หัวข้อ: ❤❤ จากปลายหญ้าถึงก้อนเมฆ ❤❤ [Specail Part นพ&เว (2)]★ 09/09/19 ★ P:23

[O-RA DUNGPRANG]

มาให้เรากอดปลอบนะหญ้า 
การรักคนที่ดีกับคนอื่นไปทั่วมันต้องทำใจยอมรับอย่างเดียวสินะ   

[anterosz]

ตอนหน้าของเมฆแล้วสินะ รอครับ

[areenart1984]

รีบกิน รีบกลับ ข้าวมื้อนี้ไม่อร่อยเลยสำหรับหญ้า 

[miikii]

 

[Wordslinger]

ตอนนี้หน่วงสุดอะไรสุด สรุปว่าสิ่งที่เราพยายามวิเคราะห์มาตลอดว่าเมฆน่าจะมีใจให้หญ้าบ้างนี่ก็คือพังครืนลงมาหมดเลยค่ะ ไม่เหลือเศษซากให้จินตนาการด้วยซ้ำ ฮือ ถ้าเมฆมีแฟนตอนสมัยเรียน ก็แสดงว่าไม่ได้คิดอะไรกับหญ้าเลยละสินะ เออ...นี่สินะที่เขาเรียกบรรยากาศพาไป

ไม่เป็นไรนะคะหญ้า หนูต้องเข้มแข็ง คนเราไม่จำเป็นต้องรักอย่างแฟน แค่รักอย่างเพื่อนมีความรู้สึกดีๆ ให้กันก็พอแล้ว อีกอย่าง...ในโลกนี้ก็มีรักพี่น้อง รักพ่อแม่ รักเพื่อนร่วมโลก มีรักเต็มไปหมด ไม่จำเป็นต้องมีรักจากนายเมฆคนนี้ก็อยู่ได้ค่ะ เฮ้อ...อินเหลือ

ขอบคุณคุณดารินสำหรับอัปเดตอันหน่วงหัวใจนี้นะคะ

[Kelvin Degree]

ถ้าเป็นหญ้า คงไม่คิดจะออกมาหรอกครับ,,,

[minenat]

ใจดีไปทั่วเลยเมฆ

[MSeraph]

ความใจดีขอฃเมฆทำร้ายหญ้าไปแล้วรอบนึง
อย่าให้นี่เป็นครั้งที่สองเลย

[DrSlump]

 

ยัยพลอยนี่ยังไงเนี่ย?

[ืืnanana21]

พลอยอาจจะเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาก็ได้นะ
ยิ่งหน่วงมันจะยิ่งหวาน

[หมอตัวเปียก]

ระวังรู้ตัวเมื่อสาย...ตอนที่หญ้าตัดใจจริง ๆ

[snowboxs]

งืมๆๆๆๆ

[Ti0590]

ความใจดี เรี่ยราดของเมฆ กำลังจะสร้างปัญหาให้ตัวเมฆเอง 

[Ginny Jinny]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อออออ

[fammykiki]

 

[somberness]

ไม่ใช่มามุกแบบดีกับทุกคนแต่รักเธอคนเดียวนะเมฆ 

[Ac118]

สิ่งหญ้าตอนนั้นมันอาจไม่จริงก็ได้ ผู้ฟญิงสวยอีโก้มักไม่ยอมเสียหน้า แค่โอบหรือเกาะไหล่ ก็ไม่ได้บ่งบอกถึงสถานะที่ชัดซะทีเดียว อีกอย่างเมฆเป็นคนง่ายๆสบายๆ เปิดเผย เข้าได้กับทุกคน มันเป็นทั้งข้อดีและข้อเสียในเวลาเดียวกัน

/ถึงเมฆจะน่าตี แต่ความวอแวหญ้ามันกร๊าวววใจเชียร์อัพจ้า!

[darin]

ตอนที่ 9
ความทรงจำ

   

เข้าสู่วันที่ห้าของการเดินทาง น่าจะเป็นเช้าแรกที่ผมตื่นก่อนหญ้า ผมสอดมือเข้าไปใต้ศีรษะเพื่อจะมองอีกฝ่ายให้ชัดขึ้น ใบหน้าที่แนบสนิทกับหมอนดูอ่อนเยาว์ ดวงตายาวเรียวปิดสนิท ริมฝีปากแดงราวกับทาลิป ผิวขาวเรียบเนียน ผมจุดรอยยิ้มขึ้นที่ริมฝีปากเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมา
   
ผมลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง เดินไปหยิบกล้องของหญ้าในกระเป๋าก่อนเดินกลับมาที่เตียง นั่งลงให้เบาที่สุดเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมา
   
ผมกดชัตเตอร์เมื่อได้มุมที่ต้องการแล้ว หญ้าที่เห็นตอนนี้แตกต่างจากหญ้าที่ผมเห็นครั้งแรก แต่ไม่แตกต่างจากหญ้าที่ผมคุ้นตา
   
ที่ผ่านมาผมอาจจะเคยเจอหญ้าแล้วหลายครั้ง แต่ครั้งที่จำได้คือตอนที่หญ้าเดินเข้ามาในห้องเรียน หยุดยืนอยู่หลังห้องกวาดสายตามองไปรอบๆ ถ้าเป็นนักศึกษคนอื่นผมคงคิดว่ากำลังมองหาที่นั่ง แต่เพราะไม่คุ้นหน้าผมจึงหันไปถามเพื่อน
   
“เพื่อนใครหรือเปล่า” ผมคิดเอาเองว่าหญ้าแวะมาหาใครสักคนในห้องนี้
   
“เพื่อนใครอะไรของมึง นั่นไอ้หญ้า มันเรียนวิชาเดียวกับเรา”
   
“หือ?” ผมเลิกคิ้วขึ้น หันไปมองหญ้าอีกครั้ง “ทำไมไม่คุ้นวะ”
   
“ไม่แปลก มันไม่เข้ารับน้อง ไม่ทำกิจกรรมอะไรเลย”
   
“อ๋อ” ผมพนักหน้า นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมจำหน้าของหญ้าได้
   
หลังจากนั้นเรายังเจอกันบ้างแต่แทบไม่เคยคุยกัน จนกระทั่งไปออกค่ายอาสากับคณะโดยมีชมรมรักอาสาเป็นตัวตั้งตัวตี ในคืนสุดท้ายก่อนกลับทางชมรมจัดงานเลี้ยงปิดค่าย แน่นอนว่าสิ่งที่ขาดไม่ได้คือการเล่นเกม
   
ผมเป็นผู้ชนะเกมที่โหดที่สุดในค่ำคืนนั้น รางวัลที่ได้รับคือการสั่งลงโทษใครก็ได้หนึ่งคน ด้วยการให้ดื่มเหล้าติดกันสองแก้วแล้วปั่นจิ้งหรีดต่อทันทีสามสิบครั้ง ผมกวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนหยุดที่ใครบางคนที่ทอดสายตาไปทางอื่น ราวกับไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ผมเลือกหญ้าทันที ไม่ใช่เพราะอยากแกล้งแต่เพราะอยากดึงอีกฝ่ายเข้ามาร่วมสนุก โดยไม่รู้ว่าหญ้าคออ่อนแค่ไหน ผมคิดว่าหญ้าคงโมโหหรืออาจจะสาปส่งผมไปแล้ว ถึงแม้ว่าผมไถ่โทษด้วยการดูแลอีกฝ่ายทั้งคืนก็ตาม เป็นใครเจอแบบนั้นก็คงไม่สนุก แต่ผมคิดผิด

จากปลายหญ้า ถึงก้อนเมฆ
ก็สนุกดีนะ

จดหมายฉบับนั้นทำให้ผมประหลาดใจและยิ้มได้

ความประหลาดใจในตัวหญ้ายังไม่จบคงแค่นั้น หลังจากกลับมา ผมแวะไปดื่มกับที่เชษฐ์ที่ห้องในเย็นวันหนึ่ง จึงได้มีเห็นรูปของอีกฝ่ายที่ถ่ายระหว่างไปออกค่ายอาสา มันเป็นภาพที่เต็มไปด้วยความรู้สึก ดึงความอ่อนโยนในสายตาของพี่เชษฐ์ออกมา

“รูปนี้ใครถ่ายให้พี่สวยดี”

“รูปไหน”

ผมหันรูปที่ถืออยู่ให้พี่เชษฐ์ดู

“อ๋อ ไอ้หญ้า”

“หญ้า?” ผมเลิกคิ้วขึ้น ในจำนวนคนที่ไปออกค่ายทั้งหมดชื่อนี้น่าจะเป็นชื่อสุดท้ายที่ผมนึกถึง

“ใช่ แปลกใจล่ะสิ เห็นแบบนั้นมันถ่ายรูปเก่งนะ ชอบถ่ายมาตั้งแต่เด็ก ไม่เชื่อก็ดูที่มุมรูปมันเซ็นชื่อไว้”

ผมเพิ่งสังเกตหลังจากที่พี่เชษฐ์บอก ด้านล่างฝั่งขวาของรูป มีลายเซ็นสีขาวจางๆ เขียนว่า‘ปลายหญ้า’ ผมอดยิ้มไม่ได้ ท่าทางจะชอบชื่อนี้เอามากๆ

“เห็นมันนิ่งๆ แบบนั้นจริงๆ เป็นคนอ่อนไหว กูว่าติสท์หน่อยๆ เลยแหละ”

ผมมองรูปที่อยู่ในมือ รู้สึกเหมือนได้รู้จักหญ้าเพิ่มขึ้นอีกนิด และนั่นไม่ใช่ครั้งเดียวที่ผมรู้สึกแบบนั้น

“เดี๋ยวหญ้า! จะกลับแล้วเหรอวะ” เสียงเรียกเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ผมหยุดงานที่ทำเงยหน้าขึ้นมอง อีกสองวันจะมีงานที่คณะ
เด็กปีหนึ่งได้รับมอบหมายให้จัดสถานที่ งานส่วนใหญ่เสร็จไปแล้วจึงเหลือคนทำงานอยู่เพียงห้าหกคน

“อืม”

“งานยังไม่เสร็จจะรีบไปไหน”

“งานของผมเสร็จแล้ว”

“ไม่คิดจะช่วยคนอื่นบ้างเหรอ หัดมีน้ำใจหน่อยสิวะ”

“ก็ถ้าไม่โอ้เอ้ยืนจีบสาวป่านนี้งานคงเสร็จแล้ว ถ้าอยากให้ช่วยก็ต้องมีความรับผิดชอบให้มากกว่านี้”

“ไอ้หญ้า!”

ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนประจันหน้า แต่คนตัวเล็กกว่ากลับไม่หวั่นไหว สายตาที่มองอีกฝ่ายสงบนิ่ง

“อย่างน้อยก็ยี่สิบนาที”

“อะไรของมึง”   

“ก็ถ้าต่อยกัน อย่างน้อยจะกลับช้าไปอีกยี่สิบนาที"

ผมหลุดเสียงหัวเราะออกมา มองใบหน้าเรียบเฉยของหญ้าด้วยความทึ่ง ดูเหมือนคู่กรณีเกิดอาการเหวอชั่วคราว จึงเปิดโอกาสให้หญ้าเดินจากไป

"แม่งเห็นแก่ตัวฉิบหาย"

ผมยกยิ้มมุมปาก คนบางคนก็ไม่เคยมองเห็นความผิดของตัวเอง


ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืด ผมขยับตัวเพื่อไล่ความเมื่อยล้า ลานคณะว่างเปล่าเหลือเพียงผมกับเพื่อนที่ยังตัดป้ายติดเวทีไม่เสร็จ

"ยังไม่กลับเหรอ"

ผมหันไปมองต้นเสียงเห็นหญ้ายืนอยู่

"ลืมของน่ะ" เหมือนเจ้าตัวจะรู้ว่าผมคิดอะไรจึงพูดขึ้นก่อน

"อ๋อ" ผมพยักหน้า

"นั่นเสร็จแล้วเหรอ" หญ้าชี้ไปยังซุ้มลูกโป่งผลงานของคู่กรณี ผมหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายส่ายศีรษะไปมา

หญ้าเดินไปหยิบหนังสือที่วางอยู่บนเก้าอี้ใส่กระเป๋า ผมคิดว่าหญ้าจะกลับเลยแต่หญ้ากลับวางกระเป๋าลง เดินตรงไปยังซุ้มลูกโป่ง ทำงานเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร และกลับไปโดยที่ผมไม่รู้ตัว

ลูกโป่งบิดๆ เบี้ยวๆ ขนาดไม่เท่ากัน กลายเป็นซุ้มลูกโป่งที่สวยงามราวกับจ้างร้านมาจัดให้ มันทำให้ผมมั่นใจว่าหญ้าไม่ใช่คนไร้น้ำใจอย่างที่ถูกกล่าวหา เพียงแค่เป็นคนตรงและมองทุกอย่างผ่านความถูกต้องเท่านั้นเอง แต่ใช่ว่าหญ้าจะไม่มีมุมอ่อนไหว

ผมเดินลงบันไดคณะหลังจากเลิกเรียน ท้องฟ้าดูครึ้มเหมือนฝนจะตก ทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่างานลอยกระทงคืนนี้จะล่มหรือเปล่า ระหว่างที่เดินออกมาหน้าตึก ผมพบใครบางคนยืนนิ่งอยู่กลางทางเดิน

“ยืนตรงนี้มันอันตรายนะ”

หญ้าสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของผม รีบหันกลับมามอง

“โทษที” ร่างเล็กขยับตัวเปิดทางให้

“เหมือนไม่ได้เจอกันนาน อยู่คณะเดียวกันแท้ๆ”

“อืม”

“ไปเที่ยวหรือเปล่า” ผมชวนอีกฝ่ายคุย

“ไปไหน”

“งานลอยกระทงไง”

“อ๋อ” หญ้าพยักหน้า ริมฝีปากยกยิ้มเนือย ดวงตาคู่นั้นดูเศร้ามาก และนั่นทำให้ผมตัดสินใจยกเลิกนัดกับเพื่อน

“เดี๋ยว!! จะไปไหน”หญ้าร้องด้วยความตกใจเมื่อผมคว้าข้อมือดึงให้เดินตาม

“เดินเล่น”   

ผมแน่ใจว่าผมทำอย่างนั้นเพราะเป็นห่วงหญ้า แต่ไม่แน่ใจว่าผมเคยเป็นห่วงใครเพียงเพราะดวงตาเศร้าๆ มาก่อนหรือเปล่า

   
“ไม่ถ่าย” หญ้ายกมือขึ้นบังกล้อง ซุกหน้าลงกับหมอน
   
“ตื่นแล้วเหรอ” ผมลดกล้องลงก่อนส่งยิ้มให้ คาดเดาว่าหญ้าน่าจะตื่นเพราะเสียงกดชัตเตอร์
   
“อืม”
   
“ยังปวดหัวอยู่ไหม” ผมถามเพราะเมื่อคืนหลังกลับจากทานข้าวหญ้าดูเงียบไป พอถามก็บอกว่าปวดหัว และขอตัวอาบน้ำเข้านอนเลย
   
“ดีขึ้นแล้ว” หญ้าขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ใช้มือเสยผมให้เข้าทรง
   
“วันนี้อยากพักก่อนไหม”
   
“ผม..” สายตาของหญ้าตกลง
   
“ผมว่าจะหารีสอร์ทนอนเล่นสักสองคืนจนถึงวันกลับ จะได้ไม่เหนื่อยมาก เมฆไปเที่ยวต่อเถอะ”
   
“งั้นก็หารีสอร์ทดีๆ พักกัน”
   
“จะมาแกร่วอยู่ห้องกับผมทำไมมาเที่ยวทั้งที เมฆยังมีที่ที่อยากไปไม่ใช่เหรอ”
   
“เอาไว้คราวหลังก็ได้”
   
“ถ้าไม่อยากไปคนเดียวก็ชวนน้องพลอยไปเที่ยวด้วยกันสิ ได้ยินว่ายังอยู่อีกหลายวัน”
   
“ไม่ล่ะ”
   
“ทำไม” หญ้าเม้มปากเข้าหากัน คล้ายกับนึกได้ว่าไม่ควรถาม
   
“เพราะผมไม่อยากให้น้องพลอยเข้าใจผิดถ้าไปเที่ยวกันสองคน อีกอย่าง...”
   
ผมสบตากับหญ้า ยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก “ผมอยากไปเที่ยวกับหญ้าไม่ได้อยากไปกับคนอื่น”
   
“ก็เห็นนัดกันไปเที่ยว” หญ้าพูดเสียงเบา
   
“เรื่องนัดดูหนังกับเลี้ยงข้าวใช่ไหม น้องพลอยเป็นคนเอ่ยปากชวนจะปฏิเสธคงไม่ดี ผมไม่อยากให้น้องรู้สึกเสียหน้า เอาไว้กลับไปแล้วเราค่อยนัดวันน้องอีกที”
   
“เรา?” หญ้าเลิกคิ้วขึ้น มองผมด้วยสายตาไม่เข้าใจ
   
“ใช่สิ เมื่อคืนเรานั่งอยู่ด้วยกัน”
   
“เดี๋ยวก่อน! มันไม่เกี่ยวกับผม”
   
“เสียใจด้วย ผมไม่ยอมให้หญ้าเบี้ยวนัดแน่ น้องจะรู้สึกยังไงถ้าเราทำเฉย”
   
ดวงตาของหญ้าเบิกกว้างมากขึ้น ผมซ่อนรอยยิ้มเอาไว้อย่างมิดชิด
   
“คือ..เราแค่บังเอิญเจอกัน ปกติเราก็ไม่เคยนัดกัน ไปเที่ยวด้วยกันอยู่แล้ว”
   
“ก็ถ้าหญ้าไม่ไปผมก็ไม่ไป”
   
“อีกแล้ว”
   
ผมซ่อนรอยยิ้มเมื่อหญ้าพูดด้วยเสียงเหนื่อยใจ เมื่อคืนหญ้ายืนกรานว่าจะไม่ออกไปกินข้าวกับผม แต่เพราะผมจะโทรไปเลื่อนนัดหญ้าถึงเปลี่ยนใจยอมไปด้วยกัน
   
“ยังเช้าอยู่เลยหญ้าจะนอนต่อไหม เดี๋ยวผมจะเสิร์ชหารีสอร์ทดู”
   
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมจัดการเอง คือผมยังไม่รู้เลยว่าจะเอายังไง ก็อย่างที่บอกว่ามาคราวนี้ผมไม่มีแพลน ถ้าอยู่เฉยๆ แล้วเบื่อผมก็อาจจะกลับเลย เสียเวลาเมฆเปล่าๆ”
   
“กลับก็ได้ไม่มีปัญหา เร็วขึ้นอีกแค่คืนเดียว”
   
“เมฆไม่ต้องกลับพร้อมผมก็ได้”
   
“มาด้วยกันจะทิ้งกันเลยเหรอ” ผมมองหญ้ายิ้มๆ ขำสีหน้าไม่รู้จะทำยังไงกับผมดีของหญ้า
   
“เปล่า คือ..”
   
“นอนได้แล้ว ถ้าตื่นมามีแรงผมจะพาไปไหว้พระ”
   
ผมหยิบผ้าห่มที่กองอยู่ขึ้นคลุมตัวหญ้า จับไหล่อีกฝ่ายให้เอนตัวลงนอน ได้ยินเสียงบ่นดังอู้อี้แบบจับคำไม่ได้ลอดออกมา ผมมองกองผ้าห่มด้วยดวงตาหมายมาด
   
ไม่ว่าจะหนึ่งคืนหรือสองคืนก็ไม่เป็นไร ผมจะใช้โอกาสนี้ให้ดีที่สุด


:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[tweetpuen]

เอ๋ๆๆๆๆๆ

[Toon_TK]

ชอบหญ้าก็บอกกกกกก

[DrSlump]

 

อาจเป็นตามที่คิดไว้

[lune]

เมฆไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ
 

[O-RA DUNGPRANG]

โอกาสอะไรอะเมฆโอกาสไรเหรอ  แหม ๆ   

[arij-iris]

พุ่งชนเลยเมฆ ไม่ต้อ้อมแล้วงานนี้ บอกตรงๆไปเลยยยย

[่patsaporn]

ชอบเขาใช่ไหมอ่ะ เมฆเป็นคนที่หญ้าต้องยอมจริงๆ
พูดไปทางไหนก็ไปไม่รอด เอาเหอะ อีกไม่กี่วันก็ต้องแยกกันแล้ว
เอาใจช่วยหญ้านะ

ขอบคุณค่ะ

[JokerGirl]

เมฆชอบหญ้าแน่นอน จีบเลยๆๆๆๆ

[Gokusan]

มีโอกาสแล้วก็ทำให้ชัดเจนซะนะ เจ้าก้อนเมฆ
มัวแต่ลอยไปลอยมา นี่ก็ใกล้จะเป็นโอกาสท้ายๆ แล้ว รีบเข้าล่ะ

[areenart1984]

พาไปย้อนอดีตอีกแล้วนะก้อนเมฆ แต่ก็ชอบนะ 

[B52]

   ใช่อย่างที่คิดไหม