หัวข้อ: ❤❤ จากปลายหญ้าถึงก้อนเมฆ ❤❤ [Specail Part นพ&เว (2)]★ 09/09/19 ★ P:23

[mystery Y]

รอๆ

[Kelvin Degree]

ทุกอย่างเป็นเพราะพี่เชษฐ์เลยนะเนี๊ยะ,,,

[Ti0590]

ไม่น่าจะได้กลับเลย แต่น่าจะได้อยู่ยาว

[PrimYJ]

สงสัยจะมีคนนอนค้างเป็นเพื่อนหญ้า

[seaz]

จะได้กินมาม่าไหมเนี่ยน้องหญ้า นายเมฆก็เหมือนจะเตรียมจับกินตลอดเวลาเลย ^^"

[หมอตัวเปียก]

กินม้า ๆ มากกว่าจะเป็นมาม่านะนี่

[ซีเนียร์]

 

[labelle]

อ่อยยังไงให้รู้ว่าอ่อย 5555

หญ้าน่ารัก มีความงอแง และร้ายเบาๆ
มาม่าตามสัญญาไงเนาะ ไม่มีไรเลย อย่าคิดไปไกล
แค่ไมโครเวฟมีแล้ว แล้วหญ้าก็ซื้อเตาไฟฟ้ามาอีกแค่นั้นเอง

เมฆยิ่งนานยิ่งหลงใช่ไหม มีความหยอกและหยอด

เปิดใจคุยกันก็ดีเนาะ จะได้ชัดเจนสักที
ได้ยินคนนั้นนี้พูด คิดไปเองตั้งนาน

[darin]

ตอนที่ 21
แบบไหน

ชามใส่มาม่าว่างเปล่า ดูเหมือนเมฆจะเป็นเด็กดีอย่างที่พูดเอาไว้ เพราะตั้งแต่ขึ้นมาบนห้องก็นั่งเรียบร้อยอยู่บนโซฟา คอยถามผมว่าให้ช่วยอะไรไหม แถมชมว่าผมทำอาหารเก่งจนผมอดขำไม่ได้ ต้องถามให้แน่ใจว่าชมจริงๆ หรือประชดกันแน่
   
“ดึกแล้ว” ผมเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนผนังพูดลอยๆ ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
   
“นั่นสิ” คนตัวสูงพยักหน้า “มิน่าผมเริ่มง่วง”
   
ผมหรี่ตาลงมอง ชักไม่ไว้ใจอีกฝ่ายขึ้นมา
   
"งั้นเมฆกลับเถอะ เดี๋ยวดึกกว่านี้จะขับไม่ไหวผมเป็นห่วง" ผมลุกขึ้นยืนเพื่อบอกเป็นนัยว่ากรุณาลุกขึ้นได้แล้ว
   
"ครับ" พออีกฝ่ายลุกขึ้นอย่างว่าง่ายทั้งที่ใบหน้าง่วงงุนผมกลับรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา
   
"หญ้าไม่ต้องลงไปส่งนะมันดึกมากแล้ว เดี๋ยวผมถึงแล้วจะส่งข้อความมาบอก"
   
"อืม"
   
"ฝันดีครับ" ริมฝีปากอุ่นแตะลงบนหน้าผากอย่างนุ่มนวล
   
"ขับรถดีๆ"
   
"ครับผม" เมฆส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ก่อนเจ้าของรอยยิ้มจะเดินตรงไปที่ประตู
   
"เดี๋ยวเมฆ!" ผมเรียกไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะเปิดออกไป
   
"ถ้าง่วงมากค้างที่นี่ก่อนก็ได้ ผมไม่อยากให้ขับรถกลับมันอันตราย"
   
"ไม่เป็นไรผมไหว ผมไม่อยากให้หญ้าคิดหนักเวลาชวนผมครั้งต่อไป ผมบอกแล้วว่าจะเป็นเด็กดีของหญ้า"
   
ใบหน้าของผมแดงเรื่อ หัวใจอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ดีใจที่อีกฝ่ายใส่ใจในความรู้สึกของผม
   
"งั้นถ้าง่วงโทรมาหาผมนะผมจะคุยเป็นเพื่อน"
   
"ครับผม หญ้าอาบน้ำพักผ่อนเถอะพรุ่งนี้ผมมารับ"
   
"อืม"
   
ผมเดินไปส่งเมฆที่ประตู เรายิ้มให้กันด้วยสายตาเข้าใจ
   
"สวัสดีค่ะ"
   
เสียงทักทายดังขึ้น ผู้หญิงห้องตรงข้ามเปิดประตูออกมา จากการแต่งตัวน่าจะกำลังออกไปข้างนอก
   
"สวัสดีครับ" ผมทักทายตอบ แต่ดูเหมือนสายตาของหญิงสาวไม่ได้มองมาที่ผม ดวงตาหวานเชื่อมกำลังมองใบหน้าของเมฆ
   
"ผมกลับก่อนนะ"
   
"อืม" ผมหันมาพยักหน้าให้เมฆแต่พอหันไปจะคุยต่อ หญิงสาวก็รีบเดินตามหลังเมฆไปทันที ผมได้แต่มองตามด้วยสายตาอึ้งๆ ก่อนส่ายศีรษะไปมา

   
ผมเอาโทรศัพท์เข้าไปในห้องน้ำด้วย เพราะกลัวตอนอาบน้ำจะไม่ได้ยินเสียง แต่ทุกอย่างเงียบสงบจนผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมง่วงแล้วแต่อยากรอให้เมฆถึงบ้านก่อนจึงเปิดโทรทัศน์ดูไปเรื่อยๆ จนเสียงข้อความดังขึ้น
   
ถึงแล้ว ฝันดีครับ
   
ผมตอบข้อความเมฆกลับไปก่อนปิดโทรทัศน์และเข้านอน

• • • • •

ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อได้ยินเสียงกริ่งดังที่หน้าห้อง เมฆเพิ่งโทรมาบอกว่ากำลังออกมาไม่น่าจะถึงเร็วขนาดนี้ อีกอย่างเมฆไม่สามารถขึ้นมาที่ห้องผมได้เองจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นอีกฝ่าย ผมเดินไปที่ประตู มองผ่านจอถึงเห็นว่าเป็นใครจึงเปิดประตูออกไป
 
“สวัสดีค่ะ ชื่อดรีมนะคะอยู่ห้องฝั่งตรงข้าม เห็นหน้าหลายวันแล้วยังไม่เคยมาทักทายกันเลย” หญิงสาวตรงหน้าส่งยิ้มให้ผม

“สวัสดีครับ ผมชื่อหญ้าครับยินดีที่ได้รู้จัก”

“นี่ขนมเล็กๆ น้อยๆ ค่ะต้อนรับเพื่อนใหม่”

“ขอบคุณครับ” ผมรับกล่องขนมมาถือไว้

“หญ้าอยู่คนเดียวเหรอคะ”
   
“ครับ” ผมพยักหน้า
   
“วันหลังลงไปนั่งทานกาแฟด้วยกันที่ร้านของสปอร์ตคลับดีไหมคะ จะได้สนิทสนมกันไว้”
   
“ได้ครับ” ผมตอบด้วยใบหน้าติดรอยยิ้ม
   
“เมื่อคืนดรีมลงลิฟท์พร้อมกับเมฆเพื่อนของหญ้าด้วย เลยได้ทักทายกันนิดหน่อย"
   
"ครับ" ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้เลยว่าผมกำลังคุยตามมารยาทเท่านั้น
   
"เคยเห็นเมฆสองสามครั้งแล้วเมื่อคืนก็เลยถามชื่อไว้ ยังไงดรีมฝากหญ้าชวนเมฆไปด้วยนะคะ ไหนๆ ก็เป็นเพื่อนกันแล้ว"
   
"ครับ ขอบคุณมากนะครับสำหรับขนม ถ้ายังไงผมขอตัวก่อนพอดีทำกับข้าวค้างไว้"
   
"ตายจริง! เชิญเลยค่ะ"
   
"ขอบคุณครับ" ผมส่งยิ้มให้ก่อนเปิดประตูกลับเข้าไปในห้อง ได้แต่ถอนหายใจออกมามองขนมที่อยู่ในมือ สงสัยว่ามันคงไม่ใช่ขนมสำหรับผมหรือไม่มันก็คือใบเบิกทางดีๆ นี่เอง

   
(มาถึงแล้ว)
   
ผมรับโทรศัพท์จากเมฆหลังจากนั้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
   
“เมฆจอดรถตรงไหนเดี๋ยวผมลงไปหาเลยจะได้ไม่ช้า”
   
(ผมจอดหน้าคอนโดนตรงที่ให้จอดรถชั่วคราว)
   
“โอเค ผมกำลังลงไป”
   
ผมกดวางสาย หยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ใส่ลงในกระเป๋ากางเกง ปิดไฟและเครื่องใช้ไฟฟ้าที่เปิดค้างอยู่ ดูให้แน่ใจว่าเรียบร้อยดีแล้วจึงออกจากห้อง
   
ผมเดินออกมาจากตัวตึกสิ่งที่เห็นทำให้เสียงถอนหายใจดังขึ้น เมฆยืนพิงรถแบบที่เจ้าตัวมักทำเสมอเวลารอผม ไม่ว่าจะเป็นที่ทำงานหรือที่คอนโด มีหญิงสาวห้องตรงกันข้ามยืนคุยไปด้วยหัวเราะแบบมีจริตจะกร้านไปด้วยอยู่กับเมฆ ที่น่าขำคืออีกฝ่ายพยายามแตะเนื้อตัวขณะที่ผู้ชายกลับเป็นฝ่ายพยายามรักษาระยะทาง ด้วยการขยับออกเล็กน้อยอย่างสุภาพ ขณะที่คนหนึ่งคุยไม่หยุดอีกคนกลับตอบน้อยคำ
   
ดวงตาสุภาพของเมฆเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นผมเดินเข้าไปหา รอยยิ้มที่ส่งมาให้ทำให้ผมพลอยยิ้มตามไปด้วย
   
“หญ้ามาแล้วผมขอตัวก่อนครับ”
   
“เสียดายจังเพิ่งคุยกันได้แป๊บเดียวเองกำลังสนุกเลย ไว้วันหลังเจอกันใหม่นะคะ”
   
“ครับ” เมฆตอบรับอย่างสุภาพ
   
“ดรีมไปก่อนนะคะ พอดีจะออกไปซื้อของร้านฝั่งโน้นเจอเมฆพอดีเลยแวะคุย” หญิงสาวห้องตรงข้ามหันมาพูดกับผม ผมยิ้มตอบโดยไม่พูดอะไร รอจนอีกฝ่ายเดินห่างออกไปจึงพูดขึ้น
   
“ไปกันเถอะ” ผมยิ้มให้เมฆก่อนเดินไปขึ้นรถฝั่งข้างคนขับ โดยไม่ซักถามอะไรถึงเรื่องเมื่อครู่
   
“หญ้า” หลังจากเลี้ยวรถออกจากคอนโดเมฆก็เรียกชื่อผมขึ้นมา
   
 “ครับ” ผมหันไปมอง
   
“หญ้ารู้ใช่ไหมว่าผมชอบหญ้าตั้งแต่สมัยเรียน”
   
“รู้สิ” ผมหัวเราะเบาๆ “เมฆเพิ่งบอกผมเองนะผมไม่ปลาทองขนาดนั้น”
   
“ตอนผมคิดว่าหญ้าชอบคนอื่นผมก็ยังชอบหญ้าอยู่ดี ดังนั้นตอนนี้ผมไม่มีทางมองคนอื่น”
   
ผมสบตากับดวงตาของเมฆที่มองมา มันสื่อความหมายมากมาย
   
“หึๆ”
   
“หญ้าหัวเราะอะไร” เมฆถามผมด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
   
“ก็ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
   
“ผมไม่อยากให้หญ้าเข้าใจผิดหรือกังวล”
   
“ผมแค่รำคาญนิดหน่อยแต่ไม่ได้คิดอะไร”
   
“ไม่หึงผมเหรอ” เมฆมองมาด้วยสายตาเจ้าชู้
   
“จะหึงทำไมแค่นี้เอง ถ้าหึงก็เกินไปแล้ว”
   
“เฮ้อ” เมฆถอนใจยาว ทำหน้าเหมือนคนกำลังเซ็ง มันทำให้ผมอดขำอีกฝ่ายไม่ได้
   
“เรื่องบางเรื่องใช่ว่าเราจะห้ามได้ ถ้ามันเกิดขึ้นผมจะได้มูฟออนไปหาใหม่บ้าง”
   
“ห้ามเด็ดขาด!” เสียงห้ามจริงจังจนผมขำ เออหนอใครจะคิดว่าคนชิลๆ แบบเมฆจะขี้หึงได้ขนาดนี้
   
“ก็ถ้าเมฆไม่ทำผมจะหาใหม่ทำไม”
   
“เห็นไหมผมบอกแล้วว่าหญ้าแสบ”
   
ผมหัวเราะเมื่อเห็นสายตามันเขี้ยวของเมฆ ส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมสบายใจไม่คิดมาก ก็เพราะท่าทางของเมฆมันทำให้ผมอุ่นใจ ว่าผมสามารถไว้ใจคนของผมได้

• • • • •

เมฆมาส่งผมที่คอนโดตอนสองทุ่ม ผมเห็นว่ายังไม่ดึกนักจึงยอมให้อีกฝ่ายขึ้นไปที่ห้องตามที่ขอเพื่อตอบแทนที่วางตัวน่ารัก
   
เรานั่งดูหนังด้วยกันบนโซฟา เมฆดึงผมเข้าไปนั่งพิงอก กอดเอวไว้หลวมๆ ไม่ทำตัวรุ่มร่ามแม้แต่น้อย จากที่หัวใจผมเต้นแรงก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย หนังที่คิดว่าจะดูไม่รู้เรื่องก็ดูรู้เรื่องขึ้นมา ผมจึงได้ข้อสรุปกับตัวเองว่าเมฆกำลังให้เวลาผม  ให้เวลาลดความเขินอายและให้เวลาทำความคุ้นเคย
   
"อะไรครับ" เมฆยิ้มเมื่อเห็นว่าผมแอบมอง
   
"ผมชอบเมฆเพราะเมฆใจดีแต่ไม่รู้ว่าเมฆใจดีกว่าที่ชอบ"
   
เมฆหัวเราะขำคำพูดวกวนของผม กระชับมือที่กอดแน่นขึ้นแตะริมฝีปากลงที่ข้างแก้ม ผมขยับตัวเล็กน่อยเพื่อพิงอกเมฆให้สบายมากขึ้น ก่อนสายตาจะกลับไปจดจ่ออยู่ที่จอโทรทัศน์
   
   
“พรุ่งนี้เมฆไม่ต้องมาก็ได้นะจะได้พักผ่อนบ้าง” ผมบอกเมื่อได้เวลาเมฆกลับบ้าน ผมอยากให้อีกฝ่ายไปทำงานในวันจันทร์ด้วยความสดชื่น
   
“ไม่เป็นไร ผมมาทานข้าวกลางวันกับหญ้าแล้วค่อยกลับไปพัก”
   
“เดี๋ยวพ่อกับแม่ของเมฆจะว่าเอาไว้ ว่าเสาร์อาทิตย์ลูกชายไม่เคยอยู่บ้านเลย”
   
“ไม่มีใครว่าเพราะพ่อกับแม่ผมไปตีกอล์ฟแต่เช้า ต่อด้วยสังสรรค์กับเพื่อนกว่าจะกลับน่าจะหลังผม”
   
“งั้นก็ตามใจ”

ผมเดินไปส่งเมฆที่หน้าประตู
   
“พรุ่งนี้หญ้าอยากไปไหนไหมหรือจะหาอะไรทานแถวนี้”
   
“ผมทำให้ทานเอาไหม”
   
“ตกลง”
   
ผมหัวเราะเมื่อเมฆตอบรับเร็วมาก กำลังจะถามอีกฝ่ายว่าอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมแต่ได้ยินเสียงประตูฝั่งข้ามเปิดออกเสียก่อน ครั้งแรกคือบังเอิญ หลายครั้งผมคิดว่าตั้งใจ เป็นไปได้ว่าอีกฝ่ายน่าจะได้ยินเสียงคุยกัน หรือไม่ก็เห็นจากหน้าจอพอดี
   
“ขับกลับดีๆ นะ” ผมพูดกับเมฆ
   
“ครับผม”
   
ผมเขย่งเท้าขึ้น ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของเมฆก่อนแตะริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากของอีกฝ่าย พูดขึ้นด้วยเสียงที่หวานกว่าเคย
   
“กู๊ดไนท์”
   
ดวงตาของเมฆพราวระยับ ริมฝีปากยกยิ้มขำ
   
“กู๊ดไนท์ครับ พรุ่งนี้เจอกัน”
   
เมฆดึงผมเข้าไปกอดแตะริมฝีปากที่หน้าผากก่อนปล่อย หันไปมองคนที่ยืนอ้าปากค้างดวงตาเบิกโตที่ยืนคาอยู่ตรงประตูห้อง
   
“สวัสดีครับ” เมฆค้อมศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการทักทายแล้วถึงหันกลับมามองผมด้วยสายตาขำ
   
เสียงปิดประตูดังโครมใหญ่ ผมกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่อยู่แต่เมื่อเห็นสายตาของเมฆผมก็ร้อนตัวทันที
   
“ผมก็แค่รำคาญ” เสียงพูดอ่อยอยู่ในลำคอ
   
เมฆมองผมด้วยสายตาเอ็นดูเลยยิ่งทำให้ผมอายเข้าไปใหญ่
   
"กลับได้แล้วผมจะได้พัก"  พออายทีไรปากไม่ดีทุกที
   
"หึๆ" เมฆยกมือขึ้นจับศีรษะผมโยกเบาๆ
   
"ไปแล้วครับพรุ่งนี้เจอกัน"
   
"อืม" ผมพยักหน้า
   
เมฆส่งยิ้มให้ก่อนเดินไปตามทางเดินหน้าห้องเพื่อตรงไปยังลิฟท์ ผมมองตามหลังร่างสูง อดยิ้มออกมาไม่ได้

คนหึงมีอยู่หลายประเภท หึงแล้วแสดงออก หึงแล้วไม่แสดงออก หรือไม่ก็เหมือนผม..ไม่รู้ตัวว่าหึงแต่ดันแสดงออกไปเต็มๆ

อายชะมัดมีเหรอเมฆจะไม่รู้!


:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[B52]

 

[sompong]

ได้กันเถอะ 5555

[lune]

 
 

[HanATarO]

หึงแบบนี้บ่อย ๆ ก็เข้าทางเมฆเลยสิแบบนี้ 5555

[A_Narciso]

เมฆ เยี่ยมไปเลย แสดงออกไปชัดๆว่าใครเป็นใคร 

[เป็ดอนุบาล]

         แบบนี้ก็ได้เหรอหญ้า

ไม่หึงนะแค่รำคาณ..อิอิ


ถ้าหญ้าหึงจะขนาดไหนค่ะนี่

พอเป็นแฟนกันแล้วอะไรๆก็หวานไปหมดนะคะ♥️♥️

[areenart1984]

ทำแบบนี้เพราะรำคาญชะนี 
แล้วถ้าชะนีเป็นสาววายจะทำไง 

[kunt]

ก็แค่รำคาญ 5555

[Ti0590]

ร้ายเงียบนะน้องหญ้าาาา แต่เมฆคงชอบน่าดูเจอหญ้าเวอร์ชั่นนี้

[JokerGirl]

ประกาศตัวจ้า แสบมากหญ้าก็ไม่ได้หึงอ่ะเนอะแค่รำคาญเฉยๆ

[Yara]

ปิดจ็อบเลย จุ๊บแล้ว บอกกู้ดไนท์หวานขนาดนี้

[mystery Y]

สวีทหวานจนชะนีเงิบไปเลย

[arij-iris]

แต่ถ้าหญ้าหึงแบบนี้บ่อยๆ เมฆน่าจะชอบนะ 5555

[วายซ่า]

หญ้าแสบจริงๆ ด้วย 

[O-RA DUNGPRANG]

หน้าหงายไปเลยต้องรู้สึกยังใงนะถ้าเจอแบบนี้  หญ้าเจ๋งมาก 

[Kelvin Degree]

สุดยอด ร้ายกาจ,,,

[anterosz]

ร้ายทั้งคู่ อิอิอิ

รอตอนต่อไปครับ

[somberness]

ไม่หึงสักนิดแต่สวีทหนักมาก 

[sailom_orn]

  เมฆจะเชื่อไม๋ว่าที่ทำเพราะรำคาญ

[Mitra]

หญ้าร้าย
อิอิ

[seaz]

ต้นหญ้าร้ายไม่เบานะ ^^