หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[lizzii]

ดีงามมมมม

[วายซ่า]

ผ่านไปแค่สองวัน คีย์วางแผนอนาคตไปได้ขนาดจะสร้างครอบครัวแล้ว สุดยอดมาก 

[aiyuki]

คีย์น่ารักกก

[darin]

ตอนที่ 39
เพื่อนเล่น & พี่ชาย

   

เพทายจับมือของเด็กชายอาโป พาเดินไปที่สนามเด็กเล่นของโรงเรียน หนูน้อยมีสีหน้าตื่นเต้นและกังวลไปพร้อมกัน
   
“อยากเล่นไหมครับ” เพทายก้มลงถาม
   
“ขูนเล่นเป่า” เด็กชายอาโปหันไปถามเพื่อนเล่นที่เดินตามมาด้านหลัง
   
“เล่น อาโปอยากเล่นอะไร”
   
“โปหยักเล่นชิงช้า” เด็กชายชี้ไปที่ชิงช้าสีสันสดใส
   
“มาครับ เดี๋ยวอาธันช่วยไกวให้” ธันวาก้มลงอุ้มเด็กชายอาโปขึ้น ผิงจูงมือเด็กชายขุนเดินตาม
   
“บ้านอื่นเขาจะขำเราไหมครับ” เพทายอดหัวเราะไม่ได้ แค่พาอาโปมาทำความคุ้นเคยกับโรงเรียน บรรดาอาๆ ก็ยกโขยงกันมาทั้งหมด พนา คีตกานต์ ธันวาและผิง
   
สารินกับเพทายตกลงกันว่าเขาจะให้เด็กชายอาโปเข้าเรียนที่โรงเรียนเดียวกันกับเด็กชายขุน เป็นโรงเรียนขนาดกลางในตัวอำเภอ เขาไม่อยากส่งเด็กชายอาโปไปเรียนในตัวเมือง เพราะอยากให้พักอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม เพทายไม่เกี่ยงหากต้องแยกกับสารินเพื่อย้ายไปอยู่ในตัวเมืองเป็นเพื่อนลูกชาย แต่พวกเขาคิดแล้วว่าการอยู่บ้านพร้อมหน้าน่าจะดีกับอาโปมากกว่า เขาอยากให้เด็กชายได้ใช้วัยเด็กอย่างมีความสุข เรื่องการเรียนเพทายจะช่วยสอนเสริมในสิ่งที่ขาดให้เอง
   
“อาทานคับ ฉูงอิก เอาฉูงท่าวขูนเลย”
   
“ไม่ได้ครับเดี๋ยวอาโปตกลงมา”
   
“ไม่โตก”
   
“งั้นสูงอีกนิดนึงพอนะครับ”
   
“โปม่ายโตก” เด็กชายมองอ้อนธันวา
   
“อาผิงครับ” เด็กชายขุนหันไปทางด้านหลัง
   
“ครับ”
   
“ไกวเท่าอาโปก็ได้ครับ”
   
“ได้ครับ” ผิงมองด้วยสายตาชื่นชม เธอลดแรงที่ผลักลง ทำให้เด็กชายทั้งสองสูงเท่ากัน
   
“เห็นไหมเท่ากันแล้ว ไม่ต้องสูงแล้ว” เด็กชายขุนหันไปบอกน้องชาย
   
“เท่าขูนแล้ว” เด็กชายอาโปยิ้มกว้าง ยื่นมือน้อยๆ ไปหาเพื่อนเล่น “จาบมือกัน”
   
เด็กชายขุนยื่นมือไปจับกับมือของเด็กชายอาโป หนูน้อยยิ้มกว้าง มีความสุข
   
“น่ารักกันจริงๆ เห็นแล้วอยากมีลูกเลย” ผิงโอดครวญมองหลานทั้งสองตาละห้อย
   
“อยากมีก็ตอบรับคุณธันสักทีสิ” คีตกานต์ถือหางธันวาเต็มที่
   
“เคยถามหรือยังเถอะ”
   
“ผมถามผิงบ่อยกว่าชวนไปกินข้าวอีกครับ”
   
เพทายกับคีตกานต์หัวเราะขึ้นพร้อมกัน ชอบใจคำตอบของธันวา
   
“แน่ใจเหรอคะว่าเคย”
   
ธันวาหรี่ตาลงเริ่มเอะใจ “ผิงหมายถึงขออะไรครับ”
   
“ขอแต่งงานไงคะ”
   
!!!
   
“ผิง!! ยังไม่ตกลงเป็นแฟนจะให้คุณธันขอแต่งงานเลยเหรอ” เพทายถามเสียงหลง เขาตกใจคำตอบของเพื่อนพอๆ กับธันวา
   
“เป็นแฟนทำไม ตั้งแต่สนิทกันมาก็ดูจนครบทุกมุมแล้ว ข้ามไปได้เลย”
   
“ฮ่าๆ คุณธันว่ายังไงครับ” คีตกานต์หันไปถามธันวา
   
“ช่วยเป็นพยานให้ผมด้วยนะครับ ไม่อย่างนั้นใครบางคนจะรีบบอกว่า...”
   
“ผิงล้อเล่น” ผิงพูดแทรกขึ้นมา ดวงตาเป็นประกายขำ
   
“เห็นไหมครับ” ธันวาแสร้งทำหน้าหงอย
   
“อาผิง อาผิง”
   
“ครับอาโป” ผิงย่อตัวลงเพื่อให้ใบหน้าอยู่เท่ากับใบหน้าของเด็กชายที่นั่งอยู่บนชิงช้า
   
“ล้อเล่นม่ายดี อาเพบอกจาเฉียจาย”
   
ผิงเม้มปากตาโต
   
“หึๆ คุณธันเสียใจหรือเปล่าครับ” คีตกานต์ได้โอกาสรีบโอนให้คนที่เขาถือหางอยู่
   
“ไม่หรอกครับ เพราะผิงไม่ได้ล้อเล่นแน่นอน”
   
คนเล่นมุกโดนมุกย้อนกลับ จะบอกว่าล้อเล่น เด็กชายอาโปก็มองเธอตาแป๋ว จะบอกว่าใช่เธอก็จะตกหลุมที่ตัวเองขุดไว้
   
“ว่าไงครับ”
   
โอ้โห เสียงท้าทายแบบนี้ มีเหรอผิงจะยอม “แต่งก็แต่งสิคะ”
   
“เพ”
   
“หือ?” เพทายหันไปมองคีตกานต์
   
“เราว่าผิงรอพูดคำนี้มานานแล้ว”
   
“อืม คิดอยู่เหมือนกัน”
   
“เดี๋ยวเถอะ!” ผิงหน้าแดงเรื่อ งอนที่เพื่อนพูดความจริง
   
“อาผิงแพ้อากาดเหลอ” เด็กชายอาโปหันไปมองอาผิง “หน้าแดงจาง”
   
!!!

ผิงได้แต่ค้อนคนโน้นคนนี้ แม้แต่สารินกับพนาที่ยืนฟังเงียบๆ มาตลอดก็ยังหัวเราะ
   
“เปล่าครับอาผิงสบายดี ไปเล่นอย่างอื่นกันไหมครับ”
   
“คับ” เด็กชายอาโปชูแขนให้อาผิงอุ้ม มีเด็กชายขุนเดินตามไปด้วย
   
“ดีใจด้วยนะธัน”
   
“ขอบคุณครับ” ธันวาจับมือกับสารินที่ยื่นมาให้ ในที่สุดเขาก็สมหวังเสียที ถึงสถานที่จะแปลกๆ ในการขอแต่งงานไปสักหน่อยก็เถอะ


   
“ขูนเลียนนี่เหลอ”

เด็กชายอาโปยื่นหน้าเข้าไปดู มือจับกับมือของเพื่อนเล่นเอาไว้ ขุนพาทุกคนมาดูห้องเรียนของเขา
   
“ใช่ พี่เรียนห้องนี้”
   
“โปเลียนด้วยด้ายเป่า”
   
“ได้ แต่อาโปต้องเรียนที่ห้องของเด็กก่อน พอโตขึ้นอีกนิดก็จะได้มาเรียนห้องนี้”
   
“จิงน้า~”
   
“จริง”
   
เพทายชื่นชมความฉลาดของเด็กชายขุน เมื่อครู่เขายังตกใจ กลัวเด็กชายอาโปงอแงไม่ยอมมาเรียน เพราะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับเพื่อนเล่น
   
“โตเท่าหล่าย”
   
“โตเท่านี้” เด็กชายขุนวางมือลงบนศีรษะตัวเอง
   
“อู้” เด็กชายอาโปตาโต เพราะตอนนี้เขายังสูงนิดเดียวอยู่เลย
   
“ท่าวนี้ด้ายเป่า” ของแบบนี้มันต้องต่อรองกันดูก่อน เด็กชายอาโปทำมือเหนือหัวตัวเองไปนิดเดียว
   
“ไม่ได้ ถ้าเท่านี้ก็ไม่โตสิ”
   
“พ่อค้าบโปโตเป่า” เด็กชายอาโปหันไปมองผู้เป็นพ่อ
   
“ยังไม่โตครับ รอให้สูงเท่าพี่ขุนก่อน”
   
“ลุงพานาโปโตเป่า”
   
“ยังครับ อีกสักสี่ห้าปีถึงจะโต” พนาตอบเด็กชายตามตรง ว่าอีกกี่ปีถึงจะมาเรียนห้องนี้ได้
   
“ฉี่เหลอคับ” เด็กชายอาโปยกนิ้วขึ้นมาสี่นิ้ว สีหน้าโล่งอก ยิ้มกว้างออกมาได้ “แป๊บเดว”
   
ผู้ใหญ่พากันยิ้มกว้าง น่ารักขนาดนี้จะไม่ให้หลงยังไงไหว

“อาโป” เด็กชายขุนนั่งลง มือยังจับกับมือของน้อง พูดเสียงอ่อนโยน “ถึงยังไม่โตก็มาเรียนด้วยกันได้ ตอนมาโรงเรียนโปก็มากับพี่ไง นั่งรถมาด้วยกัน ขากลับเราก็กลับด้วยกัน ตอนโรงเรียนเลิกพี่จะพาโปมาเล่นที่สนามดีไหม”
   
“ดีคับ อาว อาว โปหยักมา” เด็กชายอาโปตื่นเต้นขึ้นมาทันที
   
“ถ้าอย่างนั้นก็มาโรงเรียนกับพี่นะ”
   
“มาด้วยกาน” หนูน้อยอาโปยิ้มหวานให้พี่ชาย ดวงตาที่มองอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความรักและความไว้ใจ
   
“ดูเหมือนจะเรียบร้อยแล้วนะครับ” เพทายพูดเสียงเบา
   
“นั่นสิ”
   
“นี่พวกเราสู้ขุนไม่ได้ใช่ไหม” ผิงหันมาถาม เพทายยิ้มกว้าง สงสัยว่าเพื่อนจะพูดถูก
   
“อาเพอยากไปดูห้องเด็กเล็กไหมครับ ผมพาไปดู อยู่อาคารโน้น”
   
“ไปสิครับ” เพทายพยักหน้า
   
เด็กชายขุนจูงมือเด็กชายอาโปเดินนำ มือเล็กเกาะกุมมือพี่ชายด้วยความไว้ใจ ไม่มีอาการกังวลเหมือนตอนที่เดินเข้ามาในโรงเรียน เพทายยิ้มอย่างมีความสุข มั่นใจว่าเขาฝากลูกชายไว้กับขุนได้ และนั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่เขากับสารินเลือกโรงเรียนนี้
จะมีใครที่เขาไว้ใจได้มากกว่าคนที่เป็นทั้งเพื่อนเล่นและเป็นทั้งพี่ชาย คนที่จับมืออาโปมาตั้งแต่เด็ก ผูกพันกันมาเท่ากับอายุของเด็กชายตัวน้อย คนที่เด็กชายอาโปยอมฟังทุกอย่าง และคนที่รักลูกชายของเขาอย่างจริงใจ

เพทายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาถ่ายภาพเด็กชายตัวสูงเก้งก้างจูงมือเด็กชายตัวน้อยเอาไว้ เป็นภาพที่ดูอบอุ่นจนไม่อยากละสายตา

“ขูน”

“หือ?”

“โปปวดฉี่”

!!!

“อาเพคับโปปวดฉี่!” เด็กชายขุนรีบหันมาบอกเขาหน้าตื่น เพทายหัวเราะเบาๆ สงสัยว่าบางเรื่องคงยังฝากฝังไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร เพราะเพทายจำได้ว่าเด็กชายอาโปเกี่ยวก้อยสัญญากับเด็กชายขุนแล้วว่าจะไม่ทิ้งกัน ค่อยๆ โตไปด้วยกันนะครับ ดูแลกัน อยู่เคียงข้างกัน เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป เพทายอมยิ้มในหน้า เขารู้ดีว่าสิ่งที่เขาคิดจะเป็นจริงแน่นอน

:::: ♥ TBC ♥::::
**ตอนหน้าจบแล้วค่า ^^
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[fc_fic]

 

[itsgonnabeme]

แง่ ขุนอาโปทำเอาน้ำตาซึมเลย น้องเพด้วย
น่ารักมากจิงๆลูกเอ้ย
เป็นความรักที่สวยงามมาก

ใจหายเน้อจะจบแล้ว
เจอกันในเล่มค่า(^^)

[Chucream.nabi]

 

[somberness]

มันดีงามแบบ 7 8 9 10...ไปถึงระยะอนันต์เลยอะ 

[Caramel Syrup]

เด็ก เด็กน่ารักทั้งคู่เลย 

[aiyuki]

อยากให้ถึงตอนโตไวๆจัง อาโปน่ารักกก

[CelestialBeing]

ภาค2 เปนโป-ขุนตอนโตได้ไหม   

[JUST_M]

กับเด็กๆ มิตรภาพแบบนี้แหละยืนยาวตลอดไป

[route rover]

ปริ่มกับคู่ขุนอาโปมาก รออ่านคู่นี้ คาดว่าควรต้องมี ฮื่ออ น่ารักจัลร้องงง

[gackmanas]

ิอาโป น่ารัก ไม่อยากให้จบเบยยย..
รอรุ่น ขุน-อาโป นะคะ 

[lemonphug]

ต่อเรือขุนโปอยู่น

[Jibbubu]

เด็ก ๆ น่ารักจัง

[kawisara]

อิจฉาแรงมากจุดนี้

งือออ อยากมีโมเม้นแบบนี้บ้าง

[love-boy]

เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากกก
ปล. อยากอ่านตอน อาโป กับ ขุน ตอนโตจังเลยยยย

[Yara]

สำหรับขุนกับอาโป เราอยากเห็นทั้ง 2 คน เติบโตเป็นพี่เป็นน้องที่น่ารักอย่างนี้ต่อไป ให้โตขึ้นมาพึ่งพากันและกัน ไม่ทิ้งกันนะ

[sailom_orn]

  ใกล้จบแล้ว

[labelle]

น่ารักมากค่ะ น่าจับฟัดมากด้วย
อาโปทะเล้นมาก ฉลาดมากด้วย
แต่ใครจะเก่งเท่าพี่ขุน ไม่มีแล้ว
คะแนนมานำทุกคนเลยจ้า แพ้ทางกันมาก

ครอบครัวอบอุ่น เอ็นดู ห่วงลูกยังไม่เท่า
ห่วงหลาน ยกมากันเป็นทีมเลยจ้า น่ารักมากค่ะ

[Al2iskiren]

น่ารักมาก หนูอาโปจะมาดูโรงเรียนที มีกำลังใจเพียบเลย

[HanATarO]

อบอุ่นมาก ๆ เลย

[องศาวาย]

จะจบแล้วหรอออ ใจหายเลย

[PrimYJ]

น่ารักมากๆเลย

[iceman555]

 

[b2friend]

น่ารักที่สุด

[t2007]

สุขใจ น้ำตาซึม

[diltosscap]

อาโปน่ารัก

[mystery Y]

จะจบแล้ว~