หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[Duangjai]

……


นั่นสินะ.  ขลุ่ยเดินไปขอเป็นเพื่อนกับโยธาให้ทุกคนได้เห็น เพื่อกระตุ้นเงาของคุณให้ทำอะไรบางอย่างซินะ


รออออออ รออออออ. ตอนต่อไป


                 




……………

[•♀NoM!_KunG♀•]

กราบโคนันขลุ่ย 5555

[van16]

โอ๊ยยย    ฉันชอบโคนันขลุ่ยแหละ กวนดีจริงๆ 

[kawisara]

แล้วตกลงหนูขอเป็นเพื่อนหรือเป็นแฟนโยธาเขาล่ะหนูขลุ่ย

[darin]

ตอนที่ 5
บททดสอบ (1)

“ตกลงมึงจะเป็นเพื่อนหรือจะเป็นแฟนวะ เลือกหรือยัง” ฝนมองหน้าผม ดวงตาเป็นประกาย ฝนเป็นชายหนุ่มที่ไม่มีความอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้าน แต่เรื่องล้อเลียนเพื่อนต้องยกให้เป็นที่หนึ่ง
   
“กูไม่ได้ขอเป็นแฟน และที่โยธาตอบแบบนั้นเพราะรู้ว่ากูไม่ได้อยากเป็นแฟนจริง ไม่อย่างนั้นกูคงโดนเตะมากกว่า” ผมค่อนข้างมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองคิด
 
“มึงจะแซวมันทำไมวะรู้อยู่ว่าไม่สนุก” เก้าอี้บ่นฝน อีกฝ่ายยักไหล่

“แต่แบบนี้มึงก็ไม่ค่อยว่างสิวะ ต้องไปอยู่กับพวกนั้น” เก้าอี้ทำหน้าเซ็ง

“มึงทำเหมือนปกติมึงไม่ได้ไปกับแฟน”

“แต่กูก็ลากพวกมึงไปด้วยทุกครั้ง”

“เพราะแบบนั้นไงกูถึงหาอย่างอื่นทำ”

“อ้าว แล้วกูล่ะ” ลูกจันชี้หน้าตัวเอง  “ถ้าไอ้ขลุ่ยไม่อยู่กูก็ไม่อยากไปเป็นกอขอคอพวกมึงกับแฟน มันยังไงไม่รู้”

“หึๆ มึงก็ไปช่วยไอ้โคนันขลุ่ยมันสืบสิ จะได้ช่วยปรามๆ มันด้วย กูกลัวมันโดนตีนโยธาเข้าสักวัน” ฝนส่ายหน้า

“ฉลาดอย่างไอ้ขลุ่ยมีอะไรให้กูช่วย” ลูกจันบ่นพึมพำ ผมเห็นดวงตาของฝนสว่างวาบก่อนจะรีบซ่อนมันเอาไว้ ภายใต้ใบหน้าจริงจัง

“กูว่ามีนะ มีเรื่องหนึ่งที่คุณโคนันขลุ่ยของเราทำเองไม่ได้”

“อะไรวะ”

ผมเห็นประกายสมใจวาบขึ้นในตาของฝน เมื่อลูกจันเดินตกหลุมอย่างที่ต้องการ

“ไอ้ขลุ่ยมันสงสัยไม่ใช่เหรอว่าจิณณ์ชอบผู้หญิงจริงหรือเปล่า มึงก็ช่วยทดสอบให้มันสิวะ เป็นเพื่อนกับไอ้ขลุ่ยมานานสกิลการ
จับผิดมึงต้องมี”

“กูเนี่ยนะ!!” ลูกจันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

สายตาสามคู่มองตรงไปยังฝนพร้อมกัน ลูกจันเป็นผู้หญิงตัวเล็กที่แข็งแรงดั่งช้างสาร หัวเราะเสียงดัง ยิ้มกว้างจนรอยตีนกาขึ้น จริตจะก้านไม่ต้องพูดถึงไม่เคยหาเจอ และไม่เคยคิดจะอ่อยใคร

“เออมึงนั่นแหละ กูรู้ว่ามึงทำได้” ริมฝีปากของฝนสั่น เหมือนพร้อมจะระเบิดเสียงหัวเราะได้ทุกเมื่อ

“ถ้ามึงจะลืมนะไอ้ฝน นั่นมันจิณณ์ จิณณ์เลยนะเว้ย”
   
“แล้วไงวะ โยธาเป็นถึงเดือนมหา’ลัยไอ้ขลุ่ยยังกล้าไปขอเป็นเพื่อนเลย แค่นี้มึงป๊อดเหรอ”
   
“ก็ถ้ามันมีเดือนปีเดียวกันได้สองคน กูว่าจิณณ์ก็ต้องได้ ไม่เอา กูไม่กล้า”
   
“ก็น่าสนนะ ไม่งั้นจะไปขอให้ใครช่วยวะ” เก้าอี้เปิดตัวว่าอยู่ฝั่งเดียวกับฝน พอเจอสองเสียงลูกจันก็ชักลังเล
   
“กูจะทำได้เหรอวะ”
   
“จะไปยากอะไร พวกกูไม่ได้ให้มึงหว่านเสน่ห์จนจิณณ์ตกหลุมรักสักหน่อย แค่ไปทดสอบว่าจิณณ์ชอบผู้หญิงจริงๆ หรือเปล่าแค่นั้น”
   
“แต่กูไม่สวย หน้าตาธรรมดาฉิบหาย เสน่ห์ก็ไม่มี แล้วจะทำให้มีปฏิกิริยาได้ยังไงวะ เจอกูเข้าไปอาจจะกามตายด้านไปเลยก็ได้”
   
ผมยิ้มเอ็นดูผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม ขณะที่ฝนกับเก้าอี้หัวเราะเสียงดังลั่น ลูกจันไม่ได้ดูถูกตัวเอง แต่ลูกจันแค่มองทุกอย่างตามความเป็นจริง ไม่เพ้อฝัน ไม่เข้าข้างตัวเอง เป็นคนสบายๆ เฮฮา อยู่ด้วยแล้วมีความสุข พวกผมรักลูกจันก็ตรงนี้
   
“ของอย่างนี้ไม่ลองไม่รู้เว้ย อาจจะชอบของแปลกก็ได้”
   
“ไอ้ฝนมึงไม่ได้ให้กำลังใจกู มึงกำลังด่าว่ากูแปลกอยู่”
   
“เหรอวะ ฮ่าๆ เอาน่า ถือว่าเป็นผู้ช่วยไอ้ขลุ่ยมัน ไม่สำเร็จก็ไม่เห็นเป็นไร”
   
“เออ กูจะลองดูแล้วกัน” ลูกจันพยักหน้าแบบเสียไม่ได้
   
ทีแรกผมจะปฏิเสธเพราะไม่อยากให้เพื่อนตกอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยง แต่มาคิดดูแล้ว ลูกจันคงไม่ทำจริงผมจึงไม่พูดอะไร

• • • • •
   
“มึงมาที่นี่ทุกวันเลยเหรอวะ” ลูกจันมองไปรอบร้านกาแฟ ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
   
“โคตรลงทุน”
   
“กาแฟอร่อย” ผมพยักพเยิดให้ลูกจันลองยกกาแฟขึ้นดื่ม
   
“มาโน่นแล้ว” ลูกจันกระซิบเสียงเบาเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูร้าน ร่างสูงของโยธาก้าวเข้ามาพร้อมกับจิณณ์ จากที่ผมคอยสังเกต โยธามาเกือบทุกวันที่มีเรียน จิณณ์มาบ้างไม่มาบ้าง แต่ผมยังไม่เคยเจออแกนเลย
   
“แฟนมึง” ผมได้ยินเสียงพูดกลั้วหัวเราะของจิณณ์ ดวงตาที่มองมาเป็นประกายขำ
   
“ไง” เก้าอี้ข้างผมถูกดึงออกนั่ง

“เมื่อคืนส่งข้อความไปหาไม่เห็นตอบ”
   
ลูกจันหันมามองหน้าผม ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย เพราะผมไม่ได้เล่าให้เพื่อนฟัง
   
“ผมอ่านแล้ว”
   
“ฉันเห็นว่านายอ่านแล้ว แต่ทำไมถึงไม่ตอบ”
   
“ไม่เห็นมีคำถามจะให้ตอบอะไร” ผมสบตายาวเรียวของอีกฝ่าย ข้อความที่ส่งมามีแค่ goodnightเจ้าเด็กประหลาด ไม่เห็นมีอะไรให้ผมตอบ
   
“หึๆ” แปลกที่สายตาคู่นั้นดูพอใจในคำตอบของผม
   
“ไม่เห็นแนะนำเพื่อนให้รู้จัก นี่เพื่อนฉันชื่อจิณณ์”
   
“ชื่อลูกจันค่ะ” ลูกจันแนะนำตัวเอง
   
 “ลูกจัน ชื่อน่ารักดี” ดวงตาที่มองมาของจิณณ์ทำให้คนหลงได้ง่ายๆ ผมเห็นลูกจันชะงักเล็กน้อยก่อนตอบ
   
“ขอบคุณค่ะ”
   
“กาแฟได้แล้วจ้ะ”
   
“ขอบคุณครับ” จิณณ์เงยหน้าขึ้นยิ้มขอบคุณเจ้าของร้าน ที่นี่เป็นระบบบริการตัวเอง จึงอนุมานได้ว่าทั้งสองคนสนิทกับเจ้าของร้านมากถึงช่วยยกมาให้
   
“แล้วก็นี่จ้ะของที่ฝากไว้ให้โยธา พี่เกือบลืม” ถุงกระดาษถูกวางลงบนโต๊ะ ดวงตาของผมสว่างวาบ สนใจขึ้นมาทันที
   
“ใครฝากครับ” โยธาหยิบของข้างในออกมา มีกล่องกระดาษสีขาวผูกด้วยเชือกสีแดง และการ์ดในซอง
   
“คนเอามาฝากเป็นวินมอเตอร์ไซด์จ้ะ พี่กำลังยุ่งๆ เลยไม่ได้ถามอะไรมาก เขาบอกว่าโยธาเป็นคนบอกให้เอามาฝากไว้ที่นี่ พี่ก็เลยรับไว้”
   
“ขอบคุณครับ”
   
“จ้ะ” เจ้าของร้านเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ ผมมองกล่องด้วยดวงตาเป็นประกาย ถ้าผมเดาไม่ผิดเงาของคุณต้องรู้แน่ว่ารถของโยธาติดกล้องไว้ถึงได้เปลี่ยนวิธี
   
ผมรออย่างใจจดใจจ่อ แต่โยธากลับยัดกล่องใส่ถุงแล้วเลื่อนมันไปวางไว้ริมโต๊ะหลังจากเปิดการ์ดใบเล็กขึ้นอ่าน โดยไม่คิดจะจะเปิดดูข้างในกล่อง
   
“ไม่เปิดดูเหรอ” ผมโล่งอกที่ที่จิณณ์ถามขึ้น โยธาสบตากับจิณณ์ ผมฟันธงจากท่าทางที่เห็นว่าเงาของคุณเป็นคนส่งแน่นอน
   
“ของไม่ได้ใช้ เดี๋ยวค่อยเอาไปทิ้ง”
   
“ตามใจนาย”
   
“ผมทิ้งให้” ผมรีบอาสาทันที สายตาที่เบือนมามองแปลกใจ
   
“เอางั้นเหรอ”
   
“อืม แต่ขอเก็บกล่องได้ไหมจะเอาใส่ของ”
   
“เอาสิ” ดวงตาคู่นั้นเลิกแคลงใจ ผมมองกล่องที่ถูกเลื่อนมาตรงหน้าด้วยดวงตาเป็นประกาย รีบหยิบใส่กระเป๋าเป้ก่อนที่อีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ น้ำหนักที่จับเบามือ ผมรักษาสีหน้าเอาไว้ กลัวอีกฝ่ายรู้ว่าผมกำลังตื่นเต้น
   
“นายไม่ได้เป็นคนส่งมันมาเองใช่ไหม”    
   
ผมชะงัก ก่อนรูดซิปปิดประเป๋าอย่างใจเย็น เงยหน้าขึ้นสบตากับโยธา
   
“คิดว่าใช่ไหมล่ะ”
   
“หึ”

ผมไม่เห็นความกังขาในดวงตาคู่นั้น
   
“ว่าแต่ก่อนหน้านี้ทำไมเราไม่เคยเจอกัน”

ผมเบือนหน้าไปมองจิณณ์
   
“จะถามว่าทำไมผมโผล่หัวมาตอนนี้ใช่ไหมครับ”
   
จิณณ์เหลือบไปมองโยธาด้วยสายตาประหลาดใจ อีกฝ่ายยกยิ้มที่มุมปาก คล้ายจะบอกเพื่อนว่า..ฉันบอกนายแล้ว
   
“หึๆ ฉันไม่ถามขลุ่ยดีกว่า ว่าไงครับลูกจันทำไมเราถึงเพิ่งได้รู้จักกัน” จิณณ์หันไปสบตากับลูกจันด้วยสายตาที่ทำให้ใครหลายคนเพ้อได้
   
ลูกจันยิ้มกว้างจนตาหยีแบบที่ชอบทำ ตอบด้วยเสียงดังฉะฉาน “ไม่รู้ค่ะ ลูกจันตามขลุ่ยมา”
   
จิณณ์หัวเราะเต็มเสียงเมื่อได้ยินคำตอบ ลูกจันหันมาสบตาผม สายตาเพื่อนถามว่าขำอะไรวะ
   
“สายแล้ว ไปเถอะ” จิณณ์มองนาฬิกาที่ข้อมือเมื่อโยธาพูดขึ้น

“กลางวันมาทานข้าวด้วยกันที่คณะสิ”
   
“อืม เดี๋ยวไป” ผมรับคำ เพราะคิดจะไปหาอยู่แล้ว ผมอยากรู้จักจิณณ์กับออแกนให้มากกว่านี้ และอยากรู้จักเพื่อนคนอื่นๆ ของโยธาด้วย
   
“แล้วเจอกัน” โยธาโน้มตัวเข้ามาใกล้ผม รอยยิ้มร้ายกาจจุดขึ้นที่ริมฝีปาก ผมคิดว่าอีกฝ่ายกำลังสนุก ไม่เป็นไรเพราะผมก็กำลังสนุกเหมือนกัน
   
ผมรอจนโยธาเดินออกไปจากร้าน จึงหันไปมองถุงกระดาษที่วางอยู่
   
“เปิดสิ” ลูกจันตาวาว
   
“เดี๋ยว” ผมอยากรอให้แน่ใจว่าโยธาไปแล้วจริงๆ หลังจากผ่านไปเกินสิบนาทีผมจึงหยิบกล่องกระดาษออกมาจากในถุง เปิดมันออกด้วยความระวัง
   
“เหี้ย!” ลูกจันอุทานออกมาเมื่อเห็นของที่อยู่ข้างใน
   
ผมหยิบรูปถ่ายออกมาดูทีละใบจนครบ ลูกจันหันหน้าหนีตั้งแต่สองสามภาพแรก
   
“มึงจะตามต่อจริงเหรอวะ กูกลัว”
   
“อืม” ผมพยักหน้า “มึงไม่ต้องไปกับกูก็ได้นะ”
   
“ไม่เอากูเป็นห่วงมึง” ลูกจันหันหน้ากลับมา
   
ผมมองรูปที่วางอยู่ตรงหน้าก่อนเก็บคืนเข้ากล่อง มันเป็นรูปรถที่ประสบอุบัติเหตุไม่ซ้ำคัน บางรูปเป็นเพียงอุบัติเหตุเล็กน้อย แต่บางรูปน่ากลัวจนไม่น่ามอง
   
“ทำไมส่งรูปพวกนี้มาว่ะ”
   
“กูคิดว่าคนส่งตั้งใจตอบโต้โยธา น่าจะโมโหที่โยธาติดกล้องที่รถ คงรู้สึกเหมือนถูกไล่”
   
“มึงคิดว่ามันเป็นแค่คำขู่ไหม”
   
“กูไม่รู้ มันเป็นไปได้ทั้งคำขู่ ทั้งเอาจริง หรืออาจจะแค่โมโหก็ได้ ตราบใดที่ยังเดาไม่ได้ว่าเป็นใคร กูก็เดาไม่ถูกเหมือนกัน แต่มันทำให้กูอยากรู้มากขึ้น”
   
“มึงคิดว่าจะใช่จิณณ์ไหมวะ เมื่อกี้เหมือนจิณณ์ไม่ประหลาดใจเท่าไหร่เลย แล้วกูว่าสายตาที่จิณณ์มองโยธาก็แปลกๆ”
   
“แปลกยังไง” ผมมองหน้าลูกจัน
   
“ไม่รู้สิ กูแค่คิดว่าเพื่อนกันต้องมองกันแบบนั้นด้วยเหรอวะ มันหวามๆ แปลกๆ”
   
“เหมือนที่มองมึงไหม”
   
“ไอ้ที่มองกูเพราะรู้ว่าผู้หญิงจะหวั่นไหวมากกว่า กะจะเค้นคำตอบจากกูนั่นแหละ”
   
“เพราะแบบนี้มึงถึงไม่มีแฟน” ผมหัวเราะบอกมาเบาๆ
   
“เกี่ยวอะไรวะ”
   
“มึงฉลาด”
   
“กูรู้ต่างหากว่ากูเป็นยังไง อย่างจิณณ์เหรอจะมาทำก้อร่อก้อติกกู”
   
“แล้วมึงว่าจิณณ์เป็นยังไง”
   
“ก็หล่อดี”
   
“กูไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”
   
“อ้าวเหรอ ฮ่าๆ” ลูกจันหัวเราะเสียงดัง ยิ้มจนตาหยี
   
“ขลุ่ย”
   
“หือ”
   
“กูไปด้วยนะ”
   
“ชอบผู้ชายหล่อเหรอ” ผมแกล้งแซวลูกจัน
   
“เออ” ค้อนวงใหญ่ถูกส่งมาให้ ผมรู้ดีว่าลูกจันเป็นห่วง และรู้ว่าถึงห้ามเพื่อนก็คงไม่ฟัง เหมือนที่ผมห้ามความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองไม่ได้ จึงได้แต่บอกตัวเองให้ระวัง ไม่ปล่อยให้ความสนุกเกินเลยจนกลายเป็นอันตราย
   
สายตาของผมตกลงมองกล่องกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้า ผู้หญิงหรือผู้ชาย แค่ขู่หรือเอาจริง นายเป็นใครกันแน่ 'เงาของคุณ'
   
:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[arij-iris]

แอบลุ้นว่าใช่ออแกนหรือป่าววววว

[cross]

โหหหหหหหหหห อันนี้หลอนเลย ใครเป็นคนทำนะ ตามโคนนขลุ่ยติดๆ ระวังด้วยนะ

[HanATarO]

 เป็นสตอล์คเกอร์ที่น่ากลัวมากเลย แบบนี้ออกแนวโรคจิตแน่ ๆ

ขลุ่ยกับลูกจันระวังตัวกันด้วยนะ

[Chucream.nabi]

  อยากรู้แล้ววววววว

[lemonphug]

ขนาดมาต่อทุกวันยังรู้สึกไม่พอเลย

[Duangjai]

……


งานนี้ 2 คู่ชู้ชื่นนะคร่าาาาาาา55555

ถึงจะเป็นนิยายวาย แต่ก้อเชียร์ลูกจันนะ ก้อนางน่ารัก ใสๆ ตรงๆ จริงใจและรักเพื่อนอ่ะ


              



…………

[suikajang]

  หึ๊ยยยย น่ากลัวอ่ะ     

[SuPeRDonGDanG]

เงาของคุณ นี่น่ากลัวไปนะ
โคนันขลุ่ยเอาไงดีล่ะทีนี้

[HISY]

เป็นสตอล์คเกอร์ที่น่ากลัวมาก
ใสๆแบบโต๊ะ เก้าอี้นี่ไม่มีจ้าา

[van16]

ติดตามๆ 

[องศาวาย]

น่ากลัวแล้วววว

[t2007]

คุณของเงา เหมือน ยลุ่ข นนัคโ อิอิ ลูกจันน่ารักมาก

[Tiffany]

ขลุ่ยมีเพื่อนร่วมทีมแล้ว รีบสืบให้ได้นะว่าคนร้ายเป็นใคร

[JokerGirl]

ลุ้นมากว่าเงาของคุณคือใคร

[PrimYJ]

ขู่กันแบบนี้ก็น่ากลัวนะ

[O-RA DUNGPRANG]

ลูกจันทร์จะคู่ใครน้า 

[tae1234]

ติดตามครับ

[Funnycoco]

แล้วคุณเงาจะไม่สงสัยขลุ่ยเหรอ ว่าทำไมมาสนิทกับโยธาได้

[เก้าแต้ม]

ออร์แกนนี่น่าจะค่าตัวแพง หรือไม่ก็ยังแคสติ้งไม่ลงตัว

[kunt]

แกงค์นี้จี้ดทุกคน รับประกันความป่วน การันตีด้วยครอบครัวเฟอร์นิเจอร์

[•♀NoM!_KunG♀•]

โหดแท้

[areenart1984]

เงาของคุณ จะเป็นอีกตัวตนของโยธาอ่ะป่าว คิด ๆ ว่าไม่ใช่นะ 

[WilpeR]

คนรอบตัวโยธาทำตัวแปลกเองหรือพวกขลุ่ยเป็นเด็กแปลกที่เราอ่านจนชินไปแล้วแทนเนี่ย

เลยรู้สึกว่าคนอื่นแปลกแทน 5555+

[i.am.wee]

++++ลูกจัน&จิณน์

[sz4music]

น่ากลัวนะเนี่ยย