หัวข้อ: ❤ คุณคนเดียวกัน ❤ [ตอนที่ 27 End]★06/04/21★ P:19

[mystery Y]

เริ่มมีอะไร

[snowboxs]

เป็นเอ็นดูน้องคิน

[HanATarO]

ถ้าคินตอบคำถามคนอื่นว่าทำไมถึงสนิทกับภาคิน ว่าเคยนอนด้วยกันมาแล้ว คงเรียกเสียงหือหาไม่น้อยเลย

[se7enayo]

ใครจะหลุดว่าชอบอีกฝ่ายออกมาก่อนนะ ลุ้นๆ

[O-RA DUNGPRANG]

ขยับเข้าไกล้ทีละนิด ๆ แล้วนะ 

[somberness]

เอ็นดูน้องภากับพี่คิน 
ปล. ในตอนที่ 2 เพื่อนภาคินเป็น "นาวี "กับ "โย" ส่วนตอนอื่นๆเป็น "นาวี" กับ "จีน" ค่ะ 

[ซีเนียร์]

   

[Monkey D lufy]

แค่เพื่อนจริงหรอออออ

[เป็ดอนุบาล]

          แค่เพื่อนจริงรึน้องคิน
 กว่าจะรู้ตัวคงเลื่อนจากเพื่อนเป็นคนรู้ใจ

[darin]

ตอนที่ 8
ข้อเสนอ

“เดี๋ยวนี้เมืองไทยมีแค่หน้าร้อนเหรอวะ” ผมกระพือเสื้อขึ้นลงด้วยสีหน้าละเหี่ยใจ เมื่อพบว่าอากาศภายนอกร้อนจนทำให้ผิวปวดแสบปวดร้อน

“ปีที่แล้วมึงก็พูดแบบนี้ จะพูดเหมือนเดิมทุกปีเลยเหรอวะ” ปายไม่มีท่าทีสะทกสะท้านกับแดดที่กำลังสาดแสงลงมา แม้จะเป็นเวลาบ่ายสี่โมงแล้วก็ตาม

“กูจะบ่นทุกปีจนกว่ามันจะมีหน้าหนาว”

ปายโคลงศีรษะให้กับคำตอบของผม

“ร้อนแบบนี้อย่ากลับหอเลยว่ะไปห้างกันดีกว่า เดินตากแอร์เพลินๆ หาอะไรกิน ค่ำๆ แล้วค่อยกลับ” ผมเสนอความคิดเพราะไม่อยากกลับไปนั่งร้อนอยู่ห้อง

“มึงไปเถอะกูมีธุระ”

“ธุระอะไรวะ” ผมแปลกใจเพราะปายไม่เคยพูดถึง
   
“กูนัดไอ้เอ้ไว้ ” เอ้เป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยมของปาย ผมเคยเจอบ้างแต่ไม่บ่อย
   
“แล้วคืนนี้มึงจะกลับมานอนหอไหม” ผมถามเพราะพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ เผื่อปายจะไปค้างกับเอ้ที่หอเหมือนที่เคยทำ
   
“ยังไม่แน่ ขอดูก่อน”
   
"มึงจะไปเลยหรือเปล่า"
   
ปายมองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนพยักหน้า "อืม เดี๋ยวกูกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่หอแล้วจะไปเลย"
   
"งั้นก็แยกย้าย" ผมตบหลังปายก่อนเดินแยกไปทางด้านหน้ามหา'ลัย ส่วนปายเดินอ้อมตึกไปทางด้านหลังเพื่อตรงไปยังหอพัก

   
ห้างสรรพสินค้าในเวลาเกือบเย็นแบบนี้เต็มไปด้วยผู้คน ผมเดินเล่นไปเรื่อยๆ มองเข้าไปในร้านรวงต่างๆ แต่ไม่คิดจะเข้าไป เพราะไม่อยากเสียทรัพย์อันน้อยนิดที่มีอยู่ในกระเป๋า จนสายตาปะทะเข้ากับร่างสูงของใครบางคน
   
"ไอ้คิน" ผมยกมือขึ้นโบกเรียก แต่เมื่อร่างสูงไม่ใช่คนเดียวที่หันมา ผมถึงรู้ว่าสาวสวยในชุดนักศึกษาที่ยืนอยู่มาด้วยกัน  ผมเดินเข้าไปหา ส่งยิ้มให้อีกฝ่ายเผื่อแผ่ไปถึงสาวสวยที่ยืนเคียงข้าง เตรียมจะพูดว่าอยู่มหา'ลัยไม่เจอดันมาเจอทีนี่ แต่โดนอีกฝ่ายชิงตัดหน้าพูดขึ้นก่อน
   
"มาแล้วเหรอ"
   
ผมเกือบถามว่าใครมา ดีที่สมองทำงานได้เร็ว จึงเพียงแค่ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามไปหาอีกฝ่าย
   
“ผมขอตัวก่อน เพื่อนมาแล้ว”
   
“ค่ะ ไว้เจอกันนะคะคิน” สายตาคนพูดแฝงความผิดหวังและเสียดายชัดเจน
   
“ครับ” ร่างสูงพยักหน้า มือที่จับต้นแขนแน่นเหมือนคีมเหล็ก ดึงให้ออกเดินไปพร้อมกัน
   
“กูนัดมึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ผมถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เรื่องแบบนี้เดาได้ง่ายมากเพียงแต่ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรเท่านั้น
   
“ตอนที่คุณมา”
   
“มึงแม่ง” ผมโคลงศีรษะ “แล้วนี่อะไร ยังไงวะ” ผมถามถึงที่มาที่ไปของการนัดกะทันหัน
   
“ไม่มีอะไร”
   
“มึงอย่ามา” ผมดักคออีกฝ่าย “เห็นๆ อยู่ว่าสาวมองมึงตาละห้อย มีอะไรไม่ถูกใจเหรอไอ้คุณชาย” ผมยกมือขึ้นตบหลังคิน
   
“ไม่มี”
   
“เออกูไม่เสือกก็ได้” ผมเลิกถามเมื่อคำตอบของอีกฝ่ายยังเป็นคำเดิมด้วยน้ำเสียงเฉยเมยเหมือนเดิม หันหน้ากลับมามองตรง แต่ถูกมือใหญ่จับต้นคอบังคับให้หันกลับไปมอง
   
“ผมเจอป่านเลยหยุดทักทายแค่นั้น”
   
“ถ้าแค่นั้นแล้วมึงเอากูไปอ้างทำไมวะ” ผมมองอีกฝ่ายด้วยสายตารู้ทัน
   
“....”
   
“ไม่ชอบเหรอวะออกจะสวย”
   
“สวย” คนพูดพยักหน้า
   
“สวยแล้วทำไมมึงชิ่ง”
   
“ใครให้คุณมาตอนนั้นพอดี”
   
“เกี่ยวอะไรกับกู” ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน พยายามทำความเข้าใจคำพูดของอีกฝ่าย ก่อนดวงตาจะค่อยๆ เบิกกว้างขึ้น
   
“อย่าบอกนะว่ามึงเปลี่ยนใจเพราะกู”
   
“อยากทานอะไร”
   
“อย่าพูดเหมือนกูนัดมึงจริงๆ สิวะ” ผมประท้วง เพราะยังไม่ได้ตกปากรับคำอะไรเลย
   
“ผมเลี้ยง”
   
“อาหารเวียดนาม” ผมตอบอย่างรวดเร็ว เป็นเหตุให้ใครบางคนหัวเราะออกมา
   
“หัวเราะทำไม เห็นกูมีอีโก้แบบนี้ไม่ได้แปลว่าอาหารดีๆ ซื้อกูไม่ได้นี่หว่า”
   
ใบหน้าที่มักเคร่งขรึมปรากฏรอยยิ้ม ผมคิดว่าตัวเองพูดเรื่องจริงจากใจนะ ทำไมกลายเป็นตลกไปได้วะ
   
“มึง” ผมมองร่างสูงด้วยสายตาจริงจังเมื่อคิดบางอย่างขึ้นมาได้ได้ “แบบนี้หรือเปล่าวะที่เขาพูดว่าสวยมักนกตลกมักได้”
   
“ฮ่าๆ”
   
“ก็หัวเราะดังๆ เป็นนี่หว่า” ผมยักคิ้วให้อีกฝ่าย ก่อนเดินนำไปยังร้านอาหารที่หมายตาเอาไว้

   
"มึงจะไม่ถามกูหน่อยเหรอว่ากูมาทำอะไร นัดใครไว้หรือเปล่า กินข้าวหรือยัง" ผมถามหลังจากตักปากหม้อญวนเข้าปาก
   
"ถ้าคุณมีนัดก็ปฏิเสธผมเอง"
   
ถึงอยากจะเถียงก็เถียงไม่ออก ไอ้ผมก็ดันใจง่ายตามมาทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้ถาม
   
"แล้วทำไมวันนี้ฉายเดี่ยววะ ไปชวนพวกนั้นมา" ผมชวนคุยไปเรื่อยๆ เพราะไม่อยากให้เงียบจนอึดอัด
   
"ไม่ได้คิดไว้ ผมกะจะกลับบ้านแต่ลืมสั่งแม่บ้านทำอาหารไว้ให้"
   
"อ๋อ" ผมจำได้ว่าแม่บ้านของอีกฝ่ายทำงานแบบไปเช้าเย็นกลับ ป่านนี้คงกลับไปแล้ว
   
“คุณล่ะ”
   
“ไอ้ปายไม่ว่าง กูขี้เกียจกลับห้อง อากาศมันร้อนเลยมาเดินตากแอร์เย็นๆ ค่ำๆ ค่อยกลับ"
   
"ที่ห้องไม่มีแอร์เหรอ"
   
"มี แต่กูไม่มีค่าไฟ" ผมยักคิ้วให้อีกฝ่าย
   
“จริงสิ” ผมยิ้มกว้างเมื่อคิดอะไรขำๆ ขึ้นมาได้ “บ้านมึงมีแอร์นี่ จ้างกูไหมเดี๋ยวกูทำความสะอาดบ้านกับทำอาหารให้ แลกกับกินฟรีอยู่ฟรี เปิดแอร์ทั้งวัน”
   
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องผมนิ่ง จนผมต้องรีบพูดเพราะกลัวอีกฝ่ายเข้าใจผิด
   
“มึงไม่ต้องเครียดกับการหาคำมาปฏิเสธกูขนาดนั้นก็ได้ กูพูดเล่น” ผมหัวเราะเบาๆ ขำสีหน้าจริงจังของอีกฝ่าย
   
“เมื่อไหร่”
   
“หะ!”
   
“ผมรับข้อเสนอ คุณจะย้ายวันไหนก็บอกมา ผมจะให้แม่บ้านทำความสะอาดห้องไว้ให้”
   
คิ้วของผมขมวดเข้าหากัน มองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่ไว้ใจ “นี่มึงอำกูกลับใช่ไหมวะ”
   
“ผมไม่ว่างขนาดนั้น”
   
“เหมือนโดนหลอกด่าว่ากูไร้สาระเลย” ผมพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ สายตาที่มองอีกฝ่ายเป็นประกายขำ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงมีเรื่องกันไปแล้ว
   
“นี่มึงเอาจริงเหรอวะเพราะกูพูดไปงั้นเอง” ผมถามซ้ำให้แน่ใจแต่อีกฝ่ายไม่ยอมตอบ
   
“คิดดีๆ นะเว้ย มึงกับกูก็ไม่ได้สนิทกันมากขนาดนั้น แน่ใจเหรอว่ากูไปอยู่ด้วยแล้วมึงจะไม่อึดอัด”
   
“คุณจะวุ่นวายกับผมเหรอ" คำถามยังไม่กวนเท่ากับดวงตาเป็นปาะกายที่มองมา
   
"ใครจะทำวะ"
   
"ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่มีปัญหา ผมพอใจกับข้อเสนอของคุณ ขอแค่ไม่วุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของผมก็พอ"
   
ผมสบตากับดวงตาของอีกฝ่าย ไม่คิดว่าคำพูดเล่นๆ ของตัวเองจะกลายเป็นเรื่องจริงจัง อันที่จริงผมควรยืนยันว่าผมพูดเล่นแต่กลับลังเลขึ้นมา
   
"ถ้ากูไปไอ้ปายก็ต้องไปด้วย"
   
"ตกลง"
   
"ทำไมมันง่ายอย่างนั้นวะ" ผมพูดพึมพำกับตัวเองมากกว่า สมองเริ่มคิดหนักเมื่ออีกฝ่ายเอาจริง
   
"เอาเป็นว่ากูขอกลับไปคิดก่อนแล้วกัน กูต้องไปถามไอ้ปายด้วย ได้คำตอบแล้วจะมาบอก"
   
“ได้"
   
ผมลอบมองคนตรงหน้า นึกสงสัยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงตอบรับข้อเสนอของผม เป็นคำตอบที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน หรือที่จริงแล้วภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยมีเด็กขี้เหงาคนหนึ่งซ่อนอยู่

   
“ขอบใจมากที่เลี้ยง” ผมเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายเมื่อเดินออกมาจากร้านอาหาร
   
“จะกลับเลยเหรอ”
   
“ยัง ค่ำๆ ค่อยกลับให้มันหายร้อนก่อน”
   
“งั้นไปด้วยกัน”
   
“ไปไหนวะ”
   
ผมถามยังไม่ทันจบประโยคร่างสูงก็ออกเดินนำไปข้างหน้า ผมนึกอยากแก้เผ็ดด้วยการเดินแยกไปทางอื่น แต่ขาดันเดินตามอีกฝ่ายต้อยๆ

   
“มึงซื้อของเข้าบ้านเองเหรอวะ” ผมถามเมื่ออีกฝ่ายเข็นรถเข็นอยู่ในซุปเปอร์มาเก็ตของห้าง
   
“บางครั้ง”
   
ผมพยักหน้ารับรู้ มองสินค้าที่วางอยู่ของสองข้างทางไปด้วย ซุปเปอร์มาเก็ตขนาดใหญ่มีของสดจำนวนมาก โดยเฉพาะสินค้าที่มาจากต่างประเทศ
   
“น่ากินดีว่ะ” ผมมองเนื้อสีส้มของปลาแซลมอนในมือคิน หั่นเป็นชิ้นบางๆ ทานกับน้ำจิ้มแซ่บๆ มีเบียร์สักกระป๋องต้องสุดยอดแน่
   
คนเลือกหยิบขึ้นมาเปรียบเทียบสองสามชิ้น ก่อนเลือกชิ้นที่ใหญ่ที่สุดใส่ลงในรถเข็น ตามด้วยกุ้งแม่น้ำตัวเขื่องอีกหนึ่งถุงใหญ่ ผมเดินตามไปเรื่อยๆ เพลินกับการช่วยดูช่วยเลือก
   
“องุ่นน่ากินดีว่ะ” ผมสะกิดอีกฝ่ายเมื่อเดินผ่านตู้แช่ผลไม้
   
“หยิบมา”
   
“อืม” ผมเลือกอยู่ครู่หนึ่งก่อนหยิบถุงที่คิดว่าดีที่สุดใส่ลงในรถเข็น ใช้เวลาเพียงไม่นานรถเข็นก็เต็มไปด้วยข้าวของ เกินครึ่งมาจากหยิบของผม โดยที่อีกฝ่ายไม่ออกปากค้านสักคำ
   
“มึงซื้อไปขนาดนี้จะกินหมดเหรอวะ อยู่คนเดียว”
   
“ที่บ้านมีตู้เย็น”
   
ผมหยุดเดินหันไปจ้องหน้าอีกฝ่าย คิ้วหนาบนใบหน้าหล่อเหลาเลิกขึ้น
   
“ดีนะว่ากูญาติดีกับมึงแล้ว ไม่งั้น..” คนโดนขู่นอกจากไม่กลัวแล้วยังยกยิ้มที่มุมปาก
   
“เอาอะไรอีกไหม”
   
“เดี๋ยวนะ” ผมหัวเราะ “กูต้องเป็นคนถามมึงหรือเปล่าวะ”
   
“เห็นกำลังสนุก”
   
“ก็จริง” ผมพยักหน้า “ปกติกูไม่ได้ช็อปได้ตามใจแบบนี้ ซื้อแต่ของจำเป็น มึงต้องไปดูในตู้เย็นห้องกู เล็กสัดแต่ดันเหลือที่โคตรเยอะ” ผมหัวเราะก่อนพูดต่อ

“พอมาช่วยมึงเลือกเลยสนุกใหญ่ เผลอหยิบแต่ของที่ตัวเองชอบกิน มึงก็ดันไม่ห้าม”
   
“จะเป็นไรไป”
   
“จะบอกว่ามึงจ่ายไหวใช่ไหม แต่มันก็ไม่ได้จำเป็นนี่หว่า เอาออกบ้างไหม” ผมมองของในรถเข็นด้วยสายตาไม่มั่นใจ
   
“ไม่ต้อง ถ้าคุณไม่เอาอะไรแล้วก็ไปคิดเงิน”
   
ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน มองร่างสูงเข็นรถเข็นนำไปข้างหน้า คนที่ชอบกินมันผมนะแล้วจะซื้อไปทำไมวะ
   
“ไอ้คิน” ผมเรียกชื่ออีกฝ่าย รีบเร่งฝีเท้าจนตามทัน ร่างสูงเพียงแค่เบือนหน้ากลับมามอง
   
“มึงไม่ได้ล่อลวงกูอยู่ใช่ไหมวะ” ผมถามสิ่งที่สงสัยออกไป
   
ดวงตาที่มองมาไม่แปรเปลี่ยนสักนิด มันสงบนิ่งจนผมคาดเดาความคิดไม่ได้
   
“ไม่มีอะไร” ผมโบกมือเพื่อให้รู้ว่าอย่าไปใส่ใจคำพูดเมื่อครู่ เดินตามอีกฝ่ายไปยังยังเคาน์เตอร์จ่ายเงินโดยไม่ซักถามอะไรอีก ได้แต่ยอมรับกับตัวเองว่าการมาซื้อของเข้าบ้านแบบนี้สนุกดี บางทีผมอาจจะเอากลับไปลองคิดดู
   
• • • • •

สายของวันเสาร์ผมเคาะประตูห้องของปายอยู่นาน จนเกือบตัดใจเดินกลับห้องของตัวเองแล้วเมื่อประตูเปิดออก
   
"นึกว่ายังไม่กลับ" ผมเดินตามปายเข้าไปในห้อง อีกฝ่ายทิ้งตัวลงนอนบนเตียง สีหน้าง่วงงุน
   
"เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ" ผมนั่งลงข้างเตียง วางมือลงบนหน้าผากของปาย
   
"ตัวอุ่นๆ มึงกินยาหรือยัง"
   
"กินแล้ว"
   
"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"
   
"ตอนเช้า" ปายซุกหน้าลงกับหมอน หลับตาลง
   
"เมื่อคืนหนักล่ะสิท่า อย่าบอกว่าดื่มกันโต้รุ่ง" ผมอดบ่นไม่ได้ เพราะรู้ว่าเพื่อนของปายเป็นประเภทดื่มหนัก ไม่เมาไม่เลิก
   
"เปล่า นอนมาหน่อยนึงแล้ว"
   
"ดีแล้ว กูแวะมาดูเพราะเป็นห่วง โทรหามึงไม่ติด”
   
"แบตหมดน่ะกูยังไมได้ชาร์จ มาถึงก็นอนเลย"
   
"งั้นมึงพักก่อน เอาไว้ค่อยคุยกัน"
   
"มีอะไรหรือเปล่า" ปายลืมตาขึ้นมองผม
   
"จะว่ามีก็มี"
   
"งั้นคุยเลย"
   
"เอางั้นเหรอวะ" ผมสบตากับปายเมื่ออีกฝ่ายพยักหน้า ผมจึงเริ่มเล่าเรื่องข้อเสนอให้ปายฟัง
   
"มึงว่าไงวะ" ผมถามความคิดเห็นของปายเมื่อเล่าจบ
   
"มึงอยากไปใช่ไหม"
   
"กูยังไม่ได้ตัดสินใจ"
   
"มึงตัดสินใจไปแล้ว" ปายจ้องตาผม
   
"เปล่า" ผมรีบปฏิเสธทันที
   
"ถ้ามึงไม่อยากไป มึงยืนยันไปแล้วว่ามึงพูดเล่น"
   
"มันก็น่าสนใจไม่ใช่เหรอวะ ที่พักฟรี อาหารฟรี แถมอย่างดีด้วย"
   
"มึงไม่ชอบเดินทางถึงมาเช่าที่นี่"
   
ผมยิ้มแห้งเมื่อโดนปายดักคอ
   
"ก็.."
   
"มึงเป็นห่วงคิน"
   
"กู.."
   
"กูจะนอนแล้ว มึงไปคิดเอาเองถ้าไปก็บอกกูด้วย"
   
"แปลว่ามึงจะไปเหรอวะ"
   
"ก็ไม่มีอะไรเสียหาย อยู่ไม่ได้ก็กลับมา" ปายหลับตาลง "ออกไปแล้วล็อคประตูให้กูด้วย"
   
"งั้นเดี๋ยวบ่ายกูซื้อข้าวมาให้"
   
"อืม ขอบใจ" เสียงปายแผ่วลง ท่าทางง่วงเต็มที ผมจึงลุกขึ้นยืน เดินตรงไปยังประตูก่อนหยุดและหันกลับไปมองปาย
   
"ไอ้ปาย"
   
"หือ?"
   
"งั้นกูไปนะ"
   
"ไปเถอะกูจะนอน"
   
"กูไม่ได้หมายถึงกลับห้อง"
   
"หึๆ"
   
เสียงหัวเราะของปายทำให้ผมรู้ว่าเจ้าตัวเข้าใจความหมายที่ผมพูดดี
   
"มึงนี่ป่วยแล้วยังกวน" ผมหัวเราะออกมาเบาๆ
   
"กูไปล่ะ พักเยอะๆ เดี๋ยวบ่ายกินข้าวด้วยกัน"
   
"อืม"
   
ผมเดินออกจากห้องของปาย เผลอยิ้มกับตัวเองเมื่อคิดบางอย่างขึ้นมาได้ ผมไม่รู้ว่าหมอนั่นตั้งใจหรือเปล่าแต่การซื้อของด้วยกันวันนั้นมันล่อลวงผมได้จริงๆ เพิ่งรู้ว่าเวลาถูกคนตามใจมันให้ความรู้สึกดีแบบนี้

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[ommanymontra]

 

[Gokusan]

นั่นแน่...เดี๋ยวจะโดนตามใจจนเคยตัว
ไปไหนไม่รอดแน่หนูภา~~~ 555

[arij-iris]

ทำไมรู้สึกเหมือนหนูภากำลังโดนล่อลวงเลยอ่ะ 5555

[t2007]

น้องคิน โดนลวงล่อ

[areenart1984]

หนูภาอยากได้อะไร บอกเสี่ย เด๋วเสี่ยคินเปย์ให้หมดดดดดดดตูด 

[Ac118]

หนูภาโดนล่อลวงเข้าแล้ววว

ติดใจถูกพี่คินตามใจ 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ล่อง่ายจังพ่อ

[DrSlump]

 

[Kelvin Degree]

เอาแล้ว จะไปจริงๆใช่มั้ย??  สนุกละทีนี้,,,

[iceman555]

 

[sailom_orn]

  หนูภากำลังตกหลุมพี่าน

[puiiz]

 

[miikii]

ชวนกันอย่างงี้เลยเหรอภาคิน 55555555555555555

[วายซ่า]

น้องภาเอ้ย ทำอะไรก็ดูจะเข้าทางพี่คินเค้านะ เต็มใจถูกล่อลวงด้วยของกินและแอร์เย็นๆ

[mystery Y]

เปย์หนักมาก~

[LifePo-YuGu]

สายเปย์ที่แท้จริงเลย 

[HanATarO]

โดนเปย์ด้วยของกินจนเดินตามเขาต้อย ๆ เลยน้า 5555

[Jibbubu]

เสี่ยคินสายเปย์ซินะ ยังงี้หนูภาก็เสียคนแย่ซิมีคนมาเปย์ มาตามใจแบบนี้อ่ะ 5555

[หมอตัวเปียก]

โดนล่อลวงด้วยของกิน ห้า ๆ

[kawisara]

เสร็จแน่