หัวข้อ: ❤❤ จากปลายหญ้าถึงก้อนเมฆ ❤❤ [Specail Part นพ&เว (2)]★ 09/09/19 ★ P:23

[DrSlump]

 

[areenart1984]

ตอบมา ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอคำตอบเร็ว ๆ   

[miikii]

นึกว่าจะยังไม่บอกซะแล้ว

[ซีเนียร์]

 

[Kelvin Degree]

ชอบมาก ชัดเจนดี,,,

[เป็ดอนุบาล]

       จุดพลุได้ไหมค่ะ เค้าบอกรักกันแล้วสวย
เขินแทนหญ้าเลย
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

[JokerGirl]

 

[snowboxs]

งื้ออออ เขินแทนหญ้า

[วายซ่า]

คงมีคนสองคนที่อยากเร่งให้ถึงวันอังคารเร็วๆ 

[Ginny Jinny]

เมฆรุกเร็วมาก ิ

[EoBen]

เรื่องนี้น่ารักค่ะ

ใจตรงกันนานแล้ว

แต่เหมือนผิดจังหวะ  กันมาตลอด

พี่เชษ ที่เหมือนจะเป็นพ่อสื่อ บางทีก็เสียเรื่องเหมือนกัน


5555 อะไรก็ไม่แน่นอนเนอะ

[Wordslinger]

หืม พอรุกก็รุกหนักเชียวนะพ่อคุณ อุตส่าห์เก็บงำไว้มานาน เพราะความไม่ลงตัวของจังหวะต่างๆ แต่คิดว่าเมื่อได้ใช้เวลาด้วยกันระหว่างการเที่ยวนี้ ก็คงทำให้แน่ใจขึ้นมาทั้งสองคนว่าควรจะเดินต่ออย่างไร นี่ถ้าเมฆรู้ว่าหญ้าก็ชอบตัวเองมาตลอด จะรูึกยังไงนะเนี่ย?

ขอบคุณคุณดารินสำหรับอัปเดตนี้นะคะ

[labelle]

5555 ฮุคหนักมากค่ะ หมัดเดียว จอดสนิทเลย
ชวนย้ายไปอยู่ด้วยกัน นอนคนเดียวไม่ได้
ยังไม่เท่า ผมชอบหญ้า 

หญ้าน่ารัก เป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ แต่มีน้ำใจ
เมฆก็เป็นคนสังคม เฮฮา ถึงเพื่อนเยอะ แต่ก็มองเห็นหญ้า

รอคำตอบนะปลายหญ้า ส่งตรงถึงใจก้อนเมฆเลยนะ

[minenat]

คิคิน้องหญ้าเมฆเค้าวางแผนมาแล้ว คงต้องยอมแล้วหล่ะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

ชนะน้อค 5555

[mystery Y]

ร้ายมาก!

[Ac118]

อิตาก้อนเมฆร้ายยยย วาปไปวันอังคารเลยได้ไหม แง้งง

[darin]

ตอนที่ 15 :
คำตอบของคำถาม

เป็นวันที่ท้องฟ้าครึ้มเหมือนฝนจะตก ผมเกิดความกังวลขึ้นมาเพราะต้องขนย้ายข้าวของไปยังคอนโดที่อยู่ใกล้ที่ทำงานใหม่ เมฆส่งข้อความมาเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนว่ากำลังจะออก ผมถอนหายใจเบาๆ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะฝนหรือเพราะกำลังจะได้เจอกับอีกฝ่าย
   
ผมผ่านค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความคิดอันสับสนวุ่นวาย กับคำตอบที่เปลี่ยนไปทุกสิบนาที

ผมควรบอกว่าชอบเมฆเลยไหม หรือผมควรดูท่าทีของเมฆอีกสักนิดเพื่อความแน่ใจ

เมฆจะขอคบกับผมไหมหรือยังไม่ขอ

และที่ผมคิดมากที่สุดก็คือเมื่อถึงเวลาเมฆจะทำเหมือนไม่ได้พูดมันออกมาหรือเปล่า เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นผมคงไปต่อไม่ถูก
   
Rrrrr
   
“ครับ” ผมรับสายทันทีเมื่อเห็นว่าใครโทรเข้ามา
   
“ผมถึงแล้ว”
   
“เดี่ยวผมลงไปรับ เมฆอยู่ตรงไหน”
   
“ลานจอดรถสี่บี ผมจอดใกล้กับลิฟท์เลย”
   
“โอเค” ผมกดวางสาย สูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลายครั้งติดกัน ในที่สุดผมก็ได้รู้สักที


“ไง” รอยยิ้มที่ส่งมาให้สบายๆ สมกับที่เป็นเมฆ
   
"รถติดมากไหม"
   
"ไม่"
   
"ค่อยยังชั่ว เหมือนฝนจะตกผมเลยไม่แน่ใจ กลัวรถติด กลัวฝนจะลงกลางทางด้วย เมฆเอารถกะบะมาใช่ไหม" ผมถามตามที่อีกฝ่ายส่งข้อความมาบอกไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
   
"เปล่า ผมเอาคันนั้นมา" เมฆชี้มือไปที่รถตู้สีขาวสภาพกลางเก่ากลางใหม่
   
"รถตู้ขนของของบริษัท ผมเห็นฝนทำท่าจะตกไม่อยากให้ของของหญ้าเปียก"
   
"ขอบคุณมาก" ผมหลบสายตาที่มองมา เพราะกลัวอีกฝ่ายจะเห็นความดีใจในสายตา ไม่่ใช่เพราะกลัวของเปียกแต่เพราะเมฆยังใจดีกับผมเสมอ   

"ขึ้นไปเลยไหม"
   
"อ๋อ..อืม" ผมออกอาการเขินเล็กๆ เพราะมัวแต่ยืนปลื้มจนลืมไปเลย
   
"พี่เอก"
   
"ครับคุณเมฆ"
   
ผมมองด้วยสายตาแปลกใจ เมื่อเห็นผู้ชายในวัยสามสิบกว่าเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางนอบน้อม
   
"พี่เอกเป็นคนขับรถที่บริษัท ผมพามาด้วยจะได้ช่วยหญ้าขนของ ผมเอารถมาด้วยอีกคัน พอเสร็จแล้วพี่เอกจะขับรถกลับเลย"
   
"สวัสดีครับ"
   
ผมรีบยกมือไหว้ตอบเมื่ออีกฝ่ายยกมือขึ้นไหว้ผมก่อน
   
"สวัสดีครับ ขอบคุณมากนะครับที่มาช่วย”
   
“ไม่เป็นครับ” ท่าทางนอบน้อมของอีกฝ่ายส่งต่อมาถึงผมด้วย ผมเลยยิ่งเกรงใจมากขึ้น
   
“ไปกันเถอะ” เมฆแตะมือที่กลางหลัง ผมจึงเดินนำทุกคนไปที่ลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพัก

   
“ของหญ้ามีแค่นี้เหรอ” เมฆหันมามองผมด้วยสายตาแปลกใจเมื่อเห็นของที่วางอยู่กลางห้อง มีเพียงกล่องไม่กี่ใบกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบเท่านั้น
   
“มีแค่นี้ ที่นี่มีของให้ทุกอย่างผมเลยไม่ได้ซื้ออะไร ที่ใหม่ก็เหมือนกัน” ผมหมายถึงเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ รวมไปถึงเครื่องใช้ไฟฟ้าด้วย
   
“ถ้าอย่างนั้นหนเดียวก็น่าจะเรียบร้อย”
   
“อืม” ผมพยักหน้า
   
“งั้นก็เริ่มกันเลย” เมฆหันไปบอกพี่เอก ผมจึงยกกล่องใบหนึ่งขึ้นแต่ถูกเมฆแย่งออกไปจากมือ
   
“ไม่ต้อง หญ้าต้องทำเรื่องคืนห้องไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
   
“เดี๋ยวก็ได้”
   
“ไปเถอะ กว่าจะเรียบร้อยผมกับพี่เอกขนของเสร็จพอดีพอดี ไม่อย่างนั้นกว่าจะช่วยกันขนของ กว่าทางนี้จะขึ้นมาตรวจเช็คห้อง ทำเรื่องคืนมัดจำอีกจะยิ่งช้า”
   
ผมเถียงไม่ออกสักคำเลยได้แต่พยักหน้า มองอีกฝ่ายด้วยสายตาขอโทษ เมฆคงรู้ว่าผมรู้สึกอย่างไรรอยยิ้มจึงเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน
   
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ผมเต็มใจ”
   
คำพูดสั้นๆ แต่กลับทำให้หัวใจของผมพองโต คนเรามีเหตุผลในการรักไม่เหมือนกัน สำหรับผมแล้วเหตุผลนั้นก็คือความใจดีของเมฆนั่นเอง

• • • • •

ผมลอบใบหน้าด้านข้างของเมฆขณะที่อีกฝ่ายกำลังขับรถ ในหัวคิดอะไรมากมาย ทำไมเมฆถึงไม่ถาม หรือผมจะถามเมฆเองเลยดีไหม ผมไม่อยากให้มันค้างคาใจอีกแล้ว แต่เมื่อดูอีกทีผมควรรอก่อน ระยะทางจากตรงนี้ไปถึงคอนโดที่เช่าอาจจะไกลก็จริง แต่เมฆขับรถขึ้นทางด่วนและถนนโล่งกว่าที่คิด ผมมั่นใจว่าภายในไม่เกินสี่สิบนาทีก็น่าจะถึงจุดหมาย นั่นหมายความว่าเราอาจคุยกันไม่จบ กว่าจะได้คุยกันอีกครั้งก็ต้องหลังขนของเสร็จและพี่เอกกลับไปแล้ว ผมจึงตัดสินใจรอ
   
“ฝนไม่เห็นตกเลย ครึ้มขู่ให้ใจเสียเล่นชัดๆ” ผมบ่นเบาๆ ได้ยินเสียงเมฆหัวเราะในลำคอจึงหันไปมอง เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวจึงหันมาสบตากับผม
   
“นึกถึงวันนั้นเลย”
   
“วันไหน”
   
“วันลอยกระทง ผมจำได้ว่าท้องฟ้าก็เป็นแบบนี้เลยมีคนเหงาคนหนึ่ง”
   
“....”
   
“หญ้าจำได้ไหม”
   
“จำได้”
   
“วันนี้เหงาหรือเปล่า”
   
“จะเหงาทำไม” ผมตอบเสียงเบา
   
“ถึงเหงาก็ไม่เป็นไร” เมฆหันมามองผมด้วยสายตาอ่อนโยน “ผมอยู่ด้วยทั้งคน”
   
หัวใจเอ๋ย จะตกหลุมรักคนเดิมซ้ำๆ แบบนี้ไม่ได้นะ

   
รถมาถึงคอนโดหลังจากนั้นไม่นาน เจ้าของห้องรออยู่แล้วด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ผมจ่ายเงินและรับกุญแจห้องมา พูดคุยรายละเอียดเพิ่มเติมเล็กน้อยเจ้าของห้องก็กลับไป
   
ใช้เวลาอีกไม่ถึงสี่สิบนาทีของทั้งหมดก็ถูกขนขึ้นมาจนครบ ห้องที่ผมเช่าเป็นห้องแบบสตูดิโอ แต่มีการกั้นห้องนอนด้วยกระจกเพื่อให้ดูเป็นสัดเป็นส่วนมากขึ้น
   
ผมขอบคุณพี่เอกและขออนุญาตให้เงินติดกระเป๋า แม้อีกฝ่ายไม่อยากรับแต่ผมก็กล่อมจนสำเร็จ เมื่อเสียงประตูห้องปิดลง หัวใจของผมก็กลับมาเต้นรัวเร็วอีกครั้ง
   
“หญ้าจัดของเลยไหม สองคนจะได้เสร็จเร็วขึ้น”
   
“ก็ได้” ผมพยักหน้า หยิบคัตเตอร์ที่เตรียมไว้ออกมาเปิดฝากล่อง มือทำงานไป ใจก็รอคอยให้เมฆทวงถามคำตอบ แต่จนแล้วจนรอดอีกฝ่ายก็ไม่พูดออกมา เมฆช่วยผมเก็บข้าวของเข้าที่อย่างตั้งใจ ระหว่างนั้นก็ชวนคุยเรื่องทั่วไปโดยไม่มีประเด็นอะไรสำคัญ สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหวเสียเอง เมื่อกล่องสุดท้ายถูกเปิดฝาออกผมก็ถามขึ้นทันที
   
“เมฆยังอยากได้คำตอบจากผมอยู่ไหม”
   
เหมือนเวลาแค่ไม่กี่วินาทีจะยาวนานราวกับผ่านไปเป็นชั่วโมง การต้องรักษาสีหน้าให้เป็นปกติทั้งที่ใจเต้นโครมครามเป็นเรื่องที่ยากลำบาก
   
เมฆถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยสีหน้าโล่งอก ดวงตาที่มองมาทำให้ใจผมอ่อนยวบ ไม่ใช่ผมแค่คนเดียวที่กังวล
   
"ผมไม่แน่ใจน่ะว่าหญ้าอยากให้ถามหรือเปล่า"
   
“ก็ถามไปแล้ว” ผมหลบสายตาที่มองมามันเป็นไปโดยอัตโนมัติ
   
“แต่ผมไม่อยากได้คำตอบแล้วว่าควรบอกไหม เพราะผมบอกกับคนที่ชอบไปแล้ว”
   
ใบหน้าของผมร้อนผ่าว แม้จะพยายามรักษาอาการแค่ไหน แต่สีแดงเรื่อก็ยังปรากฏขึ้นมาให้เห็น
   
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่ต้องตอบแล้วใช่ไหม”
   
“เปล่า”เมฆส่ายศีรษะช้าๆ ริมฝีปากติดรอยยิ้มบาง “ผมแค่อยากเปลี่ยนคำถาม”
   
“....”
   
“เป็นคำถามที่ผมเคยถามหญ้าไปแล้ว แต่หญ้าคงคิดว่ามันไม่จริงจัง”
   
สายตาของเมฆทำให้ผมเดาได้ไม่ยาก หัวใจเต้นตึกตักราวกับมันจะทะลุออกมาจากอก
   
“ผมจีบหญ้าได้ไหม”
   
คำตอบที่คิดไว้คร่าวๆ ลอยหายไปสิ้น ในหัวของผมมีแต่คำว่าจีบเต็มไปหมด มันจะดีมากแค่ไหนนะถ้าคนที่เรารักพยายามทำให้เรารัก
   
“....”
   
“หญ้า อนุญาตผมหรือเปล่า”
   
“ผม..ผมเคยห้ามความดื้อของเมฆได้ด้วยเหรอ”
   
ผมอยากเตะตัวเองให้สมกับความน่าอายแต่ไม่สามารถทำได้ พูดขนาดนี้ใครก็รู้ว่ากำลังอ่อย ไอ้หญ้าเอ๊ยย อ่อนด้อยจริงๆ
   
“ถ้าอย่างนั้นผมจะถือว่าหญ้าอนุญาตแล้ว” ดวงตาคนพูดอ่อนแสง
   
“.....”
   
“ขอบคุณครับ”
   
ผมคว้าหนังสือในกล่องสุดท้ายขึ้นมา ไม่มีอะไรดีไปกว่าการทำให้มือไม่ว่างเข้าไว้
   
“หลังกลับจากน่านผมเอาหมอนข้างออกมาใช้”
   
“....”
   
“ไม่เห็นเหมือนที่กอดหญ้าเลย”
   
ตึ้ง!!
   
หนังสือในมือหล่นกระทกพื้น ผมก้มลงเก็บแทบไม่ทัน พยายามตั้งสติให้ได้เร็วที่สุด
   
“เรื่องนี้ไม่เห็นยาก” ผมเสียบหนังสือเข้าไปในชั้น ก่อนหันกลับไปสบตา “อย่างเมฆผมเชื่อว่าหาคนมากอดได้ไม่ยากอยู่แล้ว”
   
ผมภูมิใจในตัวเองเล็กๆ ที่สามารถดึงสติกลับมาได้เร็ว แต่เมื่อเห็นดวงตาพราวระยับของอีกฝ่ายก็เริ่มสงสัยว่าหรือผมจะคิดผิด
   
“งั้นผมขอกอดหญ้าได้ไหม นอนไม่หลับมาหลายคืนแล้ว”
   
ร่างสูงของเมฆขยับเข้ามายืนชิด รวบตัวผมเข้าไปกอดไว้หลวมๆ ซบใบหน้าลงกับไหล่
   
“คิดถึง”
   
เสียงทุ้มดังแผ่วเบา ผมค้นพบแล้วว่าแม้หัวใจจะมีสถานะเป็นก้อนเนื้อแต่มันสามารถละลายได้ด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว โชคดีที่เมฆถอยตัวออกไปเสียก่อนไม่อย่างนั้นผมคงละลายจริงๆ
   
“หญ้าเริ่มงานวันที่หนึ่งใช่ไหม เดี๋ยวตอนเย็นผมไปรับ”
   
“ไม่ต้อง ผมกลับเอง” ผมปฏิเสธแม้ใจอยากจะตอบรับแค่ไหนก็ตาม
   
“แต่หญ้ายังไม่ได้เลี้ยงข้าวที่ผมมาช่วยขนของเลย”
   
ผมเผยอปากค้างถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่มองสายตาเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย ต้องใช้เวลาครู่หนึ่งถึงคิดทัน
   
“ได้! เดี๋ยวผมเลี้ยง ผมเลี้ยงวันนี้เลย”
   
“แต่ผมยังไม่อยากกินวันนี้”
   
โอ๊ยย เอากับพ่อเจ้าประคุณสิ
   
“ถ้าไม่ให้เลี้ยงข้าววันนี้ ก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว ผมเหลือของกล่องสุดท้ายเก็บแป๊บเดียวก็เสร็จ เมฆกลับเลยก็ได้ ขอบคุรมากนะที่มาช่วย”
   
ผมลองลงสังเวียนสู้ดูสักครั้ง คำว่าแพ้ไม่ควรติดอยู่ที่หน้าผากผมตลอดเวลา
   
“มีสิ”
   
“ไม่มีแล้ว” ผมปฏิเสธ
   
“เย็นนี้ผมจะเลี้ยงข้าวหญ้าฉลองที่ย้ายบ้านใหม่”
   
คนเจ้าเล่ห์ก็ยังเจ้าเล่ห์อยู่วันยังค่ำ ผมควรปฏิเสธแต่...
   
“อากาศแบบนี้ไม่ดีเลย” ผมหันไปมองนอกหน้าต่าง “ไปกินข้าวด้วยกันก็เข้าท่าดี ผมไม่มีรถเผื่อฝนจะตกลงมา”
   
คนเหงาก็ยังเป็นคนเหงาอยู่วันยังค่ำ
   
“หญ้าเลือกเลยว่าอยากทานอะไร”
   
“อืม” ผมพยักหน้า หยิบหนังสือที่เหลือใส่เข้าชั้น    เป็นอีกครั้งที่ผมแพ้ให้เมฆ แต่เป็นการแพ้ที่มีความสุขมาก

จีบผมอีกนิดนะแล้วผมจะบอกว่ารักเมฆมากแค่ไหน


:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[O-RA DUNGPRANG]

มาเหนือชั้นจริง ๆ พ่อเมฆสายอ่อย 

[B52]

 

[Ti0590]

ฉันแพ้ให้เธอทุกทาง โอ้ที่รักกกก

เจ้าเมฆนี่ร้ายกาจจจ หาข้ออ้างได้ตลอด

[sailom_orn]

  ฟินๆกันไปหับการขอจีบค่า

[วายซ่า]

เมฆรุกเร็วเชียว

[Peterpanmama]

โอ๊ยชั้นเขิล

[DrSlump]

 

[Kelvin Degree]

สมกับที่เก็บความรู้สึกมานาน,,,

[•♀NoM!_KunG♀•]

ยอมเค้าเลย

[miikii]

ดักทุกทาง เจ้าเล่ห์มากนายเมฆ 

[diltosscap]

เขาจีบกัน เขินแทนหญ้า

[หมอตัวเปียก]

แพ้ไม่ได้ติดที่หน้าผากละหนู มันซึมไปทุกส่วนแล้ว