หัวข้อ: ❤❤ จากปลายหญ้าถึงก้อนเมฆ ❤❤ [Specail Part นพ&เว (2)]★ 09/09/19 ★ P:23

[fun_la_ong]

ก้อนเมฆเราอ่ะมันร้ายนัก

[HISY]

ขอยืนยันคำเดิม
เมฆมันร้ายค่าคุณผู้โช้มมม...

[JokerGirl]

 

[O-RA DUNGPRANG]

เรื่องนี้ต้องจัดการพี่เชษณ์ 

[Kelvin Degree]

น่ารักมากๆ,,,

[่patsaporn]

รุกหนักมากตาเมฆ แต่สำหรับหญ้าผู้ไม่เข้าข้างตัวเองใดๆ เราว่าควรพูดตรงมากๆๆ
ต้องชัดเจนมากๆๆ หญ้าจึงจะมั่นใจ เอาใจช่วยทั้งคู่เลย น่าร๊ากกก

ขอบคุณค่ะ

[miikii]

ร้ายยยยยยยยย นี่ยังไม่รู้ว่าเขาชอบนะเนี่ย 

[kunt]

ลองเชิงกันต่อไป

[หมอตัวเปียก]

ถ้าทั้งคู่รู้ว่าที่ผ่านมาเข้าใจผิดกันเพราะพี่เชษฐ์นะ

ขอ R.I.P. ล่วงหน้าเลยพี่

[Ginny Jinny]

 

[seaz]

อ่านไป ก็ลุ้นไป ว่าเมื่อไร จะพูดความในใจกัน ^^"

[วายซ่า]

ไม่ดีต่อใจเลย 

[DrSlump]

 

ในอดีต  อิพี่เชษฐ์คือผู้ก่อการร้ายทำให้สองคนนี้เข้าใจผิดกันแบบไม่มีอะไรเริ่มต้น
ปัจจุบัน  อิพี่เชษฐ์คือกามเทพตัวใหญ่  ที่ทำให้สองคนนี้กลับมาเริ่มต้นกันสักที

[MezoSone9]

เขินแทนหญ้าอ่ะ น่าร้ากกก 

[darin]

ตอนที่ 13
หัวใจไม่ใช่แค่ก้อนเนื้อ

ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยความรู้สึกมึนงง สมองทำงานอย่างเชื่องชา สาเหตุมาจากการหลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืน ดูเหมือนจะมีเรื่องมากมายให้คิด

ผมไม่แน่ใจว่าสามารถเข้าข้างตัวเองได้หรือเปล่า แต่ส่วนหนึ่งในใจบอกว่า 'คนนั้น' ที่เมฆพูดถึงคือผมเอง หลายครั้งผมอยากโพล่งถามออกไปว่าใช่ผมหรือเปล่า แต่สติยั้งตัวเองเอาไว้ได้ว่ายังไม่ใช่เวลาที่สมควร ผมยังต้องติดกับเมฆอีกสองวันหนึ่งคืน ถ้าทุกอย่างไม่ใช่อย่างที่ผมคิด จะแบกความรู้สึกของตัวเองยังไงไม่ให้อีกฝ่ายสังเกตเห็น มันคงเป็นช่วงเวลาที่อึดอัดที่สุดในชีวิตของผม ดังนั้นผมจะรออีกนิด ในเมื่อรอมาได้ถึงสี่ปี แค่สองวันหนึ่งคืนคงไม่ถึงกับลงแดงตาย

"หญ้าอาบน้ำได้แล้ว" เมฆเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมไม่แน่ใจว่าพระเจ้ากำลังกลั่นแกล้งผมหรือคนที่พูดอยู่นี่แหละตั้งใจทำ ถึงพาร่างกายที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันอยู่ที่สะโพกมาหยุดยืนตรงหน้า

หยดน้ำเกาะพราวอยู่บนแผ่นอก ซิกแพคเคลื่อนขึ้นลงตามจังหวะหายใจ มันตรึงสายตาของผมเอาไว้

"หญ้านั่งหลับเหรอ"

ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ บอกตัวเองว่าตั้งสติเข้าไว้

"เกือบ" ผมตอบด้วยน้ำเสียงเนือย เอียงศีรษะซ้ายขวา ราวกับต้องการไล่ความง่วงออกไป

"งั้นก็รีบไปอาบน้ำจะได้ตื่น"

ผมตื่นตั้งแต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าขยับเข้ามาจนเกือบชิด นึกสงสัยว่าร่างกายคนเรามันจะดูแน่นดูตึงขนาดนี้ได้ยังไง

เมฆใช้สองมือจับใบหน้าผมให้เงยขึ้นสบตา ความเย็นแทรกซึมผ่านผิวจนรู้สึกสะท้าน ผมสบตาเมฆนิ่ง โยนความผิดให้ความมึนจากการนอนน้อยที่ทำให้ผมไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมา

"ตื่น"

รอยยิ้มกับดวงตาพราวระยับที่มองมาทำให้ผมตาพร่า วินาทีนี้คิดว่าผมควรไปกระโดดลงลำธารมากกว่าถ้าอยากจะตื่นจากความคิดในหัวตัวเอง เสียอย่างเดียว น้ำในลำธารดันสูงแค่ข้อเท้าผม

"ตื่นแล้ว" ผมผละหน้าออกจากมือของเมฆ ลุกขึ้นจากเตียง

"ผมว่าไหนๆ เราก็เปลี่ยนที่พักเกือบทุกคืน คืนนี้ก็เปลี่ยนเถอะจะได้เที่ยวให้คุ้มๆ”

ไม่มีทางที่ผมจะบอกเหตุผลที่แท้จริง ว่าผมอยากเปลี่ยนห้องพักเป็นสองห้องนอน หรืออย่างน้อยเปลี่ยนเป็นเตียงคู่ก็ยังดี โดนนอนกอดทุกคืนแบบนี้ หัวใจไม่ใช่แค่ก้อนเนื้อจะได้ไม่รู้สึกอะไร

"เอาสิ ผมตามใจหญ้าอยู่แล้ว"

"จริงเหรอ ผมว่าไม่จริงมั้ง" ในที่สุดผมก็เจอช่องทาง

"หญ้าอยากทำอะไรว่ามา"

"ให้ผมจัดการที่พักเอง"

"ได้อยู่แล้ว"

"ตกลงตามนั้น" ผมหยิบผ้าเช็ดตัวจากราว เดินเข้าห้องน้ำด้วยท่าทางปกติ เหมือนเรื่องที่คุยไม่สลักสำคัญอะไร ก่อนที่จะเสียอาการเมื่อประตูห้องน้ำปิดลง รอดแล้วโว้ยตรู!

• • • • •

หลังจากแวะเที่ยวบ่อเกลือสินเธาว์ ผมตัดสินใจย้อนกลับไปที่ปัวอีกครั้ง นี่เป็นการท่องเที่ยวที่ไร้แผนการใดๆ อย่างแท้จริง เส้นทางวกกลับไปกลับมา หรือจะใช้คำว่าเรื่อยเปื่อยก็ไม่ผิด

“เมฆแวะร้านนั้น” ผมชี้มือไปที่ป้ายข้างทาง เกือบลืมไปแล้วว่าเราต้องซื้อของฝาก


ร้านผ้าทอมีผ้าหลากหลายให้เลือกซื้อ ทั้งผ้าทอพื้นเมือง ผ้ามัดย้อม เสื้อสำเร็จรูป ผ้าคลุมไหล่ และสินค้าอีกหลากหลาย ผมเดินชมทั่วร้านก่อนเลือกผ้าทอลายโบราณให้กับแม่ของเมฆและแม่ของตัวเอง เลือกเสื้อผ้าทอทรงซาฟารีให้พ่อเลือกผ้าย้อมครามผืนใหญ่สำหรับใช้คลุมไหล่ให้กับอร เมื่อได้ของฝากครบแล้วผมจึงดูให้ตัวเองบ้าง ที่มองๆ ไว้คือเสื้อยืดย้อมครามผ้าเบาสบาย

“หญ้าเลือกให้ผมด้วยสิ”

ผมหันไปมอง สิ่งแรกที่เห็นคือรอยยิ้มสบายๆ ที่ริมฝีปากและดวงตาของอีกฝ่าย
   
“ผมไม่รู้ว่าเมฆชอบแบบไหน เลือกเองเลย”

“หญ้าเลือกเถอะ ผมดูแล้วแต่ไม่รู้ว่าหญ้าชอบแบบไหน กลัวเลือกแล้วไม่ถูกใจ”
   
“เกี่ยวอะไรกับผม”
   
“จะได้ซื้อใส่ด้วยกัน”
   
ผมชะงักมือที่กำลังเลือกเสื้อ หันไปจ้องคนพูดเขม็ง “อะไรนะ”
   
“เสื้อคู่ หญ้าไม่รู้จักเหรอ” ดวงตาที่มองมาใสซื่อ แต่ผมบอกได้เลยว่าคนพูดเจ้าเล่ห์ชัดๆ
   
“ได้ เสื้อคู่ใช่ไหม เดี๋ยวผมเลือกให้”
   
ผมมองไปรอบๆ จนเจอเข้ากับเสื้อยืดตัวหนึ่ง เป็นเสื้อยืดย้อมครามสลับสีเข้มไปอ่อน จากน้ำเงินไล่ไปฟ้า
   
“สวยดี” เมฆรับเสื้อไปจากผม ก่อนคิ้วจะเลิกขึ้นด้วยความสงสัย
   
“ทำไมมีตัวเดียว”
   
“ตัวเดียวก็ถูกแล้ว”
   
“ตัวเดียวไม่ใช่เสื้อคู่”
   
“ใช่สิ คู่กับคนโน้นไงผมเลือกให้แล้ว” ผมบุ้ยใบ้ใบหน้าไปทางผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์จ่ายเงิน ในมือมีเสื้อยืดแบบเดียวกันเป๊ะ
   
“ไม่ต้องชมก็ได้ ผมรู้ว่าผมตาถึง สวยดีนะ”
   
“หึๆ” เมฆหัวเราะในลำคอ ดูไม่โกรธเคืองผมสักนิด
   
“ผมเคยบอกแล้วว่าหญ้าแสบ”
   
“บอกตอนไหนไม่เคยได้ยิน” ผมคุยไปเรื่อยๆ จุดสนใจอยู่ที่เสื้อที่พับกองอยู่บนโต๊ะ
   
“บอกสิ”
   
“ตอนไหน” ผมหันไปมองเมื่อเมฆยังยืนยันคำเดิม ดวงตากรุ่มกริ่มที่มองมาทำให้สมองของผมค่อยๆ ทำงาน

‘ผมเคยแอบชอบเพื่อนคนหนึ่งที่คณะ เป็นคนนิ่งๆ พูดน้อย คนส่วนใหญ่บอกว่าเป็นหยิ่ง แต่ผมว่าเป็นตัวแสบคนหนึ่งเลย’

ประโยคที่ได้ยินเมื่อวานวนกลับมาในหัว ผมเบิกตากว้างเมื่อนึกออก ความร้อนพุ่งขึ้นสูงจนมือที่วางอยู่บนกองผ้าเผลอปัดบางส่วนตกลงมา

“ขอโทษครับ” ผมรีบบอกพนักงานที่ยืนอยู่ไม่ไกล ได้ยินเสียงหัวเราะดังอยู่ด้านหลัง

คำว่าอายมีสองความหมาย คือเอียงอายกับน่าอาย ดูเหมือนผมจะเป็นผู้โชคดีที่ได้รู้สึกถึงสองความหมายภายในคราวเดียวกัน
เพราะนายเลย นายก้อนเมฆตัวแสบ!

• • • • •
   
ผมแวะร้านกาแฟกลางทุ่งนาก่อนเข้าที่พักที่หมายตาเอาไว้ จากโต๊ะที่นั่งมองเห็นสีเขียวของข้าวไกลสุดลูกหูลูกตา บรรยากาศแบบนี้ให้นั่งทั้งวันก็ทำได้

“หญ้า”

ดูเหมือนผมนั่งเงียบนานเกินไปคนที่มาด้วยจึงเรียกชื่อขึ้นมา

“เราสนิทกันแล้วใช่ไหม”

เป็นคำถามที่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถาม ผมจึงหันไปมองหน้าก่อนหันกลับมา

“ไม่” ผมตอบชัดถ้อยชัดคำ ไม่ได้ประชดประชันหรือแกล้งอีกฝ่าย แต่ผมคิดว่ามันเป็นความจริง ถึงแม้ว่าผมรักเมฆ ถึงแม้ว่าเราจะรู้จักกันมากขึ้น แต่ห้าคืนหกวันไม่สามารถทำให้คนสนิทกันได้จริง มันเป็นเพียงคำพูดลอยๆ ที่คนชอบพูดกันเท่านั้น

“หึๆ ไม่เป็นไร ผมสนิทกับหญ้าคนเดียวก็ได้ ขอปรึกษาอะไรหน่อยสิ”

“ได้ แต่ช่วยได้หรือเปล่าอีกเรื่องนะ”

“แค่ช่วยก็ขอบคุณแล้ว”

“ว่ามาสิ” ผมละสายตาจากวิวตรงหน้า หันไปตั้งใจฟังเมฆพูด

“จำที่ผมเล่าให้หญ้าฟังได้ไหม เรื่องคนที่ผมชอบ”

“อืม” ผมแน่ใจแล้วว่าตัวเองคิดผิด ไม่น่ารับปากเลย

“หญ้าคิดว่าผมควรบอกความรู้สึกไหม”

!!!

“คิดว่าผมพอจะมีโอกาสหรือเปล่า”

ผมไม่แน่ใจว่านี่คือคำถามที่ยากที่สุดเท่าที่เคยตอบมาหรือไม่ ที่แน่ๆ คือผมไม่มีคำตอบ ถ้าใช่ผมจริงก็ดีแต่ถ้าไม่ใช่ผมล่ะ

เดี๋ยว! เดี๋ยว! ไหนบอกว่าตัดใจแล้วจะมากั๊กคนอื่นทำไมเจ้าหญ้า!

“หญ้าโกรธอะไรผมหรือเปล่า”

“โกรธอะไร?” ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าอย่างไร แต่คงตลกมากพอเพราะอีกฝ่ายหัวเราะออกมา
   
“ก็เห็นหญ้าทำหน้าเหมือนโมโหใครอยู่”
   
ใครที่ว่าคงหน้าตาเหมือนผมเปี๊ยบ
   
“เปล่าผมไม่ได้โมโห ผมกำลังคิดว่าควรบอกหรือไม่ควร” ผมไม่ได้โกหก ผมกำลังคิดจริงๆ
   
“ไม่เป็นไรผมไม่รีบ ฝากหญ้าช่วยผมคิดที กลับไปแล้วผมจะไปขอคำตอบ”
   
ดวงตาที่มองมาลุ่มลึก บางอย่างในดวงตาคู่นั้นทำให้ผมเลิกคิดจะตอบโต้ สิ่งที่ทำมีเพียงการพยักหน้าหนึ่งครั้ง แล้วเมินสายตาไปทางอื่น
   
“เร็วเหมือนกันนะพรุ่งนี้ก็กลับแล้ว” เสียงทุ้มของเมฆดังเข้าหู
   
“อืม”
   
“พรุ่งนี้หญ้าอยากไปเที่ยวที่แพร่ไหม หรือจะออกจากที่นี่ตอนเย็นแล้วไปสถานีรถไฟเลย”
   
“ออกตอนเย็นก็ได้ ผมนัดบริษัทรถมารับรถที่สถานีก่อนรถไฟออกชั่วโมงหนึ่ง”
   
“ขอดูตั๋วรถไฟหญ้าหน่อย”
   
“ดูทำไม ผมบอกเมฆแล้วนี่ว่าเรากลับเที่ยวเดียวกัน”
   
“อยากรู้ว่านั่งห่างกันไหม”
   
“อ๋อ” ผมเปิดกระเป๋าส่งตั๋วรถไฟให้เมฆ อดถามสิ่งที่อยากรู้ไม่ได้
   
“นี่มันบังเอิญมากเลยนะ มารถไฟเที่ยวเดียวกันก็บังเอิญแล้ว ขากลับยังกลับเที่ยวเดียวกันอีก” ความจริงผมรู้แล้วว่าทำไมถึงเจอกัน แต่ที่ไม่รู้คือทำไมถึงกลับพร้อมกัน
   
“ผมเชื่อว่าความบังเอิญมีอยู่จริง แต่ของเราไม่ใช่”
   
ดวงตาของผมเบิกกว้างขึ้น “เมฆหมายความว่ายังไง”
   
“หญ้าฝากพี่เชษฐ์จองตั๋วให้ใช่ไหม”
   
“ใช่”
   
“ของผมก็เหมือนกัน”
   
ไอ้พี่เชดดดดดด!!
   
“ที่นั่งห่างกันไม่มากน่าจะเท่ากับขามา” เมฆส่งตั๋วรถไฟคืนให้ผม
   
ก็ยังดีที่พี่เชษฐ์มีความคิดอยู่บ้าง ไม่จองให้นั่งด้วยกันไปเลย แต่ผมรับรองว่าความดีนี้จะไม่ส่งผลให้พี่เชษฐ์ได้รับการลดหย่อนโทษแน่นอน ผมได้แต่หวังว่าพี่เชษฐ์จะสบายดีระหว่างที่รอผมกลับไป
   
แชะ! เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้น ผมหันไปมองโดยอัตโนมัติ เมฆลดโทรศัพท์ในมือลง
   
“หลายรูปแล้ว” ผมบ่นอีกฝ่ายเบาๆ
   
“งั้นถ่ายด้วยกัน”
   
ผมงงนิดหน่อย การบ่นว่าถ่ายหลายรูปแล้วแปลว่าอยากถ่ายด้วยกันตั้งแต่เมื่อไหร่

เมฆขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้ผม โอบมือลงมาบนไหล่ดึงเข้าไปชิด ศีรษะเอนลงมาซบกับศีรษะของผม จู่ๆ ร่างกายก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา หัวใจไม่ใช่แค่ก้อนเนื้อ ผมเคยบอกเอาไว้แล้ว
   
• • • • •

“จองสองห้องครับ” ผมยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์พูดราวกับประกาศชัยชนะ ขณะที่ร่างสูงเอาแต่ยืนยิ้ม
   
“สองห้องนะคะ ทั้งหมดสี่ท่านใช่ไหมคะ”
   
“สองคนครับ ผมหมายถึงห้องละคน”
   
“ค่ะ” พนักงานยิ้มรับ โดยไม่ซักถามใดๆ ส่งใบเข้าพักให้กรอก รับเงินค่าห้องพักและส่งกุญแจห้องให้ผม

“เดินตรงไปทางสะพานนะคะ สองห้องสุดท้าย”

“ครับ ขอบคุณครับ” ผมรับกุญแจมาถือ ที่นี่เป็นรีสอร์ทเล็กๆ เกือบคล้ายโฮมสเตย์จึงไม่มีบริการยกกระเป๋าให้ ผมเดินนำเมฆไปตามทาง

“ห้องเมฆ” ผมส่งกุญแจให้เมื่อยืนอยู่หน้าห้องที่ถึงก่อน เมฆรับไปถือโดยไม่พูดอะไร

“เจอกันห้าโมงเย็น” ผมส่งยิ้มให้เมฆก่อนเดินต่อไปยังห้องสุดท้าย


เสียงเคาะประตูดังหลังจากผมเข้าห้องพักได้ไม่ถึงนาที เมื่อเปิดประตูออกไปร่างสูงของเมฆก็เดินเข้ามา
   
“มีอะไรหรือเปล่า”
   
“ผมนอนห้องนี้”
   
“จะเปลี่ยนห้องเหรอ”
   
“เปล่า ผมไม่นอนคนเดียว”
   
“หะ!!”
   
“นอนด้วยกันห้าคืนจนติด นอนคนเดียวไม่ได้แล้วเดี๋ยวไม่หลับ”
   
มันเหตุผลอะไรวะ!
   
“เตียงกว้างดีแบบนี้หญ้าน่าจะโอเค” คนพูดสรุปเองเสร็จสรรพ วางกระเป๋าลงข้างกระเป๋าของผม
   
“เดี๋ยวก่อน! ไหนบอกจะตามใจผม”
   
“ผมตามใจแล้วไงครับ หญ้าอยากพักที่นี่ก็พักที่นี่ หญ้าอยากเปิดสองห้องผมก็ตามใจ”
   
“.....”
   
“ขับรถนานๆ เมื่อยชะมัด หญ้าจะไปตอนไหนปลุกผมด้วยนะ ผมขอพักหลังนิด”
   
ผมได้แต่มองร่างสูงที่ล้มตัวนอนบนเตียง จะย้ายไปห้องโน้นกุญแจก็อยู่กับอีกฝ่าย จะไปขอที่พนักงาน หัวใจมันไม่ได้อยากทำขนาดนั้น เลยได้แต่ยืนมองร่างสูงด้วยสายตาท้อแท้ ผมลืมไปได้ยังไงนะว่าคำว่าแพ้มันเขียนติดอยู่ที่หน้าผาก
   
ไหนใครบอกว่าผมเป็นตัวแสบ มีคนแสบกว่าเห็นๆ อย่างน้อยก็คนที่นอนอยู่ตรงนี้

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[่patsaporn]

ตีมึนจีบแบบไม่สนใจใครดี ชอบนะ เมฆน่ารักดี แต่หญ้าน่ารักกว่า
กลับไปขอให้ได้เจอกันบ่อยๆ คนอ่านก็ขอเจอพี่เชษฐ์สักที พ่อกามเทพอุ้มสม

ขอบคุณค่ะ

[Gokusan]

โอย...น้อง~~~ กะว่าจะชนะซักครั้งก่อนกลับอะเนอะ แพ้ไปอี๊ก~~~

เจ้าก้อนเมฆตัวแสบ 555

[sailom_orn]

กลับไปรอบนี้ พี่เชษคงได้ของฝากจากหญ้าเยอะแน่ๆ

[somberness]

 แสบเจอแสบแต่ดูเหมือนหญ้าจะแพ้ตลอดดด 

[วายซ่า]

ดูท่าก้อนเมฆจะรู้จักปลายหญ้าดีกว่านะ. 

[sompong]

แสบบบบมากก

[anterosz]

ร้ายได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ 555

รอตอนต่อไปครับ

[arij-iris]

พี่เชษ เราจะไม่ลืมพี่นะคะ

[Yara]

แสบสุดๆ เมฆไม่คิดปล่อยให้หญ้ามีเวลาคิดปฏิเสธเลยนะ

[areenart1984]

ประหยัด ๆ เข้าไว้เด็ก ๆ จะได้เที่ยวกันนาน ๆ 

[PrimYJ]

 เมฆเธอมันร้าย ร้ายมาก!!!

[miikii]

โถ่ หญ้า 55555555555555555555

[DrSlump]

 

แหม่...ลุยเลยเจ้าหญ้า   เจ้าเมฆเขาอ่อยมาซะขนาดนี้แล้วยังจะไม่แน่ใจอีก  หุหุ

[Wordslinger]

เอาละค่ะ ดิฉันได้ตกลงใจแล้วว่าจะเชียร์ให้หญ้าใจแข็ง อย่าได้ยอมแพ้ให้กับการรุกจีบของเมฆ ดิฉันรู้สึกว่าเมฆ takes หญ้า for granted มากๆ เหมือนรู้อยู่ลึกๆ ว่าตัวเองจะสมหวัง หึ...อย่าให้เขาได้สมหวังนะคะหญ้า เราต้องใจแข็งค่ะ อย่าไปเต้นตาม tune ของผู้ชายคนนี้ เวลาที่ได้ใช้ด้วยกันห้าหกวันมันไม่ทำให้คนสนิทกันหรอก (อ้างตามคำพูดหญ้า) ดังนั้นอย่าไปสนิทกับฮีค่ะ ถอยตัวออกมาเลยจ้า

ฮือ อันนี้พูดไปด้วยความหมั่นไส้นายเมฆล้วนๆ ค่ะ ตอดเล็กตอดน้อยอยู่ได้ ระวังเถอะ ถ้ามีคนมาจีบหญ้าบ้างแล้วขี้คร้านจะรีบพูดออกมา

ขอบคุณคุณดารินสำหรับอัปเดตนี้นะคะ

[O-RA DUNGPRANG]

เมฆมันร้าย  ส่วนพี่เชษณ์ระวังตัวไว้นะพี่