หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[14th-friedegg]

อรั้ยยยย ตอนนี้มาไวมั่กกกกป
โยธา!!!! จัดการรวบหัวรวบหางซะ!

[lemonphug]

กวางน้อยเลยเหรอ อุอิอุอิ

[Funnycoco]

ในที่สุดโยธาก็รู้จุดประสงค์ขลุ่ย แบบนี้สิถึงจะสนุก

[mystery Y]

โยธาจะเป็นเงาของขลุ่ย ฮ่าๆ

[miikii]

รุกเร็วมากจ้า
จะคอยดูคนเนียนว่าจะเอายังไงต่อ 

[JokerGirl]

โดนจับได้แล้วโคนันขลุ่ย คราวนี้โดนแทรกซึมจนถอนใจไม่ขึ้นแน่

[kawisara]

น่ากลัวกว่าโรคจิตที่ตามโยธา

ก็ ตัวโยธานี่แหละ

ขลุ่ยหนีปายยยยยย

[t2007]

ยธ. เจ้าเล่ห์ ลบภาพสุภาพบุรุษออกเกลี้ยง

[somberness]

ตัวร้ายจริงๆก็โยธานี้แหละ
ขอเบิกพระเอกหน่อยค่ะ 

[SuPeRDonGDanG]

เอาแล้วไง ถือว่าโยธารู้ตัวเร็วนะ 5555
ก็เนียนจีบต่อไป อย่าให้เหยื่อรู้ตัว
มาต่อเร็วๆ นะคะ

 

[Mariinariiz]

โยธาเจ้าแผนการกว่าขลุ่ยไปละ 55555

[arij-iris]

โยธาเริ่มแทรกซึมแล้วสินะ เนียนชวนเข้าห้องซะด้วยยยยยย

[river]

ขลุ่ยเสร็จแน่

[darin]

ตอนที่ 13 
ความคิด

“มึง”

แรงกระแทกจากแขนของฝนเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน

“โน่น” ฝนบุ้ยใบ้ไปทางด้านหลังของผม เมื่อหันไปมองจึงเห็นร่างสูงของจิณณ์กับโยธา ทั้งสองกวาดสายตาไปรอบๆ โรงอาหาร ราวกับหาใครบางคนอยู่ ซึ่งใครคนนั้นน่าจะเป็นผม

“นัดมาเหรอวะ” เก้าอี้มองโยธาแล้วหันมามองหน้าผม

“เปล่า” ผมส่ายศีรษะ ในที่สุดก็รู้ที่มาของข้อความที่อีกฝ่ายส่งมาถาม ‘พักหรือยัง’ ‘กินข้าวที่ไหน’ ผมไม่ได้เอะใจเพราะคิดไปเองว่าโยธาอยากรู้ว่าผมจะไปหาที่คณะหรือเปล่า

“มึงไม่เรียกล่ะ” ฝนถามเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนยังหาผมไม่เจอ

“ถ้าไม่ได้มาหากูล่ะ” ผมถามกลับฝน

“เออว่ะ”

ผมยกยิ้มมุมปาก ก่อนยกมือขึ้นโบกเรียกโยธา ผมแกล้งฝนไปอย่างนั้นเอง คิดอยู่เหมือนกันว่าโยธาน่าจะแวะมาหา ถ้าไม่ใช่ก็หน้าแตกเป็นเพื่อนกัน

“มีอะไรหรือเปล่า” ผมถามออกไปตรงๆ เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะแวะมาโดยไม่มีสาเหตุ

“หาเพื่อนกินข้าว” คนตอบทำหน้าตาย ผมมองเลยไปยังจิณณ์ที่ยืนเยื้องไปทางด้านหลังโยธา อยากถามว่านั่นไม่ใช่เพื่อนเหรอ

“ฉันเบื่อกินข้าวกับหมอนี่สองคน” จิณณ์ชี้มือไปยังโยธา พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“นั่งด้วยกันสิ” เรนที่นั่งฟังเงียบๆ ขยับที่นั่งให้กับทั้งสองคน

“สบายดีไหม”

“สบายดี นายล่ะ”

“ดี”

ผมมองเรนสลับกับจิณณ์ ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่แปลกใจ ฝนเองก็ไม่ต่างกัน ถือเป็นความรู้ใหม่ว่าสองคนนี้รู้จักกันมาก่อน

“รู้จักกันเหรอ” ลูกจันเป็นตัวแทนหมู่บ้าน ถามในสิ่งที่ทุกคนกำลังสงสัย

“เจอกันบ่อยที่ร้าน..” เรนหยุดพูดเมื่อเห็นสายตาจ้องเขม็งของฝน เจ้าตัวหัวเราะออกมาเบาๆ “เมื่อก่อนมันเบื่อ เดี๋ยวนี้ไม่ไปแล้ว”

คนหน้าตาดีกับคนหน้าตาดี ผมคิดว่าความโดดเด่นน่าจะเป็นส่วนที่นำให้ทั้งสองคนมาเจอกัน ผมเหลือบตามองเก้าอี้แล้วเผลอหัวเราะออกมา เพราะอดหวนคิดถึงสาเหตุที่ทำให้พวกเราเจอกันไม่ได้ คนละเรื่องเลย
   
ความรู้สึกว่ากำลังถูกมอง ทำให้ผมหันไปงโดยอัตโนมัติ โยธากำลังมองมาที่ผม สายตาลุ่มลึกคู่นั้นทำให้คิ้วของผมขมวดเข้าหากัน ก่อนลมหายใจจะถูกเป่าออกมาเบาๆ
   
“เพิ่งรู้ว่านายสนิทกับขลุ่ย”
   
ผมละสายตาจากโยธาหันไปมองจิณณ์ แสดงว่าวันที่พวกผมไปร้านพิงค์มูน จิณณ์ไม่ได้สังเกตว่าเรนนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วย
   
“เพื่อนแฟนน่ะ” มือที่พาดไปบนไหล่ของฝนบอกแทนทุกอย่าง สายตาจิณณ์ประหลาดใจ แต่ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
   
“เดี๋ยวเราแนะนำให้รู้จักกันก่อน” ลูกจันพูดขึ้นเมื่อเห็นผมไม่พูด
   
“นี่โยธากับจิณณ์เรียนปีเดียวกับเรา ส่วนนี่เพื่อนสนิทเราชื่อเก้าอี้ กับฝน ส่วนเรนคงไม่ต้องแนะนำ” ลูกจันไล่รายชื่อไปทีละคน
   
“มึงลืมคนหนึ่ง”
   
“ใครวะ” ลูกจันหันไปมองเก้าอี้ เพราะมั่นใจว่าตัวเองแนะนำครบแล้ว “ขลุ่ยเหรอ ไม่ต้องก็ได้มั้ง จะแนะนำทำไมวะ”
   
เก้าอี้ส่ายหน้า รีบหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา ก่อนหันหน้าจอไปทางโยธากับจิณณ์
   
“คนนี้ชื่อพี่คีรินทร์ แฟนผมเอง ปกติเรากินข้าวด้วยกัน แต่วันนี้ไม่ได้มาเรียน ไหนๆ ก็แนะนำแล้วจะได้รู้จักชื่อครบทุกคน”
   
“ไอ้เก้าอี้!” ฝนกับลูกจันเรียกขึ้นมาพร้อมกัน เก้าอี้ยังยิ้มร่า
   
“สวัสดีครับพี่คีรินทร์” จิณณ์ก้มศีรษเล็กน้อยให้กับโทรศัพท์ ดวงตาเป็นประกายขำ เลยโดนลูกจันมองค้อนที่เป็นไปกับเก้าอี้ด้วย
   
“อร่อยไหม” เสียงทุ้มเรียกสายตาผมกลับมา โยธามองข้าวมันไก่ที่วางอยู่ตรงหน้าผม
   
“อร่อย”
   
“ร้านไหน”
   
“โน่น” ผมชี้มือไปยังร้านข้าวมันไก่ที่ซื้อมา
   
“ซื้อให้หน่อยสิ”
   
“ไม่” ผมไม่เสียเวลาถามว่าทำไมต้องซื้อให้ ไม่ถามว่าทำไมไม่ไปซื้อเอง ไม่ซื้อให้ก็คือไม่ซื้อ
   
“หึ”  ร่างสูงลุกขึ้นยืน เดินหายไปหลังจากบอกจิณณ์ว่าจะซื้อข้าวมันไก่มาให้ เป้าสายตาของผมจึงกลับมาที่จิณณ์แทน พยายามสังเกตสีหน้าของอีกฝ่าย แต่เพราะเป็นจิณณ์จึงอยากแก่การคาดเดา ท่าทางสบายๆ สามารถพูดคุยได้เหมือนเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เพราะแบบนี้ถึงมีเสน่ห์
   
 โยธากลับมาพร้อมจานอาหาร ผมลอบมองอีกฝ่ายเป็นระยะ รู้สึกเกร็งขึ้นมาเพราะวันนี้โยธาสุภาพมาก ไม่กวนประสาทผมเหมือนทุกครั้ง กินเสร็จแล้วก็กลับคณะ มาโดยไม่บอกสาเหตุและไปง่ายๆ เหมือนตั้งใจมากินข้าวด้วยจริงๆ แต่ผมคิดว่าไม่ใช่แน่นอน
   
“ยังไงวะ”
   
ผมหัวเราะเมื่อฝนหันมาถามทันทีที่โยธากับจิณณ์เดินห่างออกไป ดูเหมือนรอจะถามผมอยู่นานแล้ว
   
“ทำไมโยธามาคณะเรา มากินข้าวแล้วก็กลับแค่นี้?”
   
“มั้ง”
   
“กูว่ามันแปลกๆ อย่าบอกนะว่า...” ดวงตาของฝนเบิกกว้างขึ้น “โยธาสนใจมึงเหรอวะ!”
   
ผมส่ายหน้าช้าๆ “เปล่า”
   
“ไม่สนแล้วจะมาทำไมวะ ระวังจะโดนจีบนะมึง”
   
“มาเช็คกูไง” ผมยังใช้น้ำเสียงเอื่อยๆ ต่อไป
   
“เช็ค? เช็คอะไร” เก้าอี้ขยับมาใกล้ผมอีกนิด

“วันก่อนโยธาจ้องหน้ากู จ้องแบบหรี่ตามองแล้วถามกูว่า ‘ฉันอยากรู้ไม่ได้เหรอว่าทำไมนายถึงสนใจฉัน มันเพราะอะไรกัน’ กูก็เริ่มตงิดแล้วว่าทำไมกลับมาถามอีก หลังจากนั้นพอกูพูดเรื่องชอบไม่ชอบ โยธาก็จ้องหน้ากูเขม็งอีก สายตาเหมือนกำลังสงสัยบางอย่าง แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งงขรึม เดินหนีกูไปเลย กูเลยสงสัยว่าโยธาคิดว่ากูเป็นเงาของคุณ”

“ไหนมึงบอกโยธาไม่คิดแล้ว” ฝนถามเพราะผมเคยบอกเพื่อนไปแบบนั้น

“ตอนแรกกูก็คิดเหมือนมึง ว่าหมอนี่ผีเข้าอีกแล้วหรือไงวะ กลับไปกลับมา ไม่อยู่กับร่องกับรอย แต่เมื่อวานกูเพิ่งได้คำตอบว่าทำไมหมอนั่นคิดแบบนั้น”

“ทำไมวะ”

ผมหันไปมองลูกจัน ตอนเรียนสีหน้าเพื่อนยังไม่ตั้งใจฟังเท่านี้เลย

“เพราะโยธาได้รับของจากเงาของคุณ ในวันที่กูไม่ได้ไปร้านกาแฟยังไงล่ะ พอกูไม่ไปปุ๊บของก็มาฝากที่ร้านกาแฟปั๊บ เป็นมึงจะคิดยังไง”

“กูเปลี่ยนคำพูดได้ไหมวะ” ฝนยกมือขึ้น “กูว่าไม่ใช่มาจีบมึงแล้วล่ะ มาเตรียมกระทืบมึงมากกว่า”

“กูก็ว่างั้น” ผมหัวเราะ “เมื่อวานเหมือนโยธาตั้งใจพูดเรื่องกล่องของกับกู สายตาจับสังเกตกูน่าด้วย เห็นชัดมาก”

“แล้วมึงทำยังไง ทำเป็นไม่สนใจหรือเปล่าวะ” ลูกจันดูตื่นเต้นมากว่าผมเสียอีก

“เปล่า กูไม่ได้ระวังอะไร คิดยังไง รู้สึกยังไง ก็ทำแบบนั้น ก็กูไม่ใช่เงาของคุณนี่หว่า”

“มึงไม่บอกไปเลยว่ะ จะได้จบๆ” เก้าอี้ยุให้ผมบอกสาเหตุที่เข้าใกล้โยธา

“กูก็ว่าจะบอก วันก่อนกูจะพูดอยู่แล้วแต่โดนรุ่นน้องโยธาขัดซะก่อน  แต่โยธาได้รับของแล้วสงสัยกูขึ้นมาอีกแบบนี้ กูคงปล่อยไปก่อน ขืนพูดตอนนี้จะยิ่งน่าสงสัย เหมือนตั้งใจจะแก้ตัวว่าไม่ใช่ตัวเอง”

“จริงของมึง งั้นก็เอาไว้ก่อนแล้วกัน ให้โยธามั่นใจก่อนว่าไม่ใช่มึงค่อยบอก” ฝนเห็นด้วยกับผม

“กูก็คิดว่าจะทำแบบนั้น”
   
“แล้วคราวนี้เป็นอะไรวะ เสียดายทำไมไม่เป็นวันที่เราไป” ลูกจันมีสีหน้าผิดหวัง ไม่ต่างจากผมเมื่อวาน
   
“เป็นผ้าเช็ดหน้า...” ผมเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้เพื่อนฟัง ต่างช่วยกันวิเคราะห์ถึงสาเหตุของการส่งผ้าเช็ดหน้าฉีดน้ำหอมครั้งนี้ ว่าเงาของคุณมีเจตนาอะไรกันแน่ ต้องการสื่อถึงอะไร ผมเองก็พลอยสนุกไปกับเพื่อนๆ ด้วย จนลืมเรื่องที่โยธามาหา อาจเป็นเพราะผมไม่กังวลเรื่องนี้เท่าไหร่ ยังไงผมก็ไม่ใช่เงาของคุณ อยากสืบอยากตามเช็ค อยากทำอะไรก็ตามใจ สุดท้ายคำตอบก็คือผมไม่ใช่อยู่ดี

• • • • •

-โยธา-
   
“ดูอะไรอยู่”
   
ผมเงยหน้าขึ้นมองออแกน ส่งยิ้มให้เพื่อน “อ่านข้อความจากเงาของคุณ”
   
“อ่านด้วยเหรอ นึกว่านายไม่อ่าน”
   
“เพิ่งไล่อ่าน อยากรู้ว่าพิมพ์อะไรมาบ้าง”
   
“เรานึกว่าโยธาไม่สนใจเงาของคุณซะอีก”
   
“เมื่อก่อนไม่สน” ผมตอบคำถามเบล
   
“แล้วทำไมถึงกลับมาสนใจ มีอะไรหรือเปล่า ไม่เห็นเล่าให้ฟังบ้างเลย” ออแกนถามผมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
   
“เปล่า เหมือนเดิม” ผมเคาะนิ้วกับโต๊ะ “อยากรู้ว่าจะส่งของมาอีกไหม”
   
“ทำไมน้ำเสียงนายไม่รำคาญเหมือนเมื่อก่อน ทำอย่างกับอยากให้ส่งมาอย่างนั้น อย่าบอกนะว่าเริ่มเห็นใจ”
   
ผมยกยิ้มมุมปากโดยไม่ตอบคำถามออแกน ถ้าส่งมาก็ดี อย่างน้อยจะได้มีของเอาไว้หลอกล่อโคนันขลุ่ย หมอนั่นน่าจะชอบถ้าได้ปริศนาอีกสักชิ้น
   
“โยธา”
   
“หืม?” เสียงเรียกนุ่มหู ผมเปลี่ยนโฟกัสสายตาไปที่เบล
   
“พรุ่งนี้ตกลงเราไปพิงค์มูนด้วยนะ นานๆ ไปทีก็ดีเหมือนกัน จองโต๊ะเผื่อด้วย”
   
“ได้” ผมพยักหน้า
   
“อย่างนี้ต้องฉลอง เบลยอมไปเที่ยวผับ ปีละหนถึงไหม” เบลหัวเราะเมื่อถูกออแกนแซว
   
“เกินไป”
   
“งั้นฉลองด้วยการไปกินซูชิเย็นนี้กันไหม เอาแรงก่อน เสร็จแล้วค่อยกลับไปโต้รุ่งทำงานต่อ”
   
“เอาสิ” เบลพยักหน้า “โยธาล่ะ”
   
“ไปกันเลย วันนี้ขอตัว”
   
“เสียดาย” ออแกนย่นจมูก “จิณณ์จะไปไหมเนี่ย เบลส่งข้อความไปถามหน่อยสิ ถ้าไม่ไปเราก็ไปกันสองคน”
   
“อืม” เบลหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า สีหน้าไม่สดชื่นเหมือนเมื่อครู่ ผมได้แต่หวังว่าสักวันเบลจะตัดใจจากผมได้ ผมรักเพื่อน แต่เสียสละความรักเพื่อเพื่อนไม่ได้
   
• • • • •
   
อยู่ที่หอหรือเปล่า

ผมส่งข้อความหาขลุ่ย ในเวลาสิบเก้านาฬิกาสี่สิบห้านาที

อยู่

ลงมาหน่อยสิ

ตอนนี้?

พรุ่งนี้มั้ง
      
พรุ่งนี้นะ ได้

หึๆ ผมนึกหน้านิ่งๆ ของอีกฝ่ายออกทันที เป็นเด็กที่กวนประสาทได้หน้าตายมาก

เร็วๆ

หน้าจอขึ้นว่าอ่านข้อความแล้ว แต่ไม่มีข้อความตอบกลับมา ไม่ถึงห้านาที ร่างผอมของขลุ่ยก็เดินตรงมาหาผม

“มีอะไร”

ผมส่ายศีรษะไปมา

“ส่ายหัวคืออะไร” คิ้วที่โดนกรอบแว่นบังย่นเข้าหากัน

“ไม่มี”

“ไม่มี?”

“ใช่” ผมขยับตัวจากยืนพิงรถมายืนตรงเต็มความสูง ขลุ่ยต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อมองผม

“กลับล่ะ” ผมวางมือลงบนศีรษะของขลุ่ย มองเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย ริมฝีปากยกยิ้ม ก่อนปล่อยมือออก

ขลุ่ยมองหน้า หน้าหลากหลายความรู้สึก ไม่เข้าใจ สงสัย ไม่แน่ใจและแปลกใจ

“ขึ้นไปได้แล้ว”

“ไม่ได้แกล้งผมอยู่ใช่ไหม”

“หึๆ”

“แกล้งตามผมหรือเปล่า”

“อาจจะใช่..หรือไม่ก็..” ผมโน้มตัวเข้าไป จนใบหน้าใกล้กับใบหน้าของขลุ่ย “ฉันอาจจะแค่คิดถึงนายก็ได้”

มือของขลุ่ยยื่นมาแตะแผ่นอกของผม ปฏิกิริยาของขลุ่ยทำให้ผมแปลกใจ

“เต้นไม่แรงนี่ คงไม่ใช่คิดถึงหรอก น่าจะอยากกวนประสาทผมมากว่า” ขลุ่ยเอามือออก

“หวังว่าจะคุ้มกับค่าน้ำมันที่ขับมานะ”

ร่างเล็กส่ายศีรษะเหมือนรำคาญนิสัยเด็กๆ ของผม ก่อนหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในอาคาร ริมฝีปากของผมยกยิ้มกว้าง ขำท่าทางของอีกฝ่าย

คุ้มสิใครว่าไม่คุ้ม ไม่คิดถึงจะมาเหรอ

• • • • •

-โคนันขลุ่ย-
   
ผมยกมือขึ้นแตะอกของตัวเอง แบบนี้ต่างหากที่เรียกว่าใจเต้นแรง

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[Wipers]

โคนันขลุ่ย เริ่มหวั่นไหวกับคุณชายโยแล้ว
คุณชายโย ร้ายยยยยยย

[JokerGirl]

โอ๊ะ ขลุ่ยหวั่นไหวจ้า

[SuPeRDonGDanG]

นี่เข้าใจไปคนละทางเลยสินะโคนันขลุ่ย 5555555
คนนึงก็จะจีบแบบเนียนๆ อีกคนก็เริ่มระแวงว่าเขาจะเข้าใจตัวเองผิด
ส่วนเงาของคุณตอนนี้เราขอทายว่าเบลไปก่อน ขอสัก 60% ณ ตอนนี้

[Mitra]

555 ขลุ่ยเอ้ย
น่ารักจัง

[B52]

 

[t2007]

ขลุ่ยยังไม่รู้ตัว ว่าโดนจีบ

[lune]

 
 

[arij-iris]

คิดไปได้นะ ขลุ่ยยยย

[HISY]

แหมมม โยธานางรุกหนักจริงๆจ้าา

[areenart1984]

คิดไปคนละทางอีกแล้ว 

[lemonphug]

ขลุ่ยก็คิดไปนู้น

[river]

รู้ตัวยัง ขลุ่ย

[snowboxs]

เย้ๆๆๆ ขลุ่ยใจเต้นกับโยธาแล้ว
สู้ต่อไปนะโยธา เบลแน่ๆเลย

[•♀NoM!_KunG♀•]

ตายๆๆ

[miikii]

โหขับรถมาหาด้วย 

[mystery Y]

ใจเต้นแรงแล้วขลุ่ย~