หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[SaJung13]

โคนันขลุ่ย สู้เขานะลูก

[องศาวาย]

ไม่เคยเห็นไรท์หายไปนานขนาดนี้ ปกติมาต่อวันต่อวัน ทำไมหายไปนานจังพักนี้ คิดถึงโคนันขลุ่ย

[NOO~KUNG]

คุณนักเขียนเป็นอะไรหรือเปล่าคะ...ไม่เคยเห็นหายไปนานขนาดนี้

[darin]

   

** เรื่องของโคนันขลุ่ย (คุยกันก่อนอ่าน)

โคนันขลุ่ยเป็นแค่ชื่อเรียกที่เพื่อนตั้งให้ ขลุ่ยไม่ได้เก่งเหมือนโคนัน ไม่ได้ละเอียดรอบคอบเหมือนโคนัน ขลุ่ยเป็นเพียงคนที่ชอบเรื่องสืบสวน สอบสวน สนุกที่จะได้หาคำตอบ เป็นคนชอบทำอะไรแปลกๆ สังเกตได้จากเรื่อง stalker ติดตามรัก ขลุ่ยเป็นคนที่อยากทำอะไรก็ทำ ไม่อยากทำก็จะไม่ทำ ดังนั้นแม้รู้ว่าอีกฝ่ายมองก็ไม่คิดจะหลบ นี่แหละค่ะวิถีของขลุ่ย ^^

ตอนที่ 1

ข้อมูล

ผมพลิกข้อมือเพื่อดูนาฬิกา แปดนาฬิกาสิบห้านาที ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะติดกระจกในร้านกาแฟเล็กๆ ตั้งอยู่ด้านหลังมหา’ลัย ผมคุ้นชินกับร้านนี้ดีเพราะเดินผ่านบ่อย ถนนเส้นนี้เป็นทางผ่านไปยังที่พักของพี่คีรินทร์กับเก้าอี้
   
ผมพยายามจดจำใบหน้าของลูกค้าที่เข้ามาในร้าน สลับกับมองออกไปด้านนอกกระจก จากข้อความที่ในทวิตเตอร์ทำให้ผมรู้ว่าโยธาจะแวะซื้อกาแฟร้านนี้เกือบทุกเช้าก่อนเข้ามหา’ลัย
   
ผมใช้เวลาระหว่างรอหยิบสมุดออกจากกระเป๋าเป้ ดึงรูปสามสี่ใบที่เสียบไว้ด้านในออกมา เป็นรูปเท่าที่พอจะหาได้จากในอินเตอร์เน็ต ผมเคาะมุมภาพลงกับโต๊ะ อยากเห็นข้อความและสิ่งของอื่นๆ ที่โยธาได้รับ แต่ยังไม่รู้ว่าจะหาได้จากที่ไหน
   
เสียงเปิดประตูร้านดังขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมองทันที ร่างสูงก้าวผ่านเข้ามาก่อนสายตาคู่นั้นจะสบเข้ากับสายตาของผมพอดี ทำให้การเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายชะงัก คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ผมสบตานิ่งโดยไม่หลบ และไม่คิดจะยิ้มให้ ผมว่าเราไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว
   
ผมละสายตามามองนาฬิกาที่ข้อมือ ก่อนจรดปากกาลงในสมุด บันทึกเวลาที่โยธามาถึงร้าน ก่อนหันออกไปมองด้านนอกหน้าต่าง เพื่อสังเกตว่ามีใครตามมาหรือไม่
   
“รู้จักเหรอวะ” เสียงพูดคุยลอยเข้าหูผม
   
“ไม่ แต่คุ้นหน้า”
   
ผมเงยหน้าขึ้นทันทีหันไปมองรอบร้าน ถ้าเงาของคุณติดตามอีกฝ่ายมาเป็นเวลานาน ก็เป็นไปได้ว่าโยธาจะคุ้นหน้า เมื่อยังไม่มีผู้ต้องสงสัยอยู่ในใจ ทุกคนมีโอกาสเป็นไปได้หมด ไม่เว้นแม้แต่..
   
ผมชะงักเมื่อสายตาขอโยธามองตรงมายังผม รอยยิ้มฝุดขึ้นที่ริมฝีปาก ดวงตาเกิดประกายขำ มันตลกที่ผมกำลังคิดว่าทุกคนน่าสงสัยไม่เว้นแม้แต่เพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างโยธา แต่อีกฝ่ายดันมองตรงมาที่ผมเสียนี่ แปลว่าคนคุ้นหน้าที่ว่าคือผมเหรอ ไปคุ้นหน้ากันตอนไหน ไม่หมอนี่ความจำแย่ก็เป็นผมที่จำอีกฝ่ายไม่ได้ เพราะผมมั่นใจว่านอกจากเมื่อวานแล้ว เราไม่เคยเฉียดใกล้กัน
   
“ขลุ่ย”
   
“มาแล้วเหรอ” ผมเบือนสายตากลับมา ยิ้มให้พี่คีรินทร์กับเก้าอี้ ผมโทรบอกเพื่อนไว้ว่าจะมาที่ร้านกาแฟ ยังไงทั้งคู่ก็ต้องเดินผ่านอยู่แล้ว
   
“นี่มึงเอาจริงเหรอ” เก้าอี้เหลือบตาไปมองโต๊ะของโยธาก่อนหันมาจ้องหน้าผม
   
“จนกว่าจะมีอะไรน่าสนใจกว่านี้”
   
“กูว่าไม่น่ามี เรื่องแบบนี้ไม่ได้จะเกิดกันง่ายๆ”
   
“กูถึงอยู่ที่นี่ไง”
   
“พี่คีรินทร์คิดว่าขลุ่ยจะหาเจอไหมครับ” เก้าอี้หันไปถามแฟน วิธีพูดเปลี่ยนไปทันที
   
“ห้าสิบห้าสิบ แต่พี่ไม่แน่ใจว่าขลุ่ยควรเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ไหม”
   
“ผมก็คิดอยู่ว่าพี่คีรินทร์คงห้าม” ผมส่งยิ้มให้พี่คีรินทร์
   
“พี่ไม่ได้ห้าม แต่อยากให้ระวัง”
   
“ขอบคุณครับ”
   
“แล้วนี่มีใครน่าสงสัยไหม” เก้าอี้ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ผม กระซิบเสียงเบา สายตากวาดไปรอบร้าน
   
“มี” ผมพยักหน้า
   
“ใครวะ!” ดวงตาของเก้าอี้เบิกกว้างขึ้น สีหน้าตื่นเต้น
   
“มึงไง จะเลิ่กลั่กไปไหน โคตรน่าสงสัย”
   
“อ้าว!” เก้าอี้หน้าเหวอ ผมได้แต่ส่ายศีรษะไปมา ถ้าใครสักคนจะทำแผนผมแตกก็คงเป็นเก้าอี้นี่แหละ
   
“หึๆ”
   
“พี่คีรินทร์~ นี่ผมแฟนพี่นะครับ” เก้าอี้โวยเมื่อเสียงหัวเราะหลุดออกมาจากลำคอของคนรัก   
   
“ก็ถ้าไม่ใช่แบบนี้ก็คงไม่ใช่แฟนพี่”
   
“ก็จริงเนอะ” เก้าอี้ยิ้มร่าพอใจกับคำตอบที่ได้รับ ผมแกล้งถอนใจออกมาดังๆ ให้รู้ว่าผมยังนั่งอยู่ด้วย 
   
“รู้หรือยังว่าทำไมกูสนใจเรื่องนี้”
   
“เพราะมึงชอบไง” เก้าอี้ตอบด้วยความมั่นใจ
   
“เปล่า เพราะกูเบื่อเห็นคนเป็นแฟนกันยังจีบกันอยู่ได้”
   
“มึงว่าพี่คีรินทร์”
   
“กูว่ามึง”
   
ความชัดเจนของผมไม่ได้ทำให้เก้าอี้สลดเลยสักนิด กลับหัวเราะขำเสียงดังด้วยท่าทางชอบใจ มันทำให้ผมอดหัวเราะตามไม่ได้ นึกสงสัยว่ามีเรื่องอะไรบ้างที่ทำให้เก้าอี้ทุกข์ใจ แต่ถึงมีก็คงน้อยเต็มทน พวกผมเคยสรุปกันว่าครอบครัวเฟอร์นิเจอร์คือที่สุดของคนคิดบวกแล้ว
   
“ไปแล้ว” เก้าอี้กระซิบกระซาบ เมื่อโต๊ะเป้าหมายลุกขึ้น ผมจดเวลาลงบนสมุด เลือกที่จะนั่งต่อไม่ลุกตามไป
   
“ไม่ตามเหรอ”
   
“ไม่ พอแค่นี้”
   
“ทำไมวะ”
   
“เพราะเรามาด้วย” พี่คีรินทร์ช่วยตอบแทนผม เราที่ไม่ได้หมายถึงพี่คีรินทร์กับเก้าอี้ แต่หมายถึงเพื่อนรักของผมเพียงคนเดียว
   
“อะไรว้า” เก้าอี้ทำหน้าเซ็ง ผมอดหัวเราะไม่ได้ สมแล้วที่เป็นพี่คีรินทร์ ทั้งฉลาดทั้งเก่ง 

• • • • •

“ยธ 2412” ผมมองรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีดำสนิทตรงหน้าก่อนก้มลงมองรูปในมือให้แน่ใจว่าใช่คันเดียวกัน  เพราะในรูปไม่เห็นเลขทะเบียนผมจึงต้องสังเกตจากอย่างอื่นแทน ผมมองไปรอบๆ ลานจอดรถ อดส่ายศีรษะไม่ได้ มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นก็ยังเลือกจอดรถไกลหูไกลตาเหมือนเดิม รู้ว่าตรงนี้สะดวกไม่ต้องแย่งที่จอด แต่แบบนี้เรียกไม่ระวังตัว
   
ผมกะเวลามาถึงก่อนเจ้าของรถจะกลับ การหาตารางเรียนของโยธาไม่ใช่เรื่องยาก ผมไม่คาดหวังอะไรมากนัก ถือว่ามาหาข้อมูลไว้ก่อน ถ้าโชคดีผมอาจเจอคนน่าสงสัยป้วนเปี้ยนอยู่ที่รถ หรืออย่างน้อยก็เจอของที่วางทิ้งไว้ให้ได้หลักฐานเพิ่ม แต่ทั้งหมดไม่เกิดขึ้น
   
ผมเดินสำรวจรอบๆ รถ เผื่อจะมีอะไรหลงหูหลงตา แต่ทุกอย่างดูปกติดี ผมจึงหันมาพิจารณารถของอีกฝ่ายแทน

รถหรูแปลว่าที่บ้านรวยจริงอย่างที่คนพูดกัน ป้ายทะเบียน ‘ยธ’ น่าจะย่อมาจากโยธา มีเงินซื้อเลขทะเบียนแต่ใช้เลขนี้ แปลว่าต้องเป็นเลขที่มีความหมายกับเจ้าของรถ ผมใช้เวลาครู่หนึ่งในการหาข้อมูลผ่านอินเตอร์เน็ต ก็พบว่ามันเป็นวันเกิดของอีกฝ่าย ยี่สิบสี่ธันวาคม หน้าตาไม่เหมาะกับเกิดวันคริสต์มาสอีฟ อย่างหมอนั่นน่าจะเกิดวันรัฐประหารมากกว่า ผมอดคิดถึงตาดุๆ ของอีกฝ่ายไม่ได้
   
“ทำอะไร!”
   
ผมหยุดนิ่งก่อนหันกลับไปมองช้าๆ ร่างสูงของคนที่ผมเพิ่งนินทายืนโดดเด่น สูงจนผมต้องเงยหน้าขึ้นมอง
   
“ถามผมเหรอ”
   
“แล้วมีคนอื่นไหม”
   
ผมมองไปรอบๆ อย่างช้าๆ และละเอียดทุกซอกทุกมุม มองแล้วก็กลับไปมองอีกก่อนส่ายศีรษะ “ไม่มี แต่ถ้าเมื่อกี้คุณตอบว่า ‘ใช่’ จะง่ายกว่านะ ป่านนี้อาจจะได้คำตอบไปแล้ว”
   
ดวงตาของคนตรงหน้าสว่างวาบ

“ถามว่าทำอะไร” น้ำเสียงที่พูดลงน้ำหนัก ฟังแล้วเย็นเข้าไปถึงกระดูก ผมยักไหล่ เบือนหน้ากลับไปมองรถ
   
“สวยดี”
   
“นายจอดรถที่นี่เหรอ”
   
ผมส่ายหน้า “เปล่า”
   
“เปล่า? จะบอกว่าบังเอิญเดินเข้ามา”
   
“มีป้ายติดว่าไม่ให้เดินเข้ามาเหรอครับ ติดตรงไหน ปกติผมเป็นคนเคารพกฎ ถ้ามีจะได้ไม่ทำอีก”
   
“ไม่มี”
   
“ถ้าอย่างนั้นผมก็มีสิทธิเดินเข้ามาใช่ไหม อ้อ..ผมเรียนมหา’ลัยนี้ มั่นใจว่าเขาให้นักศึกษาเดินได้”
   
“ได้ ถ้านายไม่ยุ่งกับรถของคนอื่น”
   
“ผมแค่ชื่นชม มั่นใจว่าด้วยตาไม่ใช่มือ แต่ถ้าทำให้ไม่พอใจก็ขอโทษด้วยครับ”
   
“เราไม่รู้จักกันใช่ไหม” ดวงตาของคนตรงหน้าหรี่ลง
   
“ผมน่าจะถามคุณมากกว่า เรารู้จักกันเหรอครับถึงทักผม”
   
“...”
   
ผมยิ้มให้อีกฝ่าย “ผมก็คิดว่างั้น เราไม่รู้จักกัน ถ้าอย่างนั้นผมไปได้แล้วใช่ไหม”
   
ไม่มีคำตอบจากร่างสูง แค่สายตาที่มองมายังบีบความรู้สึกได้ขนาดนี้
   
“รถสวยดี” ผมพูดทิ้งท้ายก่อนเดินจากมา นึกแปลกใจว่าทำไมหมอนี่ถึงมีคนชอบ แต่คิดอีกที ได้ยินว่าผู้หญิงชอบผู้ชายแบดบอย ถ้าอย่างนั้นอย่างหมอนี่คงได้เต็มสิบ สีหน้าแบบนั้น น้ำเสียงแบบนั้น ผมนึกสงสัยว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่ไม่โดนต่อย
   
ผมหยิบสมุดออกจากกระเป๋า จดข้อมูลที่ได้เพิ่มเติมลงไป อารมณ์ร้อน โมโหง่าย  อืม..ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ด้วยแล้วกัน


-โยธา-
   
“ใครวะ”
   
ผมเบือนสายตาไปมอง จิณณ์เดินเข้ามาหยุดยืนด้านข้าง สายตามองตามแผ่นหลังของคนที่เพิ่งเดินออกไป
   
“ไม่รู้จัก”
   
“ใช่คนที่เจอกันที่ร้านกาแฟไหม ที่นายบอกว่าคุ้นหน้า”
   
“อืม”
   
“อย่าบอกว่า...” จิณณ์หันมามองหน้าผมด้วยสายตาตกใจ
   
“ฉันยังไม่แน่ใจ”
   
“แต่นายก็สงสัยใช่ไหม”
   
“ถ้าเป็นหมอนี่จริง น่าจะเกลียดฉันมากกว่าชอบ”
   
“ของแบบนี้มันไม่แน่ อาจจะตั้งใจแสดงออกแบบนั้นเพราะไม่อยากให้นายจับได้หรือเปล่า”
   
“ก็ดูกันไป”
   
“ตั้งแต่หมอนี่โผล่มา นายยังไม่เจออะไรแปลกๆ ไม่ใช่เหรอวะ”
   
ผมสะดุดคำพูดของจิณณ์ จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดเข้าไปดูข้อความส่วนตัวในอินสตาแกรม ข้อความยังมีเข้ามาตามปกติ แต่หนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาไม่มีข้อความเข้ามาเลย ผมเลื่อนข้อความขึ้นไปด้านบน สังเกตเวลาที่ผมไปร้านกาแฟ คิ้วขมวดเข้าหากัน ไม่มีข้อความเข้าในช่วงเวลาที่เจอกัน ผมเงยหน้าขึ้นแต่ไม่เห็นร่างผอมแล้ว
   
“ยังไงนายระวังหน่อยก็ดี”
   
“ฉันไม่คิดว่าต้องสนใจ ออแกนไม่ควรเอาเรื่องนี้ไปลงโซเชียล”
   
“เอาน่า ออแกนก็แค่เป็นห่วงนาย”
   
“ฉันรู้ ถึงไม่ได้ว่าอะไร”
   
“ไปกันเลยไหม ต้องวนไปรับออแกนที่คณะด้วย มีของต้องช่วยขนเพียบ”
   
“อืม” ผมพยักหน้า กดรีโมทเปิดประตูรถ อดคิดถึงร่างผอมไม่ได้ ถ้าเป็นหมอนี่จริง ผมคงต้องจริงจังมากกว่านี้

นายคือตัวอันตรายสำหรับฉันหรือเปล่า ‘ขลุ่ย’ ผมได้ยินชื่อนี้ชัดเจน

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[Chucream.nabi]

   มาต่อแล้วววว

[Al2iskiren]

จะสืบเรื่องเขา แต่ทำตัวน่าสงสัยเองซะงั้นโคนันขลุ่ย 

[cross]

ขลุ่ยเอ้ยยยยยยย จะสืบดันน่าสงสัยเอง

[Funnycoco]

ขลุ่ยถูกสงสัยเองเสียแล้ว 

[gackmanas]

ไรท์รีบมา เรารอเรื่่องนี้มานานแล้วววว..

[mystery Y]

มาแล้วๆๆ

[HISY]

ทำตัวแบบน่าสงสัยจริงๆจ้าา
แต่โยธาจะได้จำได้ไง คริๆ

[prueksa]

  มาแล้ววว ขลุ่ยทำตัวให้โยธาสงสัยเสียเองอ่ะ

[O-RA DUNGPRANG]

อะไรเวลามันจะประจวบเหมาะกันขนาดนั้น    แต่ก็นะสืบต่อไปโคนันขลุ่ย 

[เก้าแต้ม]

ติดตามตอนต่อไป

[arij-iris]

ขลุ่ยอย่างลื่นมาก ไหลสุดๆจ้าาาา
ทำไมเราสงสัยออแกนล่ะ

[lemonphug]

ตามติดวิถีขลุ่ย

[areenart1984]

โดนมอบตำแหน่งตัวร้ายให้โคนันขลุ่ยได้ไง 

[miikii]

ขลุ่ยช่างสังเกตดีจัง
รอดูตอนที่เริ่มปะติดปะต่อได้แล้ว

[somberness]

ขลุ่ยมาแล้ววว 

[องศาวาย]

เฝ้ารอนานมากกกกกก ขลุ่ยตกเป็นผู้ต้องสงสัยแบบเหมาะเจาะจริงๆ55555555

[วายซ่า]

เจอหน้าเหมือนไม่ชอบหน้ากันแล้ว น้องขลุ่ยระวังโดนเล่นนะ บังเอิญเจอกันบ่อยๆ มันน่าสงสัย

[Ginny Jinny]

ขลุ่ยน่ารักนะโยธา ระวังใจตัวเองดีกว่า :hao7:งบ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เอ้า!! คนข้างๆอะน่ากลัว

[WilpeR]

ขลุ่ยกลายเป็นคนน่าสงสัยสำหรับโยธาซะแล้ว

[kungverrycool]

งานเข้าโคนันขลุ่ยซะแล้ว5555
แต่จะว่าไปแอบสงสัยจิณณ์เหมือนขลุ่ยนะ
 

[ก้อนขี้เกียจ]

ซวยแล้วน้องขลุ่ยยยย

[suikajang]

เป็นกำลังใจให้น้องขลุ่ยจ้า  

[kawisara]

น๊านนนน

สงสัยขลุ่ยซะงั้น

ขลุ่ยหนูควรแอบสืบนะ

ไม่ใช่ ไปส่องเขาขนาดนั้นลูก

คราวหน้าถ้าจะพาเก้าอี้ไปด้วย

หนูควรใช้เทปกาวปิดปากนางใว้นะ

[SuPeRDonGDanG]

เย้ๆ มาอัพตอนแรกแล้ว เด๋วมาตามอ่านนะคะ

[JokerGirl]

คนโมโหง่ายเจอนิ่งๆกวนๆแบบขลุ่ยเข้าไป เก้าอี้หนูไม่ต้องทำอะไรแค่เดินเฉยๆก็โดนจับได้ว่าตามแล้วลูก555