อาจเพราะอินกับอารมณ์ของหญ้าจากตอนที่แล้ว พอมาอ่านพาร์ตของเมฆในตอนนี้ดิฉันกลับรู้สึกหงุดหงิดกับอุปนิสัยบางอย่างของเขาซะงั้น ก็การทำอะไรไม่เคลียร์ เหมือนเล่นหมาหยอกไก่กับหญ้านี่แหละค่ะ เหมือนเมฆจะรู้ว่าหญ้าเป็นคนขี้เกรงใจและเหมือนจะยอมๆ ให้ เลยเหมือน take advantage กับหญ้า อย่างตอนไปกินข้าวกับพลอยก็ใช้ลูกล่อลูกชนจนหญ้ายอมไปด้วย มันมีบางจุดที่ดิฉันรู้สึก...เอ๊ะ...กับนิสัยของเมฆ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะคะ แต่แบบ...อะไรของแกยะนายเมฆฆฆฆ หยอดเขาอยู่ได้ ทำไมไม่ลงมือซะที นี่คือเชียร์นะคะ เพราะเชียร์เลยรู้สึกว่านายนี่ทำไมยึกๆ ยักๆ อยู่ได้ ตกลงแกชอบเขาหรือไม่ชอบเขา แล้วความทรงจำที่ผ่านมานี่คืออะไร ดับเครื่องชนเลยไม่ได้หรือ อีกอย่าง...ดิฉันก็ไม่สามารถฟันธงลงไปได้ว่าตกลงแล้วเมฆรู้สึกอย่างไรกับหญ้ากันแน่ เพียงเพื่อนร่วมทริปเท่านั้น หรือแอบสนใจหญ้ามานานหลายปีแล้วกันแน่ แล้วการลูบหัวสาวอย่างอบอุ่นที่อัฒจรรย์กีฬานั่นอีก คือคำถามมีเยอะมากๆ พอไม่เคลียร์เลยรู้สึกมันเป็นงึกๆ งักๆ ฮ่าๆ
อ้อ...แล้วก็ความใจดีกับเขาไปทั่วโดยไม่เลือกตัวคนนี่แหละ เป็นอีกอย่างที่อาจทำให้เกิดปัญหาในอนาคตหากเมฆกับหญ้าจะคบกัน เพราะนิสัยของหญ้าเองก็จะเลือกถอยออกมาเองด้วย เฮ้อ...อินเหลือเกินนนน ขอรอตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณคุณดารินสำหรับอัปเดตนี้ค่ะ
ป.ล. พรีหนังสือเรื่องนี้ไปแล้ว ฟาสต์ฟอร์เวิร์ดเวลาไปถึงตอนส่งหนังสือเลยได้ไหมคะ 5555+