ตอนที่ 40
สัญญาฉบับสุดท้าย
“อาคี อิกฉิบวานโปจาปายโลงเลียนแล้ว”
เด็กชายอาโปยกมือขึ้นสิบนิ้วให้อาคีย์ดู เมื่ออีกฝ่ายนั่งลงที่โต๊ะอาหารในตอนเช้า
“หึๆ สิบวันเองเหรอครับ”
“ช่ายคับ”
อาเพบอกเขาว่าอีกสามเดือนเขาจะได้ไปโรงเรียน แต่เขามีนิ้วไม่พอเอาสิบวันก่อนก็แล้วกัน
“ท่าทางลูกชายเพจะตื่นเต้นน่าดู” คีตกานต์พูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดูเด็กชายอาโป
“ใช่ แต่ไม่ได้ตื่นเต้นเพราะจะได้ไปเรียนหนังสือนะ ตื่นเต้นที่จะได้ไปกับพี่ขุนทุกวัน พี่น้องคู่นี้รักกันจริงๆ”
“เพ”
“หือ?” เพทายเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน เขากำลังปรุงข้าวต้มกุ้งให้สาริน
“จองไว้ได้ไหม”
“จองอะไร”
ดวงตาของคีตกานต์เป็นประกาย ริมฝีปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ก็จองอาโปให้ขุนไง”
“คีย์!”
“เอาน่า เราไม่ได้บอกสักหน่อยว่าขุนอาโปหรืออาโปขุน โตขึ้นมาก็รู้เอง”
“หมายถึงเรื่องนั้นที่ไหนกันเล่า!” เพทายพูดด้วยเสียงอ่อนใจ
“คุยอะไรกัน เสียงเพดังไปถึงข้างนอก” สารินเดินเข้ามาพร้อมกับพนา พวกเขาคุยกันอยู่ในห้องทำงาน เพทายให้มะลิขึ้นไปตามว่าอาหารเช้าพร้อมแล้ว
“ผมไม่เล่าได้ไหมครับ พี่พนาถามเด็กดื้อของพี่พนาเองเถอะครับ”
“ซนอะไรอีกเรา”
“นี่แฟนครับ” คีตกานต์ชี้มือเข้าหาตัวเอง “ทำอย่างกับผมเป็นพี่ชายขุน”
“ไม่ใช่น้องของขุนเหรอ”
“พี่พนาครับ”
“หึๆ”
เพทายอดยิ้มตามไม่ได้ เดี๋ยวนี้พนาลูกเล่นเริ่มแพรวพราว ขณะที่คีตกานต์ก็ลดความร้ายลงไปมาก เป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลมากขึ้น
“อาคีโซนนน” เด็กชายอาโปยิ้มกว้าง เขาฟังทุกคำที่ผู้ใหญ่พูด จำได้บ้างไม่ได้บ้าง อันไหนเขาชอบก็จำเอาไว้
“อาคีย์ฉลาดต่างหากครับ” คีตกานต์แก้ตัวให้ตัวเอง
“อาคีชาหลาด” หนูน้อยพูดตาม ก่อนหันไปเรียกผู้เป็นพ่อพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานไปให้
“พ่อ”
“ครับ” สารินหยุดมือ หันไปมองลูกชาย เขาตั้งใจฟังเวลาอาโปพูดเสมอ เพื่อให้ลูกรู้ว่าเขาสนใจและพร้อมจะรับฟังทุกเรื่อง แน่นอนว่าเมื่อก่อนเขาไม่ทันคิดถึงขั้นนี้ แต่เพทายทำให้เขารู้ว่าการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ก็ส่งผลต่อเด็กคนหนึ่ง ว่าเขาจะเติบโตขึ้นมาเป็นอย่างไร
“ขูนจองโปแล้ว”
“อะไรนะลูก” สารินถามซ้ำ
“ขูนจองโป” เด็กชายอาโปบอกพ่อซ้ำอีกครั้ง เขาบอกแล้วว่าเขาจำแต่อันที่ชอบ อะไรที่มีชื่อขุนเขาจำทั้งนั้น
“พี่ยังไม่ได้จองเลย” เด็กชายขุนแม้อายุเพิ่งย่างขึ้นแปดขวบ แต่เพราะโลกสมัยนี้หมุนเร็ว ทำให้เขาพอจะเข้าใจสิ่งที่อาคีย์พูด เพียงแต่ไม่ได้แสดงออกว่ารู้เท่านั้น
“จองฉิ” เด็กชายอาโปหน้ามุ่ย
“ขูนม่ายล้ากโปเหลอ”
“อีกแล้วเหรอ” เด็กชายขุนทำเสียงอ่อน ผู้ใหญ่จึงพากันขำ แต่ไม่มีใครพูดอะไร ปล่อยให้เด็กๆ คุยกัน เพราะมันเป็นภาพที่น่ารักมาก
“ล้ากเป่า” เด็กชายตัวน้อยมองเพื่อนเล่นด้วยสายตาอ้อน
“รักสิ ทำไมจะไม่รัก”
“จองเป่า”
“ไม่จอง”
“ล้ากกานต้องจองฉิ”
คีตกานต์กลั้นขำไม่อยู่จริงๆ เขาหัวเราะเสียงดังออกมา แม้แต่พนาก็ยังอดหัวเราะตามคนรักไม่ได้
“เฮ้อ จองก็จอง” ขุนยอมแพ้น้องในที่สุด อะไรที่ทำให้เจ้าตัวเล็กยิ้มได้เขาก็ยอมทั้งนั้น เหมือนที่ยอมมาตลอด
“ขูนน่าล้ากที่ฉุด” เด็กชายอาโปยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย ขุนจองเขาแล้ว โปจำได้ไม่ลืมหรอก
“พี่สารินว่ายังไงครับ อนุญาตให้ผมจองให้ลูกหรือเปล่า”
“คุยกับเพเลย พี่ตามใจเพทุกอย่างอยู่แล้ว”
“หวานไม่เกรงใจกันเลยนะครับ พี่พนาครับ” คีตกานต์หันไปหาคนรัก
“หือ?”
“หวานกับผมบ้างสิครับ”
“ได้ น้ำตาลกี่ช้อนดี” พนาเปิดฝาขวดน้ำตาลสำหรับใส่กาแฟ ตักขึ้นมาช้อนหนึ่งแล้วทำท่าจะเทใส่แก้วของคีตกานต์
“พี่พนาครับ~”
เพทายหัวเราะเสียงดังกว่าใครเพื่อน ชอบใจที่พนาคุมเพื่อนรักแสนดื้อของเขาอยู่
เด็กชายอาโปมองคนโน้นคนนี้ก่อนหัวเราะตาม เขาไม่รู้หรอกว่าผู้ใหญ่หัวเราะอะไรกัน แค่ทุกคนมีความสุข เขาก็มีความสุขแล้ว
• • • • • • • •
“พี่สารินมีอะไรหรือเปล่าครับ”
เพทายนั่งลงหน้าโต๊ะทำงานของสาริน เมื่ออีกฝ่ายเรียกให้เข้ามาหาในตอนค่ำ หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย
“พี่มีเอกสารให้เพอ่าน”
“เอกสารเหรอครับ” เพทายมองกระดาษที่สารินยื่นให้
“อย่าบอกว่าสัญญาอีกแล้วนะครับ” เพทายหัวเราะเมื่อเห็นเอกสารที่อยู่ตรงหน้า เขาจ้องตาคุณเจ้าของสวนดอกไม้ด้วยดวงตาเป็นประกาย
“คราวนี้เปลี่ยนเป็นตลอดชีวิตหรือเปล่าครับ”
“ใช่”
“งั้นผมไม่เซ็นแน่ๆ ครับ”
“ทำไม”
“ทำไมต้องทำหน้าดื้อแบบนั้นด้วยครับ เหมือนอาโปไม่มีผิด” เพทายหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เขาใช้นิ้วหมุนกระดาษไปมา โดยไม่ยอมเปิดอ่าน
“แต่ถ้าถามผมก็จะตอบครับ ผมไม่เซ็นเพราะผมจะไม่หลวมตัวอีกแล้ว สัญญาแต่ละฉบับเอาเปรียบผมชัดๆ เกิดถ้าพี่สารินแอบไปมีเล็กมีน้อยละครับ ผมก็แย่สิ”
“มีในสัญญาด้วยว่าถ้าพี่นอกลู่นอกทางทำตัวไม่ดีกับเพจะเป็นยังไง บอกเลยว่าพี่ไม่ยอมเสียสวนพัดพารัดชาครึ่งหนึ่งให้กับเจ้าของสวนดอกไม้เพทายแน่”
เพทายยกยิ้มขำ เขาสนุกที่ได้คุยกับสามี
“งั้นก็น่าสนใจครับ เพราะอย่างมากผมก็คงเสียแค่สวนดอกไม้เพทายกับของที่พี่สารินให้ ซึ่งมันก็ไม่ใช่ของผมอยู่แล้ว ก็น่าจะคุ้มดี”
“เดี๋ยวนี้เพร้ายขึ้นทุกวัน ติดมาจากคีย์หรือเปล่า”
“เป็นเพื่อนกันได้มันก็ต้องมีอะไรเหมือนกันบ้างสิครับ พี่สารินโดนผมหลอกมาตลอดไม่รู้เหรอครับ” เพทายยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ดวงตาเป็นประกายวาววับ
“หึๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง พี่ก็เต็มใจให้หลอก”
เพทายหัวเราะเสียงดัง สารินเลิกคิ้วขึ้น “อะไร?”
“ผมคิดถึงเพลงเก่าน่ะครับ ตอนนี้พี่สารินคงร้องเพลงว่า ‘รู้เขาหลอกแต่เต็มใจให้หลอก’ แล้วรู้ไหมครับว่าตอนผมเซ็นสัญญาฉบับแรก ตอนที่มาทำงานที่นี่ใหม่ๆ ผมร้องเพลงอะไร” เพทายยิ้มกริ่ม
“เพลงอะไร”
“ก็เพลง ‘เมื่อรู้สึกตัวก็สายเสียแล้ว’ ไงละครับ”
คราวนี้เปลี่ยนเป็นสารินบ้างที่หัวเราะเสียงดัง พวกเขาสบตากันด้วยรอยยิ้ม
“โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นผมจะเซ็นละนะ”
เพทายเปิดสัญญาขึ้นอ่าน คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน ก่อนดวงตาจะเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ
“นี่มันไม่ใช่สัญญาของผมนี่ครับ”
“ใช่” สารินพยักหน้า “มันเป็นสัญญาของพี่เองว่าจะเป็นสามีที่ดีของเพตลอดไป”
เพทายยิ้มกว้างทั้งมีความสุขทั้งเขิน เขาอ่านสัญญาใหม่อีกครั้งแม้ว่าจะอ่านไปแล้ว ทุกตัวอักษรแสดงถึงความรักที่สารินมีให้กับเขา
“พี่สารินครับ!” เพทายเงยหน้าขึ้นเมื่อเปิดไปยังหน้าสุดท้าย
“หึๆ” สารินหัวเราะเบาๆ สิ่งที่มือของเพทายกำลังชี้อยู่ คือลายเซ็นของพยาน มันทั้งตัวใหญ่และอ่านเกือบไม่ออก
“อาโปพยายามเขียนเต็มที่แล้ว เขียนตามพี่”
“โธ่” เพทายเอ็นดูลูกชายคนเดียวของเขา
“ถ้าใครสักคนจะเป็นพยานให้แก่ความรักของรา พี่คิดว่าก็ควรเป็นอาโป เพราะอาโป…พี่ถึงต้องจ้างพี่เลี้ยง และคนต่อไปก็ควรเป็นผิง เพราะผิงทำให้พี่ตัดสินใจเลือกจ้างเพ คนสุดท้ายต้องเป็นคีย์ เพราะคีย์ทำให้พี่รู้ใจตัวเองว่าพี่รักเพมากแค่ไหน”
เพทายไล่สายตาไปตามลายเซ็นของพยาน รับรู้ถึงความรักความผูกพันที่มีให้แก่กัน
“เหลืออีกช่องเดียวที่รอให้เพเซ็น เชิญเจ้านายครับ” สารินยื่นปากกาให้กับเพทายเพื่อเซ็นเป็นคู่สัญญา
เพทายจรดปากกาลงบนกระดาษ เขียนชื่อของตัวเองลงไปอย่างตั้งใจ เอกสารฉบับนี้ไม่ใช่สัญญาผูกมัดพวกเขา หากแต่เป็นตัวแทนความรักที่พวกเขามีให้กัน
“ขอบคุณครับพี่สาริน ผมจะเก็บเอาไว้อย่างดี”
“พี่ก็เหมือนกัน”
“สัญญาแล้วนะครับว่าจะเก็บเอาไว้อย่างดี”
สารินเลิกคิ้วขึ้น แปลกใจที่เพทายย้ำเรื่องนี้ “มีอะไรหรือเปล่า”
“เพราะผมไม่อยากให้อาโปเห็นไงครับ เดี๋ยวโตมาแล้วเจ้าเล่ห์ร้ายกาจเหมือนพ่อ เอาสัญญาไปผูกมัดคนโน้นคนนี้ละแย่เลย”
“ฮ่าๆ” สารินหัวเราะเสียงดังเมื่อรู้ว่าถูกเพทายแซวเข้าให้แล้ว “ลูกไม้ก็ต้องหล่นใต้ต้นเป็นธรรมดา”
“ผมก็ว่าอย่างนั้นครับ” เพทายหัวเราะ ไม่อย่างนั้นเขาจะตกหลุมพ่อลูกคู่นี้จนถอนตัวไม่ขึ้นเหรอ
“พี่สารินครับ”
“หือ?”
“วันนี้เราไปนอนกับลูกไหมครับ ผมอยากนอนด้วยกันสามคน”
“เอาสิ”
“งั้นไปกันเลย จะได้ไปอ่านนิทานให้อาโปฟังด้วย” เพทายลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยว”
แขนของเขาถูกดึงรั้งเอาไว้ ทำให้ร่างกายหมุนเข้าหาอกกว้าง กับวงแขนที่รอรับอยู่แล้ว
“ขอรางวัลเด็กดีให้พี่ก่อน”
“ทำให้แค่นี้เองต้องขอรางวัลด้วยเหรอครับ”
“แค่นี้ที่ไหน พี่ยกตัวเองให้เพเลยนะ”
“งั้นเอาคืนได้ไหมครับ”
“เพ”
“หึๆ ขอบคุณครับ ผมจะรักษาไว้อย่างดี”
“ให้รางวัลพี่ก่อน เร็ว”
เพทายเขย่งเท้าขึ้น แตะริมฝีปากกับริมฝีปากของสาริน แขนโอบไปรอบคอของอีกฝ่ายด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจ
เขามาที่นี่เพราะผิดหวังในความรัก มาแบบคนหัวใจแหลกสลาย แต่เพราะคนที่นี่เขาถึงรู้ว่าความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไร ขอบคุณมากนะครับพี่สาริน ผมจะเก็บรักษาเอาไว้อย่างดี ทั้งสัญญาและความรักของเรา :::: ♥ Happy Ending ♥::::ขอบคุณที่ติดตามเด็กๆ มาจนจบนะคะ หวังว่าจะทำให้ยิ้มได้ ><
หนังสือมีวางจำหน่ายในงานสัปดาห์หนังสือนะคะ ที่สถาพรบุ๊ค บูทP22 โซน C1
**สถานีต่อไป
STALKER สืบ.สวน.รัก **เปิดขุน&อาโป ให้แล้วนะคะ จบจากโคนันขลุ่ยจะเริ่มลงค่า
Promise รักหรือเปล่า Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57 (อ่าน 279736 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก