หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[JokerGirl]

ตรงสมกับเป็นขลุ่ย บอกชอบเอง ขอเป็นแฟนเองตรงๆ

[gakuen]

อุแงงงงเขินนนน

[somberness]

ขลุ่ยทำไมดูรีบตรงไม่พอชอบเองขอเองไปอีกกก
ส่วนลูกจันรีบเข้าเป็นสาวสวยสาวโสดอยู่คนเดียวแล้วววว 

[วายซ่า]

ขอเดือนมหา’ลัยเป็นแฟนทได้สมกับที่เป็นขลุ่ยจริงๆ เล้ย. 

[•♀NoM!_KunG♀•]

จ้าร ยอมแล้ว

[THiiCHA]

อ่านนิยายมาเป็นร้อยๆเรื่อง
โคนันขลุ่ยเป็นนายเอกที่บอกรักได้แห้งแล้งแต่น่ารักที่สุดเลย
ไหนจะโยธาไม่ได้อยู่ในน้ำอีก​ 5555555​ 
คือไม่คิดว่าจะเดินดุ่ยๆมาบอกเลย​ 
มีการเจ็บหน่วงที่อกด้วยแหน่ะ​   
ขำก็ขำสงสารก็สงสาร
 
โอ้ย​ น้องงงงง​ น่าเอ็นดูจะแย่เเล้ว

[Al2iskiren]

ตรงไปตรงมา น่ารักน่าเอ็นดู

[seaz]

โอ๊ย ๆ น้องขลุ่ย ตรงมากจนโยธาไม่ทันตั้งตัวเลยนะเนี่ย

[areenart1984]

หนูโยไม่ได้อยู่ในน้ำ ตามที่โคนันหนูขลุ่ยบอก เล่นเอาตามเกือบไม่ทัน มาเฉลยว่าเป็นเข็ม ไอ้เราก็นึกว่าเป็น............ 

[SuPeRDonGDanG]

ตรงยิ่งกว่าไม้บรรทัดก็โคนันขลุ่ยนี่แหละค่ะ 

เขาเป็นแฟนกันแล้วววววววววววววววว

[miikii]

ขลุ่ยคือตรงๆเลย
แต่วางแผนได้แบบ 

[HanATarO]

เป็นการบอกชอบและขอคบเป็นแฟนที่เร็วจนตั้งตัวไม่ทันเลยน้า คุณขลุ่ย

[WilpeR]

ขลุ่ยเนี่ยน่าจับมาฟัดให้ช้ำจริงๆนะเนี่ย

[ooomukooo]

งือ~~ เขินอ่ะ 
น่ารัก 

[route rover]

ขลุ่ยเอ้ยยยย  เหมาะแล้วที่เป็นเพื่อนกับเก้าอี้

สารภาพได้แบบน่ารัก โยธาจะไปไหนรอด 

[mystery Y]

สงสารโยธา ฮ่าๆ

[van16]

เขาเป็นแฟนกันแล้ว 

[Ginny Jinny]

ขลุ่ยเอ้ยน่ารักจริงๆ

[SaJung13]

โอ้ยยยยยยย....... มันกาวววใจมาก
ขลุ่ยเอ๋ยยยยยย พอรู้ตัวก็พุ่งชนอย่างจังเลย
โยธายังตามไม่ทันอ่่ะ น่ารักเว่ออออ

[t2007]

เป็นแฟนกันแล้ว ตอนต่อไป ขอเป็นผัวเมียกันเลยได้ม๊าย อยากอ่าน อยากเลือดกระฉูด อิอิ

[gackmanas]

น่ารักจุงงง.. 
ไรท์รีบมาาา.. 

[labelle]

5555 โยธาไม่ทันมุขขลุ่ยหลายรอบเลยนะ
เกือบตามเก็บไม่รอด แต่ที่รอดคือเป็นแฟนกันแล้วเนาะ
อย่าลืมตอบกลับไปนะว่า เป็นแฟนกันแล้ว

เอ็นดูความอยากรู้ของขลุ่ย อะไรจะลงทุนขนาดนั้นล่ะ
เป็นไง ใจเต้นกว่าที่คิด รู้สึกมากกว่าที่ควร เข็มไม่ต้องลงงมละเนาะ
ตอนนี้ไม่ว่ามหาสมุทร หรือจักรวาล ก็ไม่ช่วย เพราะขลุ่ยได้ใจโยธาแล้ว

ยังลุ้นเงาอยู่นะคะ ทำไมตามหลอกหลอนไม่หยุดนะ

ตลกทีมเพื่อน ไม่มีใครห้ามใคร บ้าบอไปด้วยกัน

[่patsaporn]

ขลุ่ยน่ารักมาก ตรงชะมัดเลย ตอนบอกว่าเจ็บกว่าที่คิดก็น่าเอ็นดู โถ ลูก
โยธายังไม่ทันจีบก็ติดแล้ว เป็รแฟนหลกันแล้วเด้อ

ขอบคุณค่ะ

[TaemyG]

น่าเอ็นดู งือ~~~ 

[Mariinariiz]

แบบนี้ต้องเป็นแฟนแล้วแหละะะะะะ 55555555555555555

[darin]

ตอนที่ 19
เพราะ....

   
ผมกวาดสายตาไปรอบโต๊ะ เรานั่งอยู่ในร้านกาแฟเฉกเช่นทุกเช้าที่ผ่านมา ลูกจันนั่งอยู่ข้างผม กำลังลอบมองโยธาด้วยสีหน้าเขินอาย ออแกนยิ้มมุมปาก สายตามีเลศนัย ส่วนจิณณ์มองผมด้วยดวงตาขบขัน คนสุดท้าย.. ผมหยุดสายตาที่โยธา ดวงตาของอีกฝ่ายที่มองมาอ่อนโยน
 
“แค่เป็นแฟนกัน ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย”
   
ลูกจันเฮดล็อคผมทันที ใช้มือปิดปากผมเอาไว้พร้อมกับขอโทษขอโพยคนอื่น “อย่าถือสาเลยนะ ต่อมรับรู้อารมณ์มันไม่ทำงาน”
   
“ถามจริง ไม่เขินเลยเหรอขลุ่ย” ออแกนมองผมด้วยสายตาขำ
   
“เขินสิ” ผมพยักหน้า ตอบด้วยสีหน้าปกติ ทั้งโต๊ะหัวเราะขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง
   
“เหนื่อยหน่อยนะโยธา” ลูกจันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรงใจ
   
“ต้องแบบนี้ขลุ่ย โอ๊ยย เราชอบเป็นบ้า” ออแกนมองเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าสะใจ
   
“พยายามเข้า” ส่วนจิณณ์พยักหน้าให้โยธาด้วยใบหน้าติดรอยยิ้มขำ
   
ผมละสายตาจากเพื่อนร่วมโต๊ะมามองโยธา อีกฝ่ายมองผมอยู่ก่อนแล้วด้วยดวงตายั่วเย้า
   
“ทำยังไงได้ ไปไหนไม่รอดแล้วนี่หว่า”
   
ลูกจันจิกขาผมใต้โต๊ะ เขินจนตัวบิด ผมเผลอหัวเราะออกมาเพราะขำอาการเขินหนักของเพื่อน ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าผมขำผิดจังหวะไปหน่อย ทั้งโต๊ะเงียบกริบ ก่อนโยธาจะหัวเราะออกมาเสียงดัง
   
“จะไปหาแฟนแบบนี้ได้จากที่ไหนอีก จริงไหม”
   
“จริง” จิณณ์กับออแกนตอบรับพร้อมกันโดยไม่ต้องนัด
   
เสียงของหล่นกระทบพื้นดังขึ้น ผมหันไปมองเห็นพี่กานดามองมาด้วยสีหน้าตกใจ เมื่อครู่ผมไม่เห็นอีกฝ่าย ไม่แน่ใจว่าพี่กานดาเดินออกมาจากหลังร้านตอนไหน
   
“ขอโทษค่ะ” พี่กานดารีบขอโทษลูกค้าที่นั่งอยู่ในร้านที่ทำให้ตกใจ เมื่อเห็นว่าพวกผมยังมองอยู่ พี่กานดาจึงส่งยิ้มมาให้
   
“ดีนะมีระฆังเตือน ต้องไปกันแล้ว” ออแกนมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง ผมกับลูกจันยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอย่างรวดเร็ว เพราะขี้เกียจถือไปด้วย ก่อนจะเดินตามคนอื่นออกจากร้าน

   
ลูกจันชะงักฝีเท้าเมื่อจิณณ์เดินลดความเร็วมาเดินเทียบข้าง ก่อนแย่งกองหนังสือที่หอบไว้ไปถือเสียเอง
   
“เอาไปทำไม” ลูกจันมองจิณณ์ตาโต อีกฝ่ายถึงกับหัวเราะออกมา
   
“ไม่ทำไม แค่ช่วยถือ”
   
“เออใช่” ลูกจันหัวเราะขำตัวเอง “โทษทีเราไม่คุ้น ปกติเราแรงเยอะที่สุดในกลุ่ม ฝนยังบอกเลยว่าถ้าเรายกไม่ได้ก็ไม่มีใครยกได้แล้ว”
   
“อย่าพูดถึงตัวเองแบบนั้น” น้ำเสียงและสายตาของจิณณ์ที่มองลูกจันอ่อนโยน
   
“ก็มันเรื่องจริง”
   
ผมกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก เมื่อลูกจันแก้เขินด้วยการฟาดมือเข้าที่กลางหลังของจิณณ์ อีกฝ่ายยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมา ส่วนเพื่อนของผมยิ้มแห เพราะเพิ่งนึกได้ว่าทำอะไรลงไป
   
“เจ็บใช่ไหม” ลูกจันถามเสียงอ่อย ใบหน้าเหย
   
“หึๆ” ดูเหมือนการหัวเราะของจิณณ์จะเป็นคำตอบที่ดี ลูกจันจึงรีบยกมือขึ้นไหว้ทันที
   
“ขอโทษ~”
   
“ไม่เป็นไร ดีแล้วที่แข็งแรง”
   
“ขอบใจ” ลูกจันจ้ำอ้าวออกจากจุดเกิดเหตุด้วยความเขินบวกอาย จึงไม่ทันได้ยินสิ่งที่ผมได้ยิน
   
ใบหน้าของจิณณ์ติดรอยยิ้ม ศีรษะส่ายไปมาเบาๆ “เฮ้อ สงสัยอีกหน่อยจะน่วมทั้งตัวแน่เรา”
   
คิ้วของผมขมวดเข้าหากัน ‘อีกหน่อย’ อย่างนั้นเหรอ 

ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ผมคนเดียวที่ได้ยิน เพราะร่างสูงที่เดินข้างผมกำลังหัวเราะ พอผมเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาจับผิด โยธาก็ยักคิ้ว ส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้

ถึงจะไม่ยอมบอกก็ไม่เป็นไร โคนันอย่างผมฟันธงในใจไปแล้วเจ็ดสิบเปอร์เซ็นว่ามันไม่ชอบมาพากลแน่ๆ ว่าแต่..คิ้วของผมขมวดเข้าหากันยิ่งขึ้น ทำไมเรื่องของคนอื่นมันดูออกง่ายอย่างนี้วะ

• • • • •

โยธาขับรถมารับผมกับลูกจันที่คณะหลังเลิกเรียน เจ้าตัวส่งข้อความมาบอกแล้วว่าเพื่อนในกลุ่มนัดไปกินข้าวเย็นกัน ผมไม่ได้ถามว่าใครไปบ้างจนกระทั่งมาถึงร้าน นอกจากเบล ออแกนและจิณณ์แล้ว ยังมีมายด์กับหลินนั่งอยู่ด้วย
   
ผมมองตำแหน่งที่นั่งก่อนจะเดินถึงโต๊ะ ฝั่งหนึ่งออแกนนั่งด้านใน ตามด้วยเบลและจิณณ์ อีกฝั่งมายด์นั่งด้านใน ติดกันคือหลิน เก้าอี้ว่างมีสามตัว ข้างจิณณ์หนึ่งตัว ข้างหลินสองตัว ลูกจันส่งสัญญาณว่าจะนั่งข้างหลินเอง ผมคิดว่าลูกจันไม่ได้ห่วงผม แต่กลัวโยธาจะนั่งติดกับหลินมากกว่า
   
“มาแล้วเหรอคะ พี่โยธานั่งสิคะ” หลินหันมาส่งยิ้มหวาน มือแตะลงบนเก้าอี้ข้างตัว ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรอจังหวะให้พวกผมเดินถึงโต๊ะอยู่แล้ว
   
“มาสามเรียกแค่หนึ่ง มารยาทงามเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ” ลูกจันอาศัยว่าตัวเองยืนด้านหลังโยธา แอบกระซิบเสียงเบากับผม ผมส่ายศีรษะเพื่อบอกเพื่อนว่าช่างมันเถอะ ผมไม่ถือสาหรืออีกแง่คือไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ดูเหมือนจะห้ามลูกจันไม่ทัน เพื่อนรักของผมโผล่จากหลังของโยธา ส่งยิ้มหวานให้กับหลินและมายด์
   
“น้องหลิน น้องมายด์” ลูกจันโบกมือให้ทั้งคู่
   
“สวัสดีค่ะพี่ลูกจัน พี่ขลุ่ย” มีเพียงมายด์คนเดียวเท่านั้นที่ทักทายตอบ
   
“พี่นั่งด้วยดีกว่า ไม่ได้คุยกันตั้งนานคิดถึง” ลูกจันดึงเก้าอี้ข้างหลินลงนั่ง หันไปหาทั้งสองคนด้วยสีหน้าดีใจเกินเหตุ ผมคิดว่าเพื่อนผมตีบทได้แตกกระจาย ไม่ได้หมายถึงเล่นได้แนบเนียน แต่เล่นยังไงให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่ได้จริงใจสักนิด เธอแรงมาฉันก็แค่แรงกลับ ง่ายๆ แค่นั้นเอง
   
“นั่งเลยค่ะพี่ลูกจัน มายด์ก็คิดถึงเหมือนกัน” มายด์ชะโงกหน้ามาส่งยิ้มให้
   
“ขลุ่ยนั่งสิ” ลูกจันตบเก้าอี้ที่เหลืออยู่อีกหนึ่งตัว เรียกผมให้นั่งด้วยกัน ก่อนเงยหน้าขึ้นมองโยธา
   
“นั่งแยกกับแฟนสักวันไม่เป็นไรใช่ไหมโยธา ไอ้เราก็กลัวโดนหาว่าใจร้าย คนจะสวีทกัน”
   
“นั่งเถอะ”

โยธาเดินอ้อมโต๊ะไปนั่งลงข้างจิณณ์ ตรงข้ามกับผมพอดี ผมเชื่อว่าทุกคนในโต๊ะรู้ทันลูกจันหมด ไม่เว้นแม้แต่หลิน ผมคิดว่านั่นคือสิ่งที่เพื่อนผมต้องการ ให้เจ็บใจแต่ทำอะไรไม่ได้
   
“เดี๋ยวนะคะ!!” มายด์มองผมสลับกับโยธาด้วยดวงตาเบิกโต “พี่โยธากับพี่ขลุ่ยเป็นแฟนกันแล้วเหรอคะ”
   
“ใช่” โยธาพยักหน้า
   
คิ้วของผมขมวดเข้าหากัน เมื่อลอบสังเกตรุ่นน้องทั้งสอง สีหน้าของหลินไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แต่บางอย่างหายไป ผมมั่นใจว่าผมไม่เห็นความแปลกใจในดวงตาของหลิน แสดงว่าหลินรู้แล้วอย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมมายด์ถึงไม่รู้ ใครที่กำลังโกหกผ่านการแสดงออกกันแน่
   
“วันก่อนโน้นก็ถามไม่ยอมบอกเรา” มายด์พูดด้วยน้ำเสียงงอน ย่นจมูกใส่พี่รหัสตัวเอง
   
“ก็วันก่อนยังไม่ใช่ วันนี้ใช่แล้วถึงบอก”
   
“เอาเถอะค่ะ เห็นแก่พี่ขลุ่ยน่ารักมายด์ไม่งอนก็ได้ ดีใจด้วยนะคะพี่ขลุ่ย พี่โยธา”
   
“ขอบคุณครับ” ผมส่งยิ้มตอบน้องมายด์
   
“หลินก็ดีใจด้วยนะคะพี่ขลุ่ย” หลินจ้องตากับผม ริมฝีปากคลี่ยิ้มอ่อนหวาน  ก่อนจะโน้มตัวมาทางด้านหลังลูกจัน พูดด้วยเสียงที่เบาลง “จะรอนะคะ คิดว่าคงอีกไม่นาน”
   
ผมมองหลินที่ถอยกลับไปนั่งตามเดิม รุ่นน้องคนสวยเบือนหน้าไปมองโยธา ดวงตาแสดงออกถึงความรักใคร่ชัดเจน “พี่โยธาด้วยนะคะ ถึงจะใจหายไปบ้าง แต่หลินก็ดีใจด้วยค่ะ” น้ำเสียงเว้าวอน ดูน่ารักและน่าสงสารไปพร้อมกัน
   
“ขอบใจมาก”
   
ผมจับข้อมือลูกจันเอาไว้ บีบเบาๆ ให้เพื่อนรู้ว่าอย่าทำอะไรเด็ดขาด
   
“ขลุ่ยสั่งอาหารเพิ่มสิ เมื่อกี้สั่งกันไปแล้วรอบหนึ่งเผื่อไม่ถูกใจ” เบลยื่นเมนูให้ผม มองมาด้วยสายตาเห็นใจและเข้าใจ ตั้งแต่วันนั้นผมกับเบลก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

“ขอบใจ” ผมยิ้มให้เบล รับเมนูมาจากอีกฝ่าย ส่งต่อให้ลูกจันเป็นคนเลือก
   
“นี่รักสามเส้าหรือเปล่าคะ” หลินหัวเราะเสียงเบา ทำสีหน้าน่ารักและใสซื่อ “เห็นพี่เบลดูเป็นห่วงเป็นใยพี่ขลุ่ย หลินก็เลยแซวเล่น พี่ขลุ่ยไม่ถือใช่ไหมคะ” หลินหันหน้ามามองผม
   
“ไม่ถือครับ” ผมส่งยิ้มให้อีกฝ่าย “แต่ก็ไม่คิดจะรักสามเส้ากับใคร สงสารคนที่รอความหวัง” ผมคลี่ยิ้มกว้างขึ้น หันไปมองโยธาที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยสายตายั่วเย้า “หรือผมควรจะให้ความหวังดี”
   
“ก็ลองดูสิ” โยธาโน้มตัวมาจับศีรษะผมเขย่าเบาๆ
   
“ไม่ค่อยขี้หึงเท่าไหร่เล้ยเพื่อนฉัน” ออแกนส่ายศีรษะเชิงอ่อนใจ แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
   
ใบหน้าของหลินบึ้งตึงขึ้นทันที แต่ผมยังคงยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะของเบลลอยมาเข้าหู เราต่างรู้กันว่าผมหมายถึงใคร
   
“อาหารมาแล้ว” จิณณ์เป็นพูดเมื่อหันไปเห็นพนักงานเดินมาพอดี ครู่เดียวพนักงานก็เดินมาถึงโต๊ะ หลังจากนั้นหัวข้อการสนทนาก็เปลี่ยนไปเป็นเรื่องอื่น

   
ผมใช้จังหวะที่โยธาเดินไปเข้าห้องน้ำหลังทานอาหารเสร็จแล้ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความของiamshadow ลูกจันชะโงกหน้ามามอง เมื่อเห็นคลิปสุดท้ายที่ถูกส่งมาใบหน้าก็ซีดลง เงาของคุณส่งคลิปคนถูกทำร้ายข้างถนนมาให้ผม โชคดีที่ผมปิดเสียงมีเดียเอาไว้
   
“ไม่เป็นไร” ผมพูดเสียงเบา ลูกจันถอนหายใจยาว
   
“ไปเข้าห้องน้ำนะ ขอล้างหน้าหน่อย”
   
“อืม” ผมพยักหน้า ปิดหน้าจอไว้จนลูกจันเดินออกจากโต๊ะแล้วถึงเปิดขึ้นมาดูใหม่
   
ตั้งแต่วันที่ผมไปค้างห้องโยธาผมได้รับข้อความที่น่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ รวมทั้งยังมีรูปภาพและคลิปในเชิงข่มขู่ส่งมามากมาย โยธาอาจได้รับเป็นของ แต่ผมได้รับเป็นรูปภาพและคลิปวีดีโอน่ากลัวแทน
   
ผมดูเวลาที่ส่งเข้ามาล่าสุด มันถูกบันทึกตั้งแต่เวลาสิบสี่นาฬิกาสามสิบนาที ทำให้ยากจะคาดเดาว่าคนที่ทำอยู่หรือไม่อยู่ตรงนี้  เพราะข้อความไม่ได้เพิ่งหายไป
   
ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเมื่อโยธาเดินกลับมา สายตาที่อีกฝ่ายมองมาทำให้ผมแปลกใจ นานมากแล้วที่โยธาไม่ม่ได้มองผมด้วยสายตาจริงจังแบบนี้ ผมคิดว่าน่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น แต่เอาไว้ค่อยถามอีกที ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมสักเท่าไหร่
   
• • • • •

-โยธา-
   
   
“ขับรถดีๆ” ขลุ่ยส่งยิ้มให้ผม หันไปเปิดประตูเพื่อลงรถ แต่ถูกผมรั้งแขนเอาไว้เสียก่อน ขลุ่ยกลับหันมามองด้วยสีหน้าแปลกใจ
   
“ขึ้นไปเก็บเสื้อผ้ากับหนังสือที่ต้องใช้พรุ่งนี้ คืนนี้ไปค้างห้องฉัน”
   
“ทำไมผมต้องไป”
   
“หรือนายจะให้ฉันค้างที่นี่”
   
ขลุ่ยมองหน้าผมนิ่งก่อนพยักหน้า “ก็ประหยัดค่าไฟดี ห้องโยธาเปิดแอร์ทั้งคืนด้วย งั้นรอแป๊บนะ”
   
ผมมองขลุ่ยเปิดประตูลงจากรถ ใบหน้าจริงจังค่อยๆ ปรากฏรอยยิ้ม ก่อนเสียงหัวเราะจะหลุดออกมาในที่สุด นี่แหละ ‘ความขลุ่ย’ ไม่เคยเหมือนใครจริงๆ

• • • • •

หลังจากกลับถึงคอนโด ผมรอให้ขลุ่ยจัดการแขวนชุดนักศึกษา จัดวางข้าวของอื่นๆ ที่เอามาด้วยจนเสร็จเรียบร้อย รอจนอีกฝ่ายเดินมานั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน จึงแบมือยื่นไปตรงหน้าอีกฝ่าย

ตั้งแต่เมื่อวานข้อความตัดพ้อมากมายถูกส่งเข้ามา และเปลี่ยนเป็นข้อความขู่ทำร้ายร่างกายตัวเองหากผมไม่เลิกยุ่งกับขลุ่ย ข้อความต่างๆ เหล่านี้ไม่เคยทำให้ผมรู้สึกอะไร จนกระทั่งรู้ว่าขลุ่ยโดนก่อกวน

“อะไร”
   
“โทรศัพท์ของนาย”
   
ขลุ่ยมองตาผมนิ่ง ก่อนถอนหายใจออกมา “ลูกจันบอกใช่ไหม คิดอยู่เหมือนกันเห็นหายกันไปนาน”

ขลุ่ยหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง จัดการเปิดข้อความส่วนตัวในอินสตาแกรมแล้วส่งโทรศัพท์ให้ผม ผมไล่สายตาลงเรื่อยๆ ความโกรธพุ่งสูงขึ้นตามสิ่งที่เห็น มันจะมากเกินไปแล้ว!!

“ทำไมถึงไม่บอกฉัน”
   
“เดี๋ยวโดนห้าม”
   
ผมทำเสียงในลำคอ นึกอยากจับบเจ้าเด็กแว่นฟาดให้เข็ด
   
“ก็รู้นี่ ต่อไปห้ามเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้อีก”
   
“ไม่เห็นเป็นไรเลย”
   
“มันอันตราย ฉันเป็นห่วงนาย เรื่องนี้ปล่อยให้ฉันจัดการเอง”

“ผมเป็นผู้ชายเหมือนโยธานะไม่ใช่ผู้หญิง ผมดูแลตัวเองได้”

“มันไม่เกี่ยวกับเพศอะไร มันเกี่ยวกับว่าฉันอยากปกป้องใคร”

ขลุยชะงัก ดวงตาที่มองตรงมาหวามไหว ผมคิดว่าขลุ่ยกำลังเขิน เจ้าเด็กแว่นกำลังเขินผม
   
“ตกลงไหม” ผมยกมือขึ้นจับแก้มของขลุ่ย
   
“ผมเลิกไม่ได้”
   
“ขลุ่ย” ผมเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงทุ้มหนัก ขลุ่ยเม้มปากเข้าหากัน หลบสายตาผมก่อนกลับมาสบตาอีกครั้งด้วยสายตาเขิน เหมือนไม่อยากพูดแต่จำเป็นต้องพูด

“ไม่ใช่เพราะผมไม่กลัวอันตรายหรือมัวแต่ห่วงเล่นสนุก แต่ที่ผมเลิกไม่ได้เพราะว่าผมเป็นห่วงโยธา ก็ผมรักผมเลยห่วง”

ผมรวบร่างขลุ่ยเข้ามากอดทันที ความโกรธลอยหายไปในอากาศเหลือไว้เพียงความอบอุ่นในใจ

“ให้ผมช่วยนะ ผมอยากช่วยโยธา สัญญาว่าจะดูแลตัวเองอย่างดี”

ผมยกยิ้มที่มุมปาก ดวงตาที่มองอีกฝ่ายอ่อนโยน พูดแบบนี้ใครจะใจแข็งอยู่ได้

“ตกลง” ผมพยักหน้า แตะริมฝีปากลงบนกระหม่อมของขลุ่ย

“แต่อย่าเจ็บ อย่าเป็นอันตราย เข้าใจไหม เพราะฉันรักนายมากเกินกว่าจะทนเห็นได้”

“อืม” ขลุ่ยพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง “สัญญาว่าผมจะวิ่งหนีก่อนโยธา”

“หึๆ” ผมรัดแขนที่กอดขลุ่ยให้แน่นขึ้น เจ้าเด็กแว่นของผมไม่เคยทำให้ผิดหวัง ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ทำให้ผมยิ้มได้เสมอ

• • • • •

ยี่สิบสองนาฬิกา ผมนั่งอยู่บนเตียง มองคนที่นั่งเอนพิงหมอนเหยียดขายาวอยู่ข้างกัน

"ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง"
   
ขลุ่ยขยับตัวขึ้นนั่งตัวตรงทันที มองผมด้วยดวงตาตกใจ
   
"ทำไมเปลี่ยนใจ ไหนบอกว่าจะทำด้วยกัน”
   
“เงาของคุณตามฉัน ไม่ใช่ขลุ่ย เขาอยากให้ฉันสนใจไม่ใช่นาย”
   
“แต่โยธาเคยบอกว่าไม่อยากให้ความสนใจกับคนที่อยากได้ความสนใจไม่ใช่เหรอ" ขลุ่ยมองผมด้วยสายตาไม่เข้าใจ
   
"มันไม่เหมือนเดิมแล้ว"
   
"ไม่เหมือนยังไง"
   
"เพราะคนที่ฉันไม่สนใจกำลังดึงความสนใจจากคนของฉันน่ะสิ"
   
ขลุ่ยขมวดคิ้วเข้าหากัน สีหน้าใช้ความคิด ก่อนที่ดวงตาภายใต้แว่นกลมจะเบิกกว้างขึ้นอย่างรวดเร็ว

"อย่าบอกนะว่าโยธาหึงผม"

"ใครจะไปหึงคนที่หน้าตายังไม่เคยเห็น"

"นั่นสิ" ขลุ่ยพยักหน้า สายตาที่มองผมกลับมาสงสัยอีกครั้ง

"ฉันไม่ได้หึง ฉันแค่หวงนาย ไม่อยากให้สนใจคนอื่นมากกว่าฉัน"

ขลุ่ยมองผม กระพริบตาสองที ก่อนจะหัวเราะออกมา "โยธามีมุมงี่เง่าเหมือนกันเหรอ"

" งี่เง่าอย่างนั้นเหรอ!!" ผมคว้าตัวขลุ่ยดึงเข้ามาชิด กอดกระชับอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยสองมือ ก้มหน้าลงไปใกล้จนจมูกเกือบสัมผัสกัน

"พูดใหม่อีกที" ผมใช้น้ำเสียงข่มขู่อีกฝ่าย

"ผมไม่พูดแล้ว" ขลุ่ยส่ายหน้า

"ทำไม" ผมยิ่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น แกล้งจรดจมูกลงบนแก้มแรงๆ

"เดี๋ยวโยธาจะเขินกว่านี้"

"เขิน? ฉันเหรอ?" ผมเลิกคิ้วขึ้น

"ใช่สิ" ขลุ่ยยกยิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกายในแบบที่ไม่เห็นบ่อยนัก "โยธาเขินไม่งั้นจะทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนทำไม ไม่เห็นเป็นไรเลย งี่เง่าก็น่ารักดี”

“เจ้าเด็กนี่!”

ผมจับต้นคอของขลุ่ยตรึงเอาไว้ ปิดริมฝีปากของเจ้าเด็กฉลาดด้วยริมฝีปากของตัวเอง ขลุ่ยประท้วงเสียงอู้อี้อยู่ในคอ แต่ครู่เดียวก็เงียบลง มือคลายออกช้าๆ ก่อนวางทาบทับบนแผ่นอกของผม

ความน่ารักของคนในอ้อมแขนบวกกับความหวานที่ได้รับผ่านสัมผัสเย้ายวนใจ ทำให้ผมลืมเลือนไปแล้วว่าเรื่องที่ขลุ่ยพูดมาเป็นจริงทุกประการ

ถึงแม้ว่าผมจะเป็นห่วงความปลอดภัยของขลุ่ยมากที่สุด กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ผมรัก แต่อีกส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะว่า....


สิบห้านาทีก่อน

“โยธาขอดูมือถือหน่อย”

“เป็นแฟนวันที่สองก็เช็คมือถือเลยเหรอ” ผมส่งสายตาล้อเลียนขลุ่ย ก่อนส่งโทรศัพท์ที่หยิบออกจากกระเป๋าให้ ขลุ่ยยื่นมือมารับ หัวเราะเบาๆ แล้วเอาแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านข้อความ คิ้วขมวดเข้าหากันเป็นระยะ

ห้านาที สิบนาที สิบห้านาที

จะสนใจเงาของคุณทำไมหนักหนา แฟนนายนั่งอยู่ตรงนี้!
   
:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[DominikDemain]

น่ารักกกกกกกกกกกกกก

[Babelilong]

เอ่อ..โยธานายจะง่วงขลุ่ยกับเงาของคุณไม่ได้นะ

[SuPeRDonGDanG]

เงาของคุณนี่น่ากลัวขึ้นทุกวัน รีบทำให้มันจบๆไปเถอะ
หลิน หรือ กานดา

ปล. จิณณ์ระวังจะช้ำในก่อนได้เป็นแฟนกันนะ ลูกจันเขินรุนแรงมาก

[labelle]

5555 เอ็นดูความขลุ่ย นิ่งเข้าไว้ สยบความเขิน
และต่อมแสดงออกจะช้านิดนึง โยธารู้ก็พอ

โยธาจะหวงแบบนี้ไม่ได้นะคะ ขลุ่ยทำเพราะรักนะ

เล่นแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะคะ ถ้าเป็นกานดาจริงคือเจ็บปวดเลยนะ

ว้าววว จิณณ์จะจีบลูกจันเนาะ ดีค่ะ ลูกจันจะได้บอบบางขึ้นบ้าง