หัวข้อ: ❤❤ PROMISE รักหรือเปล่า ❤❤ [ตอนที่ 21]★ 23/08/19 ★ P: 22

[darin]

ตอนที่ 11
ใจ

เพดานห้องสีขาวสะอาดตา เกือบสิบห้านาทีแล้วที่เขานอนมองมันอยู่อย่างนั้น พร้อมกับทอดถอนใจเป็นระยะ
   
“กลับมาเรียนมันเศร้าขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
   
ดูเหมือนมีคนอดรนทนไม่ไหวจนต้องถามขึ้นมา วาริชละสายตาจากเพดานหันไปมองสิงหาที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์
   
“เปล่า”
   
“แล้วเป็นอะไร”
   
“พี่ขุนหายไปเลย”
   
หลังกลับมาจากบ้าน นอกจากข้อความบอกกู้ดไนท์ตอนกลางคืน กับข้อความเตือนว่าอย่าลืมหาอะไรทานตอนกลางวัน เขาก็ไม่ได้รับการติดต่ออีกเลย ไม่โทรมาหา ไม่แวะมาเจอหน้า หายไปราวกับถูกใครลักพาตัว
   
“นี่มันสามวันเองนะ”
   
“ตั้งสามวัน” วาริชขยับตัวลุกขึ้นนั่ง จัดการแก้คำพูดให้เพื่อน
   
“แค่เว้ย แค่สามวัน” สิงหามองใบหน้าหงอยๆ ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
   
“ก็มันคิดถึง” เขารู้ดีว่าควรโฟกัสที่การเรียนแต่มันอดคิดถึงไม่ได้จริงๆ
   
“ไอ้เรื่องนั้นก็พอรู้ แล้วก็รู้ด้วยว่านายรักพี่ขุน แต่นายต้องให้เวลาส่วนตัวพี่ขุนบ้าง ไม่ใช่หายใจรดต้นคออยู่แบบนี้”
   
“รู้ ถึงไม่ไปกวน”
   
สิ่งที่ยากที่สุดสำหรับเขา คือการทำข้อตกลงระหว่างหัวใจกับสมอง เพราะทั้งสองฝ่ายทำงานสวนทางกัน

อย่าไปวุ่นวายมากเดี๋ยวพี่ขุนรำคาญ

ไม่ได้กวนบ่อยสักหน่อย

พี่ขุนเรียนหนักแค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว

คุยแป๊บเดียวเอง

ค่อยเป็นค่อยไป รักมาได้ตั้งนานแล้ว

ปีนี้พี่ขุนก็จบแล้วนะ มีเวลาเหรอ

ว่างมากก็อ่านหนังสือ เล่นเกมไป

มันห้ามความคิดถึงได้ที่ไหนเล่า

เขาเถียงกับตัวเองแบบนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง โชคยังดีที่สมองเอาชนะหัวใจได้เสมอ ไม่อย่างนั้นคงเป็นอย่างที่สิงหาพูดเมื่อครู่ คือเขารบกวนอีกฝ่ายมากเกินไปจนไม่น่ารัก

“จริงหรือเปล่าที่รักแรกมักไม่สมหวัง” วาริชทิ้งตัวลงนอนหงาย เขาดึงหมอนมากอด ก่อนพลิกตัวตะแคงเพื่อมองหน้าเพื่อน

“จริง” สิงหาตอบโดยไม่เสียเวลาคิด

“นี่ไม่คิดจะให้กำลังใจกันหน่อยเหรอ”

“ฮ่าๆ โทษๆ” สิงหาหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นใบหน้างอง้ำของเพื่อน เมื่อครู่เขาดันลืมตัวตอบไปตามความจริง จึงต้องหาคำพูดมาปลอบใจเพื่อน

“เอาน่า ใช่ว่าทุกคู่จะไม่สมหวัง พันคู่มันต้องมีสักคู่สิวะ”

“ขอบใจ” วาริชกดสายตาลงมองเพื่อน ย่นจมูกให้อีกฝ่าย ใจที่แป้วอยู่แล้วยิ่งแป้วหนักขึ้น หรือว่าเขาจะไม่สามารถลบคำว่าน้องชายออกจากสารระบบของภูผาได้จริงๆ

• • • • •

พี่ขุนว่างไหมครับ ไปส่งผมกับเดอะแก๊งไปห้างได้ไหมเอ่ย
   
วาริชส่งข้อความไปหาภูผาตอนเย็นของวันที่สี่หลังกลับมาจากเชียงใหม่ เขาชวนเพื่อนไปหาอะไรทานและเดินเล่นแก้เหงาที่ห้างใกล้มหา’ลัย จุดประสงค์ลึกๆ ก็คืออยากเจอหน้าใครบางคนสักนิดก็ยังดี
   
ไปตอนนี้เลยหรือเปล่า
   
นั่นคือข้อความที่ตอบกลับมา
   
ครับ แต่ถ้าให้รอก่อนก็ได้นะครับ พี่ขุนสะดวกหรือเปล่า

เดี๋ยวไปรับ

ขอบคุณคร้าบบ

วาริชปิดหน้าจอโทรศัพท์ อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ในที่สุดก็จะได้เจอหน้าสักที เขาบอกตัวเองว่าแค่ไปส่งก็ได้ ถ้าภูผาไม่ว่างหรือไม่สะดวกเขาก็จะไม่รั้งเอาไว้ แค่ได้เห็นหน้าให้หายคิดถึงก็พอแล้ว


“พี่ขุนมาแล้ว” จีรดาชี้มือไปยังรถที่แล่นเข้ามา

“พี่เทียนไม่ใช่เหรอวะ” สิงหาหันไปมองหน้าวาริชเมื่อคนขับไม่ใช่คนที่คิดเอาไว้

รอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กหนุ่มค่อยๆ จางหาย เพียงครู่เดียวก็ยกยิ้มขึ้นมาใหม่

“ไปเร็ว” เขากวักมือเรียกเพื่อนให้เดินไปขึ้นรถ

“สวัสดีครับพี่เทียน” วาริชทักทายเพื่อนสนิทของพี่ชาย

“รอนานไหม”

“ไม่ครับ”

“ขุนยังทำงานไม่เสร็จเลยให้พี่ไปส่งเราแทน”

“ครับ ขอบคุณครับ”

รถแล่นออกจากหน้าคณะ ในรถมีเพียงความเงียบซึ่งวาริชรู้ดีว่าเพราะอะไร สองคนด้านหลังคงกำลังเป็นห่วงความรู้สึกของเขาอยู่ จึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแจ่มใส

“ผมเลยกวนพวกพี่เลย ฝากพี่เทียนบอกพี่ขุนว่าถ้าไม่ว่างบอกมาได้เลยนะครับ พวกผมนั่งแท็กซี่ไปกันเองก็ได้ ใกล้ๆ แค่นี้เอง สบายมาก”

“ไม่เป็นไร พี่เสร็จงานแล้วว่างพอดี”

“ครับ”

“อ๋อ ขุนฝากเงินมาให้เราด้วยนะเดี๋ยวพี่หยิบให้”

“โห พี่ขุนใจดีจังเลยค่ะ” เสียงพูดดังมาจากด้านหลัง บรรยากาศในรถเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ

“พี่เทียนรีบกลับหรือเปล่า อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนไหม” สิงหาเป็นคนเอ่ยปากชวน เขาเกรงใจที่อีกฝ่ายขับรถไปส่ง

“เอาสิ พี่กะจะไปเดินเล่นอยู่แล้วจะได้รับพวกเรากลับด้วย งั้นไปด้วยกันก็ได้”
   
“ถ้าพี่เทียนไม่ต้องรีบเอารถกลับมาให้พี่ขุน แสดงว่าพี่ขุนต้องยุ่งมากแน่เลยใช่ไหมครับ กว่าพวกเราจะกลับก็น่าจะสองสามทุ่มแล้ว”
   
“....”
   
เมื่อไม่มีเสียงตอบ วาริชจึงหันไปมองเพื่อนของพี่ชาย อีกฝ่ายหันมาสบตาเขา
   
“อาโปว่าอะไรนะ”
   
“เปล่าครับไม่มีอะไร”
   
เขาคิดว่าไม่ถามดีกว่าก็เห็นอยู่ว่าคงยุ่งแน่ๆ ไม่อย่างนั้นจะส่งพี่เทียนมาทำไม ชักเป็นห่วงแล้วสิ จะลืมกินข้าวหรือเปล่า
   
วาริชหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า กดเข้าแอปพิเคชันสีเขียว
   
พี่ขุนอย่าลืมทานข้าวนะ ผมเป็นห่วง
   
สู้ๆ
   
เขาเกือบจะเก็บโทรศัพท์อยู่แล้วเมื่อเสียงเตือนดังขึ้น
   
ขอบใจมาก
   
อยากทานอะไรก็บอกเทียนนะ

แค่นี้ก็ทำให้เขายิ้มได้แล้ว
   
ครับผม
   
หน้าจอขึ้นว่าอ่านแล้วแต่ไม่มีข้อความตอบกลับมา วาริชเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า ถึงไม่ได้เจอก็หน้าไม่เป็นไร เขาเองก็ต้องรู้จักอดทนเหมือนกัน
   
• • • • •

ฝันดี
   
ข้อความถูกส่งออกไปในเวลายี่สิบสองนาฬิกาสามสิบนาที ภูผาลดโทรศัพท์ในมือลง สายตามองขึ้นไปด้านบน
   
ก๊อก ก๊อก
   
เขาหันไปมองนอกหน้าต่างเมื่อได้ยินเสียงเคาะกระจก คนที่ยืนอยู่ภายนอกมองมาด้วยสายตาแปลกใจ ภูผาลดกระจกรถลง
   
“พี่ขุนมาได้ยังไงครับ!”
   
“ไปไหนมา” ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่ตอบ
   
“ผมไปซื้อข้าวกล่องมา วันนี้อ่านหนังสือดึกเลยหิว เห็นรถพี่ขุนจอดอยู่ยังคิดว่าใช่เหรอ”
   
“อืม”
   
“ไม่เห็นโทรมาบอกเลยครับว่าจะมา เอ..หรือว่าโทรมาแล้วผมไม่ได้ยิน” วาริชล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์ออกมา
   
“พี่ขุนส่งข้อความมาบอกเหรอ...อ้าว!” ใบหน้เล็กเงยขึ้นมองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ
   
“พี่เห็นมันดึกแล้ว”
   
“อ๋อ” ศีรษะเล็กผงกขึ้นลง
   
“ผมยังไม่นอน งั้นทานข้าวด้วยกันนะ” วาริชชูถุงให้มือให้ดู เดินอ้อมรถไปยังที่นั่งข้างคนขับ ภูผาเปิดล็อคประตูให้
   
“ดีที่ลงมาไม่งั้นผมอดเจอพี่ขุนแน่เลย” คนพูดยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย มือแกะซองใส่ช้อนส้อมไปด้วย
   
“ช่วงนี้พี่ขุนยุ่งมากเหรอ”
   
“อืม” ภูผาพยักหน้า
   
“มิน่าหายไปเลย ผมก็ไม่กล้าไปกวนที่คณะกะว่าศุกร์นี้จะไปหาที่บ้านแทน”
   
ช้อนถูกยื่นมาตรงหน้า ภูผาสบตากับคนป้อน ก่อนทานอาหารเข้าไป
   
“เรียนเป็นไงบ้าง”
   
คนถูกถามย่นจมูกก่อนจะยิ้มกว้าง “คิดแล้วว่าต้องถามเรื่องนี้ก่อน ก็ดีครับ รู้เรื่องดี มียากบ้างง่ายบ้างก็ช่วยๆ กันในกลุ่ม”
   
“ดีแล้ว”
   
“ไม่ต้องเป็นห่วงผมสบายมาก ว่าแต่พี่ขุนเถอะเหนื่อยไหม” น้ำเสียงและสายตาที่มองมาทำให้รอยยิ้มปรากฎขึ้นที่ริมฝีปากของภูผา ดวงตาของเขาอ่อนแสงลง
   
“ไม่เหนื่อย”
   
“แต่ถ้าเหนื่อยก็ต้องพักนะครับ ผมรู้ว่าพี่ขุนอยากทำทุกอย่างให้ดี ทั้งเรื่องเรียน ทั้งเรื่องเตรียมไปช่วยงานคุณปู่ แต่พี่ขุนไม่ต้องดีไปทุกอย่างทุกเวลาก็ได้ เกเรบ้างก็ได้ เหนื่อยบ้างก็ได้”
   
“หึๆ”
   
“ผมพูดจริงๆ นะ” ผมพูดตาโตเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากเขา
   
“อืม”
   
“ผมยังเป็นคุณหนูอาโปของพี่ขุนอยู่หรือเปล่า”
   
“เป็นสิ”
   
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเชื่อฟังผมเข้าใจไหมครับ”
   
“รับทราบครับ คุณหนูอาโป” ดวงตาที่มองอีกฝ่ายอ่อนโยน
   
“ดีมากครับ” รอยยิ้มกว้างจนตาหยีที่ส่งมาให้ ทำให้ความเหนื่อยล้าในใจของภูผาหายไปสิ้น
   
วาริชตักข้าวทานสลับกับป้อนภูผาไปด้วย เขาชวนอีกฝ่ายคุยสัพเพเหระจนข้าวหมดกล่อง
   
“เรียบร้อย” กล่องข้าวและช้อนถูกเก็บใส่ในถุงพลาสติก มัดปากเอาไว้อย่างดี
   
“ผมอยากชวนพี่ขุนคุยต่อนะไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน แต่มันดึกแล้ว ผมไม่อยากให้พี่ขุนขับรถกลับตอนง่วงมันอันตราย”
   
“อืม”
   
“ขับรถดีๆ นะครับ ถึงแล้วส่งข้อความบอกผมด้วย ผมยังไม่นอนหรอกจะอ่านหนังสือรอ”
   
“อืม”
   
“กู๊ดไนท์ล่วงหน้าครับ”
   
“กู๊ดไนท์”
   
“ผมคิดถึงพี่ขุนนะ แต่สัญญาว่าจะเป็นเด็กดี”
   
“หึๆ”
   
มือใหญ่วางลงบนศีรษะจับเขย่าเบาๆ ก่อนปล่อยออก วาริชส่งยิ้มกว้างไปให้ ดวงตาของเขาสุกใส
   
“ไปละนะครับ”
   
“อืม”
   
ร่างเล็กก้าวลงจากรถ ปิดประตูเบามือ ยืนรอส่งเขาอยู่ใกล้ๆ ภูผาลดกระจกลงยกมือขึ้นโบก ยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนขับรถออกมา
   
นี่ไม่ใช่คืนแรกที่เขาจอดรถอยู่ตรงนี้ ความคิดถึงมีอานุภาพต่อการกระทำเสมอ ชายหนุ่มถอนหายใจยาว เขาไม่รู้จริงๆ ว่าจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองอย่างไร
      
:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[arij-iris]

น่ารักกกกกก

[B52]

น้องมันรุกหนักขนาดนี้คนพี่ยังลังเลอีก

[Jibbubu]

อาโปสารภาพไปเลยพี่ขุน Say "Yes" แน่ ๆ

[SuPeRDonGDanG]

นีีแกล้งห่างกับน้องหรือเปล่า ถ้าความคิดถึงมันห้ามไม่ไหว ก็ไม่ต้องห้ามตัวเองแล้วนะ

[Ginny Jinny]

พี่ขุนบอกน้องตรงเลย

[HanATarO]

พี่ขุน คิดทบทวนความรู้สึกที่มีให้กับอาโปดี ๆ นะ

[DrSlump]

 

อิพี่ขุนนิ  น้องมันอ่อยขนาดนั้นแล้ว  ยังมัวมะงุมมะงาหราอยู่ได้  ชิส์

[memozy]

 

มาต่อไวๆนะ
รอติดตามอยู่จ้า

[Wordslinger]

หูยยยยย พี่ขุนแอบเท่ เหมือนสมัยก่อนเลยที่หนุ่มชอบสาว แล้วอย่างน้อยขอให้ไปเห็นบ้านสาวก็ยังดี ถ้าคืนนี้ไม่ใช่คืนแรกที่ไปหอน้อง ก็คือไปทุกคืนใช่มั้ยคะ รักไปแล้วใช่หรือเปล่าเอ่ย?

ขอบคุณคุณดารินสำหรับอัปเดตนี้นะคะ ชอบมากๆ เลยค่ะ

[gackmanas]

  น่ารักจุง
แต่ถ้าให้ดีกว่านี้คือ อาโปต้องชวนพีี่ขุน นอนพักที่ห้องนะ.. ขับกลับกลางดึกมัน อันตูราย.. 55+

[somberness]

สามวันที่หายไปพี่ขุนก็คงอยู่ตรงนี้ 

[miikii]

คนน้องก็อยากเจอแต่คนพี่ก็ไม่ยอมบอกว่ามาหา 

[kawisara]

พี่ขุนผู้เจียมเนื้อเจียมตัว

[lune]

พี่ขุน -อาโป มีความคิดดี จิตใจดี น่ารักมาก
 

[mypink801]

สงสารน้องง อยากเจอพี่ พี่ขุนอยากแอบหลบสิ บอกน้องเลยยย

[river]

ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลย

[เป็ดอนุบาล]

          แหม่ๆๆมีโเม้นต์ไม่เห็นหน้าขอแค่ได้เห็นหลังคาก็ยังดีใช่ไหมพี่ขุน
          คู่นี่ขนาดแอบรักกัน
ต่างฝ่ายต่างไม่บอกความจริงยังหวานขนาดนี้
แล้วถ้าบอกรักกันจะหวานแค่ไหนล่ะ..
เขินมากก..รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

[fewmeemoi]

ไม่จุใจเลย 555 คิดถึงขุน โปมากก
อยากให้คุณดาริน มาทุกวันเลย

อ่านยังไงก็ไม่จุใจ 555

[areenart1984]

ขุนมีอะไรไปนะ พฤติกรรมไม่ปกติแล้ว 

[O-RA DUNGPRANG]

ทำไมพี่ขุนต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเองด้วย สายตาที่น้องมองมามันไม่ได้บอกเลยเหรอว่าน้องรักเราแบบใหน พี่ขุนกังวลเรารู้แต่อย่าให้ความกังวลมาเป็นอุปสรรคและเป็นสาเหตุให้วางตำแหน่งเด็กน่ารัก ๆ อย่างอาโปเป็นแค่น้องสิ รักแล้วลองดูสักตั้ง 

[diltosscap]

พี่ขุน น่ารักจัง อบอุ่น อาโปก็วางตัวดีมากๆ ไม่งอแงน่ารำคาญ

[JokerGirl]

ถ้าพี่ขุนไม่รู้จะจัดการกับความคิดถึงยังไงแนะนำว่าให้บอกอาโปค่ะ เดี๋ยวอาโปจัดการให้

[iceman555]

 

[sailom_orn]

  พี่ขุนเป็นอาารายยย

[minenat]

ปล่อยความรู้สึกออกมาเลยจะดีมั้ยคะภูผาา

[่patsaporn]

ที่หายไปเพราะกำลังสับสนเหรอคะ โถๆๆ พี่ขุนที่แสนจะคิดมากของเรา
คนน้องเขาปูทางขอพ่อขอแม่ไว้ไมดแล้ว พี่ขุนไม่ต้องเครียดเลย
อาโปเอาแต่ใจเลยลูก ทำตามใจตัวเอง

ขอบคุณค่ะ

[Mura_saki]

น่ารักที่สุดเลย

พี่ขุนคะ ทำตามใจตัวเองได้แล้วค่ะ

[KKKwanGGG]

  น่ารัก

[mystery Y]

โธ่ พี่ขุน