หัวข้อ: ❤❤ PROMISE รักหรือเปล่า ❤❤ [ตอนที่ 21]★ 23/08/19 ★ P: 22

[darin]

ตอนที่ 12
ความจริงข้างใน

ภูผาชะลอความเร็วรถเพื่อจอดเทียบที่หน้าตึกคณะในเย็นวันศุกร์ เขานัดมารับวาริชไปค้างที่บ้านตามที่เจ้าตัวบอกไว้
   
ร่างเล็กโบกมือทักทายพร้อมกับทำสัญญาณว่าขอเวลาอีกครู่หนึ่ง เขาถึงสังเกตว่าอีกฝ่ายกำลังยืนคุยอยู่กับใครบางคนที่เขาไม่คุ้นหน้า แต่ดูจากท่าทางแล้วน่าจะสนิทกันพอควร
   
“มาแล้วครับ” ประตูรถถูกเปิดออก ก่อนใบหน้าสดใสจะยื่นเข้ามา
   
“สิงห์ไม่ไปด้วยเหรอ”
   
“ไม่ไปครับ บอกว่าอยากครองห้องคนเดียว จะได้ไม่โดนผมบ่นเวลาเล่นเกมเสียงดัง” ไม่มีทางที่วาริชจะบอกความจริงว่าเขาไม่ได้ชวนและเพื่อนก็เข้าใจดีว่าเขาอยากมีเวลาอยู่ภูผาสองคน
   
“อืม อาโปเพื่อนเรียก” ภูผาเกือบออกรถแล้วแต่สายตาเห็นหญิงสาวคนเมื่อครู่วกกลับมา วาริชกดกระจกหน้าต่างลง
   
“เราลืมเอาขนมให้โป”
   
“ขนม?”
   
“อื้อ เราได้มาสองกล่องกินไม่หมดหรอกเดี๋ยวอ้วน เลยจะให้โปช่วยกินกล่องหนึ่ง” กล่องขนมถูกยื่นมาให้
   
“ขอบใจมาก เจอกันวันจันทร์”
   
“กลับดีๆ นะ บ๊ายบาย”
   
“บาย”
   
กระจกถูกปิด ภูผาเห็นว่าทั้งสองคนคุยกันเรียบร้อยแล้วจึงออกรถ
   
“น่าทานเชียวพี่ขุนหิวไหม”
   
“โปทานเถอะ”
   
“ทานด้วยกันเดี๋ยวผมป้อน”
   
ภูผาเหลือบสายตาไปมอง วาริชกำลังหยิบขนมโมจิญี่ปุ่นออกจากกล่อง
   
“สงสัยต้องซื้ออะไรมาฝากบ้างแล้ว ผมได้ขนมจากแต้วบ่อยมาก”
   
“อย่างนั้นเหรอ”
   
“ครับ อยู่คนละกลุ่มแต่ตอนเรียนนั่งข้างกันบ่อยๆ เลยเริ่มสนิทกัน นิสัยดีใช่ได้เลย เมื่อกี้เห็นผมยืนรอพี่ขุนก็มายืนคุยเป็นเพื่อน น่ารักดี”
   
“อืม”
   
ภูผาตอบรับในลำคอ เขารู้สึกสบายใจที่วาริชเข้ากับเพื่อนได้ดี แม้อีกส่วนหนึ่งจะรู้สึกแปลกๆ ก็ตาม
   
• • • • •

“พี่ขุนคืนนี้ผมนอนด้วยคนนะ” หลังเสียงเคาะประตู ใบหน้าอ้อนของวาริชก็โผล่เข้ามา
   
“คืนนี้พี่จะอ่านหนังสือ”
   
“งั้นผมไม่กวนก็ได้ครับ” แม้จะเห็นว่าอีกฝ่ายคอตกแต่เขาก็ต้องทำเป็นไม่เห็นเสีย
   
“ว่าแต่พรุ่งนี้พี่ขุนไปไหนหรือเปล่า ไปดูหนังกันไหมครับ ถือว่าเป็นการพักผ่อนสมอง”
   
“พี่ต้องอ่านเอกสารที่คุณปู่เอามาให้ศึกษา”
   
“อย่างนั้นเหรอครับ” เสียงที่ได้ยินหงอยลงไปอีก ก่อนที่คนพูดจะปรับให้มันกลับมาเป็นปกติ
   
“งั้นผมนอนเล่นอยู่บ้านก็ได้ครับ”
   
“โปชวนเพื่อนไปสิ อยู่บ้านจะเหงาเปล่าๆ พี่กลัวเราเบื่อ”
   
“ไม่มีใครว่างครับ พรุ่งนี้จีจะไปพัทยากับที่บ้าน สิงห์นัดเพื่อนมาเล่นเกมที่ห้อง แต่เดี๋ยวผมไปกับแต้วก็ได้ครับ ตอนเย็นก็มีชวนผมไว้ แต่ผมบอกไปว่าน่าจะไม่ว่าง คิดไปคิดมาไปก็ดีเหมือนกัน พี่ขุนจะได้ไม่ต้องพะวงเป็นห่วงว่าผมจะเบื่อ จะได้ทำงานได้เต็มที่”
   
“......”

“ผมไม่กวนพี่ขุนดีกว่า เคยสัญญาแล้วว่าจะเป็นเด็กดี สู้ๆ นะครับคนเก่งของผม”
   
“เดี๋ยวอาโป”
   
“ครับ” วาริชหันกลับมามองเขา
   
“พี่ลืมไปว่ายังไงก็ต้องออกไปซื้อของอยู่ดี ถ้าอย่างนั้นไปก็ได้”
   
“ได้เหรอครับ!” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
   
“อืม”
   
“เย้~ พี่ขุนน่ารักที่สุด” แขนของวาริชโอบมารอบลำคอ ริมฝีปากนุ่มแตะลงที่ข้างแก้ม
   
“งั้นผมไม่กวนแล้วเดี๋ยวพี่ขุนเปลี่ยนใจ กู๊ดไนท์ครับ รีบอ่านรีบนอนนะ”
   
“กู๊ดไนท์”
   
เสียงประตูห้องปิดลง ภูผาทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ ยกมือขึ้นลูบใบหน้า ถอนหายใจออกมาดังๆ สุดท้ายเขาก็แพ้ให้กับความรู้สึกข้างใน
   
ตั้งแต่กลับมาจากสวนพัดพารัดชา เขาพยายามเลี่ยงวาริชเท่าที่จะทำได้ แม้จะคิดถึง แม้จะอยากเจอมากแค่ไหนก็ตาม เพราะเขารู้ความรู้สึกข้างในใจของตัวเองดี ว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ใช่เพิ่งเปลี่ยน เพียงแต่ก่อนหน้านี้เขาเคยเชื่อว่าเขาสามารถควบคุมมันได้ จนกระทั่งรู้ว่าเขาเข้าใจผิด เขาจึงต้องถอยห่างออกมา บางอย่างเมื่อรู้ว่าจะจบอย่างไรก็ไม่ควรเริ่มต้น
   
‘คิดได้แต่ทำไม่ได้’ ดูเหมือนเขาจะหนีประโยคนี้ไม่พ้น
   
• • • • •

ศีรษะเล็กที่ตกลงบนไหล่ทำให้ภูผาละสายตาจากจอภาพยนตร์ เดิมทีเขาคิดว่าวาริชเผลอหลับแต่พบว่าดวงตาของอีกฝ่ายยังใสแจ๋ว
   
ภูผาเลื่อนตัวลงเผื่อให้คนพิงสบายขึ้น วาริชเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนส่งยิ้มให้ สอดมือเข้ามากอดรอบแขน ขยับตัวเล็กน้อยจนได้ตำแหน่งที่พอใจ ขณะที่อีกฝ่ายดูภาพยนตร์อย่างตั้งใจ เขากลับลอบมองใบหน้าที่เห็นมาแล้วนับพันครั้งมากกว่าภาพบนจอ

ภูผาเข้าใจแล้วว่าคนเรามักหาเหตุผลมารองรับสิ่งที่ตัวเองทำจนได้ แม้นาทีนี้จะบอกตัวเองว่าไม่ควร แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่าไหนๆ ก็มาแล้วก็ปล่อยไปสักวัน
   
   
“สนุกสมคำล่ำลือเลย” เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นระหว่างเดินออกจากโรงภาพยนตร์

“แต่ถ้าผมเป็นนางเอกนะผมไม่ตัดใจง่ายๆ แบบนั้นหรอก”
   
“ถ้าเป็นเราจะทำยังไง” ภูผาถามด้วยน้ำเสียงเอ็นดู ขำสีหน้าหงุดหงิดของร่างเล็ก
   
“ผมก็จะสู้ไปพร้อมกับพระเอกให้ถึงที่สุดสิครับ”
   
“พี่คิดว่านางเอกคงคิดทุกอย่างมาดีแล้ว”
   
“มีอะไรให้คิดอีกเหรอครับ มีอะไรที่สำคัญกว่าความรักอีก”
   
ภูผาสบตากับดวงตาที่มองมา

“ก็ความรักน่ะสิที่สำคัญกว่า”
   
“หือ?” วาริชมองเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจ คิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มบางจึงจุดขึ้นที่มุมปากของภูผา
   
 “อธิบายหน่อยสิครับ มาแบบลอยๆ อย่างนี้มันเข้าใจยาก ผมไม่ฉลาดเท่าพี่ขุนนะ”
   
“เราฉลาด”
   
เด็กหนุ่มหัวเราะเมื่อดวงตาคู่นั้นมองมาอย่างรู้ทัน
   
“มันก็ไม่ใช่ทุกเรื่องนี่ครับ เขาบอกว่าวัยวุฒิมีผล บางเรื่องพอเป็นเด็กก็คิดได้ไม่มากพอ”
   
ภูผาสบตาคู่นั้นนิ่ง ก่อนเบือนสายตาไปมองข้างหน้า
   
“บางครั้งเพราะรัก เราถึงเลือกที่จะไม่รัก”
   
“อย่างนี้นี่เอง แต่ถ้าเป็นผมนะครับ...” ดวงตาของวาริชเต็มไปความมุ่งมั่น
   
“ถ้าเป็นผม ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามผมจะผ่านมันไปให้ได้ จะไม่ยอมทิ้งความรักของตัวเองเด็ดขาด”
   
“เพราะแบบนั้นเขาถึงบอกว่าวัยวุฒิมีผลไง”
   
“โห~พี่ขุน เอาคำพูดผมมาจัดการผมเองเหรอครับ ใจร้าย” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
   
“หึๆ”
   
“แต่ยังไงก็ช่างเถอะ ผมรักพี่ขุนนะ” รอยยิ้มที่ส่งมาให้ประจบเอาใจ
   
“เดี๋ยว! เราเข้าเรื่องนี้ได้ยังไง” ภูผาอดขำไมได้ เขาทั้งขำทั้งเอ็นดู
   
“ผมฉลาดไง พี่ขุนบอกเอง”
   
ภูผาหัวเราะเสียงดังแบบที่ไม่เห็นบ่อยนัก ในที่สุดเขาก็โดนเจ้าตัวแสบเอาคืนจนได้

   
“จะกลับไปทานข้าวที่บ้านหรือจะหาอะไรทานเลย” ภูผาถามวาริชเมื่อเวลาล่วงเลยไปจนบ่ายคล้อย
   
“ที่ไหนก็ได้พี่ขุนเลือกเลย”
   
“งั้นกลับไปทานที่บ้านก็แล้วกัน จะได้ทานกับคุณปู่ด้วย”
   
“ครับ ว่าแต่...” วาริชหยุดเดินเงยหน้าขึ้นมองเขา “พี่ขุนยังไม่ได้ซื้อของเลย”
   
“....”
   
“พี่ขุนจะมาซื้ออะไรนะครับผมก็ลืมถาม ที่บอกเมื่อคืน”
   
“เทียนซื้อแล้ว”
   
“มิน่า ผมก็นึกว่าพี่ขุนลืม อย่างที่ขุนไม่มีทางลืมเรื่องงานอยู่แล้ว”
   
“...”
   
“จะดูอะไรอีกไหม”
   
“อืม..” เด็กหนุ่มมองไปรอบๆ “ผมอยากซื้อเสื้อครับ เสื้อเชิ้ตไว้ใส่เล่น”
   
“เอาสิ”
   
ภูผาลอบถอนหายใจเมื่ออีกฝ่ายพุ่งความสนใจไปเรื่องอื่น เขาลืมไปสนิทว่าใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างในการเปลี่ยนใจมากับอีกฝ่าย เขาห้ามใจตัวเองไม่ทัน

   
“ตัวนี้ดีไหมครับ” เสื้อเชิ้ตลายทางลงสีดำขาวถูกยื่นมาตรงหน้า ภูผามองก่อนพยักหน้าแทนการตอบ
   
“ไหนดูสิ” ตัวเสื้อถูกทาบมาที่อกของเขา
   
“โปจะซื้อใส่เองไม่ใช่เหรอ”
   
“ใช่ไงครับ ผมจะซื้อ” คนพูดยิ้มกว้าง เอียงศีรษะซ้ายขวามองเสื้อที่ทาบอยู่กับตัวของเขา
   
“อืม ผมยังไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เดี๋ยวดูตัวอื่นก่อนดีกว่า”
   
ภูผาเดินตามอีกฝ่ายไปช้าๆ ทุกครั้งที่เจอเสื้อที่ชอบวาริชจะทาบมันเข้ากับตัวของเขา ก่อนถามว่าชอบหรือเปล่า จนได้เสื้อที่ถูกใจ เป็นเสื้อเชิ้ตผ้าลินินคอปกลำลองสีฟ้าอ่อน
   
“เอาตัวนี้” เด็กหนุ่มยิ้มดีใจเมื่อเจอเสื้อถูกใจ เจ้าตัวไล่นิ้วไปตามราวแขวนเสื้อก่อนหยิบขึ้นมาอีกตัว
   
“นี่ของผม นี่ของพี่ขุน”
   
“ของพี่ไม่ต้อง”
   
“ไม่ได้ครับ มาด้วยกันก็ต้องซื้อด้วยกัน”
   
“ซื้อเหมือนกันเลยเหรอ”
   
“ถ้าไม่เหมือนจะเรียกว่าเสื้อคู่เหรอครับ” ดวงตาที่มองมาฉายแววทะเล้น ริมฝีปากยกยิ้มกว้าง
   
“ผมไปจ่ายตังค์ดีกว่า”
   
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่าเขาคิดจะห้าม จึงรีบออกเดินโดยไม่รอ
   
“คิดเงินครับ” เสื้อถูกวางลงบนเคาน์เตอร์ ก่อนที่พนักงานจะหยิบเงินที่วาริชยื่นไปให้ บัตรเครดิตใบหนึ่งก็ถูกยื่นตัดหน้า
   
“ใช้บัตรนะคะ” พนักงานสาวถามเพื่อความแน่ใจ
   
“ครับ”
   
“ผมจ่ายเอง ผมอยากซื้อให้พี่ขุน”
   
“แล้วให้พี่เลี้ยงข้าวเราทั้งเดือนใช่ไหม”
   
“ว้า~ รู้ทันผมอีก จะได้เจอกันบ่อยๆ ไง” แววตาทะเล้นทำให้ภูผาอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้
   
“เรียบร้อยครับ กลับบ้านได้” วาริชรับถุงกระดาษมาถือก่อนหันมาส่งยิ้มจนตาหยีให้เขา ภูผาคิดว่านี่จะเป็นอีกครั้งที่เขาจะใช้ประโยชน์จากความคิดที่ว่า..ไหนๆ ก็มาแล้วก็ปล่อยไปสักวัน
   
“อยากกินไอศกรีมก่อนกลับไหม”
   
“อยากครับ”
   
“งั้นก็ไปกันเถอะ” มือใหญ่วางลงบนบ่าเล็ก แค่วันนี้วันเดียวที่เขาจะทำตามใจตัวเอง


:::: ♥ TBC ♥::::
สปอย**
.
.
.
ยังยืนยันว่าไม่ม่านะคะ รออีกนิดจะได้รู้ว่าพี่ขุนคิดอะไรอยู่ค่า ^^ คนพี่น่ารักเสมอ

  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[Monkey D lufy]

ตามมาอ่านอาโปกับพี่ขุน  น่ารักจริงๆ

[Ginny Jinny]

น้องอ่อยขนาดนี้พี่ขุนใจเย็นอยู่ได้

[Chucream.nabi]

  พี่อย่าทิ้งน้องงงงงง
เหมือนมาม่าจะมาแต่ไกลเลย

[B52]

แผนการของน้องหรือเปล่า​ ยั่วให้หึง

[iceman555]

พี่ขุนไม่อยากให้น้องนอนด้วย กลัวจะปล้ำน้องละสิ คริคริ รู้ทันเหรอกกกก 

[miikii]

พี่คิดอะไรอยู่ 

[somberness]

เราเชื่อคุณดารินว่าไม่มีมาม่า
เพราะคุณดารินมีแต่ไวไวอัพเร็วทันใจตลอดดด

[เป็ดอนุบาล]

              ขุนอย่าพยายามเลย
รักก็ คือ รัก อย่าหาเหตุผลที่จะไม่รักเลย

[mypink801]

ไม่มาม่าจริงน้าาา สงสารอาโปแย่เลย

[JokerGirl]

พี่ขุนไม่เอาไม่ห้ามใจตัวเองนะ จีบน้องเลย สู้ๆ

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[Jibbubu]

พี่ขุนน้องอ่อยขนาดนี้แล้ว พี่รุกคืนเลยค่ะ

[HISY]

เลิกข่มใจไปเถอะจ้าาาา
รุกน้องกลับเลยๆๆๆ

[fewmeemoi]

ทำตามใจตัวเองให้ทุกวันเลยค่ะ ขูนนนนนนนน
กลัวจะอดสงสารน้องไม่ไหว กลัวน้องร้อง

จะถึงขั้นหักห้ามใจทำไม โถถ! จัดหนักไปเลย
เอาให้หนูโปสตั้นไปเลย ขูนนน

[arij-iris]

น้องน่ารัก พี่ขุนจะห้ามตัวเองได้หรอ?

[WilpeR]

พี่ขุนตัดสินใจดีๆน้า หนูอาโปแสดงอาการเยอะแล้วนะ

[O-RA DUNGPRANG]

พี่ขุนลองดูก่อนไหมอย่าเพิ่งกังวลอย่าเพิ่งวางแผนอนาคตให้น้องอย่าเพิ่งคิดว่าน้องต้องอยู่กับคนที่เหมาะสมมีครอบครัวที่ดีเลยลองมองดูน้องก่อนไหมว่ามีความสุขแค่ใหนเวลาอยู่กับพี่ขุน อย่าให้ความรักความหวังดีมาทำให้น้องและตัวเองต้องเสียใจเลยนะ แต่ก็นะคนเราต่อให้กังวลหรือถอยห่างยังใงก็เอาชนะความรู้สึกหวงยากอะแหละ  ระวังน้าเดี๋ยวมีคนได้เห็นความน่ารักของน้องเยอะขึ้นความหวงของพี่ขุนมันจะทะลุปรอทเอา 

[areenart1984]

แค่อาโปรักขุน ขุนก็รักตอบ มันจะไปกังวลเรื่องอื่น ๆ ทำไมล่ะ 

[river]

ขุนเกรงใจเจียมตัว

[Wordslinger]

จริงๆ ไม่อยากให้พี่ขุนคิดเยอะ ปล่อยให้มันเป็นไปตามอย่างที่มันจะเป็น ไม่ว่าจะเรื่องการงาน หน้าที่ ความรับผิดชอบอะไรต่างๆ มันก็มีส่วนของมัน มีเวลาของมัน ความสุขของตัวเอง...ใจของตัวเองก็คงจะต้องคว้าไว้ บางที่ถ้าไม่ฝืนใจตัวเอง ก็อาจจะเจอกับอะไรหลายอย่างที่มาเสริมชีวิตให้สมบูรณ์ขึ้นก็ได้นะคะ แหม...อินอีกแล้วค่ะ

ขอบคุณคุณดารินสำหรับอัปเดตนี้นะคะ

[fun_la_ong]

พี่ขุนอย่าทิ้งน้องนะะะ

[่patsaporn]

ถถถ พี่ขุนก็น่าสงสารนะ คิดจะตัดใจ แต่ไม่รอดอาโปไปได้หรอก
จองกันมาตั้งแต่เด็ก รักน้องมาตลอด น้องก็รักพี่มาตลอด กรี๊ดๆ
มีความใจตรงกัน

ขอบคุณค่ะ

[DrSlump]

 

อิพี่ขุน...เรื่องความรักหน่ะเขาใช้หัวใจคิดกัน  หาใช่ใช้สมองคิดกันก็ไม่

[puiiz]

 

[วายซ่า]

สัญญาต้องเป็นสัญญานะจ๊ะพี่ขุน. 

[Tiffany]

งานนี้ต้องยุให้น้องโป รุกพี่ขุนหนักกว่าเดิม

[KKKwanGGG]

อาโปน่ารักตั้งแต่เด็กจนโตจริง ๆ

[HanATarO]

พี่ขุน อย่าเพิ่งทิ้งน้องนะ ถ้าความรู้สึกมันชัดเจนว่าคิดกับอาโปเกินพี่น้องแน่แล้ว ไปคุยปรึกษากับอาคีย์ก่อน อย่าเพิ่งด่วนตัดใจนะ

[gackmanas]

ชอบจุง.. น่ารักอ่ะ..อ่านเพลินๆ สบายๆเรย..
แบบมันฮีลใจดี..