หัวข้อ: ❤❤ PROMISE รักหรือเปล่า ❤❤ [ตอนที่ 21]★ 23/08/19 ★ P: 22

[Yara]

พี่พีจะขายความลับอะไรน้าาา อยากรู้จัง

[่patsaporn]

ตามใจน้องเก่งงง น่ารักนะพี่ขุน
ชอบเวลาอาโปดีใจ โลกสดใสมากเลย

ขอบคุณค่ะ

[labelle]

5555 แสบกันทุกคนเลย ทั้งพี่ทั้งน้อง เพื่อน พ่ออา

ปลื้มมาก สองครอบครัว เปิดใจและเข้าใจลูกหลานมาก
ทุกอย่างต้องพูดคุย เก็บไว้ไม่มีใครรู้ ปัญหาก็จะไม่ได้แก้ไข
ถึงจะรู้จักันดี แต่ไม่ได้หมายความว่า จะเข้าใจความคิดทุกอย่าง

อาโปจะจีบหนักเลยหรอ แล้วเป็นไงบ้างคะ
โดนพี่รุก ยังไม่รู้ตัวบ้างเลยคนเรา ถึงจะใจเต้นไปแล้ว
ขุนชัดเจนแล้วเนาะ รุกได้ จีบได้ ไม่มีหมกเม็ดแล้วตอนนี้
แต่ก็ต้องมีแต้มต่อบ้าง ชอบล่ะสิ ทำน้องเป๋ได้น่ะ

พีคะ มีรออยู่แล้วเนาะ ที่เชียงใหม่
แล้วจะขายอะไรก็รีบขายนะ ระวังเสียรู้พี่ขุนซะก่อนล่ะ

เทียนเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยค่ะ
สิงห์กับจีก็ด้วย ป่วนแต่ก็รักและห่วง

[PrimYJ]

พี่พีรีบขายเลยเดี๋ยวจะโก่งราคาไม่ได้

[miikii]

มีนอกจากเรื่องที่พี่ขุนคิดมากด้วยเหรอ
หรือภาพหน้าจอของพี่ขุน?
พี่พีจะขายอะไรรรรรร

[mystery Y]

จีบกันไปจีบกันมา น่ารัก~

[Ginny Jinny]

ต่างคนต่างจีบ

[darin]

ตอนที่ 17
ใช่หรือเปล่า

   

วาริชฮัมเพลงเบาๆ ตามเสียงเพลงที่รพีกรเปิดในห้อง เขานั่งจิบเบียร์ช้าๆ ฟังสามหนุ่มที่เหลือพูดคุยกันอย่างออกรสชาติโดยเฉพาะเทียนกับรพีกร
   
“พี่เทียนคิดไว้หรือยังว่าจบแล้วอยากไปทำงานอะไร”
   
“พี่เหรอ มีบริษัทจองตัวแล้ว”
   
“โหเจ๋งไปเลยพี่มีคนจองตั้งแต่ยังไม่จบ คนเก่งก็แบบนี้” รพีกรยกนิ้วให้รุ่นพี่
   
“มันแน่นอนอยู่แล้ว” เทียนทำหน้าหยิ่งก่อนจะหัวเราะออกมา

“ขุนเป็นคนจอง”

“ฮ่าๆ ผมก็นึกว่าใคร”

“พี่บีบคอขุนเองว่าถ้าไม่จ้างตัดเพื่อน”
   
“จริงเหรอพี่ขุน” รพีกรหันไปมองพี่ชาย เป็นการถามเพื่อแซวเล่นมากกว่าจริงจัง
   
“ใช่ แต่พี่รับเพราะเทียนเก่ง ไม่ได้รับเพราะจะตัดเพื่อน”
   
“อ๋อ” รพีกรพยักหน้า ไม่คิดว่าพี่ชายจะตอบแบบจริงจังกลับมา เขาจึงเลิกคิดจะแซวต่อ
   
“เพราะถ้าไม่เก่งจริงพี่ยอมให้ตัดเพื่อนไปแล้ว”
   
“อ้าวไอ้คุณขุน” เทียนที่นั่งดื่มเบียร์แทบสำลัก นี่แหละเขาถึงบอกว่าคนนิ่งๆ ที่จริงร้ายนัก
   
“ฮ่าๆ” รพีกรกับวาริชหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน ชอบใจการเล่นมุกหน้านิ่งของภูผา
   
“ตั้งแต่พี่ขุนมาเรียนกรุงเทพฯ ผมว่าพี่ขุนเปลี่ยนไปเยอะเลย” วาริชพูดตามที่รู้สึก
   
“พี่เปลี่ยนยังไง”
   
“เสียงเปลี่ยนเลยนะครับไอ้คุณขุน” เทียนอดแซวเพื่อนไม่ได้ เมื่อเสียงนิ่งๆ อ่อนโยนขึ้นทันที
   
“อืม..” เด็กหนุ่มทำหน้าคิด
   
“พี่ขุนพูดน้อยเหมือนเดิมก็จริงแต่ตอนเด็กๆ พี่ขุนไม่ร้ายแบบนี้”
   
“พูดดีมากอาโป” เทียนรีบเอ่ยปากชม “พี่จะบอกให้นะ อย่าไปเชื่อท่าทางแบบนี้ เสือห่มหนังแกะชัดๆ”
   
“ไม่ใช่ ไม่ใช่” วาริชส่ายศีรษะ เขาดื่มเบียร์ไปกระป๋องหนึ่งแล้วจึงรู้สึกครึ้มอกครึ้มใจ
   
“อย่างพี่ขุนต้องเป็นแกะห่มหนังเสือ”
   
“ไม่มีทาง” เทียนไม่เห็นด้วย รพีกรเองก็เช่นกัน
   
“ใช่สิครับ ถึงตอนนี้พี่ขุนจะรู้ร้ายขึ้นแค่ไหนแต่ก็เป็นพี่ขุนที่ใจดีที่สุดของผมอยู่ดี”
   
ดวงตาสองคู่สบประสานกัน สายตาคู่หนึ่งเต็มไปด้วยความรักและความเอ็นดู ขณะที่อีกคู่หนึ่งเต็มไปด้วยความรักและความเชื่อใจ
   
“พี่เทียนว่าในนี้มันร้อนๆ ไหมครับ” รพีกรโบกมือพัดไปมา
   
“อิจฉาเหรอพี” เทียนโต้ตอบด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี
   
“นั่นสิครับ ไหนๆ ก่อนมาก็โดนว่าขี้อิจฉาอยู่แล้ว เราต้องร้ายให้สุด” รพีกรเปลี่ยนท่านั่ง จากเอนหลังสบายๆ มานั่งตัวตรงแทน
   
“ผมมีความลับอยู่อย่างหนึ่งกำลังคิดว่าจะขายใครดี ถ้าอย่างนั้นเราเปิดประมูลกันดีกว่าครับ” คนพูดยิ้มเจ้าเล่ห์
   
“โปสนใจจะซื้อความลับไหม หรือพี่ขุนจะจ่ายค่าแบล็คเมล์ให้ผมดีครับ”
   
“ฮ่าๆ มุกนี้ดีพี่ชอบ” เทียนเป็นอีกคนหนึ่งที่รู้เรื่องภูผาชอบวาริช
   
“พี่ขุนความลับอะไรครับ” วาริชหันไปมองหน้าภูผา เลยโดนรพีกรโวยวาย
   
“อ้าวๆ จะตัดตัวกลางออกไม่ได้นะ มาครับเริ่มประมูลกัน ใครจะให้เท่าไหร่ว่ามา”
   
“ห้าร้อย” วาริชชิงเสนอก่อน
   
“เฮ้อ คุยกับเด็กก็แบบนี้ เสียเวลา” รพีกรส่ายหน้า
   
“พี่ขุนให้ผมเท่าไหร่ดีครับ ผมเอาจริงนะ”
   
“พี่ขุนไม่เล่นกับพี่พีแน่อย่าพยายามให้ยากเลย” เด็กหนุ่มมั่นใจมาก พี่ขุนไม่มาเล่นอะไรแบบนี้อยู่แล้ว พี่ขุนผู้ซื่อตรงจะยอมถูกแบล็คเมล์ได้ยังไง
   
“สองพัน”
   
“หา!” วาริชเบิกตากว้าง หันไปมองภูผา ไม่อยากจะเชื่อหุตัวเอง
   
“ว่าไงครับคุณหนูอาโปจะสู้ไหม”
   
“พี่ขุนครับมันเรื่องอะไรเหรอ”
   
เด็กหนุ่มมองพี่ชายร่างสูงด้วยสายตาสงสัย แต่คำตอบที่ได้มีเพียงรอยยิ้มที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย
   
“งั้นผมให้สองพันห้า” วาริชหันไปบอกรพีกร เป็นไงเป็นกันเขาต้องรู้ให้ได้
   
“พี่จะบอกอาเพว่าโปเอาเงินมาใช้เปล่าประโยชน์” เสียงพูดเรียบๆ แต่ทำเอาคนยอมจ่ายเงินสะดุ้ง
   
“พี่ขุน~” เป็นครั้งที่สองที่วาริชอุทาน
   
เทียนมองใบหน้าของคนในโต๊ะสลับกันไปมา เขาหัวเราะในลำคอ ดื่มเบียร์ไปด้วยดูความสนุกตรงหน้าไปด้วย
   
“ตกลงสองพันห้าใช่ไหมโป” คนรอนับถามซ้ำ
   
“ไม่ซื้อแล้ว อาเพรู้ผมตายแน่” วาริชมั่นใจว่าภูผาทำจริงๆ
   
“หมดกันงั้นเคาะสองพัน ขายให้พี่ขุน”
   
“ห้าร้อย”

ธนบัตรใบละห้าร้อยถูกวางลงตรงหน้ารพีกร

“เดี๋ยวครับพี่ขุน ลดผมแบบนี้เลยเหรอ”

“อาโปซื้อไม่ได้แล้วพี่ไม่มีคู่แข่ง คิดว่าแค่นี้คงพอ”

รพีกรพูดไม่ออก ได้แต่มองกระดาษสีม่วงตาละห้อย เขารู้แล้วว่าในนี้ใครแสบที่สุด

• • • • •

“พี่ขุน” เสียงเรียกออดอ้อน ภูผามองร่างเล็กที่อยู่บนเตียง สายตาที่มองมาทำให้อดขำไม่ได้
   
“จะอ้อนอะไรพี่”
   
“มานั่งนี่เร็วเดี๋ยวผมช่วยนวดหลังให้ พี่ขุนขับรถทั้งวันคงเมื่อยน่าดู” วาริชตบมือลงบนเตียงด้านหน้าตัวเอง รอจนร่างสูงนั่งลง จึงลุกขึ้นนั่งคุกเข่า บีบนวดไหล่ให้อย่างเอาใจ เขารอจนอีกฝ่ายดูผ่อนคลาย จึงถามขึ้นด้วยเสียงนุ่นนวล
   
“พี่พีพูดเรื่องอะไรเหรอครับ”
   
“ถ้าพี่บอกเราก็ไม่เรียกว่าความลับสิ พี่ไม่อยากเสียเงินฟรี”
   
มือที่บีบชะงัก เบื่อคนฉลาดจริงๆ รู้ทันอีก อุตส่าห์รอให้เคลิ้มแล้วเชียว แต่เมื่อไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล วาริชลดตัวลงนั่ง เกยคางลงบนไหล่ของภูผา มือกอดไปรอบเอว
   
“บอกนิดไม่ได้เหรอครับ ผมอยากรู้”

“ถ้าอยากรู้เราก็ต้องซื้อต่อพี่”

!!!

“พี่ขุน~” คนน้องถึงกับต้องร้องประท้วง

“หึๆ”

“จ่ายก็ได้ครับ ห้าร้อย”

“ราคาขึ้นแล้ว พี่ซื้อมาก็อยากได้กำไร”

“หา~” คนอุทานอ้าปากกว้าง ไม่คิดจริงๆ ว่าคนตัวโตจะร้ายกาจถึงเพียงนี้

ภูผาหมุนตัวไปมองร่างเล็ก เขาซ่อนรอยยิ้มเมื่อเห็นหน้าเหวอๆ ของน้องน้อย

“ห้าพัน โปจ่ายมาแล้วพี่จะบอก”
   
“ห้าพัน!” พระเจ้า! บัตรคอนเสิร์ตยังไม่อัพราคาเร็วขนาดนี้ จากห้าร้อยกลายเป็นห้าพัน สิบเท่า!
   
“หึๆ ขอบคุณมากครับที่นวดให้พี่”

มือใหญ่แนบเข้ากับแก้มของเขา ดวงตาที่มองมายังเป็นพี่ขุนผู้อ่อนโยน แล้วทำไมร้ายกาจขนาดนี้
   
“พี่เทียนพูดถูกจริงๆ ด้วย” วาริชย่นจมูกเข้าหากัน
   
“หือ?”
   
“นี่มันเสือห่มหนังแกะชัดๆ”
   
“หึๆ” ภูผาล้มตัวลงนอน หนุนศีรษะบนตักของวาริช คว้ามืออีกฝ่ายมาวางทับไว้บนอก หลับตาลง
   
“พี่ง่วงแล้ว”
   
“.....”
   
“งอนพี่อยู่เหรอ”
   
“.....”
   
ดวงตายาวลืมขึ้นถึงเห็นว่าคนที่เขานอนหนุนตักกำลังหน้าแดง ดวงตาที่สบประสานกันเก้อเขิน
   
“พีบอกพี่ว่าจะไปทำงานที่สวนพัดพารัดชาแทนโป โปจะได้อยู่กับพี่ที่กรุงเทพฯ ไม่ต้องเป็นห่วงคนที่บ้าน”
   
“จริงเหรอครับ!” คนกำลังเขินเปลี่ยนสีหน้าเป็นตื่นเต้นแทน
   
“ใช่ ทีนี้หายงอนพี่หรือยัง”
   
“หายแล้วครับ ผมดีใจที่สุดเลย พี่พีน่ารักที่สุดในโลก”
   
“แย่แล้วสิ” เสียงถอนหายใจเบาๆ
   
“อะไรแย่ครับ”
   
“พี่ไม่ได้เป็นคนที่น่ารักที่สุดของอาโปแล้ว” ดวงตาที่มองมาเป็นประกาย วาริชยิ้มเขิน
   
“ถึงจะไม่น่ารักที่สุด แต่รักที่สุดนะครับ”
   
“หึๆ”
   
ร่างสูงที่นอนหนุนตักขยับตัวลุกขึ้นนั่ง วางมือลงบนศีรษะของเขาจับโยกเบาๆ ก่อนเจ้าตัวจะเอนหลังลงนอนหนุนหมอน เหยียดขายาว
   
“พี่ขุนจะนอนเลยไหมครับ”
   
“อืม”
   
“งั้นผมไปแปรงฟันแป๊บเดียว”
   
วาริชโดดลงจากเตียง เขาเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำเพียงครู่เดียวก็ออกมา จัดการปิดไฟกลางห้อง ก่อนขึ้นไปนอนบนเตียง
   
เด็กหนุ่มแอบขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างสูงอีกนิด หลับตาลง ถอนหายใจอย่างมีความสุข เพราะแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปรวมถึงการเดินทางทำให้ดวงตาค่อยๆ ปิดสนิทลง แต่ก่อนที่เขาจะหลับใหลร่างกายถูกดึงเข้าไปกอดซุกอก
   
“พี่ขุน” วาริชเรียกภูผาด้วยเสียงแผ่วเบา เขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายหลับไปหรือยัง
   
“หือ?” เสียงตอบรับเบาอยู่ในลำคอ
   
“ยังไม่หลับเหรอครับ”
   
“พี่รอโปอยู่”
   
หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นแรง พี่ขุนเป็นคนกอดเขา พี่ขุนไม่ได้หลับ
   
“นอนได้แล้ว”
   
“ครับ”
   
“ราตรีสวัสดิ์”  ริมฝีปากอุ่นๆ จรดลงบนหน้าผาก ก่อนอ้อมแขนจะกระชับจนร่างกายแนบชิด วาริชนอนหัวใจเต้นแรง ความง่วงหายไปสิ้น

‘ถ้าสมมุติพี่ชวนโปอยู่ทำงานที่กรุงเทพฯ เป็นเพื่อนกัน โปจะอยู่ไหม’
   
ขอให้อยู่เป็นเพื่อนกัน ความลับที่ไม่อยากให้รู้ นอนหนุนตัก อ้อมกอดตอนนี้ จูบราตรีสวัสดิ์ มันจะใช่หรือเปล่านะ ใช่อย่างที่เขาคิดไหม   
   
ดวงตาของวาริชเป็นประกายในความมืด ต้องหาวิธีพิสูจน์เรื่องนี้ให้ได้ รักกันต้องเป็นแฟนกันสิ ใช่ไหมครับพี่ขุน

• • • • •

เสียงลมหายใจดังสม่ำเสมอ ภูผาลืมตาขึ้นช้าๆ กระชับมือที่กอดวาริชให้แน่นขึ้น จรดริมฝีปากลงที่ข้างแก้มอีกฝ่ายแผ่วเบา บอกตัวเองว่าเขาควรใจเย็นและอดทน รอให้วาริชเรียนจนจบปีหนึ่งก่อน ควรให้อีกฝ่ายมีเวลาใช้ชีวิตกับเพื่อนกับสังคมในมหา’ลัย  แค่ไม่รอให้เรียนจนจบเขาก็เห็นแก่ตัวมากแล้ว และนี่อาจเป็นการเห็นแก่ตัวครั้งแรกในชีวิตของเขาก็เป็นได้
   
“พี่สัญญาว่าพี่จะเป็นแฟนที่ดีที่สุดของอาโป”   


:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[WilpeR]

พี่ขุนวางแผนแล้ว อาโปจะโดนอะไรบ้างน้า

[Mura_saki]

ดีมากกกกกกกก

รักพี่ขุนที่สุดเลย

[SuPeRDonGDanG]

ยังไม่ขอน้องเป็นแฟนเลย รีบสัญญาไปไหนพี่ขุน 555555
สรุป เด็กๆบ้านนี้ร้ายกันทุกคน โดยเฉพาะขุนลูกชายพนาที่เลี้ยงมากับมือ 5555

[Jibbubu]

รอค่ะ รออาโปจบปีหนึ่งเร็ว ๆ 

[miikii]

โอ๊ยยยยยยย พี่ขุนคือแสนดี แต่ก็ไม่ธรรมดา 555555555

[kawisara]

พี่ขุนมันร้าย

[Yara]

พี่ขุนรอไม่ไหวหรอก อาโปน่ารักขนาดนี้

[fewmeemoi]

ตัดฉึบมากกกก โอ้ยยยย!
อยากอ่านเยอะๆ

เครียดจากงานมากๆๆๆ อยากอ่านขุนโป คลายเครียด

[arij-iris]

น่ารักกกกกกกกกก อิจฉาโปเลยนะเนี่ยยย

[HanATarO]

พี่ขุนไม่ปล่อยให้อาโปหลุดไปจากอ้อมกอดแล้ว

[somberness]

พี่ขุนคือศูนย์รวมความร้ายกาจของทุกๆคน 

[O-RA DUNGPRANG]

น่ารักไปหมด เราเขินแล้วเนี่ย 

[DrSlump]

 

ระหว่างพี่ขุนกับอาโป  ใครร้ายใครแสบกว่ากัน?

[ommanymontra]

 


 

[areenart1984]

เสียดายเสี่ยโปไม่ได้ยิน ถ้าได้ยิน คงจะบอกว่าไม่ต้องการแฟน แต่ต้องการแอร์มากกว่า 

[klaew]

รักกันต้องเป็นแฟนกัน..เนอะ!
 

[วายซ่า]

ถ้าอาโปได้ยินความในใจพี่ขุน จะตอบรับตอนนี้เลยป่าวน้า งื้ออออออ. 

[fun_la_ong]

ร้ายนักนะพี่ขุนนน

[•♀NoM!_KunG♀•]

หึหึ รีบขายก่อนจะอด

[sailom_orn]

พี่ขุนเจ้าเล่มาก

[JokerGirl]

พี่ขุนเสือห่มหนังแกะชัดๆ

[darin]

**คุยกันก่อนอ่าน

เรื่องนี้อีก 3 ตอนจบนะคะ ทั้งหมดมี 21 ตอน
ที่ไม่เขียนเป็นเรื่องยาวมาก เพราะอยากอัปเดตความรักของขุนกับอาโปเท่านั้น เหมือนเป็นภาคต่อสั้นๆ ให้รู้ว่าเด็กๆ เป็นอย่างไรกันบ้างค่ะ
ส่วนภาคจบจะเป็นเรื่องของพี รพีกร จะพาย้อนกลับไปที่พัดพารัดชา
นายเอกเป็นเพื่อนของอาโป ชื่อลิลิต ทำงานเป็นผู้จัดการสวนส้มของอาผิง(เพื่อนสนิทเพทาย)
ภาคจบจะเป็นเรื่องยาวนะคะ ที่สำคัญมีเด็กน้อยด้วย ><

ตอนที่ 18
ตกลง

“พี่ขุนเดี๋ยวช่วยแวะตลาดของฝากด้วยนะครับ ผมจะซื้อของ”

“ได้สิ จะซื้อไปฝากจีกับสิงห์ใช่ไหม เดี๋ยวพี่จ่ายให้”

ภูผามีเงินเก็บมากพอสมควรจากเงินที่ได้รับในโอกาสพิเศษต่างๆ อย่างเช่นวันเกิด รวมถึงเงินที่ได้ใช้ประจำเดือน ในปีแรกที่เข้ามาเรียนคุณกรชัยขอเป็นคนดูแลค่าใช้จ่ายทุกอย่างแต่พนาไม่ยอม จึงกลายเป็นว่าเขาได้รับเงินสองทาง และมันเป็นจำนวนที่เยอะเกินความจำเป็น แต่เมื่อไม่สามารถปฏิเสธได้เขาจึงเก็บสะสมมันไว้

โดยนิสัยของภูผาไม่ใช่คนที่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเพราะรู้คุณค่าของเงินดี แต่ถ้าเป็นเรื่องของวาริช อะไรที่อีกฝ่ายชอบ อะไรที่อีกฝ่ายอยากทาน อะไรที่อีกฝ่ายอยากซื้อเขาไม่เคยขัดเลย ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะวาริชเองก็รู้คุณค่าของเงิน ถึงจะใช้จ่ายมากกว่าเขา แต่ก็อยู่ในจุดที่รับได้ไม่มากมายเกินไป

“ขอบคุณครับ ผมจะซื้อให้จีกับสิงห์แล้วก็ซื้อให้แต้วด้วย แต้วซื้อขนมมาฝากผมบ่อยๆ ผมเลยอยากจะซื้อไปฝากบ้าง”

ชื่อนี้ทำให้ภูผาชะงัก แม้จะบอกตัวเองว่าดีแล้วที่วาริชมีเพื่อนเยอะแต่เขาก็อดรู้สึกไม่ได้

“พี่ขุนจำแต้วได้ใช่ไหมครับที่เจอกันวันนั้น”

“จำได้” ภูผาพยักหน้า

“แต้วนิสัยดีมาก น่ารัก ผมชอบ”

“เรานี่ไม่เปลี่ยนเลยนะซื้อได้ด้วยขนมตลอด” รพีกรพูดมาจากเบาะหลัง

“ซื้ออะไรกันพี่พี คนมีน้ำใจกับเราก็ต้องน่ารักสิ”

“น่ารักมากไหม สวยหรือเปล่า แนะนำพี่หน่อยสิ” รพีกรชะโงกตัวมาเบาะหน้า สีหน้าสนใจเป็นอย่างมากเลยโดนน้องชายย่นจมูกใส่

“ไม่ให้”

“อะไรวะ”

“คนดีๆ แบบแต้วต้องได้กับคนดีๆ”

“เดี๋ยวเราจะโดน คนดีๆ แบบไหน แบบพี่ขุนหรือไง”

“ใช่ที่ไหน ต้องแบบผมนี่”

รถเกิดอาการแฉลบจนเทียนที่นั่งหลับตามาตั้งแต่ตลาดลืมตาขึ้นมอง

“เกิดอะไรขึ้น”

“เปล่า” คนขับตอบเสียงเรียบ “เหมือนเห็นอะไรกลางถนนน่ะแต่ไม่มี น่าจะเป็นเพราะง่วง”

“งั้นฉันขับเองนายมาพักเถอะ” เทียนขยับตัวขึ้นนั่งตัวตรง ยกมือขึ้นตบต้นคอ

“ไม่เป็นไร”

“ฉันยังอยากกลับให้ถึงกรุงเทพฯ โดยสวัสดิภาพ จอดข้างหน้านั่นแหละเดี๋ยวฉันขับเอง”

“อืม”

ภูผารับคำ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าถูกวาริชจับได้ว่าเขากำลังคิดหรือรู้สึกอย่างไร

• • • • •

                                โปเลิกห้าโมงเย็นใช่ไหมเดี๋ยวพี่ไปรับ

ใช่ครับแต่วันนี้ไม่กวน ผมจะไปดูหนังกับแต้ว

เพิ่งนัดกันเมื่อเช้าเลยยังไม่ได้บอกพี่ขุน
 
                                     ที่ไหน เดี๋ยวพี่ไปรับกลับ
   
ไม่เป็นไรครับ เอารถไป

                                   อืม   
            
“มีอะไรหรือเปล่าขุน” ไหมมุกถามเมื่อเห็นสีหน้าเนือยๆ ของเพื่อน
   
“เปล่า”
   
“เคยตอบคำอื่นไหม เปล่าตลอด บอกมาเร็วมีเรื่องอะไร”
   
“ไม่มี” ภูผายิ้มเมื่อเห็นท่าทางจริงจังของเพื่อน
   
“อาโปเหรอ”
   
ชื่อนี้ทำให้เขาชะงัก
   
“ว่าแล้ว” เธอเดาได้ทันทีจากสีหน้าของเพื่อน ภูผาเพิ่งบอกเธอหลังกลับจากไปเที่ยวทะเล ไม่รู้เธอคิดไปเองหรือเปล่าแต่คล้ายกลับก่อนหน้านี้ที่ภูผาไม่บอกเพราะติดเรื่องบางอย่าง สังเกตจากสีหน้าของเพื่อนที่ก่อนหน้านี้เหมือนคนมีอะไรให้คิดตลอดเวลา แต่ตอนนี้คล้ายปลดล็อคได้แล้ว

   “ไหนว่ามาสิเราจะช่วยเอง”
   
“เป็นกูรูความรักตั้งแต่เมื่อไหร่” เทียนแซวไหมมุกด้วยน้ำเสียงปนขำ
   
“ตั้งแต่เราอกหักมาสองครั้ง โดนนอกใจครั้งหนึ่งกับโดนบอกเลิกด้วยเหตุผลห่วยๆ ว่าเราดีเกินไปอีกครั้งหนึ่งก็เป็นกูรูเลย”
   
“ฮ่าๆ” คราวนี้เขาขำจริงๆ
   
“ไม่มีอะไร อาโปบอกว่าวันนี้ไม่ต้องไปรับแล้วจะไปดูหนังกับเพื่อน เลยกำลังคิดว่าจะกลับบ้านหรือไปไหนดี ไปหาอะไรทานกันไหม”
   
“จุ๊ จุ๊” ไหมมุกทำเสียงในลำคอ “ประเด็นมันอยู่ตรงไปดูหนังกับเพื่อนนี่แหละใช่ไหม”
   
“ไม่มีอะไร” ภูผายังพูดซ้ำประโยคเดิม
   
“ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร แต่เราจะบอกอะไรให้อย่างนะ ช้าๆ ไม่ได้พร้าเล่มงามเสมอไปหรอก ระวังจะโดนตาอยู่ชิงเอาไป”
   
“เดี๋ยวนะไหมมุก ถ้าขุนเป็นตาอินแล้วใครเป็นตานา” เทียนอดข้องใจไม่ได้
   
“แหม คิดว่าว่าน่ารักอย่างอาโปจะมีคนมาชอบแค่คนเดียวเหรอ”
   
“ฮ่าๆ เอออันนี้จริง รีบๆ เข้าเถอะวะขุน สุภาพบุรุษมากไปมันก็ไม่ดี”
   
“ใช่ปล้ำเลย”
   
“เฮ้ย!” สองเสียงร้องขึ้นพร้อมกัน ไหมมุกยิ้มปลื้มที่เพื่อนชอบความคิดของเธอ

• • • • •

“พี่ขุน” น้ำเสียงร่าเริงดังมาก่อนตัว วาริชยิ้มสดใสเดินตรงมาหาเขาที่รถ
   
“คุณปู่ให้เอาของฝากมาให้เรา” คุณกรชัยเพิ่งบินกลับมาจากฝรั่งเศสจึงฝากให้เขาเอาของฝากมาให้วาริช ภูผาส่งข้อความบอกและขับรถมาหาที่คณะในตอนเช้า
   
“ฝากขอบคุณปู่กรด้วยนะครับ บอกว่าวันศุกร์ผมเข้าไปหา”
   
“อืม”
   
“โป” เสียงเรียกดึงสายตาของทั้งคู่ให้หันไปมอง
   
“มาแล้วเหรอ” เสียงทักบ่งบอกถึงความดีใจ รวมถึงรอยยิ้มที่กว้างขึ้นด้วย
   
“แต้วรอแป๊บหนึ่งเดี๋ยวขึ้นตึกพร้อมกัน”
   
“ได้”
   
“ผมไปเรียนก่อนนะครับพี่ขุน ไว้เจอกันตอนเย็น”
   
“ไปเถอะ”
   
ภูผามองตามหลังทั้งคู่ไป ใบหน้าที่หันมาคุยกันเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มือบางที่แตะลงบนต้นแขนของวาริชให้ความรู้สึกสนิทสนม ภูผาไม่รู้ตัวเลยว่าเขานั่งอยู่นานแค่ไหน แม้ทั้งสองคนจะลับสายตาไปแล้วแต่เขาก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม

   
“โป ตกลงวันเสาร์นี้จะไปด้วยกันหรือเปล่า”
   
“เดี๋ยวผมบอกแต้วอีกทีนะ ขอลองชวนพี่ขุนก่อนไม่รู้จะยอมไปด้วยกันไหม”
   
“อืม ชวนมาให้ได้นะ”
   
“อยากเจอเหรอ”
   
“เปล่า หมั่นไส้แฟนตัวเอง ตอนนี้ไม่รู้แล้วเนี่ยว่ารักโปหรือรักเรามากกว่ากัน”
   
“ฮ่าๆ”
   
“โปไปดูหนังด้วยกันไหม แต้วซื้อไปฝากโปด้วยสิท่าทางชอบกินขนม แหม เราชักจะคิดแล้วนะ”
   
“ฮ่าๆ คนมันน่ารักก็แบบนี้แหละแต้วต้องทำใจ”
   
“ไม่หลงตัวเองเลยนะ” เสียงหัวเราะกังวานใส
   
วาริชสนิทกับแฟนของเพื่อนด้วย อีกฝ่ายเอ็นดูเขาเหมือนน้องชาย เรื่องรักใคร่ในทางชู้สาวไม่มีทางเกิดขึ้น เพราะเจ้าตัวรักแฟนมาก เขาอิจฉาทุกครั้งที่เห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกัน

• • • • •

“อิ่มจนพุงจะแตกเลยครับ” วาริชลูบมือที่ท้องระหว่างเดินจากร้านอาหารมาลานจอดรถ
   
“พี่บอกแล้วว่าเดี๋ยวจะปวดท้อง”
   
“ก็มันอร่อย”
   
ภูผากดรีโมทเปิดประตูรถ วาริชเดินอ้อมไปขึ้นฝั่งข้างคนขับ ส่วนเขาประจำตำแหน่งคนขับรถเช่นเดิม
   
“จะกลับหอหรือจะไปค้างที่บ้าน”
   
“กลับหอครับ พรุ่งนี้ผมนัดกับแต้วไว้แต่เช้าจะได้ไม่ต้องรีบตื่น”
   
“จีกับสิงห์ล่ะ”
   
“ไม่ได้ไปครับ อาจารย์ให้จับคู่ทำรายงาน จีทำกับสิงห์ ผมทำกับแต้ว”
   
“อย่างนั้นเหรอ”
   
“ครับ”
   
ภูผาขับรถออกจากลานจอด ในหัวของเขาเต็มไปด้วยความคิดมากมายจนเผลอเงียบไป
   
“พี่ขุนเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบจัง”
   
“พี่คิดเรื่องงานน่ะ”
   
“อ๋อ งั้นผมไม่กวนก็ได้ครับ”
   
ระยะทางจากร้านอาหารไปถึงหอพักของวาริชไม่ไกล เพียงครู่เดียวพวกเขาก็มาถึง ภูผาจอดรถ เขาลดไฟหน้าลงต่ำ ปลดสายเข็มขัดนิรภัยออก หันไปมองวาริชทั้งตัว
   
“คุยกันก่อนอย่าเพิ่งขึ้นไป พี่มีอะไรอยากถาม”
   
“ได้ครับ” วาริชปลดเข็มขัดนิรภัยออก
   
“โปชอบแต้วหรือเปล่า”
   
“ชอบครับ”
   
“แล้วพี่ล่ะ”
   
“ชอบสิครับ” ดวงตาที่มองมาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “แต่ชอบไม่เหมือนกันนะ”
   
“.....”
   
หัวใจของภูผาหวั่นไหว มีไม่กี่ครั้งที่เขาควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ เขาไม่สามารถสงบเยือกเย็นได้เหมือนทุกครั้ง
   
“แล้วพี่ขุนชอบผมหรือเปล่าครับ” ใบหน้าเล็กยื่นเข้ามาใกล้ ริมฝีปากจุดรอยยิ้มพราย
   
“ชอบสิ”
   
“แบบไหนครับ”
   
ภูผาจ้องมองใบหน้านั้นครู่หนึ่ง เขาถอดทอนหายใจออกมา คงไม่สามารถเก็บความรู้สึกเอาไว้ได้อีกแล้ว เขากลัวว่ามันจะสายเกินไป
   
“พี่รักอาโป”
   
คนตรงหน้าส่ายศีรษะไปมา ดวงตาเจ้าเล่ห์
   
“ไม่ได้ถามแบบนั้นสักหน่อย ผมถามว่าแบบไหนครับ”
   
“แบบพ่อกับอาคีย์ แบบอาสารินกับอาเพทาย แบบคนที่อยากใช้ชีวิตด้วยกัน”
   
“แบบแฟนเหรอครับ”
   
“ใช่”
   
“ก็แค่นั้น” คนตรงหน้ายิ้มกว้าง “ไม่เห็นจะพูดยากพูดเย็นตรงไหนเลย”
   
“...”
   
“ทำไมช้าจังเลยละครับ ผมรอจนจะหงอยแล้ว”
   
“อาโป” เสียงเรียกทุ่มนุ่ม
   
“ผมรักพี่ขุนครับ เราเป็นแฟนกันเถอะ”
   
ภูผาหัวเราะในลำคอ มองใบหน้าทะเล้นของของวาริช
   
“ตกลงไหมครับ”
   
“ไม่รอพี่ขอเราเหรอ”
   
“ไม่ครับ ขนาดบอกรักพี่ขุนยังช้าเป็นเต่าคลาน ขืนรอให้ขอเป็นแฟนผมอาจจะสามสิบก่อนก็ได้”
   
“หึๆ”

“ผมรักพี่ขุนครับ รักที่สุด รักมาตลอด รักมาตั้งนานแล้ว”

“พี่ก็รักเรา”

ดวงตาสองคู่สบประสานกัน มันเต็มไปด้วยความสุขอย่างแท้จริง ภูผาดึงวาริชเข้ามากอด จรดริมฝีปากลงบนหน้าผาก เขารู้แล้วว่าบ้านของเขาอยู่ที่ไหน

“พี่ขุน” ใบหน้าเล็กผละออกจากอก เงยขึ้นส่งยิ้มกว้างจนตาหยีให้เขา
   
“ผมเก่งไหมครับ มาเรียนกรุงเทพฯ แป๊บๆ ก็จีบพี่ขุนติดแล้ว”
   
“ตกลงเราจีบพี่เหรอ” ภูผาเลิกคิ้วขึ้น ดวงตาเป็นประกาย
   
“ใช่สิครับ ของมันแน่อยู่แล้ว” วาริชพูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจในความสามารถของตัวเอง
   
“อืม อาจจะจริงก็ได้ แต่เราจีบพี่มานานแล้วนะไม่ใช่เพิ่งจีบ”
   
“อันนั้นเขาเรียกว่าจองครับ ผมจองพี่ขุนมานานแล้ว หนีไปไหนไม่พ้นหรอก”
   
“หึๆ ตกลงครับ พี่จะไม่หนีไปไหน”
   
“ก็ลองผิดสัญญาสิครับ”
   
“เราจะทำอะไร”
   
“จะปล้ำให้ดู”
   
“ฮ่าๆ” ภูผาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ไม่ว่าวาริชจะทำอะไรเขาก็มองว่ามันน่าเอ็นดูไปทั้งหมด
   
“จริงสิ วันนั้นที่พีถามเรื่องแต้วทำไมโปถึงตอบตัวเอง”
   
“ถามเรื่องแต้ว?” วาริชทำหน้าคิด “อ๋อ เรื่องที่ว่าจะให้คู่กับใครใช่ไหมครับ”

“ใช่”

“ก็เรื่องอะไรจะตอบพี่ขุนละครับ ผมหวงของผม ผมจองแล้ว ไม่ให้ใครทั้งนั้น”
   
“หึๆ” ในที่สุดเขาก็กระจ่าง
   
วาริชซ่อนยิ้มในสีหน้า เขามองรอยยิ้มของภูผาด้วยความพอใจ ให้รู้ไม่ได้หรอกว่าเขาตั้งใจทำ ทั้งเรื่องที่ไปไหนมาไหนกับแต้วบ่อยๆ ทั้งคอยพูดถึงแต้วเสมอ ขืนไม่ทำแบบนี้พี่ขุนก็ใจเย็นเป็นสุภาพบุรุษไม่ยอมทำอะไรเสียที ก็บอกแล้วว่าเขาจะเป็นคนพิสูจน์เรื่องนี้เอง
   
“ว่าแต่ความลับที่พี่พีขายพี่ขุนคือเรื่องอะไรเหรอครับ ผมอยากรู้” เด็กหนุ่มเพิ่งนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้
   
“พีจะบอกโปว่าพี่ชอบ จะบอกว่าเราใจตรงกัน”
   
ดวงตาของวาริชเบิกกว้าง สีหน้าตื่นเต้น ดีใจ
   
“พี่ขุนชอบผมมานานแล้วเหรอครับ”
   
“พี่ถึงบอกว่าโปจีบพี่มานานแล้ว แล้วก็ติดนานแล้วด้วย”
   
“โธ่เอ๊ยยย รู้งี้ไม่น่าเสียเวลา ปล้ำให้จบๆ ไปเลยก็ดีหรอก”
   
“เดี๋ยวเราจะโดนพี่ตี” ภูผาส่ายหน้าให้ความทะเล้นของอีกฝ่าย
   
“แล้วทำไมพี่ขุนไม่เคยบอกผมเลยละครับ”
   
“เพราะโปยังเด็ก พี่เองมีเรื่องให้คิด”
   
“เรื่องอะไรครับบอกผมได้ไหม”
   
“ได้” ภูผาตัดสินใจเล่าเรื่องที่เขาคิด และเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นให้วาริชฟัง
   
“โธ่เอ๊ยย ถ้ามาบอกผมนะเรียบร้อยไปนานแล้ว”
   
“เราจะทำยังไง”
   
“ผมก็จะเผาสวนของพ่อซะเลยสิครับ ทีนี้พ่อก็มาอยู่กรุงเทพฯ ด้วยกันได้แล้ว”
   
“อาโป”
   
วาริชแลบลิ้นออกมา “ผมล้อเล่นครับ พอพี่ขุนพูดแบบนี้ผมก็กังวลขึ้นมาเหมือนกัน โชคดีที่มีพี่พี”
   
“อืม”
   
“เดี๋ยวผมจะหาแฟนให้พี่พีเอง เป็นของรางวัล”
   
“พี่ว่าพีน่าจะดีใจมากกว่านะถ้าอาโปอยู่เฉยๆ”
   
“พี่ขุน~”
   
“หึๆ” ภูผาดึงตัวเด็กหนุ่มเข้ามากอดเพื่อเป็นการปลอบใจ เขาซบใบหน้าลงกับศีรษะของอีกฝ่าย
   
“พี่ขุน”
   
“หือ?”
   
“เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหมครับ”
   
“ใช่”
   
“แล้วพี่ขุนจะไม่จูบผมเหรอ”
   
!!!
   
เจ้าเด็กแสบ!
   
ใบหน้าที่แหงนเงยขึ้นมองยิ้มกว้างจนตาหยี “เป็นแฟนกันแล้วก็จูบกันได้”
   
ให้ตายเถอะ! เขาคงแพ้เด็กคนนี้ไปทั้งชีวิต
   
“อื้อ”
   
เสียงอู้อี้ดังในลำคอ เมื่อริมฝีปากประกบเข้าหากัน ร่างกายของวาริชสั่นสะท้าน สัมผัสที่เพิ่งเคยได้รับทำให้หัวใจเต้นรัวเร็ว แข้งขาอ่อนแรง
   
ความรักมากมายยังคงอยู่เพียงแต่จากนี้จะไม่ใช่แค่พี่น้องอีกต่อไป เขามีแฟนแล้ว วาริชบอกตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ


:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin