หัวข้อ: ❤❤ PROMISE รักหรือเปล่า ❤❤ [ตอนที่ 21]★ 23/08/19 ★ P: 22

[BAKA]

อุ้ยยยยย ก็พี่ขุนเป็นของอาโปมาตั้งแต่แรกนี่เนอะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

งุ้ยยยย

[van16]

อบอุ่นหัวใจ 

[darin]

ตอนที่ 6
พร้อมกัน

   
“ไป”
   
จิรดาตอบรับคำชวนของวาริชทันที เมื่ออีกฝ่ายชวนไปเที่ยวบ้านต่างจังหวัดในวันหยุดที่จะถึงนี้
   
“ไม่เล่นตัวหน่อยเหรอจีเป็นผู้หญิงนะเว้ย” สิงหาเบรกเพื่อน เมื่อจิรดาตอบรับคำชวนรวดเร็วยิ่งกว่าเขาเสียอีก
   
“คิดทำไม บ้านไม้กลางสวนกุหลาบไกลสุดลูกหูลูกตา หูยย ยิ่งกว่าในนิยาย”
   
“เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งฝันหวาน บ้านเราไม่ได้อยู่กลางสวน” วาริชอดขัดคอเพื่อนไม่ได้ สวนดอกไม้พัดพารัดชากับบ้านอยู่ติดกันก็จริง แต่ก็มีรั้วล้อมแยกออกจากกัน
   
“ก็นั่นแหละยังไงเราก็จะไป ไม่ต้องคิดให้เสียเวลาเลย”
   
“สิงห์ล่ะไปด้วยกันไหม” วาริชถามสิงหาเพราะอีกฝ่ายยังไม่ให้คำตอบ
   
“ไปอยู่แล้วหยุดสามวันไม่มีอะไรทำ ว่าแต่จะไปกันยังไง ไปเครื่องเหรอจะได้โทรไปขอตังค์พ่อ”
   
“ไม่ต้องขอ พี่ขุนจะขับรถไป”
   
“มีใครไปบ้าง”
   
“มีแค่พวกเรากับพี่เทียน อ้อ! แล้วก็มีพี่พีอีกคนเป็นลูกพี่ลูกน้องเราเอง แต่รายนั้นจะขึ้นเครื่องไปก่อนตั้งแต่เย็นวันพฤหัส”
   
“แน่ใจนะว่าจะมีแค่นั้น” จิรดาไม่เห็นด้วย
   
“มีแค่นี้” วาริชยืนยันคำตอบเดิม
   
“เฮ้อผู้ชายก็แบบนี้ ต่อให้ดูฉลาดแค่ไหนก็ไม่เท่าความมายาของผู้หญิง”
   
“หมายความว่ายังไง” สิงหามองใบหน้าของจิรดาด้วยความสงสัย
   
“ก็หมายความว่าคิดเหรอว่าพี่เอวาจะไม่ขอไปด้วยถ้าพี่เทียนไป แล้วสุภาพบุรุษอย่างพี่ขุนจะปฏิเสธได้เหรอ”
   
วาริชขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะลืมคิดเรื่องนี้ไปสนิท
   
“เชื่อเราเถอะ ผู้หญิงบางคนจะทำทุกวิถีทางจนกว่าจะได้ดั่งใจ ถ้าพี่เทียนไม่ไปก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่นี่พี่เทียนไปคงปฏิเสธยาก”
   
“ง่ายจะตายก็บอกว่ามีแต่ผู้ชายไปสิ พี่ไหมมุกไปไม่ได้แน่ๆ ได้ยินว่าวันหยุดจะไปภูเก็ตกับที่บ้าน”  สิงหาพูดตามที่ได้ยินมา
   
“แล้วคุณสิงหาเห็นดิฉันเป็นเพศอะไรเหรอคะ แหม~” จิรดามองค้อนเพื่อน
   
“เออว่ะ ฮ่าๆ หรือโปจะบอกว่ารถเต็ม ห้าคนพอดีเลย”
   
“คุณสิงหาคะ ดูด้วยว่าพี่ขุนเป็นใคร ทำอย่างกับพี่ขุนมีรถแค่คันเดียว ไหนจะมีเทียนอีกรายนั้นก็มีรถเป็นของตัวเอง”
   
“นั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้ ไหนผู้หญิงเหมือนกันลองคิดวิธีสิ”
   
“มันก็มีวิธีหนึ่ง” จิรดาถอนหายใจเบาๆ
   
“วิธีไหน”
   
“ถ้าเราไม่ได้ โปจะได้มีข้ออ้างว่ามีแต่ผู้ชายไป” แม้จะเสียดายแต่เธอก็ทำเพื่อเพื่อนได้
   
“จีไปด้วยดีแล้วเราอยากให้ไป เรื่องนั้นเดี๋ยวเราจัดการเอง”
   
“มีวิธีแล้วเหรอวะ” สิงหาอยากรู้
   
“ยัง”
   
ตอนนี้เขายังคิดไม่ออกแต่มันคงมีสักทางสิน่า หรือถ้าโชคช่วยอีกฝ่ายอาจไม่ตามไปด้วยก็ได้
   
“ว่าแต่พี่ขุนไม่เคยพาเพื่อนไปที่บ้านเลยเหรอ เหมือนโปไม่รู้จักเพื่อนพี่ขุนเลย”
   
“เคยได้ยินแต่ชื่อกับเห็นรูป พี่ขุนไม่เคยพาเพื่อนไปที่เชียงใหม่”
   
วาริชคิดว่าเขารู้เหตุผลของอีกฝ่ายดี ไม่ว่าลุงพนากับอาคีย์จะรักพี่ขุนเหมือนลูกแค่ไหน พี่ขุนก็ยังเจียมตัวเสมอ ครั้งนี้ที่พาพี่เทียนไปด้วยเพราะเขาเป็นคนเอ่ยปากชวนเอง
   
“แปลก”
   
“ไม่เห็นแปลกตรงไหน” จิรดาไม่เห็นด้วยกับสิงหา “เชียงใหม่ออกจะไกล”
   
“ช่างมันเถอะฉันก็พูดไปอย่างนั้นเอง”
   
วาริชยิ้มโดยไม่พูดอะไร ต่อให้เป็นเพื่อนสนิทกัน บางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องเล่าให้ฟัง

• • • • •

                             พี่ขุนยังอยู่ที่คณะหรือเปล่า

หลังจากใช้ความคิดอยู่นาน วาริชก็ตัดสินใจว่าเขาควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

พี่กำลังจะออก โปอยู่ไหน

                 อยู่ที่หอแล้ว พี่ขุนกลับบ้านเลยเหรอ

เปล่า

                    ไปไหนครับ

ไปหาเรา

คำตอบที่ได้รับทำเอาวาริชยิ้มไม่หุบ อารมณ์ดีขึ้นมาทันที
   
พี่กำลังจะส่งข้อความไปพอดี

                    ใจตรงกันเลยเนอะ ><

ทานข้าวหรือยัง

                    ยังเลย พี่ขุนจะเลี้ยงเหรอ

เดือนนี้เงินเราไม่พอไม่ใช่เหรอ

   พี่ขุนจำได้ด้วย ช่างเป็นพี่ที่แสนดีอะไรขนาดนี้ วาริชยกยิ้มซุกซนเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ เป็นพี่ยังดีขนาดนี้เป็นแฟนจะดีขนาดไหนนะ อยากเป็นเร็วๆ จัง

โป

โอ๊ะ! เขามัวแต่ฝันหวานเลยลืมตอบข้อความ

                    ครับ พี่ขุนจะมาเลยหรือเปล่า

อืม เดี๋ยวพี่ไปรับ อยากกินอะไร

                    สเต็ก ร้านมายโฮมเมดก็ได้ครับ

วาริชขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อภูผาหายเงียบหาย

                    พี่ขุน

โทษทีพี่คุยกับเพื่อนอยู่ เอวาชวนไปทานข้าวด้วยกันทั้งกลุ่มโปอยากไปไหม
   
เสียงถอนใจหนักๆ ดังขึ้น วาริชพิมพ์ข้อความลงไปก่อนลบออก คิดอีกทีให้มาก็ดีเหมือนกัน

                    ไปครับ ผมรอที่หน้าหอนะ

โอเค พี่กำลังจะออก

                    เดี๋ยวเจอกันครับ
   
“สิงห์ไปกินข้าวด้วยกันไหมพี่ขุนจะมารับ” เด็กหนุ่มหันไปชวนเพื่อนที่นั่งเล่นเกมอยู่บนเตียง

“ขี้เกียจว่ะ โปอยากให้ไปเป็นเพื่อนไหม”
   
“ไม่เป็นไรเราไปเองได้ เดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก”
   
“แท้งกิ้ว” สิงหาพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากหน้าจอเพราะกำลังติดพันเกมที่เล่นอยู่

วาริชบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนลุกขึ้นยืน เดิมทีเขาคิดจะขอภูผาตรงๆ ว่าไปกันแค่นี้ได้ไหม ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่างที่ตอนนี้เขาก็ยังคิดไม่ออก แต่ลองไปดูท่าทีของอีกฝ่ายดูก่อนก็ดีเหมือนกัน จะได้หาเหตุผลดีๆ มารองรับได้
   
• • • • •

วาริชหัวเราะหึในลำคอเมื่อเห็นว่าใครนั่งเบาะหน้าคู่กับภูผา ทีซื้อหวยไม่เห็นถูกแบบนี้ กะแล้วว่าต้องมาคันนี้ ไม่ใช่คันเดียวกับพี่เทียนกับพี่ไหมมุกแน่นอน
   
“สวัสดีครับ”เสียงที่ใช้ทักทายร่าเริงตามปกติ
   
“สิงห์ไม่ไปเหรอ” ภูผาถามเมื่อเห็นวาริชขึ้นรถมาคนเดียว
   
“ไม่ไปครับบอกว่าขี้เกียจออก”   
   
“โอเค” ภูผาหมุนพวงมาลัยรถขับออกสู่ถนน มีรถของเทียนตามาด้านหลัง
   
“เรียนเหนื่อยไหมจ้ะอาโป” ใบหน้าที่หันมามองยิ้มแย้ม เสียงที่ชวนคุยเพราะหู
   
“ไม่ครับ”
   
“คิดถึงบ้านไหม”
   
“ก็มีบ้างครับ”
   
วาริชเลือกตอบด้วยคำสั้นๆ เขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรถึงแสดงออกเหมือนเอ็นดูเขามากมาย
   
“แต่เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้วใช่ไหม วันศุกร์นี้”
   
อ่า...เขาเริ่มเดาได้ลางๆ แล้ว
   
“ครับ”
   
“เพื่อนไปด้วยไหมจ้ะ

“ไปครับ”

“น้องจีก็ไปด้วยเหรอ” เสียงที่เต็มไปด้วยความหวังของคนพูดทำให้วาริชเกือบหลุดเสียงหัวเราะออกมา เขาคิดถึงคำพูดของจีรดาขึ้นมาทันที น่าจะจริงอย่างที่เพื่อนบอก ผู้หญิงบางคนจะทำทุกวิถีทางจนกว่าจะได้ดั่งใจ
   
“ไม่ไปครับ” วาริชตอบหน้าตาย เขาไม่เห็นความจำเป็นต้องบอกตอนนี้ เอาไว้ค่อยบอกว่าจิรดเปลี่ยนใจตอนหลังก็ยังไม่สาย เขาเห็นความผิดหวังในดวงตาคู่นั้น
   
“เสียดายจัง พี่นึกว่าถ้าน้องจีไปพี่จะไปด้วย”
   
“ครับ” มันง่ายกว่าที่จะตอบด้วยคำเพียงคำเดียว เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายไปต่อได้แต่เขาน่าจะคิดผิด
   
“แต่จริงๆ เราไปได้นะขุน ไม่มีเพื่อนผู้หญิงไปก็ไม่เป็นไร สมัยนี้ไม่มีใครว่าหรอก อีกอย่างไปกับขุนกับเทียนเราสนุกอยู่แล้ว ไม่เบื่อหรอก”
   
“ผมกลับบ้านบ่อยๆ เอาไว้ไหมมุกว่างแล้วค่อยไปกันใหม่ก็ได้ครับ”
   
เป็นคำปฏิเสธที่สุภาพที่สุด วาริชซ่อนรอยยิ้มแทบไม่ทัน ดูเหมือนเขากับจิรดาจะคิดผิดใครว่าภูผาปฏิเสธไม่เป็น กลายเป็นว่าเขาไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากนั่งฟัง
   
“แต่หยุดสามวันเราไม่รู้จะทำอะไร ที่บ้านก็ไม่อยู่ ไหมมุกก็ไม่อยู่คงเหงาน่าดู”

“...”

“ขุน” เสียงหวานออดอ้อน “ขุนกลับบ้านทีหลังได้ไหม อยู่กรุงเทพฯ เป็นเพื่อนเราก่อน ขุนกลับบ้านบ่อยอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
   
ถ้ามีถ้วยรางวัลช่างตื้อวาริชก็อยากยกให้อีกฝ่ายไปเลย
   
“ผมต้องขับรถให้อาโป ถ้าไม่กลับน่าจะมีคนงอน” ดวงตาที่มองผ่านกระจกมองหลังแฝงรอยยิ้มขำ วาริชย่นจมูกแต่ดวงตาที่มองตอบภูผาเป็นประกายเจิดจ้าเพราะมันเต็มไปด้วยความสุข
   
“ผมไม่งอนพี่ขุนหรอกครับ แค่ไม่เป็นมันแล้วพี่น้อง”
   
วาริชยิ้มกว้าง เขามั่นใจว่าไม่มีใครเข้าใจความหมายนอกจากเขาเพียงผู้เดียว
   
“หึๆ เอาแบบนั้นเลยเหรอ”
   
“แน่สิครับ”
   
“งั้นพี่คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากยอมเป็นคนขับรถให้เรา”
   
เอวาจิกเล็บลงกลางฝ่ามือ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอากาศธาตุ ยิ่งเกลียดเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหลังเพิ่มมากขึ้นเป็นสองเท่า
   
“พี่เอวาครับ”
   
“คะ” เธอหันไปมอง ฝืนยิ้มออกมาทั้งที่ในใจกำลังลุกเป็นไฟ
   
“เอาไว้คราวหน้าไปเที่ยวบ้านผมกันนะครับ”
   
หญิงสาวสบตากับดวงตาสดใสของเด็กหนุ่ม เธอแค่นเสียงออกมาจากลำคอ “ค่ะ”
   
วาริชเอนตัวกลับมานังพิงเบาะตามเดิม เขามองออกไปนอกหน้าต่าง นึกขำตัวเอง พยายามคิดแทบตายสุดท้ายกลับไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ใช่หลานอาคีย์แล้วที่ร้ายวันนี้ต้องลูกชายอาคีย์ร้ายกว่าเยอะเลย
         
• • • • •

“พี่ขุน พี่เอวาอยากไปเที่ยวที่บ้านด้วยเหรอครับ” เด็กหนุ่มรอจนแยกกับคนอื่นแล้วจึงถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้ เทียนรับอาสาไปส่งไหมมุกกับเอวาเหมือนเช่นทุกครั้ง เพราะบ้านไปคนละทางกับภูผา
   
“อืม”
   
“แล้วทำไมพี่ขุนถึงไม่ให้ไปครับ”
   
“ไม่มีผู้หญิงไปด้วย”
   
“แต่พี่เอวาก็เหมือนไม่ถือเรื่องนี้นะครับ สงสัยเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทกัน”
   
“ถ้าเห็นเป็นเพื่อนสนิทพี่คงให้ไป”
   
วาริชชะงักเขาหันไปจ้องหน้าภูผา จนอีกฝ่ายหันมายิ้มให้
   
“มีอะไร”
   
“ไหนพี่ขุนบอกว่าไม่รู้ไงครับว่าพี่เอวาคิดยังไง”
   
“หึๆ”
   
“หลอกผมนี่นา”
   
“เปล่า พี่ยังยืนยันว่าพี่ไม่รู้ เพราะอะไรที่ไม่ได้ยินกับหูเราพูดไม่ได้ว่าใช่”
   
“จะบอกว่าเป็นการคาดเดาใช่ไหมครับ”
   
“อืม ที่ผ่านมาพี่มั่นใจว่าตัวเองแสดงออกชัดเจนว่าคิดยังไง ดังนั้นไม่ว่าเอวาจะรู้สึกยังไงกับพี่มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง พี่ถึงไม่ทำอะไรเพราะคิดว่าเดี๋ยวเอวาก็คงได้คำตอบเอง”

“แล้วทำไมตอนนี้พี่ขุนถึงปฏิเสธล่ะครับ”

ดวงตายาวเรียวหันมาสบตากับเขา “ก็เราให้พี่สัญญาว่าจะรอไม่ใช่เหรอ”
   
“อื้อ”
   
"พี่ก็ควรทำทุกอย่างให้มันชัดเจนใช่ไหม”
   
“พี่ขุน” วาริชพูดเสียงอ่อย จู่ๆ ก็รู้สึกผิดขึ้นมา
   
“ทีจริงพี่ควรทำตั้งนานแล้ว น่าจะดีกับเอวามากกว่าด้วย”
   
“ก็พี่ขุนเป็นสุภาพบุรุษ”
   
“พี่ไม่ได้ดีขนาดนั้น”
   
“จริงๆ นะครับ”
   
“หึๆ ขอบใจ”
   
“พี่ขุน”
   
“หือ?”
   
“ที่ผมบอกพี่ขุนเมื่อวันก่อนผมเปลี่ยนใจแล้วนะ”

“เรื่องไหน” ภูผาหันกลับไปมองวาริช เขาหัวเราะเมื่อเห็นดวงตาวาวๆ ของอีกฝ่าย

“ท่าทางจะเรื่องชวนปวดหัวใช่ไหม”

“เปล่าครับ เรื่องที่ผมบอกพี่ขุนว่าผมไม่อยากมีแฟนพร้อมพี่ขุนต่างหาก”

“หมายความว่ายังไง”

“ก็หมายความว่า...” วาริชยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาที่มองภูผาเป็นประกายวาววับ
   
“ผมเปลี่ยนใจ อยากมีแฟนพร้อมพี่ขุนยังไงล่ะครับ อย่าลืมรอผมด้วยนะรับรองว่าอีกไม่นาน”
   
“อะไรของเรา” ภูผมหัวเราะเพราะขำท่าทางเจ้าเล่ห์ของวาริช
   
“เห็นแบบนี้ผมโตไวนะครับ”
   
“หึๆ เอาไงก็เอา พี่ตามใจเรา”
   
วาริชยกยิ้มกว้าง เขาขยับตัวเพื่อให้นั่งสบายขึ้น มองตรงไปข้างหน้าด้วยดวงตาหมายมาด

ถ้าเป็นแฟนกันก็ต้องมีแฟนพร้อมกันสิ ถึงจะถูก         

:::: ♥ TBC ♥::::
ตอนหน้ากลับไปเที่ยวสวนพัดพารัดชากันค่ะ ^^
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[arij-iris]

ทำไมรู้สึกว่าพี่ขุนร้ายยยยย

[klaew]

อูยยยย ร้ายนะคุณขุน
คิดถึงอาเพตอนหน้าแล้วเนี่ย

[kunt]

ร้ายกาจขึ้นทุกวันนะหลานอาคีย์เนี่ย 

[DrSlump]

 

[diltosscap]

รักเลย คนบ้านนี้

[สุนิสา]

น้องน่ารัก รักกันต้องตามอ่านน

[B52]

 

[iceman555]

 

[THiiCHA]

น้องมันร้าย​ คนพี่ก็spoilได้น่ารักไปอีกก
งื้อออออ​ คนอ่านใจบางหมดแล้ว​ > <
 
เรื่องของอาคีย์กับเพทายชื่ออะไรหรอคะ​ 
เค้าจะตามไปอ่าน​

[SuPeRDonGDanG]

เอาจริงๆ ลูกชายที่พนาเลี้ยงเองกับมือ ย่อมจัดการอะไรหลายๆอย่างได้ด้วยตัวเอง
รวมทั้งเรื่องสาวๆ ส่วนความร้ายลูกชายอาคีย์ซะอย่าง แค่นี้ไม่คณามือ

เย้ๆตอนหน้ากลับไปหาอาเพกับสารินแล้วววว

[areenart1984]

วัน ๆ รบกับชะนี ไม่เบื่อหรือไง อาโป 

[่patsaporn]

พี่ขุนดีอ่ะ ไม่ใจดีเกินไป ปฏิเสธชัดเจนมาก แต่เอวาก็ยังทำเป็นเข้าใจยากนะคนเรา
ท่าทางเอวาจะป่วนอีกนาน อาโปสู้ๆ

ขอบคุณค่ะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

หึหึ

[เป็ดอนุบาล]

       เก็บกระเป๋าขอไปเที่ยวสวนดอกไม้ด้วยคนค่ะ
เอวาคนช่างตื้ออิอิ
ภูผาคนเด็ดขาดดีๆพระเอกเรื่องนี้ไม่สุภาพบุรุษจนดูโง่เลิฟฟฟ

[sailom_orn]

  ลูกสิทธิอาคีย์ทั้งคู่เลย ร้ายกันจริงๆ

[miikii]

พี่เขารู้ทันแน่นอน

[Kelvin Degree]

สุดยอดไปเลย,,,

[HISY]

ร้ายพอกันจ้าา

[catka12]

อ่านไปอ่านมาเริ่มสงสัย  ไม่รู้ใครจะร้ายกว่ากันระหว่าง พี่ขุนVSน้องอาโป     

[KKKwanGGG]

พี่ขุนนี่ก็ร้ายเหมือนกันนะ

[Jibbubu]

ร้ายพอกันเลยนะ

[darin]

ตอนที่ 7
กลับบ้าน

วาริชมองออกไปนอกหน้าต่างรถ แปลกที่ความคิดถึงบ้านกลับมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่กำลังจะถึงบ้าน ยิ่งใกล้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งคิดถึงมากเท่านั้น

“อาโปจะเข้าบ้านเลยหรือจะแวะที่สวนก่อน” ภูผาถามเพราะสวนพัดพารัดชาตั้งอยู่ด้านหน้าก่อนถึงทางเข้าบ้าน

เด็กหนุ่มยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา พวกเขาออกจากกรุงเทพตั้งแต่เช้าจึงมาถึงเชียงใหม่ตั้งแต่สิบห้านาฬิกา

“เข้าบ้านเลยก็ได้ครับจะได้ล้างหน้าล้างตากันก่อน เดี๋ยวเย็นๆ จะพาไปเดินเล่นที่สวน” ประโยคหลังวาริชพูดกับจิรดาและสิงหาที่นั่งอยู่เบาะหลังด้วยกัน เบาะหน้าคู่คนขับเทียนเป็นคนนั่ง

“กำลังจะถามพอดีเลยว่าไปได้ไหม อยากเห็นเร็วๆ” จิรดาสนใจสวนกุหลาบมาก เธออยากเห็นว่ามันจะสวยงามแค่ไหน

“ให้แดดร่มก่อนก็ได้ กว่าฟ้าจะมืดก็เกือบทุ่มหนึ่ง มีเวลาเดินเล่นถ่ายรูปถมเถ”
   
“ไม่อยากจะเชื่อเลย อยู่กรุงเทพเป็นยาจกซดมาม่ากลางดึกด้วยกันแท้ๆ พอขึ้นเหนือกลายเป็นพ่อเลี้ยงโปซะงั้น” สิงหาแซวเพื่อน
   
“ยังไม่เป็น พ่อเลี้ยงเอาไว้เรียกพ่อเราดีกว่า”
   
“ถ้างั้นคนที่นี้เรียกโปว่าอะไร” จิรดาถามด้วยความสงสัย
   
“คุณหนูอาโป” แม้เสียงพูดจะทุ้มนุ่มแต่ก็ปนไปด้วยการหยอกล้อ ดวงตาที่มองผ่านกระจกมองหลังเป็นประกายขำ
   
“โห~ คุณหนูอาโปเลยเหรอ” สิงหาเล่นใหญ่แกล้งมองเพื่อนด้วยดวงตาเบิกโต
   
“นั่นมันตอนเด็กๆ เดี๋ยวนี้ใครเขาเรียกกัน” วาริชย่นจมูกใส่คนตัวสูง ของอย่างนี้มันต้องมีการล้างแค้น ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางกง
   
“มีใครอยากเห็นพี่ขุนตอนเด็กบ้าง รับประกันว่าดูแล้วจะไม่เชื่อว่าคนเดียวกัน”
   
“เรา” จิรดาตอบเป็นคนแรก แถมยกมือชูขึ้นสูงเพื่อให้รู้ว่าอยากดูจริงๆ
   
“โอ๊ะ! นี่พี่ขุนจริงๆ เหรอคะ”
   
“ไหน พี่ดูบ้าง” เทียนหันไปทางเบาะหลัง ยื่นมือออกไปขอโทรศัพท์จากจิรดา
   
“ฮ่าๆ ทำไมน่ารักแบบนี้วะ”

รูปเด็กชายภูผาตัวสูงเก้งก้างใส่เสื้อยืดสีขาวลายการ์ตูนกับกางเกงยีนส์ขายาว รองเท้าผ้าใบสีขาว มือหนึ่งถือลูกโป่งใบใหญ่สีฟ้ากับชมพูสดใส อีกมือถือตุ๊กตาหมีสีน้ำตาล ยืนยิ้มมองกล้องอยู่หน้าชิงช้าสวรรค์ เป็นรูปที่วาริชไม่ยอมพลาด เขารีบเซฟเก็บทันทีที่เห็น อาคีย์เล่าว่าลูกโป่งกับตุ๊กตาเป็นของเขา ภูผาช่วยถือให้ตอนไปเที่ยวงานวัด ถึงได้ภาพน่ารักๆ แบบนี้ออกมา
   
“ใช่ไหมครับ น่ารักมาก”
   
“เราไปเอามาจากไหน” ภูผามองรูปที่เทียนหันให้ดู เขาถามด้วยใบหน้าติดรอยยิ้ม ไม่ได้โกรธเคืองแต่อย่างใด
   
“ผมเซฟมาจากคอมของอาคีย์ครับ”
   
“ผมฟันธงให้เลยพี่ขุน อาโปตั้งใจเอาไว้แบล็คเมล์พี่ขุนแน่ๆ ร้อยเปอร์เซ็น” สิงหาพูดด้วยความมั่นใจ
   
ภูผาหัวเราะเบาๆ เขาเหลือบมองวาริชผ่านกระจกมองหลัง เจออีกฝ่ายกำลังส่ายศีรษะแรงๆ
   
“เปล่า~ ผมแค่เก็บไว้เป็นที่ระลึก”
   
“แต่เป็นที่ระทึกของพี่ขุนใช่ไหม” สิงหาไม่ยอมเพื่อนง่ายๆ
   
“พี่ขุนครับ” วาริชเรียกพี่ชายเสียงอ้อน
   
“หือ?”
   
“จอดรถให้ผมแป๊บได้ไหมครับ”
   
“มีอะไรหรือเปล่า”
   
“จะถีบบางคนลงแถวนี้ครับ พาไปด้วยน่าจะเปลืองเปล่าๆ”
   
“ไอ้คุณอาโป!” คนจะโดนถีบตาตั้ง หนอยพูดเสียงอ่อนเสียงหวานหลอกกันชัดๆ
   
“ฮ่าๆ” เทียนพูดน้อยที่สุดแต่หัวเราะมากที่สุด แค่ฟังน้องๆ คุยกันเขาก็เพลินแล้ว
   
“อาโป” ดวงตาที่เทียนมองวาริชเป็นประกายเจ้าเล่ห์

“ครับ”

“พี่ว่า..ไม่ใช่อาโปคนเดียวแน่ที่มีรูปที่ระลึก”
   
“เอ๋?” คิ้วของวาริชเลิกขึ้น
   
“โอ๊ะ! อาเพโทรมาครับ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะพอดี เขารีบรับเมื่อเห็นว่าใครโทรมา
   
“ครับอาเพ...กำลังจะถึงแล้วครับ น่าจะอีกสักยี่สิบนาที...ไม่หิวครับแวะทานมาแล้ว..เดี๋ยวเจอกันครับอาเพ คิดถึงที่สุดเลย”
   
วาริชวางสายจากเพทาย เขาไม่ลืมเรื่องที่พูดค้างเอาไว้กับเทียน
   
“เมื่อกี้พี่เทียนว่าอะไรนะครับ”
   
“อ๋อ พี่หมายถึงน่าจะมีคนเซฟรูปน่ารักๆ นี้ไปหลายคน ไม่ใช่อาโปคนเดียว”
   
“จริงครับ” วาริชยิ้มกว้าง “อาคีย์นอกจากจะมีในมือถือแล้วยังอัดใส่กรอบไว้ด้วยครับ ตั้งอยู่ที่บ้าน”
   
“โอ้ พี่จะไม่พลาดแน่นอน”
   
“พี่เทียนจะไปพักที่บ้านพี่ขุนใช่ไหมครับ หรือจะพักที่เรือนขาวกับจีกับสิงห์”
   
“เรือนขาว?”
   
“เรือนรับรองแขกครับ เดี๋ยวยังไงต้องแวะบ้านผมอยู่แล้ว พี่เทียนไปดูก่อนก็ได้ครับ”
   
“ตกลง” เทียนพยักหน้า หันกลับมานั่งตัวตรง เขาอมยิ้มเหลือบสายตาไปมองเพื่อนรัก เสียดายที่เมื่อกี้มีสายเข้ามาเสียงก่อน คนบางคนถึงมีเวลาส่งสายตามาห้ามเขาไว้ได้ทัน

• • • • •

“อาเพ~ คิดถึงที่สุดเลย” วาริชพุ่งตัวเข้าไปกอดเพทาย เมื่ออยู่กับผู้เป็นอาเขาก็กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
   
“อาก็คิดถึงเราเหมือนกัน”
   
“คิดถึงยังไงไม่เห็นไปหาผมบ้างเลย อาคีย์ยังแวะไป”
   
“หึๆ ก็อาคีย์มีธุระต้องไปเซ็นเอกสารของบริษัท”
   
“อาเพก็มีธุระ”
   
“อาไม่มี”
   
“มีสิครับ คิดถึงผมไง” วาริชส่งยิ้มหวานจนตาหยีไปให้เพทาย มือที่แสนอบอุ่นจึงลูบลงบนศีรษะของเขา
   
“คิดถึงสิ อาคิดถึงอาโปมากกก แต่ตอนนี้ให้อารับแขกก่อนไหม” เพทายพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี
   
“โอ๊ะ! ผมลืมไปเลยครับ  ขอแนะนำก่อน คนนี้คืออาเพเป็นทั้งอาและแม่ของเรา คนนี้พี่เทียนครับเพื่อนพี่ขุน ส่วนสองคนนี้เพื่อนผมเองชื่อสิงห์กับจี”
   
“สวัสดีครับ”  “สวัสดีค่ะ”
   
“สวัสดีครับ เดินทางกันมาเหนื่อยๆ อาว่าพักกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวให้พี่มะลิพาไปที่เรือนขาว อาให้คนจัดไว้ให้แล้ว”
   
“งั้นเดี๋ยวผมมานะครับอาคีย์ ไปส่งเพื่อนก่อน”
   
“ไปเถอะ อาจะไปดูป้าสาในครัวด้วย ป่านนี้ทำอาหารเพลินจนเต็มโต๊ะแล้วมั้ง ตื่นเต้นอาโปกลับมา”
   
“ป้าสาน่ารักที่สุดเลยครับ”
   
“ระวังเราต้องทานให้หมด”
   
“โอ๊ะ! งั้นบอกป้าสาคิดถึงผมนิดเดียวก็ได้ครับ”
   
“หึๆ พาเพื่อนไปพักผ่อนเถอะ พี่มะลิมารอแล้ว”
   
“พี่มะลิ” วาริชยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ที่ประตู พี่เลี้ยงที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็กจนตอนนี้มีลูกเป็นของตัวเองแล้ว
   
“อย่ากอดสิคะ หนุ่มๆ เยอะแยะ พี่เขิน”
   
“แหนะ พี่มะลิก็มีลูกมีสามีแล้วนะ”
   
“อุ้ย! พี่ลืมตัวไป” มะลิหัวเราะเสียงดัง
   
“มาค่ะพี่ช่วยยกกระเป๋า”
   
“ไม่เป็นไรครับพวกผมยกเอง พี่มะลิเดินไปด้วยก็พอ”
   
“แหม งั้นจะพี่ให้ไปด้วยทำไมละค่ะ คุณโปคุณขุนก็ไปถูก มาค่ะพี่ยกเอง”
   
“ไม่ต้อง ก็ให้ไปด้วยกันจะได้หายคิดถึงไง พี่มะลิไม่คิดถึงผมเหรอ”
   
“โอ๊ยยยทำไมจะไม่คิดละคะ งั้นไปค่ะเดินไปด้วยกันให้ถึงหน้าสวนเลย จะได้นานสมความคิดถึง”
   
“ฮ่าๆ เอาแค่เรือนขาวก็พอแล้ว”
   
วาริชกอดแขนอดีตพี่เลี้ยง ดึงให้ออกเดินไปพร้อมกัน เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไม่เคยรู้เลยว่าการห่างบ้านไปนานๆ จะคิดถึงได้ขนาดนี้

• • • • •

เสียงเปิดประตูบ้านทำให้การสนทนาหยุดชะงัก คีตกานต์ก้าวเข้ามาในเรือนขาวพร้อมกับเพทาย
   
“อาคีย์~”
   
ขณะที่ลูกชายยกมือไหว้และส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ หลานชายก็ถลาเข้ามากอดเอวไว้แน่น คีตกานต์หัวเราะเพราะเคยชินกับการแสดงออกที่แตกต่างกันแล้ว
   
“คิดถึงอาคีย์ที่สุดเลย”
   
“อาว่าน้อยกว่าอาเพล่ะมั้ง”

“ฮ่าๆ ผมไม่หลงกลตอบแน่นอนครับ มาครับอาคีย์ผมอยากแนะนำเพื่อนให้รู้จัก”

“เดี๋ยวค่อยแนะนำทีเดียวก็ได้” คีตกานต์หันกลับไปมองที่ประตู เพียงครู่เดียวร่างสูงของสารินและพนาก็เดินผ่านเข้ามา

“พ่อ ลุงพนา สวัสดีครับ”

สารินกอดตอบลูกชาย ก่อนหันไปหาภูผา

“เป็นไงขุนเดินทางเหนื่อยไหม”
   
“ไม่เหนื่อยครับ”

“ไม่เห็นพ่อถามผมบ้างเลย” วาริชกอดแขนผู้เป็นพ่อแกล้งทำหน้างอน

“เราขับรถด้วยเหรอ”

“เปล่าครับ”

“แสดงว่าพูดจนเหนื่อย”

“พ่อคร้าบบ”

เสียงหัวเราะดังขึ้นโดยพร้อมเพรียงเมื่อได้ยินเสียงโอดครวญของวาริช เขาย่นจมูกเข้าหากันก่อนกลับมายิ้มสดใสอีกครั้ง แนะนำเพื่อนให้รู้จักกับครอบครัวอย่างเป็นทางการ ก่อนเดินทางมาวาริชตัดสินใจเล่าให้จิรดาและสิงหาฟังถึงเรื่องครอบครัวของเขา คิดว่าควรให้รู้ก่อนมาเจอตัวจริง นอกจากไม่แสดงอาการตกใจหรือไม่ชอบใจแล้ว จิรดาถึงขั้นเพ้อให้กับเรื่องราวความรักของทั้งสี่คน บ่นแต่อยากเจอพรหมลิขิตแบบนั้นบ้าง จะหอบกระเป๋าไปหาพ่อเลี้ยงหนุ่มๆ ที่เชียงใหม่ เล่นเอาสิงหากับวาริชปวดหัว

“อาโปวางโปรแกรมหรือยังว่าจะพาเพื่อนไปเที่ยวที่ไหนบ้าง”

“ยังเลยครับพ่อ คิดไว้แค่เย็นนี้จะพาไปเที่ยวที่สวน กับอยากพาไปน้ำตก”

“งั้นวันนี้เที่ยวที่สวนก่อนเดี๋ยวพ่อจะให้คนงานพาชม แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปเที่ยวน้ำตก ให้ป้าสาจัดอาหารไปปิกนิกให้”

“ดีเลยครับพ่อ”

“อาสารินครับแล้วพีอยู่ไหนเหรอครับ” ภูผาถามถึงรพีกรที่เดินทางด้วยเครื่องบินมาถึงตั้งแต่เมื่อคืน

“อยู่ในสวน”

“ครับ” เขาไม่แปลกใจเพราะเป็นที่รู้กันว่ารพีกรชอบงานในสวนมาก ว่างเมื่อไหร่ก็จะขึ้นมาช่วย มาศึกษางานกับสารินและพนาตลอด ดูเหมือนไม่ชอบงานบริหารอย่างที่เรียนมาสักเท่าไหร่

“ขุนจะค้างที่นี่ไหม” คีตกานต์ถามลูกชายเพราะเห็นว่ามีเพื่อนมาด้วย

“ผมไปค้างที่บ้านดีกว่าครับ จะได้มีเวลาอยู่กับพ่อกับอาคีย์”

“เรื่องนั้นง่ายมาก เดี๋ยวคืนนี้อากับพ่อมาค้างที่บ้านใหญ่เอง”

“ดีเลยครับอาคีย์ ผมคิดถึง” วาริชรีบสนับสนุนความคิดนี้

“คิดถึงอาหรือดีใจที่พี่ขุนไม่กลับไปนอนบ้าน”

“อาคีย์คร้าบบบ” เด็กหนุ่มหน้าแดง กลัวทุกคนจะจับได้

“หึๆ ติดพี่ยังไงก็ยังติดพี่แบบนั้น โตมาด้วยกันก็แบบนี้ อารู้อยู่แล้วเลยขนเสื้อผ้ามาเรียบร้อย”

“ไม่ใช่เพราะคีย์อยากสังสรรค์กับเด็กๆ เหรอ”

คีตกานต์หันไปสบตาสามี เขาย่นจมูกน้อยๆ “รู้ทันผมอีกแล้ว”

“หึๆ”

“เดี๋ยวคืนนี้อาจัดปาร์ตี้ให้เอง เชื่อมืออาได้”

“พ่อฝากอาคีย์ด้วยนะขุน คอยห้ามด้วยเดี๋ยวเพื่อนตกใจ”

“พี่พนาครับ”

วาริชไล่สายตามองคนที่เขาคิดถึงทีละคนด้วยรอยยิ้ม ระยะเวลาแค่ไม่กี่เดือนแต่เหมือนนานเหลือเกินที่ไม่ได้กลับมาบ้าน ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่นี่ก็ยังอบอุ่นเสมอ โลกภายนอกที่ต้องใช้ชีวิตในวัยที่โตขึ้นไม่ง่ายเลย เขาจึงดีใจมากที่ได้กลับมา

“ผมว่าทักทายแค่นี้ก่อนดีไหมครับ เด็กๆ จะได้พักผ่อน” เพทายพูดเมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปสักพักใหญ่แล้ว

“ก็ดีเหมือนกัน” สารินพยักหน้า

“พร้อมจะไปสวนเมื่อไหร่ก็ไปบอกพ่อที่บ้านจะให้คนงานขับรถไปส่ง รถขุนจอดไว้ที่นี่แหละ”

“ครับพ่อ”

“ไปกันเถอะ” สารินแตะมือที่หลังของเพทาย เป็นการกระทำที่ทำให้จิรดามองตาปรอย มองตามจนทั้งหมดเดินออกประตูไป

“อิจฉาจัง”

“ใช่ไหม น่ารักเนอะ”

“ไม่ค่อยคุยเลยนะคะคุณอาโป”

“หึๆ ไปเก็บของกันดีกว่า บ้านนี้มีทั้งหมดมีสี่ห้องนอน จีนอนห้องนี้” วาริชชี้มือไปยังประตูห้อง “สิงห์ห้องนี้ พี่เทียนห้องนี้  เดี๋ยวผมนอนห้องเดียวกับพี่ขุนเอง”

“แหม แหม” จิรดาพูดเสียงเบา ใช้สายตาแซวเพื่อนเป็นหลัก

“ให้เวลาชั่วโมงหนึ่ง เก็บของ ล้างหน้า หรือจะนอนกลิ้งเล่นเอาแรงก็ตามใจ แล้วเดี๋ยวออกมาเจอกัน”

“โอเค” สิงหาแยกไปเป็นคนแรกเพราะอยากล้างหน้าล้างหน้าหลังจากนั่งรถมาทั้งวัน ตามด้วยจิรดา แต่ก่อนที่ภูผาจะแยกเข้าห้องเทียนก็เรียกไว้เสียก่อน

“ขุนยืมโทรศัพท์หน่อย ของฉันแบตหมด”

“อืม” ภูผายื่นโทรศัพท์ให้เพื่อน ก่อนหยิบกระเป๋าเดินเข้าห้อง

“อาโป”

“ครับ” วารชิชะงักฝีเท้า เขากำลังจะเดินตามภูผาไป

“อยากเห็นเซอร์ไพรส์ไหม”

ดวงตาของเด็กหนุ่มวาวขึ้นมา เขาพยักหน้ารัวๆ “อยากเห็นครับ”

“นีคือข้อเสียของการบอกรหัสกับเพื่อน” เทียนพูดขณะที่มือกดรหัส เขายิ้มกว้างเมื่อภาพที่ต้องการปรากฎขึ้นมา

“อย่าบอกว่าพี่ให้ดูล่ะ”

วาริชมองรูปด้วยดวงตาปรอย หัวใจเต้นรัว ภาพเด็กชายตัวอ้วนกลมยืนถือไอศกรีม ส่งยิ้มกว้างมาให้

“ขุนบอกว่าที่ใช้รูปนี้เพราะเห็นแล้วอดยิ้มตามไม่ได้สักครั้ง พี่ก็ว่าจริง เวลาเครียดๆ เห็นแล้วยิ้มทุกที”

“พี่ขุนใช้รูปนี้นานแล้วเหรอครับ”

“ก็ตั้งแต่พี่เข้าปีหนึ่งนะ ไม่เห็นเคยเปลี่ยน”

“ผมไม่เคยเห็นเลย” ภาพที่ปรากฏบนหน้าจอก่อนสไลด์เปิดเป็นภาพวิวที่ถ่ายจากบ้านบนเขา วาริชไม่เคยรู้ว่ามีรูปนี้อยู่ด้วย

“น่ารักใช่ไหม ถึงจะไม่ค่อยพูดแต่เห็นแบบนั้นก็รักน้องชายมากนะ”

“ขอบคุณครับพี่เทียน”

“พี่เห็นมันน่ารักดีเลยอยากบอก”

“ครับ” วาริชมองมันอีกครั้งก่อนส่งโทรศัพท์คืนให้เทียน

“เอาไปคืนขุนให้พี่ด้วย แล้วอย่าบอกนะว่าพี่ให้ดู”

“ไม่บอกแน่นอนครับ”

ความลับนี้เขาจะเก็บมันไว้จนกว่าภูผาจะเป็นคนบอกด้วยตัวเอง


“พี่ขุน” มือที่เคยอวบอ้วนโอบไปรอบเอวของพี่ชายที่กำลังเอาเสื้อใส่ไม้แขวนอยู่ปลายเตียง

“จะอ้อนเอาอะไร”

“ไม่เอา”

“แน่นะ”

“อืม”

“ถ้าไม่อ้อนเอาอะไรถอยให้พี่ก่อน พี่จะเอาเสื้อไปแขวนในตู้”

“ไปด้วย” วาริชไม่ปล่อยแขนง่ายๆ เขาเหยียบไปบนปลายรองเท้าแตะที่พี่ชายสวมอยู่แล้วเดินไปพร้อมกัน

“หึๆ” ภูผาหัวเราะขำอาการงอแงของอีกฝ่าย

“ทำไมชอบหัวเราะผมจัง”

“ก็เราน่ารัก”

“ก็จริง”

“หึๆ”

“พี่ขุน”

“ครับ”

“อยู่ด้วยกันไปนานนานเลยนะ นานนนจนผมอายุร้อยปีเลย”

“ป่านนั้นพี่เดินไม่ไหวแล้ว”

“ผมจะดูแลพี่ขุนเอง”

“หึๆ”

“ผมสัญญา”

เด็กหนุ่มแนบใบหน้ากับแผ่นหลังของพี่ชาย ไม่ว่าเมื่อไหร่แผ่นหลังนี้ก็อบอุ่นสำหรับเขาเสมอ

ผมสัญญาว่าจะเป็นรอยยิ้มของพี่ขุนตลอดไป

:::: ♥ TBC ♥::::
หลังจากตอนนี้จะเข้าโหมด ดินหน้าจีบเต็มกำลังแล้วนะคะ ^^
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[fc_fic]

 

[B52]

แก้มปริ

[HanATarO]

อ่านไปอมยิ้มไปแย้มจะแตก ทำไมมันละมุนขนาดนี้

[HISY]

ฟินจ้าาา