หัวข้อ: ❤ คุณคนเดียวกัน ❤ [ตอนที่ 27 End]★06/04/21★ P:19

[Mitra]

คิดถึงมากๆๆๆๆๆๆๆ ค่า
ในที่สุดเค้าจูบกัน
อิอิ

[monoo]

 
 

[AkuaPink]

 
 

[river]

เมาจริงหรือหลอก

[Chucream.nabi]

  

[arij-iris]

เมาจริงหรอออออออออออ แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม 

[psychological]

 

[Jibbubu]

รุกโคตรแรงเลย

[areenart1984]

จูบเก่งด้วยกันทั้งคู่แหละ 

[O-RA DUNGPRANG]

แหม ๆ ยังไม่ได้จีบเขาเลยไปจูบเขาซะและเอ๊ะหรือจีบแล้วหว่า 

[•♀NoM!_KunG♀•]

งุ้ยยยยย

[tangmo07999]

 

[no.fourth]

 

[darin]

ตอนที่ 18
ก็นึกว่าอะไร

“ไอ้คินยังไม่มาเหรอ” ผมถามเมื่อเห็นว่ามีเพียงปายเท่านั้นที่นั่งรออยู่ใต้ตึกคณะ ผมคิดว่าผมมาช้าที่สุดแล้วแต่ยังมีคนช้ากว่า
   
“ไปแล้ว” ปายตอบเสียงเอื่อย
   
“ไปแล้ว?” ผมเลิกคิ้วขึ้น
   
“ไปกับรุ่นน้อง”
   
“อ้าวเหรอ” ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เผื่ออีกฝ่ายส่งข้อความมาบอกแล้วผมไม่ได้ยินเสียงเตือน แต่ไม่มี
   
“อืม บอกให้กลับไปก่อนเลย”
   
“อ๋อ” ผมแสดงสีหน้าผิดหวังออกมาโดยไม่รู้ตัว “งั้นกลับกันเลยไหม”
   
“เอาสิ” ปายเก็บหนังสือลงกระเป๋าพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง

“กูจำชื่อรุ่นน้องที่คินไปด้วยไม่ได้ คนที่น่ารักๆ ออกหมวยหน่อย สูงสักอกคิน มึงนืกชื่อออกไหม”
   
“ไม่” ผมส่ายหน้า “ทำไมวะ”
   
“ไม่มีอะไร เห็นน่ารักดี”
   
“น่ารักมากเหรอ” ผมถามเสียงเบา ริมฝีปากของปายคล้ายมีรอยยิ้มแต่พอมองดีๆ ใบหน้าของเพื่อนยังคงเรียบเฉยเหมือนเดิม
   
“น่ารัก แต่ที่กูติดใจไม่ใช่เรื่องน่ารักไม่น่ารัก แต่ไม่เคยเห็นคินใจดีกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้”
   
“...”
   
“อ่อนโยนจนกูนึกว่าไม่ใช่คิน” ปายหัวเราะเบาๆ
   
“....”
   
“เป็นอะไรวะ”
   
“หือ?” ผมมองปายด้วยสายตาเหมือนวิญญาณยังไม่เข้าร่างดี
   
“มึงเป็นอะไร พูดอยู่ดีๆ ก็ถอดจิต”
   
“กูก็ฟังมึงอยู่ไง กูพูดแทรกมึงก็ด่าไม่พูดมึงก็ด่าจะเอายังไง” ผมแกล้งบ่นเพื่อนรัก ดีที่ปายไม่ใส่ใจ
   
“ไม่เอายังไง แวะกินข้าวก่อนกลับนะกูหิวแล้ว”
   
“ตามใจมึง ต้องซื้ออะไรไปเผื่อไอ้คินไหม”
   
“ไม่ต้อง เห็นว่าไปกินข้าว กูว่าไม่กลับง่ายๆ หรอก”

“อืม” ผมรับคำด้วยเสียงเนือย เกิดความรู้สึกห่อเหี่ยวขึ้นมา

• • • • •

ผมนอนแผ่หราอยู่บนเตียง สายตาจ้องตรงไปยังเพดาน เสียงถอนหายใจดังขึ้นติดๆ กัน หนังสือการ์ตูนกองอยู่ข้างกาย ถูกหยิบแล้ววาง หยิบแล้ววางมาพักใหญ่ ก่อนจะยอมแพ้และยอมรับว่าไม่มีสมาธิมากพอ

ผมผุดลุกขึ้นนั่งเมื่อได้ยินเสียงเดินขึ้นบันได เสียงฝีเท้าหนักๆ แบบนี้ไม่ใช่ของปายแน่นอน

“ยังไม่นอนเหรอ” เสียงทักดังขึ้นเมื่อผมก้าวออกจากห้องนอน

“กูยังไม่ง่วง” ผมเดินเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน ทำเหมือนไม่มีความกระวนกระวายใจใดๆ เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ คิ้วขมวดเข้าหากันนิดๆ เมื่อ
ได้กลิ่นน้ำหอมไม่คุ้นจมูก แม้จะบางเบาแต่ก็ยังได้กลิ่นหอมหวานเหมือนกลิ่นขนม

“เพิ่งกลับเหรอ”

“อืม”

“ดึกเลย” ผมกัดปากเมื่อเผลอหลุดคำที่คิดอยู่ในใจออกไป

“จะลงไปข้างล่างเหรอ”

“ใช่ กูหิวน้ำ” ผมชะงักเมื่อเห็นรอยขำในดวงตาของอีกฝ่าย บ้าเอ๊ย! ข้างบนก็มีตู้เย็นตั้งอยู่ จะลงไปกินน้ำข้างล่างทำไมวะ
   
“กูว่าจะหยิบเบียร์ไปนั่งดื่มริมสระ” ผมนึกขอบคุณสมองอันชาญฉลาดที่พาตัวเองไหลลื่นผ่านไปได้
   
“ดึกป่านนี้?” เห็นสายตาแปลกใจของคนถามผมถึงคิดได้ ฉลาดสุดๆ ไปเลยกู ลงไปดื่มเบียร์เอาบรรยากาศตอนตีสอง มึงต้องติสท์ขนาดไหนวะไอ้คิน ผมด่าตัวเองในใจ
   
“กู..” ผมคิดจะย้ำคำว่ากูไม่ง่วงอีกครั้ง แต่เมื่อสายตาประสานเข้ากับดวงตาของคินหัวใจก็พลันเต้นผิดจังหวะ สมองไพล่คิดไปถึงค่ำคืนก่อน
   
หากแค่นั้นยังทำให้ตัวเองลำบากใจไม่พอ ตาเจ้ากรรมของผมดันกดลงต่ำมองริมฝีปากได้รูปของอีกฝ่าย ลำคอเคลื่อนขึ้นลงช้าๆ เพื่อกลืนน้ำลาย
   
“หึๆ”
   
ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ผมเสไปมองทางอื่น ตีสีหน้าไม่รู้เรื่อง
   
“กูลงไปล่ะ” ผมก้าวเท้าผ่านร่างสูง
   
“เอาไว้พรุ่งนี้เถอะผมง่วงแล้ว” มือใหญ่จับข้อมือของผมดึงให้หยุดเดิน
   
“เกี่ยวอะไรกับกูวะ” ความสงสัยเต็มสองตาของผม
   
“ไปนอนด้วยกัน”
   
“หะ!” ผมสะดุ้งโหยงเหมือนกระต่ายตื่นตูม แม้ผมจะทำเหมือนคืนก่อนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ถามไม่พูดถึงเพราะมั่นใจว่าอีกฝ่ายจำไม่ได้ เมาออกขนาดนั้นไม่อย่างนั้นจะบ้าจูบผมหรือ แต่ถึงอีกฝ่ายจำไม่ได้ก็ใช่ว่าผมจะจำไม่ได้ด้วย
   
“คิดอะไรอยู่” ดวงตาคู่นั้นไหวระริกคล้ายเจ้าตัวกำลังขบขันท่าทางประหลาดของผม
   
“ใคร! ใครคิด” เป็นอีกครั้งที่ผมปกปิดอาการตัวเองไม่อยู่
   
“คุณไง” นิ้วยาวจิ้มหน้าผากผมเบาๆ “คิดอกุศลกับผมอยู่ใช่ไหม”
   
“ขำ ใครจะไปคิดวะ” ผมทำเสียงเหอะในลำคอให้รู้ว่าไม่สนใจสักนิด แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มพราวเสน่ห์ของคนตรงหน้าก็รู้ว่าตัวเองพลาดครั้งใหญ่
   
“ถ้าไม่คิดก็ไม่มีปัญหาอะไรไม่ใช่เหรอ ไปเถอะผมง่วงแล้ว”
   
ผมมองมือที่ลากผมเข้าห้องด้วยสายตางงงัน คิดแล้วคิดอีกว่าตัวเองพลาดตรงไหน สุดท้ายก็คิดตกเมื่อไฟในห้องดับสนิท ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของคนที่นอนไหล่ชิดกัน
   
มันพลาดเพราะผมดันคิดอกุศลจริงๆ น่ะสิ สติสตังเลยหายหมด บ้าเอ๊ย!

• • • • •

ผมเดินไปโรงอาหารด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย รู้สึกหงุดหงิดตัวเองอย่างหาสาเหตุไม่ได้ หลายวันมานี้ผมมีอาการสมองไปทางใจไปทางอย่างไร้ที่มาที่ไป ยกตัวอย่างเช่น ผมคิดว่าตัวเองไม่ถือสาเรื่องที่คินจูบผม คิดเสียว่าหมาเลียปาก แต่ทุกครั้งเวลาที่เห็นปากของหมาตัวนั้นก็เผลอกลืนน้ำลายลงคออยู่ร่ำไป
   
“สามคนนั้นเหมือนจะมาหาเรื่องใครเลย”
   
“หือ?” สติผมกลับเข้าร่างเมื่อได้ยินเสียงปาย มองตามสายตาของปายก็เห็นกลุ่มคนที่เดินตรงมาด้วยสีหน้าดุดัน
   
“อยู่ไหนวะ” น้ำเสียงหงุดหงิดดังมาก่อนตัว เมื่อสายตาคนพูดสบเข้ากับตาผมอีกฝ่ายก็เดินตรงเข้ามาหา
   
“ถามหน่อย พอรู้จักภาคินที่อยู่ปีสองหรือเปล่า”
   
“รู้” ผมตอบพร้อมประเมินฝ่ายตรงข้ามไปด้วย ดูจากหน้าตาน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน
   
“รู้ไหมว่าอยู่ไหน”
   
“มีอะไรเหรอ”
   
“ธุระ” เสียงตอบแข็งกร้าวขึ้นเมื่อเห็นว่าผมไม่ให้ความร่วมมือเท่าที่ควร ผมเลยเริ่มคิดเหมือนปายว่าคนเหล่านี้ตั้งใจมาหาเรื่อง แน่นอนว่าไม่ใช่กับผมเพราะผมไม่เคยมีปัญหากับใคร ดังนั้นคนที่ชื่อเหมือนผม เรียนปีเดียวกับผม คณะเดียวกับผม จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้คิน
   
“มีอะไรก็ว่ามา” ผมถามด้วยน้ำเสียงยียวน
   
“เกี่ยวอะไรด้วย”
   
ผมแกล้งถอนหายใจยาว “ไหนว่ามาหาภาคิน”
   
“นายเหรอ?”
   
“ใช่” ผมพยักหน้า ขยับเท้าตั้งท่าเตรียมพร้อมหากเกิดเหตุการณ์ตามที่คาด
   
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์วะ” เสียงหงุดหงิดต่อว่า “เอาไป” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรถุงใบหนึ่งก็ถูกยื่นมาตรงหน้า แต่เมื่อเห็นผมทำหน้างงไม่ยอมรับจึงเอ่ยเท้าความ
   
“น้องพี่ชาญไง ที่พี่ชาญฝากเอาของมาให้ ที่นัดกันไว้ว่าถึงแล้วจะโทรหา”
   
“อ๋อ” ผมยิ้มเฝื่อนให้กับความหน้าแตกของตัวเอง “ถ้าอย่างนั้นน่าจะหมายถึงอีกคินหนึ่ง”
   
“เอ้า! นายไม่ใช่ภาคินเหรอ”
   
“ใช่” ผมยังยืนยัน “แต่คนละภาคินกัน” เมื่อเห็นความสงสัยในสายตาของอีกฝ่ายผมจึงขยายความอีกนิด “ปีสองมีภาคินสองคน”
   
“อ๋อ”
   
“แต่ฝากของไว้ได้เดี๋ยวขึ้นเรียนวิชาเดียวกัน”
   
“เอางั้นเหรอ” อีกฝ่ายมีท่าทีลังเล พอดีกับที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จากการพูดคุยทำให้รู้ว่าปลายสายคือคิน เมื่อเจรจากันเรียบร้อยถุงก็ถูกยื่นให้ผมอีกครั้ง
   
“ฝากให้ภาคินอีกคนด้วย”
   
“ได้”
   
“ขอบใจ”
   
“อืม” ผมมองตามหลังทั้งสามคนก่อนหันไปสบตากับปาย เจ้าเพื่อนตัวดียังกล้าพูดขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
   
“สงสัยหงุดหงิดเพราะอากาศร้อนแล้วคินไม่รับสายเสียทีมั้ง”
   
“ไหนมึงว่ามาหาเรื่อง”
   
“กูพูดเหรอ?” ปายเลิกคิ้วทำสีหน้าบริสุทธ์เต็มที่
   
“เออ”
   
“แล้วมึงก็เชื่อกูเหรอว่าพวกนี้มาหาเรื่อง”
   
“เออ!” ผมย้ำคำ “ถ้าไม่เชื่อกูจะตั้งท่ามีเรื่องด้วยเหรอวะ”
   
“แปลก”
   
“อะไรแปลกวะ แปลกตรงไหน”
   
“ก็ตรง...” ปายลากเสียงยาว ฝุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นบนใบหน้า “ตรงที่ถ้ามึงคิดว่าจะมีเรื่องทำไมไม่เห็นรีบบอกว่าไม่ใช่มึง”

“คือ...” ผมเกิดอาการพูดไม่ออก ได้แต่อึกอักอยู่ในลำคอ

“ไม่โวยแล้วเหรอว่าซวยเพราะคิน”

ระหว่างที่ผมยังหาคำพูดไม่ได้ปายก็ร่ายยาวต่อไป
   
“ดูเหมือนมึงเต็มใจเจ็บตัวแทน”
   
“กู..กู..”
   
“เป็นห่วงเหรอ”
   
“มันไม่เก่งเรื่องต่อยตีมึงก็รู้” ผมแก้ตัวเสียงอ่อย
   
“แค่นั้น?” ปายเลิกคิ้วขึ้น
   
“แล้วจะให้แค่ไหนวะ”
   
“ไม่รู้” ปายไหวไหล่ “มึงไม่ต้องถามกู ถามตัวเองดีกว่าว่า..แค่ไหน” ปายเน้นเสียงตอนท้าย
   
“แต่กูให้คำแนะนำมึงได้อย่างหนึ่ง”

“อะไรวะ” ผมยังมึนคำพูดของปาย สงสัยว่าต้องคิดซับซ้อนแค่ไหน

 “มึงแค่มองกูแล้วหันไปมองคินแค่นั้นเอง”

“แค่นั้น?”

“ใช่ แค่นั้นเอง” ปายตบบ่าผม ส่งยิ้มตาพราวมาให้ก่อนเดินจากไปโดยไม่รอ

“มองมึง มองไอ้คิน” ผมทวนคำ “อะไรของมึงวะ” ในเมื่อยังคิดไม่ออก จึงทำได้เพียงเดินตามปายไปยังโรงอาหาร อย่างไรกองทัพก็ต้องเดินด้วยท้องไม่ใช่เหรอ

• • • • •

“อะไร”
   
ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทัก มัวแต่มองคนที่นั่งเอนอยู่บนเตียงเพลินไปหน่อย
   
“คุณมองผม..นานแล้ว”
   
“อ๋อ ไอ้ปายให้กูมอง”
   
“หือ?”
   
“เอ้ย! ไม่มีอะไร” ผมเพิ่งรู้ตัวว่าหลุดปากสิ่งที่คิดในใจออกมา
   
“พรุ่งนี้มึงจะไปไหนหรือเปล่า กูจะได้รู้ว่านอนตื่นสายได้ไหม” ผมรีบเปลี่ยนประเด็นเพื่อหลีกหนีการถูกซักไซ้
   
“นอนไปเถอะพรุ่งนี้ผมขับรถเอง”
   
ผมมองคิดด้วยสายตาแปลกใจ นานเท่าไหร่แล้วที่หมอนี่หอบหิ้วผมไปด้วยทุกที่
   
“ไปไหนเหรอ” ผมหลุบตาลงคล้ายไม่ใส่ใจ
   
“ไปซื้อของเป็นเพื่อนกิ๊บ”
   
“กิ๊บ?”
   
“อืม รายนั้นช่างเลือกคงเดินทั้งวันแน่” รอยยิ้มเอ็นดูฝุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา
   
“อ๋อ” ผมพยักหน้า ยกมือขึ้นทุบหน้าอกหลายครั้งติดต่อกัน
   
“เป็นอะไร” คินจับข้อมือผมบังคับให้หยุดทำ คิ้วขมวดเข้าหากัน “ไม่สบายเหรอ”
   
“เปล่า” ผมส่ายหน้า “กูไม่เป็นอะไร สงสัยกินมากไปเลยแน่น”
   
“แต่สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย”
   
“สีหน้ากู?” ผมยกมือขึ้นจับใบหน้าตัวเอง
   
“ใช่”
   
“...”
   
“มีเรื่องไม่สบายใจเหรอ เกิดอะไรขึ้น บอกผมมา” น้ำเสียงห่วงใย สายตาอ่อนโยนที่มองมาทำให้ในอกปั่นป่วน
   
“จะมีได้ยังไงวะ” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน เผลอหลบตาโดยไม่รู้ตัว
   
“ถ้างั้นพรุ่งนี้ไปเดินเล่นจตุจักรกันไหมเห็นคุณชอบ เผื่อจะรู้สึกดีขึ้น”
   
“แต่พรุ่งนี้มึงมีนัด” ผมหันไปสบตาด้วยความตกใจ
   
“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ผมจะโทรบอกให้อารุจไปแทน”
   
“อารุจ?” ผมย่นคิ้ว “อามึงสนิทกับสาวของมึงด้วยเหรอวะ”
   
“สาวที่ไหน อย่างกิ๊บไม่เรียกว่าสาวแน่” คนตรงหน้าหัวเราะขำ “กิ๊บเป็นลูกสาวคนเล็กของลุงใหญ่ ในบรรดาพี่น้องผมสนิทแค่กับคนนี้ ให้อารุจไปก็ดีจะได้หูชาแทนผม ยายนั่นพูดมากที่สุดแถมเดินเก่งที่สุด ผมถึงไม่อยากลากคุณไปด้วยกลัวจะเบื่อเสียก่อน”
   
“กิ๊บเป็นลูกพี่ลูกน้องมึงเหรอ” ผมเบิกตากว้าง
   
“ใช่”
   
“แล้ว..แล้ว..” ผมถึงกับไปไม่เป็น หัวใจเต้นรัวเร็ว ความรู้สึกหน่วงภายในอกหายไปจนสิ้น
   
“แล้วอะไร”
   
“คราวก่อนที่มึงกลับดึกก็คนนี้ไม่ใช่เหรอ”
   
“คราวก่อน? ใช่คนเดียวกัน ผมไปงานวันเกิดลุงใหญ่พ่อของกิ๊บ โดนยายนั่นล็อคไว้ไม่ยอมให้กลับ”
   
เรื่องไร้สาระอะไรวะเนี่ย ผมโอดครวญในใจ รู้สึกว่าตัวเองโง่งมมากขึ้นเรื่อยๆ

“มึงแค่มองกูแล้วหันไปมองคินแค่นั้นเอง”
   
ผมชะงักเมื่อคิดถึงคำแนะนำของปาย
   
ถ้าเป็นเรื่องของปายล่ะ ถ้าปายบอกผมว่าจะออกไปกับผู้หญิงผมจะทำยังไง ผมคงพยักหน้าหนึ่งครั้ง แซวเสียหน่อยว่าจีบคนนี้เหรอ ล้อเลียนเพื่อนเพื่อความสนุกอีกนิดแล้วนอนตีพุงอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียงด้วยความสุข
   
แต่พอเป็นหมอนี่...
   
ผมสบสายตากับดวงตาห่วงใยที่มองมา
   
พอเป็นหมอนี่ทำไมผมถึงทุกข์ร้อนใจ ทำไมผมถึงไม่สบายใจ ทำไมถึงหงุดหงิดใจ
   
ทำไมกัน?
   
จู่ๆ ความคิดมากมายก็โถมเข้าใส่ ผมนั่งนิ่งดวงตาค่อยๆ เบิกกว้าง
   
“คิน”  มือใหญ่แตะที่ใบหน้าเรียกสติของผมกลับคืนมา
   
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะดังลั่น ขำจนต้องใช้มือกุมท้องของตัวเอง
   
“เป็นอะไร”
   
“เปล่าๆ” ผมโบกมือไปมา “กูไม่เป็นอะไร” ผมพยายามหยุหัวเราะ สบตากับคินด้วยดวงตาสุกสว่าง
   
“พรุ่งนี้ไปกับน้องกิ๊บเถอะมึงรับปากน้องแล้วไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวกูขับรถให้ไม่เบื่อหรอก”
   
“แน่ใจนะ”
   
“อืม” ดวงตาผมเกิดประกายกล้า

“กูแน่ใจ”

   
โธ่เอ๊ย! ก็นึกว่าอะไร

ที่แท้ผมก็ชอบคิน

แค่นั้นเอง
   
• • • • •

-ปาย-

   
“อยู่นี่จริงด้วย!” เสียงสดใสที่ดังขึ้นเรียกสายตาผมให้เงยขึ้นมอง สาวน้อยหน้าตาน่ารักยิ้มกว้างเดินเข้ามาหาที่โต๊ะใต้คณะ
   
“มาทำไม” คินทำเสียงเบื่อหน่าย แต่ฟังรู้ว่าไม่ได้คิดแบบนั้นจริง
   
“มาตื้อให้ไปงานวันเกิดด้วยกัน พี่คินไปนะ นะนะ” เสียงอ้อนบ่งบอกถึงความสนิทของทั้งคู่
   
“พี่ไม่อยากเจอคนที่บ้าน”
   
“ไม่มีใครมา แม่โทรมาบอกกิ๊บว่าคุณอาโทรมาบอกว่าติดงานสำคัญน่าจะมาไม่ได้”
   
“แน่ใจนะว่าเราไม่ได้หลอกพี่ไป”
   
“สาบาน” สาวน้อยเจ้าของรอยยิ้มสดใสยกมือขึ้น
   
คินถอนหายใจออกมาแต่ดูท่าจะทนแรงตื้อของเด็กสาวไม่ได้ “พี่ไปก็ได้ ตื้อจริงๆ”
   
“เย้ งั้นไปด้วยกันเลยนะ”
   
“เราไม่ได้เอารถมาเหรอ”
   
“ให้คนขับรถมาเอากลับไปแล้ว พี่คินจะได้หนีไปไหนไม่ได้”
   
“ยายเด็กนี่” คินส่ายศีรษะก่อนหันมามองผม
   
“ผมจะไปงานวันเกิดคุณลุงคงไม่ได้กลับพร้อมกัน ปายกับคินกลับก่อนเลย”
   
“ได้” ผมพยักหน้า
   
“ไม่เห็นพี่คินแนะนำเลย” เด็กสาวเขย่าแขนพี่ชาย
   
“นี่พี่ปายเพื่อนพี่ ส่วนยายเด็กนี่ชื่อกิ๊บเป็นลูกพี่ลูกน้องผม เรียนอยู่อักษรฯ ปีหนึ่ง”

“สวัสดีค่ะ กิ๊บฝากเนื้อฝากตัวพี่ปายด้วยนะคะ” น้ำเสียงเด็กสาวสดใสฟังรื่นหู
   
“สวัสดีครับ” ผมยิ้มตอบเด็กสาว ใครจะต้านทานความน่ารักนี้ได้
   
ระหว่างที่ผมทักทายกิ๊บ คินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ของอีกฝ่าย
   
“เดี๋ยวผมบอกไอ้คินให้เอง”
   
ร่างสูงชะงักมือ เงยหน้าขึ้นมองคล้ายอยากพูดอะไรแต่แล้วก็เปลี่ยนใจเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า
   
“งั้นฝากด้วย”
   
“ได้” ผมยิ้มรับ
   
“ไม่ต้องห่วงผมจะบอกเอง”
   

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[ืืnanana21]

ที่แท้ผมก็ชอบคิน

แค่นั้นเอง
  ...
ก็ตกกะปินี่เนอะ

ต้องขอบคุณ​ปายนะเนี้ย

[Chucream.nabi]

  นึกว่าจะมีมาม่าสะแล้ว

[DrSlump]

 

ปาย...แกมันร้ายนัก

จัดการซะนุ้งคินรู้ใจตัวเองเลย  555

[monoo]

 

[songte]

อีกคนก็จีบเช้าจีบเย็น อีกคนก้ทำมึนทำซึนไป แต่ว่าจุบกันแล้วหลังจากนี้น้อลภาจะทำไงต่อ

[O-RA DUNGPRANG]

อย่าแกล้งน้องคินนักเลยหงอยเลยเห็นไหม  แต่ก็ดีใจแหละน้องคินรู้ใจตัวเองแล้ว 

[river]

ปายช่วยเติมเชื้อไฟเร่งปฏิกิริยาให้ทั้งสองคิน

[arij-iris]

เบื้องหลังความรู้แจ้งของคินคือปายนี่เอง 5555

[areenart1984]

ปาย หนูนี่เป็นระเบิดหย่อม ๆ เลยนะเนี่ย สงสารหนูคินจัง

[p_phai]

 

[darin]

ตอนที่ 19
ผมชอบผู้ชาย

ผมชอบคิน แม้จะรู้สึกกระดากอายปนไม่คุ้นชินอยู่บ้าง แต่ผมก็ยอมรับได้เต็มปากเต็มคำและเต็มใจว่าผมชอบคิน มาถึงตรงนี้ความไม่สบายใจที่เกิดขึ้นเพราะความไม่เข้าใจในความรักหายไปสิ้น เหลือไว้เพียงความไม่แน่ใจบวกความกังวลใจเล็กๆ ว่า.. แล้วไอ้คินล่ะคิดยังไงกับผม

เมื่อพยายามมองย้อนกลับไปเท่าที่ความสามารถในการจดจำจะมี ผมก็ต้องตบมือให้กับตัวเองด้วยความยินดีปรีดา ผมคิดว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์คินต้องคิดอะไรกับผมบ้าง แต่เมื่อเมื่อใช้สมองที่มีไม่มากไม่น้อยคิดสะระตะแล้ว ก็พบว่าผมไม่ควรเสี่ยงรวบรัดสารภาพรักออกไป ถ้าคินชอบผมจริงก็แล้วไปเถิดแต่ถ้าหมอนั่นคือสามสิบเปอร์เซ็นต์ที่ไม่ชอบผมล่ะ หายนะแน่ครับท่าน ด้วยนิสัยของคินคงเมินเฉยกับผมแทบไม่ทันเพราะกลัวผมเกาะติดเป็นปลิง ดูอย่างผู้หญิงที่ผ่านมาและผ่านไปอย่างรวดเร็วสิ ใครก็รู้ว่าหมอนี่ราคาญคนที่มาชอบตัวเองแค่ไหน ยังไม่ทันได้จีบคงโดนถีบหัวส่งแล้ว อย่ากระนั้นเลย ผมควรลงมือทำให้มั่นใจว่าคินก็คิดเหมือนกันกับผมเสียก่อน

เมื่อตัดสินใจได้แล้วผมจึงไปหาปายเพื่อขอความคิดเห็นสักนิด ระหว่างผมกับปายอีกฝ่ายน่าจะเก่งกาจเรื่องความรักมากกว่า

“ทำอะไรอยู่” ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องของปาย

“ถูกมึงรบกวนอยู่” ปายตอบหน้าตาย ใครๆ มักคิดว่าปายเป็นเด็กหนุ่มเรียบร้อยดูอ่อนแอแต่ย่อมไม่ใช่ผม ถ้าคินคือมือวางอันดับหนึ่งของการก่อกวนอารมณ์ ปายก็ช่วงชิงอันดับสองไปแบบไม่มีใครสู้ ผมเดินไปทิ้งตัวนั่งบนเตียงทำเป็นหูทวนลมเสีย

เมื่อผมบอกความรู้สึกของตัวเองกับปาย อีกฝ่ายเพียงหัวเราะเยาะและถามผมกลับว่าเพิ่งรู้ตัวเหรอ ซึ่งผมก็ยอมรับความทื่อของตัวเองอย่างหน้าชื่นตาบาน ช่วยไม่ได้นี่ในเมื่อที่ผ่านมาผมชมชอบผู้หญิงเป็นที่สุด ใครจะไปคิดว่าจะมีวันที่ผมดันมีจิตคิดอกุศลกับเพื่อนที่เคยไม่ชอบขี้หน้ากันมาก่อนอย่างคิน

“กูกะจะจีบไอ้คินเนียนๆ ล่อให้ตกหลุมรักกู” ผมบอกเจตนาออกไป

“ทำทำไมวะ” ปายขมวดคิ้วเข้าหากันมองผมด้วยสายตาไม่เข้าใจแต่ผมกลับไม่เข้าใจยิ่งกว่า หรือไอ้ปายจะโง่เรื่องความรักมากกว่าผม

“ก็ให้ตกหลุมรักกูไง” ผมพูดย้ำอีกครั้ง

“คินชอบมึง” ปายจ้องหน้าผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“กูก็คิดเหมือนมึงแต่ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ เกิดไม่ใช่ขึ้นมากูไม่เหลือโอกาสเลยนะ ไอ้คินไม่ยอมให้กูเข้าใกล้อีกแน่”

“ตอนที่กูคิดจะย้ายออกคินบอกกูว่า..”

“ว่าอะไร” ผมถามเมื่อปายชะงักคำพูด ใบหน้าของเพื่อนรักดูสว่างจ้าขึ้นมา ดวงตาฉายแววสนุกสนานก่อนจะกลับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เหลือไว้เพียงรอยยิ้มที่มุมปาก

“ก็ไม่มีอะไร ตอนนั้นคินบอกกูว่าไม่ได้รำคาญพวกเรา อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็โอเค”

“กูก็นึกว่าเรื่องอะไร เรื่องนี้กูรู้”

“อืม” ปายพยักหน้า

“แล้วมึงว่าที่กูคิดควรทำไหมวะ” ผมถามเพื่อความมั่นใจ

“ควร” ปายตอบกลับทันที

ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่ผมรู้สึกเหมือนว่าเพื่อนรักกำลังหัวเราะ แม้ว่าจะไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาเลยก็ตาม

• • • • •
   
ผมหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูรถ วันนี้ปายไม่ไปมหาลัยฯ จึงมีแค่ผมกับคินไปกันสองคน
   
“เย็นนี้มึงจะไปไหนหรือเปล่า” ผมถามหลังจากขับรถพ้นจากรั้วบ้าน
   
“ไม่มี”
   
“ไปดูหนังไหม” ผมถามลอยๆ
   
“อยากดูเหรอ”
   
“อืม เรื่องที่อยู่อยากดูเข้า”
   
“เอาสิ”
   
ผมไม่ได้หันไปมองเลยไม่รู้ว่าคินตอบรับด้วยสีหน้าแบบไหน เอายังไงก็ได้หรือไปเพราะอยากตามใจผม

• • • • •

ผมเปิดประตูบ้านเดินเข้าไปด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยวเมื่อทุกสิ่งไม่ได้ดั่งใจ ไม่ใช่เพราะคินไม่ตอบสนอง แต่เป็นผมเองที่เผลอทำตัวตามความเคยชิน ไหนว่าจะหยั่งเชิง ไหนว่าจะจีบเนียนๆ ไหนว่าจะรุกคืบอีกฝ่าย มองจากดาวอังคารยังเห็นความเป็นเพื่อนชัดเจน พูดง่ายทำยากผมเพิ่งรู้ซึ้งถึงคำนี้ ใช่ว่านึกอยากจะทำก็ทำได้ โดยเฉพาะชายหนุ่มร่างไม่เล็กและนิสัยแข็งกระด้างอย่างผม
   
"คิน"
   
เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินผมจึงไม่ได้ยินเสียงเรียก
   
"คิน"
   
"..."
   
"ภา"
   
ผมหันขวับราวกับถูกกระชากหัว คนเรียกมุมปากกระตุกเห็นชัดว่ากำลังขำ
   
"มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นรอยยิ้มขำของอีกฝ่าย
   
"ผมว่าเหมาะกับผมออก น่ารักดี" รอยยิ้มที่เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทำเอาใจหวั่นไหว จากที่คิดจะพ่นคำหยาบออกไปเป็นอันหยุดชะงัก หรือว่าแบบนี้ก็ดี
   
"ช่างมันเถอะ" ผมหมุนตัวกลับพูดด้วยเสียงเบาจนเกือบไม่ได้ยิน "จะเรียกอะไรก็ตามใจ"
   
"อะไรนะภา" เสียงพูดกลั้วหัวเราะบ่งบอกชัดเจนว่าหมอนี่ได้ยินแน่นอน
   
"ไม่ได้ยินก็เรื่องของมึง" ผมโมโหกลบเกลื่อนความอาย เดินตึงๆ ขึ้นบันได พุ่งตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง คำว่าภาที่ออกจากปากหมอนั่นทำให้ใจสั่นไม่น้อย


“ยังไม่นอนอีกเหรอ” ผมเปิดประตูเข้าห้องนอนอีกฝ่ายโดยไม่เคาะประตู ร่างสูงนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง ขาเหยียดยาว ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงกางเกงนอนขายาวเนื้อนิ่มสีเทาเข้มเกาะอยู่ที่สะโพก ตอนยังไม่คิดมันก็ไม่เป็นไรแต่พอใจอกุศลแล้วภาพอกเปลือยเปล่าของอีกฝ่ายก็ทำเอาหน้าร้อนวูบวาบอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน กูหนอกู
   
ผมปรับสีหน้า เดินตรงไปทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นที่ ที่ผมยึดครองจนเคยชิน เหยียดขาออกยาว พิงหลังกับหัวเตียงด้วยท่าทางเกียจคร้าน เอนศีรษะหันหน้าไปมองเจ้าของห้อง
   
"เดี๋ยวนี้กูนอนห้องมึงมากกว่าห้องตัวเอง"
   
"ไม่ดีเหรอจะได้ไม่เหงา"
   
"หมายถึงกูหรือมึง"
   
"ถ้าตอบแล้วจะมานอนด้วยทุกคืนไหม"
   
"..."

ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าผมกำลังขุดหลุมหรือหมอนี่เป็นคนขุดกันแน่ แต่ศึกนี้ผมจะไม่ยอมถอยเด็ดขาด
   
"มึงก็ลองตอบดูสิ"
   
"ไม่ใช่ผม"
   
ดวงตาของผมฉายความสับสนออกมา หมายความว่าไม่ต้องมานอนก็ได้เหรอวะ
   
"เมื่อก่อนอาจจะใช่แต่เดี๋ยวนี้ไม่เหงาแล้ว”
   
“...”

"ขอบใจนะ"
   
"อืม" ผมเปล่งเสียงออกมาจากลำคอจนได้ ใบหน้าร้อนวูบวาบเพราะสายตาลึกซึ้งที่มองมา ระดับความหวังพุ่งขึ้นสูงลิ่ว
   
"คิน" ผมตัดสินใจเรียก ในใจคิดว่าเป็นไงเป็นกัน 

"คืนที่ไปร้านพี่เก่งมึงเมามากรู้ตัวหรือเปล่า"
   
"ผมไม่เห็นจำได้ว่าตัวเองเมา"
   
"มึงเมาเพราะมึงจูบกู" ผมวางสีหน้าปกติแต่ใจข้างในเต้นไม่เป็นส่ำ
   
"จูบ?"
   
"ใช่" ผมพยักหน้าขึงขัง รอคอยคำพูดของอีกฝ่าย

"แบบไหน"
   
"หะ!" ผมคาดเดาคำพูดของคินไว้มากมายแต่ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้
   
"จูบแบบไหน จูบแก้มหรือจูบปาก แค่แตะหรือว่า.." ประกายตาคนพูดวาววับ

“แบบนี้” ริมฝีปากร้อนแตะลงบนริมฝีปากของผมแผ่วเบาก่อนผละออก
   
"หรือแบบนี้" ไม่เหลือเวลาให้ผมได้คิดหรือโต้ตอบ ริมฝีปากที่เพิ่งห่างออกไปประกบลงมาดูดกลืนลมหายใจของผมอย่างรวดเร็ว
วันนี้ไม่มีกลิ่นเหล้าจางๆ เหมือนวันนั้น มีเพียงกลิ่นลมหายใจสะอาดและรสชาติที่ทำให้หลงใหล
   
"ตกลงแบบไหน" เสียงถามกระเซ้าชิดริมฝีปาก
   
"แบบไหนก็ช่างมันเถอะ" ผมจับต้นคอของคินบังคับให้ริมฝีปากแนบชิดลงมา ดื่มด่ำกับความเย้ายวนจนหายใจหอบ
   
“คราวนี้คุณเป็นคนจูบผม”  ดวงตาคนพูดฉายแววล้อเลียน

“บ้านกูเรียกเอาคืน” ใครจะยอมรับว่าผมกำลังหลงใหลสัมผัสของคิน

“วันนั้นกูตกใจจนเกือบโกรธมึงแล้วแต่เห็นว่ามึงเมาเลยไม่อยากถือสา”

“ถ้าผมบอกว่าคืนนั้นไม่ได้เมา” ดวงตาของคินเป็นประกายกล้า

“ไม่ได้เมาเหรอ?”

“ถ้าผมตอบว่าใช่”

“แสดงว่ามึงเคยจูบกับผู้ชายมาก่อนถึงกล้าทำ” ผมพูดด้วยความมั่นใจ ร่างกายตรงหน้าเกิดอาการกระตุกเล็กน้อย สายตาที่มองมาเป็นประกายดุผสมปนเปไปกับการคาดโทษ

“ผมไม่เคยชอบผู้ชาย”

ผมได้แต่มองคินนิ่ง จู่ๆ ก็พูดอะไรไม่ออก

“ก่อนหน้านี้ไม่เคย”

“อ๋อ” ผมพยักหน้าด้วยความโล่งอก รอบกายนิ่งเงียบไปชั่วครู่

เดี๋ยวนะ! ผมทวนคำพูดของคิน “เมื่อก่อนไม่เคย งั้นตอนนี้มึงก็...” ดวงตาของผมเบิกโพลง

“อะไร” คินกระตุกยิ้มมุมปาก ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

“มึง..มึงกำลังจะบอกว่าเมื่อก่อนไม่เคยแต่ตอนนี้มึงชอบผู้ชายเหรอวะ” ผมถามด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม

“ไม่ใช่แค่ชอบแต่รัก”

เยสสส ผมกู่ก้องร้องตะโกนในใจด้วยความสุข สำเร็จแล้วกู

“ผมรักตัวเอง”

“...”

ไอ้เชี่ยคินนน!! ไอ้ตัวกวนประสาทเอ๊ย! ผมพ่นคำด่าหยาบคายนับไม่ถ้วนแม้จะไม่มีเสียงลอดออกมาจากปากก็ตาม ขืนแสดงออกมาก็เสียหน้าหมด

“ก็สมเป็นมึงดี” ผมกัดฟันพูด

“ขอบคุณที่ชม คุณภาคิน คณะวิศวะฯ ปีสอง”

“เออ” ผมตอบรับแบบซังกะตาย

“หึๆ” ดวงตาแวววาวจับจ้องมาที่ผมเหมือนกำลังรอเรื่องสนุก

อะไรสนุก?

รักตัวเอง

คุณภาคิน คณะวิศวะฯ ปีสอง

เอ่ยชื่อมาเป็นใครก็เข้าใจผิดว่าพวกมึงคือคนเดียวกัน เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งลอยมา

“มึง..มึงรักกูเหรอวะ!!” ผมโพล่งออกไปด้วยเสียงอันดัง ปกปิดความตื่นตกใจบนใบหน้าไม่มิด

“ฉลาดกับเขาสักที”

“ไอ้คิน” ผมกดเสียงหนัก เวลาอย่างนี้ปากก็ยังจะ..

“ครับภา”

ตั้งแต่ปีก่อนที่ผมเริ่มมีเรื่องกับคินเพราะชื่อที่เหมือนกัน ปายบอกผมว่าให้ผมปลงซะเถอะ ดูจากการปะทะกันระหว่างผมกับคินแล้ว ไม่มีวี่แววว่าผมจะชนะเลย เห็นทีว่าปายอาจจะพูดจริง เพราะแค่เสียงเรียกชื่อนุ่มหูก็ทำให้ผมลืมเลือนความโมโหไปจนหมดสิ้น

“หลับไปแล้วเหรอ” คินถามยิ้มๆ เมื่อเห็นผมนิ่งเงียบ “ไม่พูดอะไรกับผมหน่อยเหรอ”

“พูด” ผมพยักหน้า แต่สุดท้ายก็ยังเงียบเหมือนเดิม

“ผมรออยู่”

“คือ..กูจะพูดว่า”

“ว่า..” ดวงตาของคินตรึงผมเอาไว้ไม่ยอมให้หลบเลี่ยงอีก

“ว่า..มึงห้ามเรียกกูว่าภาต่อหน้าคนในมหา’ลัยนะโว้ย” ผมพูดเร็วปรือด้วยเสียงข่มขู่ก่อนที่เสียงพูดจะเบาลงจนเกือบไม่ได้ยิน “อยู่ส่วนตัวมึงจะเรียกเท่าไหร่ก็ตามใจ”

“ภา”

“เออ” ผมขานรับด้วยความขัดเขินเล็กน้อยเพราะให้ยังไงก็ยังทำใจกับชื่อนี้ไม่ได้

“อย่าเฉไฉ”

เฉไฉอะไรวะ ผมขมวดคิ้วมุ่นเพราะคิดตามไม่ทัน

“ผมบอกไปแล้วว่าผมรักคุณ จะตอบรับหรือเป็นแฟนกันเลย”

“ไอ้คิน!” ผมหัวเราะลั่น แม้จะเขินคำว่า ‘แฟน’ ที่ได้ยินจนหูแดง แต่ก็ยังน้อยกว่าความรู้สึกขำความเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย

“มึงต้องถามกูว่าจะตอบรับหรือปฏิเสธไม่ใช่เหรอวะ” ผมพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะเพราะยังหยุดขำไม่ได้

“พูดแบบนี้หรือว่าคุณจะปฏิเสธ”

“ไม่” ผมตอบไวมากจนคนฟังหัวเราะ สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความรักใคร่

“ขอบคุณ” ริมฝีปากแตะแต้มลงบนริมฝีปากบางเบา

“ว่าแต่คุณจะยอมรับใช่ไหม”

“เออ” ผมขำเมื่ออีกฝ่ายถามซ้ำคล้ายยังไม่มั่นใจ

คินรวบผมเข้าไปกอด แตะริมฝีปากที่แก้มแรงๆ ก่อนโน้มใบหน้ามากระซิบชิดใบหู “ไว้ใจผมเถอะ ผมเป็นรุกที่เก่งมาก”

“ไอ้..เชี่ย..คิน!!”

“ฮ่าๆ”

ทำไมผมไม่เคยเชื่อปายนะว่าชาตินี้ผมคงเอาชนะหมอนี่ไม่ได้ เกลียดมันแทบตายสุดท้ายก็รักเข้าจนได้สิน่า

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[Jibbubu]

โอ๊ยยยยยยย เขินเขาเป็นแฟนกันแล้ววววววววววว 

[ืืnanana21]

หนู​ยอม​ 'รับ'​ ไปแล้วนะลูก

[DrSlump]

 

[O-RA DUNGPRANG]

โท่!!!น้องคินยอมรับซะแล้ว55555 ว่าแต่น้องคินนี่คิดอะไรรู้สึกยังใงคงแสดงออกทางสีหน้าหมดสินะ

[river]

เสร็จ ปิดจ๊อป