หัวข้อ: ❤❤ PROMISE รักหรือเปล่า ❤❤ [ตอนที่ 21]★ 23/08/19 ★ P: 22

[Dee^daY]

แพ้ง่ายจังเลย ..

[darin]

ตอนที่ 9
ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

วาริชระบายยิ้มบนใบหน้า รู้สึกสบายจนไม่อยากลืมตาตื่น การได้อยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นๆ ท่ามกลางอากาศเย็นแบบนี้มันช่างสบายเหลือเกิน โดยเฉพาะเมื่อได้ไออุ่นจากคนนอนร่วมเตียง

“อรุณสวัสดิ์ครับ” ดวงตากลมโตค่อยลืมขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่คลี่ออกกว้าง เพื่อพบว่าเขาได้กล่าวอรุณสวัสดิ์กับหมอนที่ว่างเปล่า ลืมไปได้ยังไงว่าภูผาตื่นเช้าแค่ไหน ป่านนี้ไปหาลุงพนาที่เรือนใหญ่แล้วมั้ง เขาลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจไปมา ก่อนลงจากเตียงก้าวไปยังห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว


“อรุณสวัสดิ์” จีรดาหันมายิ้มให้ ดูเหมือนเขาจะเป็นคนสุดท้ายที่ออกมายังระเบียงบ้าน

“ข้าวต้มเหรอ” วาริชเดาสิ่งที่อยู่ในชามเพื่อน

“ใช่แล้ว ข้าวต้มหมูใส่เห็ดหอมอร่อยมาก อาเพให้คนยกมาให้”

“พี่พี พี่ขุนไปหาลุงพนาเหรอ” เด็กหนุ่มถามลูกพี่ลูกน้องขณะที่มือก็ตักข้าวต้มใส่ถ้วยไปด้วย

“ใช่ สวนกับพี่ตอนเดินมา”

“งั้นก็ไม่ต้องรอ น่าจะทานข้าวเช้าที่โน่นเลย”

“เออฉันลืมไปเลย พี่ขุนฝากให้บอกนายว่าจะทานข้าวเช้าที่เรือนใหญ่” สิงหาเพิ่งนึกได้เมื่อวาริชพูดขึ้น

“เราว่าจะถามตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ทำไมโปเรียกลุงพนาว่าลุงล่ะ ลุงพนาจะเป็นเพื่อนอาสารินไม่ใช่เหรอ” จีรดาถามในสิ่งที่เธอสงสัย

“ใช่ พ่อกับลุงพนาสนิทกันตอนเรียนมหา’ลัย เราเรียกว่าลุงเพราะพ่อเป็นคนสอน ตามอายุจริงๆ ลุงพนาแก่กว่าพ่อปีหนึ่ง” วาริชไม่ได้ลงรายละเอียดว่าเพราะลุงพนามาทำงานเป็นผู้จัดการสวนดอกไม้ พ่อต้องการให้เขานับถือลุงพนาเป็นญาติผู้ใหญ่ ไม่ใช่คนงานในสวนจึงสอนจึงให้เรียกแบบนั้น เพื่อให้รู้ว่ามีอาวุโสกว่า
   
“อ๋อแบบนี้นี่เอง” จีรดาพยักหน้าก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เธอเกือบลืมพูดไป
   
“โปเราคุยกับสิงแล้ววันนี้ไม่ต้องพาไปเที่ยวก็ได้นะ อยู่แถวนี้แหละแค่นี้ก็สนุกแล้ว โปจะได้อยู่กับคุณอา นานๆ กลับบ้านที”
   
“ไม่ทันแล้วจี” รพีกรพูดขึ้นด้วยใบหน้าติดรอยยิ้ม “อาเพเตรียมปิกนิกให้ชุดใหญ่ จะให้ไปเที่ยวน้ำตกกัน ขนาดพี่ยังถูกสั่งพักงานเลย”
   
“เหรอคะ จีเกรงใจจัง”

“เกรงใจทำไม เดี๋ยวนี้กรุงเทพฯเชียงใหม่ใกล้นิดเดียว พออาโปหายยุ่งกับการเป็นนิสิตใหม่เดี๋ยวก็มาได้เรื่อยๆ อาเพกับอาสารินเองก็ไปกรุงเทพฯ บ่อย เพราะต้องไปเยี่ยมพ่อแม่อาเพ

“ฟังแล้วค่อยโล่งอก ตอนนี้พร้อมเที่ยวแล้วค่ะ”

“งั้นก็รีบกินข้าวให้เสร็จ เดี๋ยวพี่ขุนขนของขึ้นรถแล้วจะมารับ เห็นว่าจะพาไปเที่ยวสวนเพทายก่อนแล้วค่อยไปน้ำตกกัน”

“ค่า”

• • • • •

น้ำตกขนาดเล็กไม่มีชื่ออย่างเป็นทางการตั้งอยู่ห่างจากบ้านไม่มากนัก จึงเป็นสถานที่พักผ่อนที่ชาวสวนพัดพารัดชามากันเป็นประจำ วาริชมาเที่ยวน้ำตกแห่งนี้นับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่เด็กจนโต แต่ก็สนุกทุกครั้งไม่เคยเบื่อ

“ถึงแล้ว” วาริชบอกเพื่อนเมื่อเดินจนถึงน้ำตกด้านใน

“ไม่เห็นเล็กอย่างที่บอกเลย” จีรดาตาโต จากคำบอกเล่าของเพื่อนเธอจินตนาการว่าเป็นแค่ทางน้ำไหล ไม่ใช่น้ำตกที่มีแอ่งน้ำให้ลงไปเล่นแบบนี้

“น่าเล่นใช่ไหม จีจะลงเลยก็ได้นะเดี๋ยวจัดของแล้วจะตามลงไป”

“ได้ยังไงล่ะต้องช่วยกันก่อนสิ”

จีรดาปูเสื่อผืนใหญ่ที่เธอเป็นคนหอบหิ้วมาลงบนพื้นราบใกล้น้ำตก  สิงหาและวาริชวางตะกร้าของกินเล่นและปิ่นโตอาหารลงบนเสื่อ ตามด้วยกระติกน้ำแข็งที่เทียนเป็นคนถือมาและลังเครื่องดื่มที่รพีกรกับภูผาเป็นคนยก

“ใครจะลงก็ลงเลยพี่จะตั้งวง” รพีกรประกาศตัวชัดเจน หยิบขวดเบียร์ออกจากลังเป็นอย่างแรก

“จะดื่มตั้งแต่ตอนนี้เลยเหรอพี่พี” วาริชจ้องลูกพี่ลูกน้องเขม็ง
   
“เด็กๆ ก็เล่นน้ำไป ผู้ใหญ่จะสังสรรกัน”
   
“เหอะ” เด็กหนุ่มเบ้ปาก แต่มือก็จัดการลำเลียงปิ่นโตออกจากเถา อำนวยความสะดวกให้คนกินเต็มที่
   
“โปจะลงเลยไหม” สิงหาถามหลังจัดของเสร็จเพราะอยากลงน้ำเต็มที่
   
“ลงเลย” วาริชถอดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นที่ใส่คลุมเสื้อยืดออก เขาใส่ขาสั้นเตรียมไว้อยู่แล้วจึงสามารถลงน้ำได้ทันที
   
“เย็น!” จีรดาร้องเสียงหลงเมื่ออุณหภูมิในน้ำเย็นกว่าที่เธอคิดจึงโดนเพื่อนหัวเราะขำ เธอกวักน้ำสาดใส่ทั้งสองคน จึงเกิดสงครามกลางน้ำขึ้นมา
   
“พอก่อนน”  จีรดายกมือขึ้นห้าม ผมเปียกน้ำจนลู่ติดศีรษะ เมื่อเห็นเพื่อนยอมแพ้สิงหากับวาริชจึงยอมรามือ
   
 “พี่ขุนลงมาเร็ว” วาริชกวักมือเรียกภูผา ชวนอีกฝ่ายลงมาเล่นน้ำด้วยกัน
   
“โปเล่นเถอะพี่จะนั่งดู”
   
“มาเล่นด้วยกันเถอะ” เด็กหนุ่มยังไม่ยอมแพ้ ส่งสายตาอ้อนไปหา
   
"โปเล่นกับเพื่อนเลย"
   
"เดี๋ยวนี้คุณเขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว คุณเขาไม่ลงมาเล่นกับเด็กๆ หรอก" วาริชย่นจมูกเข้าหากัน แกล้งหันไปฟ้องเพื่อน
   
"หึๆ เมื่อวานใครบอกพี่ว่าโตแล้ว"
   
"อุ๊บ" เด็กหนุ่มเม้มปากเข้าหากัน เขายอมเลิกราแต่โดยดี หันไปว่ายน้ำเล่นพร้อมกับใช้ความคิดไปด้วย
   
ก่อนมาวาริบมีความหวังเล็กๆ ว่าใครบางคนจะรู้ตัวว่าชอบเขาที่นี่ เหมือนที่พ่อรู้ตัวว่าชอบอาเพ เขารู้เรื่องนี้เพราะพี่มะลิเคยเล่าให้ฟังตั้งแต่ตอนอยู่ชั้นมัธยมต้น เหมือนว่าฟังมาจากอาคีย์อีกที เห็นทีว่าประวัติศาสตร์จะไม่ยอมซ้ำรอย
   
จริงสิ! วาริชหยุดยืนตาเบิกกว้างขึ้นมาทันที  ลืมไปได้ยังไงถ้าจะให้เหมือนมันก็ต้อง...  เขาหันซ้ายหันขวาก่อนตัดสินใจท่องน้ำไปหาสิงหา
   
"สิงห์"
   
"อะไร"
   
"ช่วยอะไรหน่อยได้ไหม นะนะ" เด็กหนุ่มใช้สายตาอ้อนเพื่อน
   
"อะไรวะ"
   
"แกล้งจีบเราที"
   
"หะ!"
   
"ชู่ววว" วาริชรีปิดปากเพื่อนเมื่อสิงหาแผดเสียงดังลั่น
   
"แค่แกล้งสนิทสนมก็ได้เอ้า" เด็กหนุ่มรีบลดคำขอร้องลงเมื่อเห็นว่าสิงหาทำท่าจะไม่เล่นด้วย
   
"นี่ก็สนิทกัน หรือนายไม่สนิทกับฉันวะ"
   
"ไม่ใช่แบบนั้น~"
   
"ฮ่าๆ รู้น่าแซวไปงั้นเอง"
   
"สิงห์จะยอมช่วยใช่ไหม" วาริชมองเพื่อนด้วยสายตามีความหวัง
   
"ไม่"
   
"สิงงงงง"
   
"ฉันชอบนายนะแต่ชอบพี่ขุนมากกว่าว่ะ ไม่อยากโดนโกรธ"
   
"พูดแบบนี้..สิงห์คิดว่าพี่ขุนจะหึงเหรอ" หัวใจมันพองๆ ชักเริ่มมีความหวังขึ้นนิดหน่อย
   
"เปล่า ฉันกลัวพี่ขุนรำคาญ"
   
เด็กหนุ่มคอตกทันที คิดไปคิดมาเขาว่ามันคงไม่ได้ผล คนอย่างพี่ขุนคงถอยให้ทันทีมากกว่า คงไม่มาแสดงอาการหึง หรือคิดจะแย่งชิงเขาหรอก
   
"อีกอย่าง.."
   
"อะไร" คนคอตกใช้มือตีน้ำเล่น พูดด้วยเสียงหงอยๆ
   
"มาโน่นแล้ว"
   
"หือ?" วาริชเงยหน้าขึ้นมองตามสายตาของเพื่อน ริมฝีปากคลี่ยิ้มจนกว้างเมื่อเห็นว่าใครบางคนเดินลงน้ำมา
   
"พี่ขุน"
   
ผิวสีแทนทำให้ร่างสูงดูกำยำมากขึ้น แผ่นอกเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อรวมไปถึงซิกแพคที่หน้าท้อง กางเกงเซิร์ฟเกาะอยู่ที่สะโพก มองเห็นวีเซฟที่โผล่พ้นขึ้นมา เด็กหนุ่มใจหวิว รู้สึกหายใจติดขัด
   
"ไง" รอยยิ้มของคนตรงหน้าทำเอาเขาตาพร่า ได้แต่เงยหน้าขึ้นจ้องมอง
   
"อาโป?”
   
"ทำไมพี่ขุนไม่ใส่เสื้อ" เป็นคำถามที่โง่มากแต่เขาก็ถามออกไป
   
"พี่ไม่เคยใส่เสื้อเล่นน้ำ" น้ำเสียงคนพูดกลั้วหัวเราะ ดวงตาที่มองมาเป็นประกายขำ มันทำให้เขาอดหัวเราะตามไม่ได้
   
"ก็มันไม่ชิน" เสียงพูดอุบอิบอยู่ในคอ
   
"ไม่ชินอะไร"
   
"นี่ไง" วาริชแตะนิ้วชี้ลงบนแผ่นอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม เขามองมันก่อนเงยหน้าขึ้นสบตาเจ้าของร่างกาย
   
"เมื่อก่อนพี่ขุนผอมเก้งก้างจะตาย"
   
"เมื่อก่อนเราก็ตัวกลมแก้มป่อง เอาไปซ่อนที่ไหน" มือใหญ่ยกขึ้นจับแก้มของเขาทั้งสองข้าง วาริชย่นจมูกใส่อีกฝ่าย
   
"ไม่ได้ซ่อน มันหายตั้งแต่พี่ขุนไปเรียนมหา'ลัยแล้ว ผมเหงาไม่มีเพื่อนเล่นผอมเลย"
   
"หึๆ"
   
"หัวเราะแบบนี้ไม่เชื่อผมเหรอ"
   
"ลิตเคยเล่าให้พี่ฟังว่าตอนเรียนมอปลายเราแสบที่สุดในชั้น ไม่น่าจะเหงานะ"
   
"โห~ ลิตจะเผากันทำไมเนี่ย" วาริชยิ้มกว้างจนตาหยีเมื่อโดนจับได้ ลิตที่ภูผาพูดถึงคือลิลิต ลูกผู้จัดการสวนส้มของอาผิง ที่อยู่ไม่ไกลจากสวนพัดพารัดชา เล่นกันมาตั้งแต่เด็กแต่มาสนิทกันที่สุดตอนเรียนมัธยม มาแยกกันตอนที่เขาไปเรียนที่กรุงเทพฯ ส่วนลิลิตเรียนอยู่ที่เชียงใหม่
   
"พูดแล้วผมชักคิดถึง พรุ่งนี้ก่อนกลับเราแวะไปสวนอาผิงกันไหมครับ"
   
"เอาสิ"
   
"ถ้าอย่างนั้นก็.." วาริชลากเสียงยาว ดวงตาจุดประกายเจ้าเล่ห์ขึ้นมา
   
"เล่นน้ำกัน!" เขากระโดดขึ้นใช้สองมือกดไหล่ของภูผา หมายจะกดอีกฝ่ายลงน้ำ แต่ร่างสูงแข็งแกร่งกว่าที่คิด คนที่รูดจนจมลงไปในน้ำจึงกลายเป็นตัวเขาเอง
   
"อาโป" เสียงเรียกเต็มไปด้วยความขำ มือใหญ่สอดเข้าใต้แขนช่วยดึงขึ้นจากน้ำ วาริชกอดแขนไปรอบลำคอหนา ขาเกี่ยวกระหวัดที่เอว ซบหน้ากับกับบ่าของภูผา ไอจนหน้าแดง
   
"แกล้งผม" เสียงพูดงอแง
   
"หึๆ เราต่างหากคิดจะแกล้งพี่"
   
“ก็พี่ขุนไม่ยอมลงน้ำ”
   
“เราเลยลงแทนพี่ใช่ไหม”

มือใหญ่โอบมาที่เอวเพื่อช่วยประคองตัวเขาไม่ให้ตก แรงจับส่งผลให้ร่างกายด้านหน้าแนบชิดเข้าหากัน เด็กหนุ่มหน้าแดงซ่าน รับรู้ถึงความลื่นของผิวที่สัมผัส
   
"โอ๊ะ!" คนกำลังเขินตกใจจนหลุดเสียงอุทานออกมาเมื่อร่างกายถูกปล่อยลงน้ำโดยไม่มีการบอกกล่าว
   
"พี่จะขึ้นแล้วโปเล่นต่อเถอะ"
   
"แต่พี่ขุนเพิ่งลงมาเอง" วาริชมองพี่ชางงๆ

ภูผายกมือขึ้นวางบนศีรษะของเขา ยิ้มให้ก่อนหมุนตัวเดินกลับขึ้นไปบนฝั่ง
   
อะไรว้า~

หมดกันโอกาสอุตส่าห์มาถึงตัว ไม่ได้เรื่องเล้ยย ประวัติศาสตร์คงอดซ้ำรอยแล้วแน่ๆ แต่ก็ช่างเถอะ วาริชยักไหล่ อาโปเสียอย่างไม่ท้ออยู่แล้ว

• • • • •

บรรยากาศยามเย็นเงียบสงบ ท้องฟ้าเป็นสีอมชมพู ลมพัดเอื่อยๆ วาริชยืนชิดราวระเบียงเรือนขาวมองไปยังทิวทัศน์ด้านหน้า เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พอคิดว่าต้องกลับกรุงเทพฯ จู่ๆ ก็รู้สึกเหงาขึ้นมา

“คิดอะไรอยู่”

“อาเพ” เด็กหนุ่มหันไปมองคนที่ก้าวเข้ามายืนเคียงข้าง เขาส่งยิ้มให้ผู้เป็นอา

“คิดถึงบ้านครับ คิดถึงอาเพ คิดถึงพ่อ คิดถึงทุกคนเลย ไม่อยากกลับ”

“คิดถึงก็กลับมาเยี่ยมได้ แต่ตอนนี้โปต้องทำเพื่ออนาคตของตัวเองก่อน”

“ครับอาเพ”

“นอกจากคิดถึงบ้าน โปมีเรื่องอื่นอยากคุยกับอาอีกไหม”

“ครับ?” วาริชสบตาผู้เป็นอา เขาเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก เห็นความอบอุ่น เห็นความเป็นห่วงและเห็นความเข้าใจอยู่ในนั้น

“อาคีย์~” ดวงตาของเขาเบิกกว้าง รู้ได้ทันทีว่าอาผู้เปรียบเสมือนแม่ของเขารู้เรื่องแล้ว

“อาคีย์บอกอาว่าอย่าบอกอาโปนะ ให้ทำเหมือนเพิ่งรู้เรื่องถ้าอาโปมาขอคุยด้วย”

“โธ่~”

“อาคีย์เป็นห่วงโป เป็นห่วงจิตใจของโปถึงมาพูดกับอาก่อน”

“ผมเข้าใจครับ ไม่ได้โกรธอาคีย์เลย ว่าแต่..พ่อรู้ไหมครับ” หัวใจของเขาเต้นแรง ทั้งกลัวทั้งไม่แน่ใจ

“อาคุยแล้ว”

“พ่อว่ายังไงบ้างครับ” ใบหน้าของวาริชเหยเก ผู้เป็นอาจึงยกมือขึ้นตบหลังเบาๆ

“พ่อบอกว่า...”

“ครับ?” เขาลุ้นด้วยใจระทึก

“สงสารพี่ขุน”

คนรอฟังเข่าแทบทรุด เมื่อได้ยินคำตอบจึงหัวเราะออกมาด้วยความโล่งอก

“อาเพเรียกผมหรือเปล่าครับ”

วาริชสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงทุ้มของภูผาดังขึ้น เขาหันกลับไปมองทันที โชคดีที่อีกฝ่ายอยู่ห่างออกไปพอสมควร กำลังช่วยคีตกานต์จัดโต๊ะอาหารสำหรับมื้อค่ำ

“เปล่าอาไม่ได้เรียก อากำลังพูดกับน้องว่าอยู่ที่โน่นก็อย่าทำให้ขุนปวดหัวมาก”

“ผมเปล่านะครับ” วาริชแก้ตัวด้วยเสียงอุบอิบ

“ผมพอไหวครับอาเพ”

“ถ้าไม่ไหวก็บอกอานะ”

“ครับผม”

เพทายส่งยิ้มให้ภูผาก่อนหันกลับมามองหน้ากังวลของลูกชาย

“ไปเดินเล่นกับอาดีกว่า”

“ครับผม”

เพทายโอบเอวหลานชาย ดินลงบันไดระเบียงไปยังสนามหญ้า

“โปกำลังกังวลใช่ไหมว่าอากับพ่อคิดยังไง”

“ครับ”

“อากับพ่อตกใจนิดหน่อย แปลกใจด้วย แล้วก็..ขำ”

“ขำเหรอครับ” สีหน้าของเด็กหนุ่มดีขึ้นเพื่อเห็นรอยยิ้มของผู้เป็นอา

“ใช่ ขำที่อาโปของอาพูดคำไหนคำนั้นจริงๆ  อานึกว่าโตมาคงลืม”

“ผมไม่เคยลืมเลยครับ” วาริชคลี่ยิ้มกว้าง  ความกังวลเดียวที่มีถูกปัดเป่าด้วยความรักของผู้เป็นอาและพ่อ

เพทายมองรอยยิ้มนั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก เขายกมือขึ้นลูบแขนลูกชายเบาๆ ก่อนปล่อยมือ

“อากับพ่อคุยกันว่าเราจะปล่อยให้เป็นเรื่องของทั้งสองคน จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการตัดสินใจใดๆ แต่อาขอโปแค่อย่างเดียว ไม่ว่าจะสมหวังหรือผิดหวังอย่าทิ้งการเรียน อย่าทิ้งอนาคตของตัวเอง ให้เดินต่อไปข้างหน้า โปยังจะได้เจอคนดีๆ อีกมาก พี่ขุนก็เหมือนกัน อาขอแค่นี้ได้ไหม”

“ได้ครับ”

“อาเคยนึกอยากมีหลานสาวจะได้ยกให้พี่ขุน แต่ตอนนี้อาไม่ต้องเสียดายแล้ว”

“อาเพ” วาริชกอดเอวเพทายไว้แน่น เขามีความสุขจนหัวใจพองโต

“พ่อมาแล้ว” เพทายใช้สายตามองไปข้างหน้า เมื่อเห็นว่าใครกำลังเดินตรงมาเด็กหนุ่มก็เดินเข้าไปหา

“พ่อครับ~”

“พี่ควรจะรีบหนีไปหรือเปล่า” สารินพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ เมื่อลูกชายเข้ามากอดแขนมองด้วยสายตาอ้อน

“ไม่ต้องครับ” เพทายส่ายศีรษะ ใบหน้าติดรอยยิ้ม “คราวนี้ไม่ได้ขออะไร”

“ใช่ครับ” วาริชพยักหน้า ยกยิ้มกว้างจนตาหยี “คราวนี้ไม่ขอพ่อ เดี๋ยวผมไปขอลุงพนาแทน”

“หึๆ” สารินหัวเราะในลำคอ นึกสงสารเพื่อนขึ้นมาจับใจ นอกจากต้องเจอกับคีตกานต์แล้วยังต้องมาเจอกับความแสบของลูกชายเขาอีก

“ขอบคุณครับพ่อ ขอบคุณครับอาเพ” เสียงที่พูดเบาลง วาริชมองทั้งสองคนด้วยสายตาเคารพรัก

“จะขอบคุณพ่อทำไม ความรักของโปเป็นของโป ไม่มีใครตัดสินใจแทนโปได้แม้แต่พ่อหรืออาเพ ตราบใดที่มันไม่ใช่เรื่องผิด และคนๆ นั้นเป็นคนที่ดีพอ”

“ครับพ่อ”

“แต่ความรักไม่ใช่การบังคับ ไม่ใช่ความเกรงใจ ไม่ใช่เพราะไม่อยากให้เสียใจ ความรักมีหลายรูปแบบ ถึงพี่ขุนเป็นหลานก็เหมือนลูกพ่อคนหนึ่ง อย่ามีความสุขแค่คนเดียว ถ้าจะรักกันต้องมีความสุขทั้งสองคน โปเข้าใจใช่ไหม”

“ผมเข้าใจครับพ่อ”

“ดีแล้ว ได้ยินแบบนี้พอก็สบายใจ” มืออ่อนโยนลูบลงบนศีรษะของเขา

“ขึ้นไปเถอะข้างบนรอกินข้าวแล้ว”

“ไปครับ” วาริชแทรกตัวเข้าไปยืนตรงกลาง กอดแขนไว้ทั้งซ้ายและขวา ริมฝีปากคลี่ยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย

ความรักเป็นเกราะคุ้มกันที่ดีที่สุด ไม่ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไรเขาก็พร้อมที่จะเดินไป

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[เป็ดอนุบาล]

       ช่างน่าเอ็นดู 
อ่านเรื่องนี้ไปเขินไปทุกตอน
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะค่ะ

[NuNam]

เอาใจช่วยอาโปน๊าาา รีบๆ บอกพี่ขุนเลย 

[O-RA DUNGPRANG]

อ่านแล้วยิ้มได้ทุกตอนจริง ๆ นะ   

[ommanymontra]

 

[arij-iris]

โปน่ารักน่าเอ็นดูมากกกกก ขุนไม่รอดแน่ๆ

[lune]

  พ่อกับอาเพ  พูดกับอาโปได้ดีมากเลย
 

[SuPeRDonGDanG]

พี่ขุนอาการแปลกๆนะคะ อยู่ๆก็ขึ้นจากน้ำรู้สึกอะไรกับน้องรึเปล่า คึคึ
ชักสงสัย ถ้าเมื่อคืนอาโปกล้าอาบน้ำด้วยจริงๆ พี่ขุนจะกล้าจริงไหม 5555

[klaew]

จากนี้ไป..พี่ขุนต้องเจอศึกหนักแน่ๆ
ฮ่าๆๆๆๆ

[Ginny Jinny]

ครอบครัวอบอุ่น

[เป็ดอนุบาล]

     ถ้าใครอยากอ่านไปฟินไประดับสิบแนะนำค่ะ
ควรอ่านเรื่องนี้ก่อนค่ะจะได้รู้ว่าอาโปและขุนมีที่มาที่ไปอย่างไรรับรองจะเขินมากเวลามาอ่านเรื่องนี้
คือเรื่องนี้ค่ะ>>
♥️♥️Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤
          แต่ถึงไม่ได้อ่านก็อ่านเรื่องนี้สนุกค่ะ
เพราะเรื่องนั้น คือ ช่วงที่อาโปยังเป็นเด็กน้องจะน่ารักมากกกขุนก็ตามใจน้องสุดๆ และคุณจะยิ่งรักขุนกับอาโปเพิ่มขึ้นค่ะ

[JokerGirl]

ทำไมพ่อกับอาเพต้องสงสารพี่ขุนด้วยอ่ะ อาโปออกจะเรียบร้อย น่ารัก

[่patsaporn]

พี่ขุนปุบปับเลิกเล่นน้ำก็คือเขินโปล่ะสิ แน่นอนๆๆ เลย
อาเพและพ่อน่ารักจัง ครอบครัวอบอุ่นและเป็นกำลังใจให้อาโปได้มากเลย
ตลกตรง สงสารขุน อาโปๆ สู้ๆ นะลูก

ขอบคุณค่ะ

[DrSlump]

 

อิพี่ขุนแกรีบหนีเพราะตรงนั้นมันกำลังพองใช่ไหม? ตอบ!

[areenart1984]

โตแล้ว เป็นเสี่ยโปแล้ว เปย์ก็แล้ว มารอบนี้พร้อมพัฒนาขั้นแอดวานซ์ จะได้สู่ขอพี่ขุนแล้ว ดี ๆ อาโป 

[miikii]

พี่ขุนมีอาการดูออก
แต่ครอบครัวนี้น่ารักจังเลยน้า 

[วายซ่า]

อาโปได้กำลังใจเต็มเปี่ยมจากทุกคนเลยนะเนี่ย เหลือแต่พี่ขุน จะยอมน้องเมื่อไหร่   

[iceman555]

 

[Wordslinger]

ก็ยังยืนยันคำเดิมว่าพี่ขุนนี่ตัวร้ายเลยละ คงรู้อยู่ในใจอยู่แล้วเลยปล่อยพลังแอ็ตแท็กค์ด้วยการเปลือยอกเดินย่องลงน้ำให้อาโปเห็นวีเชฟ พลังความเซ็กซี่รุนแรงจนอาโปตาพร่าเลยนะคะ ฮ่าๆ ถ้าไม่มีอะไรคงไม่ทำทีเป็นเดินลงน้ำมาแค่แป๊บเดียวหรอก

คราวนี้ด่านพ่อกับอาเพก็เรียบร้อยแล้ว ยังเหลือด่านคนเดียวคือพี่ขุนนั่นละว่าจะว่าอย่างไร
ขอบคุณคุณดารินสำหรับอัปเดตนี้นะคะ

[somberness]

พี่ขุนมีอาการแน่ๆไม่งั้นคงไม่ปล่อยน้องลงน้ำอีกรอบหรอก 

[sailom_orn]

อยุ่ๆก็ทิ้งน้องลงน้ำ พี่ขุนเป็นไรรึเปล่า

[Mura_saki]

เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากๆๆ 

[KKKwanGGG]

เป็นครอบครัวที่น่ารัก อบอุ่นมาก ๆ

[Jibbubu]

เป็นครอบครัวสุขสันต์ที่เข้าใจกันดีจนน่าอิจฉาเลยค่าาาาา

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ่าทางสะดวก พี่ขุนตุยแน่

[darin]

ตอนที่ 10
สัญญา

“พรุ่งนี้ต้องกลับกรุงเทพฯ จริงๆ เหรอครับ”

ภูผามองร่างเล็กที่กอดหมอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงด้วยสายตาขำ ต่อให้โตแค่ไหนวาริชก็ยังมีความอ้อน ความงอแงเหมือนตอนเป็นเด็ก

“ยังไม่ทันกลับก็งอแงแล้วเหรอ”

“เค้าไม่ได้เรียกว่างอแงครับ” ร่างเล็กหยุดหมุน นอนคว่ำกับหมอนผงกศีรษะขึ้นมองเขา

“แล้วเรียกว่าอะไร”

“เรียกว่า..” ดวงตาคู่นั้นป็นประกาย “ขี้เกียจ”

“หึๆ” ภูผานั่งลงที่ขอบเตียงยื่นมือไปขยี้ผมนุ่มจนยุ่ง เจ้าตัวเอนหัวหลบพร้อมกับย่นจมูกใส่เขา

“พี่ขุนไม่ขี้เกียจบ้างเหรอ”

“ขี้เกียจสิแต่ก็ต้องอดทน บางเรื่องเราก็ทำตามใจตัวเองไม่ได้”

“พี่ขุนโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว”

“พี่จะยี่สิบสองแล้วนะ” ภูผาพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “ขืนไม่โตคงกลายเป็นเด็กโข่ง”

“โตก็ดีครับ” คนพูดพลิกตัวนอนหงาย สายตาจับจ้องที่ใบหน้าของเขา “แต่บางครั้งผมก็ไม่ชอบให้พี่ขุนโตเลย”

“อาโป”

“พอพี่ขุนโตแล้วเหมือนเราห่างกันยังไงก็ไม่รู้”

“พี่ก็เหมือนเดิม”

“ผมรู้ครับแต่มันอดรู้สึกไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะว่า..” เสียงพูดเงียบหาย ภูผาวางมือลงบนศีรษะเล็ก มองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นด้วยสายตาอ่อนโยน รอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร

วาริชยกมือขึ้นจับมือของภูผา ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง สะบัดมือของอีกฝ่ายเล่น

“เพราะพี่ขุนมีโลกที่ผมไม่รู้จักมั้งครับ ผมได้แต่มองเลยรู้สึกเหมือนเราห่างกัน”

“....”

“แล้วรู้ไหมครับว่าอะไรที่แย่ที่สุด”

“อะไร” เสียงทุ้มอ่อนโยน

“ที่แย่ที่สุดคือผมก็ดันโตขึ้นด้วย จะงอแงเหมือนเด็กๆ ก็ทำไม่ได้”

“เหงาใช่ไหม”

เด็กหนุ่มชะงักก่อนพยักหน้าช้าๆ “ครับ”

“พี่เคยบอกแล้วว่าถ้าเหงาก็ไปนอนที่บ้าน หรือถ้าอยากไปเที่ยวไหนก็โทรมาบอกพี่ได้ พี่จะไปเป็นเพื่อน”

“ไม่เอาครับ” วาริชส่ายศีรษะไปมา

“ทำไมล่ะ”

“เพราะ..” ดวงตาหงอยค่อยๆ เปลี่ยนเป็นวาววับ “ผมอยากให้พี่ขุนมาหาเพราะคิดถึงผมมากกว่า”

“แล้วมันต่างกันตรงไหน” ภูผาหัวเราะหึขำท่าทางของอีกฝ่าย

“ต่างสิครับ ต่างเยอะมากกก”

“ตรงไหน ไหนบอกพี่สิ”

“ตรงที่ผมจะได้รู้ว่าพี่ขุนคิดถึงไงครับ”

“ใครเป็นคนคิดถึงก็ไม่เห็นเป็นไร ยังไงอาโปก็เป็นคนสำคัญของพี่อยู่แล้ว”

วาริชย่นจมูก ใช้สายตามองค้อนร่างสูง พูดแบบนี้ก็ตายกันพอดีสิ หัวจงหัวใจไม่เหลือแล้ว

“หรืออาโปจะรอให้พี่คิดถึงก็ได้นะ” คนพูดยกยิ้มที่มุมปาก “แต่อาจจะไม่ได้เที่ยวเลยก็ได้”

“พี่ขุนนน”

ภูผาหัวเราะเสียงดังเมื่อถูกร่างเล็กโถมเข้าหาจนล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน    

“ก็เราบอกพี่เองว่าจะเอาแบบนั้น”

“แล้วพี่ขุนจะไม่คิดถึงผมจริงๆ เหรอ”

คนที่โถมมาทับขยับตัวลุกขึ้นนั่งคร่อมสะโพกของเขาเอาไว้ มองมาด้วยดวงตาของเด็กชายอาโปตัวกลม

“หึๆ”

“ผมถามจริงๆ”

“ปีสุดท้ายพี่เรียนกหนัก ไหนจะต้องเข้าบริษัทไปเรียนรู้งานกับคุณปู่อีก”

“นิดเดียวก็ไม่มีเวลาคิดถึงเลยเหรอ” นิ้วถูกยกขึ้นแตะกันให้รู้ว่านิดเดียวจริงๆ

“อืมม” ภูผาทำหน้าคิด

“ไม่”

“โห~ ไม่รักกันจริงนี่นา” น้ำเสียงงอแงมาพร้อมกับสายตาแง่งอน เขาต้องซ่อนรอยยิ้มเอาไว้

“ถ้ารักกันต้องคิดถึงกันใช่ไหม”

“ใช่สิครับ แบบนี้แปลว่าพี่ขุนไม่รักผมแล้ว”

“หึๆ” ภูผายกมือขึ้นจับเอวของเด็กขี้งอน เขาส่งรอยยิ้มเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย

“พี่จะคิดถึงเราทำไมในเมื่อพี่ไม่เคยลืมเราเลย”

“พี่ขุน~” ดวงตาของวาริชเบิกกว้างขึ้น สีหน้าบอกชัดว่าถูกใจคำตอบมากแค่ไหน

“พอใจหรือยังเด็กแสบ” น้ำเสียงที่พูดปนขำ

“ที่สุดเลยครับ”

ภูผาชะงักเมื่อร่างเล็กโน้มตัวลงมาหา แตะริมฝีปากเข้าที่แก้มของเขา ก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มร่า

“พี่ขุนของผมน่ารักที่สุด”

“หึๆ” ภูผาคิดว่าได้ยินประโยคนี้เกินร้อยครั้งแล้วแต่ก็ยิ้มได้ทุกครั้งที่ได้ยิน

“ไปอาบน้ำได้แล้ว”

“ไม่เอา มันหนาว”

“ไม่อาบก็นอนคนเดียว”

“อู้ ไปเดี๋ยวนี้แล้วคร้าบ” คนพูดกระโดดลงจากเตียงอย่างว่องไว

ภูผาพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ หลับตาลง

“พี่ขุน”

“หือ?”

ชายหนุ่มหันไปมองตามเสียงเรียก ร่างเล็กยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ในมือมีผ้าเช็ดตัวกับชุดนอน ส่งยิ้มกว้างมาให้

“อาบน้ำกัน”

“เดี๋ยวพี่ค่อยอาบ”

“อาบด้วยกันดีกว่าประหยัดไฟ”

“พี่คิดว่าอาสารินจ่ายไหวนะ”

“มันต้องช่วยกันลดโลกร้อน”

“พี่ขี้เกียจลุกเดี๋ยวเราก็ไม่อาบอยู่ดี”

“อาบ คราวนี้อาบแน่ๆ”

“โปอาบเถอะพี่ยังไม่อาบ”

“คนอะไรเปลี่ยนใจเร็วจริง” เสียงบ่นลอยมาเข้าหู ตามด้วยเสียงเปิดประตูห้องน้ำ เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูภูผาจึงหันไปมอง

“พี่ขุน~” เสียงตะโกนดังออกมา

“ครับ”

“พี่ขุน~”
   
“พี่ได้ยินแล้ว”

เงียงกริบ ไม่มีเสียงตอบกลับมา

“อาโป?” 

“.....”

ภูผาขมวดคิ้วเข้าหากัน เกิดความกังวลขึ้นมาทันที เขาก้าวลงจากเตียงเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ

“อาโป” 

เมื่อไม่มีเสียงตอบรับชายหนุ่มจึงบิดลูกบิดประตูและพบว่ามันไม่ได้ล็อค

“อาโป” ใจของเขาหายวาบเมื่อไม่เห็นใครอยู่ในห้อง ก่อนจะหายใจโล่งอกเมื่อศีรษะเล็กโผล่พ้นขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำ

“อ้าวพี่ขุน! มีอะไรครับ”

“เราเรียกพี่” ภูผามองใบหน้าเหรอหราของอีกฝ่ายด้วยสายตาขำ

“อ๋อ ผมนึกว่าพี่ขุนไม่ได้ยิน ผมเลยลงไปแช่น้ำเล่น”

“เราตั้งใจ”

ริมฝีปากที่อ้าออกหุบลง ก่อนจะปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“ว้า~ ผมกำลังจะพูดว่า..เลยไม่รู้ว่าพี่ขุนเข้ามา”

“เราลงไปแช่ตอนพี่เปิดประตู”

“พี่ขุนฉลาดที่สุด” นิ้วโป้งถูกยื่นมาตรงหน้า เห็นรอยยิ้มแบบนี้ ดวงตาแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้ใครจะโกรธลง

“พี่ไม่อาบ” ภูผายืนยันคำเดิม

“เปล่าครับ ผมจะขอพี่ขุนช่วยถูหลังให้หน่อย ไม่ได้ขัดขี้ไคลตั้งนานแล้ว”

“เราแช่น้ำตกไปสามสี่ชั่วโมงคงไม่เหลือขี้ไคลแล้วมั้ง”

“บอกแล้วไม่ชอบพี่ขุนตอนโตเลย” คนพูดทำหน้าง้ำ ภูผาขำจนปล่อยเสียงหัวเราะออกมา

“จะให้ขัดหลังใช่ไหมเดี๋ยวพี่ขัดให้”

“จริงเหรอครับ พี่ขุนน่ารักที่สุด” ร่างเล็กหันหลังให้เขาทันที ภูผามองแผ่นหลังขาวราวกับไม่เคยผ่านแดดของอีกฝ่าย

“ทำไมไหล่เราเล็กแบบนี้”

“ก็ผมไม่ใช่พี่ขุนนี่ครับ โตแล้วไหล่กว้างได้ยังไงก็ไม่รู้ หรือเพราะตอนเด็กผมแย่งกินหมดครับ” คนพูดหันมามองตาโต ทำให้เขาอดขำไม่ได้

“พี่คิดว่าไม่นะ จำได้ว่าอาโปชอบแบ่งของอร่อยให้”

ภูผาลูบมือไปทั่วแผ่นหลังก่อนลดต่ำลงไปที่เอว ผิวที่เปียกน้ำลื่นมือ

“แน่นอนสิครับ ก็ผม..อ้าว! พี่ขุนจะไปไหนครับ” วาริชหงายหน้ามองร่างสูงที่ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้างงๆ

“สะอาดแล้ว”

“ขัดแล้วเหรอครับ?”

“อืม โปก็รีบอาบได้แล้วอย่าแช่นาน วันนี้เล่นน้ำทั้งวัน”

เด็กหนุ่มได้แต่กระพริบตาปริบๆ มองร่างสูงล้างมือที่อ่างล้างหน้าก่อนเดินดุ่มๆ ออกจากห้องน้ำ

“อะไรของเขาวะ”

เด็กหนุ่มบ่นพึมพำก่อนไถตัวลงแช่ในน้ำ เหลือเพียงศีรษะที่โผล่พ้นขึ้นมา อดยิ้มกริ่มไม่ได้เมื่อนึกถึงสัมผัสเมื่อครู่

“อึ๋ยยย โคตรเขิน”


อากาศเย็นทำให้การซุกตัวอยู่ในผ้าห่มเป็นความสุขอย่างหนึ่ง มีเพียงสิ่งเดียวที่เด็กหนุ่มรู้สึกขัดใจก็คือคนที่นอนอยู่ด้วยกันไม่ยอมห่มผ้า

“พี่ขุนไม่หนาวเหรอครับ”

“อากาศกำลังดี”

“กำลังดีตรงไหนเย็นจะตาย” เมื่อไม่ยอมห่มก็ต้องช่วยห่มให้ วาริชตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมร่างสูง เมื่อเห็นว่าชายผ้าไปไม่ถึงอีกฝั่งเขาก็ขยับเข้าไปใกล้อีกนิด

“แบบนี้สิถึงจะอุ่น”

“พี่ร้อน”

“ร้อน?” คิ้วของเด็กหนุ่มเลิกขึ้น สงสัยว่าอากาศแบบนี้เรียกว่าร้อนได้ด้วยเหรอ

“พี่ขุนไม่สบายหรือเปล่า หรือว่าตัวร้อน” ปากก็พูดมือก็ยื่นออกไปแตะที่แก้มของอีกฝ่าย
   
“เย็นออก”
   
“ไม่มีอะไร โปนอนเถอะ”
   
“ขอซื้อได้ไหมครับ ขายกี่บาท”
   
“หือ? เราจะซื้ออะไร”
   
“คำว่าเถอะของพี่ขุนไงครับ อาบเถอะ ไปเถอะ นอนเถอะ มาเที่ยวนี้ผมได้ยินจนเบื่อแล้ว”
   
“หึๆ”
   
“ผมอยากทำอะไรด้วยกันกับพี่ขุนมากกว่า ทำไมถึงไล่ผมจัง” น้ำเสียงคนพูดออกอาการหงอยชัดเจน มันทำให้สายตาของภูผาอ่อนโยนลง เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันที
   
“พี่ไม่ได้ไล่ อย่าคิดแบบนั้นสิ”
   
“ผมไม่อยากห่างพี่ขุนไปมากกว่านี้แล้ว”
   
“พี่ขอโทษ” ศีรษะของวาริชถูกดึงเข้าไปซบอก มือที่กอดมารอบไหล่ทำให้ความรู้สึกหน่วงหายไปทันที
   
“พี่ขุน”
   
“หือ?”
   
“พี่ขุนจำได้ไหมว่าพี่ขุนเคยสัญญากับผมว่าจะไม่ไปไหน จะอยู่ด้วยกัน”
   
“พี่จำได้”
   
“พี่ขุนยังสัญญาอยู่ไหมครับ”
   
“....”
   
“พี่ขุน?” ใบหน้าเล็กแหงนเงยขึ้นมอง ดวงตาที่มองมาหวั่นไหว
   
“พี่สัญญา” ริมฝีปากร้อนแนบลงบนหน้าผาก หัวใจของวาริชพองโต เขาซุกหน้าลงกับอกแกร่งเพื่อซ่อนความเขิน หัวใจเต้นรัวแรงจนกลัวว่าคนที่กอดจะได้ยิน
   
“พี่ง่วงแล้วพรุ่งนี้ต้องขับรถ นอนกันเลยไหม”
   
“ผมก็ง่วงแล้ว”
   
“หึๆ พี่ปิดไฟเลยนะ”

“ครับ”

ร่างสูงขยับออกห่างครู่หนึ่ง ก่อนที่มือคู่นั้นจะกอดเขาอีกครั้ง

“ฝันดีครับคุณหนูอาโป”

ริมฝีปากของวาริชคลี่ยิ้มออกกว้าง เขามั่นใจว่าคืนนี้ต้องฝันดีแน่ๆ
   
“ฝันดีครับพี่ขุนของผม”

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[arij-iris]

โปอ้อนหนักมากกก ระวังพี่ขุนหักห้ามใจไม่ไหวนะ

[iceman555]

 

[DrSlump]