หัวข้อ: ❤❤ PROMISE รักหรือเปล่า ❤❤ [ตอนที่ 21]★ 23/08/19 ★ P: 22

[darin]

ตอนที่ 19
รอยยิ้มของตัวแสบ

"นึกว่าจะไม่รอดวิชาสุดท้ายแล้ว" สิงหาบ่นเบาๆ เขาหมุนลำคอเพื่อไล่ความเมื่อยล้าและความง่วงจากการนั่งเรียนติดกันหลายชั่วโมงออกไป

"ไปหาอะไรหวานๆ กินกันไหม เพิ่มน้ำตาลให้ร่างกายหน่อย" จีรดาเสนอความคิด เธอเองก็มีสภาพไม่ต่างจากเพื่อนเท่าไหร่

"ได้" สิงหาตอบรับ เขาไม่มีโปรแกรมจะไปไหนอยู่แล้ว

"ชวนพี่ขุนไปด้วยได้ไหม"

"แหมตั้งแต่เป็นแฟนกันตัวติดกันตลอดเลยนะ ไหนบอกช่วงนี้พี่ขุนกลับมายุ่งแล้วไง ไปเจอบ่อยๆ จะดีเหรอ" จีรดาแซววาริชเมื่ออีกขอชวนแฟนหมาดๆ ไปด้วย

"ยุ่ง แต่เราไม่ยุ่งไง เวลาไปก็นั่งเล่นอยู่เงียบๆ ไม่กวน"

"เหมือนพี่ขุนเลี้ยงเด็กเลย" สิงหาหัวเราะขำ แทนที่วาริชจะงอนกลับพลอยหัวเราะไปกับเพื่อนด้วย

"เหมือนจริงๆ" เหมือนตอนเป็นเด็กไม่มีผิด เด็กชายขุนนั่งอ่านหนังสือไป เด็กชายอาโปก็เล่นของเล่นไป

“ตกลงให้ชวนไหมหรือไปกินกันเองก็ได้นะ เดี๋ยวเราให้พี่ขุนตามไปรับ” วาริชถามย้ำ เขามักจะถามเพื่อนก่อนเสมอเพื่อให้ทุกฝ่ายสบายใจ

"เราอยากให้พี่ขุนไปด้วยอยู่แล้วแต่เกรงใจ พี่ขุนจ่ายให้ทุกครั้งเลย" จีรดาบอกเหตุผลที่ทำให้เธอไม่แน่ใจว่าควรชวนภูผาไปด้วยดีไหม

"ชวนได้ พี่ขุนเต็มใจ เรากินกันไม่เยอะไม่ถึงกับล้มทับหรอก"

"ใช่เรากินไม่เยอะเว้นนาย" สิงหาชี้หน้าเพื่อน เขาไม่เข้าใจเหมือนกันวาริชกินเก่งมากแต่ทำไมไม่อ้วน ได้ข่าวว่าตอนเด็กๆ อ้วนไม่ใช่เหรอ

คนกินเยอะหัวเราะ ยอมรับโดยไม่เถียงสักคำ

"รออยู่นี่นะเดี๋ยวมารับ"

"อ้าวอาโปจะไปไหน" จีรดามองเพื่อนด้วยสายตาแปลกใจ

"ไปหาพี่ขุนที่คณะ"

"ไม่โทรหรือส่งข้อความไปชวนล่ะ ง่ายกว่าไม่เหนื่อยด้วย" เธอสงสัยว่าเพื่อนจะเดินไปทำไม

"ไปดีกว่า ชอบเวลาพี่ขุนแปลกใจ แป๊บเดียวเดี๋ยวมา"

"เออไปเถอะ ไม่รีบ" สิงหาไม่คิดจะขัด ขัดไปก็เท่านั้นยังไงก็คงไปอยู่ดี ดื้อตาใสคือวาริชที่แท้จริง

• • • • •

เด็กหนุ่มเดินมาถึงคณะของภูผา เขากวาดสายตาไปรอบๆ ลานกว้าง แต่ไม่เห็นคนที่อยากให้แปลกใจ
   
"อาโป"
   
"พี่เทียน" รอยยิ้มกว้างฝุดขึ้นที่ริมฝีปากเมื่อเห็นอีกฝ่าย วาริชเดินตรงเข้าไปหา เทียนเพิ่งเดินลงมาจากตัวตึก
   
"พี่ขุนละครับ"
   
"กำลังลงมา อาจารย์เรียกไว้พี่เลยลงมาก่อน"
   
"อ๋อครับ"
   
"โปนัดขุนไว้ใช่ไหม"
   
"ครับ วันนี้ผมจะไปนอนบ้านโน้น แต่ผมจะชวนไปหาอะไรทานกับสิงห์กับจีก่อน พี่เทียนไปด้วยกันนะ"
   
"อืม เอาสิ"
   
"นึกว่าใคร" เสียงที่ได้ยินทำให้การสนทนาหยุดลง วาริชหันไปมอง สายตาของเขาประสานเข้ากับสายตาเกลียดชังของเอวา
   
"สวัสดีครับ" เด็กหนุ่มยิ้มให้ แม้ไม่ชอบอีกฝ่ายเช่นกันแต่ถึงยังไงก็ยังได้ชื่อว่าเพื่อนของภูผา
   
"ไหมมุกล่ะ" เทียนรับรู้ได้ถึงบรรยากาศตึงเครียดที่เกิดขึ้น แต่เขาทำเป็นไม่รู้เพื่อไม่ให้บรรยากาศแย่ไปกว่าเดิม
   
"กลับไปแล้ว"
   
วาริชประเมินจากท่าทางของอีกฝ่าย เขาฟันธงได้เลยว่าเอวารู้เรื่องที่เขาเป็นแฟนกับภูผาแล้ว หรืออย่างน้อยก็รู้ว่าเขาคือก้างชิ้นใหญ่ที่ขวางทางอยู่
   
“โปหาที่นั่งรอก่อนเดี๋ยวขุนก็ลงมา”
   
“ครับพี่เทียน” วาริชคิดว่าเป็นการดีที่แยกกับอีกฝ่าย เขาจึงหมายตาโต๊ะว่างที่อยู่ห่างออไป
   
“เดี๋ยวสิ”
   
เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ว่าจะไม่แล้วนะ ไม่รู้จักหลานอาคีย์ ลูกอาเพซะแล้ว
   
“ได้ข่าวว่าเป็นแฟนกับขุนแล้วเหรอ”
   
วาริชหมุนตัวกลับไปช้าๆ เขาส่งยิ้มให้อีกฝ่าย
   
“ครับ”
   
“คิดไหมว่าทำไมขุนถึงยอมคบด้วย ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอที่เอาแต่รบกวนขุนไม่เลิก”
   
“เอวา!” เทียนใช้น้ำเสียงปรามเพื่อน
   
“ก็มันจริงไม่ใช่เหรอเทียน เพราะขุนต้องยอมมาตลอด เราก็เห็นๆ กันอยู่ว่าใครคอยตามตื้อ จะเอาให้ได้”
   
“มันเป็นเรื่องของคนสองคน ผมว่าเราอย่าเข้าไปยุ่งดีกว่า” เทียนพยายามเตือนสติแต่ดูเหมือนว่าจะไร้ผล
   
“ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าเราทำให้ขุนกลายเป็นตัวประหลาด ผู้ชายที่เป็นหน้าตาของคณะกลายเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกัน”
   
“งั้นเหรอครับ” วาริชพยักหน้าช้าๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนเทียนเกิดความเป็นห่วงขึ้นมา ก่อนที่ใบหน้านั้นจะปรากฏรอยยิ้มจนกลายเป็นยิ้มกว้าง ดวงตาที่มองเอวาเต็มไปด้วยความขำ
   
“แต่ผมว่าป้าเอวามากกว่ามั้งครับที่ประหลาด”
   
“อะไรนะ!” เสียงที่ได้ยินบ่งบอกว่าคนอุทานทั้งแปลกใจและตกใจ
   
“ผมบอกว่า..” วาริชพูดช้าๆ แบบชัดถ้อยชัดคำ “ป้าเอวามากกว่ามั้งครับที่เป็นตัวประหลาด”
   
“หึ” เทียนพยายามกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ จากที่เป็นห่วงวาริชกลัวเด็กหนุ่มจะคิดมาก กลายเป็นว่าเขาเริ่มรู้สึกเป็นห่วงเอวาแทน
   
“พี่อุตส่าห์พูดดีๆ กับเรา ทำไมเป็นคนไม่มีมารยาทแบบนี้ ป้าบ้าอะไรของเรา” ดวงตาที่มองมาโกรธจนเกือบลุกเป็นไฟ ขณะที่ดวงตาของวาริชกลับรื่นรมย์
   
“ความคิดเก่าเก็บแบบนี้ไม่เป็นป้าแล้วให้เป็นอะไรละครับ หรือไม่ก็เป็นกบเอ้า กบอยู่ในกะลาถึงไม่รู้ว่าโลกมันเปิดกว้างไปถึงไหนแล้ว”
   
เทียนต้องเบือนหน้าไปมองทางอื่นเพราะเขากลัวจะกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่ไหว แสบจริงๆ แสบสมคำเล่าลือ
   
“อย่าว่าผมสอนเลยนะครับ เดี๋ยวนี้โลกมันไปถึงไหนๆ แล้ว ป้าเอวาควรตามโลกให้ทันหน่อยเดี๋ยวเขาจะหาว่าล้าหลัง ทำตัวแก่มากไปมันไม่ดีนะครับ แล้วไม้ป่าเดียวกันอะไร คำที่ใช้ก็โคตรแก่เดี๋ยวนี้เขาเรียก LGBT ครับ”
   
“ไอ้เด็กบ้า!”
   
“แน่นอนครับ เต่งตึง เนื้อแน่นๆ แบบผมต้องเรียกว่าเด็กอยู่แล้ว เขาว่าครีมที่มีมีส่วนผสมของสารสกัดจากเมล็ดองุ่นดีนะครับ ช่วยในการต่อต้านอนุมูลอิสระได้ ป้าเอวาลองหามาทาดูสิครับเผื่อจะลดความแก่ลงได้บ้าง แต่ถ้าอยากฉลาดขึ้นต้องกินโอเมก้าสามครับ เชื่อผม”
   
เทียนต้องใช้วิธีนับเลขอยู่ในใจเพื่อไม่ให้หลุดเสียงหัวเราะออกมา งานนี้เขาไม่เข้าข้างเอวาเพราะผิดเต็มๆ ถึงวาริชจะดูลามปามไปบ้างแต่ก็เพื่อปกป้องตัวเองและภูผา พูดตรงๆ ว่าเขาอดชอบใจไม่ได้
   
“แต่ผมรู้ครับว่าที่พูดก็พราะเป็นห่วงพี่ขุน เพื่อนกันก็คงอดเป็นห่วงกันไม่ได้ ขอบคุณมากครับ”
   
เทียนเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียงที่อ่อนลงของวาริช เขาไม่คิดสักนิดว่าอีกฝ่ายจะตบท้ายด้วยคำพูดแบบนี้ แถมยังยิ้มให้โดยไม่มีความโกรธเคืองในดวงตาคู่นั้น
   
“....”
   
“พี่เทียนผมนั่งรอพี่ขุนตรงโน้นนะ”
   
“อืม เดี๋ยวพี่ตามไป”
   
“ครับ”
   
“เอวา” เทียนสบตากับเพื่อน เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ
   
“เด็กนั่นมันว่าเรา!”
   
“เอวาเริ่มก่อน เรารู้กันอยู่แล้วว่าขุนให้ความสำคัญกับอาโปแค่ไหน รู้ตั้งแต่ก่อนเจอตัวจริงอาโปด้วยซ้ำ ถึงจะไม่รู้ว่าชอบแบบแฟนก็เถอะ ผมอยากให้เอวาคิดให้ดีๆ ว่าอยากแตกหักกับขุนจริงเหรอ เขาว่ากันว่าอยากได้ผลลัพธ์แบบไหนให้ทำแบบนั้น ถ้าคิดว่าจะไม่คบหากันแล้วผมก็ตามใจ แต่ผมไม่อยู่ข้างคนที่ทำไม่ถูกต้องแน่”
   
“เทียน” เสียงเรียกชื่อเขาแผ่วเบา
   
“กลับบ้านเถอะ พรุ่งนี้เจอกัน”
   
“..... อืม”
   
เทียนถอนหายใจออกมา แวบหนึ่งเขาก็เห็นความลังเลในดวงตาของเอวา เขามั่นใจอยู่ลึกๆ ว่าอีกฝ่ายจะคิดได้

• • • • •

“น้ำ” เทียนวางขวดน้ำลงบนโต๊ะ ส่งยิ้มให้กับเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่
   
“ขอบคุณครับ” วาริชหยิบขวดน้ำมาไว้ใกล้ตัว มองเทียนที่นั่งลงฝั่งตรงข้าม
   
“พีเทียน”
   
“หือ”
   
“ผมพูดแรงไปหรือเปล่า เมื่อกี้ผมโมโหไปหน่อย”
   
“นั่นโมโหอยู่เหรอพี่ดูไม่ออกเลย”
   
“นิดหน่อยครับ ว่าผมไม่เท่าไหร่แต่ว่าพี่ขุนแบบนี้ผมไม่ยอม”
   
“หึๆ” เทียนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเอ็นดู
   
“แล้วพี่ที่เอวาพูดจริงหรือเปล่าครับ พี่ขุนโดนมองไม่ดีเหรอ”
   
“เรื่องนี้พี่ว่าอาโปถามขุนเองดีกว่า”
   
“ผมไม่อยากพูดให้พี่ขุนไม่สบายใจ”
   
“เชื่อพี่เถอะ เรื่องแบบนี้พี่แนะนำให้คุยกัน”
   
“ครับ”
   
“อย่าหงอยสิ เดี๋ยวจะไปกินขนมกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ โน่นขุนมาแล้ว”
   
“พี่ขุน”
   
น้ำเสียงและสีหน้าวาริชร่าเริงขึ้นมาทันทีราวกับไม่มีเรื่องไม่สบายใจเกิดขึ้น ลุกขึ้นยืนโบกไม้โบกมือเรียกภูผา เทียนมองด้วยดวงตาอ่อนแสง เขาพอเข้าใจแล้วทำไมภูผาถึงทั้งรักและผูกพันกับอีกฝ่าย ความรักและความห่วงใยที่มีให้กันมันมากเกินคำบรรยาย

• • • • •

“โปมีอะไรอยากพูดกับพี่หรือเปล่า” ภูผาวางหนังสือในมือลง หันไปให้ความสนใจกับคนที่นั่งพิงหมอนอยู่ด้วยกันบนเตียง วาริชตาโตเมื่ออีกฝ่ายพูดเหมือนนั่งอยู่กลางใจเขา

“พี่ขุนรู้ได้ไงครับ! อ๋อ หรือคุยกับพี่เทียน”
   
“ไม่เห็นต้องคุยเลยแค่เห็นหน้าเราพี่ก็รู้แล้ว ไหน มีอะไร”
   
“....”
   
“อาโป”
   
“ผมกำลังคิดว่าจะพูดดีไหม”
   
“พูดเถอะ พี่อยากให้เราคุยกันได้ทุกเรื่อง”
   
“ผมกลัวพี่ขุนไม่สบายใจ”
   
“พี่จะไม่สบายใจมากกว่าถ้าเห็นอาโปทำหน้าไม่สบายใจแบบนี้” ปลายจมูกโดนมือใหญ่บีบเบาๆ
   
“ก็ได้ครับ” วาริชพยักหน้า เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนพูด

"วันนี้ตอนผมไปรอพี่ขุนที่คณะ เจอกับพี่เอวา...” เด็กหนุ่มเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ภูผาฟัง
   
“เข้าใจแล้ว” ภูผาพยักหน้ามองใบหน้าเล็กด้วยสายตาอ่อนโยน
   
“ขอโทษครับที่ผมพูดจาไม่ดี ผมรู้ว่าผมทำตัวไม่น่ารักแต่มันทนไม่ไหวจริงๆ ผมไม่ชอบให้ใครมาว่าพี่ขุน”
   
“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจอาโป แต่วันหลังก็ปล่อยไปเถอะ พี่ไม่เคยใส่ใจ”
   
“แปลว่ามีคนพูดเยอะใช่ไหมครับ” สีหน้าของเด็กหนุ่มกังวลขึ้นมาทันที

“ผมถามพี่เทียนพี่เทียนบอกให้มาถามพี่ขุนเอง”
   
“ก็มีบ้าง บางคนพูดเอาสนุกโดยไม่ได้คิดอะไร แค่แซวกันเล่น แต่บางคนก็อาจไม่ชอบความรักแบบเราจริงๆ ซึ่งนั่นก็เป็นสิทธิ์ของเขา”
   
“มันก็ใช่ครับ เขามีสิทธิ์ไม่ชอบแต่ก็ไม่มีสิทธิ์พูดจาไม่ดีกับคนอื่น”
   
“ไม่ใช่ทุกคนที่จะคิดได้ ตราบใดที่ยังมองว่าสิ่งที่เขาคิดคือสิ่งที่ถูกต้อง และทุกคนควรคิดและทำตามนั้น”
   
“โลกแคบจังเลยครับ”
   
“ใช่ แต่เราก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามีคนแบบนี้อยู่จริงบนโลกใบนี้ และเราต้องอยู่ร่วมกับพวกเขาให้ได้”
   
“ครับ” วาริชพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นผมไม่ไปหาพี่ขุนที่คณะดีกว่า อีกแค่ไม่กี่เดือนพี่ขุนก็จะจบแล้ว เราปิดไว้ก่อนดีไหมครับ”
   
“ปิดไม่ทันแล้ว” ภูผาหัวเราะ มองใบหน้าเล็กด้วยสายตาเอ็นดู
   
“ผมหมายถึงเราปล่อยให้เรื่องเงียบๆ ไป จะได้ไม่มีใครมาพูดอะไรไม่ดีกับพี่ขุน”
   
“พี่ไม่เป็นไร”
   
“ผมก็ไม่เป็นไร เจอกันข้างนอกก็ได้ครับ ที่บ้านก็ได้ ที่คณะผมก็ได้ แป๊บๆ เดี๋ยวพี่ขุนก็จบแล้ว”
   
“เราดื้อกับพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” ดวงตาที่มองมาแม้ไม่ดุแต่ก็ทำให้วาริชเกรงใจ เสียงที่พูดจึงอ่อยลง
   
“ผมดื้อที่ไหนกันครับ เปล่าสักหน่อย”
   
“ถ้าไม่ดื้อก็เชื่อพี่สิ”

“แต่...”

“อาโปชอบทุกคนบนโลกใบนี้หรือเปล่า”

“เปล่าครับ”
   
“ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงหวังให้ทุกคนชอบพี่ล่ะ มันไม่มีทางเป็นไปได้ เราไม่ชอบคนอื่นได้ เขาก็ไม่ชอบเราได้เหมือนกัน ทุกครั้งที่รู้สึกพี่อยากให้อาโปบอกตัวเองแบบนี้ อย่าใส่ใจ อย่าเก็บเอามาเป็นอารมณ์”
   
“ครับพี่ขุน ผมเข้าใจแล้ว”
   
“เด็กดี” ภูผาลูบแก้มนุ่มเบามือ
   
วาริชย่นจมูกแต่ดวงตาเป็นประกาย “เมื่อกี้ยังว่าผมดื้ออยู่เลย”
   
“หึๆ”
   
“เฮ้อ”
   
“ถอนใจทำไม ไหนโปว่าเข้าใจแล้ว”
   
“เปล่าครับผมไม่ได้ถอนใจเรื่องนี้” วาริชล้มตัวลงนอนบนตักภูผา จับมือของอีกคนมาสะบัดเล่น
   
“ผมเฮ้อเพราะเดือนนี้โควต้ามานอนบ้านนี้หมดแล้วต่างหาก”
   
“หึๆ” ภูผาส่ายศีรษะเบาๆ ทั้งขำทั้งเอ็นดู

“เอาไว้พี่ขออาเพเพิ่มให้ไหม”
   
“จริงเหรอครับ! พี่ขุนน่ารักที่สุดในโลกเลย” มือของภูผาถูกจับไปแนบแก้ม เขามองท่าทางดีใจเหมือนเด็กๆ ด้วยสายตาเอ็นดู ใครจะคิดอย่างไรกับเขาไม่สำคัญ ขอเพียงแค่คนตรงนี้รักเขาก็พอ

• • • • •

“ตาย เราตาย ตายจริงๆ ตายไปเลย” จีรดาโอดครวญ ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ
   
“ผีอะไรเข้าอีกคราวนี้” สิงหาแซวเพื่อน
   
“ผีขี้อิจฉาไง ไม่เชื่อดูนี่” เธอหันหน้าจอโทรศัพท์ไปทางสิงหา

ภาพที่เห็นเป็นภาพวาริชส่งยิ้มกว้างให้กล้องจนตาหยี มีคำบรรยายเขียนกำกับไว้ว่า..

You are the password of my smile.
   
“หึ” สิงหาหัวเราะในลำคอ หันไปมองวาริชที่นั่งยิ้มจนแก้มปริ
   
“ดีใจใหญ่สิ”
   
“อืม”
   
ดวงตาของวาริชพราวระยับ ที่เขาดีใจไม่ใช่เพราะภูผาลงรูปของเขาในอินสตาแกรมส่วนตัวเท่านั้น แต่เป็นเพราะมันตอกย้ำสิ่งที่อีกฝ่ายพูดกับเขาตอนเช้าก่อนแยกไปคณะ
   
“อย่าคิดมากเข้าใจไหม พี่บอกโปแล้วว่าพี่ไม่เป็นไร ใครจะแซวจะว่าก็ปล่อยเขาไป เพราะคนที่ทำให้พี่ยิ้มได้ไม่ใช่คนพวกนั้น ไม่มีเหตุผลอะไรที่พี่ต้องแคร์”
   
ตอนนี้วาริชรู้แล้วว่าภูผาแคร์ใคร เขานี่เอง


:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[SuPeRDonGDanG]

โอ้ยยยยยย ทำไมพี่ขุนสวีททททแบบนี้
เป็นแฟนกันแล้ว ไม่ต้องจีบน้องก็ได้

[Gokusan]

พี่ขุนก็นะ พอแสดงออกได้ก็...ชนะเลิศ~~~ คริคริ

[sailom_orn]

  เราก็อิจฉาเหมือนจี แต่เราก็ฟิน

[HISY]

หวานเหลือเกินจ้าา เบาหวานขึ้นตาแล้วจ้า

[weedear]

โอ้ยยยยยยยยยยยพี่ขุน

[somberness]

จำเป็นต้องหวานเบอร์นี้ไหมอ่าา 

[kawisara]

พี่ขุนคนร้ายๆ

[fewmeemoi]

ชั้นอยากได้ขุน ชั้นจะสวดมนต์กฤษณะกาลีใส่อาโป 555
รักขุน รักอาโปมาก ไม่อยากให้จบเลย

❤️❤️

[Yara]

พี้ขุนนนนนนน ทำไม่น่ารักแบบนี้ 

[O-RA DUNGPRANG]

เราอิจฉาจะผิดไหมเนี่ย  น่ารักทั้นคนพี่คนน้องเลย 
ป.ล. อย่าดูถูกหลานอาคีย์ลูกอาเพอีกนะ ป้าเอวา 

[bpyt]

ขอสมัครอยู่ทีมจีกับสิงหา #ทีมอิจฉาความหวานจนเบาหวานขึ้นตา

[BAKA]

หูยยยยย บทจะหวานพี่ขุนก็หวานไม่ไหวแล้วววว อิจฉาาาาา

[Mura_saki]

ดีต่อใจเป็นบ้าเลย

[arij-iris]

พี่ขุนคือชัดเจนมากกกก อิจฉาโปเบาๆอ่ะ งานนี้

[Jibbubu]

ดีต่อใจสุด ๆๆ

[Chucream.nabi]

  เอาดิ๊..ป้าเอวา .
โดนเด็กสั่งสอน หน่อยเป็นไง

[MezoSone9]

หวานมาก ขอพี่ขุนได้มั้ยอ่า ^^

[่patsaporn]

น่ารักจุงงงง พี่ชุนชัดเจนได้ใจต้องปรบมือ
เอวาก็ควรจะโดน เรื่องของเขาสองคนเด้อ

ขอบคุณค่ะ

[iceman555]

 

[DrSlump]

 

แม่ม...พี่ขุนโคตรละมุนอ่ะ

ป.ล. พี่เทียนนิสัยดีมาก  เสียดายที่ผู้แต่งไม่มอบคู่ให้พี่แกได้มีไว้กระชุ่มกระชวยบ้าง  หุหุ

[miikii]

น่ารักมาก 

[areenart1984]

เป็นไงล่ะป้า โดนเสี่ยโปถอนหงอก 

[เป็ดอนุบาล]

          ขุนน่ารักอีกแล้ว♥️♥️

อาโปก็น่ารักคู่นี้น่ารักแต่เด็ก

อ่านไปนี้คือหลงรักนิยายเรื่องนี้มากขึ้นทุกๆตอน

[•♀NoM!_KunG♀•]

อยากมีบ้างล้า

[JokerGirl]

พี่ขุนก็หวานเป็นนะ

[วายซ่า]

พี่ขุนนนนนนนนน ใจบางไปหมดแล้วเนี่ย. 

[klaew]

โอ้ยยยยยย ผีอิจฉาเข้าสิง แล้วน่าจะเข้านานด้วยเนี่ย ฮึ่ย! พี่ขุนน่ารักกกก

[mystery Y]

ฟิน~

[darin]

ตอนที่ 20 
เด็กยั่ว

   

“จูบกันหรือยัง”
   
“พี่พี!”
   
วาริชรีบปิดปากลูกพี่ลูกน้องเมื่ออีกฝ่ายถามขึ้นมาหน้าตาเฉย เขามองไปรอบๆ ที่นั่งใต้ตึก โชคดีที่ไม่มีใครสนใจ
   
“จะตกใจทำไม ทำอย่างกับเรื่องใหญ่โต”
   
“มันใช่เรื่องน่าถามที่ไหนเล่า”
   
“พูดแบบนี้” รพีกรหรี่ตาลง “ยังไม่เคยเหรอ”
   
“เคยแล้ว!” จะให้ดูถูกได้ยังไง จูบครั้งเดียวก็เรียกว่าจูบได้วาริชมั่นใจ
   
“ก็ดี พี่แค่เป็นห่วง ไม่รู้พี่ขุนเห็นเราเป็นแฟนหรือเห็นเป็นน้องน้อยกันแน่ ท่าทางไม่เปลี่ยนเลย”
   
“ก็พี่ขุนเป็นคนนิ่งๆ” วาริชแก้ตัวแทน
   
“อืม คงงั้น” มือใหญ่จับศีรษะเขาโยกไปมา
   
“หรือไม่ก็..” ดวงตาคู่นั้นฉายแววเจ้าเล่ห์
   
“ก็อะไรพี่พี”
   
“ก็ไม่มีเสน่ห์พอพี่ขุนถึงไม่มีอาการ”
   
“ไม่ใช่สักหน่อย!”
   
“ฮ่าๆ” รพีกรหัวเราะเสียงดังที่แหย่น้องชายได้
   
“ผมจะฟ้องอาเพ ฟ้องอาคีย์ ฟ้องพ่อ ฟ้องลุงพนา แล้วก็ฟ้องพ่อพี่พีด้วย”
   
“ฟ้องเลย พี่จะได้ขี้เกียจไม่อยากไปอยู่พัดพารัดชา”
   
“.....”
   
“ว่าไงครับน้องอาโป” รพีกรเลิกคิ้วขึ้น ริมฝีปากจุดรอยยิ้มพราย
   
“พี่พีหิวหรือเปล่าเดี๋ยวผมไปซื้อขนมให้ หรืออยากไปกินอะไรเดี๋ยวพอพี่ขุนลงมาผมจะได้บอก” รอยยิ้มที่ส่งมาให้ประจบเอาใจ
   
“ดีมากน้องรัก ฉลาดสมกับเป็นน้องพี่จริงๆ”
   
วาริชย่นจมูกใส่ สงสัยว่าเขาน่าจะโดนข่มขู่แบบนี้ไปอีกหลายปีแน่ แต่ถามว่ายอมไหมก็ต้องยอมอยู่แล้ว เขาออกจะรักพี่ชายคนนี้มาก มากพอจะสัญญากับตัวเองว่าให้ถึงตารพีกรบ้างเขาจะแกล้งให้น่าดู

• • • • •

“พี่ขุนวันนี้ผมไปค้างที่บ้านนะครับ ผมบอกอาเพแล้ว"
   
"พรุ่งนี้โปมีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ"
   
"ผมตื่นไหว เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปเรียนได้”
   
"ไม่ต้อง พี่ไปส่งเอง"
   
"พี่ขุนเรียนบ่ายไม่ใช่เหรอครับ ผมไปเองได้สบายมาก"
   
“ใช่พี่เรียนบ่าย แต่ตอนเช้าพี่จะเข้าบริษัทก่อน"
   
"อ๋อ” วาริชพยักหน้า “ผมลืมไปเลยว่าเตอนนี้พี่ขุนเริ่มทำงานแล้ว"
   
"พี่ยังศึกษางานอยู่ หลังเรียนจบถึงจะเริ่มทำ"
   
"ผู้หญิงสวยเยอะไหมครับ" เสียงถามอ่อย เกรงใจก็เกรงใจแต่ก็อยากรู้
   
"เยอะ"
   
วาริชเผยอปากค้าง กะพริบตาปริบๆ
   
"หึๆ อาโปถามพี่ก็ตอบ"
   
"ตอบแบนี้ใจแป้วหมดเลย" เสียงพูดอุบอิบอยู่ในลำคอ ภูผาหันไปมองด้วยสายตาเอ็นดู

"พี่รู้ แต่พี่อยากตอบตามความจริง โปจะได้มั่นใจว่าพี่จะไม่โกหกเรา”
   
"พี่ขุน~"
   
หัวใจเด็กหนุ่มพองโต พี่ขุนของเขาน่ารักเสมอ วาริชสัญญากับตัวเองในใจว่าเขาจะรักษาคนๆ นี้ไว้ให้ดีที่สุด   
   
• • • • •

แม้จะบอกกับตัวเองว่าไม่คิด แต่เมื่อนั่งดูภาพยนต์ที่มีการกอดจูบลูบไล้กัน วาริชก็อดหันไปมองคนที่นั่งข้างๆ ไม่ได้ สายตาคู่นั้นมอตรงไปยังจอโทรทัศน์ ใบหน้าเรียบเฉย สามารถดูได้โดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ  ทำให้เขาอดก้มลงมองตัวเองไม่ได้ เริ่มสงสัยว่าหรือเขาจะไม่มีเสน่ห์อย่างที่รพีกรพูดจริงๆ
   
ทำไมไม่เซ็กซี่สักนิด ไม่เย้ายวนใจเลย เห็นทีจะไม่ได้การเกิดพี่ขุนไปเจอสาวนมโตๆ ที่ทำงานจะทำยังไง
   
"พี่ขุนผมไปอาบน้ำก่อนนะ"
   
"ไม่ดูต่อเหรอ"
   
"เรื่องนี้ผมดูแล้วครับ พี่ขุนดูเถอะ"
   
"อืม" ภูผาพยักหน้า หันกลับไปดูภาพยนตร์โดยไม่ซักถามอะไรต่อ


"พี่ขุนผมยืมเสื้อนอนใส่หน่อยนะครับ" เสียงถามดังขึ้นหลังวาริชเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ
   
"โปหยิบเลย" ภูผาตอบโดยไม่หันไปมอง เขาได้ยินเสียงเปิดปิดตู้ เสียงเดินไปมาเข้าหูเป็นระยะ ครู่หนึ่งที่นอนก็ยุบตัวลง
   
"ยังไม่จบอีกเหรอครับ"
   
"ยัง" ภูผาหันไปมอง ดวงตาของเขาถูกตรึงด้วยดวงตาซุกซนของวาริช
   
ร่างที่คุ้นตาอยู่ในเสื้อนอนเชิ้ตผ้าฝ้ายสีขาวสะอาดตาของเขา กระดุมเสื้อติดต่ำจนมองเห็นผิวขาวด้านใน แขนเสื้อที่ยาวเลยมือทำให้อีกฝ่ายดูบอบบาง ขาเรียวโผล่พ้นชายเสื้อที่ปิดได้แค่ต้นขาทำให้เห็นว่าผิวของวาริชดีแค่ไหน
   
"ทำไมไม่ใส่กางเกง"
   
"มันใส่ไม่ได้ พี่ขุนตัวใหญ่กว่าผม"
   
"งั้นก็ใส่ชุดนอนของเรา มีอยู่หลายชุดไม่ใช่เหรอ"
   
"มีแต่ตัวที่ไม่ชอบ"
   
ภูผาซ่อนรอยยิ้มในหน้า ดวงตาของเขาเป็นประกายรู้ทัน
   
"ไม่ชอบแล้วหยิบมาจากหอทำไม"
   
"เมื่อก่อนชอบตอนนี้ไม่ชอบแล้ว"
   
"หึๆ"
   
ภูผามองท่านั่งของอีกฝ่าย วาริชเอนตัวพิงหมอนหนุนใบใหญ่ที่พิงกับหัวเตียง ขาเหยียดออกยาว ปลายเท้าไขว้กันไว้
   
"งั้นก็ตามใจ พี่แค่กลัวเราหนาว ถ้าอยากใส่แบบนี้คืนนี้ก็เบาแอร์ลงหน่อย"
   
"...."
   
ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้างขึ้น มันเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ไม่เข้าใจ และปิดท้ายด้วยใบหน้าที่มุ่ยลง ก่อนเสียงพึมพำเบาๆ จะดังขึ้นในลำคอ แต่เขาฟังไม่ได้ความ
   
"โปพูดอะไรกับพี่หรือเปล่า" ภูผาแกล้งถาม
   
"เปล่าครับ" ขาที่เหยียดออกยาวชันขึ้นเล็กน้อย ทำให้เสื้อร่นมากขึ้น ภูผาหลุดรอยยิ้มออกมา
   
"พี่ขุนยิ้มอะไรครับ" น้ำเสียงและดวงตาของคนพูดหาเรื่องนิดๆ ยิ่งทำให้เขาขำมากขึ้น
   
"ยิ้มเด็กซน"
   
"ใครซน" ดูเหมือนใบหน้าของอีกฝ่ายจะมุ่ยยิ่งขึ้น
   
"ก็ใครล่ะครับไม่เห็นต้องถามพี่เลย"
   
"พี่ขุนพูดเหมือนผมเป็นเด็ก ผมโตแล้วนะครับ"
   
"พี่รู้"
   
"พี่ขุนไม่รู้" น้ำเสียงที่พูดดื้อดึง
   
"หึๆ พี่รู้สิ รู้ด้วยว่าเรากำลังยั่วพี่"
   
ดวงตาของวาริชเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนริมฝีปากจะเม้มเข้าหากัน
   
"คิดอะไรอยู่" ภูผาวางมือลงบนศีรษะเล็ก ประสานสายตาาเข้ากับดวงตาคู่นั้น
   
"ผม..."
   
"ผมอะไรครับ" ดวงตาของชายหนุ่มอ่อนโยนลง
   
"ผมไม่รู้ว่าพี่ขุนคิดยังไง พี่ขุนรักผมแบบแฟนจริงหรือเปล่า พี่ขุนไม่เปลี่ยนเลยสักนิดตั้งแต่วันที่เราตกลงคบกัน พี่ขุนไม่เคยอยากกอดอยากจูบผมเลยเหรอครับ"

น้ำเสียงตัดพ้อที่ได้ยินทำเอาหัวใจของภูผาอ่อนยวบ
   
"ทำไมอาโปถึงคิดว่าพี่ไม่อยากทำ"
   
"ก็ไม่ขุนไม่เคยทำนี่ครับ"
   
"รู้ได้ยังไง พี่อาจกำลังหักห้ามใจตัวเองอยู่ก็ได้"
   
"ไม่เห็นต้องทำแบบนั้นเลย ผมรักพี่ขุน ผมเต็มใจ" ดวงตาที่มองมาบอกทุกความรู้สึกว่าคนตรงหน้ารักเขามากแค่ไหน
   
"โปแน่ใจนะ"
   
"อื้อ" ศีรษะเล็กผงกขึ้นลงเร็วๆ ภูผามองด้วยดวงตาลุ่มลึก ก่อนริมฝีปากจะคลี่ยิ้มบาง
   
"ตกลง"
   
ร่างสูงเคลื่อนกายเข้าหา สอดมือเข้าตรึงท้ายทายชองวาริช ก่อนทาบทับริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากสีแดงเรื่อ บดเบียดน้ำหนักลงไปช้าๆ ร่างกายของเด็กหนุ่มสั่นสะท้าน มือที่ยกขึ้นแตะหน้าอกแกร่งเกือบไร้เรี่ยวแรง
   
"พี่ขุน" เสียงเรียกแหบพร่าเมื่อมือใหญ่สอดเข้าไปใต้เสื้อ ลูบไล้ไปบนท้องน้อยของเขา
   
"ชู่ว" ริมฝีปากที่เลื่อนลงไปสัมผัสผิวเนื้อที่ซอกคอ ย้อนกลับขึ้นมาประกบกับริมฝีปากของวาริชอีกครั้ง คราวนี้ทั้งดุดันและเรียกร้อง ก่อนกระดุดเสื้อนอนเม็ดแรกจะถูกปลดออก
   
มือของเด็กหนุ่มตะครุบมือของภูผาไว้ทันที ดวงตาที่แหงยเงยขึ้นประสานตื่นกลัว
   
"พี่ขุน..ผม..ผมกลัว"
   
"พี่รู้" รอยยิ้มที่ส่งมาให้อ่อนโยน
   
กระดุมเสื้อถูกติดคืนอย่างนุ่มนวล ก่อนที่ร่างกายของเขาจะถูกดึงเข้าไปกอด ริมฝีปากอุ่นจรดลงบนหน้าผาก
   
"พี่ขุน?"
   
"พี่รักโปนะ รักมาก ดังนั้นอย่ากังวลไปเลย เราจะค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆ ทำความรู้จักกันไปทุกวันดีไหม จนกว่าจะถึงวันที่โปพร้อม"
   
"แต่ผมรู้จักพี่ขุนเท่าๆ กับรู้จักตัวเองเลย" คนน้องอดเถียงไม่ได้
   
"หึๆ พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น พี่หมายถึงเรื่องนี้" ภูผาแตะริมฝีปากลงบนริมฝีปากของวาริชแผ่วเบา ทำให้ใบหน้าของอีกฝ่ายขึ้นสีแดงเรื่อ
   
"ตกลงไหม"
   
"อื้อ" วาริชพยักหน้า กอดมือไปรอบเอวของภูผา ซบหน้าลงกับอกของอีกฝ่าย
   
“พี่ขุน” เสียงเรียกแผ่วเบา
   
“ครับ”
   
"ผมไม่มั่นใจในตัวเองเลย ผมกลัวพี่ขุนไม่ได้รักผมแบบแฟนจริงๆ กลัวว่ามันจะเป็นแค่ความผูกพัน ผมกลัวพี่ขุนไปทำงานแล้วเจอคนสวยๆ ผมก็เลย.." เด็กหนุ่มยอมสารภาพออกมา
   
"พี่เข้าใจ" ภูผาลูบผมนุ่มเบามือ
   
"ผมงี่เง่าใช่ไหม" วาริชแหงนเงยขึ้นมองใบหน้าของอีกฝ่าย
   
"ไม่เลย อาโปของพี่น่ารัก ยิ่งทำแบบนี้ก็ยิ่งน่ารัก"
   
"แบบไหน แบบที่ผมยั่วพี่ขุนเหรอครับ"
   
"หึๆ" ภูผาหัวเราะออกมา ก็ยังแสบสมเป็นวาริชอยู่ดี

"ก็ไม่เชิงแบบนั้น พี่หมายถึงแบบที่แสดงออกว่าอาโปรักพี่มาก หวงพี่มากยังไงล่ะ"
   
"รักที่สุดเลยครับคนนี้" วาริชส่งยิ้มกว้างไปให้ ดวงตาเป็นประกายวาววับ มันเต็มไปด้วยความรักที่มีต่ออีกฝ่าย
   
"เห็นไหม แล้วแบบนี้พี่จะไปไหนได้"
   
"ถ้าอย่างนั้น.."
   
"หือ?" ภูผาก้มลงมองคนในอ้อมแขน รอยยิ้มของวาริชกลับมาซุกซนและเจ้าเล่ห์อีกครั้ง
   
"ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ ใส่แบบนี้แล้วหนาว ขนลุกด้วย ยังไงก็ไม่รู้"
   
"ฮ่าๆ" ไม่บ่อยหรอกที่ภูผาจะหัวเราะออกมา เขามองตามร่างเล็กที่กระโดดลงไปจากเตียงอย่างรวดเร็ว
   
“พี่ขุน”
   
“ครับ”
   
“ผมรักพี่ขุนที่สุดเลย” เสียงตะโกนออกมาจากห้องแต่งตัวที่อยู่ภายในห้องนอน ภูผายกยิ้มกว้าง ดวงตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู
   
ไม่ได้รู้เลยใช่ไหมว่าพี่ต้องห้ามใจตัวเองแค่ไหน ถ้าเป็นไปได้อย่าน่ารักไปมากกว่านี้เลย ไม่อย่างนั้นพี่จะกลายเป็นคนไม่ดี รู้ไหมครับอาโปตัวแสบของพี่


:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin