หัวข้อ: ❤❤ PROMISE รักหรือเปล่า ❤❤ [ตอนที่ 21]★ 23/08/19 ★ P: 22

[BAKA]

หูยยยย พี่ขุนของโปอ่ะเนอะ

[Wordslinger]

จังหวะนี้ก็คงไม่มีใครหาโอกาสเข้ามาเป็นคู่แข่งอาโปได้หรอก เพราะพี่ขุนกับอาโปเขาคู่กันนานแล้ว แค่พี่พยายามชนะแข่งเอาเหรียญทองมาให้น้องก็บอกอะไรหลายๆ อย่างแล้วจ้า

ขอบคุณคุณดารินสำหรับอัปเดตนี้ค่ะ

[suginosama]

อาโปน่ารัก เป็นเด็กเจ้าเล่ห์เหมือนที่อาเพบอกเลย 55

พี่ขุนยอมน้องตลอด

[snowboxs]

ขุนยักโปเปล่า อิอิ

[darin]

ตอนที่ 4
ขอ

“อาคีย์” วาริชโผเข้ากอดคีตกานต์เมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น
   
“ว่าไงเจ้าตัวแสบของอา”
   
“ผมเลิกแสบแล้ว” วาริชเงยหน้าขึ้นจากไหล่ของอาสุดที่รัก ส่งยิ้มให้จนตาหยี
   
คีตกานต์มองเด็กหนุ่มตรงหน้า พูดด้วยน้ำเสียงปนขำ “จริงเหรอ”
   
“จริงสิครับถามพี่ขุนได้”
   
“แล้วพี่ขุนเคยตอบไม่เหมือนเราด้วยเหรอ” ทุกคนในสวนพัดพารัดชาต่างรู้ว่าภูผาตามใจวาริชแค่ไหน
   
“โอ๊ยย เดี๋ยวนี้พี่ขุนไม่เหมือนเดิมแล้วครับอาคีย์ กลายเป็นหนุ่มฮอทไปแล้ว ผมต้องเป็นคนวิ่งตามพี่ขุนแทน” เมื่อได้โอกาสก็ต้องฟ้องกันหน่อย
   
“บ่นอะไรพี่” เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลัง วาริชจึงหันไปยิ้มให้
   
“เปล่าครับ ไม่ได้บ่นผมกำลังฟ้อง เอ๊ย! ผมกำลังชมพี่ขุนว่าเดี๋ยวนี้ฮอทใหญ่แล้ว”
   
“อาคีย์อย่าไปฟังเลยครับ” ร่างสูงนั่งลงบนโซฟา ยกมือขึ้นไหว้อาผู้เปรียบเสมือนทั้งพ่อและแม่ของเขา อาคีย์เป็นคนรักของพ่อพนา พ่อที่นำเขามาชุบเลี้ยง  ส่วนบ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านของคุณปู่กรชัย พ่อของอาคีย์ ซึ่งรักเขาเหมือนหลานแท้ๆ คนหนึ่ง
   
“เดินทางเป็นยังไงบ้างครับ ผมจะไปรับแต่คุณปู่บอกว่าจะส่งคนขับรถไปแทน”
   
“ดีแล้ว ขุนจะโดดเรียนทำไม”
   
“ก็พี่ขุนเห็นอาคีย์สำคัญกว่าการเรียนไงครับ” วาริชไม่เคยพลาดทำคะแนนให้พี่ชายคนโปรด เป็นเรื่องที่ทำให้คีตกานต์ยิ้มได้เสมอ
   
“ว่าแต่อาคีย์มาไม่เห็นพี่ขุนบอกผมเลยเหรอครับ” จากชมพี่ชายอยู่ดีๆ วาริชก็เปลี่ยนเป็นงอนแทน

“อาเป็นคนบอกให้ปิดเอง อยากเซอร์ไพรส์เรา”

“เซอร์ไพรส์จริงๆ ครับ ดีที่ผมใจง่าย พี่ขุนชวนมาค้างที่บ้านผมก็มาเลย”

“หึๆ อาเชื่อแล้วว่าเดี๋ยวนี้เราตามพี่ขุนจริงๆ”

“จริงสิครับอาคีย์ เดี๋ยวนี้ผมจะตามไม่ทันแล้ว อาคีย์ต้องบอกพี่ขุนเดินช้าๆ หน่อยนะครับ”

“ว่าไงครับขุนจะหนีน้องเหรอ” คีตกานต์ถามกึ่งแซวลูกชาย

“บางทีก็อยากทำเหมือนกันครับ” ภูผาตอบด้วยสีหน้าติดรอยยิ้ม ดวงตาอ่อนโยน

“เห็นไหมครับอาคีย์” อดีตเด็กชายตัวอ้วนย่นจมูก เวลาอยู่กับครอบครัวเขาจะกลายเป็นเด็กเล็กๆ เสมอ
   
“แล้วทำไมขุนถึงไม่ทำ”
   
“ผมกลัวอาโปเสียใจ”
   
เสียงทุ้มนุ่มทำให้หัวใจของวาริชพองโต
   
“พอใจหรือยังเจ้าเด็กแสบของอา”
   
“ที่สุดเลยครับ” วาริชส่งสายตาอ้อนคีตกานต์
   
“แล้วนี่อาคีย์ทานข้าวหรือยังครับ”
   
“ยัง อารอขุนกับอาโปก่อน ยังไม่ได้ทานกันมาใช่ไหม”
   
“ยังครับ ถ้าอย่างนั้นไปทานข้าวก่อนดีกว่า ผมไม่อยากให้อาคีย์ปวดท้อง พ่อบอกว่าพักนี้อาคีย์เป็นโรคกระเพาะเพราะทานอาหารไม่ตรงเวลา”
   
“สองพ่อลูกแอบนินทาอาคีย์อีกแล้ว”
   
“ผมกับพ่อเรียกว่ารักครับ เรารักอาคีย์เลยเป็นห่วง”
   
“ตายสิตาย เจอแบบนี้เข้าไปอาจะไปไหนรอด” คียกานต์ลุกขึ้นยืน คล้องแขนเข้ากับแขนของลูกชายเมื่ออีกฝ่ายลุกขึ้น  วาริชเดินตามหลังทั้งสองคน เขาอมยิ้มเมื่อคิดบางขึ้นอย่างในใจ
 
‘ไม่ใช่แค่อาคีย์หรอกครับที่ไม่รอด ผมก็เหมือนกัน’
   
• • • • •

“อาคีย์นอนหรือยังครับ”
   
เสียงเคาะประตูดังขึ้น คีตกานต์ลดโทรศัพท์ในมือลง ตะโกนออกไปพอให้ได้ยิน
   
“เข้ามาเลย”
   
วาริชเดินเข้าไปหาคีตกานต์ที่นั่งอยู่บนเตียง เขาขึ้นไปนั่งข้างๆ ดึงหมอนที่วางอยู่มากอดไว้ วางคางลงไป
   
“ผมขอคุยกับอาคีย์ได้ไหมครับ”

“ได้อยู่แล้ว”

“ผมอยากคุยมาตั้งนานแล้วแต่ไม่กล้า”
   
คีตกานต์มองหลานชายด้วยสายตาแปลกใจ เพราะน้ำเสียงและสีหน้าของอีกฝ่ายดูเศร้านิดๆ ไม่เหมือนอาโปที่สดใสร่าเริงอยู่เสมอ
   
“มีอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงที่ถามออกไปจึงเป็นห่วงชัดเจน
   
“แต่อาคีย์ต้องสัญญากับผมก่อนนะครับว่าจะยังไม่บอกใคร อาพนาก็ไม่ได้ โดยเฉพาะพ่อกับอาเพ”
   
“ขออาฟังก่อนแล้วอาจะตัดสินใจอีกที”
   
“ก็ได้ครับ” วาริชพยักหน้า ยอมรับแต่โดยดี เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากคิดกลับไปกลับมาอยู่นาน เขาคิดว่าควรพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป เพราะเขาอยากรู้ว่าผู้ใหญ่คิดเห็นเป็นอย่างไร
   
“เล่ามาสิ อาฟังอยู่” น้ำเสียงที่ได้ยินอ่อนโยน มันทำให้เขามีกำลังใจมากขึ้น
   
“คือ...” วาริชกลืนน้ำลายลงคอ 

“ผม...”

“ผมชอบพี่ขุนครับ” ในที่สุดเขาก็โพล่งมันออกไป
   
“ชอบพี่ขุน” ดวงตาของคีตกานต์หรี่ลง จากประสบการณ์เขาเข้าใจได้ทันที

“ไม่ใช่แบบพี่น้องใช่ไหม”
   
วาริชพยักหน้า “ครับ”
   
“เพราะอาโปไม่ยอมให้บอกใครดังนั้นอาต้องพูดแทนทุกคน ถ้าเป็นอาเพ อาเพคงถามเราว่าแน่ใจแล้วใช่ไหม ไม่ได้เป็นเพราะอาเพกับอาใช่ไหม ไม่ใช่เพราะสิ่งแวดล้อมใช่ไหม”
   
“ไม่ใช่ครับ”  วาริชส่ายศีรษะไปมาแรงๆ ดวงตาที่มองคีตกานต์มั่นคง

“ผมรู้ตัวมานานแล้ว ตั้งแต่พี่ขุนมาอยู่กรุงเทพฯ ใหม่ๆ”
   
“ไม่ใช่เพราะอาโปติดพี่ชายใช่ไหม”
   
“ไม่ใช่แน่นอนครับอาคีย์”
   
“ไม่ใช่เพราะหวงพี่ชายใช่ไหม”
   
“หวงครับ แต่ไม่ใช่”
   
“หึๆ” คีตกานต์หัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินคำตอบ

“อานึกไม่ออกแล้วสิว่าถ้าเป็นอาเพหรือพ่อของเราจะถามอะไรอีก เพราะถ้าเป็นอา..” ดวงตาของคีตกานต์เป็นประกาย “อาจะบอกว่าลุยเลย”
   
“อาคีย์~” วาริชโผเข้ากอดคีตกานต์แน่น หัวใจของเขาพองโต ความกังวลในใจหายไปสิ้น
   
“แต่ถึงอาจะไม่เหมือนอาเพกับพ่อของเรา แต่อย่างหนึ่งที่อารู้ก็คืออะไรที่เป็นความสุขของอาโปทุกคนย่อมมีความสุขตามไปด้วย”
   
“ขอบคุณครับ”
   
“แต่อาก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกของพี่ขุนเป็นยังไง”
   
“ผมรู้ครับ” เสียงที่พูดอ่อยลงเล็กน้อย
   
“แต่ถ้าอาเป็นอาโป อาจะพุ่งชน ไม่ได้ด้วยเล่ห์เราก็ต้องเอาด้วยกล อย่าไปยอมแพ้ง่ายๆ”
   
วาริชหัวเราะขำผู้เป็นอา เมื่ออีกฝ่ายหลิ่วตาให้เขา
   
“อาคีย์ไม่โกรธผมใช่ไหมครับ”
   
“โกรธทำไม อาเสียดายมากกว่า”
   
“เสียดาย? อาคีย์เสียดายอะไรเหรอครับ” วาริชแปลกใจเมื่อเห็นสีหน้าเสียดายของคีตกานต์
   
“ก็เสียดายที่เรามาบอกอาว่ามีเรื่องอยากบอก ไม่ใช่มาขอน่ะสิ”
   
“ขอเหรอครับ?”
   
“ใช่” คีตกานต์พยักหน้า“ถ้าอาโปมาขอพี่ขุน อาจะได้รีบจับใส่พานส่งให้เลย”
   
“อาคีย์~” ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาอุทานชื่อของอาออกมา ลุงพนาก็คงรู้สึกแบบนี้สินะ
   
“แต่ผมคงไม่ขอหรอกครับ”
   
“ทำไมล่ะ”
   
“เพราะผมจะไม่บังคับพี่ขุน ผมจะพยายามด้วยตัวเอง จะพยายามทำให้พี่ขุนชอบผมให้ได้”

“น่ารักจริงๆ พยายามเข้านะดูอาเป็นตัวอย่าง ยิ่งกว่าอาโปทำอาก็เคยทำมาแล้ว ไม่อย่างนั้นลุงพนาจะตกหลุมมาเป็นแฟนอาเหรอ”
   
“ผมจะพยายามครับ”
   
“อาเป็นกำลังใจให้”
   
“แล้วอาคีย์ไม่เสียใจเหรอครับ ถ้าพี่ขุนจะไม่มี..เอ่อ..”
   
“ลูกใช่ไหม”
   
“ครับ”
   
“พูดตรงๆ อาก็เคยคิดถึงวันที่จะได้อุ้มหลาน แต่อาก็รักอาโปมากกว่า และถ้าท้ายสุดอาโปทำสำเร็จพี่ขุนก็รักเราเหมือนกัน นั่นย่อมเป็นข่าวดีสำหรับอามากกว่า ที่คนสองคนที่อารักจะมีความสุข”
   
“ขอบคุณครับอาคีย์” วาริชกราบลงบนตักของคีตกานต์ เขารู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาคลอหน่วย ไม่ใช่เพราะคีตกานต์อนุญาตแต่เพราะได้รู้ว่าคีตกานต์ก็รักเขามากไม่แพ้ที่รักภูผาเลย
   
“เอาไว้อาโปพร้อมเมื่อไหร่ ไปบอกอาเพกับพ่อด้วยกัน อาจะไปเป็นเพื่อน”
   
“ครับอาคีย์”
   
“แต่..” คีตกานต์มองหลานชายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก“แต่ถ้าพี่ขุนไม่ได้คิดเหมือนอาโป จำคำอาไว้นะ ไม่ว่าจะยังไงก็ตามพี่ขุนก็รักเรา แม้ไม่ใช่แบบที่เราต้องการก็ตาม”
   
“ครับอาคีย์ผมเข้าใจ” วาริชพยักหน้า ก่อนรอยยิ้มจะปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก
   
“ตอนนี้อาคีย์เหมือนอาเพเลย”
   
“รู้อีกว่าอากำลังพยายามเป็นอาเพอยู่” คีตกานต์จับศีรษะหลานโยกเบาๆ
   
“รีบๆ กลับไปบอกที่บ้าน อาจะได้ไม่ต้องเก๊กแบบนี้”
   
“ฮ่าๆ ครับผม”
   
 “ไปนอนเถอะดึกแล้ว ไม่ต้องคิดมาก นอนหลับให้เต็มอิ่ม เอาแรงไปจีบพี่ชายเราดีกว่า”
   
“ครับอาคีย์ ฝันดีครับ”
   
“ฝันดี”
   
คีตกานต์มองหลานชายเดินออกจากห้อง เขาอดคิดถึงวันเก่าๆ ไม่ได้ เด็กชายตัวกลมในวันนั้นกลายเป็นเด็กหนุ่มที่มีความรักไปเสียแล้ว แม้จะตกใจอยู่บ้างแต่เขาจะไม่มีวันแสดงออกมาให้หลานเห็น เพราะนั่นจะบั่นทอนความรู้สึกของอีกฝ่าย สิ่งที่วาริชทำในวันนี้เขารู้ดีว่าหลานต้องรวบรวมความกล้ามากแค่ไหน การให้กำลังใจคือสิ่งทีดีที่สุด

• • • • •

เสียงเปิดประตูดึงสายตาของภูผาจากหนังสือที่ถืออยู่ให้หันไปมอง วาริชกอดหมอนหนุนเดินเข้ามาในห้อง ก่อนปีนขึ้นมาบนเตียงของเขา
   
“ผมนอนด้วย” ร่างที่เล็กกว่าล้มตัวลงนอนเอาดื้อๆ ดึงผ้าห่มที่เขาคลุมไว้ที่ตักขึ้นมาห่ม ซุกตัวเข้ามาหา
   
“พี่นึกว่าอาโปหลับไปแล้ว”
   
“ผมไปคุยกับอาคีย์มา”
   
“คิดถึงที่บ้านเหรอ”
   
“ทำไมพี่ขุนรู้ล่ะ”
   
“แล้วทำไมพี่จะไม่รู้” ภูผาวางมือลงบนศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมนุ่ม “หงอยมาแบบนี้ อ้อนแบบนี้ พอคุยกับอาคีย์แล้วคิดถึงอาเพกับอาสารินขึ้นมาแน่ๆ”
   
“อื้อ”
   
“กลับบ้านกันไหม ขับรถไปกัน”
   
“จริงนะ!” คนพูดลุกพรวด มองเขาด้วยดวงตาเบิกโต
   
“จริงสิ”
   
“พี่ขุนใจดีที่สุดในโลก” วาริชยกแขนขึ้นกอดคอภูผา ยื่นหน้าเข้าไปจรดจมูกที่แก้มของอีกฝ่าย
   
“ทำอะไร” ภูผาหัวเราะเบาๆ
   
“ก็ขอบคุณไง” เด็กดื้อทำตาใสใส่เขา “ตอนเด็กๆ ผมทำออกบ่อย”
   
“เราเคยขอบคุณพี่แบบนี้ที่ไหน”
   
“อ้าววว สงสัยผมจะจำผิด”
   
ภูผาจับศีรษะเล็กโยกเบาๆ ขำท่าแลบลิ้นของอีกฝ่าย
   
“ใครบอกพี่ว่าพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า”
   
“อุ๊บ”
   
“นอนได้แล้ว”
   
“ฝันดีครับ” วาริชส่งยิ้มจนตาหยีให้เขาก่อนล้มตัวลงนอน
   
“ฝันดี”
   
“ผมรักพี่ขุนที่สุดเลย” เสียงพูดอู้อี้เพราะใบหน้าซุกหมอน ภูผามองเด็กหนุ่มด้วยสายตาอ่อนโยน
   
พี่ก็รักเรา ภูผาพูดคำนั้นอยู่ในใจ

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[mypink801]

วี้ดดดดดดดดดด พี่ขุนก็รักน้องเหรออ แต่รักน้องแบบไหนนนนนนนนนน

[HanATarO]

อาคีย์้้้้้้เปิดไฟเขียวแบบนี้ ก็ลุยเลยอาโป

[SuPeRDonGDanG]

พี่ก็รักเรา ภูพาพูดคำนั้นอยู่ในใจ

ฮั่นแน่ รักน้องแบบไหนน้ออออ ถึงพูดออกมาให้ได้ยินไม่ได้

ฮิฮิ

[O-RA DUNGPRANG]

ว้าว ว้าว ว้าว คำบอกรักที่อยู่ในใจของพี่ขุนเนี่ยมันใช่ความรักแบบที่เราเข้าใจใช่ไหม อาโปของเราจะสมหวังแล้ว 

[april day]

พี่ก็รักเรา เขินกับคำนี้ 

[iceman555]

 

[sailom_orn]

  ไม่ต้ัองพูดในใจพี่ขุน พูดออกมาเเลย

[klaew]

แหนะ...อาโปเนียนนะเราอ่ะ
 

[puiiz]

 

[diltosscap]

พี่ขุนกับอาโปความรัก  ความผูกพัน การแสดงออก อบอุนหัวใจ อาโปมีอาคีย์ เป็นที่ปรึกษา มือ1 ต้องสมหวังแน่นอน

[miikii]

เขินนนนนน 
แต่อาโปก็สู้ๆนะ

[Kelvin Degree]

หวานมาก,,,

[วายซ่า]

สู้ๆ นะอาโป อย่างน้อยก็ได้อาคีย์เป็นพวกแล้วหนึ่งคน. 

[lizzii]

มีอาคีย์เป็นโค้ชแบบนี้ รับรองพี่ขุนไปไหนไม่รอดแน่ๆ

[HISY]

กรี๊ดด รักแบบไหนค้าพี่ขุนนน

[่patsaporn]

อาคีย์น่ารักเหมือนเดิมเลย บอกให้ลุย  อาโปทั้งน่ารัก ทั้วฉลาด พี่ขุนจะไปไหน
ไม่รู้รักแบบไหนในตอนนี้ แต่ระหว่างสองคนก็ไม่น่ามีอะไรแทรกได้อยู่แล้ว
อ้อนมาก ไปหอมแก้มพี่ แต่พี่ขุนที่ขรึมๆ นี่มีเสน่ห์มากเลยนะ กีสๆๆ
อยากเห็นมุมหวงน้องจริงๆ

ขอบคุณค่ะ

[somberness]

เข้าทางอาคีย์สบายใจได้เลยอาโปพี่ขุนไม่รอดแน่นอนนนนน 

[mystery Y]

สู้ๆนะอาโป

[ommanymontra]

 


 

[arij-iris]

รักแบบไหนกันคะ พี่ขุนนนนน

[Jibbubu]

"พี่ก็รักเรา" เนี่ย รักแบบไหนค่ะพี่ขุน

[suginosama]

อาคีย์เปิดไฟเขียวแล้ว อาโปสู้ๆนะคะ

คำว่ารักของพี่ขุนเหมือนของน้องหรือเปล่าน้า

[JokerGirl]

อาโปเลือกมาบอกถูกคนด้วยนะ อาคีย์แสบหนึ่ง อาโปแสบสอง

[darin]

ตอนที่ 5
พี่ชาย

   
   

“พี่ขุน” วาริชแตะมือที่ไหล่ของภูผา เขาพยายามเดินย่องเข้ามาเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
   
“กะแล้วว่าพี่ขุนต้องยังอยู่”
   
“มายังไงเรา” ภูผาหันไปมองวาริช เขาแปลกใจที่อีกฝ่ายมาหาที่คณะ
   
“สิงห์มาหาเพื่อนผมเลยมาด้วย กะว่าเจอก็ดีไม่เจอก็ไม่เป็นไร” วาริชนั่งลงข้างภูผา ส่งยิ้มให้เทียนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก่อนหันกลับมามองพี่ชาย
   
“พี่ขุนน” วาริชลากเสียงยาวยิ้มอ้อนภูผา “เลี้ยงข้าวผมหน่อยสิครับ อยากกินอาหารญี่ปุ่นแต่ตังค์จะไม่เหลือถึงสิ้นเดือนแล้ว”
   
“แล้วทำไมไม่ส่งข้อความมาบอกพี่ก่อน”
   
“ก็อยากกินเมื่อกี้ก็บอกเลยนี่ไง”
   
“ถ้าเราบอกก่อนพี่จะได้ไปด้วย แต่พี่มีนัดแล้วเอาไว้พรุ่งนี้ได้ไหมพี่จะพาไปกิน”
   
“มีนัด?” วาริชหน้าเสียเล็กน้อย อดคิดไม่ได้ว่าหรือจะเป็นเอวา
   
“ใช่ มาพอดี”
   
เขามองตามือของภูผา ก่อนจมูกจะย่นเข้าหากันเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
   
“โห~ เซ็งเลย” นั่นไม่ใช่เสียงของเขาแต่เป็นเสียงของผู้ที่มาใหม่
   
“เจ้าก้างขวางคอนี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอพี่ขุน”
   
“เพิ่งมา” ภูผาตอบด้วยน้ำเสียงปนขำ
   
“สงสัยผมอดไปแน่เลย” เสียงบ่นมาพร้อมกับเสียงถอนหายใจเซ็งๆ
   
“พี่พีชวนพี่ขุนไปไหน” วาริชเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่
   
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก”
   
“แก่กว่าสองปีคุยจัง” เขาแลบลิ้นใส่ลูกพี่ลูกน้อง รพีกรเป็นลูกชายของลุงรสินพี่ชายของพ่อ ลุงรสินเปิดบริษัทส่งออก เป็นตัวแทนจำหน่ายดอกไม้ของสวนพัดพารัดชาไปยังต่างประเทศ หรือพูดง่ายๆ ก็คือพ่อเป็นฝ่ายผลิต ลุงรสินเป็นฝ่ายการตลาดนั่นเอง รพีกรเป็นลูกคนเล็ก เรียนอยู่ปีสามคณะเดียวกับภูผา
   
“ก็ยังดีกว่าเด็กติดพี่ชายอย่างเรา” รพีกรกับวาริชรักใคร่กันดีแต่ก็ชอบแหย่กันแรงๆ ให้ผู้ใหญ่ปวดหัวเล่นเป็นประจำ
   
“แล้วใครมายุ่งกับพี่ชายของคนอื่น”
   
“ช่วยไม่ได้ก็พี่มีแต่พี่สาว”
   
“สองคนนี้ทะเลาะกับแบบนี้ทุกครั้งเหรอ” เทียนหัวเราะเมื่อได้ยินบทสนทนาของสองพี่น้อง  เขาหันไปถามภูผาที่นั่งฟังเงียบๆ ด้วยความเคยชิน
   
“ไม่ทุกครั้ง แค่เกือบทุกครั้ง”
   
“พี่พีเริ่มก่อน”
 
“เราเริ่มก่อน”
   
“ฮ่าๆ” เทียนหัวเราะเสียงดังเมื่อคู่กรณีพูดขึ้นพร้อมกันด้วยประโยคที่เกือบเหมือนกัน เขาเห็นเค้าลางความปวดหัวของภูผาทันที
   
“พี่ขุน พี่พีชวนไปไหนเหรอครับ” เมื่อหาคำตอบจากศัตรูไม่ได้ วาริชจึงหันไปถามภูผาแทน
   
“ก็บอกว่าไม่ใช่เรื่องของเด็ก”
   
“พูดอย่างนี้” ดวงตาของเขาหรี่ลง “ชวนพี่ขุนไปกินเหล้าแน่เลย”
   
“ใครเรียกไปกินเหล้า เขาเรียกไปกินข้าวเย็นที่ร้านที่มีเหล้าขายพอดี”
   
แค่นี้ก็ได้คำตอบแล้ว
   
“ผมไม่บ่นก็ได้แต่ต้องพาผมไปด้วย” วาริชยื่นข้อเสนอ
   
“ไปทำไม เราดื่มไม่เป็นไม่ใช่เหรอ” รพีกรไม่ยอมน้องชายง่ายๆ
   
“เป็นแล้ว พ่อสอนผมก่อนมา”
   
“อาสารินแค่ให้ลองดื่มไม่ใช่เหรอ อาโปจะได้รู้ว่ามันเป็นยังไง พี่จำได้ว่าเราดื่มแก้วเดียวก็เมาแล้ว” ภูผาท้วงน้องชาย
   
“ก็เพราะแบบนั้นไงครับผมถึงต้องไปด้วย ดีกว่าไปดื่มกับคนอื่นแล้วเมาไม่รู้เรื่อง จะได้ฝึกกับพี่ขุน พี่เทียนไปในตัว”
   
“แล้วพี่ล่ะ” รพีกรชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
   
“แน่ใจนะว่าถ้าผมเมาพี่พีจะไม่ทิ้งผมไว้ที่ร้าน”
   
“ฮ่าๆ” รพีกรเงยหน้าขึ้นหัวเราะ ไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ
   
“ให้ผมไปด้วยนะพี่ขุน” วาริชกอดแขนภูผา เงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาอ้อน “รักกันต้องไปด้วยกันสิ”
   
“จบ หมดกัน” รพีกรแกล้งถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อได้ยินประโยคคุ้นหู
   
“อยากไปก็ตามใจ คืนนี้กลับไปนอนที่บ้านพี่ก็แล้วกัน”
   
“ครับผม” วาริชยิ้มกว้างเมื่อภูผาอนุญาตให้เขาไปด้วย เขารู้ดีทีเดียวว่าที่ภูผาไม่อยากให้ไป ไม่ใช่เพราะไม่อยากพาไป แต่เพราะไม่อยากให้เขาเข้าร้านเหล้ามากกว่า
   
“พี่จะฟ้องพ่อ บ้านญาติไม่ยอมไป ไปแต่บ้านคนอื่น”
   
“ผมก็จะฟ้องปู่กรว่าพี่พีบอกปู่กรเป็นคนอื่น”
   
“...”
   
“เดี๋ยวพี่ให้เรากินสี่แก้วเลย”
   
“ตกลง” วาริชยิ้มกว้าง เขามัวแต่ต่อล้อต่อเถียงกับรพีกรจึงไม่เห็นสายตาอ่อนโยนที่ภูผามองมา มีเพียงเทียนคนเดียวเท่านั้นที่เห็น

• • • • •

“เออพี่ขุน รู้จักน้องนัทหรือเปล่า” รพีกรยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม เขาชวนรุ่นพี่ผู้เป็นเสมือนญาติมานั่งดื่มที่ร้านเหล้าเล็กๆ ไม่ไกลจากมหา’ลัย
   
“นัทไหนวะพี” เทียนเป็นคนถามขึ้นมา
   
“น้องนัทปีหนึ่งไงพี่ ที่ผมยาวๆ หน้าสวยๆ หน่อย หลานรหัสผมเอง”
   
“พี่เคยเห็น” ภูผาพยักหน้า
   
“น้องเขาน่าจะชอบพี่ขุนนะ เห็นฝากอ้วนน้องรหัสผมมาขอไลน์พี่ด้วย แต่อ้วนปฏิเสธไป บอกว่าอยากให้ขอเอง”
   
“อืม”
   
“ไม่สนใจเหรอพี่ขุน ผมว่าน่ารักดีออก ผมยังมองๆ อยู่เลย”
   
“ก็น่ารักดี”
   
วาริชหลุบสายตาลงต่ำ เขามองแก้วเหล้าตรงหน้าก่อนยกขึ้นดื่ม จากที่เคยจิบทีละนิดเปลี่ยนเป็นดื่มเข้าไปทีเดียวเกือบหมดแก้ว
   
“อาโป”
   
“ครับ” มือที่ถือแก้วชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกด้วยความเป็นห่วง
   
“ดื่มช้าๆ เรายังเพิ่งหัด”
   
“ผมพอดื่มได้” เขาแก้ตัวเสียงอ่อย ในความเป็นจริงแล้วมันทั้งขมทั้งบาดคอ แต่วาริชอยากดับความรู้สึกที่อยู่ในใจจึงดื่มมันเข้าไป
   
“เดี๋ยวก็เมาหรอกเจ้าตัวยุ่ง” รพีกรยื่นมือข้ามโต๊ะมาจับศีรษะของเขาเขย่า วาริชรู้สึกมึนขึ้นมาจริงๆ ก็ตอนนี้
   
“ก็ผมนั่งดื่มเงียบๆ อยู่นี่ไงจะได้ไม่เป็นเจ้าตัวยุ่งของใคร” วาริชยิ้มกว้างจนตาหยี รพีกรกับเทียนหัวเราะขำเขา จึงพออุ่นใจได้ว่าไม่ได้เผลอทำให้ใครหมดสนุก
   
“พี่เคยห้ามเรายุ่งด้วยเหรอ”

เสียงพูดแผ่วเบาแต่วาริชได้ยินเต็มสองหู เขาเบือนสายตากลับมามองร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างกัน ภูผามองเขาอยู่ก่อนแล้วด้วยสายตาอบอุ่น
   
“ถ้าไม่ยุ่งก็ไม่ใช่อาโปสิ ใช่ไหม”
   
“แบบนั้นมันไม่ใช่คำชมนะครับ”
   
“หึๆ”
   
“เขาไม่ได้เรียกว่ายุ่ง เรียกว่ารักกันก็ต้องสนใจกัน”
   
“งั้นเรารักพี่น้อยๆ ก็ได้นะ พี่เกรงใจ” รพีกรอดแซวน้องชายไม่ได้เมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายพูดกับภูผา
   
“ไม่ได้” วาริชส่ายศีรษะแรงๆ
   
“เอาแล้ว สงสัยผมจะแซงหน้าพี่ขุน กลายเป็นพี่ชายนัมเบอร์วันของอาโปแทน”
   
“ใครบอก เพราะผมไม่รักพี่พีสักนิดต่างหากมันเลยน้อยกว่านี้ไม่ได้แล้ว”
   
“หืมม ไอ้ตัวแสบเอ๊ย” รพีกรคว้าถั่วฝักยาวในจานปาใส่น้องชาย
   
วาริชส่งยิ้มหวานไปให้ แค้นวันนี้ก็ต้องชำระวันนี้มันถึงจะดี เหอะมาแนะนำสาวให้ภูผาได้ยังไง
   
“พี่ต้องตีระฆังหมดเวลาให้ไหม พักกันสักนิดน่าจะดี” เทียนพูดปนหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของสองพี่น้อง น้องก็ทำหน้ายั่วพี่ ส่วนคนพี่ก็ทำหน้าอยากซัดน้องชายสักป๊าบ
   
“อย่าเลย ฉันเคยคิดจะช่วยแยกจนเลิกคิดแล้ว ปล่อยไปเดี๋ยวก็ดีกันเอง” ภูผาตอบเพื่อนสนิท
   
“ใช่ครับ เรารักกันจะตาย” วาริชรีบพยักพเยิดเห็นด้วย
   
“ไหนเมื่อกี้บอกไม่ได้รักพี่”
   
“ลักไปโยนทิ้งให้พ้นๆ ไง”
   
“ฮ่าๆ” เทียนเริ่มเชื่อภูผาแล้วว่าไม่ควรเข้าไปยุ่งกับการตีกันของพี่น้องคู่นี้  แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเขาก็บอกได้ว่าทั้งคู่สนิทและรักกันมาก แม้ว่าจะแสดงออกตรงกันข้ามก็ตาม
   
• • • • •

“อาโป” เสียงเรียกแผ่วเบา วาริชปรือตาขึ้นมอง เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าใบหน้าของใครอยู่ตรงหน้า
   
“ถึงแล้ว”
   
“อื้อ” เขาพยักหน้า ทรงตัวขึ้นนั่งแต่จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนโลกโคลงเคลง
   
“โอ๊ะ!”
   
มือใหญ่คว้าที่แขนของเขาก่อนที่หน้าจะคว่ำลงไปโขกกับคอนโซลรถ
   
“ไหนว่าไม่เมา” เสียงถามปนขำ
   
“ผมเปล่าสักหน่อย” วาริชปฎิเสธ แต่แปลกที่เขาหาที่เปิดประตูไม่เจอ
   
“หึ” ภูผามองคนไม่เมาด้วยสายตาเอ็นดู เขาก้าวลงจากรถ เดินอ้อมไปหาอีกฝ่าย เปิดประตูจากภายนอก หันหลังแล้วย่อตัวลง
   
“ขึ้นมา”
   
“พี่ขุน”
   
“เราเดินไม่รอดแน่”
   
“อืม”
   
ใบหน้าของวาริชแดงเรื่อแต่เขาไม่คิดจะซ่อนมันเอาไว้ ต้องยกความดีความชอบให้กับเหล้าที่ดื่มเข้าไป
   
ภูผาลุกขึ้นยืน ใช้มือดันประตูปิด กดรีโมท หย่อนกุญแจใส่ในกระเป๋ากางเกง ก่อนสอดมือเข้าไปใต้ขาทั้งสองของวาริช หมุนตัวเดินตรงไปยังตัวบ้าน
   
“พี่ขุน”
   
“หือ?” ภูผาตอบรับในลำคอ รับรู้ได้ถึงมือที่โอบมากอดรอบคอ และใบหน้าที่ซุกซบลงบนไหล่
   
“พี่ขุนชอบผู้หญิงน่ารักเหรอ”
   
“นึกยังไงถึงถามพี่”
   
“ก็ผมได้ยิน”
   
“แล้วจะให้พี่บอกว่าเขาหน้าตาน่าเกลียดหรือไง” ภูผาพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ เขาไม่ได้คิดอะไรสักนิดตอนพูด
   
“ก็จริงเนอะ” เสียงพูดเงียบหายไป ก่อนเสียงเรียกชื่อของเขาแผ่วเบาจะดังขึ้น
   
“พี่ขุน”
   
“ครับ”
   
“พี่ขุนอยากมีแฟนไหม”
   
“พี่ยังไม่คิดเรื่องนั้น มีอะไรอีกมากมายที่พี่ต้องทำ พี่ต้องเรียนรู้งานจากคุณปู่ ต้องทำให้ผู้บริหารท่านอื่นยอมรับพี่ให้ได้ มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนที่รู้ภูมิหลังของพี่”
   
“พี่ขุนอยากเป็นผู้บริหารเหรอ”
   
“พี่อยากเป็นผู้บริหารที่ดีแต่พี่ไม่ได้อยากเป็นเจ้าของบริษัทอย่างที่พวกเขาเข้าใจ  พี่แค่เข้าไปช่วยดูแลให้คุณปู่กับอาคีย์ พี่อยากตอบแทนพระคุณเท่าที่จะทำได้ ไม่อยากให้ใครว่าคุณปู่ได้ที่เลือกคนอย่างพี่ขึ้นมา”   
   
“คนอย่างพี่ขุนแล้วยังไง” วาริชไม่รู้ตัวเลยว่าเขากำลังโวยวายเสียงดัง “คนอย่างพี่ขุนคือคนที่ดีที่สุดแล้ว”
   
“หึๆ”
   
“ใครว่าพี่ขุนผมจะไปจัดการเอง”
   
“เราเดินให้ตรงก่อนไหม พี่ยังแบกเราอยู่เลย”
   
“ผมไม่ได้เมาสักหน่อย”
   
“ไม่ได้เมาก็ไม่ได้เมา”
   
“พี่ขุน”
   
“หือ?”
   
“อย่าเพิ่งมีแฟนนะ รอผมก่อน”
   
“รอเรา? อยากมีแฟนพร้อมพี่เหรอ”
   
“เปล่าสักหน่อย”
   
“แล้วอาโปหมายถึงอะไร”
   
“ห้ามถามครับแค่รอผมก็พอ นะครับพี่ขุน”
   
“หึๆ ได้สิพี่จะรอ”
   
“พี่ขุนน่ารักที่สุดเลย” ริมฝีปากร้อนแตะลงที่แก้มของเขา ภูผาชะงักฝีเท้าก่อนก้าวเดินต่อไป

“ผมง่วงจัง” เสียงของวาริชเริ่มง่วงงุนจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป ภูผากระชับมือเพื่อให้แน่ใจว่าคนบนหลังจะปลอดภัย เพียงครู่เดียวเขาก็รับรู้ถึงน้ำหนักที่มากขึ้นบนบ่า ดูเหมือนจอมซนของเขาจะหมดฤทธิ์ลงแล้ว

ให้พี่รอเราอย่างนั้นเหรอ ทำไมพี่จะรอไม่ได้ เพราะพี่ไม่เคยมองใครอยู่แล้ว

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[sailom_orn]

ฟินกับความน่ารักของคู่นี้