หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[route rover]

จิณณ์น่าสงสัยสุดอ่ะ

แต่โมเมนท์หวานๆ ชมพูๆ เล็กๆ  กำลังน่ารักกรุบกริบ 

[t2007]

น่าจุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ ทั้งคู่

[areenart1984]

นี่พาขลุ่ยไปดูหนังเรื่องอะไรเนี่ย ถึงได้นอนนิ่งสนิทไปแบบนั้น 

[JokerGirl]

เอ็นดู~~ น่ารักมากขลุ่ย

[sz4music]

ชอบกันแล้ว สินะๆๆๆๆ

[WilpeR]

ขลุ่ยน่ารัก โยธาก็ต้องดูแลดีๆน้า

[kungverrycool]

ตรงกว่า ขลุ่ย มีอีกมั้ย555
 

[kong6336]

กริ้ดดดดได้ไหม 

ขอฉากหวานๆกว่านี้ได้ไหม

[Al2iskiren]

แอบมุ้งมิ้งนะโยธา
ว่าแต่โคนันขลุ่ยเริ่มหวั่นไหวแล้วสินะ 

[เก้าแต้ม]

รอติดตามตอนต่อไปว่เงาของคุณจะทำอะไร

[เก้าแต้ม]

รอติดตามตอนต่อไปว่เงาของคุณจะทำอะไร

[Rateesiri]

เค้าจะจีบกันยังงัยเนี่ย

[mystery Y]

เดทแรกมุ้งมิ้งเบาๆ

[miikii]

จะอันตรายมั้ยนั่น ไปทำแบบนั้น 

[SuPeRDonGDanG]

เด็กประหลาดเมื่อไรจะรู้ใจตัวเองสักทีคะ

[gackmanas]

คุณพริม ต้องรีบมาอัพต่อแล้วววว..
อยากอ่านต่อแย้วคร่าาาา..

[HISY]

น่ารักกก

[kanaDa]

ขลุ่ยน่ารักจัง อยากเห็นเลยว่าตอนขลุ่ยตกหลุมรักโยธาจะเป็นยังไง อิอิ

[labelle]

ชอบความรู้ทันของขลุ่ย และความซื่อตรงที่ไม่คดเลย
โยธาคงสนุกเลยล่ะ อย่างน้อยก็มีเรื่องให้ยิ้มได้

ขลุ่ยทำให้อยากรู้แล้วนะว่าเป็นใคร
แล้วโยธาไม่หลอนเลยหรอ

ขลุ่ยพูดถูก อย่าประมาท

[•♀NoM!_KunG♀•]

หึหึหึหึหึหึ

[Tiffany]

เดทแรกยังน่ารักกันขนาดนี้

[ตั้งโอ๋]

 

[Patsz]

เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ไง สนุกมาก

[memozy]

ลงอีก ขออีก ฟินมากกับเดทแรก
ขอบคุณสำหรับนิยาย

[somberness]

คู่นี้เขาน่ารักก แต่นึกถึงตอนหวานๆไม่ออกอะ 

[B52]

 

[ก้อนขี้เกียจ]

หึ้ยยยยย โยธาชอบขลุ่ยแล้วใช่มั้ยล่ะะะะ 

[darin]

ตอนที่ 9
shadow

   
ผมหันกลับมาจ้องหน้าลูกจันเมื่อเห็นคนที่เดินผ่านประตูร้านกาแฟเข้ามา
   
“อะไร” ลูกจันเลิกคิ้วขึ้น “ก็มันทางผ่านหอไอ้เก้าอี้กับพี่คีรินทร์”
   
“แล้วฝนกับเรนมายังไง”
   
“แหม ถ้าไม่ชวนเดี๋ยวก็จะโกรธ”
   
“หึ” ผมส่ายศีรษะ ผุดรอยยิ้มขำขึ้นที่ริมฝีปาก มากันครบองค์ประชุมแบบนี้ ไม่ต้องสงสัยว่าเรื่องที่ผมไปดูหนังกับโยธาคงรู้กันครบทุกคนแล้ว
   
“ไม่รอเจอกันที่มหา’ลัย” ผมพูดขึ้นลอยๆ เมื่อทุกคนนั่งลงเรียบร้อย
   
“กูกลัวมึงตายก่อน” ฝนพูดโดยไม่อ้อมค้อม สายตาที่จ้องมองผมจริงจัง
   
“ภายในสองชั่วโมงนี้เหรอ” ผมเลิกคิ้วขึ้น
   
“เออ มึงทำอะไรลงไปวะ” ท่าทางหัวเสียของเพื่อน ทำให้รอยยิ้มผุดขึ้นที่ริมฝีปากของผม ดวงตาที่มักเฉยชาอ่อนแสงลง ผมกวาดสายตาไปรอบโต๊ะ รับรู้ถึงความห่วงใยในสายตาของทุกคน
   
“กูรู้ว่าพวกมึงเป็นห่วง แต่กูคิดดีแล้ว”
   
“คิดดียังไงของมึง เอาตัวเองเข้าไปเป็นเหยื่อ อันตรายฉิบหาย” ฝนเป็นตัวแทนหมู่บ้านในการบ่นผม ขณะที่เรนและพี่คีรินทร์นั่งฟังด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
   
“มันก็อันตรายตั้งแต่กูเข้าไปยุ่งแล้วไหมวะ ไม่ใช่อันตรายเพราะลงรูป กูยอมรับว่ามันอาจจะเพิ่มขึ้นอีกนิด แต่ก็แค่นั้น”
   
“ไม่นิดมั้ง” น้ำเสียงของลูกจันข้องใจ
   
“ฟังกูก่อน” ผมหัวเราะ “กูแค่อยากรู้ว่าเงาของคุณเป็นคนใกล้ตัวหรือเป็นคนนอก สมมุติว่าเป็นคนนอก รูปนั้นไม่น่าจะทำปัญหาให้กูถูกไหม แต่ถ้าเป็นคนใกล้ตัว การที่กูเข้าไปยุ่งกับโยธาสักวันก็ต้องไม่พอใจกูอยู่ดี กูก็แค่ทำให้มันเกิดเร็วขึ้น”
   
“แปลว่ามึงจะไม่เลิกยุ่งกับเรื่องนี้” ฝนจ้องตาผม
   
“อืม แต่กูสัญญาว่าจะดูแลตัวเองอย่างดี”
   
“อย่าประมาท”
   
ผมหันไปมองพี่คีรินทร์
   
“เก้าอี้อยากให้พี่ช่วยพูดกับขลุ่ย แต่พี่คิดว่าขลุ่ยรู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ พี่จะไม่ห้ามแต่อยากให้ระวัง คนที่ทำเรื่องแบบนี้ได้ไม่ใช่คนที่เราจะคาดเดาได้ง่ายๆ”

“ครับ ผมจะระวัง” ผมพยักหน้า มองพี่คีรินทร์ด้วยสายตาขอบคุณ
   
“มีอะไรให้ช่วยก็บอก” เรนส่งยิ้มให้ผม
   
“ขอบใจ” ผมยิ้มตอบแฟนเพื่อน ก่อนเสียงหัวเราะจะหลุดออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของฝน
   
“หึงเหรอ” ดวงตาของเรนพราวขึ้นเมื่อหันไปสบตากับคนรัก ที่จ้องมองตนเองอยู่
   
“ไร้สาระ” ฝนทำเสียงหึในลำคอ รีบปรับสีหน้าเป็นไม่สนใจใยดี
   
“แปลว่ามึงไม่หึง งั้นกูให้เรนไปช่วยพิสูจน์นะ” ลูกจันทำหน้าตายตอนถาม ประหนึ่งว่าเชื่อที่ฝนบอก
   
“ไหนมึงบอกอยากให้ไอ้ขลุ่ยเลิกยุ่ง”
   
พวกผมหัวเราะออกมาพร้อมกัน เมื่อฝนเริ่มออกอาการ
   
“ก็มันไม่ยอมเลิก เราเป็นเพื่อนที่ดีก็ต้องช่วยมัน ดีกว่าปล่อยให้มันสืบคนเดียว”
   
“ว่าไงครับ หึงผมเหรอ” เรนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฝน ดวงตาที่มองคนรักวาบหวาม
   
“มึงหึงไม่หึงก็บอกไปสิวะ” เก้าอี้กระทุ้งสีข้างฝนแรงๆ เรื่องสนุกแบบนี้ไม่เคยพลาด
   
“กูไม่มีปัญหา” ฝนพูดเสียงดังเกินความจำเป็น ยิ่งทำให้ทุกคนขำ เรื่องปากแข็งไม่มีใครเกิน
   
“มันหวง” ลูกจันหันไปพยักพเยิดกับเก้าอี้
   
“กูก็ว่างั้น”
   
“พวกมึงแม่งน่ารำคาญ” ฝนลุกขึ้นยืน ผมเห็นลูกจันกลั้นหัวเราะจนแก้มป่อง ส่วนคนที่มีความสุขที่สุดคงไม่พ้นเรน ดูได้จากสายตาที่มองเพื่อนของผม
   
“ไม่นั่งเหรอวะ” เก้าอี้เงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเพื่อนรักไม่ยอมนั่งลง
   
“นั่งทำไมไปมหา’ลัยได้แล้ว เดี๋ยวพวกนั้นก็มาแล้วไม่ใช่เหรอ นั่งเต็มโต๊ะแบบนี้ขวางไอ้ขลุ่ยเปล่าๆ”
   
“เออใช่” เก้าอี้พยักหน้าก่อนหันมามองผม “งั้นพวกกูไปก่อน”
   
“เดี๋ยวกูตามไป”
   
“กูอยู่กับไอ้ขลุ่ยเอง” ลูกจันรีบอาสา ไม่ยอมปล่อยผมไว้คนเดียว
   
“ระวังตัวด้วยทั้งสองคน”
   
“อืม” ผมส่งยิ้มให้ฝน คิดเสมอว่าโชคดีจริงๆ ที่ได้เป็นเพื่อนกัน
   
ลูกจันโบกมือให้ทุกคน ฝนเดินออกไปเป็นคนแรก ตามด้วย เรนและเก้าอี้ พี่คีรินทร์เดินออกจากร้านเป็นคนสุดท้าย ก่อนประตูจะปิดลงเจ้าของร้านก็เดินสวนเข้ามา ผมส่งยิ้มทักทายเพราะสายตาประสานกันพอดี ร่างผอมจึงเดินตรงมาหา
   
“เป็นยังไงบ้างจ๊ะ เด็กชงกาแฟถูกใจไหม”
   
“อร่อยครับ”
   
“อร่อยก็มาบ่อยๆ นะ” ใบหน้าผอมส่งยิ้มใจดีมาให้ “เป็นเด็กสถาปัตย์ใช่ไหมจ๊ะ”
   
“เปล่าครับ” ผมส่ายหน้า
   
“อ้าวเหรอจ๊ะ พี่เห็นนั่งกับโยธาเลยนึกว่าเรียนด้วยกัน”
   
“คนละคณะครับ แต่รู้จักกัน”
   
“เป็นเพื่อนสมัยเด็กเหรอจ๊ะ”

“เปล่าครับ”

“อ้าวแล้ว...ตายจริง! พี่คุยเพลินเลย โทษทีจ้ะ ตามสบายนะ”
   
ดูเหมือนความเงียบชั่วครู่ของผมทำให้เจ้าของร้านเปลี่ยนใจเลิกชวนคุย ผมยิ้มตอบอีกฝ่ายเพื่อให้รู้ว่าผมไม่ได้ขัดเคืองใจแต่อย่างใด แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากให้อยู่ต่อเพราะผมไม่อยากคุย
   
“วันนี้มาช้าแฮะ” ลูกจันยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาหลังจากเจ้าของร้านเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์แล้ว
   
“ตายยากชะมัด” ลูกจันหันมายักคิ้วให้ผม เมื่อเสียงเปิดประตูดังหลังจากลูกจันพูดจบพอดี
   
ร่างสูงของโยธาเดินตรงมาหาผม ส่วนจิณณ์เดินไปทักทายเจ้าของร้านที่หน้าเคาน์เตอร์ เก้าอี้ข้างผมถูกดึงออกนั่ง เพียงครู่เดียวจิณณ์ก็เดินตามมานั่งข้างลูกจันพร้อมกับแก้วกาแฟสองใบในมือ
   
“เห็นในไอจีนาย ไปเดทกันมาเหรอ”

“ใช่” โยธาพยักหน้า ยกแก้วกาแฟที่เพื่อนส่งให้ขึ้นดื่ม

“เป็นไงบ้าง” จิณณ์หันมามองผม น้ำเสียงและสีหน้าเป็นปกติ
   
“ก็ดีครับ”
   
“หลับทั้งเรื่อง”
   
ผมหันไปมองคนพูด ดวงตาที่มองมาเป็นประกายท้าทาย คล้ายจะถามว่า..หรือไม่ใช่
   
“ก็ถึงบอกว่าดีไงครับ หลับสบายดี”
   
“ฮ่าๆ มุกนี้ได้ ฉันชอบว่ะ” จิณณ์หัวเราะถูกใจ
   
ผมพยายามสังเกตอาการของอีกฝ่าย ถ้าจิณณ์เป็นเงาของคุณจริงก็ซ่อนความรู้สึกได้เก่งมาก
   
“ว่าแต่นายปฏิเสธไม่ไปดูหนังกับน้องหลิน แต่ดันลงรูปไปดูหนังกับขลุ่ยในไอจี มันจะไม่เป็นไรเหรอวะ”
   
ผมถอนหายใจเบาๆ มีหลายเรื่องที่ผมเองไม่ทันคิดให้ถี่ถ้วนก่อนทำลงไป  หลังจากแยกกับโยธาผมโทรหาลูกจัน เมื่อเล่าทุกอย่างให้ฟังจนจบ ลูกจันทักผมว่าเรื่องนี้อาจทำให้รุ่นน้องของโยธาเสียใจ ผมรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่ไม่ทันคิด
   
“ฉันรู้ว่าหลินอาจรู้สึกไม่ดี แต่ถ้าฉันไม่ลงรูปจะมีอีกคนที่รู้สึกไม่ดี”
   
ผมเผลอหันไปมองหน้าโยธาโดยไม่รู้ตัว อีกคนคือผมอย่างนั้นเหรอ?
   
“นายขอให้ฉันลงไม่ใช่เหรอ” เสียงทุ้มเบาลง ดวงตาที่มองมามีรอยยิ้มอยู่ในนั้น ผมมองตอบด้วยความรู้สึกสนเท่ห์ โยธาคิดว่าถ้าไม่ลงผมจะเสียใจอย่างนั้นเหรอ เพราะผมเป็นคนขออย่างนั้นเหรอ
   
“ให้ตายเถอะ! นายกำลังทำให้ฉันเชื่อว่านายชอบขลุ่ย”
   
“หึๆ” โยธาละสายตาจากผมไปมองจิณณ์ “นี่มันผู้ชาย” อีกฝ่ายหันนิ้วโป้งมาทางผม
   
หัวใจของผมค่อยๆ เต้นช้าลงจนกลับมาเป็นปกติ มุมปากคลี่ออกเป็นรอยยิ้ม รู้สึกโล่งอกขึ้นมา นั่นสินะ ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ
   
เหมือนอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงถอนหายใจของผมจึงหันมามอง ริมฝีปากแตะแต้มรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ร้ายกาจพอๆ กับดวงตา
   
“หรือจะจีบดี” ผมสบตากับดวงตายั่วเย้าของอีกฝ่าย ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงและใบหน้านิ่ง
   
“ผมจะรู้ไหมครับ”
   
“หึๆ นายมันน่าจีบก็ตรงนี้” โยธาหัวเราะเบาๆ ก่อนหันหน้ากลับไป
   
“ไม่พูดหน่อยเหรอ”
   
“คะ?” ลูกจันมีอาการตกใจเล็กน้อยๆ เมื่อจู่ๆ จิณณ์ก็หันไปถาม
   
“ตั้งแต่มายังไม่ได้ยินเสียงลูกจันเลย”
   
“ก็ฟังอยู่” ลูกจันแก้ตัวเสียงเบา เหลือบสายตามาสบกับผม ดูเหมือนผู้ต้องสงสัยหมายเลขหนึ่งของลูกจันก็คือผู้ชายที่นั่งด้านข้างนั่นเอง
   
“ว่าแต่..” สีหน้าของจิณณ์เปลี่ยนเป็นจริงจังเมื่อหันกลับมามองโยธา “ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม”
   
ผมรู้ทันทีว่าจิณณ์หมายถึงเรื่องอะไร ใจแอบเต้นเล็กๆ ระหว่างรอคำตอบ
   
“ไม่มี”
   
คิ้วของผมขมวดเข้าหากันทันที ไม่มีอย่างนั้นเหรอ! ไม่ใช่คนใกล้ตัวเหรอ
   
“ก็ดีแล้ว คิดอยู่เหมือนกันว่าคงไม่มีอะไร”
   
นั่นแหละที่ผมสนใจ แปลว่าเงาของคุณไม่รู้ว่าผมชอบโยธา หรือผมจะเดาพลาดมาตลอด   
   
เสียงดีดนิ้วตรงหน้าทำให้ผมตื่นจากภวังค์

“เป็นอะไร”
   
“กำลังคิดว่าต้องไปแล้ว เดี๋ยวไม่ทันขึ้นเรียน”
   
“งั้นก็ไปพร้อมกัน”
   
“อืม” ใบหน้าของผมเรียบนิ่งแม้ความคิดจะเริ่มสับสนก็ตาม
   
   
ผมกับลูกจันเดินตามหลังโยธากับจิณณ์ออกจากร้านกาแฟ ร่างสูงของโยธาชะลอฝีเท้าเพื่อให้พวกผมเดินตามทัน แต่ลูกจันกลับเร่งฝีเท้าขึ้นไปเดินกับจิณณ์แทน ผมมองเพื่อนด้วยสายตาสงสัย แต่เพียงครู่เดียวรอยยิ้มก็ฝุดขึ้นที่ริมฝีปาก ไม่คิดจะละความตั้งใจเลยใช่ไหม
   
“โห! คนโน้นสูงจัง” ลูกจันชี้มือไปข้างหน้า มีผู้ชายเดินอยู่สามสี่คน มีคนหนึ่งสูงโดดเด่นขึ้นมา
   
“ไหล่กว๊างกว้าง มองจากข้างหลังดูดีชะมัด” ลูกจันยังคงพูดต่อไป ด้วยระยะห่างที่มากพอสมควร จึงไม่ต้องกังวลว่าคนที่พูดถึงจะได้ยิน
   
“โอ๊ะ! หล่อจริงๆ ด้วย” ลูกจันตาโตเมื่อเห็นใบหน้าด้านข้างของคนที่พูดถึง
   
“จิณณ์ว่าอย่างคนนี้หล่อไหม อยากรู้ว่าผู้ชายมองยังไง” ลูกจันมองจิณณ์ด้วยสายตากระตือรือร้น
   
“ก็ดี” ดูเหมือนจิณณ์ไม่สนใจคนที่ลูกจันชี้ให้ดูเลย
   
 “งั้นคนนั้นล่ะ” คราวนี้ลูกจันชี้มือไปฝั่งตรงข้ามถนน ติดกับรั้วของมหา’ลัย จิณณ์มองตามมือเพื่อนของผม
   
“มองเห็นด้วยเหรอ”
   
“ก็ไม่ได้สายตาสั้นนี่ เท่ดีเนอะ สะพายกระเป๋ากีฬาแบบนี้นักกีฬาชัวร์ หน้าตาก็ดี”
   
“ลูกจันชอบคนหน้าตาดีเหรอ”
   
“หะ!..อ๋อ...ใช่”
   
ผมซ่อนรอยยิ้มเมื่อเห็นลูกจันตอบเงอะงะ ไม่รอดจริงๆ ดูเหมือนเพื่อนผมก็รู้ตัวดี จึงรีบหันหน้าหนีไปมองผู้ชายที่เดินฝั่งตรงข้ามเหมือนเดิม
   
“ลูกจัน”
   
เพราะความสูงที่ต่างกันมากลูกจันจึงต้องเงยหน้าขึ้นมองจิณณ์ คิ้วเข้มของอีกฝ่ายเลิกขึ้นสูง ดวงตาที่มองเพื่อนผมเป็นประกาย ลูกจันจ้องใบหน้าของจิณณ์ด้วยสายตาสงสัย
   
“คะ?” เพราะอีกฝ่ายไม่พูดอะไร ลูกจันจึงถามขึ้น
   
“หึ” เสียงหัวเราะดังในลำคอของจิณณ์ ดวงตาเปลี่ยนเป็นขบขัน “ไม่มีอะไร”
   
ลูกจันหันกลับมามองผม เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามว่า..อะไรวะ ผมอดหัวเราะไม่ได้ แต่เพราะโยธาเดินอยู่ข้างกัน ผมจึงไม่สามารถบอกเพื่อนได้ว่า..ก็คนที่เรียกนั่นไง..คนหน้าตาดี
   
“เวลานายหัวเราะน่ารักดี ทำไมถึงไม่ชอบหัวเราะ”
   
ผมหันกลับมามองโยธา ยกมือขึ้นหมายจะดันแว่นด้วยท่าทางที่ทำจนเคยตัว แต่มือของอีกฝ่ายยื่นมาดันแว่นขึ้นให้ผมเสียก่อน ทิ้งความร้อนไว้ที่โหนกแก้มของผม
   
“ก็มันไม่มีอะไรขำ”
   
และตอนนี้ผมก็ยิ่งขำไม่ออก เมื่อหัวใจเข้าสู่โหมดเต้นเร็วอีกครั้ง “หนึ่ง สอง สาม สี่..” ผมพึมพำอยู่ในคอ
   
“นับอะไร”
   
“เปล่า” ผมแปลกใจที่ตัวเองโกหก ทำไมต้องโกหก
   
โชคที่ที่เสียงเตือนจากโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ปกติผมจะไม่หยิบขึ้นมาดูเพราะรู้ว่าไม่ใช่เสียงเตือนสำคัญอะไร แต่เพื่อซ่อนสีหน้าของตัวเอง ผมจึงหยิบขึ้นมาดู
   
คิ้วของผมค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน หัวใจเต้นแรงกว่าเมื่อครู่
   
“มีอะไรหรือเปล่า”
   
ลูกจันคงสังเกตเห็นสีหน้าและท่าทางของผม จึงชะลอฝีเท้าลง โยธาจึงขยับขึ้นไปเดินคู่กับจิณณ์แทน
   
ผมเงยหน้าขึ้นมองลูกจัน ด้วยดวงตาตื่นตัว
   
“มีอะไร!”
   
ผมส่งโทรศัพท์ให้ลูกจัน
   
“เงาของคุณเพิ่งกดติดตามไอจีของกู”
   
ลูกจันจ้องมองหน้าจอด้วยสายตาตื่นตะลึง ก่อนเงยหน้าขึ้นมา ผมพยักหน้าช้าๆ หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
   
ผมจำชื่อที่เห็นจากข้อความส่วนตัวของโยธาได้อย่างแม่นยำ

iamshadow นายตามฉันแล้วสินะ
   
:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[lemonphug]

ลุ้นหนักมาก อยากอ่านต่อแล้ว

[Ginny Jinny]

ตามติดโคนันขลุ่ยไม่ใกล้ๆ