้
   
“ไปพักเถอะ”
   
“ก็ได้ครับ” คีตกานต์รับยามากิน ก่อนลุกขึ้นยืนเองโดยไม่รอให้พนาช่วย
   
“โอ๊ะ!” ดีที่อีกฝ่ายรับเขาไว้ได้ทันก่อนที่จะร่วงลงสู่พื้น
   
“ซนจริงๆ”
   
ใบหน้าของคีตกานต์แดงซ่าน เมื่อพนาอุ้มเขาขึ้นทั้งตัว
   
“ขุนเปิดประตูให้พ่อหน่อย”
   
“ครับ”
   
พนาวางคีตกานต์ลงบนเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้อีกฝ่าย
   
“เดี๋ยวขุนจะนอนที่นี่ด้วย คีย์จะลุกไปเข้าห้องน้ำหรือจะเอาอะไรก็เรียกขุน อย่าลุกขึ้นเองเข้าใจไหม ถ้าล้มลงไปจะเจ็บหนักกว่านี้”
   
“ไม่เห็นต้องดุเลย”
   
“คีย์”
   
“ครับ รับทราบครับคุณพ่อ”
   
“หึๆ” พนาหัวเราะสีหน้ารั้นๆ ของอีกฝ่าย เขายืดตัวขึ้นตรง “พักได้แล้ว ราตรีสวัสดิ์”

“ราตรีสวัสดิ์ครับ” คีตกานต์พูดเสียงอู้อี้อยู่ในคอ เขาเอ่ยราตรีสวัสดิ์มานับครั้งไม่ถ้วน แต่กับพนาเขากลับรู้สึกเขินที่จะพูด

   

คีตกานต์ตื่นขึ้นมากลางดึก เขาหิวน้ำแต่ไม่อยากปลุกเด็กชายขุนที่หลับสนิทอยู่บนเตียง จึงค่อยๆ เลื่อนตัวลงจากที่นอน ลองวางเท้าลงกับพื้น มันยังเจ็บบ้างแต่ถ้าเดินกะเผลกๆ ไปก็พอไหว คีตกานต์จึงใช้มือยันกับผนังห้องไปเรื่อยๆ จนถึงประตูห้อง
   
แสงไฟสลัวทำให้เขาต้องปรับสายตา ร่างสูงที่นอนอยู่บนโซฟาทำให้คีตกานต์แปลกใจ พนานอนที่นี่เหรอ

ชายหนุ่มขยับตัวเข้าไปใกล้อีกนิด เมื่อแน่ใจแล้วว่ามันเป็นเรื่องจริง ความรู้สึกอบอุ่นค่อยๆ ไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายจนถึงหัวใจ นึกสงสัยว่าทำไมผู้ชายที่นอนอยู่ตรงหน้าถึงดีกับเขาถึงเพียงนี้ คอยสั่งสอน คอยชี้แนะ คอยดูแล ปกป้อง และเป็นห่วงเป็นใยอย่างจริงใจ

คีตกานต์รู้แล้วว่าที่ผ่านมาทำไมเขาถึงกลัวอีกฝ่าย จนเอามาล้อว่าเป็นพ่อของเขา ไม่ใช่เพราะพนาดุ หรือเอาจริงกับเขา แต่เพราะความอบอุ่นและปลอดภัยที่อีกฝ่ายมอบให้ มันทำให้เขารู้สึกแบบนั้น

คีตกานต์มองใบหน้าคมสันอย่างไม่รู้เบื่อ รอยยิ้มค่อยๆ จุดขึ้นที่ริมฝีปาก เขาไม่อยากเรียกพนาว่าพ่ออีกแล้ว ต้องทำยังไงนะถ้าเขาอยากจะเรียกว่าแฟน

ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายดีกับเขามาก แต่เพราะหัวใจที่เต้นแรงอยู่ตอนนี้ต่างหาก ที่ทำให้คีตกานต์รู้ว่าเขาตกหลุมรักคุณผู้จัดการสวนดอกไม้เข้าให้แล้ว

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[AkuaPink]

 
 

[JUST_M]

จีบก่อนได้เปรียบคีย์ จีบโล๊ดดดดดดดดดดดด

[HanATarO]

คีย์รู้ตัวว่ารักพี่พนาแล้ว ก็ลุยเลยจ้า

[lizzii]

ลุยเลยคีย์

[Chucream.nabi]

  จีบเลยๆ

[kaokorn]

 

[Gokusan]

นุ้งคีย์~~~
นี่ไง แดดดี๊ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อ อิอิ
ฝึกไว้ๆ เดี๋ยวก็ได้เรียก แฮ่~~~

[sailom_orn]

 

[Ginny Jinny]

กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวเลยคีย์ 

[gackmanas]

คู่นี้ก็น่ารัก.. อบอุ่นจุงงง 

[fc_fic]

 

[van16]

 

[bpyt]

ไม่ยากหรอกท่านหัวหน้าแก๊งค์​ ให้ลูกแก๊งค์​ช่วยจะได้ไว

[•♀NoM!_KunG♀•]

เด็กจะจับกินซะแล้วผู้จัดการ

[Al2iskiren]

จีบโลดเลยน้องคีย์

[iceman555]

 

[darling]

 

[Jibbubu]

คีย์เคยพูดหรือเปล่าว่ารู้ตัวก่อนเสียเปรียบนะ ตอนที่เชียร์เพกับสารินอ่ะ
แล้วแบบนี้คีย์จะทำยังไงต่อล่ะ