หัวข้อ: ❤❤ จากปลายหญ้าถึงก้อนเมฆ ❤❤ [Specail Part นพ&เว (2)]★ 09/09/19 ★ P:23

[mystery Y]

น่ารักกรุบกริบ

[เป็ดอนุบาล]

          แข่งกันอ้อยใส่กันใช่ไหมค่ะเมฆ หญ้า

น่ารักกกกกอยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ

[Mengjie_JJ]

น่ารักมาก แงงงงงงงง

 

[MezoSone9]

น่ารักจังอ่ะ ^^

 

[่patsaporn]

มีคนขี้หึงหนึ่งอัตรา ชักเจนกันตั้งแต่วันไปเลยกับพี่นพ แถวบ้านเรียกจอง คนนี้จองจ้า
เมฆรุกหนักมาก อ่อนโยนมาก ใจละลายไปเลย

ขอบคุณค่ะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ่อยกันไปมา

[ommanymontra]

 


 

[A_Narciso]

เมฆรุกเต็มที่ไปเลยน๊าาา
แบบนี้หญ้าต้องบอกรักให้จุกๆไปเล้ยยย 

[มาดามพีพี]

รอมาสี่ปี กว่าจังหวะเวลาจะตรงกันเนอะ

[darin]

ตอนที่ 17
คู่แข่ง

-เมฆ-


“พี่มึงชอบไอ้หญ้าจริงเหรอวะ!” เพราะคนถามตกใจเสียงที่ได้ยินจึงดังกว่าปกติ ผมเงยหน้าขึ้นมอง เห็นน็อตนั่งอยู่กับเวแค่สองคนแต่ไม่เห็นหญ้าอยู่ด้วย
   
“มึงจะแหกปากทำไมวะ” เมื่อน็อตพูดขึ้นผมถึงรู้ว่าพี่ที่พูดถึงเป็นพี่ของใคร ผมรู้จักพี่นพพี่ชายของน็อต เคยเจอกันหลายครั้งที่บ้านพี่สิทธิ์
   
“มึงพูดจริงพูดเล่น”
   
“เรื่องแบบนี้ใครจะพูดเล่น แต่อย่าไปบอกไอ้หญ้าล่ะ”
   
“แล้วมึงไม่ช่วยพี่มึงเหรอ”
   
“กูยังไม่รู้ว่าพี่กูจะจีบไหม เหมือนแค่ชอบๆ เอาไว้ถ้าจะจีบไอ้หญ้าจริงๆ ค่อยว่ากัน”
   
ผมยังจำการสนทนาที่ได้ยินวันนั้นได้ดี มันเป็นต้นเทอมสุดท้ายของปีสี่ ผมไม่เคยรู้ว่าพี่นพจีบหญ้าจริงไหมจนกระทั่งได้เจอกันอีกครั้ง
   
เมื่อวานผมตั้งใจไปรอหญ้าก่อนเวลา เหตุผลแรกเพราะไม่อยากให้หญ้ารอผมนาน แต่เหตุผลที่สองก็คือผมอยากให้พี่นพรู้ว่าผมมารับหญ้า รับในฐานะคนที่กำลังตามจีบ จากสายตาที่เราสบกันเมื่อคืนผมคิดว่าพี่น็อตรับรู้
   
“เมฆ”
   
ผมขยับตัวขึ้นยืนตัวตรงจากที่ยืนพิงรถอยู่ ส่งยิ้มให้กับหญ้าก่อนที่ดวงตาจะเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมเมื่อเห็นว่าใครเดินตามหญ้าออกมา
   
“เพื่อนที่ว่าคือเมฆเองเหรอ” ดวงตาของอีกฝ่ายดูลุ่มลึก ผมไม่สามารถคาดเดาความคิดของพี่นพได้
   
“สวัสดีครับพี่นพ” ผมค้อมศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการทักทาย
   
“สวัสดี พักนี้เจอกันบ่อยนะ”
   
“ครับ ผมขอจองที่จอดรถเลยได้ไหมครับ น่าจะต้องมาขอใช้ทุกวัน”
   
ดวงตาของหญ้าเบิกกว้าง แต่สายตาของผมประสานอยู่กับสายตาของพี่นพ
   
“หึๆ” อีกฝ่ายไม่ตอบคำถามผมเพียงแค่หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนสายตาจะเปลี่ยนไปมองหญ้าแทน
   
“พี่ไม่เข้าออฟฟิศสามวันจะบินไปคุยกับลูกค้าที่ฮ่องกง อย่าลืมนัดวันเสาร์”
   
“ไม่ลืมครับพี่นพ”
   
“ไว้เจอกัน”
   
“ครับผม”
   
พี่นพหันมายิ้มให้ผมก่อนเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ใกล้กับประตูทางออก 
   
“รอนานไหม”
   
ผมส่ายศีรษะช้าๆ ดวงตาติดรอยยิ้ม
   
“คิดหรือยังว่าอยากให้ผมเลี้ยงอะไร”
   
เพราะเมื่อวานหญ้าต้องไปกินข้าวกับพี่นพและพี่ที่แผนกจึงเลื่อนนัดเลี้ยงข้าวผมมาเป็นวันนี้แทน
   
“คิดแล้ว”
   
“อะไร”
   
“อะไรก็ได้ที่หญ้าอยากทาน”
   
“แบบนั้นเขาเรียกว่าคิดแล้วที่ไหน” หญ้ายิ้มขำ มันทำให้ผมพลอยยิ้มตามไปด้วย
   
“ขึ้นรถเถอะ” ผมกดรีโมท เปิดประตูด้านข้างคนขับ แตะมือที่หลังของหญ้า รอให้อีกฝ่ายขึ้นรถแล้วจึงปิดประตูตามหลังให้ ก่อนเดินอ้อมรถไปขึ้นฝั่งคนขับ
   
“ไปที่ไหนดี” ผมถามเมื่อรถเคลื่อนตัวออกจากหน้าบริษัทแล้ว
   
“เอาอย่างนี้จริงเหรอ”
   
“ผมเลือกแล้ว”
   
“งั้นไปกินข้าวต้มสามบาทกัน” สายตาของหญ้าบอกว่าอีกฝ่ายกำลังแกล้งผม ผมจึงส่ายศีรษะไปมา
   
“เห็นไหม ผมก็บอกแล้วว่าให้เมฆเลือก”
   
“เปล่า ผมหมายถึงผมไม่รู้จัก ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน หญ้าบอกทางมาสิ”
   
“ได้ ขับตรงไปเรื่อยๆ เดี๋ยวผมบอกอีกที”
   
“ท่าทางหญ้าจะรู้จักร้านอาหารอร่อยเยอะ” ผมชวนอีกฝ่ายคุย
   
“ก็เยอะ”
   
“ช่วยพาไปวันละร้านได้ไหม”
   
“กะจะมาหาผมทุกวันเลยเหรอ” หญ้าหัวเราะออกมา
   
“หญ้าลืมอะไรไปหรือเปล่า”
   
“อะไร” หญ้าเลิกคิ้วขึ้นเมื่อผมหันไปมอง
   
“ผมจีบหญ้าอยู่นะ”
   
สีหน้าของหญ้าน่ารักจนผมอดเอ็นดูไม่ได้ ถ้าไม่กลัวว่ารถจะชนเสียก่อนผมคงจ้องอยู่แบบนั้น
   
“ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้” เสียงพูดพึมพำอยู่ในลำคอ ผมชอบเวลาที่หญ้าพูดกับตัวเองที่สุด
   
“ผมกลัวว่าตัวเองจะช้าไป”
   
“เมฆพูดเหมือนมีคนจีบผมเลย”
   
“มีสิ”
   
“มีที่ไหน” หญ้าหัวเราะเบาๆ แน่นอนว่าผมเลือกที่จะปิดหญ้าว่าพี่นพก็ลงสนามกับผมเช่นกัน ปล่อยให้หญ้าเห็นพี่นพเป็นพี่ของเพื่อน เป็นเจ้านายอยู่แบบนี้ดีแล้ว
   
“เดี๋ยวเลี้ยวซ้ายแยกหน้า”
   
“ครับผม”

• • • • •

ข้าวต้มร้อนๆ ทำให้เหงื่อซึมที่ไรผม ผมหยิบทิชชู่ขึ้นมาซับเหงื่อให้อีกฝ่าย หญ้าสะดุ้งเล็กน้อยใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ
   
“ผมทำเองก็ได้” หญ้ารีบหยิบทิชชู่จากในกล่องไปซับที่หน้าผาก
   
“แต่ถ้าหญ้าทำให้ผม ผมจะนั่งนิ่งๆ เลย”
   
“หึ” หญ้าหลุดเสียงหัวเราะออกมา ก่อนทำเป็นเหมือนไม่ได้หัวเราะ ผมชอบหญ้าเวลาที่เผลอยิ้มแบบนี้ จะว่าไปแล้วผมก็ชอบทุกอย่างที่เป็นหญ้านั่นแหละ
   
“วันเสาร์หญ้าว่างหรือเปล่า” ผมถามด้วยน้ำเสียงเหมือนชวนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป
   
“วันเสาร์ผมไม่ว่าง พี่นพจะเลี้ยงวันเกิดคุณลุงที่บ้านเลยชวนผมไปด้วย”
   
“อืม”
   
“เมฆมีอะไรหรือเปล่า”
   
“ไม่มี” ผมส่ายหน้าช้าๆ ยกยิ้มบางที่ริมฝีปาก ดวงตาที่มองอีกฝ่ายอ่อนแสง
   
“ไม่มี?” หญ้าขมวดคิ้วเข้าหากัน “ไม่มีแล้วเมฆถามผมทำไมเหรอ”
   
“ผมแค่อยากเจอหญ้า แต่ไม่มีธุระอะไร”
   
หญ้าเม้มปากเข้าหากันก่อนจะเบือนสายตาไปทางอื่น ผมเห็นอมยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าของอีกฝ่าย
   
“เมฆจะสั่งอะไรอีกไหม” หญ้าเฉหยิบเมนูขึ้นมา
   
“ผมอิ่มแล้ว”
   
“งั้นผมเรียกคิดเงินเลยนะ อิ่มแล้วเหมือนกัน”
   
“อืม”
   
ผมปล่อยให้หญ้าเป็นคนจ่ายเงินโดยไม่แย่งออก เพราะคราวหน้าผมจะได้เลี้ยงคืนหญ้าบ้าง

• • • • •

“ขอบคุณนะ” หญ้าส่งยิ้มให้ผมก่อนปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว เมื่อผมจอดรถด้านหน้าคอนโดที่อีกฝ่ายพักอาศัย
   
“เดี๋ยวหญ้า”
   
“หือ?” หญ้าหันมามอง คิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อย
   
“ผมอยากถามว่าผมจะมาเจอหญ้าได้อีกวันไหนที่ไม่ทำให้หญ้าอึดอัดเกินไป เพราะไม่อย่างนั้นผมอาจจะมาหาหญ้าทุกวัน”
   
“....”
   
“วันศุกร์ได้ไหม ผมนัดกับเพื่อนๆ ไว้อยากพาหญ้าไปด้วย”
   
“เพื่อนที่มหา’ลัยเหรอ”
   
“ใช่กลุ่มผม หญ้าจำได้ใช่ไหม”
   
“อืม”
   
“ไปด้วยกันนะ”
   
“...”
   
“อื้อ”
   
ผมยกยิ้มกว้างเมื่ออีกฝ่ายพยักหน้า แม้ไม่เสียงตอบตกลงแต่แค่เสียงเบาๆ ในลำคอก็พอแล้ว
   
“ฝันดีครับ”
   
“ผมยังไม่นอน”
   
“หึๆ”
   
“ขับรถกลับดีๆ”
   
“ครับ”
   
หญ้าเปิดประตูรถแต่ก่อนที่จะก้าวลงไปหญ้าหันกลับมามองผม
   
“ถึงแล้วส่งข้อความมาบอกผมด้วยก็ดีนะ” เสียงพูดประโยคหลังเบาอยู่ในลำคอ “ผม..เป็นห่วง”
   
แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับผมในวันนี้
   
“ครับ ถึงแล้วผมจะบอกหญ้าทันที”
   
“อืม”
   
หญ้าก้าวลงจากรถก่อนปิดประตูตามหลัง ผมมองตามจนหญ้าเข้าไปด้านในแล้วจึงขับรถออกมา
   
ผมเคาะนิ้วกับพวงมาลัยรถ สีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจังเมื่อคิดถึงพี่ชายของน็อต แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายได้เปรียบผมมากแค่ไหน แต่อย่างหนึ่งที่ผมมั่นใจก็คือความรู้สึกดีๆ ที่หญ้ามีให้ผม แม้ยังไม่แน่ชัดว่าเป็นแบบไหนก็ตาม
   
ผมเอื้อมมือไปกดเปิดบลูทูธในรถก่อนโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง รอเพียงครู่เดียวปลายสายก็ตอบรับ
   
“ว่าไงวะ กูนึกว่าผีหลอก”
   
“หึๆ มึงสบายดีไหม”
   
“สบายดี มึงมีอะไรถึงโทรหากูได้”
   
“กูชอบหญ้า”
   
“หะ!”
   
“กูชอบเพื่อนมึง”
   
“ไอ้เหี้ยย เดี๋ยวกูช็อคตาย” น็อตสรรเสริญผมทันที
   
“หึๆ”
   
“เออเอาเป็นว่ากูรับรู้ กูต้องเซ็นอนุมัติให้มึงจีบไหม”
   
“ไม่ต้อง ถึงมึงไม่เซ็นกูก็จีบอยู่แล้ว”
   
“ชะชะ แล้วมึงโทรบอกกูทำไมวะ”
   
“พี่มึงชอบหญ้าหรือเปล่ากูอยากรู้ให้แน่ใจ”
   
“พี่กู?” เสียงปลายสายแปลกใจ
   
“ใช่ กูเคยได้ยินมึงพูดกับเวที่ใต้ตึกนานแล้ว”
   
“อ๋อ”
   
“ตกลงว่าไงวะ”
   
“ใช่ พี่กูชอบไอ้หญ้า”   
   
ผมเผลอถอนหายใจออกมา ตอนนี้ก็ได้คำตอบที่แน่ชัดแล้ว
   
“แต่ตอนนี้เป็นแฟนไอ้เวไปแล้ว”
   
!!!
   
“เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไรนะ”
   
“
ฟังกูให้ชัดๆ นะครับไอ้คุณเมฆ พี่ชายกูกับไอ้เวคบกันอยู่ จบไหม”

   “แต่กู..” ผมสะดุดความคิดตัวเองก่อนจะหัวเราะออกมา
   
“อะไร”
   
“ไม่มีอะไร ขอบใจมาก”
   
“เออโชคดี จีบมันให้ติดแล้วกัน”
   
ผมวางสายจากน็อต หัวเราะออกมาเมื่อคิดได้ว่าเพราะสิ่งที่ได้ยินมาแท้ๆ ทำให้ผมเข้าใจไปเองว่าสายตาของพี่นพมีความหมาย มิน่าหญ้าถึงบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้
   
แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าความหึง
   
ผมหึงปลายหญ้าเข้าให้แล้ว

   
:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[seaz]

เฮ้อ... โล่งไปหน่อยเรื่องที่(แอบ)คิดว่าพี่นพจะมาจีบ

[DrSlump]

 

สรุปเรื่องที่ผ่านมาในอดีต  ต่างคนต่างมโน  จนทำให้ไม่ได้มีช่วงเวลาดี ๆ ด้วยกันเลย

[O-RA DUNGPRANG]

แหม ๆ พ่อเริ่มจีบก็กันทุกทางเชียวนะพ่อเมฆสายอ่อย 

[areenart1984]

ในใจพี่นพเมื่อเจอก้อนเมฆมารับปลายหญ้า ------> 

[sailom_orn]

  หมดคู่แข่งแล้วก็รีบทำคะเเนนซะเมฆ

[่patsaporn]

จีบอย่างน่ารักเลยนะเมฆ ใครจะไม่ใจอ่อน
หญ้าชอบอมยิ้ม ชอบพูดกับตัวเอง น่ารักดี

ของคุณค่ะ

[lune]

 
 

[เป็ดอนุบาล]

          มีคนขี้หึงหนึ่งอัตราคะ

เมฆจ๋ายังไม่ถึงไหนก็หึงหญ้าล่ะ

ถ้าเป็นแฟนกันจะจับหญ้าขังลืมเลยไหมค่ะ

พ่อคนขี้หึง

[Kelvin Degree]

555 ทางสะดวกละทีนี้,,,

[วายซ่า]

ยังดีที่รู้ตัวก่อน ทีนี้ก็เดินหน้าจีบหญ้าได้เต็มที่เลยนะคุณก้อนเมฆ

[miikii]

เกือบมั้ยล่ะเมฆ

[anterosz]

555 หมดคู่แข่งไปหนึ่ง จะมีมาอีกป่าวน้าาา

[Ti0590]

ไม่มีคู่แข่งละจ้าาา พาหญ้าไปเจอเพื่อนก็เหมือนพาหญ้าไปเปิดตัว ร้ายจริงๆ

[A_Narciso]

โห แผน สูง นะ เนี๊ยะ   
พา ไป เปิด ตัว กับ เพื่อนๆ ละ สิ๊!!

[หมอตัวเปียก]

ขนาดนี้แล้ว หญ้าหนีไปไหนไม่รอดแล้ว

[Ac118]

โง้ยยยย มีคนหึงเก้อจ้า 

[Ginny Jinny]

 

[snowboxs]

พบคนขี้หึงหนึ่งอัตรา

[darin]

ตอนที่ 18
ตกลงไหม? 

   

เย็นวันศุกร์เมฆมารอรับผมที่หน้าบริษัทตามที่นัดกันไว้ ผมมองด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นเมฆยืนคุยอยู่กับพี่นพด้วยท่าทางสนิทสนม บรรยากาศผิดกับหลายวันก่อนหน้า ทั้งสองคนหัวเราะขึ้นพร้อมกันก่อนเมฆจะหันมาเห็นผมพอดี
   
“มาแล้วเหรอ”
   
“อืม” ผมพยักหน้าก่อนหันไปทักพี่ชายเพื่อนและเจ้านาย
   
“ผมนึกว่าพี่นพกลับไปแล้วครับ”
   
“พี่กำลังจะกลับแต่ออกมาเจอเมฆเลยยืนคุยกัน งั้นพี่ไปก่อนนะเดี๋ยวไปรับเวไม่ทัน”
   
“ครับ ฝากบอกเวด้วยว่าพรุ่งนี้เจอกัน”
   
“ได้” พี่นพยิ้มให้ผมก่อนเดินแยกไป
   
ผมเปิดประตูขึ้นนั่งบนรถ รอจนเมฆขับรถออกจากบริษัทแล้วจึงถาม “ทีแรกผมนึกว่าเมฆไม่ชอบบพี่นพเสียอีก”
   
“เปล่า แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อย” ผมมองรอยยิ้มขำของเมฆด้วยสายตาสงสัย
   
“เข้าใจผิดเรื่องอะไร”

“ผมนึกว่าพี่นพจีบหญ้า”
   
“โธ่ ผมบอกเมฆแล้วว่าข่าวมั่ว ถ้ารู้ว่าเชื่อจริงจังแบบนี้ผมคงอธิบายไปแล้วว่าพี่นพไม่ได้จีบผมเพราะพี่นพเป็นแฟนกับเว”
   
“ผมเพิ่งรู้เมื่อคืน เมื่อกี้ก็เลยขอโทษพี่นพไป”
   
“พี่นพคงขำแย่” ผมขำก็ขำ อายเจ้านายก็อาย พรุ่งนี้จะถูกอีกฝ่ายแซวไหม
   
“ขำและร้ายมาก พี่นพบอกว่ารู้ว่าผมหึงก็เลยอยากแกล้ง”
   
ทั้งประโยคของเมฆผมกลับได้ยินแค่คำเดียว ‘หึง’ เมฆหึงผมเหรอ
   
“หญ้า”
   
ผมไม่ทันคิดว่าอีกฝ่ายจะหันมามอง จึงไม่สามารถซ่อนความดีใจเอาไว้ได้ เมฆหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของผม
   
“เป็นอะไร ทำไมหน้าแดงแบบนั้น”
   
“เปล่า” ผมเม้มปากเข้าหากันแต่รู้สึกเหมือนแก้มกำลังจะแตก
   
“ขำผมเหรอ”
   
ผมรีบพยักหน้า ปล่อยให้รอยยิ้มหลุดออกมาเมื่อได้ข้อแก้ตัวที่ดีแล้ว
   
“ใจร้าย”
   
มือที่เอื้อมมาจับศีรษะโยกเบาๆ ทำให้หัวใจเต้นแรงมากขึ้น จนผมต้องชวนเมฆคุยเรื่องอื่นเพราะกลัวว่าหัวใจจะทำงานหนักเกินไป
   
"เมฆนัดเจอกันบ่อยไหม"
   
"ไม่บ่อย โอ๊ตยุ่งกับการเตรียมตัวไปเรียนต่อ ส่วนเป้กับก้องกำลังจะเปิดบริษัทด้วยกันเลยไม่ค่อยมีเวลา"
   
"งั้นวันนี้ครบกลุ่มไหม"
   
"ครบ" เมฆพยักหน้า
   
พอรู้ว่ามากันครบผมก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ถึงจะเคยคุยกันบ้าง เห็นหน้าเห็นตากันประจำ แต่เมื่อเป็นเพื่อนของคนที่ผมชอบก็เลยอยากให้พวกเขาชอบผมด้วย
   
• • • • •

"โผล่มาแล้วเหรอครับไอ้คุณเมฆ หายหัวไปเลยนะมึง" โอ๊ตบ่นทันทีที่พวกผมนั่งลง เหมือนรอโอกาสนี้มานานแล้ว
   
"อย่าเสียมารยาทมึงต้องทักทายแขกก่อน" เป้ตบศีรษะเพื่อนเบาๆ ก่อนหันมายิ้มให้ผม
   
"แขกที่ไหนมึงนี่แฟนไอ้เมฆ"
   
"ไม่ใช่ครับ" ผมรีบบอกเพราะมั่นใจว่าอีกฝ่ายังไม่ได้ขอ
   
"ยังไงครับไอ้คุณเมฆ ไหนมึงบอกว่าวันนี้จะพาหญ้ามาเปิดตัว พวกกูถึงกับทิ้งงานมาเลยนะ"
   
ผมหันไปมองคนต้นเหตุที่นั่งยิ้มอย่างสบายใจ ดูชิลจนผมอดหมั่นไส้ไม่ได้  เมฆหันมาสบตาผม ดวงตาที่มองมาอบอุ่น
   
"ผมพาหญ้ามาเปิดตัวว่าผมรักคนนี้"
   
ใบหน้าของผมเห่อร้อน หัวใจเต้นรัวเร็ว ดวงตาถูกเมฆตรึงเอาไว้ นกระทั่งได้ยินเสียงแซวของเป้
   
"ไอ้เหี้ยเอ๊ยย เหล้ากูจืดหมด"
   
"เหล้าบ้านมึงหวานเหรอวะ" ก้องที่นั่งเงียบอยู่นานขัดคอเพื่อนขึ้นมา
   
"กูแดกเหล้ากับเป๊บซี่"
   
"งั้นมึงก็ต้องบอกว่าเป๊บซี่มึงจืดหมด"
   
"ไอ้เวรเป้"
   
"เดี๋ยวนะพวกมึงหยุดเถียงกันแป๊บหนึ่ง กูมีอะไรอยากถาม" โอ๊ตยกมือขึ้นห้ามทั้งสองคน
   
"อะไรวะ" ก้องกับเป้พูดขึ้นแทบจะพร้อมกัน
   
"มึงแน่ใจนะว่าพวกมึงจะทำบริษัทด้วยกันรอด"
   
คู่กรณีหันหน้ามามองกันทันทีก่อนเสียงหัวเราะจะระเบิดขึ้น ผมเองก็หัวเราะตามทุกคนไปด้วย

หลังจากนั่งทานข้าวและดื่มต่อกับเพื่อนของเมฆจนเวลาเดินผ่านไปถึงห้าทุ่มก็ได้เวลาแยกย้าย ผมรู้สึกสนิทกับทุกคนมากขึ้น มากกว่าสี่ปีที่รู้จักกันมา ผมเชื่อแล้วว่าคนประเภทเดียวกันจะดึงดูดเข้าหากัน ทั้งสี่คนเป็นเพื่อนที่เข้ากันได้ดีมาก เป็นเพื่อนที่รักกันและพร้อมจะช่วยเหลือกันในทุกเรื่อง
   
ผมเดินตามกลุ่มของเมฆออกมาจากร้าน เราร่ำลากันอีกเล็กน้อยที่ด้านหน้าก่อนจะแยกกันจริง
   
“เป็นยังไงบ้าง หญ้าสนุกไหม” เมฆแตะมือที่หลังผมระหว่างเดินไปที่รถ

“อืม” ผมพยักหน้า เพราะแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปทำให้รู้สึกรื่นรมย์และกล้ามากขึ้น
   
“ตกลงเมฆบอกเพื่อนว่าจะพาผมมาเปิดตัวเหรอ”
   
“ผมอยากแนะนำให้หญ้ารู้จักกับเพื่อนผม”
   
“เมฆลืมหรือเปล่าว่าเราเรียนคณะเดียวกัน ถึงจะคนละกลุ่มก็ยังถือว่าเป็นเพื่อนกัน ผมเป็นเพื่อนกับเพื่อนเมฆอยู่แล้ว” ผมรู้สึกว่าตัวเองพูดได้ลื่นไหลมาก น่าจะเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
   
“เปล่าผมไม่ได้ลืม แต่แนะนำเพื่อนกับแนะนำคนที่ผมรักไม่เหมือนกัน”

ผมหยุดเดิน เงยหน้าขึ้นสบตากับเมฆ ยกนิ้วชี้หน้าอีกฝ่าย

“เนี่ยชอบพูดแบบนี้ ไม่ได้เกรงใจกันเลย ถ้าหัวใจผมหยุดเต้นไปจะเป็นยังไง”

เมฆหัวเราะเสียงดัง คล้ายกำลังขำและเอ็นดูผม
   
“ขำอะไร” น้ำเสียงและสีหน้าที่ถามอีกฝ่ายจึงดื้อดึง
   
“ผมไม่ได้ขำแต่กำลังคิดว่าตอนหญ้าเมาน่ารักดี”
   
“ผมไม่ได้เมา”
   
“ไม่ได้เมาแน่นะ” ดวงตาของเมฆเป็นประกาย ดูเหมือนอีกฝ่ายจะขำผมจริงจัง
   
“ถ้าผมเมาผมต้องจำไม่ได้สิว่าเมฆจีบผม”
   
“หึๆ” เมฆดันหลังผมให้ออกเดินอีกครั้งเพราะหยุดยืนนานแล้ว
   
“แล้วจำได้ด้วยไหมว่าผมเคยถามบางอย่างกับหญ้า”
   
“จำได้อยู่แล้วผมไม่ได้เมา เมฆถามว่าจีบผมได้ไหม”
   
“เปล่าผมไม่ได้หมายถึงคำถามนั้น”
   
“งั้นก็...” ผมหยุดคิดนิดหนึ่ง น่าแปลกที่สมองเริ่มช้าลง “อ้อ..เมฆถามผมว่าควรจะบอกความรู้สึกกับคนที่ชอบไหม”
   
“ไม่ใช่คำถามนั้น”
   
ผมขมวดคิ้วเข้าหากันพยายามคิดแต่คิดไม่ออก
   
“ไม่มีแล้ว”
   
คราวนี้เมฆเป็นคนดึงผมให้หยุดเดิน ดวงตาคู่นั้นมองเข้ามาในดวงตาของผม
   
“ผมถามหญ้าว่า..หญ้าคิดว่าผมจะมีโอกาสไหม”
   
ผมหลุบสายตาลง โชคดีที่ใบหน้าแดงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์อยู่แล้ว
   
“แล้วเมฆจะถามผมอยู่ไหม”
   
“หญ้าอยากตอบไหม”
   
“อืม” ผมพยักหน้า สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย
   
“ผมจะตอบเมฆว่า...ผมคิดว่าเมฆไม่มีโอกาส”
   
“หญ้า” ดวงตาของเมฆแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ผมมองนิ่งอยู่ครู่หนึ่งสุดท้ายก็ซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ไม่ได้
   
"ผมจะมีให้ได้ยังไง" ผมเริ่มออกเดิน พูดโดยไม่หันไปมอง "ผมให้ไปหมดแล้ว ให้ไปรับที่ทำงาน ให้พาไปส่งบ้าน ให้พาไปกินข้าวแล้วยังวันนี้อีก ไม่มีเหลือแล้ว"
   
ผมอมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของเมฆ ก่อนที่ร่างสูงจะเร่งฝีเท้าจนเดินทัน
   
"ขอบคุณครับ"   
   
ผมไม่ได้ตอบ ไม่ได้หันไปมอง เพราะอายเกินกว่าจะทำได้ อ่อยอีกแล้วปลายหญ้าเอ๊ยย

• • • • •

"ให้ผมขึ้นไปส่งไหม" เมฆถามเมื่อรถจอดสนิทหน้าคอนโดที่ผมพักในเวลาเกือบเที่ยงคืน
   
"ไม่ต้อง" ผมรีบปฏิเสธเพราะแค่นี้ก็เขินมากพอแล้ว นึกอยากเตะตัวเองที่พูดอะไรตามใจหัวใจออกไป
   
"แน่นะว่าหญ้าเดินไหว" น้ำเสียงที่พูดปนขำ
   
" ไหวร้อยเปอร์เซ็น"
   
"ถึงห้องแล้วส่งข้อความบอกผมด้วย"
   
"ผมถึงแล้วเมฆนั่นแหละที่ยังไม่ถึง" ผมเถียงอีกฝ่าย
   
"หึๆ"
   
"มันดึกแล้วเมฆกลับเถอะ ขับรถดีๆ ถ้าง่วงก็โทรมาผมจะคุยเป็นเพื่อน"
   
"ครับผม"
   
ผมแพ้เสียงที่อีกฝ่ายตอบรับ จึงออกอาการเงอะงะตอนปลดเข็มขัดนิรภัยออก เมฆจึงยื่นมือมาจับมือผมก่อนเป็นคนปลดสายออกให้ เล่นเอาหัวใจผมเต้นโครมคราม
   
"ไปแล้ว" ผมส่งยิ้มให้เมฆเตรียมลงจากรถ
   
"เดี๋ยวหญ้า" เสียงที่เรียกทุ้มหู ผมหันกลับไปมองเมฆ
   
“มีอะไรหรือเปล่า” ผมจ้องหน้าอีกฝ่าย ดวงตาที่มองมาทำให้หัวใจเต้นแรง
   
"ผมรักหญ้า หญ้าคบกับผมได้ไหม"
   
!!
   
แม้จะรู้ว่าสักวันเมฆต้องพูดคำนี้แต่หัวใจก็ยังเต้นแรงอยู่ดี
   
"ตกลงไหมครับ" น้ำเสียงที่ถามเว้าวอน
   
ผมนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาหลุบลงต่ำก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเมฆ
   
"ไม่" ผมส่ายศีรษะช้าๆ
   
“หญ้า”
   
"ผมจะยังไม่ตอบเมฆจนกว่าเมฆจะตอบคำถามผม"
   
"หญ้าถามมาเลย"
   
ผมส่ายศีรษะอีกครั้ง "ยังไม่ใช่วันนี้ ถึงวันนั้นผมจะถามเมฆเอง เมฆรอได้ไหม"
   
"ทำไมจะไม่ได้" รอยยิ้มของเมฆอ่อนโยน "ผม่ไม่ได้คิดจะรักหญ้าแค่วันสองวันนะ"
   
หัวใจของผมซึบซับคำพูดของเมฆ มีความสุขจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก จึงได้แต่บ่นเสียงเบา
   
"บอกแล้วว่าอย่าทำอย่างนี้"
   
"อย่าทำอะไร"   

"ทำให้หัวใจผมหยุดเต้นไง" ผมพูดจบก็รีบเปิดประตูลงจากรถไป หน้าแดงแล้วแดงอีก พอๆ กับที่รู้ตัวว่าผมอ่อยแล้วอ่อยอีก แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อผมกลัวว่ามฆเจะข้าใจผิดคิดว่าผมจะปฏิเสธ
   
ไม่มีหรอกคำนั้น มีเพียงบางคำที่ผมอยากถามเมฆมานานแต่ไม่กล้าพอ
   
อีกไม่นานก็เดือนพฤศจิกายนแล้ว
   

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[วายซ่า]

หมีๆๆๆ เหม็นฟามรัก