หัวข้อ: ❤ คุณคนเดียวกัน ❤ [ตอนที่ 27 End]★06/04/21★ P:19

[DrSlump]

 

หวัย ๆ 

ปายนี่ช่างฉลาดมองคนได้อย่างทะลุปรุโปร่งเลย

[river]

ชอบปาย มีคู่ด้วย

[ืืnanana21]

โอยยย​ ปายตัดหน้าเพื่อน​ไปแล้ว​ลูก​

[O-RA DUNGPRANG]

ทีแรกก็เอะใจแล้วว่าทำไมตอนนั้นปายไปกินเหล้าพอกลับมาก็ป่วยหึหึมันเป็นเช่นนี่นี่เอง 

[Chucream.nabi]

  ก้ดีนะปาย...ไม่สนคุณอาหรอ

[somberness]

ปายยย เราก็ว่าแล้วทำไมอยู่ดีๆก็ป่วยย
รอทุกเรื่องนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[mu_mam555]

ติดตามค่า 

[arij-iris]

รอติดตามอารุจกับปายยยย

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ่าาา เปิดตัวคู่ใหม่

[areenart1984]

อะไรที่ไม่อยากจะเจอ มันจะเจอในเร็ววัน 

[lune]

     

[miikii]

ตกใจหมด นึกว่าจะย้ายจริง TT

[songte]

ปายจะเป้นพ่อสื่อให้เหรอคะ กว่าน้องภาจะหายบื้อเหนื่อยกันหน่อยนะ

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[Jibbubu]

คู่รองเปิดตัวแล้วซิ

[Ac118]

คู่รองกินเด็ก กรี็ดดดดดดด
น้องภา เพื่อนรู้เห็นเป็นใจให้ขนาดนี้ไม่รอดมือคินแน่ๆ 

[minenat]

คู่ปายกับอารุจน่าสนใจจจย

ส่วนคินยอมรับแล้วขอให้รุกน้องภาต่อไปปป

[Ginny Jinny]

รออ่านเรื่องของปาย

[เป็ดอนุบาล]

มีคนรู้ใจตัวเองแล้ว รอแค่อีกคนหายซึน ทุกอย่างก็จะลงล็อค

[labelle]

นั่นไง ปายมีอะไรแอบแฝง แล้วจังหวะพอดีกันมาก
กลัวใจว่าจะเจอกันเร็วๆ นี้นะค 5555

โอยยย ใจบ่ดีแล้วนะ คินรู้ตัวแล้วว่าชอบภาคิน
แต่คนเด๋อก็ยังเด๋อต่อไป ยังคงงงงวยต่อไป
เป็นเพื่อนก็เพื่อนเนาะ เป็นไปก่อนก็ได้
ยังไงก็ไม่ปล่อยให้หายไปไหนหรอก ต้องรีบจับจอง

[no.fourth]

 

[darin]

ตอนที่ 16
คนโง่

   
"หือ?" ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อมีคนไม่รู้จักทักมาขอเป็นเพื่อนในไลน์ เมื่อเปิดเข้าไปดูรูปก็อดแปลกใจไม่ได้ หน้าตาเจ็ดเต็มสิบคะแนนแบบนี้โอกาสที่อีกฝ่ายจะสนใจผมน่าจะผกผันกับคะแนนหน้าตา นั่นคือมีความเป็นไปได้แค่สามในสิบเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อมีสาวสวยทักมาก็ไม่ควรปล่อยโอกาสให้ผ่านไป
   
"ใคร"
   
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อมีเสียงพูดดังข้างหู พอหันกลับไปจมูกก็เฉียดใบหน้าที่ก้มลงมามองพอดี
   
"ไม่รู้จัก เพิ่งแอดมากำลังจะตอบมึงก็มาพอดี"
   
ร่างสูงเดินอ้อมโต๊ะนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ผมมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ชื่อเหมือนกัน ก่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปลงตก
   
"สงสัยของมึง"
   
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกและผมไม่คิดว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย โดยเฉพาะเมื่อประโยคที่ทักมาขึ้นต้นด้วยการถามว่าใช่พี่คิน วิศวะ ปีสองหรือเปล่าคะ ระหว่างผมกลับหมอนี่ คำว่า 'คิน วิศวะฯ ปีสอง ดูไม่เกี่ยวข้องกับผมเลย
   
"ทำคุณลำบากอีกแล้ว" น้ำเสียงยั่วเย้าที่ได้ยินไม่ชวนโมโหเท่าดวงตาที่มองมา มันเกินคำว่าร้ายกาจไปมาก
   
"เดี๋ยวก็รู้ กูกำลังจะถามว่าภาคินไหน นามสกุลอะไร" ผมแตะนิ้วที่แป้นพิมพ์ ยังไม่ทันเริ่มตัวอักษรแรกโทรศัพท์ในมือก็ถูกดึงไป
   
"ผมจัดการเอง"
   
"ไม่ต้อง" ผมเอื้อมมือไปหมายจะแย่งโทรศัพท์คืน แต่อีกฝ่ายเบี่ยงตัวหลบ นิ้วรัวพิมพ์ข้อความอย่างว่องไว ผ่านไปหลายนาทีผลเป็นอย่างไรกลับไม่มีเสียงบอกกล่าว ผมจึงเป็นฝ่ายถาม
   
"ว่าไงวะ"
   
"ของผม"
   
"อ้อ" ผมออกเสียงในลำคอ มองนิ้วที่พิมพ์ข้อความตอบกลับอีกสองสามประโยค ก่อนโยนโทรศัพท์คืนให้ ถึงตอนนั้นผมก็ไม่สนใจแล้ว จะเปิดอ่านให้ช้ำใจทำไม ใช่ว่าผมไม่เคยเห็นข้อความปฏิเสธ 'ขอโทษค่ะผิดคน' เสียหน่อย
   
ผมยัดโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงเมื่อเห็นปายเดินลงมาจากชั้นบน ลุกขึ้นเดินตามทั้งสองคนออกจากตัวบ้านเพื่อไปมหา'ลัย รีโมทรถอยู่ในมือ หนึ่งอาทิตย์แล้วที่ผมกลายเป็นสารถีให้กับเจ้าของบ้าน

• • • • •

"ไอ้คิน" มือหนักตบลงบนบ่า เมื่อหันไปมองถึงเห็นว่าเป็นพี่อามรุ่นพี่ปีสี่ที่คณะ
   
"เป็นไงพี่สบายดีไหม  เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นหน้าเห็นตา"
   
"สบายดีแต่คงไม่เท่ามึงมั้ง" น้ำเสียงแซวกับสายตา 'มึงก็แน่นี่หว่า' ที่มองมาทำให้คิ้วของผมขมวดเข้าหากัน
   
"ไม่เท่ายังไงพี่"
   
"กูยังไม่มีแฟนมึงแซงหน้าพี่เชื้อได้ไงวะ"
   
"แฟน!!? ผมมีที่ไหน"
   
"ไม่ต้องปิดกูเลย น้องเพชรเล่าให้กูฟังแล้ว"
   
"เพชรไหนพี่"
   
"ก็น้องเพชรที่เพิ่งแอดไลน์มึงไปไง โทรมาบ่นกับกูจนหูชา เพราะตอนน้องมาขอไลน์มึง กูบอกว่าไม่ต้องห่วงมึงโสดสนิทจีบได้เลย"
   
!!! ดวงตาของผมเบิกโพลง สมองประมวลผลอย่างรวดเร็ว
   
"เดี๋ยว! น้องเพชรที่ผมสั้น  ดูหมวยๆ หน่อยใช่ไหม" ผมพยายามนึกภาพโปร์ไฟล์ที่กดเข้าไปดู
   
"เออคนนั้นแหละ มีคนแอดไปหามึงหลายคนเหรอวะ"
   
"แน่ใจนะพี่ว่าน้องขอไลน์ผม ไม่ใช่ไอ้คินหล่อ"
   
"มึงเห็นกูโง่หรือไงวะ ขอของมึงนั่นแหละ..” พี่อามชะงักคำพูดมองไปทางด้านหลังของผม

“ไอ้หน่อเรียกแล้วกูไปก่อน"
   
"เดี๋ยวสิวะพี่" ผมคิดจะถามให้รู้เรื่องแต่อีกฝ่ายหมุนตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่ามีรุ่นพี่กลุ่มใหญ่ยืนรออยู่ผมจึงเปลี่ยนใจ หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาดู

   
สวัสดีค่ะ
ใช่พี่คินที่อยู่วิศวะฯ ปีสองหรือเปล่าคะ
                                                       ใช่ครับ
ขอแอดไลน์ได้ไหมคะ
                                                       ขอโทษครับ พี่ไม่สะดวก
ไม่สะดวก?
                                                      แฟนขี้หึงครับ
พี่คินมีแฟนแล้วเหรอคะ เศร้าจัง
                                                       ครับ
แค่คุยกันก็ไม่ได้เหรอคะ เพชรแค่อยากรู้จักพี่
                                                     ไม่สะดวกครับ
อ๋อ งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ
                                                     ครับ

!!!
   
ไอ้เหี้ยคิน!!
   
ผมใช้เวลาอยู่พักใหญ่ถึงหาตัวการเจอ ร่างสูงนั่งพิงพนักเก้าอี้ มือวางอยู่บนโต๊ะ นิ้วเคาะลงเป็นจังหวะขณะที่ฟังจีนพูด ผมเดินตรงเข้าไปประหนึ่งพายุพัด
   
"ไอ้คิน กูขอคุยด้วยหน่อย"
   
"ตอนนี้?" คิ้วหนาเลิกขึ้น
   
"เออ" ผมพยักหน้า "จีนกูยืมตัวมันแป๊บหนึ่ง"
   
"ตามสบาย" จีนพูดยิ้มๆ ดวงตาที่มองผมเป็นประกายแปลกๆ ผมคิดจะถามว่ามีอะไร แต่โดนขัดจังหวะเสียก่อน
   
"ไม่ไปเหรอ"
   
"อ๋อ..อืม" ผมเดินตามร่างสูงไปยังโต๊ะว่างที่อยู่ห่างออกไป เมื่ออีกฝ่านนั่งลงเรียบร้อย ผมจึงเปิดโทรศัพท์แล้วเลื่อนไปตรงหน้า
   
"ทำไมมึงไม่ถามก่อนวะว่าน้องแอดมาคุยกับคินไหน"
   
ดวงตายาวเรียวเหลือบมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ด้วยสายตาไม่ใส่ใจ
   
"คุณบอกเองว่าเป็นของผม"
   
"..." ผมเกิดอาการพูดไม่ออกชั่วคราวเมื่อได้ยินคำตอบ
   
"มันก็ใช่แต่มึงไม่ถามให้กูสักนิดว้า กูเพิ่งรู้ว่าน้องแอดมาหากู"  ดวงตาสองคู่สบกัน ก่อนอีกฝ่ายจะไหวไหล่ ไม่มีทีท่าสนใจ
   
"แล้วดูมึงตอบ ฆ่ากูชัดๆ นี่เป็นสาวสวยเจ็ดคะแนนคนแรกเลยนะเว้ยที่สนใจกู"  ผมบ่นด้วยน้ำเสียงเสียดาย
   
"คุณบอกเองว่าของผม ผมไม่ชอบผิดตรงไหน"
   
ผมไร้คำจะเถียง ได้แต่จ้องรอยยิ้มและดวงตาร้ายกาจที่มองมา
   
"มึงแม่งง" ผมส่ายศีรษะก่อนหลุดเสียงหัวเราะออกมา เสียดายก็เสียดายอยู่หรอกแต่เห็นท่ากวนประสาทของหมอนี่แล้วมันอดหัวเราะไม่ได้จริงๆ
   
"เออ ช่างมันเถอะ" ผมเลิกใส่ใจ เปลี่ยนเป็นเอ่ยถามเรื่องอื่นแทน

"ตกลงมึงมีแฟนแล้วเหรอ ใครวะ"
   
ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงดวงตาที่มองมา กับริมฝีปากที่คลี่ออกเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
   
"มึงหลอกน้อง" ผมแปลความหมายของรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้น "หล่อเลือกได้เหลือเกินนะมึง" ผมประชดอีกฝ่าย
   
"จะตอบกลับไปไหม" ดวงตาวาววับเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง นิ่งจนผมรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
   
"ไม่ ช่างมันเถอะ กูขี้เกียจอธิบาย"
   
"อืม" ดวงตาที่มองมายังเรียบนิ่งเหมือนเดิมแต่คล้ายมีความโล่งใจอยู่ในนั้น ผมสบตาโดยไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหัวเราะเสียงดังอย่างคนปลงตก
   
"แต่มึงแม่งใจร้ายฉิบ ตอบแบบนั้นถ้ากูเป็นน้องเพชรกูร้องไห้ไปแล้ว"
   
 "ตอบแบบนี้ไม่ดีเหรอ ผมไม่อยากให้คนที่ร้องไห้เป็นคนที่ผมรัก"
   
ดวงตาที่มองมาตรึงผมเอาไว้ไม่ให้ละสายตา จู่ๆ หัวใจก็เต้นเร็วขึ้น
   
"มึง..มึงก็เป็นคนดีใช้ได้นี่หว่า"
   
"เพิ่งรู้เหรอ"
   
"ตอบแบบนี้สิค่อยสมกับเป็นมึง" ผมหัวเราะเสียงดัง ลืมเลือนความรู้สึกแปลกเมื่อครู่ไปสิ้น "เอาเถอะคราวนี้กูยกให้ คราวหน้าห้ามเสือกกับโทรศัพท์กูอีก"
   
"อืม"
   
"งั้นกูไปก่อน ไอ้ปายรอยู่"
   
"อืม"
   
ผมลุกขึ้นยืน เดินไปทักทายจีนสองสามคำก่อนแยกตัวไป จึงไม่มีโอกาสได้ยินบทสนทนาระหว่างจีนกับตัวสร้างปัญหาหลังจากนั้น
   
"มาคุยเรื่องอะไร"
   
"เรื่องไลน์"
   
"ตกลงเป็นอย่างที่คิดไหม"
   
"ใช่ ไม่ได้แอดมาหาฉัน"
   
"หึๆ นายมันร้ายเกินไปแล้ว”

• • • • •

เมื่อเวลาเดินผ่านจนถึงหัวค่ำผมก็ลืมเลือนเรื่องน้องหน้าหมวยไปจากสมอง แม้จะเสียดายอยู่บ้างแต่ก็ไม่มากพอให้กระตือรือร้นไปอธิบายความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้น คิดง่ายๆ ว่าวาสนาคงไม่ต้องกัน
   
ผมนอนแผ่หราอยู่บนเตียงเจ้าของบ้านราวกับเป็นเตียงของตัวเอง ปล่อยให้เจ้าของบ้านนั่งอยู่ปลายเตียง ง่วนอยู่กับโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือ
   
"รับ"
   
ผมผงกศีรษะขึ้น เห็นอีกฝ่ายโยนบางอย่างมาจึงแบมือออกรับโดยอัตโนมัติ
   
"แหวน?" ผมเลิกคิ้วเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือ อดหมุนดูไม่ได้ แหวนทองคำขาวทรงปลอกมีด ฝังเพชรตรงกลางเป็นรูปสี่เหลี่ยมแปลกตา
   
"สวยดี" ผมชมตามที่เห็น
   
"ชอบเหรอ" เสียงถามเรียบเรื่อยคล้ายไม่ใส่ใจ ผมละสายตาจากแหวนหันไปมอง
   
"อืม" ในเมื่อชอบก็ยอมรับตรงๆ
   
"เอาไปสิ"
   
"หะ!" ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง ขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่าย "ง่ายๆ อย่างนี้เลยเหรอวะ"
   
"ผมไม่ค่อยใส่" คำอธิบายเรียบง่าย
   
"ระวังกูเอาจริงนะเว้ย มึงเคยเห็นคนหน้าด้านไหม หน้าเหมือนกูเปี๊ยบ" ผมแซวตัวเอง
   
"เอาไปเถอะ" เจ้าของแหวนยังย้ำคำเดิม
   
"กูพูดเล่น ใส่ได้ที่ไหน" แหวนในมือค่อนข้างเล็ก เมื่อลองสวมที่นิ้วชี้จึงติดอยู่ตรงข้อนิ้ว
   
"มึงดู" ผมยกมือให้อีกฝ่ายดู
   
"โง่หรือเปล่า"
   
!!! ผมยังไม่ทันด่ากลับ มือยาวเรียวก็ยื่นมาหยิบแหวนออกจากนิ้วชี้แล้วใส่เข้าที่นิ้วนาง ขนาดพอดีราวกับวัดไว้
   
"กูไม่ได้โง่แต่กูชอบใส่แหวนนิ้วชี้" ผมแก้ต่างให้ตัวเอง ลดสายตาลงมองแหวนบนนิ้ว
   
“ใส่นิ้วนี้ก็ดีแล้ว”
   
"มึงไม่เสียดายเหรอวะ" ผมลังเล รู้วาไม่ควรรับแต่ก็ถูกใจแหวนวงนี้มาก ยิ่งมองก็ยิ่งชอบทั้งรูปแบบและขนาด
   
"ไม่"
   
“งั้นถือว่ากูยืมมึงใส่ อยากได้คืนเมื่อไหร่บอก”
   
“อืม”
   
ผมยกมือขึ้นมองแหวน ริมฝีปากคลี่ยิ้ม “เพิ่งรู้ว่ามึงชอบใส่แหวนนิ้วนาง”
   
“หึ” ผมเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ ดวงตาคนตรงหน้าวาววับ ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มที่แยกไม่ได้ว่าอ่อนโยนหรือร้ายกาจ
   
“ยิ้มอะไรวะ”
   
ร่างสูงลุกขึ้นยืนเป็นการตัดบท มือยาวได้รูปยื่นมาจับศีรษะผมโยกเบาๆ
   
“ดีแล้วที่โง่”
   
พูดจบก็หมุนตัวเดินตรงไปยังห้องน้ำ ไม่รอฟังคำผรุสวาทที่ผมตั้งท่าจะพ่นออกมา ผมมองตามแผ่นหลังกว้างก่อนลดสายตาลงจับจ้องแหวนบนนิ้ว คิ้วขมวดเข้าหากัน อดสงสัยไม่ได้ว่า..ผมโง่ตรงไหนวะ

   
“ไอ้คิน” ผมเรียกหลังจากร่างสูงก้าวขึ้นมานอนบนเตียงเรียบร้อย พลิกตัวนอนตะแคงข้างเพื่อมองอีกฝ่ายได้ถนัดตา
   
“...”
   
ผมยื่นมือไปมือไปตรงหน้าอีกฝ่าย “แหวนวงนี้ผู้หญิงให้มึงมาใช่ไหมวะ” ผมฉุกคิดได้ระหว่างที่อีกฝ่ายอาบน้ำ แหวนสำหรับใส่นิ้วนางมีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นแหวนแทนใจของใครบางคน ยิ่งหมอนี่ไม่อยากได้ก็ยิ่งมีสิทธิ์เป็นไปได้สูง
   
“เงียบได้แล้ว” เสียงพูดทุ้มต่ำในลำคอ มือยาวได้รูปยกขึ้นจับมือของผมดึงลงจากใบหน้า
   
“นอนเถอะ” เสียงปรามทำให้ผมไม่กล้ากวน รวมถึงไม่กล้าบอกว่า ‘มึงยังจับมือกูอยู่’ ความร้อนจากมือแล่นสู่มือ ผมดึงมือออกแต่มันไม่ยอมขยับ ด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายจะหลับไปแล้วผมจึงยอมนอนนิ่ง ดีกว่าปล่อยให้หมอนี่ตื่นขึ้นมาบ่นอีกรอบ เพียงครู่เดียวความง่วงก็มาเยือน ในความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่นเหมือนร่างกายถูกดึงเข้าไปชิด มือข้างนั้นเปลี่ยนมาโอบที่แผ่นหลัง แม้อยากประท้วงแต่ก็ลืมตาไม่ขึ้น  ได้แต่จมลงในความอบอุ่นที่ห้อมล้อมเอาไว้ ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

• • • • •

   
“ไหนมึงบอกยังไม่มีแฟนไงวะ” ผมเงยหน้าขึ้นจึงเห็นพี่อามยืนค้ำหัวอยู่
   
“ไม่มีพี่”
   
“ไม่มีแล้วมึงจะโดนหึงเหรอวะ” พี่อามส่ายหน้าไปมา ส่งสายตา ‘อย่ามาตอแหลกู’
   
“ผมยังไม่มีแฟน” ผมยังยืนยัน นั่งยัน
   
“เออ ไม่มี ไม่หึง แค่เมื่อก่อนไม่มีแหวนพอมีสาวแอดไลน์มึงทีเดียวแหวนก็มาทันที” สายตาของอีกฝ่ายตกลงมองแหวนที่อยู่บนมือผม

“ก็นึกว่าอะไร ผมชอบก็เลยใส่ไม่ได้มีความหมายอะไร”

“เป็นอย่างนั้น?”

“แน่สิวะพี่ คนไม่มีจะให้มีได้ยังไง” ผมหัวเราะขำอีกฝ่าย แค่แหวนวงเดียวคิดไปถึงไหน

“ไม่มีก็ไม่มี” พี่อามยักไหล่ ทำท่าจะเดินจากไป แต่จู่ๆ ก็หยุดแล้วหันมาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม

“ไอ้คิน”

“อะไรพี่”

“ไอ้แหวนที่มึงใส่อยู่กูเคยเห็นลงโฆษณาในนิตยสาร”

“อ๋อ” ผมไม่แปลกใจเท่าไหร่ ระดับความรวยของไอ้คินย่อมซื้อได้แน่นอน

“มันเป็นคอลเลคชั่นใหม่ ขายเป็นคู่ว่ะ ฮ่าๆ” หลังจากหัวเราะอย่างสะใจแล้วพี่อามก็เดินจากไป โดยไม่สนเสียงทักท้วง ของผม
   
ขายเป็นคู่? แล้วอีกวงอยู่ไหนวะ นั่นคือสิ่งเดียวที่ผมสงสัยแต่ไม่รู้คำตอบ

ใครจะไปรู้ว่ามันอยู่บนนิ้วของคนที่บอกกับผมว่า ตัวเองไม่ค่อยใส่แหวนคนนั้น


:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[wan_sugi]

คนมันร้าย5555

[Mitra]

แหวนคู่ก็มา อิอิ

[bigbeeboom]

น่ารักมากๆๆ โอ้ย ..ขี้หวงขั้นสุด ติดตามต่อแน่ๆจ้า ขอบคุณสำหรับการลงนิยาย ช่วยให้ฟิน แล้วค่อยไปเสพย์ข่าวต่อ

[mamacub]

ร้ายกาจมากพ่อหนุ่ม

[no.fourth]

คนเจ้าเล่ห์

[DrSlump]

 

สมแล้วที่คินหล่อบอกว่าโง่  555

[arij-iris]

แหมมมมมมม ไม่ค่อยจะแสดงความเป็นเจ้าของเลยนะ นายคิน แค่มีคนจะจีบรีบแสดงความเป็นเจ้าของเลยนะ

[ืืnanana21]

แน้​ แหวนคู่กะมาอ่ะ
ดีนะที่โง่อ่ะ